Μεγαλη αληθεια αν και θα τον τοποθετουσα αναμεσα σε Youthanasia & Cryptic
Επισης μεγαλη αληθεια
Κι αυτο τεραστια αληθεια
Εν τελει, μιας και επιασα δισκογραφια Megadeth με αφορμη το καινουριο, το Super Collider ειναι αυτο που εχει “γερασει” καλυτερα απο την Τετραδα της Μετριοτητας οπως αποκαλω τα United Abominations - Endgame - Thirteen - Super Collider.
Τουλαχιστον εχει εναν καπως λιγοτερο απαρχαιωμενο ηχο, σε αντιθεση με τα υπολοιπα. Και τα τρια “χιτακια” του δισκου , Kingmaker, Super Collider και Dance In The Rain ειναι γαμω τα τραγουδια. Το μονο μου παραπονο ειναι οτι θα ηθελα τον Mustaine να φωναζει περισσοτερο και να γινεται λιγο παραπανω γραφικος με την φωνη, οταν προσπαθει να τραγουδησει σωστα και πανω σε νοτες, χανει σε συναισθημα. Χιλιες φορες μια κραυγη οπως αυτη στο ξεκινημα του She Wolf, παρα μια βαρετη φωνητικη μλωδια σε ενα σωστο ρεφρεν χωρις παθος και ενταση.
Ο δεύτερος καλύτερος μετά το Dystopia. Το Off The Edge έχει θεϊκό ρεφραίν και όλο το τραγούδι είναι απίστευτη πόρωση.
Γενικά ο δίσκος είναι γαμάτος, απλά οι περισσότεροι έμειναν στο ομώνυμο άσμα που είναι πιο χαλαρουίτα και πήραν σβάρνα όλο το άλμπουμ. Που μια χαρά τραγούδι είναι και αυτό βασικά, απλά ρίχνει λίγο ταχύτητες.
Μετα τα ποστ των @QuintomScenario@bostonflesh@Sevek εκατσα και ξανακουσα το Collider μετα απο πολλα χρονια (νομιζω δεν το ειχα ξαναεπισκεφτει απο τοτε που βγηκε, οποτε αισιως 9) για να δω και πως μου ακουγεται μετα απο τοσα χρονια.
Υφολογικα για εμενα ειναι καπου αναμεσα απο ενα πιο κουρασμενο (χωρις τοσο ενθουσιασμο) Youthanasia και ενα πιο μονοτονο (χωρις τοσο μεγαλη παλεττα επιρροων) Cryptic.
Οσον αφορα τα κομματια που ξεχωριζουν, στην πρωτη κατηγορια (ωραια) θα εβαζα Kingmaker, Collider και Dance in the Rain και στη δευτερη κατηγορια (τιμια) Off the edge, Forger to remember, Don’t turn your back και Cold sweat.
Συμφωνω για την αποδοση του Mustaine, αντι να χρησιμοποιει ολες τις μορφες της φωνης του, στη μεγαλυτερη διαρκεια του Collider τραγουδαει με αυτο το κλασικο ενρινο μπασο “γρυλισμα” του που ωραιο ειναι, αλλα λιγο μονοτονο.
Δεν ειναι χαλια ο δισκος, ακουγεται ευχαριστα, αλλα εχουν βγαλει τοσες δισκαρες που οταν θελω να ακουσω Megadeth (οποιασδηποτε περιοδου) δυσκολα να βαλω να ακουσω το Collider, καπως ετσι.
Επανερχομαι με το top-15 που τελικα μου βγηκε top-21, αλλα το αφηνω ετσι επειδη αφενος δυσκολευομαι να αφαιρεσω καποιο, αφετερου…black jack. Χρονολογικα λοιπον και με ενα συντομο σχολιο, ετσι για το οπαδιλικι:
Breadline (πονος για τους σκληροπυρηνικους, πανεμορφο alt rock κομματι)
The doctor is calling (μερακλης ο @QuintomScenario , αυτο ειναι πραγματι το κρυφο διαμαντακι του δισκου, τo πιο πανω, το insomnia και τα times ειναι τα επομενα αγαπημενα μου)
Dread and the fugitive mind (τρομερες εναλλαγες και ενα συντομο φανταστικο σολο)
Silent scorn/return to hangar (νοσταλγικο μεν λογω ομοιοτητας με το original, γαματο δε και φοβερη εισαγωγη)
Scorpion (δεν απεχει παρα πολυ υφολογικα απο αυτα που παιζουν τωρα, αλλα με περισσοτερη εμπνευση)
Headcrusher (η τελευταια τοσο καλη αποπειρα τους για thrash, cheers @apostolisza8 )
Dystopia (οχι αδικα title track σε εναν τιμιο δισκο)
Τον μεγαλύτερο (ούτε καν μέσο) οπαδό δεν με λες, αλλά άκουγα σήμερα το καινούργιο, μετά από παρότρυνση συναδέλφου, ο οποίος έχει ξετρελαθεί.
“Ρε 'συ”, του είπα, “δεν έχω ακούσει και τα πλέον αποθεωτικά λόγια”. “Όχι, όχι”, λέει, “είναι φανταστικός δίσκος”.
Θα τον στεναχωρήσω από Δευτέρα, καθώς, ο δίσκος είναι ναι μεν, αλλά…
Χωρίς να έχει κάτι το κραυγαλέα κακό, είναι flat, ρε γαμώτο. Ωραία τα κομμάτια, ωραίες οι κιθάρες, τον Dave τον βρήκα μία χαρά προσωπικά, αλλά αρκεί όλο αυτό; Και κρατάει και τόσο πολύ, που όταν τελειώνει, ανάθεμα αν θυμάσαι και μισή νότα.
Πάντως, αυτό που μου έμεινε περισσότερο από την πρώτη ακρόαση και προκαλεί εντύπωση (υποθέτω σε άλλους καλή, σε άλλους όχι και τόσο) ήταν το “Dogs of Chernobyl”. Γράψε 7-8 τέτοια, ρε μάστορα, και βγάλε το δίσκο, να έχουμε να λέμε και να μαλώνουμε. Ωραιότατο και το ομώνυμο.
Όπως και να 'χει, αυτή είναι η ταπεινότατη άποψή μου και οι εντυπώσεις μου. Σίγουρα θα τον ξανακούσω τον δίσκο. Το ζήτημα είναι πόσες φορές.
Yπαρχουν πολλες οπτικες γωνιες,αποδεχεσαι οτι ο Dave μεγαλωσε και αυτο μπορει να προσφερει πλεον,καλους δισκους πανω του μετριου αλλα οχι κατι περισσοτερο παρα το αξιολογο line up που εχει,η λες οχι ειναι ο mustaine,ειναι οι megadeth,εχω απαιτησεις για top δισκο και δεν αποδεχομαι το μετριο,αδιαφορο δισκο απο αυτους.
Ειναι ενας καλος δισκος με τις στιγμες του,την ιδια στιγμη μπορει να φανει σε καποιους και αδιαφορος,ανεμπνευστος η να μην μπαινει στο repeat για καιρο.
Υπαρχουν βεβαια και διθυραμβικες κριτικες για τον δισκο,απο ελληνικα site…
Δεν μπορώ να μπω στην διαδικασία να ξεχωρίσω κομμάτια, δεν ωφελεί, δεν μου φτάνει ο χώρος και θα καταντήσω να φλυαρώ, αν δεν το κάνω ήδη. Όλα τα μέχρι τώρα single είναι εκπληκτικά, ναι και αυτό με τον IceTea είναι εξαιρετικό, τι εννοείς δεν σου άρεσε; Το riff, ΤΟ RIFF, του μπάσου το άκουσες μετά την μέση; The Sick, The Dying…And The Dead, Dogs Of Chernobyl, Sacrifice, Celebutante, κύριοι δεν γίνονται αυτά έτσι απλά. Έχει καταλάβει καλά ότι ο χρόνος τελειώνει ο μάστορας, όπως και άλλοι πολλοί, αλλά ξέρετε ποια είναι η διαφορά; Δεν επαναπαύεται, “σκυλιάζει” και το πατάει ένα βήμα παρακάτω το έργο στα γεράματα καταφέρνοντας να βγάζει μερικούς από τους καλύτερους δίσκους της καριέρας του και αυτό χαίρει εκτίμησης και σεβασμού. Στα υπόλοιπα, παίζει ο SteveDiGiorgio μπάσο, στους Megadeth, πλάκα μας κάνουν, τι άλλο υπάρχει να πούμε δηλαδή;
Υπαρχει και ο κλασσικος angrymetalguy που δεν χαριζεται στις κριτικες ευκολα
Dave and the boys didn’t embarrass themselves here, and there are a few good moments to uncover. Since Megadeth now dwell in the Annihilator Zone, anything that isn’t a greasy dumpster fire is a happy surprise and a win overall. Long-time supporters will appreciate the way the album revisits various eras of the band, but make no mistake; this is a salvage operation for the faithful. The good can be harvested for playlists and the album can be safely set aside. I don’t hate The Sick The Dying…and the Dead!, but it’s tough to completely love. So close to good, has good, isn’t quite good. Maybe next time?
Το έχω ακούσει αρκετές φορές ως τώρα. Μου άρεσε αρκετά ως πολύ. Σίγουρα καλύτερο από το προηγούμενο στο οποίο φαινόταν να ζορίζονται κάπως να βγάλουν τον κλασικό Megadeth ήχο. Εδώ μου φαίνεται να τους βγαίνει λίγο ευκολότερα, τουλάχιστον στα δικά μου αυτιά. Έχει και καλύτερη ροή, ακούγεται πιο εύκολα από την αρχή ως το τέλος. Το Dystopia παίζει να μην το έχω ακούσει πάνω από 3-4 φορές από την αρχή ως το τέλος σερί. Εδώ έχω φτάσει ήδη τις 5 και συνεχίζουμε.
Το mission to mars που όλοι το ξεχωρίζουν δεν μου έκανε και τόσο μεγάλη εντύπωση πάντως. Σίγουρα έχει πολύ καλύτερα κομμάτια το άλμπουμ, όπως το Dogs of Chernobyl, το ομώνυμο, Nighstalkers, Célebutante κ.α.
Από System και μετά δεν είμαι ακόμα σίγουρος σε ποια θέση θα το έβαζα. Στην δική μου λίστα το Endgame συνεχίζει να είναι στην κορυφή. Φαντάζομαι είναι κάπου ανάμεσα στα Thirteen και United Abominations.
Προφανως εικονικη ή/και επαυξημενη πραγματικοτητα. Ενα occulus θα το χρειαστεις. Δεν με ψηνει καθόλου η ιδέα, αλλα θα με ενδιεφερε να δω πώς θα φαινεται ολο αυτο. Ενα ματς μπασκετ που παρακολουθησα μια φορα ηταν πολυ ενδιαφερον.
Το καλυτερο του δισκου ειναι το ομωνυμο στο Super Collider, και μακαρι να ηταν ολος ο δισκος σε αυτο το υφος.
