Για no. 2 την έκοψα εγώ πάντως, τι 20άρι ρε παιδιά? :razz:
Ποιο ήταν το 20ρι τελικά;
DreamLongDead
:thumbup::thumbup:
Δεν ξέρω γιατί αλλά πολύ μου άρεσε που είδα τους Steelwing στην λίστα Γιοβανίτη.
[SPOILER]
[/SPOILER]
κλάμα
[SPOILER]την ωρα που ανοιγει την πορτα του μπανιου και απ το κρυο βλεπει μεσα τους Darkthrone ετρωγα και εγινα πουτανα απ τα γελια[/SPOILER]
Η συνέντευξη ACRIMONIOUS λέει τίποτα?
Τρόμαξα όταν είδα ότι την κάνει ο Φουντουκίδης.
Έπεσε στα χέρια μου σήμερα το Χάμερ και διάβασα την στήλη του Βικ…αδερφέ συμφωνώ ΑΠΟΛΥΤΑ με όσα γράφεις (αν θεωρούμε τους Ghost διάδοχους των Mercyful Fate μαύρο φίδι που μας έφαγε). Όσο για κάποια φετινά προγκ που σου άρεσαν μάλλον κάνεις κάποιες καλές παρέες στην λεβεντογέννα!
Ισχύει, ο Vic γράφει πολύ ωραία, και για πολύ δυνατές μπάντες (ειδικά οι thrash προτάσεις του στο αφιέρωμα του προηγούμενου τεύχους ήταν όλα τα λεφτά από τα όσα άκουσα…ναι δεν είχα ακούσει Vektor ο μαλάκας) και τα κείμενά του είναι προσεγμένα και από αισθητική άποψη, όχι σαν κάποια άλλα (και παλιότερα και πιο πρόσφατα) που έπασχαν και σε θέματα γραφής. Αυτός, ο Τραγάκης και ο Κετιγένης ξέρουν από καλή μουσική και είναι οι 3 συντάκτες που διαβάζω πολύ προσεκτικά, και τσεκάρω όσο προλαβαίνω αυτά που προτείνουν. Γενικά πάντως τα τελευταία τεύχη του Hammer από τον Αύγουστο συγκεκριμένα και έπειτα είναι πολύ καλά, με πολύ ωραία αφιερώματα, ωραίες συνεντεύξεις (αν εξαιρέσεις εκείνη του Gus G στο προγούμενο :p). Τουλάχιστον για τα είδη τα οποία εγώ παρακολουθώ και ακούω. Στα υπόλοιπα δεν διαβάζω γιατί έτσι κι αλλιώς δεν θα καταλάβω και πολλά 
Επεκτείνοντας το παραπάνω: είναι μόνο δική μου ιδέα, ή μετά από χρόνια σπρωξίματος πολλών και διαφόρων “ανανεωτικών ρευμάτων στο μέταλ” (λέγε με και: μόδες) το Χάμμερ έχει αρχίσει τώρα τελευταία να στρέφεται προς τα πιο παραδοσιακά παρακλάδια;
Συμφωνώ Μάνο. Κατ’ αρχάς για το θέμα του σπρωξίματος, όσο και αν μετά από συζήτηση με συντάκτη του Hammer εκείνος το αρνήθηκε (αν και ανήκει στη νέα φουρνιά συντακτών οπότε δεν ξέρουμε πως είχαν παλιότερα τα πράγματα), εγώ πιστεύω πως υπήρχαν συμφωνίες και συμβόλαια με εταιρείες. Και αυτό είναι αναπόφευκτο όταν το περιοδικό είναι μια εταιρεία και αυτό, και εργάζονται εκεί άνθρωποι με οικογένειες κλπ, οι οποίοι θέλουν να βγάλουν τα προς το ζην. Ενδεχομένως λοιπόν, το περιοδικό πλέον να κατάλαβε ότι με περαστικά είδη-φωτοβολίδες τα οποία κάνουν γκελ μόνο σε μεταλλάδες από 13-14 μέχρι 20-22 ετών οι οποίοι είναι περαστικοί γενικά από το είδος στην πλειονότητα των περιπτώσεων, δε γίνεται δουλειά και να αποφάσισε να αλλάξει τακτική (μη μου πει κανείς ότι όσοι είμαστε στις ηλικίες αυτές και ακούμε κλασικό heavy metal είμαστε οι πολλοί, δεν θα τον πιστέψω, αν και με μεγάλη μου χαρά παρατηρώ και στις παρέες μου ολοένα και αυξανόμενο αριθμό όσων ακούν τα παραδοσιακά παρακλάδια, και το κίνημα αναβίωσής τους). Αυτό σε συνδυασμό και με τους νεότερους συντάκτες (πχ όπως είπα και πριν Τραγάκης και Κετιγένης) οι οποίοι είναι ψαγμένοι στα κλασικά υποείδη, οδήγησε στην στροφή αυτή, ευτυχώς με το περιοδικό σημαντικά απαλλαγμένο από γραφικότητες του παρελθόντους τύπου Sun Knight. Και τέλος, να μην παραλείπουμε και τις πολλές καλές κυκλοφορίες τόσο από παλιές μπάντες του είδους (φανταστικά comebacks από Accept, από Angel Witch, φανταστικός δίσκος από Jag Panzer το ‘11 και και και) και πάνω απ’ όλα από νέες μπάντες που αποφάσισαν να ξαναφέρουν την αγνότητα και την 80ίλα στο heavy metal και το κάνουν πολύ καλά πανάθεμά τες!!!
Τέλος, αυτό που αξίζει να τονίσουμε είναι η μεγαλύτερη προσοχή που δίνει το περιοδικό στο ελληνικό heavy metal πέρα από Rotting Christ, Septicflesh & Firewind, γεγονός που οφείλεται στις πολύ καλές κυκλοφορίες στο ελληνικό underground (Wrathblade, Strikelight, Dark Nightmare, Wardrum to name a few).
Να διευκρινίσετε όμως τα παρακλάδια που εννοείτε, να δούμε τι έχει συνέχεια στο χρόνο και τι όχι; Γιατί όχι απλά δεν γίνεται αποστροφή του χαμερ αλλά ήδη έχει αρχίσει να γυρνά την πλάτη σε κλασσικούρες.
Το κλασικό heavy (βλέπε Enforcer, In Solitude κλπ), το epic (βλέπε Atlantean Kodex), το ψιλο hard ‘n’ heavy (βλέπε Vanderbuyst με απολαυστικό 8αράκι στο νέο τεύχος, High Spirits) και σε μικρότερο βαθμό το αμερικανίζουσας τεχνοτροπίας power-prog.
Όχι εννοώ ποια είδη χαρακτηρίζετε ώς ‘μόδες’
Ααααα, ε πιστεύω ότι ο Μάνος εννοεί το nu στα early 00s, ή το female fronted τύπου Nightwish μετά το μπαμ που έκαναν με την κυκλοφορία του “Once” ή πιο πρόσφατα τα -core ιδιώματα και κάτι djent, NWOAHM stoner-ο-sludge κλπ. Εγώ μόνο για τα πρόσφατα έχω άποψη, και είναι γεγονός ότι από παντού μας είχαν πρήξει τα παπάρια με τέτοιες μπάντες (βλέπε τον κατακλυσμό από stoner μπάντες σε μεγάλα φεστιβαλ πχ η τον χαμό που γινόταν με Trivium και με Avenged Sevenfold κλπ).
Το Nu δεν το θεωρώ καν ιδιώμα οπότε το παραβλέπω. Αλλά αλήθεια, όταν μιλάτε για stoner/doom/sludge θέλετε να πείτε πώς και οι sabbath ήταν μια μόδα; Ή ξέρω γω οι kyuss; Γιατί αυτά τα ιδιώματα όχι απλά έχουν έρθει χρόνια για να μείνουν, αλλά βγάζουν πολύ πιο καινοτόμους και δυνατούς δίσκους απο το νέο Accept ξέρω γω.
Α και το χάμερ όχι απλά δεν γράφει πια για τέτοιους δίσκους, αλλά παίζει να τρέχει περισσότερο απο πίσω τους τα προσεχή χρόνια… 
Κατ’ αρχήν, πιστεύω μόδα δεν γίνεται ένα έιδος με βάση το από πότε υπάρχει αλλά με βάση το πότε κάνει το μεγάλο μπαμ (και δεν διαφωνώ ότι είδη τα οποία γουστάρω εγώ έχουν υπάρξει ενδεχομένως μόδες, υπό άλλη οπτική γωνία όμως). Για το stoner συγκεκριμένα που μιλάς, ενώ ναι μεν υπάρχουν ΤΡΟΜΕΡΕΣ πραγματικά μπάντες τις οποίες και εγώ που δεν είμαι stoner-άς γουστάρω (πχ Kyuss), ξεπηδάνε συνέχεια νέες μπάντες, πολλές από τις οποίες απλά κοπιάρουν τους μεγάλους και παλιούς του είδους, ή τουλάχιστον έτσι μου φαίνεται εμένα που δεν έχω εντρυφήσει καλά στη μουσική τους, αλλά αυτό τό 'χω ακούσει και από stoner-άδες (και εδώ μέσα). Και βέβαια, όλες αυτές οι μπάντες έχουν κάνει και αρκετή εμπορική επιτυχία (βλέπε το παράδειγμα με τα φεστιβάλ που είπα), και λίγες πιστεύω ότι το αξίζουν. Για όλο αυτό το σκηνικό, σίγουρα ο τύπος θα έχει μεγάλο μερίδιο ευθύνης έτσι δεν είναι?
Τώρα αυτό το “πολύ πιο καινοτόμους και δυνατούς δίσκους”, ε καλά είπα ότι υπάρχουν πολύ καλές κυκλοφορίες (για το stoner, με τα άλλα ιδιώματα που γράφω στο προηγούμενο ποστ μου, απλά δεν ασχολούμαι) αν και αυτό είναι υποκειμενικό, όσο για την καινοτομία, στα παπάρια μου την έχω γραμμένη στα είδη που ακούω εγώ, μια και ξέρω πως εκεί έχουν παιχτεί πια σχεδόν τα πάντα και το κλειδί είναι να φιλτράρεις σωστά τις επιρροές σου και να κάνεις κάτι όμορφο από αισθητικής άποψης. Και γενικά γράφω στα παπάρια μου την καινοτομία, και προτιμώ τα καλά τραγούδια είτε είναι πρωτοποριακά είτε κοπιάρουν Maiden. 
enforcer, in solitude, atlantean, high spirits, ολοι αντιγραφουν τους μεγαλους των σχετικων ειδων. τα μετρα με τα μετρα και τα σταθμα με τα σταθμα λοιπον! το ηλικιακο ταργκετ γκρουπ του στονεροσλαντζ ειναι το αντιστροφο απο αυτο που λες. εγω νομιζω οι περισσοτεροι στην εφηβια ακουνε αυτα που ακους εσυ και μετα τα 22 τα φτυνουν και ακουν στονερ. ποιες στονερ μπαντες εκαναν εμπορικη επιτυχια; ευθυνεται γι αυτη το ελληνικο μεταλ χαμερ η και πριν μιλουσατε για τον τυπο γενικα;
Σχετικά με το stoner(που είναι παρακλάδι της rock όχι της μέταλ, συγγενικά είναι η doom/sludge παρακλάδια της μέταλ και της stoner), ο τύπος το κυνηγούσε γιατί έσωσε σε μια εποχή δύσκολη για τη rock, την ποιότητα της. Βέβαια στην Ελλάδα η επανάσταση αυτή ήρθε με χρονοκαθυστέρηση, αλλά σου βγαίνουν μπαντάρες όπως οι planet of zeus και σου δημιουργούν ολόκληρο ρεύμα απο πίσω, οπότε ο τύπος δεν γίνεται να αγνοήσει ένα τέτοιο ρεύμα. Ποιός θα το έκανε άλλωστε; Μην ξεχνάμε και πώς οι συντάκτες σε κάθε περιοδικό είναι και αυτοί οπαδοί.
Η αναβίωση του doom έρχεται απο το γεγονός ότι επειδή ακριβώς τα 80’ς υπεραναλώθηκαν απο καλλιτέχνες που χρησιμοποιούσαν τα ίδια ακριβώς στοιχεία(μπάντες του 80+) ως επιρροές στη μουσική τους. Έτσι απο τα 00’ς και μετά οι μπάντες ψαχνόντουσαν με συγκροτήματα και ήχους των 70’ς. Βουαλά, έχεις τη doom, τη sludge και πολλά ακόμα τα οποία δυνάμωσαν τη μεταλ στα 00’ς και την κράτησαν ζωντανή για να επιστρέψουν οι heavy μπάντες ζαλισμένες με νέους ποιοτικούς δίσκους.
Εν τέλη, τίποτα απο αυτά δεν είναι μόδα, άλλοτε πέφτουν απο το προσκήνιο άλλοτε ανεβαίνουν, και ο τύπος κινείτε πίσω απο το πλήθος των οπαδών μπάς και βγάλει λίγο χρήμα τώρα που υπάρχει το ανταγωνιστικό internet. Δεν φταίει λοιπόν ο τύπος για τις αναβιώσεις, φταίνε οι μπάντες και οι οπαδοί, που κινούνται πάντοτε με τα ένστικτα της μουσικής.
Πιστεύω πώς μπορούν να επιβιώσουν με ποιοτική μουσική όλα τα είδη, αρκεί να μην μπλέκουν σε κάποιο είδος ‘αόρατου’ και ‘ανόητου’ ανταγωνισμού (ακα τι είναι true και τι όχι), όπως έπεσαν στην παγίδα ειδικότερα στην Ελλάδα άτομα στα 80’ς-90’ς .