Πάντα ευπρόσδεκτη η νέα μουσική σε μια πρώτη ανάλυση!
Από την άλλη όμως, το να κυκλοφορήσει υπό το όνομα Mad Season κατά τη γνώμη μου είναι μέγα λάθος και πέρα για πέρα άστοχο. Η κυκλοφορία των Mad Season το 1995 (όπως το και το Temple of The Dog του '91) έχει μία μοναδικότητα, έχει μία σπανιότητα σαν εγχείρημα, είχε πως να το εκφράσω, ένα μομέντουμ, δεν καταλαβαίνω τι νόημα έχει να το ανασύρεις από το χρονοντούλαπο και να κυκλοφορήσεις μία συνέχειά του περνώντας το μέσα από το σύγχρονο μαρκετινγκ, τη διαφήμιση, τη βιομηχανία όπως είναι σήμερα δλδ. Για τον ακροατή τα παραπάνω δεν έχουν κανένα ιδιαίτερο νόημα, δεν τον ενδιαφέρουν πολύ μάλλον, αλλά κρίνοντάς το από την πλευρά του μουσικού/δημιουργού είναι foul.
Η περίπτωση μιας επανένωσης ενός για πολλά χρόνια ενεργού συγκροτήματος πχ Soundgarden, Αlice in Chains (τυχαία τα παραδείγματα, αναφέρονται λόγω συνάφειας) είναι κάτι το εντελώς διαφορετικό.
Διαφωνώ ΚΑΘΕΤΑ πάντως με τον comealot και τεκμήριό μου είναι τόσο η τεράστια ΔΙΣΚΑΡΑ “Black Gives Way To Blue” όσο και η επίσης δισκάρα που θα κυκλοφορήσουν οσονούπω οι Soundgarden. Οι Pearl Jam επίσης κυκλοφορούν ανά διαστήματα (με κυμαινόμενη απόδοση είναι αλήθεια αλλά κ ικανοποιητικότατα αποτελέσματα ανά διαστήματα) και συναυλιακά αποτελούν ακόμα μεγάλο φετίχ πολλών (και του υποφαινόμενου) και οι μόνοι απ’τους “big four” που χάσαμε νωρίς είναι οι Nirvana. Άντε και μερικά project/μπάντες του ενός δίσκου. Mudhoney ενεργοί στο ίδιο τρελαμένο ύφος που ήταν πάντα, Stone Temple Pilots επίσης, post grunge σε μορφή Bush, Creed κλπ επίσης ενεργότατο. Αυτά όλα από που κι ως που σημαίνουν θάνατο; Υπάρχουν κατά ΠΟΛΥ “νεκρότερα” μουσικά είδη που ασχολούμαστε μανιωδώς μαζί τους εδώ μέσα. Οπότε αφήστε το grunge (ή έστω το “θορυβώδες/παραμορφωμένο alternative”) στην πορεία του και μη βγάζετε εμπάθεια.
Edit: Και για να μη φεύγουμε εντελώς off-topic: ακόμα και οι σκέψεις για επικείμενη αναβίωση του παρόντος πρότζεκτ, πέραν των αντιδράσεων που ξεσήκωσε εδώ μέσα, υποδηλώνει ζωντάνια στη σκηνή και διάθεση να γίνουν πράγματα! Είναι εμφανέστατο! Και μάλιστα σε εποχή που το είδος δεν πουλάει όσο παλιότερα…
Τουλάχιστον από εμένα δεν υπάρχει εμπάθεια, το ΚΑΘΕ άλλο!
Αλλά αυτοί οι δίσκοι που λες, δεν είναι γκραντζ πλέον. Το Black Gives Way To Blue έρχεται μετά τον θάνατο του ικανότερου ίσως φροντμαν της σκηνής, 15 χρόνια από την τελευταία δουλειά τους.
Καλά, για τους Soundgarden τι να πω, τους αγαπάω σαν μπάντα, αλλά αυτό που θα βγάλουν μόνο παιδί της σκηνής του Σηάτλ δεν το λες.Όπως και να είναι ο δίσκος ηχητικά δηλαδή. Για την ακρίβεια έχω μια λέξη στο στόμα μου για το τι είναι αλλά ας μην ανοίξουμε τέτοιο θέμα :roll:
Όσο περί νεκροτέρων ειδών, ισχύει! Αλλά εδώ μιλάμε για μια σκηνάρα που δεν αγάπησε ποτέ τον εαυτό της, όχι για κάτι genres που είναι στον τάφο με ανοιχτό φέρετρο!
edit:Να βγάλουν κι άλλο δίσκο οι Mad Season με τα χίλια,και να είναι δισκάρα… αν βγει καλό αποτέλεσμα μετράει!
Όπως ανέπτυξα και στο ποστ μου είναι εντελώς διαφορετικό πράγμα, είσαι λάθος. Και δεν ξεσηκώθηκε κανείς, απλά κάποιοι υποστηρίζουμε ότι η κυκλοφορία Mad Season είναι κάτι σχετικά άγνωστο, απόλυτα μοναδικό, και ανήκει στο 1995. Είναι κρίμα να πας να το πειράξεις. Καλλιτεχνικά είναι μια λάθος κίνηση κατ’εμέ. Εμπορικά μπορεί να αποδειχθεί και πολύ καλή. Προσωπικά πάντως δεν αμφιβάλλω ότι θα είναι ποιοτική κυκλοφορία.
Μα (για να αναφέρω και ένα πρόσφατο παράδειγμα) η συνέχεια του Thick as a Brick του Ian Αnderson ήταν ποιοτικότατη κυκλοφορία…το πώς την κυκλοφόρησε όμως ήταν πατατάρα ολκής.
edit: [U]να ξανατονίσω…το πρόβλημα είναι στη χρήση του ονόματος (Μad Season) και όχι στο εγχείρημα αυτό καθ’αυτό[/U]
Ντάξει μωρέ κι εσύ, δεν είναι ανάγκη να συμφωνούμε σώνει και ντε…
Το τελευταίο μου πόστ πάντως αναφερόταν στον comealot που είπε ότι το grunge πέθανε. Εξ’ου και η ανάπτυξη και τα επιχειρήματα ότι για μένα δεν είναι έτσι. Από κει και πέρα άν κάποιος αναζητάει σώνει και ντε τον ήχο των early 90’s ok, πιθανώς να μην τον βρει. Αλλά πέρασαν και τα early 90’s ντε! Ο κόσμος εξελίσσεται!
Καλά τώρα “το grunge πέθανε” ή “το grunge είναι εδώ και ζωντανό” νομίζω είναι εντελώς φιλοσοφική συζήτηση…το grunge σαν όρος είναι από τους πιο άστοχους που έχουν αποδοθεί, κανένα από τα συγκροτήματα τα οποία ανήκουν δεν βαυκαλίζονται ότι υπηρετούν κανένα είδος που λέγεται grunge, ο καθένας έκανε τα δικά του και απλά μεταξύ τους ήταν φίλοι.
Ένα ωραίο περιτύλιγμα των δημοσιογράφων ήταν για να περιγράψουν κάπως όλες αυτές τις ωραίες μπάντες που έβγαιναν από την ίδια πόλη…
Μα ακριβώς για αυτό δεν υπάρχει σκηνή, αυτό λέω τόση ώρα.
Αυτή η παρέα ανδρώθηκε, κάποιοι έμειναν στην αφάνεια, κάποιοι έγιναν επαγγελματίες, κάποιοι πέθαναν. Και το περιτύλιγμα δεν έχει νόημα για να ταμπελοποιούμε τους συγκεκριμένους μουσικούς πλέον, αν είχε ποτέ του κανένα.
Ντάξει έχουν κάποια κοινά στοιχεία… Ένα θορυβώδες/παραμορφωμένο alternative παίζαν όλοι τους. Απλά άλλος το πήγαινε στο πιό punk, άλλος στο πιό heavy metal κ.ο.κ.
Οι Mad Season ήταν το side project του Staley κυρίως :), οπότε καλό είναι να αφεθούν εκεί που είναι ως όνομα. Μέχρι και το εξώφυλλο είχε σχεδιάσει ο μακαρίτης.
Γνωρίζοντας τη σημαντική συμβολή του Staley στο project, θα παραθέσω μια διαφορετική πτυχή των πραγμάτων:
The band went on a semi-permanent hiatus in 1996 due to the band members’ conflicting schedules and vocalist Layne Staley’s problems with substance abuse. Attempts were made in the late 1990s to revive the group without Staley; however, the band dissolved following the death of bassist John Baker Saunders in 1999. Staley died three years later of a drug overdose.
Πηγή: wikipedia
Τουτέστιν οι άλλοι είχαν σκοπό να συνεχίσουν το project ούτως ή άλλως χωρίς τον Staley ακόμα κι όταν ήταν ζωντανός.
Η αληθεια ειναι οτι την φαση την ξεκινησαν ο McCready και ο Baker Saunders οταν γνωριστηκαν σε μια κλινικη αποτοξινωσης.
Στο μυαλο του Mike πρεπει να ηταν απ’τα sessions του Ten ακομα (οπως και το ονομα του γκρουπ).
Μαλιστα σε καποια live των Pearl Jam απ’το 1990-91 ακουγεται σε ασχετες φασεις και το ριφακι του River of deceit (!) που σημαινει οτι ειχε μαζεψει υλικο για καποιο μελλοντικο side project ή για κυκλοφορια των PJ.
Περα απ’αυτο παντως για μενα το θεμα δεν ειναι ποιος ειχε την ιδεα.
Κλαιν,τεσσερις φιλοι ηταν που μαζευτηκαν σε καποια φαση που δεν ειχαν υποχρεωσεις με τις κανονικες μπαντες τους και καναν την καυλα τους.
Η μοναδικη μου ενσταση ειναι οτι μια ενδεχομενη κυκλοφορια εν ετη 2012 θα στερησει κατι απ’την μαγεια και την αυθεντικοτητα του Above.Μονο αυτο.
Πάντως δεν μπορώ να καταλάβω τη λογική ‘‘να μη βγάλουν κάτι για να μην ‘‘πειραχτεί’’ το παρελθόν τους’’. Όχι μόνο για τους Mad Season, για πολλές περιπτώσεις. Το παρελθόν είναι παρελθόν, δεν αλλάζει. Το μόνο που αλλάζει είναι ο ρομαντισμός του καθένα για την μπάντα ‘‘του’’, κάτι που δεν έχει καμία λογική, βέβαια. Πες ότι αύριο ενώνονται οι Novoselic και Grohl και βγάζουν νέο (σκατένιο) Nirvana album. Θα ακούγετε αλλιώς το ‘‘Nevermind’’ στα αυτιά σας; Όχι. Πες ότι αύριο ακούτε το νέο Mad Season, θα ακούγεται το ‘‘Above’’ αλλιώς; Από που κι ως που; Δεν το καταλαβαίνω αυτό. Ας βγάλουν και 15 album, τα παλιά είναι παλιά, δεν αλλάζουν.
Ακριβώς έτσι πάει! Άσε που ακόμα και να ζούσε ο Staley μετά από τόσα χρόνια θα μπορούσε ούτως ή άλλως να βγάλουν δίσκο-μαλακία. Τί θα λέγαμε τότε, καλά που τραγούδαγε ο Staley κι ας ήταν μάπα ο δίσκος; Νομίζω πως απέναντι στο θέμα ποιότητας κυκλοφοριών/δίσκων κλπ. το θέμα του ποιός τραγουδάει ή ποιός παίζει κιθάρα είναι πολύ δευτερεύον. Εξαιρούνται οι περιπτώσεις προσωπικοτήτων που άφησαν εποχή για κάποιο λόγο π.χ. Freddie Mercury στους Queen. Εδώ μιλάμε όμως για ένα απλό project του ενός δίσκου! ΣΙΓΑ!
Έκανα κι εγώ επιτέλους τη χάρη στον εαυτό μου να παραγγείλω το Αbove. Awesomealbum is awesome. Αυτό το wake up πόσο το αγαπώ. Επίσης, Long Gone Day κομματάρα. Και Staley και θεούλης Lanegan σε ένα τραγούδι, πόσα να βαστάξουμε πια!
Ο Layne σβήνει χαλαρά όποιον έχω ακούσει να τραγουδάει σε τούτο το μάταιο κόσμo. Φωνάρες υπάρχουν πολλές, αλλά αυτό το συναίσθημα που έβγαζε εκείνος, σπάνια το βρίσκεις. Απίστευτη μορφάρα.
