Αύριο πρωί που θα δουλεύω και θα έχω χρόνο γιατί τώρα με το μικρό διάολο είναι δύσκολα τα πράγματα θα σας εκμυστηρευτώ μια ιστορία καταστροφής συναυλίας και φαντάζομαι θα φάω πολλές κατάρες…
Xαχαχα οκ. Οι γονείς μου είναι καθηγητές. Ο πατέρας μου είχε φροντιστήριο μέσης εκπαίδευσης και ο μαθηματικός δούλευε εκεί παλιότερα. Ο φιλόλογος είχε δουλέψει με την μητέρα μου και τον ήθελε κι αυτή, μας ήθελε κι αυτός, τέτοια. Δεν έχουν σημασία αυτά. 
Καλοκαίρι 2009, δεκαήμερο ταξιδάκι Λονδίνο με τον κολλητό μου. Μας φιλοξενούν δύο φίλες εκ των οποίων η μία είναι μια απιστευτη τυπισσα, θεατρολογος, με πράσινη μοικάνα: ως πρωινο θεωρει να στριβει τριφυλλα που σκοτώνουν ελεφαντα. Μεχρι τις 10 το πρωι που ξεκιναγε η περιπλανηση μας, μας ειχε μαστουρωμένους. Ουσιαστικα δεν ξενερωναμε ποτέ.
Εκείνες τις μερες ειδα Bruce Springsteen, Neil Young, Βρετανικο μουσείο και Tate Modern και τα θυμαμαι όλα με μια γλυκια παραζάλη. Ειδικα στο Βρετανικο, ειμασταν τοσο κλασμενοι που θελαμε να αγκαλιασουμε τα αγαλματα. Μια μερα απο το πολυ κολλημα, επλενα 40 λεπτα τα δοντια μου. Τετοια κατασταση.
Μεσα σε ολα αυτα, εκρεμουσε να συναντησω μια αλλη τυπισσα που μια κοινή φίλη είχε βαλθει να μας κανει κονέ. Στελνω μηνυμα “να βρεθουμε” και τα λοιπά (ενώ είμαι stoned), μου λέει “κριμα, δεν μπορω σημερα, πρεπει να πάω σε ενα ρεσιταλ εκκλησιαστικου οργανου, γιατί δεν έρχεσαι; Ειναι καταπληκτικος ο Thomas Trotter!”. Λέω στον Κώστα “πάμε;”. Μου λέει, “ρε μαλακα, πως θα πάμε σε καθεδρικο, φοράς την Sabbat”, του λέω “εντάξει, δεν θα μας προσεξει κανενας, θα αραξουμε πισω”.
Σκάμε στον καθεδρικο κι αραζουμε να καπνισουμε στα σκαλάκια, αρχίζουν και σκάνε εφοπλιστες και κυκλοι κλασικης μουσικης, μας κοιταζουν ολοι με αηδία. Ερχεται και η κοπελα, αισθανομαστε αμοιβαια απεχθεια και τελος αυτο. Λέει ο Κωστας “πάμε τώρα”, του λέω “ΚΑΙ ΘΑ ΧΑΣΟΥΜΕ ΤΟΝ THOMAS TROTTER??”. Μπαίνουμε στον καθεδρικό, βρισκουμε καρεκλιτσες πίσω πίσω κι αποφασιζουμε να κάτσουμε εκεί ήσυχα ήσυχα.
Έχετε δει ομως ρεσιτάλ σε καθεδρικό;;; Πρέπει να κοιτάς προς το Ιερό ενώ το Όργανο κι ο μουσικός είναι ΠΙΣΩ ΣΟΥ.
Ενώ ξεκινάει λοιπόν κι αρχίζει απρόσμενα η μουσικη από την πλάτη μου, αρχίζω να παλευω με ενα νευρικο γέλιο, συνειδητοποιώντας την κατασταση. Είμαστε χάλια, σε ένα καθεδρικο ναο τιγκα στους πλουσιους, σε κατι που ονομαζεται ORGAN FESTIVAL και στην πλάτη μου παιζει Bach, ενώ εγώ είμαι ημιξαπλωμενος με το Sabbat μπλουζακι μου…παλευα να μην σκασω στα γελια.
Όταν ομως ο Trotter τελειωσε την πρωτη συνθεση (εξαίσιος παίκτης), το κοινό, όλοι αυτοί που είναι μπροστά μου και δεν με εβλεπαν κανουν ΜΕΤΑΒΟΛΗ για να τον χειροκροτήσουν και ξαφνικα 200 πλουσιοι Άγγλοι αντικριζουν τους δυο χεσμενους Έλληνες χειροκροτωντας. Ήταν τοσο απροσμενο που ξεσπασα στα πιο βροντερα γέλια ever, έπεσα κάτω από το γέλιο. 200 πλουσιοι Αγγλοι εκαναν standing ovation στον Trotter κοιτωντας με φρικη εμάς.
Ο Κώστας με έσυρε να φυγουμε κακήν κακώς. Τα αηδιασμένα βλέμματα τους μας ακολούθησαν μεχρι που περασαμε την πόρτα.
Βγαίνοντας όμως τους κάναμε Devil Horns.
Αυτά, thanks for reading, είμαι πολύ σοβαρότερος άνθρωπος τώρα. Πείτε όχι στα ναρκωτικά.
30 Likes
Εύκολα σκηνή trainspotting με άλλο μπλουζάκι όμως. Sabbat Άγγλους η τζαπανια?
1 Like
Αγγλους ρε. Για την ακριβεια φοραγα Return To the Sabbat, απο εκεινο το reunion-αρπαχτη.
1 Like
Είσαι ωραίος.
Και Rosalita και Jungleland και Night και Racing In The Street ρε παλιο@@;;; Δυνατό setlist !
2 Likes
Λατρεία ο Boss, ο Neil Young ομως βγηκε στο encore με Paul McCartney κι ειπαν A day in the life!
( Το ήξερα οτι εσύ αυτο θα σχολιάσεις!
)
3 Likes
@Aldebaran και μόνο που το κάνω εικόνα, χωρίς να σε ξέρω, με τη μπλούζα Sabbat και το νευρικό σου γέλιο είναι σα να βγήκε από ταινία η φάση, πραγματικά.
Λοιπόν… σιγά τα γεγονότα που θα εξιστορήσω, αλλά οκ…
Ήταν 2010, στο ποιμαντικό της θεολογικής, τελευταίο έτος και είχαμε έναν καθηγητή στην δογματική, ιερέας και υπέροχος άνθρωπος. Σε μια κουβέντα μας μαθαίνει τι μουσική ακούω και η αντίδρασή του ήταν πραγματικά χιουμοριστική από μέρος του. Είπαμε, υπέροχος άνθρωπος. Και με προέτρεπε “να έχεις ανοιχτούς ορίζοντες”, χωρίς να συμπληρώνει το οτιδήποτε άλλο. Μερικές μέρες αργότερα, ενώ συζήταγα με κάτι φίλους στον διάδρομο, έρχεται και με λέει “να σε ρωτήσω εσύ που ακούς αυτήν τη μουσική. Κάτι μουσικούς με ηλεκτρικές και κλαρίνα τους ξέρεις;” “Ακούτε V.I.C;” “Βρε, εσύ τους ξέρεις;” “Ναι” “Ε, αυτοί είναι ωραίοι, έτσι όπως τα συνδυάζουν”. Και τώρα όποτε τον συναντάω, πάντα με ρωτάει “Πως πάνε οι μουσικές;”
2011 ή 2012, είχα αρχίσει να εισέρχομαι μέσα στο πρώιμο της προσωπικής πίστης. Ωστόσο, όπως και τώρα οι μπλούζες - μπλούζες. Έκανα ποδήλατο και η μάνα μου μ’ έστειλε στην ενορία μας να ρωτήσω κάτι τον προεστό του ναού (ιερομόναχος - Αρχιμανδρίτης), οπότε πάω και φόραγα μία μπλούζα των Judas Priest που είχε μπροστά την τρίαινα σε όλο το μέγεθος. Μπαίνω στο γραφείο με άνεση, με κοιτάει χαμογελαστός, κοιτάει τη μπλούζα και χαμήλωνε το βλέμμα για να μη φανεί το γέλιο του. Είπαμε ό,τι ήταν να πούμε και τον χαιρέτισα, ενώ συνέχιζε να ήταν φύσει χαμογελαστός. Σήμερα, μετά από αυτά τα χρόνια πειράζουμε ο ένας τον άλλον, ενώ έμαθα ότι νέος είχε και “σωστά ακούσματα”, αν με πιάνετε.
Πρέπει να ήταν το 2015, καλοκαίρι απόγευμα και κατευθύνομαι στον εσπερινό, φορώντας μπλουζάκι Fates “Darkness in A Diferent Light”. Τελειώνει ο εσπερινός και κουβέντιαζα στα όρθια για λίγο με τον πνευματικό μου, ενώ παραπέρα καθόταν ένα παλικάρι που άκουγε την κουβέντα μας και με περίμενε (τότε ίσα που γνωριζόμασταν, πλέον είναι ένας πολύ καλός φίλος). Τελειώνουμε την κουβέντα και κινούμαστε προς τα έξω, οπότε έρχεται εκείνος, με πλησιάζει και με λέει “Εμείς οι δύο πρέπει να μιλήσουμε για κάτι…”. Εγώ μέσα σε δευτερόλεπτα έμεινα με την απορία και σκεφτόμουν “έκαναν κάτι που τον πείραξε…;” και πριν προλάβω να ολοκληρώσω τους λογισμούς μου με λέει “Πες μου αλήθεια, τη μπλούζα τη φοράς επειδή όντως ξέρεις τη μπάντα ή επειδή ανήκει σε κάποιον αδερφό σου και απλά την έβαλες;”. Χαμογέλασα σα χαζοχαρούμενος και από εκείνη τη στιγμή ξεκίνησαν άπειρες κουβέντες…
14 Likes
Χαίρομαι που συνεισέφερα στη δημιουργία του νήματος, μπράβο @The_Black_League.
Μετά από 31 χρόνια μέτσαλ και 30 συναυλιών, υποθέτω ότι θα θυμηθώ αρκετές ιστορίες. Ειδικά με τον @toxikos και άλλον έναν παιδικό μας φίλο έχουμε κάνει αρκετές παπαριές, σε διάφορες φάσεις, κυρίως σε (κοινές) διακοπές. Κάποτε θα έρθουν στο φως όλα, χώρια που ο τοξικός έχει καλύτερη μνήμη από εμένα κι αν ψηθεί να γράψει, ίσως διαβάσετε μερικά έπη.
Με αφορμή τα πρώτα ποστ, θυμήθηκα το μακρινό 1991 όταν δούλευα στο Metropolis, δίπλα στο Ρεξ. Ήμουν στο τμήμα κλασικής/jazz/blues/soul/funk/OST, τότε δουλεύαμε και Κυριακές ΑΝ θέλαμε, χωρίς άγχος, με τρομερά λεφτά, μέσα στη μουσική όλο το δεκάωρο. Ωραίες εποχές. Τεσπά…
Κυριακή λοιπόν κι εγώ πήγαινα για τα (καλά) χρήματα, για την καυλάντα, επειδή ήταν ΤΟ δισκάδικο ρε φίλε, επειδή γούσταρα τους τύπους που δούλευα μαζί τους… Επίσης, η Κυριακή ήταν χαλαρή κι είχε λίγο κόσμο. Ψαγμένο όμως, όχι μλκς… Το μεσημεράκι πάντα παίζαμε τις προσωπικές μουσικές μας, κανείς δεν αντέχει όλη μέρα κλασική και jazz* και soul, έλεος δλδ
Είμαι λοιπόν μόνος στο μαγαζί, ο συνάδελφος έχει πάει για διάλειμμα φαγητού. Ριχνω στο ηχοσύστημα For Whom The Bell Tolls επειδή είναι η καψούρα μου από τα πουλητάρια, γυρίζω πλάτη στο μαγαζί (δλδ κοιτάζω προς τα stand με τα cd) και κάνω air guitaring χωρίς τέλος και τραγουδάω. Παίζει o ύμνος… πόση ώρα; Κανένα πεντάλεπτο; Λαχανιασμένος γυρίζω προς το μαγαζί και βλέπω τρεις πελάτες να με περιμένουν υπομονετικά, αλλά χωρίς να με ενοχλούν. Και τον συνάδελφο από την αποθήκη (που βρισκόταν επίσης στο υπόγειο, αλλά δεν ήξερα ότι ήταν μέσα) να έχει πέσει πάνω στους πάγκους από τα γέλια. Μάλλον ήταν ώρα εκεί οι πελάτες και δεν μου μιλούσαν.
Συμμαζεύομαι, ρωτάω πώς μπορώ να βοηθήσω, μου ζητούν κάποιους δίσκους, εξυπηρετώ. Φεύγοντας, ένας από τους τρεις μού λέει ότι ο δίσκος είναι φανταστικός. Για τους Metallica μιλούσε φυσικά. Προφανώς δεν ήθελε να διακόψει τη “συναυλία” μου νωρίτερα 
Early spin off:
Πώς έπιασα δουλειά στο Metropolis:
Είχαμε παρόμοια ακούσματα με τον τύπο που ήταν υπεύθυνος στο τμήμα ροκ/χαρντ ροκ/μέταλ (στο πατάρι αν θυμάται κανείς) και τα λέγαμε συχνά, όταν πήγαινα για δισκο-ψώνια. Γνωριστήκαμε και είχαμε αμοιβαία συμπάθεια, του είχα πει μάλιστα αν μπορεί να με χώσει στο τμήμα του για δουλειά αν κάποτε ζητούσαν υπάλληλο.
Και ζήτησαν σχετικά σύντομα υπάλληλο, αλλά για το τμήμα κλασικής/jazz/blues/soul/funk/OST που ήταν στο υπόγειο. Μου το είπε, με ενημέρωσε πότε θα μπει η αγγελία και σε ποια εφημερίδα, διότι ΔΕΝ θα έγραφε το όνομα του μαγαζιού για ευνόητους λόγους και να καλέσω για να περάσω από συνέντευξη. Έτσι έγινε και έτσι βρεθήκαμε 5-6 άτομα ένα πρωινό Κυριακής στο ισόγειο του καταστήματος.
Η συνέντευξη ήταν "5-6 άτομα στη σειρά, φάση αναφορά λόχου, με τις μουσικές ερωτήσεις από τον προϊστάμενο να πέφτουν βροχή, οι απαντήσεις να επιστρέφονται αμέσως από τον φαντάρο και “προχωράμε στον επόμενο”. Δεν ξέρω πόσο τυχαίο ήταν (μάλλον ήταν κιόλας γιατί ψιλοφοβόμουν, ήθελα πολύ τη δουλειά λόγω της φύσης της), αλλά εγώ ήμουν τελευταίος στη σειρά.
Σκάει ερωτήσεις ο προϊστάμενος, όχι σκληρές αλλά νταξ, δεν τις λέω κι εύκολες. Ευτυχώς 2-3 ήταν εντελώς άσχετοι. Όμως ούτε εγώ είμαι ειδικός στη jazz* οπότε κλάνω μέντες, λέω “δεν θα δουλέψω ποτέ στη μαγαζάρα”. Φτάνει σε εμένα. Η ερώτηση είναι του τύπου “ξέρεις από κλασική μουσική, πες μου μερικούς κλασικούς συνθέτες”, ακολουθεί το “πες μου πέντε jazz και blues μουσικούς”, απαντώ έκπληκτος εγώ. Σκάνε κάτι ερωτήσεις για συμφωνίες και όπερες, απαντώ επίσης. Ευχαριστώ λέει, θα σας ενημερώσουμε.
Δύο μέρες μετά με προσέλαβαν. Ο φίλος μου είχε μιλήσει ήδη για εμένα, ο προϊστάμενος δεν με ζόρισε αλλά έφερε σε δύσκολη θέση. Είχε ενημερωθεί ότι εγώ κι η *jazz ζούμε σε άλλα, παράλληλα σύμπαντα, όμως επειδή ήξερα από κλασική κι αυτό ήταν το υπερόπλο του υπογείου στο Metropolis, δεν είχε θέμα να με προσλάβει. Είχα τις κατάλληλες συστάσεις… Αν ήμουν στη θέση του προϊσταμένου πάντως, θα έπαιρνα τον προτελευταίο, φαινόταν το παιδί ότι ήταν γνώστης!
Αυτά για αρχή.
12 Likes
Έχει βγάλει δίσκο το 2019, αναμένουμε κριτική κατ’ εξαίρεση!
3 Likes
Δεν μπορώ, δεν τολμώ, θα επιστρέψει το τραύμα.
3 Likes
καπου γυρω στο 95…εποχη προ ιντερνετ που για να μπορεσεις να βρεις πληροφοριες για συγκροτηματα δισκους κτλ εφτυνες αιμα…περα απο καποιες ελαχιστες τηλεποπτικες εκπομπες (πχ jammin),metal hammer και ραδιοφωνο η κατασταση ηταν τραγικη.Ειμαστε λοιπον σε μια φαση με φιλαρακι,αρρωστοι με Deep Purple και οι δυο, και τρεχαμε σε οποιο δισκαδικο υπηρχε Θεσσαλονικη, ωστε να δουμε τι ακριβως παιζει με δισκους-cd. Να φανταστειτε οι νεοτεροι, δεν ξεραμε καν τιτλους απο δισκους τους.
Παμε σε ενα δισκοπωλιο λοιπον,προφανως χωρις να σκοπευουμε να αγορασουμε κατι, για να χαζεψουμε cd Deep Purple…ο καημενος ο τυπος που το ειχε μας εχει βγαλει τα παντα εξω…Να μας δειχνει το ενα και το αλλο!Να δειτε και αυτο δειτε και το αλλο!εμεις να κοιταμε απο εδω να κοιταμε απο εκει αλλα να μην παιρνουμε τιποτα…“Ρουφουσαμε” τιτλους-τραγουδια και ημερομηνιες σαν μην υπαρχει αυριο…αφου ειδαμε οτι θελαμε να δουμε,συνεννοουμαστε με τα “ματια” οτι “οκ αρκετα κατσαμε παμε να την κανουμε”. Γυρναμε και λεμε στον τυπο, “να ειστε καλα κυριε!ευχαριστουμε πολυ θα περασουμε ξανα το απογευμα” Ο τυπος ξαφνικα φλιπαρει και αρχιζει να αλλαζει χρωματα καταλαβαινοντας οτι ο κοπος του πηγε στραφι.Αντι να μας πει καποια τυπικη απαντηση γυρναει και μας λεει το θεικο: " τι να ερθετε ξανα; κοιτατε πως μου κανατε το πατωμα!" και κοιταω προς τα κατω και βλεπω να εχουμε κανει το πατωμα κυριολεκτικα ΚΩΛΟ! μολις ειχε σφουγγαρισει!εβλεπες πατημασια πανω στην πατημασια! ενταξει αλλο να το ζεις και αλλο να το περιγραφεις! ακομα θυμαμαι το πατωμα και γελαω!
Επισης θυμαμαι δισκοπωλη να προσπαθει να μας πουλησει το Stormberger προφεροντας το ακριβως ετσι! 
και επισης θυμαμαι την εκπληξη μου οταν διαβασα σε βινυλιο των Rainbow το ονομα του Blackmore!Δεν ειχα την παραμικρη ιδεα!
9 Likes
Λοιπόν ήρθε η ώρα μου
05/06/2010 ημέρα Σάββατο. Φεστιβάλ United Darkness Fest. Μπάντες dodsferd, Behexen, Destroyer 666, Primordial. Μια εβδομάδα πριν αν θυμάμαι καλά είχαν παίξει οι Bolt Thrower Αλλά επειδή δε μπορούσα να κατέβω και στα 2 προτίμησα αυτό το φεστιβάλ. Την ίδια μέρα στα Γιάννενα παίζανε και οι Scorpions. Βασικά προτίμησα αυτό το φεστιβάλ λόγω Primordial μιας και είναι η αγαπημένη μου μπάντα και μέχρι τότε τους είχα δει μόνο μια φορά το 2005 με Mourning Beloveth και Varathron. Ας επιστρέψουμε όμως σε εκείνη τη μέρα. Σάββατο πρωί βόλτα στα δισκάδικα με αγορές, καφέ με φίλους και κατά το μεσημεράκι περνάω πάλι από το σπίτι που με φιλοξενούσε για να πάρω προμήθειες( 2 μισόλιτρα τσίπουρο). Περνώντας από underground cafe πετυχαίνω τα παιδιά από shattered hope παρεάκι με Primordial(εκτός Alan) και φυσικά κάθομαι. Αφού παραγγέλνω μπυρίτσα για να τα πούμε για πολλά και διάφορα είπα να κεράσω και λίγο τσιπουράκι. Οι Ιρλανδοί γενικά πολύ γερά ποτήρια οπότε λέω να τους εντυπωσιάσω. Το ζήτημα είναι βέβαια ότι τσίπουρο δεν ξέρουν να πίνουν μιας και κατέβασε ο καθένας από μια πολύ καλή γουλιά και τους φάνηκε αρκετά δυνατό. Άντε να ήπιαν και μία δεύτερη. Κάπου εκεί σκάει και ο Alan για να τους μαζέψει για να πάνε Εξάρχειον και εννοείται χωρίς δεύτερη κουβέντα όλοι ακολουθούν. Μέχρις εδώ όλα καλά. Το παρεάκι με shattered και εμένα συνεχίζει φυσικά το πιώμα κυρίως με μπύρες. Μετά από λίγο αποφασίζω να κατέβω προς Αν για να βρω άλλον φίλο για να πιούμε καμιά μπύρα εκεί. Πράγματι βρισκόμαστε και μετά από λίγο σκάει μύτη και ο Simon(ο ντράμερ). Έλα μαν τι γίνεται? όλα καλά? ωραίο αυτό που πίναμε πριν. Ναι γαμάει του λέω και του πασάρω το μπουκαλάκι. Και ξεκινάμε να πίνουμε και να μιλάμε για ότι μαλακία μπορείς να φανταστείς τα μισά τουλάχιστον εκ των οποίων δεν καταλάβαινα (μεθυσμένα ιρλανδικά σίγουρα είναι η πιο δύσκολη γλώσσα στον κόσμο). Σταματήσαμε την κουβέντα όταν σχεδόν είχαν τελειώσει και τα δύο μπουκάλια τσίπουρο συν οι μπύρες που παίρναμε ενδιάμεσα για να σβήνουμε το τσίπουρο. Εγώ αρκετά κόκκαλο αλλά κρατιέμαι. O Simon αρκετά κόκκαλο αλλά δεν κρατιέται. Όσοι ήταν στο λάιβ εκείνο θυμούνται πολύ καλά τι ακολούθησε μόλις βγήκαν στη σκηνή. Fast forward αρκετά μετά το λάιβ στο underground club. Με το που σκάω μέσα έρχεται ο Simon, με αγκαλιάζει, μου λέει έλα μαζί μου και με τραβάει στην τουαλέτα. Ώπα λέω τη γαμίσαμε (κυριολεκτικά). Ευτυχώς αυτό που είχε στο μυαλό του ήταν να τραβήξουμε κάτι γραμμές που αράδιασε πάνω στη θήκη του κωλόχαρτου. Του λέω ευχαριστώ πολύ δε θα πάρω και βγαίνω. Εκείνη την ώρα μπήκανε όμως οι δυο κιθαρίστες μέσα και με το που τον βλέπουν έρχονται και μου λένε τι είναι αυτό τι του έδωσες??? Εγώ ρε παιδιά???Άντε να με πιστέψουν βέβαια. Τέλος πάντων κάπως έτσι τελειώνει η ιστορία μου εκείνη την ημέρα.
Την επόμενη χρονιά πετυχαίνω τον Alan σε ένα φεστιβάλ στη Γερμανία (σαν οπαδό) και πάω να του απολογηθώ . Του λέω σόρρυ μωρέ φταίω και γω για το περσινό κτλ κτλ . Τελικά μάλλον είχα αρκετά μικρότερη ευθύνη απ ότι νόμιζα…
16 Likes
Εσύ έφταιγες μωρέ! Τον κατέστρεψες τον άνθρωπο!
Βεβαια να πω ότι ακόμα κι έτσι, μου είχε αρέσει εκείνο το live.
Σε πληροφορώ ότι οι Ιρλανδοί έχουν ένα κωλόπραμα που είναι πολύ βαρύτερο από τσίπουρο, λέγεται Poitin και μπροστά του το τσιπουράκι μοιάζει με βυσσινάδα!
Δοκίμασα φέτος poitin. Ωραίο ήταν αλλά τίποτα δε συγκρίνεται με cask strenght caol ila ουίσκι. Εννοείται ότι και γω το είχα ευχαριστηθεί φουλ το λάιβ γιατί ακόμα και τώρα λέω ότι και γω στη θέση του το ίδιο θα έκανα. Μλκ μου θυμάσε το Coffin ships? που δε σταματούσε να παίζει την εισαγωγή του φώναζε ο άλλος stop stop και στο τέλος σηκώνεται με τις μπαγκέτες στα χέρια για αποθέωση? Πλάκα πλάκα τη μία από εκείνες τις μπαγκέτες την έχω
1 Like
Χαχαχαχα, να πω την αλήθεια δεν το θυμόμουν αυτό! Πωπω, τι live κι εκείνο…
Βλέπω για αρχή ότι «παίζει» πολύ χωριό κι εκκλησία.
Ας συνεισφέρω κι εγώ, λοιπόν, μία ιστοριούλα, η οποία συνδυάζει -κατά κάποιον τρόπο- και τα δύο.
Αύγουστος του 2000, σ’ ένα χωριό της Στερεάς Ελλάδας…
Ο κολλητός μ’ έχει φιλοξενήσει στο δικό του χωριό τον Ιούλιο, συνεπώς, το εθιμικό δίκαιο προστάζει να ανταποδώσω τη φιλοξενία.
Ηλικιακά είμαστε περίπου στα 15. Εγώ, σχεδόν clean-cut φάτσα, με λίγη ακμή και κάνοντας την ύστατη απόπειρα να μακρύνω το μαλλί μου (ποτέ δεν συνέβη, καθώς δεν μπόρεσα ποτέ να υπομείνω την κρίσιμη, ενδιάμεση, «Charleston» περίοδο, που το μαλλί φτάνει περίπου στο πηγούνι και σχηματίζονται οι «τσουλήθρες» στις άκρες του). Αν και διαθέτω metal ένδυση, δεν την φοράω στην καθημερινότητά μου, αλλά αποκλειστικά και μόνο σε συναυλίες (τις οποίες έχω ήδη αρχίσει να «τιμώ», από τον Ιούνιο του ΄99). Αντίθετα, ο φίλος διαθέτει μακρύ μαλλί (ξυρίζει μάλιστα τα εσωτερικά πλαϊνά και το πίσω μέρος) κι επιλέγει παντού και πάντα metal ρουχισμό, ήτοι Dr. Martens, τζιν - «σωλήνα» και φούτερ ή t-shirt συγκροτήματος (αναλόγως εποχής). Επισημαίνω δε την πώρωσή του με το black.
Στο χωριό έχει επιστρέψει για το καλοκαίρι ένας συγχωριανός μου (ντόπιος), τρία με τέσσερα χρόνια μεγαλύτερός μας, ο οποίος έχει τον τελευταίο χρόνο «κατέβει» Αθήνα σε συγγενείς για να δει τι θα κάνει επαγγελματικά κ.λπ. Δυστυχώς, οι πρότεροι «μαλακοί» εθισμοί του στο χωριό («γρασίδια») έχουν λάβει «απογειωτικές» τάσεις στην Αθήνα και μετατραπεί στους πλέον «σκληρούς» (χάπια, ενέσεις κ.λπ.). Αναμενόμενα, το γεγονός έχει καταστεί γνωστό σε όλο το χωριό, καθώς το παιδί κυκλοφορεί στην αγορά, φανερά «χαμένος» και «βυθισμένος», καταπίνοντας χάπια σε κοινή θέα στο καφενείο της πλατείας. Υπάρχει μία σιωπηρή συγκατάβαση εκ μέρους του χωριού και συμπάθεια για το «Γολγοθά» της σεβαστής -κατά τ’ άλλα- οικογένειάς του. Ο περί ου ο λόγος, αρέσκεται δε σε κάθε είδους ακραίο και «σκληρό» ήχο, είτε αυτό αφορά ηλεκτρονική μουσική, είτε το συνάφι μας.
Φθάνουμε, λοιπόν, στο χωριό μου με το φίλο μεσημεράκι και βγαίνουμε στην αγορά. Στα μικρά χωριά -όπως το δικό μου- ισχύει ο εξής άγραφος νόμος. Δεν επιλέγεις παρέα στο καφενείο. Φθάνοντας, κάθεσαι όπου σε καλέσουν για κέρασμα, καθώς «τους βρήκες, δεν σε βρήκαν» και χωρίς να τηρούνται κατ’ ανάγκη οι ηλικιακές κατηγορίες. Μοναδική εξαίρεση τα μέλη οικογενειών που «δεν μιλιούνται». Λόγω της εποχής, ήδη υπήρχε μία παρέα με άτομα της ηλικίας μας (όλοι καθόντουσαν μαζί, έχοντας ένα ηλικιακό εύρος μεταξύ 12 – 25), στην οποία καθόταν και ο ανωτέρω ντόπιος. Ο φίλος μου, σεβόμενος τη μεταλλική του πίστη, «σκάει μύτη» (με 62 βαθμούς Κελσίου υπό σκιά), με Dr. Martens, τζιν - «σωλήνα» που συνθλίβει αρχ&δΙ@ και κυκλοφορικό και t-shirt Cradle of Filth (αν θυμάμαι σωστά, με το Cruelty and the Beast). Ο συγχωριανός μου «ξηγιέται» την μία Amstel μετά την άλλη, καταπίνοντας ταυτοχρόνως απροσδιορίστου είδους σκευάσματα, τα οποία προσφέρει ευγενικά και σε όποιον ομοτράπεζο θέλει, ρωτώντας χαρακτηριστικά: «Θέλεις μπούμπλε;».
Αφού καθόμαστε, χαιρετιόμαστε και γίνονται οι συστάσεις, ο ντόπιος αρχίζει να περιεργάζεται επιμόνως το φίλο μου, ο οποίος, σημειωτέον, είναι γενικά πολύ cool τύπος, κοινωνικός και δεκτικός. Σε ανύποπτη στιγμή, ο ντόπιος παθαίνει ένα μικρό αμόκ και απευθυνόμενος στο φίλο μου, αρχίζει μία «επίθεση» αγάπης και φιλίας, «δίχως να υπάρχει αύριο». Του λέει ότι τον γουστάρει πολύ ως άτομο (είχαν, δεν είχαν περάσει 10 λεπτά που τον είδε για πρώτη φορά στη ζωή του), ότι είναι πραγματικά true σαν χαρακτήρας, ότι έχει ντυθεί γαμάτα κ.λπ. Αυτό συνεχίζεται για αρκετή ώρα, έως ότου η κατάσταση πραγματικά αρχίζει να λαμβάνει περίεργες διαστάσεις. Ο ντόπιος γνώριζε («επιδερμικά» έστω, αλλά Κύριος οίδε από πού) για τα γεγονότα της νορβηγικής black metal σκηνής, στις αρχές της δεκαετίας του ’90. Έχοντας βρει, επιτέλους, τον κατάλληλο συνεργό, προτείνει ανακοινώνει στο φίλο μου ότι το βράδυ θα περάσει να τον πάρει από το σπίτι μου, ώστε να κατευθυνθούν στο νεκροταφείο του χωριού, όπου και θα προβούν σε βεβηλώσεις τάφων, αυτοτραυματισμούς για προσφορά αίματος στο Σατανά και λοιπές «ομορφιές», όλα αυτά καταναλώνοντας μεγάλες ποσότητες ούζου (κανείς δεν κατάλαβε ποτέ γιατί επέλεξε το ούζο). Επίσης, προτείνει τα μάρμαρα από τα μνήματα που θα σπάσουν να τα διασκορπίσουν στο χωριό, ώστε να διασπείρουν το φόβο και τον τρόμο στον θεοσεβούμενο, γεροντικό πληθυσμό. Έτσι θα αποδείξει ο φίλος μου και το πόσο αυθεντικός είναι. Ο φίλος έχει, πλέον, φανερά έρθει σε άβολη θέση, αφού έχει αρνηθεί τη συμμετοχή του, καθότι ο ντόπιος αρχίζει να «ροπιάζει» επικίνδυνα κι έχει αποκτήσει μία εμμονή με το σχέδιό του. Η υπόλοιπη ομήγυρη παρακολουθεί το γεγονός με ένα κράμα συναισθημάτων απόλαυσης και χαρμολύπης, πίνοντας μπύρες. Κατόπιν πρότασης του φίλου, αποχωρούμε με το πρόσχημα της ανάπαυσης. Περιττό να πω, ότι, όταν απομακρυνθήκαμε, ο φίλος έντρομος με ρωτούσε περί τίνος πρόκειται και αν πραγματικά θα μας χτυπήσει την πόρτα το βράδυ (aka «το σκατό στην κάλτσα»). Τον καθησύχασα, αλλά μάλλον δεν πείστηκε και πολύ (ομολογώ ότι, το ίδιο βράδυ, μέχρι κι εγώ είχα την περιέργεια ή/και την ανησυχία για το εάν θα εμφανιστεί ο επίδοξος Varg). Ο ντόπιος, βέβαια, δεν εμφανίστηκε ποτέ και το χωριό μου «γλίτωσε» τον πανελλήνιο διασυρμό και το ευχέλαιο προς εξαγνισμό των ανοσιουργημάτων.
Καθόλη τη διάρκεια των διακοπών μας, ένας τρόμος περιέβαλε το φίλο, όποτε συναντούσαμε τον ντόπιο, ο οποίος συνέχιζε τις αμείωτες «επιθέσεις» φιλίας και true-ίλας (sic), διατηρώντας, ωστόσο, το παράπονο και τον καημό του μη εκπληρωθέντος σχεδίου. Το δέχτηκε, όμως και συνέχισε. Ο φίλος, δε, ακόμα έχει να το λέει για τον ντόπιο και τον θυμάται με νοσταλγία και τρόμο συνάμα.
Υ.Γ.: Ο συγχωριανός μου, μετά από τεράστια υπομονή και προσπάθεια της οικογένειάς του, όσο και του ιδίου, ξεπέρασε τον «εφιάλτη» των ουσιών και τώρα μένει μόνιμα στο χωριό, βοηθώντας τον πατέρα του σε αγροτικές εργασίες. Κάποια «θεματάκια» μείνανε (νοητικά κυρίως), αλλά είναι καλά γενικά και αυτό μετράει. Όπως είπε και ο @Aldebaran , πείτε όχι στα ναρκωτικά!
16 Likes
Αστεία ιστορία
Σύρος 2012. Καλοκαίρι. Έχουμε πάει με την κοπέλα μου (και γυναίκα μου πλέον )για μπάνιο και μετά βόλτα. Έχω βάλει μπλούζα Mastodon (blood mountain) από την “φοβερή” συναυλία με Tool…Εκεί που περπατάμε βλέπω ένα πιτσιρίκι να με κοιτάει με γουρλωμένα τα μάτια. Ξαφνικά το ακούω να γυρίζει στα υπόλοιπα πιτσιρίκια που έπαιζαν και να λέει φωνάζοντας : Παιδιά κοιτάξτε φοβερή μπλούζα Gormiti !!!
9 Likes
Εγώ δεν θα σε καταραστώ, όπως προέβλεψες, αλλά θα σε ευχαριστήσω κι εξηγούμαι.
Αναντίρρητα, συνέβαλες ώστε να «γαμηθεί» η συναυλία, αλλά σου αναγνωρίζω ως ελαφρυντικά ότι α) ως αγνός οπαδός, είχες την πώρωσή σου και δεν είχες πρόθεση και β) ότι ο Simon είχε ήδη την προδιάθεση να τα «κάψει» όλα.
Ωστόσο, σε ευχαριστώ πολύ, διότι σχεδόν 2,5 χρόνια μετά (Νοέμβριος του 2012) παρακολουθήσαμε, στο ίδιο μέρος, το απόλυτο live – «εξιλέωση», όπου η μπαντάρα τα «ισοπέδωσε» όλα. Δεν ξέρω εάν ήσουν μέσα. Αν όχι, πραγματικά κρίμα να έχεις χάσει αυτό το live.
4 Likes