Review
Συνέντευξη Steve Rothery
Μεγάλος δίσκος. Νομίζω ότι είναι στο Top 3 εποχής Hogarth, για να είμεθα και λίγο μεγαλόστομοι.
Λατρεύω Gazpacho.
Από Marillion έχω ακούσει το Sounds That Can’t Be Made κι αν εξαιρέσουμε το Gaza δεν μου άρεσε καθόλου.
Το F E A R. μου άρεσε σίγουρα πολύ περισσότερο αλλά και πάλι 8 από τους 9 δίσκους των Gazpacho τους έχω πιο ψηλά.
Τι να ακούσω;
Να ξανακούσεις το Sounds That Can’t Be Made γιατί είναι ό,τι πιο κοντά :Ρ Αν και ok, το Gaza είναι το καλύτερό του.
Από εκεί και πέρα, σε άλλη φάση το καθένα αλλά κορυφαίοι δίσκοι είναι τα Script For A Jester’s Tear και Misplaced Childhood (ψιλο-σαν να ακούς άλλη μπάντα βέβαια, αλλά τεράστια άλμπουμ) και Brave+Marbles από την Hogarth-era.
Γενικά, αν και οι Gazpacho έχουν πάρει πολλά αυτούσια υλικά από τους Marillion και είναι με τη μία ορατή η σχέση τους, η εμπειρία της ακρόασης των Marillion είναι εντελώς διαφορετική, θέλει συγκεκριμένο μουντ, είναι πιο δύσκολη, παρόλο που είναι πιο απλοί -ή ίσως επειδή είναι πιο απλοί.
Βασικά θα έλεγα να λιώσεις το FEAR κανά τρίμηνο να μπουν στο πετσί σου και μετά να πιάσεις το Marbles.
To F E A R το εχω ακουσει αρκετα αλλα ναι θα ξανα ακουσω και με το αναλυτικοτερο tracklist να το πιασω ακομη καλυτερα.
Στο Sounds That Can’t Be Made ειδικά το ομωνυμο δεν μπορω να το ακουσω με τιποτα. Η μουσική από πίσω είναι τελείως εκτός του γούστου μου.
Μαλάκες, νιώστε. Το σαουντς έχει μεσα το power. Θα πέσει φωτιά να μας κάψει. Εκτός αν ειστε ρομπότ χωρισ αισθήματα οπότε πάω πάσο.
Ο νεος δίσκος τώρα, είμαι ανάμεσα στις αποθεωτικές κριτικές, και την εντύπωση πως πρόκειται για ενα καλό άλμπουμ. Αρχίζει κάπως δύσκολα, και τελειώνει όμορφα με το κομματαρο new kings.
Παντως ειναι απο τους λιγους δίσκους που οτι και να ακούσω για αυτόν σαν άποψη, δεν μπορώ να διαφωνήσω. Ολοι εχουν δίκιο. Και οι φανμποηδες, και οι ραντομ ακροατές της μπάντας, και όλοι.
Παραμενει μια μεγάλη μπάντα με κάτι καμπανελια ΝΑ, και ο Mr h παραμένει μάγκας ολκής που τους γλίτωσε απο τον δεινοσαυρισμο.
Και ο rothery στην συνάρτηση οικονομία/ουσία παραμένει κορυφαίος.
Για το φετινο αλμπουμ θα ελεγα οτι μου φαινεται μαλλον καλυτερο απο οτι εβγαλαν μετα το Marbles. Η αληθεια ειναι οτι δε κολλησα ιδιαιτερα με τα προηγουμενα αλμπουμ ενω αυτο μου εβγαλε αμεσως την επιθυμια για πολλαπλες ακροασεις.
Σε οτι αφορα προτεινομενους δισκους απο την εποχη Hogarth θα προσθετα και τα Seasons End και Afraid of Sunlight (που μαζι με Marbles ειναι μαλλον τα 3 αγαπημενα μου απο τη συγκεκριμενη era)
Μην βάζεις πληθυντικό, εγώ καραγουστάρω σάουντς :Ρ