@pantelis79 Το έψαξα στο site των Metallica έχεις δίκιο 
Όντως τα διάφορα μουσικά sites δεν είναι αξιόπιστα. Βρήκα και το discogs που έγραφε επίσης ό,τι νά 'ναι.
αυτό το “with Newsted” στους δίσκους έπρεπε να ήταν λίγο πιο μικρό , όμως. Πως το επέτρεψαν ;
3 Likes
Απο τη στιγμη που ο Hetfield βαζει τους στιχους και αποφασιζει πως θα παιχτει ενα riff, το ονομα του μπαινει στη συνθεση. Απο τη στιγμη που ο Lars αποφασιζει για το arrangement και ασχολειται περισσοτερο απο ολους τους αλλους μαζι, μπαινει το ονομα του. Οταν μιλαμε για συνθεση τραγουδιων, ολα αυτα ειναι παραμετροι τις οποιες καθε μπαντα εχει την ελευθερια να λαβει οσο σημαντικα θελει. Δε θα τους πω ουτε εγω, ουτε ο pantelis, ουτε ο Vic ποτε θα μπει καποιο ονομα στα credits.
Οταν εσκασε ο Mustaine με τον βασικο κορμο 2 τραγουδιων και με 2 καλεες ιδεες για τραγουδια ακομα, και στη συνεχεια ο Lars τους αλλαξε τα φωτα και ο James εβαλε στιχους και μεταποιησε τα ριφφς και την συνθεση, τοτε θα μπουν και τα 3 ονοματα, τι να γινει δηλαδη.
Σε οποιον δεν αρεσει το οτι James & Lars ηταν απο την πρωτη μερα που αποφασισαν οτι θα φτιαξουν μπαντα τα πρωτα βιολια και οποιοσδηποτε αλλος θα ηταν νουμερο 3 και 4, ειχε παντοτε την ελευθερια να φυγει, οπως εκανε ο Newsted (που του συμπεριφερθηκαν και εντελως σκατα), ειτε να προκαλεσει προβληματα και τριβες, οπως εκανε ο Mustaine (που πολυ σωστα διωχθηκε).
Οσον αφορα το Kill Em All, για μενα τα Phantom Lord και Metal Militia ειναι αναμφισβητητα οι δυο πιο αδυναμες συνθεσεις του album, ενω το Jump In The Fire απο την αλλη ειναι το αγαπημενο μου.
1 Like
Να πω εδώ ότι, ενώ ΠΡΟΣΚΥΝΑΩ το Kill 'em All, δεν ξέρω τι θα γινόταν αν το Killing is my Business είχε την παραγωγή του Kill 'em All. O μαλάκας ο Mustaine μια ζωή αυτοχαντακωνόταν. Γενικά και οι 3 δίσκοι πριν το Rust in Peace είναι δισκάρες, που φυσικά πάσχουν από κακή παραγωγή.
Τα arrangements πάντως είναι σημαντικά και σίγουρα κομμάτι της σύνθεσης.Είναι ΔΟΥΛΕΙΑ και δύσκολη κιόλας.Υπάρχουν καλλιτέχνες που από riff μπορεί να μην έπασχαν, αλλά είχαν πρόβλημα στο πως να στήσουν ένα κομμάτι.
5 Likes
Για να πω και κάτι τελευταίο στο θέμα dave mustaine και metallica songs credits, αν όντως όλες οι συνθέσεις ήταν αποκλειστικά δικές του, τί τον εμπόδιζε να τις συμπεριλάβει στο killing is my business, όπως έκανε και με το the mechanix?
Το γεγονός ότι δεν το έκανε, για μένα δείχνει ότι τα υπόλοιπα τραγούδια στα οποία έχει credit, δεν ήταν 100% δικά του, ανεξάρτητα αν πιθανώς είχε την βασική ιδέα ή όχι.
υ.γ. πάντως το riff του metal militia που μπαίνει γύρω στα 40" έχει ξεκάθαρα την ηχητική σφραγίδα του mustaine.
Δεν γίνεται να βγάλεις τον μισό δίσκο πάλι με άλλο όνομα και μπάντα. Στο Mechanix έχει γράψει και τους στίχους, είναι 100% δικό του. Και το Jump in the Fire προϋπήρχε από τους Panic με άλλους στίχους. Φυσικά μπορούμε να υποθέσουμε ότι το ίντρο ντράμινγκ που πήρε από το Run to the Hills ο Lars είναι μέρος της σύνθεσης (…)
Δεν καταλαβαίνω τα τελευταία σχόλια να πω την αλήθεια, έχει γίνει επιστημονική ανάλυση από 2 καμμένους για να βρούμε ποιος έχει γράψει τι και ποιος παίρνει πόσο κρέντιτ (με σχόλια “ωχού ανάλυση πια!”) και καταλήγουμε ότι ΚΑΝΕΙΣ δεν ξέρει, πουθενά δεν υπάρχει ξεκάθαρα η πληροφορία (πιθανώς on purpose) και ερχόμαστε με σιγουριά και λέμε το ίδιο που λέγαμε 100 ποστ πανω για “2 κορμούς και 2 καλές ιδέες”, ξέρουμε με την ίδια σιγουριά ότι “ο Λαρς τους άλλαξε τα φώτα”, ξέρουμε ότι ο James “μεταποίησε την σύνθεση”, άρα καλώς είναι όλα καμωμένα (φυσικά).
Τι συζητάμε και καθόλου εφόσον τα ξέρουμε τόσο καλά όλα αυτά, πρέπει να είμαστε ηλίθιοι πραγματικά.
Το ίδιο δεν καταλαβαίνω την νιοστή αναφορά στο πόσο σημαντικό πράμα είναι το arrangement. Βρείτε μου ένα σχόλιο που να αμφισβητεί αυτό το πράμα. Αυτό που αμφισβητείται είναι ότι ο Λαρς έκανε χέβυ arrangements και είχε τον πρώτο λόγο σε αυτά τα 4 κομμάτια συγκεκριμένα, εκείνη την εποχή.
Το Peace Sells έχει μια χαρά παραγωγή πραγματικά. Ακούγεται λίγο dated αλλά μια χαρά εξυπηρετεί τις συνθέσεις. Χώστε και λίγο volume! Συμφωνώ απολύτως για 3 δισκάρες πριν το Rust in Peace, ακόμα και το So Far, παρόλο που είναι το πιο αδύναμο για μένα, είναι δίσκος που στάζει χαρακτήρα και έχει και θαυμάσιες συνθέσεις.
1 Like
Αυτό. Στα δικά μου αυτιά το Kill 'em All δεν ακούγεται dated, ούτε η παραγωγή, ούτε τα τραγούδια, και ας είναι εκ των πραγμάτων dated οποιαδήποτε μουσική 35 χρόνων.
1 Like
Oι παραγωγές των Metallica μέχρι το Black Album είναι εξωγήινες, timeless. Συμφωνούμε. Απλά δεν θα πω κακές παραγωγές όσες δεν πιάνουν αυτά τα λέβελ. 
2 Likes
Όταν ξεκινάει με “στα δικά μου αυτιά δεν ακούγεται date”, κάποιο λάκκο έχει η φάβα.
Αν και ποτέ δεν είμαι υπερ των “αντικειμενικών” κριτηρίων στην μουσική, το outdated η όχι ενός ήχου/παραγωγής, “είναι” αντικειμενικό.
Με την μια μπορείς να καταλάβεις ότι πχ το awake, με το που σκάει echo στα τύμπανα και η παραγωγή στην φωνή, είναι 90ς. . Αντιθέτως, το scenes αν και μόλις 5 χρόνια μικρότερο, ακούγεται λες και βγήκε χθες.
Και ειδικά με άλμπουμ που έχεις αγαπήσει, αν θες να είσαι πιο σωστός κριτής σε τέτοια πιο “αντικειμενικά” θέματα, το καλύτερα που χεις να κάνεις, είναι να προσπαθήσεις να φανταστείς πως είσαι κάποιος που δεν έχει σχέση με τον ήχο. Είναι το κλασσικό που έχεις κατακαβλώσει με ένα κομμάτι/σημείο/whatever και θες να το βάλεις σε κάποιον άλλον να γουστάρετε μαζί και ξαφνικά όταν το βάζεις, γίνεται αυτό το ξαφνικό, η αλλάγη αυτιών όπου σε βάζει στην θέση του άλλου και απλά καταλαβαίνεις γιατί δεν γουστάρει τόσο πολύ όσο εσύ. Αυτό βέβαια δεν έχει επηρεάσει καθόλου το πόσο σου αρέσει το κομμάτι ή όχι.
2 Likes
Αντικειμενικό μπορεί να είναι ότι κάποιος με τόσο εκπαιδευμένο αυτί μπορεί να σου πει πότε έγινε η παραγωγή. Από εκεί και πέρα η παραγωγή κρίνεται για το αν αναδεικνύει το υλικό, αν προσθέτει στο αποτέλεσμα, όχι αν είναι όλα κλινικά σωστά με την μοντέρνα προσέγγιση. Στο παράδειγμά σου, το Awake θεωρώ ότι έχει ανώτερη παραγωγή του Scenes, έχει περισσότερη προσωπικότητα και προσθέτει χαρακτήρα στις συνθέσεις, δεν θα άλλαζα κάτι. Του Scenes είναι θαυμάσια αλλά δεν έχει κάτι τόσο ξεχωριστό. Βασικά και οι δύο μια χαρά είναι αλλά ειδικά τα τύμπανα ας πούμε τα θεωρώ καταπληκτικά στο Awake (εν αντιθέσει με το Images πχ που ακουμπάνε την ψευτιά και τους λείπουν δυναμικές)
Dated θα πει ότι ακούγεται παλιακή και τα κομμάτια θα κέρδιζαν από κάτι καλύτερο. Το Kill Em All ακούγεται 80ς αλλά ακούγεται και ξυράφι. Έχει κιθάρες φωτιά (ειδικά για την εποχή) και μια ευκρίνεια που προσθέτει στο αποτέλεσμα. Αν του έκανες σύγχρονη παραγωγή θα έχανε πολύ. Όπως χάσανε πολλοί δίσκοι που επανηχογραφήθηκαν…
Το ίδιο και το ride the Lightning. Ακούγεται 80ς αλλά έχει ΤΕΡΑΣΤΙΑ τύμπανα, ΠΑΧΥ ήχο στις κιθάρες, ζεστασιά αναλογική, τόνους χαρακτήρα. Το Puppets το αυτό και είναι τέλειο. κλπ. To Rust in Peace έχει timeless παραγωγή, το ίδιο και τα Countdown/Youthanasia/Cryptic.
2 Likes
Για μένα το awake είναι ορισμός αυτού (προσοχή, δεν είπα ότι το scenes έχει καλύτερη παραγωγή, είπα ότι ακούγεται λες και βγήκε χθες, παρόλο που είναι 19 χρονών αλμπουμ - το αν αρέσει σε κάποιον αυτό είναι άλλο θέμα).
Όταν ακούγεται κάτι της εποχης του, δεν σημαίνει κάτι κατ ανάγκην κακό, άλλωστε αυτός ο χαρακτήρας είναι που ορισμένες φορές σε κάνει να το αγαπήσεις. Όμως σίγουρα το γεγονός ότι ακούς έναν δίσκο και αναγνωρίζεις ότι έχει αδυναμίες στην παραγωγή/μείξη (γιατί αδυναμία είναι για μένα το να ακούγεται πότε βγήκε το άλμπουμ λόγω παραρωγής), το αναγάγει κατευθείαν στην κατηγορία dated.
To “θα κέρδιζαν από κάτι καλύτερο” δεν πιστεύω ότι ισχύει.
Μια σύγχρονη και σωστή παραγωγή στο Reign in Blood πιθανότατα θα έλιωνε τα αυτιά μας, αλλά αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι θα του έδινε κάτι καλύτερο. Σε κάποια αλμπουμ αυτό το χαρακτηριστικό τους δίνει το κάτι παραπάνω που τα βάζει στην κατηγορία “μην αγγίζεις” (γιατί να βάλεις καλύτερο ήχο στο south of heaven, γαμάει όπως έιναι, αλλά παρόλαυτα δεν είναι dated όπως το hell awaits που γαμάει εξίσου), αλλά δεν διαγράφει το γεγονός του παλιακού.
Μπερδεμα η φάση.
edit:
Αυτά για παράδειγμα (ίσως θα έβγαζα το rust in peace γιατί η παραγωγή του σε σχέση με τα επόμενα υπολείπεται ), είναι χαρακτηριστικά timeless αλμπουμς.
Μπορούμε να δούμε πολλά τετοια, πχ issues των korn, το mechanical animals του manson, το Blast tyrant των clutch, to symbolic των death klp klp, που δεν είναι τυχαία και από τα καλύτερα των παραπάνω μπαντών.
3 Likes
Συμφωνώ με όλα τα παραπάνω. Η έκφραση “στα δικά μου αυτιά δεν ακούγεται dated" προφανώς και είναι πούστικη, γιατί δε μπορώ να το εξηγήσω διαφορετικά. Κάποιοι δίσκοι, ενώ είναι παλιοί ακούγονται φρέσκοι. Το Reign in Blood για παράδειγμα δεν το πειράζεις, όπως δεν πειράζεις και το Rust in Peace, και πολλά άλλα φυσικά. Έχει διαφορά ο χαρακτήρας σε μια παραγωγή, με το “καλή παραγωγή”. Του Images and Words είναι καλή η παραγωγή, αλλά δεν έχει χαρακτήρα. Του Justice ΔΕΝ είναι καλή η παραγωγή, αλλά έχει χαρακτήρα, αν την αλλάξεις θα ακούσεις άλλο δίσκο. Το Peace Sells έχει μεν καλή παραγωγή, με τη λογική ότι ακούς όλα τα οργανα σχετικά καθαρά, αλλά δε μου βγάζει κάποιο χαρακτήρα, ακούω ένα μπάσο 80ιλα στο ομώνυμο, σα να ακούω πχ. disco.
4 Likes
Είναι μπέρδεμα σίγουρα διότι αναγκαστικά υπάρχει πολύ υποκειμενικότητα και προσωπικό γούστο.
Εγώ το “θα κέρδιζαν κάτι καλύτερο” το εννοούσα ότι θα αναδεικνυόταν κάποιο μέρος της σύνθεσης περισσότερο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το Killing is My Business που οι κιθάρες γενικά είναι πίσω. Αν είχε ιδανική ισορροπία στα όργανα (που σίγουρα ο καθένας θα έχει άλλη άποψη για το ιδανικό αλλά πιστεύω ότι πάνω-κάτω θα ήταν όλοι κοντά) θα ήμουν τρισευτυχισμένος και η παλιακότητα των ήχων (η χροιά της κιθάρας κυρίως) δεν θα με χάλαγε δευτερόλεπτο. Παλιακό εννοώ συνήθως κάτι 80ς και πίσω που η τεχνολογία και η νοοτροπία ηχογράφησης είναι πολύ συγκεκριμένα και δεν αφήνουν το υλικό να λάμψει, δεν ξέρω πώς να το πω καλύτερα. Δηλαδή, οι παραγωγές του Birch είναι STELLAR, το αυτό για την παραγωγή του Abigail πχ. To Rage for Order και το Operation. Τimeless κι ας είναι 80ς. Είναι σαν την Πόρσε 911, το Mini Cooper, timeless designs! Aλλά δεν είχαν όλοι οι χεβυμεταλλάδες τέτοιο ήχο. Ο Ozzy ας πούμε είχε πανάκριβες παραγωγές και είναι πολύ ωραίες πράγματι αλλά είναι και λίγο κολλημένες στην εποχή τους, δηλαδή η μόδα της εποχής παραέχει εμποτίσει τις ηχογραφήσεις (όπως και πολλές γκλαμ/χαρντ ροκ της εποχής). - Αυτές είναι που εννοώ dated. Το Peace Sells και το Hell Awaits πάσχουν λίγο (λίγο όμως) από αυτό. Το δεύτερο έχει παραγωγή ορισμό της ντεθ μέταλ ατμόσφαιρας…
Θεωρώ ότι στον σκληρό ήχο ειδικά το μέταλ είναι που πήγε το πράμα σε άλλο λέβελ (εν αντιθέσει με το χαρντ ροκ και το γκλαμ που ξεπουλούσαν τότε - τη εξαιρέσει Def Leppard, βασικά τη εξαιρέσει Mutt Lange) και οι παραγωγές των Metallica, των Slayer με το δίδυμο Rubin/Wallace, οι παραγωγές του Terry Date κλπ είναι που θέτουν τις νέες βάσεις και τα στάνταρ για αυτό που ονομάζουμε (ή ονομάζω εγώ τέλος πάντων) σύγχρονο ήχο. Στα 90ς φτάνει στο peak της η αναλογική ηχογράφηση και για μένα τελειώνει η χρυσή εποχή των παραγωγών, με την έννοια ότι από ένα σημείο και έπειτα ο χαρακτήρας αρχίζει και χάνεται, ειδικά σε τύμπανα (περισσότερο) και κιθάρες. Mastodon πχ για μένα είναι όαση η παραγωγή του Hunter, θαυμάσια ισορροπία οργάνων και συχνοτήτων, ευκρίνεια, δύναμη αλλά και τόσος χαρακτήρας.
Τώρα ξεφύγαμε πολύ πάντως από το ορίτζιναλ τόπικ, κάπως πρέπει να οργανωθούμε κάπου αλλού να κάνουμε την κουβέντα. Κάτι για παραγωγές ίσως;
5 Likes
Kαι πάνω που συμφωνούσα σε όλα, ήρθε αυτό
Nταξει, καταλαβαίνω τι θες να πείς, ασχέτως αν ειδικά το operation, αν και έχει παραγωγή εξαιρετική, κάνει μπαμ ότι είναι 80s. Αυτό όμως δεν είναι μόνο θέμα ταμπούρου ή του rush ηχοχρώματος της κιθάρας (ο 70s /80s rush ήχος στην κιθάρα είναι κάτι που πραγματικά δεν μου αρέσει), αλλά και θέμα της μουσική της ίδιας, καθώς όσο κορυφαίο και αν ειναι σαν δίσκος, αυτοπεριορίζεται από το είδος του (σε καμια περίπτωση progressive metal, αλλά ας μην πάμε και σε αυτό το θέμα στο τοπικ των μεγκαντεθ 
) το οποίο κάνει μπαμ ότι έχει ημερομηνία λήξης.
Στα αυτιά μου, ακόμα και αυτό είναι παραγοντας για να θεωρηθεί κάτι dated, αλλά το βάζω στην άκρη γιατί απο εκεί και πέρα είναι θέμα γούστου.
Βέβαια ποτε δεν θα μου βγεί απο το μυαλό το “Ακου το με τα αυτιά άλλου”, το οποίο για μένα είναι και το υπερτατο τεστ αντοχής χρόνου. Έχει κάποια αξία αυτό? Όχι φυσικά. Και φυσικά αυτό το “τεστ αντοχής” δεν μου στερει ούτε στο 0,1% την απόλαυση στο innocense faded, αλλά αντιλαμβάνομαι συγχρόνως ότι έτσι και βάλω το awake σε καποιον αδαή με τον ήχο (όπως και έχω κάνει και έχει πετύχει), θα καταλάβει αμέσως ότι αυτό το κομμάτι κρατάει κάποια ηλικία μέσα του. Το sad but not true όμως, δεν το χει αυτό, παρόλο που είναι 3 χρόνια μεγαλύτερο ή το south of heaven που είναι 6 χρόνια μεγαλύτερο. Ακους το river dragon και δεν σκέφτεσαι ότι είναι 18 χρονών τραγούδι. Τα πάντα σε αυτό το κομμάτι, συνηγορούν ότι ήρθε για να μείνει. Φωνή? Ήχος?Κιθάρες? Τύμπανα? Όλα είναι εκεί να σου λένε ότι βγήκε χθες.
Η για να με κράξει ο κόσμος, άπιστευτο το Somewhere in Time, απο τους αγαπημένους μου δίσκους και έχω και προσωπικό δέσιμο με αυτόν, αλλά κάνει ΜΠΑΜ ότι είναι 80s. Του δίνει γοητεία, του δίνει χαρακτήρα, του δίνει όμως και χρονολογία. Ασχέτως αν δεν τον μειώνει καθόλου αυτό, του δίνει όμως ενα χαρακτηριστικό, “δεινόσαυρου”. Δηλαδή νιώθεις δεος, ξέρεις ότι πολλά ξεκίνησαν απο εκεί, αλλά ρε φίλε υπάρχει και το master of puppets της ίδιας χρονιας, που δεν κουβαλάει κανένα από τα 32 χρόνια του (υπόψην αυτή την μουσική την αρχισα από του Maiden ε).
5 Likes
Nομίζω πως έχει βγει ένα ωραίο τόπικ εδώ, ένα σπλιτ το θέλει. τίτλος δεν μου έρχεται αλλά τέσπα!
Συμφωνούμε ότι κάποια πράματα κάνουν μπαμ ότι είναι 80ς αλλά διαφωνούμε αν αυτό είναι το χαρακτηριστικό που τα κάνει dated. Και το Puppets ένα έμπειρο αυτί ακούει ότι είναι 80ς. Για αυτό ανέφερα την 911 ή το Mini. Aυτοκίνητα που δείχνουν την εποχή τους αλλά είναι διαχρονικά. Και σήμερα να τα δεις στον δρόμο έχουν αύρα και στυλ που δεν μασάει από δεκαετίες. Δεν αλλάζεις την γραμμή τους. Κάνεις ένα λίφτινγκ ενδεχομένως ή μια παραλλαγή (ένα remaster ή ένα διακριτικότατο remix) αλλά δεν το ακουμπάς αλλιώς. Γενικώς, σαν dated εννοώ ξεπερασμένο, να το ακούς και να λες “αχ, να είχαν mesa boogie τότε”, το οποίο από μόνο του δεν μπορεί να είναι αντικειμενικό.
Για το operation χαχαχα, μου θύμισες την αθάνατη ατάκα του φίλου μου του Κεραυνόγιδου (καλύτερο νικνέημ έβερ) που τον έλεγε σλιζ μέταλ δίσκο! Το οποίο είναι τόσο αστείο γιατί έχει παραπάνω από μία δόση αλήθειας! Βέβαια έχει μια τρομακτική φινέτσα και υπερτέλειο ρυθμικό σέξιον αλφάδι αλλά επιστρέφοντας σε αυτό που λες για τα αυτιά κάποιου τρίτου, είναι απλώς θέμα γούστου. Δεν πολυσυμφωνώ για το Awake που λες, αύριο αν έβγαινε αυτούσιο θα έλεγα τι θαυμάσιος ήχος ζωντανός είναι αυτός, επιτέλους! Το River Dragon από την άλλη (όπως και όλο το Dead Heart) έχει μια ψηφιακή πλαστικούρα Sneapική, ειδικά στα τύμπανα που του κόβει πόντους. Στο Dreaming… και το Politics πιάσανε την τέλεια ισορροπία για μένα.
Δεν μπορεί να υπάρξει η μία σωστή παραγωγή, δηλαδή αν αύριο όλοι είχαν ήχο Black Album αυτό θα ήταν καταστροφή για τον χαρακτήρα όλων, περίπου ό,τι συμβαίνει με τις προ-τουλάτες παραγωγές.
Καταλαβαίνω τι δεν σου αρέσει στις 70ς Rush παραγωγές, από μικρός προσωπικά δεν μου κάνανε κούκου οι 70ς παραγωγές γιατί ήθελα ΧΕΒΥ και μου ακούγονταν σοφτ αλλά μεγαλώνοντας έμαθα να εκτιμάω πολλές από αυτές. Ή να εκτιμάω την σεβεντίλα που αποπνέει πχ το Melissa. Άσε που νομίζω αν ξεψειρίζουμε τις κορυφές χάνουμε το νόημα. Αυτά έχουν μείνει κλασικά, έτσι πρέπει να είναι και ή σου αρέσει ή δεν σου αρέσει. Μπορώ να καταλάβω μια κουβέντα για τους δίσκους των Destruction ή των Holy Terror. Για το Number of the Beast (που ακούγεται πολύ dated σύμφωνα με τον ορισμό σου) ή το Blizzard of Ozz, όχι. Those are timeless. Κάπως έτσι.
2 Likes
Συμφωνώ απόλυτα με τους προλαλήσαντες, και θέτω ένα ερώτημα που τελικά δεν ξέρω αν η απάντησή του είναι αντικειμενική ή υποκειμενική: Μήπως τελικά τα ιδια τα τραγούδια είναι dated, και η εκάστοτε παραγωγή αναλόγως τα αναδεικνύει ή τα χαντακώνει?
1 Like
…ή μήπως είχανε δίκιο τελικά οι Who όταν έλεγαν:
The simple things you see are all complicated/
I look bloody young but I 'm just back-dated!
(Sorry, αλλά μου βγήκε αυθόρμητα από τα dated και κόντρα-dated που λέτε συνεχώς!
Να συνεισφέρω στο… off topic με το παράδειγμα ενός δίσκου με “όχι υποδειγματική” παραγωγή που όμως λειτούργησε/λειτουργεί άψογα: “Epicus Doomicus Metallicus”)
4 Likes
Εξαιρετική παραγωγή από άποψη χαρακτήρα και ζεστασιάς και ευκρίνειας. Χάνει σε όγκο στις κιθάρες ίσως (ειδικά σε αυτιά συνηθισμένα σε 90ς και πέρα ήχους) αλλά τα κομμάτια δουλεύουν άψογα και χωρίς αυτόν.
Νομίζω πως το κλειδί στο θέμα είναι το γούστο του καθενός και το εύρος των ακουσμάτων του. Μπορώ να καταλάβω πολλούς που να θέλουν πιο μοντέρνο ήχο αλλά δεν θα δεχτώ ποτέ ότι τέτοιες παραγωγές είναι ξεπερασμένες πια, σαν να λέμε “μάθαμε τώρα και ηχογραφούμε σωστά”. Άλλο να υπάρχει ανισορροπία στα όργανα ή κάτι να θάβεται ή να μην είναι όσο bright πρέπει κλπ και άλλο να διαγράφουμε δεκαετίες ήχων και απόψεων. Στην τελική βλέπουμε πώς “παλιακές” παραγωγές γίνονται μόδα με τα ρετρο70ς και 80ς και μάλιστα να πάσχουν αρκετές από αυτές σε χαρακτήρα. Ενώ άλλες είναι λουκούμι. Θυμήθηκα τώρα ένα από τα αγαπημένα μου κομμάτια της δεκαετίας (κυριολεκτικά, το λατρεύω και το λιώνω χρόνια τώρα). 70ς μοντέρνα παραγωγή done beautifully.
Heart of Cygnus - The Isles of Ice
(σοβαρά, κέρδος του τόπικ αν δεν το έχετε ακούσει, είναι υπέροχο)
To αυτό πάει και για το songwriting/κομμάτια. Πριν 2 χρόνια είχα μπλέξει σε ατέρμονες συζητήσεις περί χατζημεταλλισμού και πρωτοπορίας και προόδου (με επίκεντρο τους Gojira και τους Maiden ξέρω γω) και υπήρχε μια τάση αποθέωσης της καινοτομίας που για μένα έχει πλέον καταντήσει αηδία. Καλή η καινοτομία αλλά η καλή μουσική δεν παύει να είναι καλή μουσική μετά από μια δεκαετία, κάπου μπλέκουμε τα πράματα.
Πολύ ωραία τα λέτε, να φέρω κι εγώ ένα παράδειγμα dated παραγωγής, Keeper 1 και μετά βάζεις το Keeper 2 και βλέπεις το φως το αληθινό.