Αυτή η μπαντάρα από τη Νορβηγία μόλις κυκλοφόρησε την 5η κατά σειρά δισκάρα της, με τον τίτλο που βλέπετε. Για άλλη μια φορά η Agnette πατάει χάμω κάθε μεταλλοσοπράνο της πλάκας και κάθε μελαγχολική γκόθικ ψυχούλα. ΟΥΓΚ.
Περισσότερα δεν μπορώ να πω ακόμα (ντάξει δεν το έχω ακούσει πολύ αλλά είναι προφανές ότι είναι δισκάρα), αλλά επιφυλάσσομαι και περιμένω με μεγάλη περιέργεια το βαθμό συμμετοχής στο θρεντ.
Μην γράψουν μόνο ο signal και ο DarthVader όμως ρεεεεεε!!!
οκ γραφω και γω:D
Να πας αλλού να σπαμμάρεις ρε βλαμμένε!
Πραγματικά απίστευτός δίσκος! Βέβαια δεν περίμενα κάτι λιγότερο από τους ΜΜ!!
τα χουμε πει και αλλου
γκρουπαρα που παταει τα περισσοτερα female fronted groups κατω στο χωμα
ο δισκος θελει ακροασεις
μου αρεσει
αλλα μου χει προκαλεσει λιγοτερο ενθουσιασμο απο τα προηγουμενα τους
εχω ηδη ξεχωρισει καποιες κομματαρες
αλλα θελω και αλλες ακροασεις
και σιγουρα θελω στιχους
σε σχεση με τους προηγουμενους δισκους
μου φαινεται πιο “ατμοσφαιρικος” πιο “τζαζ”
ηθελα λιγακι περισσοτερο χωσιμο
αλλα η ουσια του δισκου αυτη τη φορα μου φαινεται οτι ειναι το “ταξιδι”
ενα ριφακι που θυμιζει το “M for Malice” το μοναδικο ψεγαδακι των πρωτων ακροασεων
α επισης να πω οτι το βιντεοκλιπακι για το armour ειναι πολυ ομορφο
εμένα απ’ την άλλη μ φαίνεται οτι αυτός ο δίσκος τα χώνει περισσότερο απ ότι οι προηγούμενοι, κυρίως στα φωνητικά. Επιπλέον έχει και μια χιουμοριστική διάθεση που οι προηγούμενοι δεν είχαν. (Riddle wants to be, The Flesh, the Blood and the Man, Get that Monster Out of Here)
Τους στίχους μπορείς να τους βρείς και στο site τους
βασικα μιλαω για μουσικο χωσιμο
τραγουδια στυλ
necropol lit
my name is silence
changeling (ιδιαιτερα το τελειωμα του ειναι σπαστα ολα!!!)
omnivore
το ρεφρέν του Riddle wants to be, η γέφυρα του Resolution καθώς και του Τhe Little Things τα χώνουνε αρκετά
Απλά σ αυτό το αλμπουμ δεν είναι τόσο φανερό και προσωπικά το προτιμώ έτσι
ο δίσκος είναι αρκετά Frantic Bleep-y, για όσους ξέρουνε καλά τους ΜΜ
βρε δεν ειπα οτι δεν εχει χωσιμο
απλα ειπα οτι εχει λιγοτερο απο τα προηγουμενα τους
για frantic bleep γενικα εχουν κοινα στοιχεια
απλα οι frantic εχουν πιο progressive leads στις κιθαρες
γκρουπαρα και αυτη
αντε να βγαλει το επομενο αλμπουμ της!!!
Μετά από ένα μήνα που έχω το cd στα χέρια μου μπορώ να πώ οτι το αγαπημένο μ κομμάτι απτόν δίσκο είναι το Resolution με πολύ μικρή διαφορά απτα άλλα. Για μένα γενικά όλα τα κομμάτια είναι γαμιστερά με εξαίρεση ίσως το The Eighth Wave
Φοβερό άλμπουμ και αυτό. Τι να λέμε.
Riffάρες σε σημεία και ακόμα πιο πειραματικές διαθέσεις.
Σίγουρα στέκεται άνετα δίπλα στα προηγούμενα άλμπουμ τους, δεν υστερεί και είναι μαλακία μια τέτοια μπάντα να μην έχει την ευρεία αναγνώριση.
Τα Desiderata και Deadlands ήταν για καιρό στα mp3 players μου. Πραγματικά πανέμορφη η φωνή της Agnette και οι “μουσικές κακοφωνίες” της.
Ομολογώ όμως ότι το Eight Ways δεν μου έχει σηκώσει την τρίχα προς το παρόν…
Ίσως πρέπει να το ακούσω κι άλλες φορές, για να δούμε…:-k
Zaχαροπουλος(sic) και εσεις με παρακινησαν να το κατεβασω…
Τι φωναρα ειναι αυτηηηηη…Εχω παθει πλακα το ακουω συνεχως…
different kind of hell και where dream and day collide με λιωνουν.
στο terrorizer τσιμπησε ενα φοβερο 9αρι!!!
ευγε!!! 
Πανέμορφος δίσκος τελικά και ακρόαση με ακρόαση ακούγεται καλύτερος.
Επίσης και το digipack τα σπάει με την απλότητά του.
Αν είχε και ένα κομμάτι σαν το “Hangman” !
Το χαγκμαν δεν ξαναγραφεται.
Eίναι που το Desiderata είναι το μπάζο των Madder Mortem:lol::lol:. Ζαχαρόπουλος Ftw.
Δεν το έχω λιώσει ακόμα αλλά συγκριτικά με το Desiderata μου φαίνεται πιο εξωστρεφές αλλά όχι πιο εύκολο. Πάντως ακρόαση με την ακρόαση σου φανερώνεται όλο και περισσότερο(πχ στη μέση μου φαίνοταν ότι κάνει κοιλιά αλλά μετά από 2-3 ακροάσεις στο καπάκι δε μου φαίνεται καθόλου έτσι).
Περισσότερα σε λίγο καιρό όταν θα το ακούσω καλύτερα.
Ειναι grower ο δισκος. Μετα απο πολλες ακορασεις εχω πορωθει με κομματια που στην αρχη δε μ κανανε κλικ
Ξναλεω οτι εχω κολησει παρα πολυ οποτε στο τελος του 2009 μαλλον θα ειναι και σε σχετικες λιστες…Το μονο που με ενοχλει ειναι η παραγωγη που κανει τις κιθαρες καπως…εκωφαντικες…Και μενα μ αρεσουν να ναι μπροστα τα κιθαρστικα θεματα αλλα ση σημεια με κουραζει…
Μετά από τις πρώτες ακροάσεις έχω να πω ότι ο δίσκος σπέρνει!
Riff-άρες, μελωδίες και πάνω απ’ όλα απίστευτες συνθέσεις.
Δεν περίμενα το περίμενα να βιώσω εν έτει 2009 το συναίσθημα του Mandylion, η Agnete (Anneke η μία Agnete η άλλη!) είναι άνετα η κορυφαία σύγχρονη γυναικεία φωνή στο metal.