πλακωσε δουλεια, εκλεισα πολλες υποχρεωσεις απο την περσινη ακαδημαικη σεζον
και ειχα τωρα κ τα negotiations για το εαρινο…
i blinked and its february and ill blink again and it will be june…!
1 Like
Gone are the days when freedom shone
Now blood and steel meet bone δηλαδη
1 Like
Μεγάλη βραδια στο Κίελο.
Πολύ μεγαλη…
1 Like
Οπότε αναμένουμε 2 σεντόνια
Καλα, ας κανω ενα και για τις δυο…
1 Like
Με αιμα. Των εχθρων.
6 Likes
Το ετοιμαζω καθ οδον για Αμβούργο-Αθήνα.
Λογικα μέσα στη μερα.
3 Likes
Κρίνοντας από τις (έστω και λακωνικές) αυθόρμητες πρώτες αντιδράσεις μετά τα δύο live, το ένα θα είναι πανωσέντονο και το άλλο… κατωσέντονο!
6 Likes
Αυτο ειναι το κακο με τους Manowar κ ας ειναι οι αγαπημενοι μου. Δεν ξερεις αν θα σκεπαστεις η θα ξυλιασεις
2 Likes
“Θα γαμηθειτε!” aka το ζητήσατε
Μια που χρόνος υπάρχει (Κίελο, Αμβούργο, Αθήνα), ας ξεκινήσω ΣΕΝΤΟΝΙ. Θα τα υποστειτε ΟΛΑ κουφάλες.
"The story so far "
Είχα κλείσει για αυτές τις δύο συναυλίες από τον περασμένο Μάιο. Αυτό που δεν είχα υπολογίσει είναι ότι μου έκατσε ένα ταξίδι στην άλλη άκρη της γης (Ωκεανία, φάση) από το οποίο επέστρεψα Αθήνα Πέμπτη απόγευμα, μετα απο 40 ωρες σε αεροδρομια και αεροπλάνα, με πτήση για Βερολίνο Παρασκευή πρωί. Να πω ότι δεν πέρασε από το μυαλό μου, όταν μπήκα σπίτι, να πεθάνω για τρεις μέρες και στα κομμάτια όλα, θα πω ψέματα. Μέσα σε όλα μαθαινω για απεργια στα βερολινεζικα ΜΜΜ τελευταία στιγμή, που τελικά δεν με επηρέασε πολύ, με μια αλλαγή ξενοδοχείου τελευταία στιγμή και καλές πληροφορίες το εσωσα. (Thanx τη μαμα για την ενημέρωση και τον @jonkyr για τη βοήθεια)
“Ποιος ξυπνάει 5 το πρωι;”
Παρασκευή. Βερολίνο. Μετά από ενα…χμμ…γεύμα εγκράτειας και έναν ύπνο που έμοιαζε με θάνατο, μάζεψα ο,τι είχε απομείνει και δρόμο για το Velodrom.
Κακός χώρος εσωτερικά για τα γούστα μου, με τις σχετικά μικρές κερκίδες μακριά από την αρένα και ένα κοινό να ποικίλει σε ηλικίες και εμφάνιση και να μην γεμίζει με τιποτα το χωρο. Δίπλα μου είχα τον νοθο Ιταλό γιο του Mick Box, ενώ από την άλλη μεριά κάτι (ας τους πω ευγενικα, πιωμενους) Γοτθους που ούρλιαζαν μέχρι να αρχίσει η συναυλία, η οποία ξεκίνησε με ένα τέταρτο καθυστέρηση. Κι εδώ αρχίζουν οι πρώτες απογοητεύσεις.
“Πονάνε τα αυτιά μου”
Ο ήχος ρε μαλάκες, Ο ΗΧΟΣ. Έλεος. Μπουκωμένος και η χρηση ωτοασπιδων επιβάλλεται σε τετοιες περιπτώσεις. Δεν είχα, ας πρόσεχα.
Εν αρχη ην το μπάσο (ενταξει Αρχηγέ, παίξε μόνος σου, κριμα ειναι τα παιδιά) και μία ντραμς, που ταλαιπωρουσε τα αυτιά μου. Το ακομα πιο κρίμα της ιστορίας είναι ότι ο κιθαρωδος είναι παίχτης επιπέδου, αλλά χάνεται.
“Αλλά…”
Α ναι, είναι κι ο Έρικ. Ο,τι κι αν πούμε, ο Έρικ είναι η απόλυτη ΚΑΒΛΑ για τον Τοξικό (αυτος ειμαι εγω). Απο πάντα ηταν, ακόμα είναι και για πάντα θα είναι. Στα 73 του παραμένει αεικίνητος, επιβλητικός, κατεβάζοντας τη φωνή πιο χαμηλά, (αλίμονο, δεν είμαστε στο 1988).
Εδώ να πω ότι, αν και δεν είμαι ειδικός, η αίσθηση μου ήταν ότι και τα όργανα ήταν πιο χαμηλά κουρδισμενα, αν τα ακούγαμε βέβαια.
Το σετλιστ κλασικό. Manowar, Kings of Metal, Fighting the World και Brothers of Metal και μετά ένα κάποιο Hail to England, όχι με τη σειρά του δίσκου.
Να πω ότι τρελάθηκα με τις εκτελέσεις, θα πω ψέματα. Λίγο ο ήχος, λίγο η κούραση, δεν ξερω. Αλλά αγγιζω τα όρια της αχαριστίας. Ζούσα το όνειρό μου, ρε γμτ…
“Cut, cut, CUT!!!”
Πάμε πάλι. Βλαμμένος εισαι παιδί μου;;; παίζουν όλο το Hail to England! Γαμιεσαι Τοξικέ!
Και ό,τι κι αν ισχύει, σβήνει εδώ. Γιατί τελειώνει με το BRIDGE OF DEATH και όλα τα άλλα διαγράφονται. Ο Έρικ λίγο πιο χαμηλά, αλλά πολύ πολύ καθαρά, επιβάλλεται στο σύμπαν, “Slowly crossing, as the river runs below…” και νιώθω μια υγρασία στα μάτια (κι όχι μόνο, εσταξε το μουτζό μου, που έλεγε κι ο μακαρίτης ο Γεωργίου). Όλο το ταξίδι ηταν αυτή η στιγμή (μέχρι τα επόμενα, I’ll explain).
Highlights επίσης, το Army of Immortals και το Kill with Power.
Και μετά αρχίζει το κλασικό setlist επίσης με τα νεότερα κομμάτια, όπου, μας αρέσει, δε μας αρέσει, είναι πολύ δημοφιλή στη Γερμανία. Το κακό ήταν ότι ήταν στα αυτιά μου τόσο κακός ο ήχος, που τα House of Death και King of Kings τα καταλαβα λίγο πριν το ρεφρέν. Και μετά κλασικά encore. Warriors of the World, (σφαγμένο και κουραστικό πλέον) Hail and Kill και Black Wind, Fire and Steel, να κλείνει, αν μη τι άλλο, με εντυπωσιακό τρόπο τη συναυλία.
Α. Η ατάκα του De Maio για sold out, βλέποντας τις κερκίδες, μου θύμισε τα sold out της ΑΕΚ στο Οακα. Μετά ανοίξανε άλλες έξι θύρες…35000 εισιτήρια σύνολο.
Β. Το κοινό σαφώς ετερόκλητο. Και δε βοήθησε τη συναυλία. Και πάρα πολλοί τελείως κομμάτια…
Γ. Τόσα ραφτα σε τοσα μπουφάν δεν έχω ματαδει…
“Τι θέλει να πει τελικα ο ποιητής;”
Έχοντας δει Bridge of Death, όλα τα αρνητικά παραγραφονται. Και το Σάββατο ήλπιζα να ήταν μια άλλη μέρα.
“Ίσα μωρή Σκαρλετ Ο Χαρα”
Φτάνουμε στο Σαββατο. Τρένο για το πανέμορφο και ήσυχο Κίελο (αξίζει να μπει σε λίστα, έχω ξαναπάει πάλι για μια μέρα, αλλά αξίζει το τριήμερο του) με τις προσδοκίες χαμηλά. Back to back, σε τι κατάσταση θα είναι ο Έρικ, τι ήχο θα έχει, ασταναπανσταδιαλα…
Μετά από ενα σαφώς ελαφρύτερο γεύμα και τον απαραίτητο τρίωρο θάνατο, που ευτυχώς εξελίχθηκε σε ύπνο, η πρώτη σκέψη είναι να μείνω στο κρεβάτι. Για πάντα. Τέλος πάντων, η Wunderino arena ήταν κοντά, λεω, δεν πετάγομαι να δω τι τρέχει; Και πήγα. Γήπεδο του 1951!!!, με ανακαίνιση το 2001, συμπαθέστατο 10αρα κερκίδα, χαμηλά μέχρι κάτω οι εξέδρες, και σχετικά μικρή αρένα. Σαφώς πιο “οικογενειακή” φάση, πιο ισορροπημένος κόσμος και πολύ πιο γεμάτος ο χώρος. Αυτό ήταν sold out. Είχε και support τους…κατσε να ψάξω… ναι… Inner Axxis. Generic power, άχρωμος τραγουδιστής, μπλαμπλα.
Με μισή ώρα καθυστέρηση αρχίζει πάλι το τελετουργικό. “All Hail MANOWAR!!” απο τον Θείο Όρσον Ουέλς και…
“BANG!!!”
Όλα άρχισαν να μοιάζουν αλλιώτικα. Ίδια τραγούδια με την προηγούμενη μέρα, αλλά όχι. Ήχος πολύ καλύτερος (όχι τέλειος, μην τρελαθούμε), κιθάρα σούπερ για τα Αρχηγικά δεδομένα και ο 73αρης Έρικ να ακούγεται πιο καθαρός, πιο ξεκούραστος, πιο επιβλητικός. Και ο κόσμος να είναι ενεργός, ζεστός, τελείως διαφορετικός.
“Ρε λες;”
Και μετά την αρχικη τετράδα που, αν και αναμενόμενη, ηταν εντυπωσιακά καλύτερη, αρχίζει το…
“Πες το με μια πρόταση, αντε δυο”
Λοιπόν, στην Ελλάδα μετά από το τέλος όλου του Sign of the Hammer, όπως παίχτηκε χθες, δε θα είναι μείνει ΤΙΠΟΤΑ όρθιο.
“Έτσι θα την βγάλεις, μια κι εξω;”
Όχι βέβαια. Ξεκινάμε με Animals, ωραίο απωθημένο καλή φάση, καλά αρχίσαμε, που να ήξερα… The Oath, φίλοι μου, δι όουθ…παιγμένο πολυ λίγο πιο αργά από το κανονικό, αναδεικνύοντας μια (αν είναι δυνατό) επιπρόσθετη επικοτητα. Τρομερή αίσθηση και ο Έρικ…τι να πω… Μετά παίξανε κάποιο Thor, σαγόνια κάτω με την δυστυχώς απαραίτητη απουσία της ΚΡΑΥΓΗΣ στο τέλος. Ποιο τέλος ομως;;; Παρακαμπτοντας το Thunder Prick, οκ να παίξει κι ο Αρχηγός λίγο, αρχίζει η κόλαση επί γης.
“Thank you, for the kool aid, reverend Jim”
ΔΕΝ ΠΕΡΙΓΡΑΦΩ ΑΛΛΟ
Όχι, θα περιγράψω. Λίγο πιο χαμηλά από το κλασικό, αλλά ΤΙ ΖΟΥΜΕ; Καθαρός, απολαυστικός, το ρεφρέν που ακόμα κι η μάνα μου γουστάρει, GUYANAAAAAAAA, ΓΑΜΩ ΤΑ ΣΥΜΠΑΝΤΑ. Ομολογώ ότι από ενα σημείο και μετά, με κατάπιε το επος, μέχρι που τελείωσε. Είχα χάσει στίχους, έδαφος, κόσμο. Αντίο ζωή…
“Σοβαρεψου”
I AM IN THE GROUND, I AM IN THE AIR, I AM ALL
Αυτό, τίποτα άλλο.
“Επιδορπιο;”
Ναι, ευχαριστώ. Ενα Sign of the Hammer.
“Μήπως ξεχάσατε κατι;”
Α ναιαιαιαι, την εκπληκτική εκτέλεση του All men play on 10. To κουπλε με μια πιο groovy να την πω; ας την πω. Groovy προσέγγιση από το rhythm section που έβγαλε πολλά γούστα.
“Κοντεύετε κύριε;”
Ασαπερα ρε. Πάμε πάλι στο γνωστό σετλιστ, με τη διαφορά ότι όλα ακούγονταν καλύτερα. Sons of Odin σούπερ εκτέλεση, ό,τι έπρεπε μετά τα έπη και η κλασική ακολουθία μέχρι το τέλος, χωρίς εκπλήξεις, αλλά με πολύ πολλή καβλα παντού.
“Και πού καταλήγουμε;”
Μάλλον οι καλύτεροι Manowar που έχω δει. Τελεία.
Δ. Και στις δύο συναυλίες έκατσα στο ιδιο σημείο. Κέντρο, περίπου 10 μέτρα από τη σκηνή. Άρα έχω μια παρόμοια άποψη.
Ε. Ο κόσμος στο Κίελο ήταν εξαιρετικός. Μη φαντάζεται κανείς Ελληνικά σκηνικά, αλλά όταν άτομα κάθε ηλικίας και φύλου, παρταρουν με την ωραία έννοια, τραγουδάνε στίχους, χορεύουν, συμμετέχουν χαλαρα σε ολα τα κομματια, όλα είναι εντάξει.
ΣΤ. Η Γερμανία είναι η βάση τους. Το ξέρουν, ποντάρουν εκεί και δεν χάνουν. Εύκολα προσβάσιμη, όχι ιδιαίτερα ακριβή για τους αποξω, μια χαρά.
Ζ. Ο Αρχηγός έβγαλε λόγους κάτω του δεκαλέπτου. Ευτυχώς, με άκουσε. Και μέσα στις γραφικότητες λέει και δύο σωστά, αλλά οκ. Έχουμε ζήσει το 92 στο ΣΕΦ, τι να μας πουν αυτά, ρε γατάκια Οστρογότθοι…
Η. Απαράδεκτο και πανάκριβο merch, κατάφεραν να μου εξοικονομησουν κάνα κατοσταρικο.
Θ. Καρδούλες Κουτσουμπα και Ζωής στον τύπο με την μπλούζα Nightstalker.
Ι. Βλέποντας τα βίντεο που τράβηξα, τα κομμάτια του Βερολίνου έχουν καλύτερο ήχο από αυτό που είχα εγώ στο venue. Ακριβώς το ανάποδο στο Κίελο, αλλά θα ζήσω με αυτό.
ΙΑ. Μας την έπεφταν με φακούς στα βίντεο οι αλήτες. Μου έκοψαν την Guyana, αλλά ζμπουτσαμ. Το συναίσθημα της στιγμής δεν περιγράφεται.
ΙΒ. Σε δύο μέρες βίωσα ολοκληρα το Hail to England και Sign of the Hammer. Άνετα δεν ξαναπάω πουθενά…(Into Glory Ride, για σενα θα κανω μια εξαιρεση)
ΙΓ. Γραφικός, ξεγραφικος, ο Αρχηγός είναι οι Manowar και αυτά που μας έχει προσφέρει μουσικά είναι ανεκτίμητα.
ΙΔ. Αρχηγός ξεΑρχηγος, Eric Adams είναι ΕΝΑΣ
ΙΕ. Να πούμε επίσης ότι έχουν και κιθαρίστα. Και παρα πολύ καλό. Ας τον ακούσουμε όμως,ε;
ΙΣΤ. Βγαλτε απο το σετλιστ το Hail and Kill. Πρεπει να εχει ραγισει το βινύλιο στο σπιτι μου. Εκτελεση.
ΙΖ. Ότι οι τύποι στα 70φευγα σπέρνουν, σημαίνει δύο πράγματα. Ότι το λέει η καρδιά τους και ότι τα λεφτά είναι πολλά.
ΙΗ. @jonkyr @pantelis79 , σας ψαχνει ο Αρχηγός. Δε μου ειπε πολλά, αλλα γυαλιζε το ματι του.
Σορυ αν σας κούρασα αδέρφια… ας προσεχατε.
31 Likes
Τελειος! Ζηλεψα! Mountains, Guyana, Bridge of Death 3 απο τα 5 καλυτερα τραγουδια του Συμπαντος
5 Likes
Θεε μου κάνε να μου κατσει κ εμενα ενα ταξιδι στην αλλη ακρη της γης. 
Ωραιος τοξικε σ ευχαριστούμε. Κ στα δικα μας.
4 Likes
Ευχαριστώ παιδια! Και στα δικα σας, σε οσα γουσταρετε!
5 Likes
Exactly!
Και τα λογια αυτα γινονται ολο και πιο εντονα, βιωματικα:
He who refuses to take part in modern mediocrity will forever stand alone, an outcast. He is the bringer of change, changes that instill fear in all who go with fashion’s flow. Their power comes from others, not from within. They are false! Woe unto them for the bringers of change have banded together. The time is now!
Αυτό το ΤΩΡΑ θα είναι ως το τέλος, διαχρονικό και αειθαλές μες στην θνητότητά του.
We Fight To The Last Man.
To The Last Breath.
Αν δεν είμασταν θνητοί, πεπερασμένοι, δεν θα είχαν τόσο βαρύτητα τα λόγια αυτά.
It would be too easy.
Apples of youth when i wrought mischief
“Οποιαδήποτε στιγμή μπορεί να είναι η τελευταία μας .
Όλα είναι πιο όμορφα γιατί είμαστε καταδικασμένοι.”
We Shall Not Fail
2 Likes