Μεταλλική νοσταλγία: Θύμησες, εμπειρίες και λοιπά ευτράπελα από την ελληνική, metal καθημερινότητα

Podium
#1

O @Sevek μάς ανέφερε ποιο είναι το δικό του “ΙΟΝ αμυγδάλου (Η πρώτη σου αγάπη και παντοτινή)” album (..Με λίγα λόγια).

Προσωπικά, όπως ανέφερα, “πεθαίνω” για τέτοιες ιστορίες και μοίρασμα βιωμάτων.

Μετά από άτυπη παραίνεση του @jonkyr (..Με λίγα λόγια), έλαβα την πρωτοβουλία για τη δημιουργία του topic.

Ας μοιραστούμε ανάλογες εμπειρίες, κωμικοτραγικές καταστάσεις και λοιπά “ιστορικά επίκαιρα”, παραμερίζοντας, ωστόσο, την όποια (προ)διάθεση παρελθοντολαγνείας.

Edit: Προ(σ)καλώ @apostolisza8 να κάνει την αρχή και να μας περιγράψει τι ακριβώς συνέβη εκείνη την Μεγάλη Παρασκευή που καταβρόχθιζε σουβλάκια στο χωριό του (Εκκλησία)…

5 Likes
Φημες για συναυλιες #2
..Με λίγα λόγια
..Με λίγα λόγια
#2

Ωχ, υπάρχει άτομο που θυμάται αυτήν την λεπτομέρεια!

Αρχικά τοποθετούμαι λέγοντας πως διαχρονικά περισσότερα είναι τα “μεταλλικά ευτράπελα” που έχω δεχθεί από άλλους μεταλλάδες, παρά τα σκηνικά που έχω συμμετάσχει, δεν άνηκα, και λόγω ιδιοσυγκρασίας και γενικότερων ακουσματων, σε μεταλλοπαρέες!

Στο θέμα μας και το θλιβερό αυτό κάφρικο περιστατικό.

Χωριό, Φιλιατρά Μεσσηνίας, τυπική Μεγάλη Παρασκευή που οι πιστοί θεωρούσαν πως θα έχει σκατόκαιρο γιατί πενθεί το σύμπαν αλλά είχε λιακάδα χωρίς σύννεφα, οπότε τι κάνεις; Αν δεν μαζευτείτε να πάτε για κανά μπασκετάκι πας για τσίπουρα από το μεσημέρι σερί.

Αφού αλλάξαμε 2-3 καφενεία, είχε πάει η ώρα 7μιση, είχαμε κλείσει το 4ωρακι μας με την τοπική μου παρέα, και μας είχε κόψει από την πείνα. Η επιλογή του να παίρναμε μεζέ στο καφενείο σήμαινε πως θα συνεχιζόταν το πιώμα, οπότε έπρεπε να αλλάξουμε μέρος για να το “σπάγαμε” κιόλας να προετοιμαζόμασταν για τον βραδινό γύρο.

Πάω λοιπόν σε ένα σουβλατζίδικο, φορούσα μπλουζάκι Mayhem και για πανοφώρι είχα το τότε jean jacket μου που είχε backpatch Blasphemy “Blood Upon The Altar”. Παραγγελνω τα 2 πιτόγυρα μου (αυστηρά κοτόπουλο) και αράζω να φάω, έχοντας ξεχάσει (μα γιατί) πως από εκεί περνάει ο επιτάφιος.

Σημείωση. Εκεί, έχουμε 4 ενορίες, άρα 4 επιταφίους που στην διαδρομή ενώνονται σαν τον Voltron σε μια ενιαία πομπή, οπότε ήμουν σε σημείο που περνάνε όλα μαζί.

Μπροστά πήγαινε αυτός της δικιάς μας ενορίας, οπότε ο παπάς που ήξερε το σόι μου, πίστευε πως ήταν καλή στιγμή να δείξει οικειότητα. Σταματάει την πομπή, γυρίζει και μου λέει φωνάζοντας όταν περνάει ο επιτάφιος είμαστε όρθιοι.

Δεν κατάλαβα πως μιλάει σε μένα, συνεχίζω, και λέει ούτε τρώμε τέτοια μέρα είναι αμαρτία. Το καταλαβαίνω, σηκώνομαι, αφήνω τα σουβλάκια στο τραπέζι, και χαμογελάω από αμηχανία, και γυρίζω την πλάτη μου και πάω στο μπάνιο του μαγαζιού να πλυθώ.

Ε, στην θεα πρώτα του λόγκο αλλά και του backpatch μπορώ να πω πως κάποιοι κάτοικοι βίωσαν ένα μικρό satanic panic, ντροπή, η νεολαία δεν σέβεται τίποτα παρότρυναν τον παπά να συνεχίσει την πομπή γιατί είμαστε χαμένη υπόθεση. Μάλιστα, είχαν πιάσει και τον συγχωρεμένο τον παππού μου και του κάνανε κύρηγμα αλλά με είχε υπερασπιστεί επικά.

Την επόμενη μέρα, Ανάσταση γαρ, έξω από το προαύλιο όταν είχα πάει για το καθιερωμένο εθιμοτυπικό, προφανώς και με δείχνανε και λέγανε ο σατανιστής (που στην πορεία έγινε και ναρκομανής) και την επόμενη χρονιά είχα μείνει σπίτι στην περιφορά και άκουσα και ατάκα πως εδώ μένει ο ασέβαστος που έτρωγε σουβλάκια καθώς περνούσε ο επιτάφιος.

Στα πιο σημαντικά, αυτό αποτέλεσε άθελά του, άλλο ένα επεισόδιο στην χρόνια μάχη ενάντια σε ντόπιους χρυσαυγιτες, μόνιμους κατοίκους,με πολλούς νεότερους μου κιόλας, που κάθε φορά που κατέβαινα χωριό έβλεπα να μην έχει αλλάξει τιποτα, οπότε οι δράσεις συνεχίζονταν. Αλλά αυτά δεν αφορούν το τοπικ.

24 Likes
#3

Πάσχα 2000 και έχω γυρίσει στα Γιάννενα για διακοπές(από τις διακοπές της σχολής). Μια μεγαλοβδομαδιάτικη μέρα έχω πάει για καφέ με φίλο φορώντας μπλουζάκι bad religion(το κλασσικό με το σταυρό και το απαγορευτικό). Επιστρέφοντας μέσα από κάτι στενά στο απέναντι πεζοδρόμιο περπατάει ένας μοναχός(και μόνος του :slight_smile: ) κρατώντας μία ή δύο σακούλες. Αφού με βλέπει διασχίζει το μικρό δρόμο και με ρωτάει. Από που είσαι? Από δω απαντάω. Ξέρεις τι είναι αυτό που φοράς? Φυσικά και ξέρω απαντάω. Και γιατί το φοράς ξαναρωτάει. Γιατί έτσι μ αρέσει απαντάω. Εγώ με το φίλο εξακολουθούσαμε να περπατάμε σιγά σιγά και αυτός από πίσω μας να μουρμουράει. Τότε γυρνάει ο φίλος και του λέει. ΦΥΓΕ ΑΠΟ ΔΩ ΓΤΧΣ. Ε αυτό ήταν. Ακολούθησε έκρηξη με κατάρες και λόγια όπως ΤΙΙΙΙΙΙ ΒΡΙΖΕΙΣ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΣΟΥ???ΘΑ ΣΑΣ ΚΑΨΩ!!! κουνώντας τα μπουκάλια που τελικά ήταν μέσα στη σακούλα. Εμείς αμέριμνοι συνεχίσαμε το περπάτημα μας μέχρι που βγήκαμε σε πιο κεντρικό σημείο με κάμποσα μαγαζιά και ο τύπος από πίσω να συνεχίζει φωνές και κατάρες. Φυσικά΄είχαν βγει όλοι από τα μαγαζιά και κοιτούσαν δύο ατάραχους τύπους να περπατάνε και ένα μπατμαν από πίσω να φωνάζει…

7 Likes
#4

Σε αγάπησα τόσο δα παραπάνω σήμερα :heart_eyes:

5 Likes
#5

“Επική” εισαγωγή από Αποστόλη και δυνατή συνέχεια από PH.

@Sevek

Πώς να μην τον αγαπήσεις; Σ’ αρέσουν τα πάσης φύσεως μηχανικά και ηλεκτρονικά.

Εξάλλου, μην ξεχνάς ότι είσαι ο άνθρωπος που έγραψε:

“…και από την χαρά μου αρπάζω το cd και πάω στην είσοδο για φωνάξω στον πατέρα μου ότι το βρήκα και να ρθει να πληρώσει. Φυσικά δεν είχα ιδέα για το μπλιμπλικια στην είσοδο και άρχισε να βαράει το ιου-ιου”.

Ατάκα της χρονιάς, χαλαρά.

3 Likes
#6

Πω τι μου θυμίσατε…

1η Λυκείου, εγώ στον κολοφώνα της φάσης μονομέιντεν, tori black, battle for middle earth και τα σχετικά.

Πάω μια μέρα στο σχολείο με μπλούζα Iron Maiden Death on the Road. Θρησκευτικά. Ο αείμνηστος κύριος Μπάλτος. Τον αναφέρω γιατί θα σας πω αργότερα μια άλλη ιστορία με τον αείμνηστο.

Αφού έχει ξεκινήσει το μάθημα σε κάποια φάση σκαλώνει, ξες, κλασικό σκάλωμα 45αρη καθηγητή σε λύκειο, που είναι πιο δημόσιος υπάλληλος πια κι από ταμία εφορίας. Με καρφώνει και μένει εκεί για αρκετά δευτερόλεπτα. Κοιτάει το μπλουζάκι, λέω ωπα, εδώ είμαστε. Αμηχανία.

“Ακούς Iron Maiden ε;”, μου λέει.

Χαρά εγώ που θα φανώ επαναστάτης εννοείται, λέω ναι με στόμφο.

Ξανασκαλωνει. Με κοιτάει. Έχει γειρει το κεφάλι λίγο στο πλάι.

“Τα πρώτα με Paul DiAnno ήταν καλύτερα” λέει.

ΣΟΚ ΚΑΙ ΔΕΟΣ.

Γελάει, γελάω, κανείς στην τάξη δεν καταλαβαίνει τίποτα.

Στο διάλειμμα με παίρνει να μιλήσουμε και αρχίζει να μου λέει για τα πρώτα 2, τα οποία εγώ ως μονομέιντεν φάση δεν πολύ άκουγα, ήξερα ξέρω γω το Phantom, το prowler και το Iron Maiden. Και με κοροϊδευε, θυμάμαι την ατάκα " Remember Tommorow δεν ξανάγραψαν και δεν θα γράψουν ποτέ με τον Dickinson".

Αλάνι πρώην metalhead των 80s ο θρησκευτικός μας!

22 Likes
#7

Πέραν του προφανούς, ήταν και μικρό reference σε Wu-Tang πάντως χαχα!

2016, σε γειτονικό ερημοχώρι διεξαγόταν τοπικό θερινό πρωτάθλημα 3on3 μπασκετάκι, εννοείται πως κατέβηκα με μπλουζάκι Κόμπε (και για την αναμονή Σατύρικον από πάνω μην κρυώσω) και με ομάδα με όνομα “Αριστερό λεύ-απ”.

Βγαίνουμε πρώτοι στην φάση των ομίλων και ομάδα της δίπλα πόλης (μυθική κόντρα Φιλιατρά - Κυπαρισσία , σημαντικότατο εγχώριο ελ κλάσικο), δεν μας γούσταρε, είχαν φέρει και κόσμο (το χωριό ήταν ανάμεσα στις 2 πόλεις) και γιούχαραν πήγε να γίνει και ντου σε 3ον3 αν είναι δυνατόν.

Αποφασίζουμε να μην κατέβουμε στα νοκ αουτ την επόμενη μέρα για να πάμε για τσίπουρα, κλαίγονταν αρκετές ομάδες να τους δώσουμε την θέση, τέλος πάντων αδειάζει το γήπεδο και έρχονται 2 παπάδες να δουν την νεολαία να αθλείται, και είπαν να κάτσουν με την νεολαία να ρίξουν κανά σουτακι.

Εμας, ξαναλέω η ομάδα μας λεγόταν “Αριστερό Λεύ -απ”.

Μαντέψτε τι έγινε, τι ειπώθηκε, τι ακολούθησε, όταν ο ένας παπάς αποδείχθηκε αριστερόχειρας και πήγε για μπάσιμο…

Άσχετο με το θέμα αλλά μου το θύμισες!

5 Likes
#8

Πως καταστρέφεις ένα πάρτι γενεθλίων.

Αύγουστος 1998 και μόλις είχε κυκλοφορήσει το Alternative 4 από Anathema (πλεονασμός να συνεχίσω την ιστορία, γιατί αρκεί το παραπάνω :crazy_face:).

Ήμουν καλεσμένος σε πάρτι φίλου, αλλά πριν πάω είχα αγοράσει το Alternative 4. Όταν έφτασα όλοι μέσα στην χαρά «τι αγόρασες; πετά το στον Player να παίζει».

Το shroud of false ικανό να σε «καταστρέψει» αλλά μικρή διάρκεια για να χαλάσει ένα χαρούμενο περιβάλλον, το Fragile Dreams και το Empty σχετικά πιο up tempo πέρασαν απαρατήρητα από τις συνομιλίες και τα χαχανητά. Με το που μπαίνει το πιάνο από το Lost Control και ξεκινάει ο Vincent να λέει «Life…has betrayed me once again» άρχισε ο θόρυβος να πέφτει και μετά περίπου από 6 λεπτά στο «I admit I’ve lost control…» όλοι κοιτούσαμε το ταβάνι αμίλητοι.

Ακούγεται υπερβολικό και όμως το συγκεκριμένο τραγούδι επηρέασε το πάρτι :joy:

Μιας και τα ποστς μέχρι τώρα είχανε να κάνουν με θρησκευτικό περιεχόμενο, ίδια περίοδο αγιασμός στο λύκειο, παρέα με μπλούζες cradle of filth (συγκεκριμένα το εξώφυλλο από the principle of evil made flesh) να κάνουν πως τους καίει ο αγιασμός (όχι εγώ, κάτι φίλοι μου :crazy_face:).

10 Likes
#9

Β’ ή Γ’ Γυμνασίου μάθημα αρχαίων: η γλυκιά μας φιλόλογος παραδίδει το μάθημα, αμέριμνη ενώ λείπει το μπροστινό μέρος του γραφείου της ( είχε φοβερές γάμπες), ενώ εμείς παίζουμε ένα από τα κορυφαία παιχνίδια εβερ εντός τάξης: μπασκετακι έχοντας βγάλει τα μαύρα πλαστικά από τα σίδερα της καρέκλας του μπροστινού μας. Ξαφνικά ο πισινος μας σπρώχνει την κασέτα που περιμέναμε και με το εξώφυλλο-εσωφυλλο σε έγχρωμη φωτοτυπία. Blood Fire Death και το δέος πιάνει ασύλληπτα επίπεδα. Την ώρα που θαυμάζουμε το τρίο στο δάσος με τα βρακακια τους, έρχεται η καθηγήτρια και μας το παίρνει από τα χέρια. Η αγωνία κορυφώνεται ενώ περιμένουμε την κατσαδα, και αυτή με το πάντα μειλίχιο ύφος της μας ρωτάει από ποια φυλή είναι και αν έχουν πάει για κυνήγι. Δόθηκαν αμοιβαίες εξηγήσεις,χωρίς κάποιες συνέπειες και από τότε ξεκίνησε η λατρεία για τον Quorthon, με το logo της μπάντας να ζωγραφιζεται σε όλα τα βιβλία.

9 Likes
#10

Εν τω μεταξύ γίνεται 40ήμερη νηστεία και τα Χριστούγεννα όπως γίνεται το Πάσχα; Επειδή θυμάμαι πριν 3-4 χρόνια να μου κάνει παρατήρηση στη δουλειά μια θρησκο-πορωμένη συνάδελφος επειδή το σάντουιτς που έτρωγα στο διάδρομο είχε μέσα ζαμπόν. Και είναι αμαρτία να μην τηρείς τη νηστεία και να τρως ζαμπόν που είναι κρέας. Η μαμά σου δεν σου λέει τίποτα; (αυτή η συνάδελφος ήταν και αρκετά χρόνια μεγαλύτερη btw)

1 Like
#11

Υπάρχει και είναι περίπου όπως αυτή του Πάσχα.

Sorry για την παρέμβαση, εξακολουθήσατε :smiling_face_with_three_hearts:!

1 Like
#12

χαχαχα όλοι πρέπει να το κάναμε αυτό κάποια στιγμή στη σχολική μας ζωή

#13

Μια μέρα ίσως σας αφηγηθω πως με καταχειροκροτησε η αφρόκρεμα του Λονδίνου σε συναυλία εκκλησιαστικου οργάνου σε καθεδρικό ναό, ενώ ήμουν μαστουρωμενος και με μπλούζα Sabbat.

12 Likes
#14

Σε τούτο το thread, δεν χωράνε ίσως…

Επιβάλλεται να μας εξιστορήσεις τι έγινε!

6 Likes
#15

Θα το κάνω, είναι δέσμευση. Είναι εξάλλου η πιο παρακμιακά δοξασμένη στιγμή της ζωής μου.

4 Likes
#16

Χαχαχαχ, ωραίο θρεντ και απολαυστικότατες ιστορίες!! Ειδικά ο επιτάφιος 4 σε 1 έθεσε τον πήχη πολύ ψηλά!

Κάπως έχει κολλήσει το μυαλό μου στο να απομονώσω συγκεκριμένες εμπειρίες, οπότε θα γράψω ραντομ πράγματα, θα σας γεμίσω με ανούσιες πληροφορίες και μετρίου χιούμορ καταστάσεις και… καλή τύχη. :nerd_face:

Summary

Μπορώ να θυμηθώ, λοιπόν, πως σαν μικρό μεταλλάκι που υπήρξα στο λύκειο, ήμουν ταυτόχρονα και πολύ φυτό και δεν προκαλούσα ποτέ ιδιαίτερα με ακραίο μέταλ ντύσιμο/εμφάνιση. Φορούσα μπλουζάκια κισσ και ac/dc πχ και κλασική ζώνη με τρουκς από το μοναστηράκι, είχα ραφτό whitesnake στην τσάντα και κάτι κονκάρδες bathory και motorhead. Και πολύ μπαντασσ ναουμ. Άντε δηλαδή σε κανένα πάρτυ να προσπαθούσα να ξάσω -αποτυχημένα- το μαλλί. ;p (Πηκ στυλιστικής δε, το καλοκαίρι που πήγαινα στην παραλία με αντρικό xl μαύρο θεόχοντρο μπλουζάκι whitesnake απ’το ready n’ willing. Kαι έσκαγα και μου ήταν και σαν αερόστατο, αλλά κάπως την έβρισκα. Τι να πεις.) Γενικά πάντως το ζούσα εντόνως εντός μου και δεν ασχολιόμουν με όλους εκείνους τους ανίδεους που “δεν καταλάβαιναν”. ;p Ταυτόχρονα, σαν καλό κοριτσάκι, τα πήγαινα άψογα με τους περισσότερους καθηγητές μου και είχα αποκτήσει ανάμεσά τους μία φήμη παιδιού με πολύ καλό μουσικό γούστο, κάτι που πολύ απολάμβανα (είπαμε, φυτό, τι δεν καταλάβατε; :p).

Είχαμε λοιπόν στο γυμνάσιο έναν φιλόλογο πολύ θρήσκο και πολύ καθώς πρέπει και πολύ γαύρο και γενικά πολύ γραφικό. Μεγάλη ιστορία το πώς και το γιατί, αλλά κάπου στην πρώτη ή δευτέρα λυκείου μου έκανε ιδιαίτερα- μαζί με έναν φίλο μου που κάναμε σε όλο το λύκειο τα ιδιαίτερα παρέα. Και θυμάμαι την πρώτη φορά που μπήκε στο δωμάτιό μου. Γεμάτο με αφίσες ολούθε το δώμα, από ζεππελιν μέχρι κιλλ εμ ολλ, από κουορθον μέχρι σκιντ ροου, από αισ ντερθ μέχρι τζοννυ ντεπ (…). Άλαλος ο μαν. Κάνει ένα γύρο, κάθεται, αρχίζει να μιλάει και κάτι δεν του πήγαινε καλά. Σταματάει και λέει “Κατερίνα, είσαι ροκού;”. “Μάλιστα”, του λέω και εγώ περήφανα. ;p “Ενδιαφέρον”, συνεχίζει, “ακούς και κισσ;”. “Ναι!” λέω κι εγώ όλο χαρά. “Ξέρεις”, διστάζει, “αυτοί ντύνονταν… γάτες!” και το πρόσωπό του πρέπει να είχε γίνει κίτρινο, σα να έλεγε αυτοί είναι σατανιστές. Την επόμενη φορά η μαμά μου έβαλε μια εικονίτσα του χριστούλη κάπου σε ένα εμφανές σημείο “για να μην πάθει τίποτα ο άνθρωπος”. Δεν φαίνεται πολύ αστείο από εδώ, εγώ όμως γέλαγα για καιρό. Στην πορεία κατάλαβα ότι ο τύπος είναι καταπιεσμένος ροκάς -τα κοψε αυτά αφού έμπλεξε με την εκκλησία- και πού και πού τα λέγαμε για τους ζεππελιν.

Συνεχίζοντας στο μοτίβο με τους καθηγητές, δευτέρα λυκείου είχα έναν εξαιρετικό μαθηματικό που μου έκανε ιδιαίτερα. Αυτός λοιπόν πολύ μου άρεσε (ας μην το σχολιάσουμε ;p) και προσπαθούσα να τον εντυπωσιάσω και κάθε φορά όταν ερχόταν, δήθεν τυχαία έπαιζε στη διαπασών η μουσική και προσπαθούσα να βρω τα γούστα του. Η αλήθεια είναι ότι έπιανε και τα πήγαινα πολύ καλά, μέχρι που 1) άρχισα να ακούω manowar 2) του είπα, επί λέξει, “πόσο γαμάτοι είναι οι αννιχιλέιτορ”. Γέλασε πολύ ο άνθρωπος, αλλά εγώ δεν καταλάβαινα γιατί. ;p Εν τέλει πάντως μου ζήτησε να με κυκλοφορήσει…τιθόρα, κάτι που ευτυχώς δεν έγινε γιατί ήταν και πρώην υπάλληλος του πατέρα μου, πού να μπλέκαμε. :")

Και μία ακόμα ιστορία καθημερινής επιτυχίας. RW 2007 ημέρα με plant και cornell. Θα έβρισκα μέσα μία φίλη μου, με είχαν πάει οι δικοί μου να με αφήσουν και η μάνα μου τόσο δεν μπορούσε να ησυχάσει που με πήγε έως την είσοδο. Εγώ στο μεταξύ δεν έβρισκα την κοπέλα στο τηλέφωνο με τίποτα και το πλάνο μου ήταν να μπω και ό,τι γίνει. Η μανούλα φυσικά ούτε να το ακούσει και, τι πιο λογικό, πήγε να μπει. Την σταματάνε λοιπόν προφανώς και τους αρχίζει σε ένα επικό “Καλά, με βλέπετε πώς είμαι, νομίζετε με νοιάζει να δω το λαιβ σας; Το παιδί μου να πάει να βρει την φιλενάδα του θέλω και μετά θα φύγω”. ΤΟ ρεζιλίκι, φυσικά, ήθελα να ανοίξει η γη και να με καταπιεί. Αλλά η μανούλα τους κατατρόμαξε πάντως και δεν της είπαν κουβέντα, μπήκε, με παρέδωσε και βγήκε.

Τέλος, δυο ακόμα ραντομ πράγματα. Θυμάμαι ότι την πρώτη μου κοπάνα (και πολύ πιθανόν τελευταία, λολ) την έκανα για να πάω να δω τι είναι τελοσπάντων τα Εξάρχεια και ανακάλυψα το monsterville και νόμιζα ότι μπήκα στον παράδεισο. Μεγάλη επιτυχία. ;p Και ότι στο πρώτο έτος της σχολής μια κοπέλα, με την οποία μετέπειτα έκανα παρέα και ως εκ τούτου μου είπε την ιστορία, την πρώτη μέρα των μαθημάτων τυχαία έκατσε δίπλα μου και τρόμαξε τόσο που πήρε την φίλη της να της πει ότι κυκλοφορούν παράξενοι άνθρωποι στην σχολή και ότι έκατσε δίπλα σε ένα φρικιό. Παράσημο το έχω αυτό μέχρι σήμερα, αλλά απόρώ ακόμα γιατί. Μαύρα φόραγα και είχα μακρύ ίσιο μαλλί και μακρύ μαύρο νύχι. Μπορεί να ακούγεται κάπως eerie, αλλά αλήθεια, δεν ήταν.

Ω γουελλ…
:frowning: :frowning:

14 Likes
#17

Ντάξει, κλαίω και ταυτίζομαι όσο δεν πάει :joy: :joy: :joy:. Νομίζω πραγματικά η μάνα σου συμβολίζει όλους τους Έλληνες γονείς σε αυτήν την φάση!!!

Στο ίδιο θέμα - μανάδων - αλλά λίγο οφφ τόπικ, καθώς δεν περιέχει metal, θα πω όμως το κάτωθι στόρι γιατί κολλάει με το δικό σου.

Γενάρης 2017, μετά τα Χριστούγεννα, είναι να πετάξω από Θεσσαλονίκη για Αθήνα που δούλευα.

Με πάνε οι γονείς αεροδρόμιο με βαλίτσες γεμάτες ως πάνω με τάπερ της μαμάς (εννοείται).

Στον δρόμο μαλώνουμε για το αν η μπεσαμέλ που συνοδεύει τους λαχανοντολμάδες θεωρείται υγρό ή στερεό. Μου την είχε βάλει σε ξεχωριστό ταπεράκι, ώστε αν δεν το δεχθούν να πεταχτεί. Όμως οι γονείς μου ΑΡΡΩΣΤΑΙΝΑΝ στην ιδέα να πεταχτεί η μπεσαμέλ για τους λαχανοντολμάδες, εξ ου και ο καβγάς στο αμάξι.

Με τα πολλά είμαι στον έλεγχο βαλιτσών, οι γονείς μου μερικά μέτρα πιο πέρα, αγωνιούν για το αν θα περάσει η μπεσαμέλ.

Με σταματάνε οι τύποι και μου λένε ανοίξτε την βαλίτσα σας. Βγάζουν το ταπεράκι (με την μπεσαμέλ ξαναματαλέω) και μου λένε τι είναι αυτό;

- Μπεσαμέλ είναι, που συνοδεύει τους λαχανοντολμάδες, απαντώ.

Τους βλέπω τους τύπους κοιτιούνται μεταξύ τους κωμικά.

(Η μάνα μου από πίσω κάνει νοήματα και ο μπαμπάς αγωνιά).

- Ναι αλλά είναι υγρό. Γιατί δεν κάνατε μια μπεσαμέλ όταν φτάνατε σπίτι σας;

Η μαμά, η οποία άκουγε ως τώρα, πετάγεται ηρωικά και ξεφωνίζει:

- Καλέ η μπεσαμέλ έχει μέσα το ζουμί από τους λαχανοντολμάδες, χωρίς αυτό δεν θα άξιζε μία!

Γέλασαν οι άνθρωποι τόσο πολύ που ελπίζω ακόμα και σήμερα κάπου κάπου να την αναφέρουν αυτήν την ιστορία.

Η μπεσαμέλ πέρασε, όλοι λυθήκαμε στα γέλια και η ζωή για την ελληνίδα μάνα και το μαμόθρεφτό της, συνεχίζεται.

15 Likes
#18

Τι να σου πω, ο πατέρας μου πάντως ήταν πιο κουλ. Πηγαίναμε μαζί και σε κανα λαιβ μέχρι που τον παράτησα στην κερκίδα το 06 στους σκορπχιονς για να πάω αρένα και δεν ξανασχολήθηκε. ;p

Αφού σταμάτησα να γελάω με την μπεσαμέλ (έχουν οι λαχανοντολμάδες μπεσαμέλ, όντως?? Όχι ότι τρώω, αλλά και πάλι, εντυπωσιάστηκα!), ας εκθέσω κι άλλο λίγο την γλυκιά μανούλα. Κάποια στιγμή εκεί γύρω στην β λυκείου πάλι, είχα ανακαλύψει το pampered menial των pavlov’s dog και πρέπει να έπαιζε όλη μέρα κάθε μέρα. Κάποια στιγμή λοιπόν και ενώ ο david σπάραζε για την julia, η έρμη η μικρότερη αδερφή μου χύμηξε ωσάν αγρίμι μέσα στο δωμάτιό μου και έξαλλη άρχισε να φωνάζει “κλείστην, ΚΛΕΙΣΤΗΝ ΤΗΝ ΞΕΦΩΝΗΜΕΝΗ” (sic). Έρχεται και η μάνα σιγά σιγά από πίσω να δει τι γίνεται κι εμείς σχεδόν πλακωνόμαστε στο μεταξύ, ενώ εγώ κλαψουρίζω κάτι σε φάση “μα…μα είπε ξεφωνημένη!!”. Και γυρίζει η μάνα και λέει στην μικρή “Ε καλά, κι εσύ γιατί εκφράστηκες έτσι για την ευσεβή κυρία;;”!!

Σημειωτέον, η αδερφή μου υπέφερε εκείνα τα χρόνια. Δηλώνει “σκυλού” -ενώ δεν είναι απαραίτητα, ξένη ποπ ακούει το παιδί και κυρίως miley- κι άμα ρωτήσεις γιατί θα σου πει ότι της βγήκε αντιδραστικά από την μουσική που άκουγα εγώ. Υπερβολές, σιγά, απλώς της έβαζα εκεί να μαθαίνει τα μέλη των μπαντών που είχα στις αφίσες και να μου τα λέει χωρίς να κάνει λάθη, σιγά…

9 Likes
#19

Ε ναι μη κολλαμε σε λεπτομερειες τωρα… :slightly_smiling_face:

#20

Εντάξει, το topic παίρνει δυσθεώρητα απολαυστικές διαστάσεις.

Μόλις βρω χρόνο, θα αρχίζω να “σπρώχνω” αρκετά και “προειδοποιώ” -πιστέψτε με- πως έχω ποικίλο υλικό…

Τώρα το ότι κανείς δεν σχολιάζει τους καθηγητές της @Sh_Wo_f που κάνανε αβέρτα-κουβέρτα ιδιαίτερα με ξεπερνά. Ο άλλος λέει ήταν και πρώην υπάλληλος του πατέρα της και ήθελε να την κυκλοφορήσει! Τι στο καλό; Πάρεργο την είχαν τη διδασκαλία στο σχολείο;

@akefaloskavalaris

Η ιστορία με την μπεσαμέλ είναι κάργα metal. Progressive μεν, metal δε.

4 Likes