Αρμοδια αποψη εχω κι εγω που οι Megadeth ηταν απο τις 3 αγαπημενες μου μπαντες στα 90ς, και εχω λιωσει ολους τους δισκους τους μεχρι καποιο σημειο (σορρυ, τα αλμπουμς απο 2006 μεχρι και 2015 δεν ακουγονται για μενα), αλλα στο Killing Is My Business βαζω ενα επιεικες 5 και στο Cryptic βαζω ενα 9αρακι ανετα, ακριβως ΕΠΕΙΔΗ εχει ροκια στον ηχο του (αν και παραμενει μεταλ δισκος). Δε θα ηθελα να ακουσω τριτο σερι δισκο με παρομοιο ηχο και νοοτροπια, οπως αυτη δηλαδη στα εξαιρετικα επισης Countdown και Youthanasia. Trust μπαινει σε καθε λιστα μου με τοπ 10 Megadeth songs, σε οποια εποχη και διαθεση και να την κανω.
Έχεις. Βέβαια στα καραμέταλ, τουτέστιν στο ντεμπούτο δεν θα σε ακούσομε γιατί είσαι σνομπ! (και εσείς δεν θα ακούσετε εμένα γιατί είμαι Μεταλλάς, δεν τολέω για κακό!)
Το Cryptic για μένα πάει και 9άρι οπαδικό. Οπαδικό όμως, επειδή είναι αυτοί. Δεν έχω καμία αντίρρηση να το γουστάρεις αυτό πολύ πιο πολύ από άλλα κλάσικ τους, ξέρω και άλλους (ο Dead ήταν ένας άλλος; ) αλλά στο θέμα που μπορούμε να βρούμε κοινό τόπο: δεν ισχύει ότι ο μισός δίσκος λέει αλλά ο άλλος μισός μπα; βέβαια θα πιάσουμε πάλι αυτό που λέγατε περί αλμπουμακίων αλλά ας κάνουμε αυτή την συζήτηση, θέλω πολύ να ακούσω πολλές απόψεις επ’αυτού. Εγώ δεν πάω πάνω από το 8 για αυτό το λόγο, 5 καλά κομμάτια έχει (ας πούμε ότι εσείς τα βρίσκετε έπη, ΟΚ) άλλα τόσα δεν έχει. Πλατιάζει, κουράζει σαν να λέμε.
Aνεξαρτητα απο το αν ειμαι αλμπουμακιας ή οχι (που δεν ειμαι), για μενα το Cryptic Writings εχει 12 τραγουδια που τα γουσταρω ολα λιγο ή πολυ. Το μονο που θεωρω λιγο πιο αδυναμο ειναι το FFF και ο μονος λογος για αυτο ειναι το οτι ειναι το Motorbreath. Κατα τα αλλα το Vortex εχει ενα απο τα καλυτερα ριφφς που εχει γραψει ο Μαστεην (και ειναι γενικα τραγουδαρα), το I’ll Get Even και το Sin ειναι λοουνταδικα με απιθανο τροπο και τα καραγουσταρω, και ουτε το Almost Honest με χαλαει πουθενα.
She-Wolf, Secret Place, Use The Man, Trust τα θεωρω τα 4 καλυτερα τραγουδια του δισκου και γενικα κλασικες στιγμες Megadeth. Το Disintegrators δε μου κανει μεγαλη αισθηση, παρα τα γκαζια του. Κλασικη περιπτωση τραγουδιου που εβαλες λιγο πιο ψηλα επειδη εχει μεταλ ηχο, αλλα σαν συνθεση δεν ειναι και τιποτα το ιδιαιτερο νομιζω. Mastermind & Have Cool πιο χαμηλα, αλλα δεν τα θεωρω φιλλερς (και να τα θεωρουσα, δεν αλλαζει το βαθμο μου για το δισκο)
Και πάντα follower, ακολουθεί τα βήματα των Metallica, ειδικά στην δεκαετία του 90.
Του δίνω ότι κατάλαβε ότι δεν είναι το ίδιο μέγεθος και γύρισε αμέσως μετά το Risk, όχι και τόσο επιτυχημένα με το κακό The World Needs A Hero, αλλά κυρίως με το πολύ καλό The System Has Failed. Στην συνέχεια βέβαια ξαναπροσπάθησε να πιάσει την καλή με το α-π-α-ρ-ά-δ-ε-κ-τ-ο Super Kourader αλλά ευτυχώς το Dystopia είναι μια χαρά δίσκος.
Εβγαλε κατι πατατες η αληθεια ειναι αλλα προσωπικα και το end of game και το Thirteen μου φανηκαν μια χαρα δισκοι. Το Dystopia εχω ξαναπει οτι ειναι ο καλυτερος δισκος απο τους Big 4 ( μιλαω παντα για εμενα για να μην παρεξηγηθει κανεις)
Το Endgame είναι μια χαρά, το 13 δεν μου αρέσει, δεν το ακούω ποτέ. Για το Dystopia οκ το δέχομαι αυτό που λες, σίγουρα θα το λένε κι άλλοι, προσωπικά βρίσκω το HTSD καλύτερο αλλά καταλαβαίνω ότι το Dystopia είναι ένας συμπαγής δίσκος, με κανονική διάρκεια και κομματάρες όπως το ομώνυμο, Lying In State, The Threat is Real κτλ
To HTSD μεχρι halo on fire κυλαει τελεια. Στο δευτερος μερος με κουραζουν λιγο το I Am a Savage και το Murder One ,σε γενικες γραμες ο δισκος ειναι μια χαρα. Επισης μιας που μιλαμε και για Big 4 θεωρω επισης το For All Kings απο τους Anthrax μια χαρα δισκο ( Δεν ξερω αν σου αρεσουν οι Anthrax)
Συμφωνώ για Rust, top 3 ever. Τα υπόλοιπα 10άρια τους για μένα είναι Countdown, Youthanasia και το λίγο υποτιμημένο Peace Sells που έχει μέσα τρελά ριφς και groove για θρας δίσκο.
Σόλο, ΟΚ, το Tornado of Souls αν κάποιος το πει το καλύτερο σόλο στο μέταλ, δε θα τον πω και υπερβολικό. Από υπόλοιπα, πέραν κλασσικών (πχ Hangar 18), μου αρέσει πάρα πολύ το solo Ashes in your Mouth (+ δισολία αμέσως μετά + κόψιμο και ριφάρα).
Στην κουβέντα περί άλμπουμς: Και μένα δε μου αρέσει ο ήχος του ντεμπούτου και γι αυτό τον λόγο δεν το έχω ακούσει τόσο ενδελλεχώς. Το World Needs a Hero μου άρεσε, ήταν καλοδεχούμενο μετά το Risk, ακόμαι και αν σαν έμπνευση δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο. Το Cryptic είναι το τελευταίο μεγάλο άλμπουμ τους. Γύρω στο 8 για μένα, πέφτει λίγο επειδή δε μου αρέσει η παραγωγή και κάποιες συνθέσεις τύπου Mastermind και I’ll Get Even With You.
Πάντως αν δεν είχε βγάλει κάτι generic πατάτες, θα ήταν ακόμα ψηλότερα στην ιστορία απ’ ότι είναι τώρα. Κλασσικό παράδειγμα του ότι καλύτερα να είχε μείνει στα λίγα και καλά (ή τέλος πάντων ένα-δύο best of των τελευταίων 4-5 δίσκων).
Επίσης έχει γεράσει λίγο άσχημα και δεν ξέρω πόσο ακόμα θα μπορεί να υποστηρίζει τα live, έστω.
Προσωπικα η Αγια Τριαδα Megadeth δισκων για εμενα ειναι
Rust In Peace
Countdown To Extinction
Youthanasia
Μετα η σειρα (αν και πολλες φορες αλλαζεις αποψη για ενα δισκο) ειναι
Peace Sells… But Who’s Buying?
Cryptic Writings
The System Has Failed
Dystopia
Killing Is My Business… And Business Is Good!
Th1rt3en
So Far, So Good… So What!
Endgame
Super Collider
United Abominations
The World Needs A Hero
Risk
Για Top-3 solos δεν ξερω για το 3ο, δυσκολευομαι απιστευτα αλλα τα 2 ειναι του Hangar 18 και του Holy Wars… The Punishment Due.
Το Cryptic Writings το αγαπαω για τις κομματαρες του αλλα εχει filler μεσα και ειναι καπως ανισο, το αγαπαω ομως το ατιμο. Το Super Collider ειναι μετριο αλλα το ακουω ευχαριστα και οπως θα δειτε και απο την λιστα μου θεωρω 3 δισκους των Megadeth χειροτερους απο αυτο, εχει φαει παραπανω κραξιμο απο οσο αξιζει.
To FFF σίγουρα έχει Μοτορμπρεθίλα στο κουπλέ αλλά έχει και ρεφρενάρα.
Ακόμα δεν τον έχει ξεπεράσει τον διωγμό του και μουσικά σίγουρα τα albums των Megadeth ήταν informed από τις κυκλοφορίες των Metallica ("θα είμαστε πιο τεχνικοί, πιο γρήγοροι, πιο…) και το Countdown to Extinction δεν νομίζω να το τολμούσε αν δεν υπήρχε το Black Album αλλά δεν είναι Black Album, έχει τόνους χαρακτήρα. Το δε Youthanasia είναι ο πρώτος δίσκος που δεν προηγείται κυκλοφορία Metallica και θεωρώ ότι είναι δείγμα ότι αν ξεκόλλαγε το νου του από το τι πρέπει να κάνει (“να πάρω Ρίσκο” - γιατί να πάρεις ρίσκο; Επειδή έφαγε ο άλλος τα μούτρα του να τα φας κι εσύ να σου πει μπράβο; Το Youthanasia είναι τόσο καλύτερο των Loads!!!, “να γυρίσω στο μέταλ μην τους χάσω!” κλπ) θα ήταν σε πολύ καλύτερη μοίρα γενικά.
@Sevek Tο Super Collider για μένα (το άκουσα, ναι) είναι κάτι σαν το Ρισκ (κάτι σαν…) μόνο που έχει πολύ χειρότερους παίχτες στην ομάδα. Το ότι παίρνει τον ίδιο βαθμό με το Ρισκ είναι προς τιμήν του αλλά ο δίσκος παραμένει μια απογοητευσάρα.
Εγώ κατέληξα ότι είναι ο αγαπημένος μου από τις τελευταίες κυκλοφορίες Big 4. Ξέρω ότι εδώ οι περισσότεροι έμειναν αδιάφοροι, εγώ έχω ενθουσιαστεί πραγματικά.
χεχ, Peace Sells εννοείς, είπες το Rust πρώτο και σίγουρα υποτιμημένο δεν είναι. Αλλά ούτε το Peace Sells θα το έλεγα υποτιμημένο, ίσως κάποιος κόσμος να μην το έχει εκτιμήσει πλήρως (ως διαμάντι του speed/thrash δηλαδή με μεγάλα έπη μέσα) αλλά στην συνείδηση του λαού είναι πολύ ψηλά από όσο γνωρίζω. Υποτιμημένα θα έλεγα το ντεμπούτο (αφόρητα κιόλας), εν μέρει το So Far (έχει - λίγα- έπη μέσα αλλά έχει και πολύ ιδιαίτερη ατμόσφαιρα) και το Hidden Treasures που τα 5 κομμάτια του είναι όλα ένα κι ένα, στο πάνθεον της μπάντας.
Ας βάλουμε καμιά σολάρα να πούμε τι εννοούμε. Από το έπος Peace Sells, ένα από τα τοπ 3 μου του δίσκου, το τελευταίο κομμάτι My Last Words, με την εκπληκτική ριφφάρα (πρωτότυπη επίσης, σήμερα ξεχνάμε το πόσο διαολεμένα ΠΡΩΤΟΤΥΠΑ ήταν τα ριφ του Mustaine) και την τελική σολάρα του Dave πριν το ξέσπασμα/φινάλε του έπους. Trivia, το αγαπημένο κομμάτι του Lars από τον δίσκο που γούσταρε πολύ αλλά δεν το αποκάλυπτε ιδιαιτέρως τότε… 3:08 και μετά…
@Vic Μια απο τα ιδια και οντως περασε πολυ στο ντουκου ο δισκος και θα ελεγα οτι και ο προηγουμενος δισκος απο το For All Kings (Κολλαω τωρα στο ονομα) ηταν τιμιος οχι κανα γουαου αλλα ακουγοταν αρκετα ευχαριστα
Για κάποιον λόγο αυτόν το δίσκο τον έχω συμπαθήσει πάρα πολύ.
Ενώ είχα να ακούσω megadeth απο το world needs a hero ουσιαστικά, αυτός ο δίσκος μου άρεσε πολύ.
Και αλήθεια δεν μπορώ να καταλάβω πως μπαίνει κοντά στο ρισκ(ηχητικά), ενώ ουσιαστικά το riffing και όλα του, είναι κάτι ανάμεσα σε cryptic και countdown. Έχει μέσα ριφφαρες.
To Worship Music λες @LedZep, και αυτό πάρα πολύ καλό, η επιστροφή τους βασικά για μένα, είχα συγκινηθεί πολύ και χαρεί, το έβαλα στην δεκάδα μου εκείνη την χρονιά. Το περσινό μου άρεσε ακόμα περισσότερο, νομίζω η διαφορά είναι ο κιθαρίστας των Shadows Fall που έχει κάνει καταπληκτική δουλειά στα lead και ότι απλά κωλογουστάρω τόσο κάποια κομμάτια.
@Sevek πάσο, στην τελική όντως δεν τον έχω ακούσει πολύ τον δίσκο, 2 φορές και μετά ράντομ επισκέψεις σε συγκεκριμένα τραγούδια που διάβαζα ότι “αυτό όμως λέει ρε παιδιά”. Ριφ θα βρεις που παραπέμπουν εκεί που λες αλλά το όλο vibe μου κάνει για εμπορικούς Megadeth με σκατά φωνητικά και μέτριους μουσικούς, δηλαδή το επίπεδο είναι πολύ πεσμένο. Πιο πολύ χαντακώνεται το Th1rt33n να σου πω την αλήθεια, γιατί εκεί έχει πραγματικά καλά κομμάτια (για το γούστο μου έστω).
Ναι Peace Sells εννοουσα, το διόρθωσα. Λέω ότι είναι υποτιμημένο γιατί, ακόμα κι εδώ, λίγοι το έχουν 10άρι. Είναι στο πάνθεον των Megadeth albums, δε νομίζω να του αρμόζει άλλος βαθμός, το επίπεδο είναι υψηλότατο. Από αυτή την άποψη το εννοούσα λοιπόν… Είναι 4 10αρια σχεδόν κολλητά με το So far ενδιάμεσα. Το οποίο δεν ξέρω αν είναι υποτιμημένο αλλά είναι αρκετά κατώτερο των υπολοίπων εκείνης της περιόδου με κάποια αδύναμα κομμάτια και γενική ατμόσφαιρα παρακμής, αυτό μου βγάζει.
Το last words που πόσταρες είναι το πιο Killing is my Business κομμάτι του Peace Sells.
