δεν απορώ που πουλάνε στην Ελλάδα…μόνο εμείς θα μπορούσαμε να χρυσώσουμε τέτοιο συγκρότημα…Εχουμε κάτι κολλήματα σαν λαός ρε παιδάκι μου…
Πολύ ωραία μπάντα!!
Μελαγχολία 
Στενοχωρήθηκα πολύ που διάλυσαν.
Το industrial silence είναι τέλειος δίσκος!
τρομερο το industrial silence…
αλλα αυτο το Nightly Disease , πολυ μαυριλα:bow2:
το αγαπημενο μου…
Αν εξηγουσες εστω και στο ελαχιστο την ειρωνια θα ειχε ενδιαφερον.
Eυχαρίστως…αν και δε θέλω η άποψή μου να γίνει αφορμή για το μακρύ και το κοντό του καθενός…Τόσες καλές απόψεις ακουστήκαν ας ακουστεί και μια από την άλλη πλευρά…Εκτιμώ ότι ο μέσος Έλληνας έχει μια χαρακτηριστική ιδιοσυγκρασία σε ότι αφορά τα ακούσματα του…Τον έλκει η -θα το πω αδόκιμα αλλά χωρίς να θέλω να προσβάλλω- ποιητική κλάψα. Δώστου Μadrugada, Διάφανα Κρίνα ξέρω γω, Nick Cave (τεράστιο respect αλλά εντάσσεται και αυτός στη γενικευμένη εικόνα) και παρτου την ψυχή. Δεν ξέρω αυτός ο άκρατος συναισθηματισμός δεν λειτουργεί πάντα υπέρ της μουσικής αλλά τείνει προς το “στυλάκι”, ένα image (κοιτάξτε τι μελαγχολικό αριστούργημα έγραψα και λιώστε/αποθεώστε) και πολλές φορές αγγίζει τη φαιδρότητα. Αυτή είναι η γνώμη μου πάντα. Πάντα δεδομένο είναι ότι απόλυτη αντικειμενικότητα δεν υπάρχει αλλά καλό θα είναι καμιά φορά, να προσπαθούμε να διαχωρίσουμε το απλώς καλό απτο να ανακαλύπτουμε παντού αριστουργήματα…Γιατί κακά τα ψέματα, μπορούμε άνετα να πούμε (πάλι υποκειμενικά) ότι π.χ. ο Bob Dylan έχει βγάλει αριστουργήματα, το να πούμε ότι βγάζουν και οι Madrugada ε…χλωμότατο…υπερβολή. Δεν είναι σκοπός μου να στεναχωρήσω κανένα οπαδό των Madrugada ή να τον θυμώσω, αντιθέτως χαίρομαι να ακούω άτομα να απολαμβάνουν τη μουσική που γουστάρουν…αρκεί να το νιώθουν πραγματικά ε…
Αν και εν μέρει διαφωνώ, η επιχειρηματολογία σου είναι πειστική και πιστεύω ότι από μια συγκεκριμένη οπτική γωνία δεν έχεις άδικο.
Πάντως είναι γεγονός ότι κάθε χώρα παρουσιάζει τις ιδιαιτερότητές της και μπορεί οι λεγόμενοι «πουθενάδες» των μεν, να είναι υπερδημοφιλείς για τον δε. Οι Ιάπωνες και οι Γερμανοί είναι πρωταθλητές σε αυτό. Όσο υπερεκτιμημένοι είναι οι Madrugada στην Ελλάδα, πιστεύω, τόσο αδικημένοι είναι αλλού. Προφανέστατα δεν μεγαλουργούσαν, αλλά αυτό που έκαναν το έκαναν πολύ καλά. Επαναλαμβάνω, όμως, ότι δε διαφωνώ μαζί σου παρά μόνο εν μέρει.
Οντως εν μερει ο amazing journey εχει ενα δικιο… Ο μεσος ελληνας ακροατης, ανεξαρτητα ακουσματος, εχει μια ροπη προς την “ποιητικη κλαψα” οπως αναφερει… Μπαντες οπως οι Madrugada, Μidnight Choir ή Anathema ειχαν και εχουν ενα ιδιαιτερο ρευμα στην Ελλαδα. Αλλα η ιδια κατασταση παρατηρειται και στα υπολοιπα ειδη μουσικης και κυριως τα εγχωρια, εχουμε τους σκυλαδες και την απολυτη ταυτιση τους με την κλαψομουνιαση ή οπαδους της λεγομενης εντεχνης σκηνης οπου εκει κ αν πεφτει το κλαμα (Πυξ Λαξ, Κατσιμιχαιοι κλπ). Νομιζω ομως οτι αυτη η ροπη προς την “κλαψομουνιαση” ειναι διαχρονικη, βλ για παραδειγμα Καζαντζιδης. Μαλλον ειναι στο θυμικο του Ελληνα μουσικοφιλου και “μουσικοφιλου” το κλαμα ρε παιδι μου…
O amazing_journey δεν έχει άδικο. Δεν ξέρω αν είναι αποκλειστικά νεοελληνικό χαρακτηριστικό, αλλά αυτό που λέει ισχύει.
Να πω όμως και ότι δεν είναι “κακό” φαινόμενο, το φαινόμενο της “ποιητικής κλάψας” (sic). Βέβαια αυτός ο χαρακτηρισμός προσδίδει αρνητική έννοια, και φυσικά εξαρτάται από το πως το εκλαμβάνει κανείς. Αυτή η κλάψα υπάρχει από το αρχαίο ελληνικό θέατρο μέχρι τη λογοταιχνία τη μουσική και γενικά σε όλες τις εποχές δεν έχει πάψει ποτέ να εξιτάρει τον κόσμο -άλλωτε περισσότερο και άλλωτε λιγότερο. Ίσως μέσα από αυτήν την “κλάψα” έρχεται η κάθαρση, που από μόνο του σαν συναίσθημα σου δίνει την αίσθηση ότι είναι κάτι το ανώτερο.
Πρακτικά, το θέμα είναι πότε το μελαγχολικό/συναισθηματικό μετατρέπεται σε γλυκανάλατο. Πότε ο “πόνος” γίνεται επιτηδευμένος, υποκριτικός, πλαστός. Αυτό (όπως και όλες οι διαπιστώσεις σ’ αυτόν τον κόσμο) δεν είναι κάτι το αντικειμενικό. Δεν εξαρτάται καν από το δημιουργό αλλά αποκλειστικά από το υποκείμενο (ακροατής,αναγνώστης κ.ο.κ.) Για παράδειγμα οι Anathema (φοβερή μπάντα, γουστάρω πάρα πολύ το alternative) θεωρείται μπάντα που στηρίζεται στο συναίσθημα και είναι ιδιαίτερα αγαπητή από το ελληνικό κοινό. Παρόλα αυτά πιστεύω ότι δε βγάζει ούτε το ένα δέκατο του συναισθήματος που βγάζει ένα Dreaming Neon Black.
Τέλος, να πω ότι προσωπικά με τοποθετώ ανάμεσα σε όλους αυτούς που τους έλκει η μελαγχολία και ο πόνος στη μουσική. Η αλλιώς, ηκλάψα όπως έχει προαναφερθεί. Δε θα κάνω την παραμικρή προσπάθεια να μη μου αρέσει ο Αλκίνοος για παράδειγμα. Ξέρω ότι μπορεί να ψαρώνω εξαιτίας των λόγων που λέει ο amazing_journey, αλλά εντέλει η απόλαυση της μουσικής δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα “ψάρωμα”. Αν η ακρόαση γίνεται με λογικά κριτήρια δε διαφέρει σε τίποτα από ένα πείραμα φυσικής και στην ουσία εκφυλίζεται σε ένα τέτοιο.
Δεκτον και εν μερη αληθες.Απο τη μερια μου δεν μπορω σε καμια περιπτωση να πω οτι αυτο πρεπει να μειωνει την ποιοτητα ενος συγκροτηματος.Ναι ειναι κλαψες οπως ειναι και οι Anathema αλλωστε.Δεν βρισκω κατι το μεμπτο σε αυτο απο τη στιγμη που δεν προσπαθησαν να πρωοθηθουν βαση αυτου,ουτε να ιασουν συγκεκριμενο κοινο βαση αυτου.Με μια φραση δηλαδη,μιλαει η μουσικη.Αλλωστε εκει τιθεται και το θεμα της υποκειμενικοτητας μπορει οπως λες στην Ελλαδα να εχουμε μια μανια μετην απογοητευση η την κλαψα οπως λες αλλα αλλου(Ιαπωνια πχ) εχουν με την τρελη τεχνικη και παει λεγοντας.
Να συμπληρωσω σε αυτο που ειπα παραπανω οτι μπορεις να ξεχωρισεις ποιοι καλλιτεχνες δημιουργουν μουσικη με καποια χαρακτηριστικα(την ‘‘κλαψα’’ εν προκειμενω) και ποιοι δημιουργουν μονο την κλαψα.Συγκεκριμενα nick cave,διαφανα κρινα Και Madrugada εχουν δημιουργησει μουσικη.
Και δεν νομιζω να ειπε κανεις οτι Madrugada=Bob Dylan…Αν το ειπε προφανως το ειπε δινοντας παρα πολυ βαρος στο δικο του γουστο.
Συμφωνω… Ομως, το ποιο συγκροτημα και ειδικοτερα το ποιο τραγουδι βγαζει σε καποιον συναισθημα ειναι καθαρα θεμα γουστου… Οσον αφορα στο οτι η “κλαψιαρικη”/μελαγχολικη μουσικη περνα στην Ελλαδα, δεν νομιζω πως ισχυει… Εξαλλου δε γινεται καποιος να ακουει ΜΟΝΟ μελαγχολικη μουσικη… Τετοια μουσικη και παρομοια ειδη, ακουει κανεις σε μια συγκεκριμενη φαση, δηλαδη συμβαδιζει με τα συναισθηματα που νιωθει ο ακροατης μια συγκεκριμενη στιγμη… Παντως οι Madrugada σε μενα προσωπικα εχουν βγαλει συναισθημα γιατι τους εχω συνδεσει με μια “ευτυχισμενη εποχη”
Και αφου οι Madrugada μας έχουν αφήσει ο Sivert Hoyem κυκλοφόρησε νέο άλμπουμ μπας και μείωσει την θλιψη των οπαδών για την κλαψα που λέγατε…
http://www.siverthoyem.com/news/moon-landing-the-album-out-september-28-2009/
Industrial Silence … και εννοείται THE NIGHTLY DISEASE:!::!::!:
αφου πω πως τα βραδια αυτο τον καιρο λιωνω το the deep end,το οποιο χωρις να ειναι industrial silence ,τελικα ειναι και αυτο εκπληκτικα ποιοτικη δουλεια,
να προσθεσω πως ο Hoyem εβγαλε καινουργιο τραγουδακι ,ομορφο και στα γνωστα (μελαγχολικα) “μονοπατια” του . [B][I][U]where is my moon[/U][/I][/B]
strange colour blue :thumbup:
Τους έχω δει 2 φορές μια φορά με iggy pop νομίζω το 2004 η 5 και μια φορά μόνοι τους το 2006 στο gagarin δυνατή μπάντα…κρίμα που διαλύθηκαν
Νομίζω πέθανε απο υπερβολική δόση ο κιθαρίστας τους πριν 3 χρόνια για αυτό και διαλυθήκανε
Διάβασα όλα τα ποστ του τόπικ και πραγματικά εξεπλάγην από το γεγονός ότι το αγαπημένο μου άλμπουμ δεν αναφέρεται από κανέναν, ούτε με εγκωμιαστικά, ούτε με υποτιμητικά σχόλια. Πολύ καλά άλμπουμ τα Industrial Silence και Nightly Disease, συνέχεια με τα Grit και The Deep End, άλμπουμ που δεν με αφορούν και τόσο μουσικά και κατάληξη με το αριστουργηματικό ομώνυμο.
Είχαν πάψει να ακούγονται σαν Madrugada στα πιο atlernative Grit και Deep End. Το κλείσιμο της δισκογραφίας τους, όμως, είναι τόσο ονειρεμένο, που με φέρνει εδώ, να κάνω αυτό το ποστ και να φωνάξω σε όσους δεν το έχουν ακούσει «ΣΠΕΥΣΑΤΕ». Ένα άλμπουμ που στα αφτιά μου είναι το πιο αντιπροσωπευτικό δείγμα της δισκογραφίας τους και κινείται σε απίστευτα επίπεδα ποιότητας. Ειδικά από το ξεκίνημα του Honey Bee, μέχρι και το τέλος του Our Time Won’t Live That Long, έχουμε ένα από τα καλύτερα σερί κομματιών που έχω ακούσει. Η ατμόσφαιρα βαριά, οι μελωδίες ανατριχιαστικές, οι Madrugada με το τέλος που τους αρμόζει.
Αποθεώστε το παρακαλώ.
Τον βρήκαν αγκαλιά με την κιθάρα του. Όντως, από υπερβολική δόση.
1 Like