Το ένατο άλμπουμ των Manic Street Preachers με στίχους του εξαφανισμένου Richey James Edwards κανονικά κυκλοφορεί στις 18 Μαίου.
Η πρώτη ακρόαση μου άφησε μια πολύ ευχάριστη γεύση καθώς πρόκειται για όμορφο, απλό και λιτό ροκ χωρίς πολλά πολλά και που φυσικά δεν βρίθει πρωτοτυπίας. Μικρά κομμάτια που μόνο ένα ξεπερνά τα 4 λεπτά, δυναμικά, βασισμένα στην κιθάρα. Δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι καλύτερο, σίγουρα θα το ακούσω πολύ περισσότερο στο μέλλον.
Το άκουσα κι εγώ 1-2 φορές, μου αρέσει αρκετά και το ενδιαφέρον είναι πως είναι αρκετά διαφορετικό από το εμπορικό (με την καλή έννοια) “Send Away…” και χώνει αρκετά σε σχέση με τα τελευταία τους. Φαντάζομαι πως είναι μια ενσυνείδητη επιστροφή στις πιο punk ρίζες, λόγω των στίχων.
Παντως απ’οσα cd τους εχω χαλαρα το send away μ’αρεσει πιο πολυ (σαν συνολο)
Γενικα τα αλλα εχουν 2-3 τελεια τραγουδια και μετα… αμφιβαλλω αν τα χω ακουσει ολοκληρα ποτε 8O8O (που λεει ο λογος)
Πολυ low profile το φετινό τους άλμπουμ, πριν 2 χρόνια είχαν μπει στο επίκεντρο της βρετανικής σκηνής με το επίσης πολύ καλό Send away the tigers. Τότε είχαμε και μια σειρά από πολύ όμορφα σινγκλς, τώρα βλέπω κάτι διαφορετικό απο πλευράς προώθησης, σχεδόν μηδενική. Τίποτα απο αυτά όμως δεν μετράει, το άλμπουμ είναι ωραιότατο. Μου αρέσει αυτό το συγκρότημα, και το παρελθόν και το παρόν του. Κρίμα που δεν θα τους δούμε ξανά λαιβ, νομίζω…
Σορυ κιόλας, αλλα διάβασα ακριβώς το ίδιο κείμενο στην κριτική του άλμπουμ να είναι “posted” απο άλλο όνομα σε άλλο σαιτ. Τι παίζει ακριβώς, αν επιτρέπετε?