Απο σεμνοτητα. Ειναι γνωστο οτι εχει γραψει ολοκληρο τον δισκο.
7 Likes
Ακομα πιο γνωστο ειναι οτι αν σου αρεσει ενα τραγουδι των Metallica, τοτε το εχει γραψει ο Mustaine.
Αν δεν σου αρεσει καθολου, τοτε ειναι του Ulrich κυριως και του Hetfield δευτερευοντως.
1 Like
Ότι δηλαδή ο Mustaine στη φάση που ήταν στα early 80s ήταν σε θέση να θυμάται ιδέες που είχε όταν ήταν στους Metallica 
3 Likes
Για τη φυγή του Friedman πάντως, έφταιγε το management. Γενικά, ο Mustaine δεν ευθύνεται για τα λάθη του.
1 Like
Είδα το απόσπασμα της συνέντευξης προχθές κι όταν λέει ότι ήταν 20 χρόνων στους Metallica, κάποια στιγμή ανεβάζει τη φώτο που είναι οι τέσσερις τους ο βοηθός του Rogan, και τον ρωτάει “πως νιώθεις βλέποντας τη φώτο?”. Του απαντάει “sad”, “επειδή έφυγες” τον ξαναρωτάει και λέει ο Mustaine “όχι, λόγω του Cliff”, χτύπησε δυνατά αυτό.
Για τα credits σε Ride & Master, δεν είναι και τόσο περίεργο να υπήρχαν ορφανές ιδέες που πήρε ο James, όταν κατεβάζει 100 riff τη μέρα λογικό κάπου να μπερδευτεί με ποιο είναι ποιου. Για το ΚΕΑ λογικά δεν είχαν χρόνο να το αλλάξουν και υπήρχαν και συμβόλαια
2 Likes
βαριές κουβέντες σε αυτό ριβιου
Έχω σχεδόν παθολογική αγάπη στον Dave και τους Deth, αλλά όχι. Σε καμία απολύτως περίπτωση δεν ισχύει τίποτα από αυτά. Αλλά, οκ σεβαστό το τι ακούει ο καθένας.
5 Likes
Για λιγο νομιζα οτι διαβαζω κριτικη απο το 1977 για το Animals.Το αγαπημενο μου σημειο ηταν σιγουρα το οτι ο Mustaine ειναι το προσωπο της χρονιας για το 2022, λογικα θα τον δουμε και στο εξωφυλλο του Time.
4 Likes
Για να δευτερολογήσω λίγο, η παρουσίαση του Σπύρου είναι η πιο κοντινή στα δικά μου συμπεράσματα, αλλά η δική μου τελική ετυμηγορία είναι εν τέλει αρκετά πιο μετριοπαθής.
Δεν είναι κακό άλμπουμ, πιθανότατα το βρίσκω καλύτερο από το “Dystopia”, για το οποίο δεν συμμερίστηκα ποτέ τον γενικευμένο ενθουσιασμό. Αλλά, ας μου επιτραπεί να εκφράσω κάποιους μικρούς προβληματισμούς.
Πρώτον, με Kiko και Dirk είναι εγγυημένο τι θα ακούσεις και κάποια πολύ δυνατά μέρη/παιξίματα, αλλά δεδομένων των ικανοτήτων τους δεν εντυπωσιάστηκα από κανέναν από τους δυο. Στα πραγματικά καλά άλμπουμ των Megadeth, ο Dave όχι απλά αναδείκνυε τους παικταράδες δίπλα του, αλλά τους έκανε να ακούγονται ακόμα καλύτεροι. Κάτι που δεν θεωρώ ότι συμβαίνει εδώ.
Δεύτερον, σέβομαι την επιλογή, αλλά δεν συμμερίζομαι την σκοπιμότητα του να ξαναγίνουν οι Deth τόσο thrash oriented συνθετικά. Όπως λέει κι ο Σπύρος, το thrash θέλει μια νεανική ορμή για να σε παρασύρει (ή ίσως να πάει σε άλλα μονοπάτια - πχ tech - που δεν είναι εδώ το case). Αντιθέτως, είναι δείγμα ωριμότητας η εξέλιξη σε πιο heavy και λιγότερο thrash φόρμες, όπως ακριβώς εξελίχθηκαν κάποτε και θριάμβευσαν. Και - όπως και να το κάνουμε - κάτι τέτοιο θα τους ήταν πιο ταιριαστό ηλικιακά.
Τρίτον, αγαπώ την φωνή του Mustaine ακόμα και σε σημεία που άλλοι δεν την άντεχαν, αλλά όταν προσπαθεί να τραγουδήσει. Εδώ σε πολλά σημεία νιώθω ότι δεν προσπαθεί καν. Ίσως έχει να κάνει και με τον thrash χαρακτήρα του άλμπουμ; Δεν μπορώ να ξέρω. Δεν έχω τόσες απαιτήσεις από τα live, ξέρω τι να περιμένω και προτιμώ την ειλικρινή προσπάθεια. Αλλά στο στούντιο είναι άλλη η λογική και ήθελα κάτι περισσότερο.
Τέταρτον, κάποτε ο Mustaine ήταν από τους καλύτερους στιχουργούς στο χώρο. Τώρα… I wanna be an austronaut… I wanna wanna wanna, που λέει και το “Mission To Mars”. Ok, δεν είναι δίκαιο να κρίνουμε από ένα τραγούδι, αλλά και γενικότερα η θεματολογία και ο τρόπος που προσεγγίζει τους στίχους δεν με αγγίζει.
Πέμπτον, τα (καλά) ρεφρέν που έχουν πάει;
Για κάποιο λόγο σκέφτομαι πως αν για κάποιον πχ ήταν το “13” των Black Sabbath άλμπουμ της χρονιάς όταν βγήκε, τότε μπορεί να είναι υποψήφιο και το “The Sick, The Dying… And The Dead”.
8 Likes
Δύο σχόλια και από εμένα για το νέο άλμπουμ των Megadeth.
Τόση η κριτική του @Spyros_Koukas όσο και το σχόλιο του @Outshined είναι πιο κοντά στις δικές μου εντυπώσεις από άλλες θριαμβολογίες, που τις θεωρώ το λιγότερο εκτός πραγματικότητας, αλλά στο θέμα μας.
Προσωπικά θεωρώ το “Dystopia” αξιοπρεπέστατο και λίγο πίσω από το “Endgame”, που το έχω ψηλά, ενώ ακόμη και το “13” μου άρεσε, κοινώς, “ασπάζομαι” ό,τι προσπαθούν να πετύχουν ως σχήμα εδώ και 20 χρόνια.
Εδώ είναι εμφανές πως τα leads του Kiko που για μένα, “έφτιαξαν” το Dystopia, έχουν πάει περίπατο, και δίνεται η θέση τους σε πιο thrash δομές και εκρηκτικά, σύντομα solos, κοινώς όλοι παίζουν πιο κοντά στο Mustaine-ικό στυλ, γεγονός που μετατρέπει τον δίσκο σε κάτι σχετικά φλατ. Και μεταξύ μας, δεν υπάρχει κανένας λόγος ο Kiko να παίζει όπως ο Poland ή ο Young, γιατί το αποτέλεσμα ως κακέκτυπο θα ακούγεται.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα για μένα όμως δεν είναι τόσο πως δεν παίζουν σε στακατοheavy νόρμες στο νέο δίσκο, αυτό είναι ίσως απόρροια. Ο δίσκος ακολουθεί ξεκάθαρα thrash metal φιλοσοφία, μόνο που, η ορμή όπως σωστά επεσήμαναν τα παιδιά δεν είναι εδώ, και για αυτό φταίει μόνο ο MegaDave, ο οποίος στα αυτιά μου κρατάει τους άλλους πίσω. Υπάρχουν στιγμές που νιώθω πως ο Dirk θέλει να τρέξει το ρυθμό και δεν το κάνει, και έτσι δεσμεύονται σε φοβερά μέτριες φωνητικές γραμμές. Αυτό το γράφω έχοντας κατά νου πως πάντα απολάμβανα τα φωνητικά του Mustaine. Εδώ μόνο σε σποραδικές εξαιρέσεις.
Κοινώς, thrash δίσκος, με αυτά ειδικά που συμβαίνουν ακόμη και τώρα στη σκηνή, δεν είναι αυτό εδώ, ή έστω, είναι παππουδοθρας. Σκεφτείτε πως παράπονό μου για το τελευταίο Nekromantheon ήταν πως ακουγόταν ολίγον τι κουρασμένο και ήταν πύργος της Βαβέλ από riffs, δεν έβαζαν κώλο κάτω, τι να πω εδώ; Θα μου πείτε αυτό είναι το μέτρο σύγκρισης; Όχι, αλλά δουλειές ομοίων τους, αλλά καλό είναι να έχουμε μια γενική εικόνα του “στάνταρ” πριν βαπτίσουμε τέτοιους δίσκους ως επιθετικούς, σαρωτικούς, κλπ κλπ, γιατί οι λέξεις χάνουν την αξία τους μετά.
Eντυπωσιακές αρχές, καλπασμοί, και μετά στοπ, επαναφορά σε καμιά γέφυρα ή σόλο, μερικά ολοκληρωμένα τραγούδια από εδώ και από εκεί, αλλά ένα αποτέλεσμα που κρύβεται πίσω από το σύνολο ως κάτι εκρηκτικό, αλλά αν το πιάσεις μεμονωμένα γρήγορα ξεφουσκώνει.
Στιχουργικά έχω πάψει να παίρνω σοβαρά τον Mustaine από τα μέσα των '00s και μετά, ενώ σίγουρα ο δίσκος διαθέτει εξαιρετικά κιθαριστικά περάσματα.
Υπό αυτές τις συνθήκες, αν έπαιζαν όπως στα '90s με την τωρινή σύνθεση οι Deth, δεν ξέρω πώς θα ακούγονταν πιο φρέσκιοι. ΟΚ, θα τους πήγαινε υφολογικά (ηλικιακά δεν το θεωρώ απαραίτητο γενικότερα) περισσότερο, σε μερικά σημεία του δίσκου “δανείζονται” από τους εαυτούς τους όταν κοιτάνε προς τα εκεί, αλλά και πάλι, προτιμώ να χάνονται στην ταχύτητα που κρύβει κάπως και την έλλειψη μνημονικών sing-along ή κάτι τέτοιου. Γιατί αλλιώς, εκτίθενται.
Συμπέρασμα; Μια εξαετία μετά, εγώ προσωπικά περίμενα περισσότερα, και μάλιστα οι πρώτες ακροάσεις με δυσκόλεψαν πολύ. Ψιλοαπογοήτευση δηλαδή, και ξέρω πως ακούγομαι ακόμη πιο μαζεμένος από τους φίλτατους Σπύρο και Χρήστο.
Το ερώτημα όμως που μου γεννάται, είναι τι θα μπορούσαν να έπαιζαν οι Megadeth του σήμερα και να είναι κάτι παραπάνω από αξιοπρεπείς. Που εδώ είναι οριακά αξιοπρεπείς και τικάρουν κουτάκια, περνώντας τη βάση. Για να μην τα ισοπεδώνουμε όλα, να επαναλάβω πως υπάρχουν σημεία εμπνευσμένα και κομμάτια φρέσκα, αλλά σε 56 λεπτά κάπου όλα αυτά αδικούν τους εαυτούς τους. Πιθανώς με δίσκο 45 λεπτών και καλύτερη απόδοση του Mustaine να μιλούσαμε διαφορετικά.
5 Likes
Αυτό ακριβώς.
1 Like
Θα μπορούσαν να έπαιζαν πανκ.
εμένα με προβληματίζει η στιχουργική. απο στιχάρες (peace sells ? military intelligence, two words combined that don’t make sense και και και ακόμα και το polaris είναι ειρωνικό κάπως στο ύφος του) που έγραφε όντας πρεζωμένος, τώρα γράφει πολεμόκαβλες αηδίες της όκας (ειμαστε γ@μικουλές που έχουμε τουφέκια και θα σας φάμε λάχανο). Οκ, η μουσική δεν είναι άσχημη, αλλά …δεν έχει την έμπνευση του τότε. Καλή χρήση της μανιέρας, αλλά ΔΕΝ.
Θα μπορουσαν, και θα επρεπε, να παιζουν οπως επαιξαν στο The World Needs A Hero και στα Youthanasia & Cryptic Writings. Αυτη αλλωστε ηταν και η φυσικη εξελιξη του ηχου των Megadeth, πριν ο Mustaine παρει εναν σκασμο ακυρων αποφασεων, οπως οτι Α) βρηκε τον θεο Β) πρεπει να παιζει μετσολ Γ) πρεπει να ειναι πατριωτης Δ) πρεπει να διωχνει μελη μετα απο την παραμικρη διαφωνια.
Κοινως, ο Mustaine εχει χρησιμοποιησει τα κομπλεξ του ως καυσιμα για την μπαντα του απο την εναρξη της μπαντας, αλλα καποια στιγμη εμεινε απο καυσιμα. Δεν γινοταν να του βγαινει για 40 χρονια το κομπλεξ ως πηγη εμπνευσης, ποσο μαλλον οταν σταματησε να εισαγει και νεωτερισμους και στυλ που δεν ειχαμε ακουσει κι απο κανεναν προηγουμενως. Αυτη η εμμονη του να “πρεπει οι Megadeth να ειναι το παλιο καλο κλασικο thrash metal” μας εχει δωσει σχεδον μιση ντουζινα μετριους προς κακους δισκους. Κι αν του βγηκε καποτε (και λογω παικταραδων) με το System Has Failed ή με το Dystopia, τις περισσοτερες φορες δεν του βγαινει. Θα ακουσω τον καινουριο δισκο μαλλον με μεγαλυτερη αισιοδοξια ομως απο εσας, αφου τα πρωτα 3 δειγματα μου αρεσαν αρκετα.
1 Like
Γενικά το πράγμα πάει σε μια συζήτηση που αγγίζει τα περισσότερα “κλασσικά” συγκροτήματα. Προσωπική μου άποψη είναι πως μου αρκεί αυτές οι μπάντες να βγάζουν αξιοπρεπείς/καλούς δίσκους.
Δεν περιμένω ούτε νεωτερισμούς, ούτε καινοτομία, όταν μιλάμε για επιχειρήσεις εκατομμυρίων. Κι αυτό ισχύει πιστεύω για όλες τις μπάντες αντίστοιχου βεληνεκούς.
Υπο αυτό το πρίσμα, μια χαρά δίσκος είναι και αυτός. Προφανώς δεν περιμένω από Kiko και Dirk να τραβήξουν μπροστά τη μπάντα, εξάλλου ξέρουν ποιος είναι ο ρόλος τους, τα όρια τους όπως τα έχει καθορίσει ο Dave, και είναι μια χαρά με αυτό ώστε να παίρνουν κ το τίμιο μεροκάματο.
6 Likes
Εγω προσωπικα σεβομαι πολυ περισσοτερο μια μπαντα που τολμαει και εισαγει νεωτερισμους στην μουσικη της απο το να εχω μια μπαντα με 7-8 δισκους που εχουν αφησει ιστορια και αλλους 10 που ακουγονται ως διασκευες στους εαυτους τους. Καλοι ειναι και οι αξιοπρεπεις/καλοι δισκοι, αλλα ακομα καλυτεροι ειναι οι δισκοι που μεγαλωνουν τον μυθο μιας μπαντας, ασχετα απο πωλησεις.
2 Likes
Καλά προφανώς κι εγώ αυτό θα ήθελα, αλλά μιλάω καθαρά ρεαλιστικά.
Πόσες μπάντες που κοντέυουν σαράντα χρόνια καριέρας τολμούν όμως;
Ούτε η ίδια όρεξη υπάρχει με κάποιους 20ρηδες, ούτε οι ίδιες προσδοκίες από το κοινό.
Και προφανώς το κομμάτι “επιχείρηση” όσο κι αν δε θέλουμε να το σκεφτόμαστε γιατί είμαστε ρομαντικοί, παίζει το μεγαλύτερο ρόλο στο πως κινείται όλο το πράγμα, από τη σύνθεση, στο artwork κλπ.
4 Likes
ε οι πριστ, μια χαρά painkiller βγάλανε - τόσους δίσκους εντός καριέρας. επίσης τα ριγιουνιο δισκακια και αυτών και των maiden μια χαρα κλασσικά είναι στη ροη του χρόνου. Οπότε έχει να κάνει με το πόσο χρόνο δίνεις στον εαυτό σου και τι σε εμπνέει. Πολλοί είναι χαρούμενοι να ακολουθούν μανιέρες, βλέπε megadave, βλέπε metallica κτλ, αφού οι πειραματισμοί, ΔΕΝ βγήκαν. οι maiden και priest, έχασαν τους frontmen για κάμποσο, στο παιχνίδι της εμπνευσης. Οι άλλοι όχι.
Και ναι. προσδοκώ καλούς. Οχι μέτριους δίσκους.
2 Likes
έχει μείνει κανένας θείος εδώ ή έχουν πάει όλοι στο χωριό για τον Αύγουστο;