Μετά τις πρώτες ακροάσεις νομίζω ότι αξίζει θρεντ
Καινούργιοι συνεργάτες για τον Hubert.
Κάποιες ακουστικές εισαγωγές και γενικά πιο πολύ progressive παρά tech-thrash, ειδικά συγκρινόμενο με το προηγούμενο Lurking fear.
Μόνο αρνητικό ο τραγουδιάρης που ναι μεν έχει καλή φωνή, αλλά πολύ συμβατική σε σχέση με το τι περιμένεις από τους Delta.
Για πείτε…
o ίδιος τραγουδιάρης με το Lurking Fear είναι? Πάλι νέο λάην απ οι υπόλοιποι; στο λάηβ προ διετίας, νταξ…
Όλο καινούργιο το line up σε σχέση με Lurking fear. Σε σχέση με το live δεν ξέρω γιατί δεν ήμουν 
Ο τραγουδιστής είναι και στους Tomorrow’s Eve
Ίδιο line up με το live πρέπει να είναι. Στο metal archives λέει για όλους (πλην Hubert προφανώς) ότι είναι από το 2008 και μετά. Για τον τραγουδιστή, τον Martin LeMar, είμαι λίγο πιο σίγουρος γιατί η φωνή στο album μου φαίνεται κατά 90% ότι είναι ίδια με τη φωνή που είχα ακούσει στη συναυλία.
Βέβαια δεν έχει και πολύ μεγάλη σημασία ποιός είναι στο συγκρότημα αρκεί να είναι ο RALPH ε.
Τώρα με τις πρώτες ακροάσεις η φωνή του LeMar γενικά με αφήνει ικανοποιημένο. Δε συγκρίνεται βέβαια με εκείνη την παράνοια που έβγαζε ο θεούλης Doug Lee (αν και ούτως ή άλλως δε νομίζω ότι περιμένει κανείς να αναβιώσει για τους Mekong εκείνη η χρυσή -από άποψης δημιουργικότητας- εποχή), αλλά μ’ αρέσει σαφώς περισσότερο από τον προηγούμενο, εκείνον τον Leo Szpigiel. Σε βάθος χρόνου έχει αποδειχθεί πια ότι εκείνος ο τύπος με τη φωνή του (όχι ότι ήταν κακή ρε παιδί μου) ήταν η αχίλλειος πτέρνα ενός εξαιρετικού κατά τ’ άλλα δίσκου όπως ήταν το Lurking Fear.
Αυτά προς το παρόν. Γενικά εδώ θα μαστε για μια από τις παλιές μας αγάπες στο μέταλ, θα του δώσουμε τις ακροάσεις που πρέπει εν καιρώ, από τις πρώτες ενδείξεις/ακροάσεις λογικά θα γουστάρουμε πολύ και βέβαια θα τους περιμένουμε να μας ξανάρθουν και να τα σπάσουμε όπως τότε, το Νοέμβρη του '08 στο Αν! 
Για να πω την αληθεια το μονο που εχω ακουσει απο τη μπαντα ειναι το λαρκιν φιαρ και αυτο γιατι τραγουδαει ενας απο τους αγαπημενους μου τραγουδιστες ο γερμαναρας ο ΛΕΟ. Πιο πριν ηταν στους τρισθεους Σκαννερ και εχει κανει και 2-3 αλμπουμ μονος του. Καταλαβαινω φανταζομαι τι εννοεις, αλλα η φωνη του στα αυτια μου ακουγεται πολυ ξεχωριστη. Σιγουρα οχι πολυ καλη, αλλα σιγουρα επισης ξεχωριστη. Αυτο νομιζω εδινε κατι στο δισκο. Γιατι εφυγε δεν ξερω αλλα γενικος ο τυπος οπου εχει παιξει μου αρεσε.
Θα τσεκαρω και το νεο δισκο να δουμε τι θα δουμε.
Ενδιαφέρον… εντάξει εδώ ρε παιδί μου κολλάει το κλισέ με την κολοκυθόπιτα έτσι; Πάντως θα σου έλεγα να ακούσεις και το καινούριο βέβαια αλλά κυρίως τους παλιούς τους δίσκους και ιδιαίτερα τα Principle of Doubt/Dances of Death/Kaleidoscope/The Music of Erich Zann. Αν σου άρεσε το Lurking Fear σου εγγυώμαι ότι θα μασήσεις κανονικά με τα παραπάνω καθ’ ότι δεν είναι τίποτα λιγότερο από μνημεία του progressive metal/techno-thrash/όπως αρέσει στον καθένα να ονομάζει αυτή τη μουσική. Άλλωστε η φωνή του Doug Lee που σημάδεψε εκείνη την περίοδο των MD είναι ο ορισμός αυτού που περιγράφεις μιλώντας για τον Leo: όχι πολύ καλή από τεχνική σκοπιά ή αν θες με “αντικειμενικά” κριτήρια, αλλά αναγνωρίσιμη και ξεχωριστή όσο λίγες σε όλο το μέταλ, δηλαδή δεν υπάρχει περίπτωση να τον μπερδέψεις με άλλο τραγουδιστή και αυτό όπως ξέρουμε όλοι δίνει τόνους χαρακτήρα σ’ ένα γκρουπ και είναι άπειρα πολυτιμότερο απ’ το να έχεις στο μικρόφωνο άλλον ένα Hetfield-wannabe ξέρω γω, που κατά τ’ άλλα να μη φαλτσάρει, να τραγουδάει “σωστά” κτλ. Αυτά για το γκρουπ γενικά μια που τώρα τους μαθαίνεις σιγά σιγά.
Στα του καινούριου, όσο παίρνει ακροάσεις τόσο “μεγαλώνει” ως δίσκος και υποπτεύομαι ότι σύντομα θα μπορώ να επιβεβαιώσω ότι είναι ανώτερος του προκατόχου και γενικά δισκάρα. Αχαλίνωτο έργο, με τόνους έντασης και τζαζοθρασοτσίτας, αλλά ταυτόχρονα πάρα πολύ “αυστηρό” και ισορροπημένο, με σωστή δοσολογία κλασσικότροπων περασμάτων και θεμάτων που δένουν με το παραδοσιακό παραλήρημα που λέγαμε εμφανώς περισσότερο σε σχέση με το Lurking Fear. Αυτά. Hail to Ralph Hubert!
Ομορφα, θα ξεκινησω με το καλειδοσκοπιο!Μηπως ξερεις τι κανει τωρα ο Λεο?Στο νετ δεν βρισκω κατι…
Μπα, ιδέα δεν έχω. Αν τον πετύχω πουθενά I’ll let ya know.
Καλή ακρόαση Kaleidoscope λοιπόν μαν! Ήταν το πρώτο τους που άκουσα και ακόμα θυμάμαι τα μάτια μου να αλληθωρίζουν και να μ’ έχει πιάσει επιληψία. Μετά όμως άκου οπωσδήποτε το Dances of Death. Το ομώνυμο (30λεπτο; δε θυμάμαι πόσο είναι το τέρας) κομμάτι είναι ό,τι καλύτερο έχουν δημιουργήσει ποτέ και από τα αιώνια διαμάντια του μέταλ ανεξαρτήτως ιδιώματος.
Hexenlord, να έχεις και το Visions Fugitives στα υπ όψιν. Μεγάλη δισκάρα και αυτό. Βασικά αν αρχίσεις με Mekong Delta, λογικά δεν θα σταματήσεις αν δεν τ ακούσεις όλα…
Ο Szpigel λογικά είναι σ αυτούς τώρα: κλικ
Ναι, σωστα, αλλα νομιζω οτι η μπαντα του βρισκεται σε χειμερεια ναρκη ή κατι. Το αλπμουμ το εχω (2003) και δεν ειναι κατι το φοβερο, τυπικο τευτονικο μεταλ μαλλον.
Βουρ για μεκονγκ, θενξ για τις προτασεις.
Υγ. παντως ο Λεο στο ball of the damned των Σκαννερ γ@μ@ει…
Στην κριτική στο χάμαιρ, γραφικότατος Χάκος, αλλά βαθιά μέσα μου είπα: “Πες τα ρε Χάκο γίγαντα” 