Τα επιχειρηματα σου με βουλωσαν . Απο δω και περα έχω και γω τη χειροτερη . Ευχαριστω φίλε που μου άνοιξες τα μάτια .
Ποιος νομίζεις οτι είσαι ?O George Bush junior ??
Φρικιπαιδια ε ? Respect
Βρε συ άσε τον κόσμο να μη γουστάρει Manowar! Τι ζόρι τραβάς; Μοιράζεσαι τις πωλήσεις μαζί τους;
¶ς τους ακούμε εμείς και όποιος δεν τους πάει μη σώσει…
Απο τα σημαντικότερα metal συγκροτήματα των '80ς, οι πρώτοι τους δίσκοι (κατα κύριο λόγο) αποτελούν έργα-ορόσημα του επικού ήχου, η μουσική που θα έπαιζε ο Κόναν ο Βάρβαρος αν είχε κιθάρες και ενισχυτές. Αγαπημένοι δίσκοι τα Into Glory Ride και Hail to England. Έπη!!!
Απίστευτες ψωνάρες, με αμφιλεγόμενη στάση γενικότερα, ώρες ώρες φτάνουν το κιτς, ενίσχυσαν διάφορα στερεότυπα για τη μέταλ μουσική, και λάνσαραν τον διαχωρισμό true/false, που μόνο φανατισμό, οπαδιλίκι, και στενομυαλιά μπόρεσε να καλλιεργήσει.
Σωστός…
σωστοτατος!!!
Ρε σεις ακομα να απαντησει . Λετε όντος να νομιζει πως είναι ?
μανο ολα αυτα μου προκαλουν γέλιο γιαυτο και τους απανταω .Δεν με ενδιαφέρει καθολου τη ακούνε .
Χαλαρωσε , το topic ηταν ποια ειναι η γνωμη σας και τους Manowar , και οχι ποια ειναι η γνωμη σας για τους Manowar απαντιστε αναλυοντας Φροϋδικα.Δεν ειπα ουτε οτι δεν ειναι καλοι ουτε τπτ .Απλα δεν μαρεσουν.Ουτε μενα με ενδιαφερει τι ακους και ουτε περιμενα απαντηση.
Για μένα ένα γκρουπ που έγραψε τη δική του ιστορία. Δεν τους πολυγουστάρω, αλλά τους σέβομαι.
Παρόλο που τους θεωρώ τρελούς μ…κες και δε θα πήγαινα ποτέ σε συναυλία τους γιατί είναι κωλοκάφροι και μου τη δίνουν απίστευτα θεωρώ το sign of the hammer…είναι δισκάρα και ένας απο τους λίγους λόγους να μην πυροβολήσεις αυτούς τους καραγκιόζηδες επι σκηνής…
Μερικά πράγματα σέρνουν μαζί τους για όλη τους την πορεία, την ευλογία και κατάρα να αποτελούν τάση λατρείας και αφοσίωσης συνοδευόμενη άρρηκτα και από την αντίστοιχη και αντίθετη της απόρριψης μέχρι γελοιοποίησης? Ένα από τα κλασικά παραδείγματα στο χώρο της τέχνης είναι και οι ManOwaR. Θα προσπαθήσω να βοηθήσω με τον τρόπο μου κάπως την μέχρι τώρα συζήτηση μιλώντας πολύ συνοπτικά για την πορεία του γκρουπ και τα ίχνη που έχει αφήσει το όνομα ManOwaR στο χώρο της Ελλάδας.
Αποτελώντας μαζί με τους Manilla Road και Bathory την Αγία Τριάδα της μεταλλικής επικής μουσικής κατάφεραν από το ξεκίνημα της καριέρας τους να αποκτήσουν ιδιαίτερο χαρακτηριστικό ήχο ( παθιασμένα ψηλά φωνητικά σε συνδυασμό με ένα πρωτόγνωρο ήχο παραμορφωμένου ήχου μπάσου σε πρώτο ρόλο). Ήταν οι πρώτοι στο συγκεκριμένο χώρο που σε ευρεία κλίμακα χρησιμοποίησαν τα χορωδιακά φωνητικά με την Sword And Sorcery στιχουργία παρουσιάζοντας από την αρχή τη δική τους εξεζητημένη άποψη για τη μεταλλική μουσική και τον τρόπο που ο λάτρης αυτής συμπεριφέρεται στον κόσμο. Η συνεργασία τους με τον Όρσον Γουέλς σε δύο κομμάτια ( Dark Avenger και Defender) έβαλε από νωρίς ψηλά τον πήχη και για αυτό πολλοί από τους οπαδούς του σχήματος θεωρούν τα πρώτα τέσσερα άλμπουμ ως τα πιο χαρακτηριστικά στον ήχο των ManOwaR και φυσικά ως τα καλύτερα της πορείας τους (Battle Hymns, Into Glory Ride, Hail To England, Sigh Of The Hammer). Tα κομμάτια χαρακτηρίζονται από την θυελλώδη ιερή μανία του πολεμιστή σε συνδυασμό με μια βαθιά λυρικότητα ως έκφραση της απώλειας στο στίβο της μάχης, είτε όταν αυτή είναι σύντροφος είτε προσωπικό χαρακτηριστικό που θυσιάζεται στην πορεία προς κάτι υψηλότερο. Ο συμβολισμός είναι εμφανής: η προσπάθειες των ManOwaR να εκφράσουν την μέταλ μουσική αποτελεί πραγματική μάχη στα πολιτιστικά κοσμικά πεδία και οι ακροατές / λάτρεις του ιδιώματος συστρατεύονται μαζί τους στον κοινό ιερό αγώνα. Συνάμα με την επική θεματουργία οι ManOwaR δηλώνουν σε κάθε άλμπουμ την προτίμηση τους στον ηθικά αδέσμευτο τρόπο ζωής είτε αναφερόμενοι στις σεξουαλικές σχέσεις όπου υπερτονίζονται τα αρσενικά χαρακτηριστικά είτε στις κοινωνικές συμβάσεις όπου εκφράζεται η κάθετη αμφισβήτηση και αδιαφορία απέναντι τους (οικογένεια, σχολείο, δισκογραφικές εταιρίες κτλ). Βρισκόμαστε στη χρονολογία 1984-1985 και οι ManOwaR αλλάζουν για άλλη μια φορά εταιρία Σε αυτό το σημείο ξεκινά και μια βασικής διαφωνία ανάμεσα στους υποστηρικτές της επικής μουσικής. Οι ManOwaR ηχογραφούν για την πολυεθνική Atlantic τρεις δίσκους (Fighting The World, Kings Of Metal, Triumph Of Steel) επιχειρώντας εμφανώς ένα άνοιγμα στο ευρύτερο κοινό του σκληρού ήχου της εποχής. Πολλοί τους κατηγορούν για ξεπούλημα, για απομάκρυνση του αγνού επικού στοιχείου και πτώση της συνθετικής ικανότητας. Το σίγουρο είναι ότι αυτή η περίοδος χαρακτηρίζεται από την πλήρη ψηφιακή παραγωγή των άλμπουμ που θα επηρεάσει έντονα το χώρο αργότερα της power metal μουσικής με το καταιγισμό των γρήγορων τύμπανων και το χαρακτηριστικό οξύ και κοφτερό ήχο της κιθάρας. Είναι καθαρά θέμα οπτικής και προσωπικού γούστου για το αν θα θεωρήσει κάποιος επικά κομμάτια όπως το Heart Of Steel, Crown And The Ring, Hail And Kill, Blood Of The Kings, Black Wind Fire And Steel, Achilles Agony And Ecstasy, Spirit Horse Of The Cherokee και Master Of The Wind. Καμιά φορά η έμφυτη τάση του κοινού να υπερτονίζει τα πεπραγμένα του παρελθόντος και να βρίσκει ή να ανακαλύπτει σημάδια παρακμής και έκπτωσης του παρόντος χρόνου γίνεται κανόνας γενικευμένης κριτικής. Κάτι τέτοιο πιστεύω συμβαίνει και εδώ και η δήθεν παρελθοντική γοητεία εξιδανικεύεται και το παρόν εμφανίζεται ως αλλότριο και αλλοιωμένο. Η αποχώρηση του κιθαρίστα Ross The Boss ενίσχυσε την παραπάνω άποψη. Η συνεργασία πάντως με την Atlantic δε θα κρατήσει παραπάνω μιας και η εταιρία κρίνει ότι το μέταλ δεν θα συνεχίσει να είναι στο προσκήνιο της μουσικής πραγματικότητας. Οι ManOwaR ηχογραφούν με διάστημα δισκογραφικής αποχής τέσσερα χρόνια ( Louder Than Hell) και το αποτέλεσμα θα διχάσει για άλλη μια φορά. Στο συγκεκριμένο σημείο υπερτονίζονται οι συνήθειες και ο τρόπος ζωής της μέταλ μουσικής όπως γίνεται αντιληπτός από τους ManOwaR και οι επικές αναφορές είναι πιο λίγες από ποτέ. Είναι η μεγαλύτερη και τελευταία προσπάθεια των ManOwaR να προσεταιριστούν το ακροατήριο της πατρίδας τους της Αμερικής στην οποία συνεχίζουν να παραμένουν μέχρι και σήμερα ουσιαστικά άγνωστοι. Η επικρατούσα άποψη της περιόδου αυτής είναι ότι οι ManOwaR βρίσκονται σε ποιοτική ελεύθερη πτώση και τα δύο επόμενα άλμπουμς ( Warriors Of The World, Gods Of War ) δεν θα αλλάξουν δραματικά αυτή την άποψη αν και τα επικά στοιχεία χαρακτηρίζουν το μεγαλύτερο μέρος του περιεχομένου τους. Οι κυκλοφορίες live albums dvd?s θεωρούνται κοινή αρπακτή χωρίς δεύτερη κουβέντα. Από τους μη φίλους του συγκροτήματος δε χρειάζεται να πω τι σέρνεται?. Οι δικές μου παρατηρήσεις είναι οι εξής σε αυτό το σημείο : πλέον φαίνεται πως κύρια επιδίωξη του συγκροτήματος είναι η συνεχείς περιοδείες και η κυκλοφορία live albums και dvd?s από τον δική τους εταιρία. Πόσο κακό μπορεί να είναι αυτό; Το θέμα είναι η άμεση αρνητική κριτική όλων αυτών χωρίς να γίνεται καν λόγος για ανάλυση του περιεχομένου τους; Πως γίνεται από την μία πλευρά ο μεταλλικός κόσμος να θεωρεί στυγνή εμπορική κίνηση οτιδήποτε τέτοιο από τους ManOwaR και για άλλα συγκροτήματα να θεωρείται ιστορική υποχρέωση, κάτι που το περιμέναμε από καιρό, ώριμη κίνηση, καλοδεχούμενο κι ας άργησε, επιτακτική ανάγκη για να μαθαίνουν οι νέοι και λοιπές παρόμοιες εκφράσεις. Κατά τη γνώμη μου υπάρχει ένας βαθμός μεροληψίας σε αυτές τις κρίσεις που ειδικά στην Ελλάδα θεωρώ πως έχουν τις ρίζες τους στην ιστορική πορεία που θα παρουσιάσω παρακάτω. Κλείνοντας το σημείο αυτό να πω απλά πως οι ποιότητα τόσο των live albums και dvd?s είναι πολύ ποιοτική, δείχνοντας σε έναν λάτρη του συγκροτήματος ατόφια όσο στοιχεία αγάπησε αυτό. Κύριο χαρακτηριστικό είναι η άψογη απόδοση όλων των κομματιών είτε μιλάμε για παλιότερα είτε για νεότερα.
Ας περάσουμε στα καθ? ημάς τώρα. Η κυκλοφορία του Triumph Of Steel το 1992 αποτέλεσε σημείο αναφοράς για τους οπαδούς των ManOwaR στην Ελλάδα και το ξεκίνημα της ιδιόμορφης σχέσης τους με αυτήν τη χώρα. Το άλμπουμ αρχίζει μένα 30λεπτό τραγούδι αναφορά στην ιστορία του Αχιλλέα, του μυθικού ήρωα της Ιλιάδας. Κάτι το κλίμα της εποχής ( Μακεδονικό στα φόρτε του) κάτι η κατάλληλη χρονική στιγμή (δίψα του κόσμου για μεταλλικά δρώμενα) γέμισαν το Σ.Ε.Φ για τη μετέπειτα συναυλία των ManOwaR ενώ κατά την κυκλοφορία του άλμπουμ έμειναν ιστορικές οι ουρές έξω από γνωστό δισκοπωλείο. Στο διάστημα που ακολούθησε άρχισε να καλλιεργείται σιγά σιγά ( από μεταλλικό έντυπο της εποχής κυρίως) η διαπίστωση ότι το άλμπουμ δεν ήταν τελικά όσο καλό είχε θεωρηθεί, ότι οι ManOwaR δίνουν μια κάπως γραφικής εικόνα στο χώρο του μέταλ και ότι είναι υπερεεκτιμημένοι. Δίνονταν υπερβολική σημασία στις απαντήσεις των συνεντεύξεων οι οποίες κατά τη γνώμη μου από ένα σημείο και μετά είναι επιτηδευμένα ?τραβηγμένες? από το ίδιο συγκρότημα μιας και κάθε φορά τους ρωτάν τα ίδια και τα ίδια, λες και είναι κοινοβουλευτικοί εκπρόσωποι και όχι μουσικοί. Οι ManOwaR ξαναήρθαν μετά από δύο χρόνια και έδωσαν δύο ή τρεις συναυλίες στο (τότε) Αγκάθι. Οι κριτικές ήταν ισοπεδωτικές: κατακρίνονταν το set list , η απόδοση του γκρουπ, η συμπεριφορά του και γίνονταν λόγος για προηχογραφημένα τύμπανα Οι ManOwaR χαρακτηρίζονταν ως ?τρεις κουλοί και ένας φιλότιμος τραγουδιστής? και επευφημούνταν τα οικειοθελώς αποχωρήσαντα μέλη Scott Columbus και Ross The Boss. Το σίγουρο είναι ότι οι ManOwaR από το ξεκίνημα της καριέρας τους είχαν έναν τρόπο να καθορίζουν τα συναυλιακά δρώμενα και αντίστοιχο το set list τους στο οποίο ΔΕΝ περιέχονταν τα σε μεγάλης διάρκειας επικά κομμάτια αλλά προτιμούνταν τα πιο γρήγορα συναυλιακά. Ήταν δηλαδή μια γνωστή κατάσταση όπως και οι γυμνόστηθες γυναίκες πάνω στην σκηνή και οι σε επίπεδο φλυαρίας λόγοι του De Maio. Πλέον κυριάρχησε η αντίληψη ότι οι οπαδοί των ManOwaR είναι στενόμυαλοι, άσχετοι αισθητικά και μουσικά κολλημένοι, γραφικοί, σεξιστές, κομπλεξικοί σαν τα μέλη του συγκροτήματος, μισογύνηδες, κρυπτοομοφυλόφιλοι. Αμερικανάκια, θρασύδειλοι, άξεστοι κτλ. Οι ManOwaR σταδιακά έγιναν ο αποδιοπομπαίος τράγος στον οποίον χρεώνονταν οτιδήποτε άσχημο και οποιοδήποτε μειονέκτημα της μέταλ μουσικής. Ενώ τα παλιότερα χρόνια η κόντρα του κοινού ManOwaR ( σε πολλά εισαγωγικά η λέξη κόντρα) ήταν με τους αντίστοιχους του thrash metal τώρα οι διαξιφισμοί είναι με τους αντίστοιχους του progressive. Οι λόγοι προφανής: στο υψηλό επίπεδο και συναίσθημα της μιας πλευράς προβάλλεται η μετριότητα και ανωριμότητα του άλλου. Τώρα το κατά πόσο μπορεί να αληθεύει αυτό και κατά πόσο τα Dark Avenger, Battle Hymn, Secret Of Steel, Gates Of Valhalla, Hatred, March For Revenge, Bridge Of Death, Mountains, Guyana, Defender, Master Of The Wind, Nessun Dorma με τον συγκεκριμένο τρόπο απόδοσης και την συγκεκριμένη ερμηνεία είναι κάτι που αφήνεται στον καθένα ξεχωριστά να κρίνει αφού κατά τη γνώμη μου είναι οφθαλμοφανές. Επίσης λογικό μου φαίνεται να μην με περιορίζει τίποτα να ακούω και να θαυμάζω τόσο το ανεβοκατέβασμα στις οκτάβες του Adams, την περιπλοκότητα του Pleasant Shade Of Grey, την ?τρέλα? του Social Grace και το ?χάσιμο? στο Energetic Disassembly. Η μεγάλη χαμένη ευκαιρία των ManOwaR για απαντήσεις στις συγκεκριμένες αιτιάσεις προς όλες τις πλευρές χάθηκε το 1999. ΄Έχοντας κυκλοφορήσει ένα άξογο live album (Hell On Stage) αναμένονταν κάτι παρόμοιο να παρουσιαστεί και στην Ελλάδα Οι ManOwaR έπαιξαν στο soundchek τα καλύτερα επικά τους κομμάτια με τέλεια απόδοση ( το είδαν και το άκουσαν πολλοί αυτό) και όταν ανέβηκαν στην σκηνή αναλώθηκαν σε κουραστικά λογύδρια, στα γενέθλια του Eric Adams, επίδειξη μηχανών και ελάχιστη ώρα πραγματικού παιξίματος. Κάποια γεγονότα όπως η πτώση του ρεύματος επιδείνωσαν το ήδη στραβό κλίμα… Το σίγουρο είναι ότι οι πολέμιοι του συγκροτήματος ικανοποιήθηκαν και οι φίλοι και λάτρεις στεναχωρήθηκαν αφάνταστα. Η συναυλία του 2007 ήταν σε όλα τέλεια και μοναδική με ένα σοβαρό μειονέκτημα : το ότι έπρεπε να είχε γίνει οκτώ χρόνια πριν? Τελικά όμως τι συγκρότημα είναι οι ManOwaR; Σίγουρα είναι και του Secret Of Steel όσο και του Metal Warriors? Κάποιος φίλος έγραψε παραπάνω ότι οι ΜanOwaR ίσως να μην είναι για όλους. Θα συμφωνήσω και όχι για λόγους προσωπικής αυταρέσκειας. Είναι στο dna του συγκροτήματος να προκαλεί διχασμό ακόμα και στους φανατικούς του οπαδούς. Ένας γνωστός μουσικός της σκληρής μουσικής μου είπε κάποτε ότι όταν έχασε ένα πολύ κοντινό του συγγενικό πρόσωπο, κλείστηκε σε ένα δωμάτιο και άκουγε ManOwaR… Αντί για την απώλεια προσώπου βάλτε θλίψη, βάλτε χαρά, πόνο ή οργή. Τόσων έντονων συναισθημάτων εκφραστές προκαλούν από μόνοι τους και έντονα συναισθήματα στους γύρω τους. Aυτοί είναι οι ManOwaR.
8O 8O 8O
[SIZE=“5”]αδερφε εγραψες!!![/SIZE]
Το οτι εγραψε εγραψε…
Πολύ ωραίο κείμενο φίλε Manowar23. :thumbup:
Η χειροτερη :!:
Εμένα προσωπικός η μουσική τους με αφήνει αδάφορο,χωρίς να σημένει ότι δεν καταλαβαίνω ότι μπορεί να αρέσει σε κάποιον άλλο…αυτό που με ενοχλεί είναι η στάση και η νοοτρπία τους σε διάφορα θέματα,μουσικά και μή.Και η αλήθεια είναι ότι έχουν ενυσχίσει διάφορα στερεότυπα για το μέταλ.
Οπότε θετική άποψη δεν έχω.
Έτσ κι αλλιώς,τώρα πια έχουν χάσει μεγάλο μέρος της προσοχής του κόσμου,οπότε δεν πολυακούω για αυτούς έτσι κι αλλιώς.
Μουσικά αποκλειστικά είναι ή μάλλον ήταν εξαιρετικοί και δεν είναι τυχαίο ότι έχουν βγάλει τουλάχιστον 5 δισκάρες. Απο θέμα νοοτροπίας, ύφους, στύλ και συμπεριριφοράς δεν μπορώ να πω ότι μου άρεσαν αλλά όυτε και ότι με χαλάνε. Δεν πολυασχολήθηκα βέβαια γιατί δεν ήμουν ποτέ οπαδός. Σημασία έχει όμως η μουσική και κατί Bridge of death, Guyana, Heart of steel, Blood of my enemies, Mountains και τόσα πολλά άλλα δεν γράφονται κάθε μέρα…
Νταξει το παραπάνω ποστ απλά καταπληκτικό…
Οι βασιλιάδες του χέζι μέταλ!!! Δεν υπάρχουν κιόμως υπάρχουν. Feel the demon’s whip!
Απο στιγμη σε στιγμη περιμενουμε με ανυπομονησια και την αποψη της κουτσης Μαριας . Ολοι οι αλλοι τα έχετε πει σε 5 threads και με πολλά πολλά επιχειρηματα . <<Η χειρότερη>>
Riper πραγματικα εχω μεγαλη απορρια.Γιατι αρπαζεσαι τοσο που δε γουσταρουν και κραζουν τη συγκεκριμενη μπαντα?Ειναι σοϊ σου ή σε ταίζουν?Ελεος πια.Χαλαρωσε λιγο.Για αλλους και για εσενα ειναι θεοι και για αλλους και για εμενα ειναι για τον καραπουτσο.Γουστα ειναι αυτα.Δε χρειαζεται να αρπαζεσαι.Χαλαρωσε