Man's Gin - Smiling Dogs

εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα project του eric wunder από τους cobalt.
όπου και να έβαζα αυτόν το δίσκο θα χανόταν.οπότε πήρα την απόφαση να του ανοίξω δικό του thread.
πολύ μικρή σχέση έχει η μουσική των man’s gin με αυτή των cobalt.μόνο τα ακουστικά περάσματα έχουν κάποια συγγένεια.στους man’s gin ο wunder δείχνει πως λατρεύει τον dax riggs, τον nick cave και το jar of flies των alice in chains και κάνει μια πραγματική κατάθεση ψυχής.ενώ ο δίσκος είναι κατά βάση ακουστικός, είναι τόσο μα τόσο ηλεκτρισμένος.το συναίσθημα που βάζει ο wunder σε κομματάρες όπως τα “the death of jimmy sturgis” και “doggamn” (τι κομματάρα!) είναι πέρα για πέρα αληθινό και σπανίζει πλέον.αν ο δίσκος αυτός είχε κυκλοφορήσει πριν τις αυτοκτονίες των curtis και cobain, πιθανολογώ πως αυτός ο δίσκος θα έπαιζε τη στιγμή εκείνη…
αριστούργημα.μην προσπεράσετε αυτόν το δίσκο.

το myspace:
http://www.myspace.com/mansgin

και κάποια κομμάτια (κλικ):
Smiling Dogs
Free

Το ομώνυμο και το “Solid Gold Telephone”, είναι μέσα στα τραγούδια της χρονιάς. Ειδικά εκεί που ακούς τον ήχο από το καντράν του παλιού τηλεφώνου την ώρα που καλεί…

ο ήχος του τηλεφώνου είναι πραγματικά ανατριχιαστικός την ώρα που ακούγεται…
εγώ πάντως έχω φάει κόλλημα με τα τρία τελευταία τραγούδια του δίσκου.θεωρώ πως τα 18 λεπτά που κλείνουν το δίσκο (με τα “the death of jimmy sturges”, “hate.money.love.woman” και “doggamn”) είναι με διαφορά τα καλύτερα 18 μουσικά λεπτά της χρονιάς.

γιατί τέτοια νέκρα?:frowning:
παιδιά ακούστε το.δεν έχετε να χάσετε τίποτα.το πολύ-πολύ να σας συγκλονίσει…

επειδη άκουσα τα κομμάτια στο myspace και κόλλησα, πού μπορώ να το βρώ?

λατρεύω τους δημιουργούς που ξέρουν πως να διοχετεύσουν τα συναισθήματά τους μέσα στην τέχνη τους, και που δε φοβούνται να το πράξουν.
αυτό που κάνει ο eric wunder εδώ, είναι να σε αφήνει να δεις μέσα στην ψυχή του.αληθινό αριστούργημα.

πάρα πολύ καλό album!! όσοι fans των Mark Lanegan, Alice in Chains και γενικά του ψιλομελαγχολικού grunge με ακουστικές προεκτάσεις να το τιμήσουν δεόντως. από τα album της χρονιάς…:roll:

Θυμήθηκα οτι πρέπει να το ακούσω μιας και είχα βάλει το gin. Πολύ όμορφο με την πρώτη ακρόαση.

Παιζει μηηηπως κανα λινκ?

καταπληκτικο αλμπουμ, οσοι λατρευουν τα unplugged shows των γνωστων grunge συγκροτηματων (σαν εμενα πχ) θα το αγαπησουν

Φίλτατε, θα προσπαθήσω να μην σου ξεσκίσω το τοπικ ΞΑΝΑ!:stuck_out_tongue:
Οπότε, κάνω μια μικρή ανακεφαλαίωση για να δω γράφω σωστά??#-o

Λες για τον δίσκο των Man’s Gin που στα φωνητικά είναι ο ντραμερ τους (!!).Ο δίσκος ονόματι Smiling Dogs μου άρεσε πολύ.Βασικά, δεν τους ήξερα και σε ευχαριστώ που ουσιαστικά μου τους παρουσίασες.

Όσον αφορά αυτό διαφωνώ.Δεν είναι τόσο εκφραστική η φωνή του.Είναι τρομερά ιδιαίτερη μεν , αρκετά διεισδυτική στον ακροατή εξαιτίας της διαφορετικότητάς της δε.Μπορείς να τον ξεχωρίσεις ανάμεσα στην πληθώρα των τόσων τραγουδιστών και αυτό αξίζει να ειπωθεί.Έχει το χάρισμα να διαφέρει.
Όσοι εκφράζονται μέσα από το τραγούδι ή μέσα από οποιαδήποτε μορφή Τέχνης είναι τρομερά δυστυχισμένοι…Είσαι σίγουρος πως αυτό λαμβάνεις?
υ.γ.:έχω όρεξη για συζήτησηηηη :roll:

στην ουσία είναι το side project του eric wunder, ο οποίος παίζει στους post blacksters (?) cobalt, και όλη τη μουσική των man’s gin την έχει γράψει ο ίδιος.

πιο εκφραστικός από τον layne staley ή τον eddie vedder π.χ., όχι, δεν είναι.
σε τέτοιες μουσικές όμως, η εκφραστικότητα της φωνής δεν είναι το παν.το σημαντικότερο είναι ο τρόπος που εκφράζεσαι.και βρίσκω κάτι το πολύ αληθινό στις ερμηνείες του.

σε καμία περίπτωση δεν ισχυρίζομαι κάτι τέτοιο.απλά είπα πως μου αρέσει ΟΤΑΝ κάποιος μουσικός επιχειρεί να εκφράσει τις ανησυχίες του, ή ακόμη και να αντιμετωπίσει τους προσωπικούς του δαίμονες, μέσω της μουσικής, και επιπλέον το κάνει καλά, μου αρέσει.
είμαι παιδί του rock των 90’s εγώ, το οποίο σε σχέση με το σημερινό rock ας πούμε, έβγαζε ένα μεγαλύτερο “σκεπτικισμό” (ας το θέσω έτσι).

σε καμία περίπτωση δεν ισχυρίζομαι κάτι τέτοιο.απλά είπα πως μου αρέσει ΟΤΑΝ κάποιος μουσικός επιχειρεί να εκφράσει τις ανησυχίες του, ή ακόμη και να αντιμετωπίσει τους προσωπικούς του δαίμονες, μέσω της μουσικής, και επιπλέον το κάνει καλά, μου αρέσει.
είμαι παιδί του rock των 90’s εγώ, το οποίο σε σχέση με το σημερινό rock ας πούμε, έβγαζε ένα μεγαλύτερο “σκεπτικισμό” (ας το θέσω έτσι).

Δηλαδή , θες να μου πεις πως πιστεύεις ότι όποιος παράγει μουσική ουσιαστικά το κάνει με την καρδιά του και εκφράζεται μέσα από αυτό.
Σε καταλαβαίνω όσον αφορά τις επιρροές του rock των 90’s που σε διακατέχει.Είναι πολύ λογικό αυτό που θέτεις.
Η μόνη ένσταση που έχω σχετικά με τη φύση της μουσικής είναι πως δεν γνωρίζουμε τα κίνητρα που ώθησαν στην δημιουργία της.
Να ανοίξω θέμα λες με αυτή μου την απορία , ρωτώντας κιόλας και δημιουργούς (που σίγουρα θα υπάρχουν ανάμεσα στο φορουμ?)

τις περισσότερες φορές δεν το γνωρίζεις, αλλά εύκολα μπορείς να το υποθέσεις από αρκετά πράγματα.από το ύφος της μουσικής, από το περιεχόμενο των στίχων ή ακόμα και κάποιες φορές από το artwork.ή από αυτό το πακέτο μαζί.

αν είναι κάτι που θες…
δηλαδή περίμενες να σου πω όχι? 8)

χαχαχαχαχα ρωτάω γιατί δεν ξέρω πόσο εύκολα μπορούν να απαντήσουν σε ένα τέτοιο θέμα οι δημιουργοί του φόρουμ…Ξέρω γω…:roll: