Ο ηχος ειναι φοβερος παντως. Δεν ξερω ποιοι προτιμουν πιο βρωμικο και χυμα ηχο, αλλα εγω στο Night Stalkers ακουω πεντακαθαρο το μπασο του Di Giorgio και γουσταρω, ο Dirk Verbeuren ειναι σαν drum machine (με την καλη εννοια), και ακομα και τα φωνητικα του Mustaine ειναι σε ψηλα επιπεδα εντασης, το οποιο προσωπικα το προτιμω. Η φωνη του ειναι love or hate, εγω την λατρευω.
Τωρα ως συνθεση… Ενταξει, δεν ειναι κατι το σουπερ ιδιαιτερο. Η μαγκια του τραγουδιου μαλλον ειναι στο οτι εκει που περιμενα να τελειωσει, αρχιζει το μελωδικο σημειο και μπορω να πω οτι με κερδισε, γιατι μπηκε μνημειωδης ριφφαρα απο τον Dave που ξεκιναει το χωσιμο ξανα. Και το outro solo παρα πολυ καλο και ταιριαστο.
Η προβλεψη μου για τον δισκο ειναι αρκετα safe προβλεψη:
Καλυτερο απο τις 4 φολες που φαγαμε 2007-2013
Ισαξιο με τα Dystopia - System Has Failed
Χανει στην συγκριση με τα 5 κλασικα τους
ΥΓ1. Kiko Loureiro τεραστια μεταγραφη οντως
ΥΓ2. Di Giorgio ομως επισης level up μετα τον Ellefson, σορρυ Dave
Ναι απλά το Dystopia και το System Has Failed δεν είναι ισάξιοι δίσκοι. Το Dystopia είναι πολύ καλύτερο. Δείτε και τα 2 παρακάτω βίντεο worst to best στους Megadeth. Ο Πάνος metal reactions βάζει το Dystopia στο νούμερο 6 και ο Φριζής το βάζει ακόμα πιο ψηλά στο νούμερο 4. Παρεμπιπτόντως και για μένα το Dystopia είναι το τέταρτο καλύτερο άλμπουμ των Megadeth. Και οι δύο βάζουν το System Has Failed πολύ χαμηλότερα στο νούμερο 9 και νούμερο 10 αντίστοιχα. Πολύ προφανές, συμφωνώ μαζί τους, εκεί στο νούμερο 9 με 10 είναι η θέση του. To System έχει κάποια ωραία τραγούδια (με το Back in the Day είχα φάει απίστευτο κώλυμα, είναι κομματάρα και τι φοβερό γύρισμα είναι αυτό στη μέση του τραγουδιού) αλλά στη συνολική δισκογραφία των Megadeth έρχεται λίγο κάτω από τη μέση.
Όσον αφορά τον καινούριο δίσκο και με βάση τα δύο τραγούδια που έχουν βγει μέχρι τώρα δεν υπάρχει περίπτωση το νέο άλμπουμ να είναι ισάξιο με το Dystopia. Ούτε καν. Προβλέπω ένα καλό δίσκο, λίγο κάτω από τη μέση της δισκογραφίας τους. Αν πιάσει ένα 70% - 80% της ποιότητας των συνθέσεων του Dystopia εγώ θα είμαι σούπερ ευχαριστημένος.
περνάω γραφικούς τύπους με βλογκς. κρίμα που ενώ πιάνουν έναν ήχο που πολύς κόσμος παρακάλαγε να πιάσουν για πολύ καιρό, το κάνουν μανιερίστικα και ίσως με τους πιο παιδικούς στίχους που είχε έβερ ο γεροντειβ. φονιάδες των λαγών, ντουμσλειερς.
Η άποψη αυτών των δύο ίσως είναι και σφραγίδα ποιότητας για το System Has Failed, που προσωπικά το θεωρώ ανώτερο από το Dystopia μουσικά, συνθετικά, στιχουργικά και συναισθηματικά
Rust in Peace (1990)
Υouthanasia (1994)
Countdown to Extinction (1992)
Peace Sells… but Who’s Buying? (1986)
So Far, So Good… So What! (1988)
Killing Is My Business… and Business Is Good! (1985)
Cryptic Writings (1997)
United Abominations (2007)
The System Has Failed (2004)
Endgame (2009)
Thirteen (2011)
Dystopia (2016)
Risk (1999)
The World Needs a Hero (2001)
Super Collider (2013)
Αναδιατασσοντας τα τρία πρώτα (rust, youthanasia, cryptic για μενα), ανταλλάσοντας 4 με 5 και ανεβάζοντας μερικές θέσεις έκαστο τo killing και το so far έχουμε και τη δικιά μου λιστα.
Με μόνο το dystopia να είναι αξιόλογος δίσκος την τελευταία 15ετια ο πήχης είναι αρκετά χαμηλά για το καινούριο, αλλά εννοείται θα το ακούσω με ενδιαφέρον.
Το So Far δεν μπορω προσωπικα να το εκτιμησω παραπανω μονο και μονο επειδη ειναι ιστορικο… Με 34 λεπτα δισκο που εχει και 2-3 fillers και μια διασκευη που ειναι καλυτερη απο τα μισα τραγουδια, απλα δεν. Παιζει να το εβαλα και πιο ψηλα δηλαδη απο οτι του αξιζει, απλα τοσο μικρο που ειναι το ακουω ευκολα ολοκληρο Νομιζω δε μπορω να σκεφτω καμια μπαντα που να εχει βγαλει ΤΟΣΟ καλο 2ο δισκο και τοσο χειροτερο 3ο δισκο αμεσως μετα. Ποσο μαλλον οταν τον ακολουθησε το Rust In Peace.
Το Killing Is My Business, ouch, μιλαμε για κακιστο δισκο με κακιστο ηχο.
Παντοτε υποκειμενικη αποψη προφανως.
Ηταν λιγο τεμπελικη η προηγουμενη τοποθετηση μου, οποτε ας κανω κι εγω μια σοβαρη αποπειρα λιστας, απαντωντας και σε αυτο παραλληλα!
Οι δισκαρες
Εδω ειμαι λιγο πιο κατασταλαγμενος σε σχεση με τη “μεσαια” κατηγορια, διαχρονικα εχω καταληξει σε
Rust
Youthanasia
Cryptic
Peace
Countdown
Το 3 καμια φορα μπορει να αλλαξει θεση με το 4, αλλα σε γενικες γραμμες αυτη ειναι η σειρα για μενα
Τα αξιολογα
So far
Risk (ω ναι!)
System
World
Dystopia
Το “γιατι ρε Dave”:
Killing
Τα υπολοιπα
Τα περισσοτερα αυτης της κατηγοριας εχω να τα ακουσω ολοκληρα απο τοτε που βγηκαν, ισως καποιο να το αδικω λιγο, αλλα μου βγαζουν ολα κατι πολυ προβλεψιμο και βαρετο (κατι reborn christian με το μπαρδον). Εννοείται πως και τα τέσσερα έχουν εκλάμψεις και καλές στιγμές, αλλά στο σύνολό σαν δίσκους τα βαριέμαι και τα 4. Η αποπειρα μου
(ας βαλω και καμια εικονα μην ειναι κατεβατο ολοκληρο το ποστ. Το εξωφυλλο αλλωστε εδω εξηγει και τις παθογενειες του δισκου αλλα και μεσα στην cult-ιλα του- βλ μαχαιρι, αλυσιδες,κερι, μια πρωιμη…χειροποιητη εκδοχη του rattlehead, τα καλα αλλα και τα κακα του δισκου φαινονται και στο εξωφυλλο!)
Εντελως αγουρο, αλλα μεσα στον κακιστο ηχο και την προχειροτητα του φαινονται καποιες στιγμες που ξεχωριζουν. πχ.
Ενω το κουπλε του Last rites ειναι οτι να ναι, εχει πολυ ωραια ριφ
Οι φωνητικες γραμμες και καποια γυρισματα στα killing και chosen προιδεαζουν για το τι θα συνεβαινε στον επομενο δισκο
Το rattlehead ψιλογαμαει
Το Mechanix το προτιμαω στους original Megadeth που μετα ο Dave τους απελυσε ολους (αστειευομαι) αλλα και η εδω εκδοχη του γαματη ειναι
Η διασκευη περισσοτερο για γελιο ειναι, σε αντιθεση με τη διασκευαρα στο…
So far so good so what
(πολυ βελτιωμενη εκδοση και στο εξωφυλλο και στο περιεχομενο σε σχεση με το killing. μεσολαβησε βεβαια το peace sells που ηταν τελειο και απο τις δυο αποψεις)
Οι κιθαρες του Into the lungs of hell γαμανε και ανοιγει το δισκο τελεια
Το επομενο set the world afire συνεχιζει στο υφος του peace sells. Δεν θα ηταν απο τα καλυτερα κομματια του βεβαια.
Μετα εχουμε τη διασκευαρα
Mary Jane, In my darkest hour γαμανε με ενα skip (πλεον) στο 502 ενδιαμεσα
Πολυ ωραιο και το liar (με μνημειωδες το βρισιδι)
Το hook in mouth κλεινει το δισκο τελεια.
Ενω δηλαδη το killing ειναι αρκετα ανισο, το so far ειναι σταθερα απο καλο εως γαματο. Κυκλοφορησε βεβαια αναμεσα απο δυο δισκους μνημεια οποτε εκ των πραγματων (και δικαιως) εχει λιγοτερη δημοφιλια απο αυτους.
Για μενα τα Rust in Peace, Peace Sells k Countdown ειναι απιαστα. Eιμαι τιγκα μπουμερ μαζι τους κ δεν μ αρεσει σχεδον τιποτα μετα, παρα μονο σκορπια τραγουδια. Τεταρτο θα βαζα το Killing. Μονο που σκεφτομαι οτι συστησε την μπαντα με το Last Rites/Loved to Death μου αρκει. Ασυλληπτα ριφ
5 χρόνια μετά, καθώς ψήνομαι από κοβιντακι και καύσωνα μαζί (και πάνε οι BG ) θυμήθηκα αυτό το ποστ διαβάζοντας τα από πάνω.
Δεν αλλάζω γνώμη, πλην ότι προσθέτω το Vortex στα καλά του Cryptic!
Α! Επίσης, αν θέλετε να τσεκαρετε το Killing, οπωσδήποτε το ριμιξ που διορθώνει το έγκλημα με τις θαμμένες κιθάρες.
Έχω ακούσει το πρώτο σινγκλ, γαμαει το Black Friday, ok, περιμένω Dystopia επίπεδο και επαναλαμβάνω ότι οι δύο μεταγραφές ήταν αεροδρομίου. Δανεικός και ο Steve, ε, λογικές οι προσδοκίες πιστεύω.
Cryptic άκουσα πρώτη φορά πριν λίγα χρόνια. Ήμουν δισκότσαρκα, το βρήκα μεταχειρισμένο σε κομπλέ κατάσταση/τιμή και λέω “ευκαιρία να ακούσω και αυτό εδώ”. Μια ακρόαση και έκτοτε έχει μείνει στο ράφι. Τρελή απογοήτευση και από τις λίγες περιπτώσεις που πραγματικά νιώθω λες και ακούω άλλο δίσκο από αυτόν που εκθειάζει αρκετός κόσμος.
Το Cryptic μπορεί να φανεί λίγο παράξενο αρχικά και λόγω παραγωγής. Ο ήχος είναι αρκετά διαφορετικός για Megadeth, αρκετά πριμαριστός και κάπως πιο rock για τα δεδομένα τους εκείνη την περίοδο. Έχει και 1-2 pop κομμάτια αρκετά πειραματικά για αυτούς, προπομπός του Risk.
Αλλά είναι δισκάρα. Μεγαλώνει μέσα σου πολύ. Αξίζει να του δώσεις τις απαραίτητες ακροάσεις. Δεν ξέρω αν σου φανεί κάπως καλύτερο στα remastered/remixed που βγήκαν το 2004 (νομίζω τότε). Τότε είχαν βγάλει όλα τα άλμπουμ τους ξανά και το Cryptic κατά την γνώμη μου είχε κερδίσει πολύ από πλευράς ήχου στις επανεκδόσεις αυτές.
) θυμήθηκα αυτό το ποστ διαβάζοντας τα από πάνω.