Ωραία πράγματα ποστάρονται τελευταία. Ωραία πράγματα.
Τους Suicide δυστυχώς τους άκουσα σε άκυρη φάση και δεν τους εκτίμησα όσο έπρεπε. Πρωτοποριακή μπάντα. Εννοείται ότι θα τους ξανακούσω.
Οι Der eisenrost ήταν γαμάτοι όπως αναμενόταν.
Cromagnon τσεκάρονται άμεσα!!!
Και όσον αφορά τους Young Gods, Almighty C θα σου πρότεινα να ακούσεις και το knock on wood που είναι ακουστικές εκτελέσεις των κομματιών τους και μ’ άρεσε και μένα πολύ. Μετά όμως την ακρόαση των κανονικών δίσκων. A! Και περιμένουμε εντυπώσεις από το Hellfest!
Τέλος, και αφού πιάσαμε το παρελθόν ας κάνουμε και μια αναφορά στους Chrome, οι οποίοι ήταν από τους πρωτεργάτες αυτού του ήχου με τον χαρακτηρισμό proto-industrial να τους ακολουθεί συχνά. Δημιουργήθηκαν το 1976 από τον Damon Edge, ενώ στη συνέχεια προσχώρησε στη μπάντα και ο Helios Creed. Πειραματίστηκαν αρκετά με τον ήχο τους, αναμειγνύοντας στοιχεία από το space rock, noise rock, post punk και industrial δημιουγώντας ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον μουσικό αμάλγαμα το οποίο ήταν αρκετά επιδραστικό για τις μπάντες που ακολούθησαν, όπως επηρεάστηκαν και οι ίδιοι από το punk των Stooges και το Kraut rock. Η πορεία του σχήματος ήταν βραχύβια, καθώς χώρισαν τους δρόμους τους το 1983, με τον Helios Creed να ακολουθεί μια -σχετικά- επιτυχημένη καριέρα στους underground κύκλους συνεχίζοντας πάνω στα κιθαριστικά μοτίβα που τον καθιέρωσαν με τους Chrome, ενώ ο Damon Edge κρατώντας το όνομα της μπάντας δεν κατάφερε και πολύ σπουδαία πράγματα. Μετά το θάνατο του Edge το 1995, ο Helios Creed τους επανασχημάτισε κυκλοφορώντας και αυτός μαζί τους κάποιες δουλειές.
Εδώ ποστάρω το τελευταίο άλμπουμ πριν τη φυγή του Helios Creed, το 3rd from the Sun, με το αξιομνημόνευτο εξώφυλλο:
πολύ ενδιαφέροντες οι απο πάνω και οφείλω να ομολογήσω την άγνοια μου για την μπάντα. Μόλις με ξετίναξαν οι Birthday Party-ικές μπασσογραμμές του Firebomb και έπαθα μια ζημιά να πω την αλήθεια.
Βραχύβιο αμερικάνικο σχήμα από το San Francisco, έδρασε μεταξύ 78-82, όπου πρόλαβε να κυκλοφορήσει ένα 7’’ (Empire of passion/Splice of life-1980), ένα κανονικό lp (Scheintot-1981) και ένα live lp (California babylon-1982) μαζί με τον Monte Cazazza
American industrial music & culture pioneer. Came up with the term “industrial music for industrial people”
and thus gave the name for Throbbing Gristle’s Industrial Records. Has performed with or aided many acts such as Throbbing Gristle, Psychic TV, and Factrix.
Τα δύο πρώτα βγήκαν απ’ την Adolescent Records και το live lp απ’ την Subterranean Records.
Το 2003 κυκλοφόρησε απ’ την Storm η διπλή συλλογή Artifact, όπου στο πρώτο album περιέχετε όλη η δισκογραφία τους και στο δεύτερο που τιτλοφορείτε The Unknown Factrix διάφορα live, επανεκτελέσεις και ακυκλοφόρητα, ότι είχαν ηχογραφήσει τέλοςπάντων.
Επίσης το 1980 συμμετείχαν στο Live At Target με διάφορα γκρουπ της εποχής, Nervous Gender, Flipper και uns οι οποίοι είναι ένα προσωπικό project του πολυσχιδούς πειραματιστή Z’EV, που κυκλοφόρησε τόσο σε lp όσο και σε VHS.
Τα πειστήρια εκείνης της κυκλοφορίας μπορείτα να τα δείτε στα κάτωθι links…
Τι το κοινό μπορεί να έχει ο Ουαλός Richey James, πάλαι ποτέ κιθαρίστας των Manic Street Preachers με τη σκληροτράχηλη industrial τριάδα, τους Βρετανούς Nitzer Ebb; Όλοι τους εξαφανίστηκαν το 1995. Ποια η διαφορά τους; Ο μεν πρώτος έχει ανακηρυχθεί επίσημα νεκρός, οι δε υπόλοιποι ζουν και βασιλεύουν. Επιστρέφουν, κιόλας, 15 ολόκληρα χρόνια μετά το τελευταίο τους άλμπουμ “Big Hit”, με φρέσκο πράμα ονόματι “Industrial Complex”.
Αρχαιότεροι των Nine Inch Nails και μεταγενέστεροι των DAF, από το 1982 οπότε και δημιουργήθηκαν, οι Nitzer Ebb δεν έγιναν σε καμία των περιπτώσεων mainstream. Ποτέ τους δεν κυκλοφόρησαν εμπορικές επιτυχίες και μάλλον υπήρξαν ολίγον τι δύσπεπτοι στο ευρύτερο μουσικό προτεκτοράτο των λαϊκών hits. Θες λίγο η “δύσκολη” μουσική τους, το ολοκληρωτικό-προβοκατόρικο στυλάκι τους, λίγο ο άμεσος και βίαιος (για την εποχή) τρόπος με τον οποίο ο Douglas McCarthy “έφτυνε” το κατεστημένο, ήταν οι βασικοί λόγοι που τους κράτησαν underground. Κι ενώ το είδος, στη δημιουργία του οποίου πρωτοστάτησαν, έφτανε στην ακμή του, εκείνοι παρήκμασαν και στην εποχή των απανταχού Marilyn Manson, έσβησαν. Ο χρόνος πέρασε, η industrial μουσική σκηνή ξεθώριασε, παρόλα αυτά το μουσικό ύφος των Nitzer Ebb παρέμεινε αναλλοίωτο και σε τούτη, την 6η κατά σειρά δισκογραφική τους δουλειά. Σημειωτέο το γεγονός ότι στην παραγωγή βάζει και πάλι το χεράκι του ο Flood (Depeche Mode, Nick Cave, Smashing Pumpkins) ενώ η γερμανική Major είναι εκείνη που ανέλαβε το τόλμημα της κυκλοφορίας.
Επαναλαμβανόμενο σφυροκόπημα μινιμαλιστικής βιομηχανικής ειρωνείας, ηλεκτρονικά αλυσοπρίονα και κοφτερά φωνητικά (Promises, Payroll, Never known) σχίζουν τις ακουστικές συχνότητες των πιστών ακροατών. Τα back vocals του Martin Gore μπορεί να πνίγονται κάτω από τα κοφτά μιλιταριστικά beats, αλλά η dark electro των Depeche Mode παρελαύνει εδώ τόσο επιθετικά (Once you say). Γλυκανάλατα τραγουδάκια (Kiss kiss bang bang, My door is open, I don’t know you), έχοντας την κατάλληλη ψυχική διάθεση, δεν ηχούν και τόσο χάλια ενώ μικρές ανάπαυλες για ανασύνταξη δυνάμεων (Going away, I am undone) ρίχνουν το ρυθμό των bpms. Πιασάρικη industro-ποπ (Hit you back), ρυθμική ebm (Down on your knees) και ένα break-beat pop-anthem (Traveling) ολοκληρώνουν το νέο αιχμηρό δημιούργημα της βιομηχανικής ζώνης του Essex.
Έτσι γίνεται συνήθως: Από το πουθενά. Εν καιρώ μεταμοντέρνων synth-wave πειραματισμών και ebm παρακμής, σκάνε οι Nitzer Ebb, ως κεραυνός εν αιθρία και με άγνοια κινδύνου θυμίζουν τα βασικά.
Vintage άραγε; Τι άθλιος ορισμός… Λες και ο εκλεπτυσμένος ουρανίσκος του γευσιγνώστη reviewer δοκιμάζει το πεπαλαιωμένο κρασί (cd στην περίπτωση) λίγο πριν το φτύσει μαζί με την ελιτίστικη κριτική του. Πιθανότατα πάντως να πρόκειται για το άλμπουμ εκείνο, το οποίο ο Reznor - όσο κι αν αυτό πονάει - δε θα μπορέσει να γράψει ποτέ πια. Μεστό, ώριμο, ποιοτικό, με δυνατή επίγευση. Σαν το παλιό, καλό κρασί τελικά, ε;
Η κριτική του mic.gr για το νέο Nitzer Ebb. ΡΕ. ο δίσκος γαμεί, ακούστε τον.
Ωραίο industrial/ebm με τον τρόπο που έβγαινε προ 20ετίας. Skinny Puppies, Leatherstrips, front line assembly-δες, haujobbs, wumpscuts κλπ κατεργαραίοι, είναι βασικές επιρροές.
Kατά τα άλλα νέο σινγκλ από Ηοcico ρεεε
όλα τα λεφτά είναι βασικά κομμάτι escape the soul που το συνοδεύει. Ρίξτε μια αυτιά
Είμαι ο τελευταίος που θα επικροτούσε ένα ηλεκτρονικό project metal μουσικών, γιατί 9/10 φορές βρωμάει καθυστέρηση, εδώ όμως έχουμε κάτι διαφορετικό.
Circle of Animals - invisible war EP (2010)
Νέο project του θεούλη (αλλά και μαϊντανούλη) Stanford Parker (Minsk, Nachtmystium, Buried at Sea και ένα κάρο άλλοι) με τον έτερο θεούλη (αλλά όχι μαϊντανούλη) Bruce Lamont (Yakuza), αυτό εδώ βγήκε μόνο σε βινύλιο και δεν το’χω βρει πουθενά οπότε άμα βρεθεί κάνα λινκ ευπρόσδεκτο. Γενικώς από τα 2 κομμάτια που παίζουν στρήμιν, οι τύποι παίζουν κυρίως Swans-ο-Ministry-ικά, ολντσκουλίλες αλλά όμορφες ολντσκουλίλες, και γενικά τίμια και τα 2 κομμάτια. Ψαγμένο το στυλάκι τους, οι ίδιοι το λένε “Chicago Industrial” αν σημαίνει κάτι αυτό.
Τον οκτώβριο σκάει μύτη και το φουλ άλμπουμ “Destroy the Light”, οπότε θα τα πούμε εκεί εκτενέστερα.
Λαμόντ ως γνωστόν εμπιστεύομαι με κλειστά μάτια, Πάρκερ πάλι δε βλέπω το λόγο να μην.
Ενδιαφέρον έχουν τα 2 αυτά κομμάτια. Στο πρώτο τραγουδάει ο Σανφορντ πιο πολύ, ενώ στο δεύτερο έχει τα κλασσικά throat vocals (όπως τα αποκαλούν οι ίδιοι) των Yakuza. Περισσότερο μου άρεσε το δεύτερο, έχει πιο πολλούς πειραματισμούς αλλά και “jose” σημεία, και παραπάνω κιθάρα φυσικά.
Αναμένουμε λοιπόν. Bέβαια, αν μου έλεγε κάποιος πριν καιρό πως θα ακούγαμε και industrial με σαξόφωνα, μάλλον θα τον είχα κράξει για τα καλά.:?
Η industrial σκηνή του Chicago ήταν διάσημη τη δεκαετία του ‘80 μέχρι αρχές 90’s με έδρα την εταιρεία Wax Trax! Records και ονόματα όπως Ministry, Front 242, KMFDM, Front Line Assembly των οποίων κυκλοφόρησε κάποια 12", καθώς και singles και EPs. (παρόλο που δεν ήταν ντόπιοι όπως ξέρεις), καθώς και τις περισσότερες δουλειές από τα side projects των Ministry, οι οποίοι ήταν μόνιμοι κάτοικοι του Chicago εκείνη την εποχή.
Απ’ ό,τι βλέπω και οι Stanford Parker, Bruce Lamont είναι ντόπιοι. Άρα, αυτό που προσπαθούν να κάνουν (υποθέτω) είναι μια αναβίωση αυτού του ήχου.
Έχει προηγηθεί αυτό που όσοι συμμετέχουν σ’ αυτό το project συμμετέχουν κι εκεί (πλην Lamont) με τον chris connelly συνδετικό κρίκο με εκείνη την εποχή.
Το industrial χρησιμοποιεί όποιο όργανο θεωρεί ότι εξυπηρετεί τις συνθέσεις του.
Έχοντας χρησιμοποιήσει πιο αντισυμβατικούς ήχους δε θα κολλήσει στο σαξόφωνο. Εκτός από αυτό, απ’ όσο ξέρω οι Ministry έχουν χρησιμοποιήσει σαξόφωνο ήδη από 1989 και το Mind… Και σίγουρα δεν πρέπει να είναι οι μόνοι. Απλά δεν μου έρχεται κάτι άλλο στο μυαλό αυτή τη στιγμή.
Το δίσκο των Circle of Animals τον αναμένω με ενδιαφέρον αφού είναι αρκετά κοντά στα ακούσματά μου.
το σαξόφωνο/τρομπέτες και τα συναφή βασικά ήταν από τα πρώτα όργανα που χρησιμοποιήθηκαν στο ινταστριαλ (και δεν αναφέρομαι στην μεταλ πτυχή του). Ακούστε το thirst των πρωτοπόρων του ιδιώματος Clock DVA (1980)…
Ισχύει!
Μεγάλη απώλεια!
Βέβαια είχαν ήδη 20 χρόνια στην πλάτη τους, που δεν τα λες και λίγα.
Αν και για να κάνω λίγο το δικηγόρο του διαβόλου, δεν εμπιστεύομαι πλέον τις δηλώσεις περί διάλυσης των συγκροτημάτων, αφού μετά από ένα εύλογο διάστημα επανασυνδέονται.
Υ.Γ. Το blind των Swans υπήρχε στον προσωπικό δίσκο του Gira “Drainland” του 1995 και επανακυκλοφόρησε κάτω από το όνομα των Swans στη συλλογή “Various Failures”, η οποία περιέχει κομμάτια από τα άλμπουμς White Light from the Mouth of Infinity, Love of Life και The Burning World καθώς και ακυκλοφόρητο υλικό.
πο, σοκ, τωρα το ειδα…το lone walk του Hybreed ειναι απο τα αγαπημενα μου κομματια εβερ ξερωγω…πραγματικα τεραστια απωλεια, τιμια γτ μονο δισκαρες ειχαν…
\μ/
