Αυτό ερχόμουν να γράψω, ο Broderick ό,τι έκανε το έκανε στους Jag Panzer (και δεν είναι ότι μεγαλούργησε κιόλας). Τα σόλο του Friedman τα σκότωσε από άποψη μουσικότητας. Τέλεια παιγμένα, τέλειοι χρόνοι, τέλειες νότες και είναι σχεδόν σαν να ακούς midi αρχείο. Η τεχνική είναι ένα πράγμα, πολύ σημαντικό ενίοτε (όχι πάντοτε) αλλά δεν αρκεί για να πεις κάποιον σπουδαίο μουσικό. Υπάρχουν φοβεροί τεχνίτες που μουσικά είναι μετριότατοι και μετριότατοι τεχνικά κιθαρίστες που είναι σπουδαίοι μουσικοί, συνθέτες, ερμηνευτές, entertainers. Δεν γίνεται να κρίνεις συνολικά κάποιον με το πόσες νότες αραδιάζει το δευτερόλεπτο.
Aπό την άλλη, δεν μπορώ και εγώ να βάλω στο περίπου κοντά τον Hammet με τον Friedman σαν κιθαρίστες. Ο Hammet είναι (ήταν;) ένας πολύ καλός μουσικός που έγραψε κάποια τρομερά εμπνευσμένα σόλο, μέχρι και το 1991 κατά την γνώμη μου, δεν μιλάω μόνο για τα hyperclassics στυλ Fade to Black ή Unforgiven, εννοώ γενικά τα σόλο του στην δισκογραφία Metallica (με peak τα Master/Justice, πάλι κατά την γνώμη μου).
Το να παίζεις στους Metallica φυσικά σημαίνει ότι θα δεις το όνομά σου σε mainstream λίστες, από μια άποψη λογικά μιας και όσο μεγαλύτερο το exposure, τόσο μεγαλύτερο και το influence - αλλά από εκεί και πέρα και για μένα είναι οριακά ανέκδοτο να μπει στο ίδιο ζύγι ο Marty με τον Kirk. Ο Friedman υπήρξε από τους πρωτοπόρους του οργάνου στην δεκαετία του '80, δεν ακούστηκε από τις μάζες - ακούστηκε όμως πολύ από τους κιθαρίστες και τους μουσικούς, έχει παίξει ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΑ σόλο, από αυτά που τραγουδάς μόνος σου - και να με συγχωρεί ο Quintom αλλά τα σόλο του στα countdown/youthanasia είναι υποδειγματικά, ουσία, μελωδία, παίξιμο κι ας μην του δώσουν Grammy ποτέ. Βασικά, παίζει να έχει καταθέσει κάποιες από τις πλέον κορυφαίες δουλειές στο μέταλ, έτσι στεγνά, μαζί με Oliva, LaRocque, Waters, Smith και τέτοια.
Φυσικά το θέμα εδώ και πολύ ώρα δεν αφορά το ποιος είναι καλός και κακός μουσικός (αλλά καλός και κακός πόστερ στο φόρουμ…) αλλά ήθελα να το πω.
Όπως επίσης θέλω να πω ότι Kiko >>>>>> Broderick και να συμφωνήσω εν μέρει με τον Quintom για το ότι ο Dave είχε φέρει μέτριους μουσικούς (όχι εκτελεστές, μουσικούς - αν και εκτελεστικά έχει φέρει και μέτριους) στους Megadeth, ειδικά όταν έχει βάλει ο ίδιος τόσο ψηλά τον πήχη. Ασχέτως τι έκαναν οι Metallica και οι όποιοι Metallica, δεν πας από τον Friedman στον Pitrelli (ΜΑΣΩΝΟΣ/ΙΛΛΟΥΜΙΝΑΤΙ/SKULL AND BONES/ΚΛΑΔΙΚΗ ΠΑΣΟΚ), δεν πας από τον Menza στον Drover (ωραίοι οι Eidolon, ειδικά τότε, αλλά πολύ βαριά φανέλα οι Megadeth), όπως ακριβώς δεν πας από Dickinson σε Bayley. Και οι δίσκοι αλλά και τα λάιβ τους το δείχνουν αυτό. Χώρια την σκατά φωνή πλέον του Dave που μπορεί να χαλάσει και όλη την φάση.
ΛΑ-ΤΡΕΥ-Ω τους Megadeth αλλά στους Big 4 ήταν άνετα οι χειρότεροι. Όπου χειρότεροι εννοώ συνολικά, σαν λάιβ, όχι αν ο ντράμερ είναι μετρονόμος. Οι Metallica είχαν σίγουρα τον χειρότερο ντράμερ και σίγουρα έδωσαν το καλύτερο λάιβ (το δεύτερο καλύτερο οι Anthrax, εύκολα και άνετα). Πολύ παράδοξο πάντως αυτό με τους Metallica γιατί κανονικά το αξίωμα “the band is as good as the drummer” είναι αμείλικτο - ΕΚΤΟΣ από τους Metallica γιατί υπάρχει μια χημεία και ένας ήχος του Lars που δένει με τους υπόλοιπους και αναπληρώνει το timekeeping και το άδειο παίξιμο. Βέβαια παίζει ρόλο και ότι ρυθμικά μπετώνει την φάση η ρυθμική του James και ο Rob αλλά τέλος πάντων, αυτό που θέλω να πω είναι ότι ένα λάιβ εξαρτάται και από το εκτόπισμα και το charisma του μουσικού, όχι μόνο του παιξίματός του.
Πάντως πολύ ήθελα να δω τους Megadeth τώρα, πέρυσι ήταν το καλοκαίρι που είχαν έρθει; Τέλος πάντων, τότε, με μεγάλο ντράμερ (τον Dirk των Soilwork, τον προτιμώ και από τον Adler) και μεγάλο κιθαρίστα.
Τέλος, το Endgame το είχα υποδεχτεί πολύ ζεστά τότε, ως σαφώς καλύτερο του προκατόχου του (δύσκολο έργο θα μου πεις) και με την κατεύθυνσή του σε πιο συναρπαστικά πράγματα. Αλλά ξεφούσκωσε νωρίς και πλέον η πλαστικότητά του και τα underwhelming μέλη της μπάντας, τα άθλια φωνητικά (μια οκτάβα κάτω από εκεί που θα έπρεπε) και τα έτσι κι έτσι κομμάτια του (με εξαιρέσεις) χτυπάνε πολύ περισσότερο άσχημα. Το Thirteen πάσχει από τα ίδια αλλά νομίζω μουσικά είναι πολύ πιο εμπνευσμένο. Τελικά μετά το Cryptic Writings προσωπικά με ενδιαφέρουν μόνο το System has Failed, που είναι ο τελευταίος δίσκος που ο Mustaine τραγουδάει (και καλά μάλιστα) και το Dystopia που ανέβηκε το επίπεδο.
) και… Απλά όχι. Και δεν είναι μόνο ότι δε μου αρέσει το σόλο. Για να το θέσω ευγενικά, πιστεύω ότι μπορούσε το ίδιο σόλο να το παίξει πολύ καλύτερα.