Έχω γράψει για τόσους εδώ, τίποτε ακόμη όμως για τον Kim τον Bendix τον Petersen, κατά κόσμον… Βασιλιά Διαμαντή! Νομίζω ότι του αξίζει μια αναφορά…

abigail600×597 120 KB

Για τον δεύτερο του δίσκο, ο King θεώρησε ενδιαφέρον να επεκτείνει την ιδέα του concept album που υπήρχε σε ένα τμήμα μόνο του “Fatal Portrait” και να διηγηθεί μια ιστορία, τρόμου εννοείται, που να διατρέχει τη διάρκεια ολόκληρου του νέου LP.
Έτσι, στο “Abigail” θα μάθουμε για τον Jonathan La Fey που όταν, το καλοκαίρι του 1845, επισκέπτεται μαζί με τη σύζυγο του Miriam την παλιά έπαυλη που κληρονόμησε, έρχεται αντιμέτωπος με το φάντασμα ενός ευγενούς προγόνου του, που είχε δολοφονήσει την γυναίκα του όταν έμαθε ότι κυοφορούσε το παιδί κάποιου άλλου. Το νεκρό έμβρυο τάφηκε με ατιμωτικό τρόπο και 68 χρόνια αργότερα θα επανερχόταν στην ζωή, καταλαμβάνοντας το σώμα της Miriam με φρικαλέες συνέπειες!

Όσο όμως τρομακτική και να ήταν η ιστορία, αυτό που πρωτίστως συναρπάζει είναι το μουσικό περιεχόμενο. Το συγκρότημα έχει την ίδια σύνθεση με το ντεμπούτο και, έχοντας την εμπειρία της περιοδείας που προηγήθηκε, εμφανίζεται πιο δεμένο και με κατανεμημένους ρόλους. Το rhythm section είναι άψογο στα καθήκοντα του - ειδικά ο Mikkey Dee εντυπωσιάζει - ενώ οι δύο κιθαρίστες επιδίδονται σε σεμινάριο metal riffολογίας, σολάροντας και εμπλουτίζοντας με leads τα κομμάτια ακολουθώντας την ροή της αφήγησης. Εδώ μάλιστα θα βρούμε τις πρώτες συνεισφορές του Andy LaRocque στο συνθετικό τομέα.

Πάνω από όλα όμως, έχουμε μια από τις συγκλονιστικότερες στιγμές του King Diamond, που ερμηνεύει τις εξαίσιες μελωδίες και τους διάφορους ρόλους με τις εναλλαγές “από τα ψηλά στα χαμηλά” στα φωνητικά του, υπηρετώντας άριστα το όλο concept και υποβάλλοντας τις διακυμάνσεις των συναισθημάτων και τον τρόμο στον εμβρόντητο ακροατή, επιβεβαιώνοντας την θέση του μεταξύ των κορυφαίων.

Είναι, χωρίς υπερβολή, μια από τις σπάνιες περιπτώσεις όπου η μουσική αξίζει να ακουστεί, αναδεικνύεται ορθότερα, συνοδεία των στίχων και τις ακόμη σπανιότερες, όπου τίποτε δεν περισσεύει από ένα άψογο σύνολο – απεναντίας κάθε τραγούδι, κάθε αλλαγή, solo, αρμονία, είναι στην εντέλεια χωροθετημένο. Πρόκειται για μια από τις κορυφές των metal eighties με όλη την βαρύτητα που φέρει μια τέτοια διατύπωση.

Τώρα που πιάνουν οι ζέστες, πάμε και λίγο βόρεια…

count raven945×945 228 KB

Στα τέλη των eighties το doom παρακλάδι ήταν ακόμη αρκετά νεαρό ώστε να μην έχουν διαμορφωθεί στεγανά και σταθερές από τις οποίες “απαγορευόταν” να παρεκκλίνει κάποιος… εκτός βέβαια από την Σταθερά του είδους, τους Black Sabbath! Με βάση αυτή την κληρονομιά σχηματίστηκαν οι Stormwarning, με έδρα την Στοκχόλμη. Το πρώτο τους LP κυκλοφόρησε το 1990 όταν είχαν ήδη μετονομαστεί σε Count Raven και είχε σαν τίτλο το προηγούμενο όνομά τους – κάτι όχι σπάνιο σε τέτοιες περιπτώσεις.

Οι Count Raven λοιπόν, καίτοι Σουηδοί, δεν εναγκαλίζονται π.χ. το επικό στοιχείο που έβγαζαν οι Candlemass, αλλά διακατέχονται από μια πιο rock ’n’ roll νοοτροπία “του δρόμου”, που προσεγγίζει αυτή των St Vitus – δεν αποτελεί σύμπτωση ότι ο τραγουδιστής τους Christian Linderson έγινε μέλος των δεύτερων λίγο αργότερα.
Ο οποίος “Chritus” στο “Storm Warning” ακούγεται εντυπωσιακά κοντά στον νεαρό Ozzy, τόσο σαν φωνή όσο και σαν τεχνοτροπία αφού συχνά επιλέγει να τραγουδάει “πάνω στα riffs”. Κατά τα λοιπά, ο κιθαρίστας και βασικός συνθέτης Dan “Fodde” Fondelius έχει προικίσει τα κομμάτια με ορισμένα σπουδαία solos και μια γοητευτικότατη 70s hard rock αύρα σε σημεία, με την πάντα υπερπολύτιμη συνδρομή των Tommy “Wilbur” Eriksson στο μπάσο και Christer “Renfield” Petersson στα drums στους επιβλητικούς ρυθμούς.

Το album εκκινεί με την ανατριχιαστική ambient εισαγωγή που φέρει το όνομα της μπάντας και κερδίζει το πλεονέκτημα του αιφνιδιασμού με το υπέρβαρο riff του “Inam Naudemina” που ακολουθεί. Οι ταχύτητες είναι χαμηλές αλλά ευτυχώς όχι υπερβολικά (μάστιγα του είδους και σημάδι συνθετικής ένδειας) με αποτέλεσμα η ακρόαση να γίνεται ευφορική όσο προχωράει ο δίσκος και ογκόλιθοι σαν το “True Revelation” δίνουν τη θέση τους στο groovy “Within the Garden of Mirrors” και την doom… μπαλάντα “A Devastating Age” με τα keyboards να προσθέτουν στην όλη ατμόσφαιρα!

Αυτό που σίγουρα ξεχώριζε τους Count Raven από τους ομότεχνους τους ήταν οι στίχοι. Από το προαναφερθέν “True Revelation” που σχολιάζει τις τότε τρέχουσες πολιτικές εξελίξεις ως το “In the Name of Rock ‘n’ Roll” που κατακεραυνώνει την ρηχότητα της hair metal σκηνής, οι εν λόγω καταπιάνονται με κοινωνικοπολιτικά θέματα, ενίοτε από μια θρησκευτική αλλά ποτέ θρησκόληπτη οπτική.
Σημειωτέον ότι, λόγω των χρονικών περιορισμών ενός μονού δίσκου, στο αρχικό βινύλιο δεν χώρεσαν το “Social Warfare” και “Sometimes a Great Nation” τα οποία συμπεριλαμβάνονταν φυσικά στο CD εκτός από την αμερικάνικη έκδοση του, όπου το δεύτερο (όπου παρεμπιπτόντως τραγουδάει ο Fondelius χωρίς να φαίνεται κάποια… διαφορά) θεωρήθηκε καλό να κοπεί λόγω στίχων!
Με τέτοια… παράσημα, γίνεται να μην τους αγαπήσεις;

Πόσο γούστο (δεν) είχαν εκείνες οι συζητήσεις τα παλιά τα χρόνια, γύρω από τις αλλαγές στην ηχητική κατεύθυνση ενός συγκροτήματος, τα «ξεπουλήματα», τις «προδοσίες» και τα λοιπά όμορφα; Αν, δε, η ηχητική μεταστροφή συνοδευόταν και από αλλαγή στο image της μπάντας, τότε το όλο σούσουρο ελάμβανε δυσθεώρητα απολαυστικές διαστάσεις, συνοδευόμενο συνήθως από ευφάνταστες κατάρες, συνεπεία της απογοήτευσης του -πρώην πλέον- οπαδού της μπάντας.

Ευτυχώς, με την πάροδο των ετών, τα πνεύματα ηρέμησαν, το επίπεδο ανεκτικότητας στις αλλαγές ανέβηκε κατά πολύ και φαίνεται να έγινε κατανοητό ότι στο τέλος της ημέρας τα συγκροτήματα λογοδοτούν αποκλειστικά στον εαυτό τους, όσον αφορά στο καλλιτεχνικό τους όραμα (ή και την εμπορικότητά τους). Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει ότι η όποια κίνηση δεν επιδέχεται κριτική και «κατεβαίνουν όλα αμάσητα», ωστόσο, όλα θα πρέπει να γίνονται καλοπροαίρετα και μακριά από φανατισμούς και υποψίες. Και στο τέλος της ημέρας, δεν ξέρω πόσο μεγάλοι τιμητές της ηθικής και της true-ίλας (sic) μπορούμε να είμαστε ακόμα και για περιπτώσεις συγκροτημάτων που η εναλλαγή συνέβη (εκουσίως πιθανότατα, για εμπορικούς σκοπούς) σε περιόδους κυριαρχίας στις τάσεις συγκεκριμένου είδους και ταυτίστηκε (ο νέος ήχος) με αυτό (το δημοφιλές είδος). Κάπου δούλεψε, κάπου όχι. Αλλού γίνανε επιστροφές (στον «παλιό» ήχο), αλλού καταστροφές.

Ας πιάσουμε, λοιπόν, την περίπτωση των μεγάλων Whitesnake.

Η (πάλαι ποτέ) φωνάρα έχει ήδη τελειώσει, από πενταετίας, με την ιστορία των Deep Purple. Ωστόσο, έχει ήδη πάρει ως προίκα στην παρέα του τους παλιούς ομόσταυλους κ.κ. Lord και Paice, πλαισιωμένους από μία τριπλέτα, επίσης, εμβληματικών παικταράδων, ήτοι τους κ.κ. Marsden και Moody στις κιθάρες και τον Neil Murray στο μπάσο. Αν για κάτι έχει να το λέει ο Coverdale, είναι ότι έχει παίξει αποκλειστικά με παίκτες της μεγάλης κατηγορίας και σίγουρα δεν θα μπορούσε διαφορετικά, καθότι ο ίδιος είναι (ανεξαρτήτως των αποδόσεων των πρόσφατων ετών) μέσα στο κλειστό club των σπουδαιότερων rock φωνών όλων των εποχών.

Η παραπάνω παρέα αποτέλεσε -κατά τη γνώμη μου- μία από τις κλασσικότερες συνθέσεις μπαντών στην ιστορία του rock, η οποία θεωρώ ότι είναι κι ελαφρώς υποτιμημένη, δεδομένου του παραπάνω credit που φαίνεται να λαμβάνει η δεύτερη, «λουστραρισμένη» και υπερ-επιτυχημένη εμπορικά περίοδος των Whitesnake (βλ. παρακάτω).

Πίσω στο “Come an’ Get It” (εξαιρετικό, συμβολικό εξώφυλλο παρεμπιπτόντως). 4η κυκλοφορία του συγκροτήματος, η οποία δεν διαφοροποιείται δραματικά από τις προηγούμενες τρεις και αποτελεί αρχέτυπο του blues/hard rock. Πίσω από την κονσόλα κάθεται η «εγγύηση» του Martin Birch, ενώ οι συνθέσεις είναι μία και μία. Αναντίρρητα, υπάρχουν οι Purple αναφορές, αλλά διανθίζονται έξυπνα με αυτό το μοναδικό, sleazy και αλήτικο στοιχείο των Whitesnake, το οποίο επιτρέπει την ξεκάθαρη διάκριση και τους χαρίζει ταυτότητα. Έχω ακούσει/διαβάσει από ορισμένους μετά Χριστόν προφήτες να ισχυρίζονται ότι διακρίνουν ήδη στον εν λόγω δίσκο τα πρώτα ψήγματα του μετέπειτα ήχου του συγκροτήματος. Να με συμπαθάτε, αλλά, προσωπικά, δεν δύναμαι να ακούσω κάτι τέτοιο.

Τον αγαπώ πολύ αυτόν το δίσκο και γουστάρω πολύ την ποικιλία του. Από τραγούδι σε τραγούδι και νότα σε νότα το “Come an’ Get It” «ζέχνει» blues και hard rock από χιλιόμετρα, τοποθετημένο είτε σε κάποιο dive bar κάπου στις Η.Π.Α., είτε σε κάποια live σκηνή σ’ ένα στενοσόκακο του Λονδίνου. Θεωρώ μέχρι και αγενές το να κρίνω τεχνικά τις αποδόσεις όλων των μελών. Εδώ παραδίδονται μαθήματα από τους Καθηγητές του είδους, υπό τη μορφή απόλυτα εθιστικών και διαχρονικών τραγουδιών. Από το χορευτικά “Wine, Women an’ Song” και “Would I Lie to You”, έως τα αληταμπούρικα και άκρως προκλητικά “Come an’ Get It”, “Hot Stuff”, “Girl” και “Hit an’ Run” και το -πιο ‘70s πεθαίνεις- “Till the Day I Die”, ο δίσκος είναι απολαυστικός και ακούγεται με χαρακτηριστική άνεση (χαρακτηριστική, επίσης, και η ευκολία πατήματος του repeat). Προφανώς και υπάρχουν προσωπικές αδυναμίες και αυτές εντοπίζονται στα “Lonely Days, Lonely Nights” (λατρεία / μέγιστη blues κομματάρα, για τελειωμένες νύχτες στον πάγκο κάποιου bar), “Child of Babylon” (ομοίως με το προαναφερθέν) και το “Don’t Break My Heart Again” (μεγάλη μου μαλακία, το ξέρω, αλλά έχω υπερβεί πολλάκις τα όρια ταχύτητας, όταν παίζει το εν λόγω στο αυτοκίνητο / ανατριχίλα και καψούρα).

Δυστυχώς, μέσα στα επόμενα χρόνια η πεντάδα που πλαισιώνει τον Dave θα αρχίσει να «αποσυντίθεται» και ελέω και των συνθηκών της εποχής η τεράστια μουσική κληρονομιά (γενικά αποτελεί έγκλημα να αγνοείται η ’78-’82 περίοδος των Whitesnake) θα μπει στο «ράφι», ή ορθότερα στο hair salon για «ανανέωση»…

Τα φίδια έχουν εξαφανιστεί, ορισμένους τους έχουν ζώσει τα φίδια, αλλά η αλήθεια είναι πως η glam/larger-than-life περίοδος του συγκροτήματος ξεχειλίζει εξίσου από ποιότητα (και βάτες και περμανάντ).

Καλά τα bar και οι σκηνές, αλλά και οι αρένες έχουν άλλο (και πολύ) «μέλι».

Θα περίμενε κανείς να γράψουμε για το ομώνυμο/“1987” για να «πνιγούμε» στην πλατίνα (τόσο των πωλήσεων, όσο και του μαλλιού). Ωστόσο, επειδή έχω ιδιαίτερη αδυναμία (και) στο “Slip of the Tongue” (που ουσιαστικά «κλείνει» και την δεύτερη περίοδο), το οποίο μάλιστα θεωρώ και ολίγον παραγνωρισμένο, για να δούμε τι έχουμε να πούμε…

Και πάλι το team είναι top επιπέδου, με Tommy Aldridge στα τύμπανα και Rudy Sarzo στο μπάσο. Οι κιθάρες έχουν παιχτεί από τον τεράστιο Steve Vai, λόγω αδυναμίας ανταπόκρισης του Adrian Vandenberg (ο οποίος, ωστόσο, συνέθεσε μαζί με τον «Αρχηγό» το album), εξαιτίας τραυματισμού. Επίσης, οι guest συμμετοχές καταγράφονται πλουσιότατες (Airey, Hughes et al.), χωρίς, βέβαια, να υπάρχει ξεκάθαρη εικόνα του τι μπήκε τελικά στον δίσκο και τι όχι.

Ξεκινώντας από τα εύκολα και διατηρώντας προτίμηση στην πρώτη περίοδο της μπάντας, βρίσκω την «ανανεωμένη», ‘89 εκδοχή του “Fool For Your Loving” ωραία μεν, παντελώς αχρείαστη δε (τουλάχιστον από καλλιτεχνικής άποψης). Πέραν αυτού, δεν θα με πείραζε καθόλου, αν δεν υπήρχε και το “Slow Poke Music”. Πάμε τώρα στην υπόλοιπη λακ…

Ας πούμε ότι δεν τρελαίνομαι ιδιαίτερα για το “The Deeper the Love” και για το “Kittens Got Claws” (λιγότερο αυτό / πιο πολύ μου προκαλεί αμηχανία ο τίτλος, οι στίχοι και τα νιαουρίσματα). Από εκεί και πέρα, όμως, ο δίσκος δεν έχει σταματημό, το κάθε κομμάτι είναι πιο κομματάρα από το άλλο και το over-the-top παίξιμο όλων των οργάνων (κυρίως της κιθάρας) ταιριάζει «γάντι» με την όλη φιλοσοφία/κατεύθυνση του δίσκου και προσωπικά δεν μ’ ενοχλεί καθόλου (αν κι έχει κατηγορηθεί ως υπερβολικά φαντεζί/flashy). Από το καταπληκτικό -ομώνυμο του δίσκου- εναρκτήριο κομμάτι, έως το σπουδαίο “Now You’re Gone” και το αρχοντικό “Judgment Day”, ο δίσκος «στάζει» ποιότητα και ’80s τεστοστερόνη, κατευθείαν βγαλμένη από την Sunset Strip. Κι εδώ υπάρχουν οι δεδομένες αγάπες, ήτοι τα “Cheap an’ Nasty” (μαγκιόρικος κομμάταρος, με τρελό groove), “Wings of the Storm” (ύμνος / άλλο ένα κομμάτι για να «σπάσει» κανείς τα όρια ταχύτητας) και “Sailing Ships” (δεν υπάρχουν λόγια / ένα από τα ομορφότερα τραγούδια που έγραψε ποτέ το συγκρότημα).

Κάπου εδώ απλά να πω πως το Sailing Ships είναι χωρίς δεύτερη σκέψη το αγαπημένο μου κομμάτι Whitesnake. Είναι βιωματικό το δέσιμο εν πολλοίς (πρώτος δίσκος Snake που άκουσα, κάτι ηλιοβασιλέματα καθώς επέστρεφα από Πάρο από τις πρώτες διακοπές μετά τις Πανελληνίες, διάφορα τέτοια), αλλά και σαν κομμάτι είναι άψογο από όπου και να το κοιτάξεις. Η κλιμάκωση είναι σεμιναριακή, η ερμηνεία του Coverdale σίγουρα η καλύτερη στην ύστερη/glam περίοδο της μπάντας (ε και μέσα στις 3-4 καλύτερες γενικά στην δισκογραφία τους) και το κερασάκι στην τούρτα, η λεπτομέρεια που κρίνει τον πρωταθλητή, είναι το απίστευτο σβήσιμο των κιθαρών μετά την κορύφωση και την κραυγή στο τέλος. Αριστούργημα από τα λίγα.

Αν θυμάμαι καλά ήτανε Νοέμβρης του μαρτυρικού δυό χιλιάδες και ο Σημίτης μας τάιζε μακέτες ανάπτυξη και καταστολή… Σε γραφικό μέρους τούτου του τόπου ένας καφενές μάζευε τσούρμο από μέταλλα πανκιά χιπ χοπάδες και παππούδια που αναστέναζαν: Κι εμείς ακούγαμε ροκ στα νιάτα μας αλλά δεν κάναμε έτσι. Σκάει μύτη ο ψηλός άρτι αφιχθέντας από τας Αθήνας, πιάνει τον καφετζή κ πασάρει το δισκάκι. Με το που μπαίνει -σφήνα στη θρυλική κασέτα λαιβ Γενιά Αγρίνιο, γεγονός που αρχικά προκάλεσε ολιγοδευτερόλεπτο αρμαγεδδών-, πάρτους όλους ομαδικώς τέζα. Για φραπέ πρωί πήγαμε μετά από 3-4 ακροάσεις στο ριπίτ η κάβα έφερνε έξτρα καφάσια μπίρες κ λιάρδα τα παιδάκια. Μπέρι(οχι ο Γουόλτερ ρε θείο) γιουρ ντεντ.-

Νομίζω ότι είναι η πρώτη φορά που γίνεται δεύτερη αναφορά στον ίδιο δίσκο στο παρόν topic.

Τα λίγα (και γλαφυρά) λόγια του @LeChuck νομίζω ότι εξηγούν επαρκώς τον «ισοπεδωτικό» χαρακτήρα της εν λόγω δισκάρας.

Επίσης, αγαπητέ @LeChuck, αν η ιστορία που περιγράφεται δεν είναι κατά τι «διανθισμένη», εγώ ευχαρίστως την διάβαζα (και άλλες, αν υπάρχουν) με περισσότερες λεπτομέρειες και στο topic της νοσταλγίας, όπου η επαρχία, εν γένει, μάς έχει προσφέρει άπειρα «καλούδια».

(Reveal your) Dark Intentions…

Φίλε μου αν μιλάς για το μέταλ καφενείο στο Αγρίνιο μιλάμε για τεράστιο μαγαζί. Παππούδες να παίζουν τάβλι ακούγοντας μπάθορυ. Χρήστο δεν το έλεγαν το παιδί που το είχε?

Λοιπόν, σήμερα είπα να μιλήσουμε για έναν δίσκο που κυκλοφόρησε φέτος (σε φυσική μορφή τουλάχιστον!)

Kenn-Nardi-Trauma1200×1200 370 KB

Ενώ ο πρώτος solo δίσκος του Kenn Nardi συγκέντρωνε όλα όσα είχε συνθέσει από τη διάλυση των Anacrusis κι έπειτα με σκοπό να κυκλοφορήσουν κάποια στιγμή σαν συλλογική προσπάθεια κάτω από το όνομα της τόσο ξεχωριστής αυτής μπάντας, το “Trauma” έρχεται 7-8 χρόνια αργότερα προς επίρρωσιν του ήδη διαπιστωθέντος πως όλα τα προοδευτικά στοιχεία, ότι ήταν συναρπαστικό στη μουσική των εν λόγω thrashers είχε να κάνει κυρίως με τη φωνή, τα riffs, τα leads, τη δημιουργικότητα εν γένει του φύσει και θέσει μπροστάρη τους.

Εφ’ όσον λοιπόν οι προσδοκίες για ένα σταθερό reunion δεν ευοδώθηκαν, όπως ακριβώς στο “Dancing With The Past” έτσι κι εδώ ο Kenn αναλαμβάνει εξολοκλήρου την σύνθεση (εννοείται!), την παραγωγή (προφανώς!), και όλα τα όργανα, δίνοντας έτσι στην έννοια “solo δίσκος” την κυριολεκτική της σημασία!

Στη μισή διάρκεια από το προηγούμενο του (συν ένα ακόμη CD με “bonus” κομμάτια και κάποιες επανεκτελέσεις παλιότερων τραγουδιών, ενδεικτικές της συνέχειας αλλά και της κατεύθυνσης που είχε κατά νου ο Nardi) όλες οι πολυποίκιλες επιρροές είναι κι εδώ παρούσες σε ένα τόσο αναγνωρίσιμο σύνολο που χαρακτηρίζεται από μια σκοτεινή, καταθλιπτική ενίοτε ατμόσφαιρα.
Ορμώμενος από τις thrash… αναμνήσεις του, ο Kenn εξακολουθεί να συγκεράζει είδη, να δοκιμάζει πράγματα και ενορχηστρώσεις με συναρπαστικά αποτελέσματα, να καταθέτει ευρηματικούς ρυθμούς κι εθιστικές μελωδίες ακόμη και στα λιγότερα εξέχοντα κομμάτια, με το “Orphan” που κλείνει την “κανονική διάρκεια” να είναι χαρακτηριστικό των προθέσεων του κι ένα από τα πλέον φιλόδοξα δημιουργήματα του.
Το τελικό αποτέλεσμα τον δικαιώνει απόλυτα αφού διέπεται από την τόσο ιδιαίτερη προσωπικότητα του ενώ, ακόμη κι όταν μοιάζει να ακολουθεί μια συγκεκριμένη φόρμουλα, βρίσκει τρόπους να εκπλήξει ευχάριστα τον ακροατή.

Ακόμη και χωρίς την επανένωση των Anacrusis και κινούμενος στο “ημίφως” του underground όπου ενδεχομένως να αισθάνεται πιο άνετα, είναι ευτύχημα ότι ο κατάφωρα παραγνωρισμένος αυτός συνθέτης συνεχίζει να προσφέρει καινούρια μουσική, έστω και σε αραιά χρονικά διαστήματα. Μακάρι να συνεχίσει επί μακρόν.

Ας πάμε και σε κάτι λίγο διαφορετικό.

Για να σας βοηθήσω και να μην παιδεύστε άδικα, η μπάντα λέγεται Unfathomable Ruination. Σε γενικές γραμμές, το death metal μου το προτιμώ παραδοσιακό, όπως παίχτηκε μέχρι το 94 δηλαδή (οποιασδήποτε σχολής, όλες καλές είναι) ή έστω με ιντριγκάρει το prog death, όπως αυτό θεμελιώθηκε από Atheist/Cynic/Pestilence και λοιπούς του σιναφιού. Όταν βλέπω ταμπέλα brutal/tech/slam κτλ, προσωπικά δύσκολο να ενδιαφερθώ γιατί έχω καταλήξει πως ο ήχος εν γένει δεν είναι για εμένα. Εξαιρέσεις υπάρχουν (Suffo εκτός συναγωνισμού προφανώς, αλλά ενδεικτικά δηλώνω φαν και Necrophagist, Deeds of Flesh, Spawn of Possession, καλά περνάω και με Origin ανάλογα τα κέφια, για να δείξω λίγο που κινούμαι). Στα δικά μου αυτιά οι περισσότερες μπάντες του ήχου αναλώνονται περισσότερο σε ατελείωτα blastbeats, άφθονα ημιτελή riffs σε κάθε κομμάτι που εναλλάσονται τάχιστα μα σχεδόν νευρικά και το τελικό αποτέλεσμα είναι ένας brutal ορυμαγδός που δεν σου αφήνει κάτι στο μυαλό. Τουλάχιστον στο δικό μου.

Όσον αφορά εντελώς σύγχρονες μπάντες ωστόσο, υπάρχει μια στο τόσο που θα σκάσει κάτι και θα με αφήσει παγωτό. Έτσι και έγινε και με αυτούς εδώ τους Άγγλους που παίζουν φανταστικό brutal tech death metal. Η πρώτη ακρόαση είναι μια επίθεση στις αισθήσεις, ειδικά σε αμύητους στο είδος. Σιγά σιγά όμως, ακρόαση με την ακρόαση, το αυτί αρχίζει να φιλτράρει τα επιμέρους στοιχεία και οι αρετές του δίσκου αρχίζουν να γίνονται ευδιάκριτες. Ποιες είναι αυτές; Πρώτο και κύριο, το ότι οι άνθρωποι εκτός του ότι έχουν γράψει άρρωστα riffs, τα αφήνουν να ξεδιπλωθούν σε κάθε κομμάτι και ο ακροατής έχει χρόνο και να χωνέψει τι ακούει αλλά και να το απολαύσει. Κάθε τραγούδι είναι μαεστρικά δομημένο με κιθάρες που ξερνάνε αξιομνημόνευτα hooks, μελωδικές εκπλήξεις, ανελέητα breakdowns και παθιασμένα σόλο που δεν έχουν σαν αυτοσκοπό να ακουστούν περίπλοκα ή πολύ γρήγορα αλλά συνεισφέρουν στην κλιμάκωση κάθε κομματιού. Κάθε ακρόαση προσφέρει εγγυημένη απόλαυση, υπάρχει απίστευτος πλούτος εδώ πέρα και ακόμα και μετά από μερικές ακροάσεις, δεν μπορείς να είσαι εφησυχασμένος. Δεύτερη αρετή, η άψογη παραγωγή που κάνει τα πάντα να ακούγονται όπως ακριβώς πρέπει (ή έστω θέλω :Ρ) σε αυτη την μουσική. Τρίτη αρετή, και μεγάλο στοίχημα για εμένα, η φωνή. Ο Ben Wright στο μικρόφωνο είναι ένας διαολεμένος οδοστρωτήρας, με άψογα growls που προσδίδουν την απαραίτητη επιβλητικότητα που αξίζει στην μουσική των UR.

Ένας δίσκος-κόσμημα για το είδος, δεν έχω πάψει να τον επισκέπτομαι από το 2016 που κυκλοφόρησε. Αν ακούσει κανείς και ψηθεί, ας τσεκάρει και τον τρίτο (και τελευταίο προς το παρόν) που βγήκε πριν 3 χρόνια. Με το ντεμπούτο δεν έχω ασχοληθεί

Για πρώτη επαφή, αν θέλετε να ακούσετε ένα δείγμα, προτείνω μάλλον το Thy Venomous Coils, το οποίο είναι κάπως πιο “προσβάσιμο” αλλά έχει μέσα όλα τα στοιχεία που κάνουν το άλμπουμ να ξεχωρίζει.

Την κουβέντα τους είχαμε τις προάλλες με αφορμή το σάουντρακ της οδηγήσης μέχρι το γήπεδο του μπάσκετ, να που κατά σύμπτωση κλείνει και η 20ετία (τι λέτε ρε;;; ) από τη δική μου κορυφή αυτού του τεράστιου σχήματος από το Eire.

Ο δίσκος αυτός που αγόρασα σχεδόν άμεσα κατά την κυκλοφορία του (ορμώμενος αρχικά από όσα σκόρπια κομμάτια κυριότερα του “Spirit…” είχα ακούσει από δω κι από κει, αλλά ακόμα περισσότερο από την αποθεωτική κριτική του ΜΗ μαζί με ωραία συνέντευξη Άλαν) έχει αποκτήσει διαστάσεις μύθου μέσα μου με αιχμή του δόρατος φυσικά το ανυπέρβλητο “Sons of the Morrigan” .

Αφήνοντας τα εθνορομαντικά του Alan (που εδώ δεν είναι και τόσο πολλά άλλωστε) στην άκρη, ο συμβολισμός του “Storm…” στη δική μου θεώρηση είναι όσα θα μπορούσαν να συμβούν στην ψυχή, στο μυαλό, στο υποσυνείδητο ενός outcast πολεμιστή μέσα σε ένα βράδυ.

Η οργή (“The Heretics Age” με αρχοντικό μπλακμέταλ μπάσιμο και φωνητικό) και ο θρήνος (“Fallen to Ruin” με ρίζες στο βρετανικό doom/death) για έναν παλιό κόσμο που πεθαίνει.

Η συνειδητοποίηση της ανάγκης για αντίσταση, έστω κι αν είναι ουτοπική (“Cast Me to the Pyre”) και η πνευματική προετοιμασία για “μάχη” (“What Sleeps Within” με τη στιχάρα “it is not enough to kindle the fire, one must be the fire”).

Η ώρα της ιδεατής “μάχης” (“Sons of the Morrigan”) δοσμένη με έναν από τους πιο γλαφυρούς τρόπους που ακούσαμε (και διαβάσαμε) ποτέ. Η ματαιότητα είναι δεδομένη αλλά έστω κι αν εμπνευστεί ένα άτομο, η συνέχεια της αντίστασης, κατά βάση εσωτερικής, θα έχει εξασφαλιστεί (“then know my spell is cast”).

Και τέλος, η ανύψωση μέσω της παραπάνω πνευματικής διαδικασίας σε ένα ανώτερο επίπεδο διαφορετικό από τον αντιληπτό κόσμο (εξαιρετική η επιλογή και μουσική επένδυση του “The Hosting of Sidhe” του Ιρλανδού ποιητή και μυστικιστή William Butler Yeats).

Γνωρίζω και αποδέχομαι ότι για τους περισσότερους η κορυφή των PRIMORDIAL βρίσκεται σε κάποιο από τα επόμενα δύο άλμπουμς, ωστόσο τίποτα* στις δικές μου προτιμήσεις δεν γίνεται να εκθρονίσει τα πρώτα 4, τα οποία αν τα βαθμολογούσα θα μιλούσαμε για διαφορές δεκαδικών -ναι και το “Imrama” που το θεωρώ αριστουργηματικό και κορωνίδα του λεγόμενου pagan blackmetal. Πάντα όμως με μπροστάρη αυτό το κόκκινο μάτι από την κόλαση που δεσπόζει στο εξώφυλλο του “Storm Before Calm”, αυτό δε θα αλλάξει ποτέ.

*έβαλα έναν αστερίσκο λίγο πιο πάνω, γιατί μπορεί όπως είπα να μην υπάρχει κάποιο άλμπουμ των ιρλανδών που να υπερβαίνει τα 4 πρώτα, υπάρχει όμως ένα συγκεκριμένο κομμάτι, το οποίο καταπίνει σύμπαντα γύρω μου κάθε φορά που το ακούω.

Ναι, ναι, ναι και σαφέστατα ναι

Η γκρουπάρα στην οποία θα αναφερθώ στη δεύτερη μου απόπειρα σε αυτό το thread (ενα από τα καλύτερα του forum imo) δημιουργήθηκε το 1970 στο Λονδινο. Πριν από αυτό ο Brian May είχε δημιουρήσει τη μπαντα 1984 (που πήρε το όνομα της από το γνώστο λογοτεχνικό έργο), από την οποία αποχώρησε. Αργότερα, το 1968, έφτιαξε μαζί τον drummer Roger Taylor και τον μπασίστα/τραγουδιστή Tim Staffell τη μπάντα Smile, από την οποία ο τελευταίος αποχώρησε λόγω μουσικών διαφορών και απογοητευσης από τη μη επιτυχία της μπαντας (oh well) το 1970.

Πριν αποχωρήσει όμως είχε προσφέρει τα μέγιστα στη μπάντα, και αυτό δεν είχε να κάνει με το αν (δεν έχω ιδέα αν) ήταν καλός εκτελεστής ή συνθέτης, αλλά με το ότι ήταν πάρα πολύ καλός στο να διαλέγει φίλους. Πιο συγκεκριμένα, ήταν φίλος με, και ειχε γνωρίσει στους May και Taylor τον πολύ καλό φίλο του και …επίδοξο τραγουδιστή (και g.o.a.t. θα προσθεσω εγω) Freddie Bulsara. Οι Queen λοιπόν, στην πρώτη μορφή τους αποτελούνταν από τους δύο προαναφερθέντες May και Taylor μαζί με το Freddie (αργότερα Mercury) και τον μπασιστα Mike Grose, Η θέση του μπασίστα δέχτηκε τρεις ακόμα αλλαγές μέχρι το Φεβρουαριο της επόμενης χρονιάς. Στις αρχές του 1971 λοιπόν, με την προσθήκη του καταπληκτικου μπασίστα John Deacon ολοκληρώθηκε η κλασική σύνθεση με την οποία τους γνωρίσαμε, με τον εξαιρετικό και στο drumming και στις φωνητικές επιδόσεις αλλα και στο…πείραγμα Roger Taylor, τον καταπληκτικό και με απόλυτα δικό του στυλ, ειδικά από τα μέσα των 70s και μετά Brian May, επίσης με πολύ ωραια φωνή, και… ξέρετε ποιόν άλλον.

Το 1973, και μετά από μόνο συναυλιακή παρουσία της μπαντας έως τότε, ήρθε η ώρα και για τη δισκογραφική. Την άποψη μου για το σύνολο της δισκογραφίας της μπάντας την έχω εκφράσει, ως Μπαργαλάτσος, εδω:

Συνοπτικά θα πω μόνο πως οι δυο πρώτοι δίσκοι τους είναι (με καλυτερο εκ των δυο το “ΙΙ”) δυο κρυφα διαμαντακια της δισκογραφίας τους και δυο πολύ αξιόλογα δείγματα early 70s prog/hard rock.

e7eebc0a88a50cc9134bae3fa1176dcf500×669 49.5 KB

Συχνά αναφέρεται στα στερεότυπα της μουσικής πως ο τρίτος δίσκος ειναι πολυ καθοριστικός για την μετέπειτα εξέλιξη μιας μπάντας. Οι Queen εκτός από αυτή την προκληση είχαν ακόμα μια, ότι ο Brian May λόγω ηπατίτιδας (κατα γενική ομολογία μάλλον λόγω μολυσμένης σύριγγας σε εμβολιασμό) και μετέπειτα έλκους έλειψε από το πρώτο μισό των ηχογραφήσεων αλλα ήταν άρρωστος και κατά μεγάλο μέρος της διάρκειας της συνθετικής διαδικασίας. Μέσα σε όλο αυτό, οι queen κυκλοφορούν ένα φανταστικό δίσκο, που αποτελεί και το αντικείμενο αυτού του post.

Sheer heart attack (1974)

R-6255469-1621185467-1614597×599 125 KB

Το Sheer Heart Attack κυκλοφόρησε στις 8 Νοεμβρίου 1974 από την EMI στο Ηνωμένο βασίλειο και την Elektra Records στις ΗΠΑ. Η εμπορική του επιτυχία ήταν πολύ μεγάλη και έδωσε στη μπάντα στάτους διεθνούς αναγνώρισης. Σε σχέση με το Queen II ο δίσκος ειναι πιο straight-forward και με περισσότερο catchy- με την εννοια όχι του προσωρινού και εφήμερου, αλλα με την εννοια ρυθμων, ερμηνειών και μελωδιών που τις ακους μια φορά και τις θυμάσαι…για όλη σου τη ζωή. Τεχνολογικά είναι αρκετά μπροστά από την εποχή του, τα παιχνίδια με δεύτερες φωνές είναι πάμπολα, τα κανάλια της κιθάρας αρκετα- βλ. Brighton rock, η μπάντα πειράματιζεται με πάρα πολλά όργανα που προσθέτουν πινελιές στα κομμάτια (Piano, Jangle piano, Hammond organ, banjolele και πολλά διαφορετικά percussions ) και εμφανίζεται βελτιωμένη σε όλους τους τομείς.

Στη hard rock πλευρά της μπάντας (Brighton rock, Tenement Funster- που τραγουδάει ο ντράμερ Taylor, Now I am here, Stone cold crazy) τα κιθαριστικά ριφ του May είναι ακόμα πιο αιχμηρα και πορωτικά, τα τυμπανα του Taylor πιο ξεσηκωτικά και η φωνή του Freddie ταυτόχρονα φοβερά μελωδική και πορωτική.

Στην… πρωτοεμφανιζόμενη pop/rock πλευρά, το Killer Queen έχει τόσο υπέροχες και θεϊκές μελωδίες και η κιθάρα του May έχει αυτούς τους περίεργους (γαμάτους) ήχους που τους ανάγκασαν τη μπαντα να γράφει στους δίσκους πως δεν χρησιμοποιησε guitar synths, λες και ειναι κάτι κακό. O tempora, o mores. Η φωνή του Freddie ειναι τόσο γλυκιά και καθαρή και ταυτόχρονα τόσο δυνατή και χαρακτηριστική που κάνει αδύνατη την ύπαρξη ενός δεύτερου… Freddie.

Την ίδια μοναδική φωνή χρησιμοποιεί και πιο progressive και καταπληκτικό Lilly of the valley. Και μιας και μιλήσαμε για καταπληκτικά progressive κομμάτια, το in the lap of the gods που αρχίζει με την συνεργατική Taylor-Mercury κραυγή λίγα tracks παρακάτω, είναι ένα ακόμα αυτής της μεγάλης για την μπάντα κατηγορίας. Ολες οι φωνές του στο κομμάτι εν γένει μας δείχνουν την εξέλιξη της “κλασικής” φωνής του Freddie των 70s, που πλέον έχει τελειοποιηθεί. Και δίπλα του έχει τον Roger Taylor με το φανταστικό του φαλτσέτο στα δεύτερα φωνητικα. Συνολικά στο sheer heart attack, όπως και σε πολλούς από τους δίσκους τους έχουμε πάμπολλες συμμετοχες Taylor και May στα φωνητικά. Στο flick of the wrist έχουμε υπνωτιστικές ατμοσφαιρες, χορωδιακά φωνητικά και ένα πολύ ωραίο σόλο από το Brian May.

Τα υπόλοιπα κομμάτια του δίσκου είναι και αυτά πολύ αξίολογα (οι queen ποτέ δεν είχαν πρόβλημα…κοιλιών στους δίσκους τους, με εξαίρεση το hot space που δεν θα ηταν υπερβολή να πούμε πως είναι μια κοιλιά…ολόκληρο). Τα dear friends και she makes me ειναι σύντομα και μελωδικά, τα misfire και bring back that leroy brown πιο rock and roll με την πολύ παλιά έννοια του όρου (ειδικά το δεύτερο).

Τέλος, το in the lap of the gods revisited κλεινει το δισκο επικά, όπως επικά έκλεινε και τις συναυλίες τους την περίοδο 1974-1977.

Στιχουργικά ο δίσκος απομακρύνεται από το fantasy (με εξαιρεση μονο τα Lap of the gods και το Lilly of the valley αν δεν κανω λαθος) και πιάνει πιο γηινα και κοινωνικά θέματα, οπως ενα love story (brighton rock), μια πόρνη πολυτελείας (Killer queen), τον May που μαλλον ανυπομονεί να ξαναειναι υγιης (Now i’m here), τους gangsters (stone cold crazy) και άλλα.

Ενα ενδιαφέρον trivia είναι πως δίσκος πήρε το όνομα του από το ομώνυμο τραγούδι (δυνατή ροκιά) που εμφανίζεται …τρεις δίσκους αργότερα, επειδή δεν μπόρεσαν να το ολοκληρώσουν εντός της προθεσμίας του δίσκου που φέρει το όνομα του!

Αυτά λοιπόν για την ώρα για τους Queen, ίσως κάποια στιγμή συνεχίσω και με κάποια από τα επόμενα αριστουργήματα τους.

Αμέτρητες ακροάσεις και ένας από τους αγαπημένους μου ροκ δίσκους, ωραίο κείμενο @RiderToUtopia !

ξεκιναω με την παραδοχη οτι οντως προκειται για το καλυτερο τοπικ του φορουμ κ θα ηθελα να γραφουν περισσοτεροι για αλμπουμ που γουσταρουν ειτε με τροπο παργαλατσου, ιαν ειτε με τον δικο μου που ειναι λιγο πιο ασπουμε χυμαδιο

ανοιξα λαπτοπ μετα απο μηνες εσβησα αρχεια κτλ να παρει μπρος βαζω ακουστικα παταω πλευ…

πριν αρχισω να σας ενημερωσω οτι δεν ειμαι κανας τεραστιος οπαδος του συγκροτηματος αν κ το ψευδωνυμο λεει αλλα. απλα τοτε που εψαχνα ονομα για μειλ ειχα μπροστα μου το αλμπουμ απο το οποιο προερχεται αυτο οποτε κ μετα απο αποτυχημενες προσπαθειες να βαλω killboypowerhead με διαφορες παραλλαγες αντιλαμβανοντας οτι μαλλον υπαρχουν κ αλλοι καμμενοι μ εμενα χρησιμοποιησα το ixnay σε διαφορες παραλλαγες και η μια το πετυχε. βεβαια το εχω μετανιωσει αφου ειναι πολυ δυσκολο να το πω σε καποιον να το καταλαβει οποτε δινω συμβουλη σε οσους εχουν παιδια να τα πουν οταν ερθει η ωρα να χρησιμοποιησουν ενα βατο ονομα και οχι του τυπου tranos13 ή argyrosloveforever αφου κατα μεγαλη πιθανοτητα θα το χρησιμοποιησουν σε ολη τους την ζωη. Εμεινε κ το ψευδώνυμό ετσι.

τι θα γινει φιλε θα μας πεις για το αλμπουμ που θεw “λιγα λογια” λεμε

οκ συγγνωμη παμε

That’s right, kick off your shoes, put your feet up
Lean back and just enjoy the melodies
After all, music soothes even the savage beasts

20220704_20290412992×2992 511 KB

η σχεση μου με τους offspring ηταν αυτη που ειχε ενας πιτσιρικας μεταλας εν ελλαδι. απαξιωση. φλωροι. δεν ειναι μεταλ. ειναι εχθροι και αλλες μαλακιες αλλα οκ να μετανιωνεις για πραγματα που εκανες οχι για πραγματα που δεν εκανες.

η 1η μου επαφη ηταν σ ενα cd του περιοδικου “εικονα και ηχος” αν θυμαμαι καλα καπου 94 95 που ειχε μεσα και το ανατολιτικο γιουκαρεντ κιπιτ σεπαρειτεντ come out and play. νταξ τι να πει κανεις γιαυτο το τραγουδι το ξερει ολος ο κοσμος σε 30 χρονια θα κανουν πιτσιρικια λιστα με τραγουδια που θα την ονομαζουν classic rock και θα ειναι και αυτο μεσα. το βαριεμαι μετα απο τοσο καιρο οσο βαριεμαι και το smoke on the water. μολις το ακουσα καταλαβα οτι θα γινει επιτυχια και εινια η 2η μου τετοια επιτυχια μετα τους two faces οταν ειχαν ξεμεινει 2 κουτες απο το αλμπουμ τους στο δισκαδικο εβαλα να το ακουσω μ αρεσε το εδωσα να το ακουσει ενας ραδιοφωνικος παραγωγος της σαλονικας το επαιξε στο ραδιο κ εκαναν καποια επιτυχια. μπραβο μου.

εγραψα πολλα θα συντομευω.

20220704_20292412992×2992 496 KB

NITRO: υμνος για τους πιτσιρικαδες, τοχω ξαναπει τραγουδι που ξεκιναει μονο με ντραμς δεν γινεται να μην ειναι καυλα. δεν εχω καταλαβει what nitro means αλλα οκ.

BAD HABIT. τραγουδι υμνος για τις χριστοπαναγιες που ριχνεις οταν σε κλεινει καποιος στο δρομο.

GOTTA GET AWAΥ. οκ τραγουδι που ξεκιναει μονο με ντραμς παλι. χαμος στο ρεφρεν ιδανικο για λαιβ καταστροφες,

GENOCIDE.SOMETHING TO BELIEVE IN. παιχτε πανκ.βερμουδα χαλαρο πουκαμισακι κ σκειτμπορντ.
.
SELF ESTEEM. ειχα μια κοπελα. μισο χρονο ολα καλα. μετα αρχισαν τα θα παω διακοπες με γονεις να εξαφανιζεται να μην απανταει τηλεφωνα εγω εξω απο σπιτι της να την περιμενω να ερχεται να μ λεει τι σε νοιαζει που ημουν καταντια. αλλα εκει. χωριζουμε οκ με χωριζει φευγω αθηνα. την ξεχναω. που και που επαιρνε τηλεφωνο "ελα που εισαι σε θυμηθηκα, σε ειδα στον υπνο μου’ επαιρνα θαρρος εγω την επαιρνα τηλ αλλη φορα “μην μ ενοχλεις” μ ελεγε. καταντια. την πετυχα μετα απο καιρο λιγο πιο πανω απο το σπιτι μου στο γαλατσι να περπαταει στον δρομο. αυτη σαλονικα εμενε και την πετυχα γαλατσι. σημαδι. της λεω θα ρθεις το βραδυ σπιτι μου να κοιμηθουμε. ερχεται.ξαπλωνουμε μου λεει “αντε ελα” πηγαινω γινεται η πραξη κοιμομαστε φευγει το πρωι. οκ ξερω καταντια αλλα “I may be dumb but I’m not a dweeb I’m just a sucker with no self-esteem” δεν την ξαναειδα. περασαν 17 χρονια.

KILLBOY POWERHEAD. δυναμιτης. ρεφερεναρα. ξεφρενος ρυθμος.

…μολις τωρα κατω απο το σπιτι μου μαλωνε ενα ζευγαρι ασχημα και ο τυπος της επιανε το μπρατσο δυνατα και της φωναζε μεσα στα μουτρα αυτη εκλαιγε και επρεπε να μιλησω και τον εβρισα να αφησει την κοπελα και γενικα εχασα την ορεξη να γραψω αλλα οποτε τ αφηνω εδω γτχμ…σορρυ.

Βλεπω Offspring, παταω καρδουλα, και τωρα παω να διαβασω

Θυμισε λίγο τις ιστορίες που λέει ο @QuintomScenario όταν παρουσιάζει κάτι και σε αγάπησα λίγο περισσότερο

Είναι κάποιοι δίσκοι που και μόνο που τους ανακαλείς στην μνήμη, σου προκαλούν δέος. Όπως και μόνο στην θέα του εξωφύλλου, το ίδιο. Είναι κάποιοι δίσκοι που δεν χρειάζεται πια να τους ξανά ακούσεις, γιατί έχουν περάσει μέσα σου για πάντα. Και τέλος είναι κάποιοι δίσκοι που όχι μόνο σου ξυπνάνε μνήμες με εικόνες και χρώματα, αλλά ακόμη και μυρωδιές του τότε.

Ένας λοιπόν από αυτούς τους (λίγους) δίσκους για εμένα είναι και το…

Front522×522 32.4 KB

Δεν ξέρω εάν είναι κατώτερο του Nevermind στα αυτιά του πολύ κόσμου και ποια η κληρονομιά του και δεν με πολύ-νοιάζει κιόλας. Ξέρω όμως με σιγουριά πως αυτός ο δίσκος είναι δικός μου. Τον έχω λατρέψει. Γιατί έχω μελαγχολήσει, έχω ερωτευτεί, χωρίσει και ξεσπάσει μαζί του, πίσω στην εφηβεία μου.

Δεν νομίζω να υπήρχε καλύτερος για να κάτσει πίσω από την κονσόλα από τον μεγάλο Albini και ας τους έκραζε πριν (είναι σαν τους R.E.M απλά με fuzz έλεγε Κέρδισε ευτυχώς η επιμονή και η εμμονή του Cobain για να φτιάξει τον δίσκο των Pixies που ποτέ δεν δημιούργησαν οι ίδιοι (Θα μπορούσα να ήμουν μέλος τους ή ακόμη να ήμουν μέλος και σε μια Cover Band τους, είχε πει).

Ο δίσκος ξεκινάει με την παραφωνία του Serve The Servants. “Teenage angst has paid off well…Now I’m bored and old” λέει σε ένα από τα πιο αυτοβιογραφικά του τραγούδια. Μιλώντας για το διαζύγιο των γονιών του, την σχέση με τον πατέρα του και με ειρωνικό τρόπο για τις συκοφαντίες των μίντια για την σχέση του με την Love.

Scentless Apprentice, το πιο Headbanging κομμάτι τους (?) Εμπνευσμένο από την νουβέλα Perfume. “You can’t fire me because I quit” χμμμ!

Ηeart Shaped Box. Το πρώτο σινγκλ του δίσκου και στην ουσία γέφυρα μεταξύ του Nevermind και In Utero. Έχει την νοοτροπία του Smell Like Teen Spirit λιγάκι ε? Στον δίσκο ακούμε την εδοχή του Litt (παραγωγός των R.E.M…ξανά χμμμ!) για να γίνει πιο Radio Friendly Unit Shifter γιατι του Albini παρά ήταν ΄΄βρώμικη¨ για σινγκλ. (το βρίσκουμε στην επετιακή έδοση του δίσκου).

To Rape Me σήκωνε και σηκώνει μεγάλη συζήτηση. Η μπάντα βροντοφώναζε ότι είναι ένας ύμνος κατά του βιασμού των γυναικών και δεν μπορώ να πιστέψω οτιδήποτε άλλο όταν ο ίδιος ο Cobain ήταν μεγάλος θαυμαστής του κινήματος Riot Grrrl. ΄Όπως και να έχει το κομμάτι δίχασε την κοινή γνώμη.

Frances Farmer Will Have Her Revenge On Seattle είναι εμπνευσμένο από την βιογραφία της ηθοποιού Frances Farmer. Δεν γνωρίζω περισσότερα για την ιστορία. Το κομμάτι έχει μια υποβόσκουσα ένταση (αλλά τι λέώ, όλος ο δίσκος είναι έτσι).

Dumb. H πιο μελωδική και γλυκιά στιγμή του δίσκου. Η ποπ ευαισθησία του Cobain στο μεγαλείο της.

Very Ape. Από τα πιο αγαπημένα του δίσκου με τις lead μελωδίες της κιθάρας και την τελειότητα της απλότητας.

“Milk It” Εδώ έχω θέμα. Δεν ξέρω εαν είναι το πιο σκοτεινό τους τραγούδι, γιατι κονταροχτυπιέται με το Big Long Now. Είναι όμως το πιο αβάντ γκαρντ τους. To χαρακτήρισαν ως ψυχολογική αυτό-εξέταση του. *I am my own parasite…I don’t need a host to live" και "Look on the bright side is suicide” θα στοιχειώσουν κόσμο 7 μήνες αργότερα.

“Pennyroyal Tea”. Από τα πιο αγαπημένα και όχι μόνο του δίσκου (ειδικά η εκδοχή του στο Unplugged). Μιλάει για τους ανθρώπους που πάσχουν από σκληρή κατάθλιψη. Φυσικά σαν τρίτο σινγκλ, ακούμε την εκδοχή του Litt

Radio Friendly Unit Shifter. Σας αρέσουν οι Stooges? Στους Nirvana πολύ. “Use just once and destroy”

Tourette’s Μέτριο Ροκ? Ότι φωνή παρέμεινε από το προηγούμενο τραγούδι, την έφτυσε εδώ.

All Apologies. Η πιο έντονα συναισθηματική στιγμή τους. Περασμένο από το βερνίκι του Litt και αυτό. Λένε ότι είναι ένα στοργικό αντίο στην Love και στην κόρη τους. Το επαναλαμβανόμενο All in all is all we are στο κλείσιμο, θα μας στοιχειώνει για πάντα.

Σόρι Gallons Of Rubbing Alcohol Flow Through The Strip αλλά χάνεις από τα αποδυτήρια από το Endless, Nameless.

Δεν ξέρω εάν το In Utero είχε προοριστεί σαν κύκνειο άσμα ή απλά έτυχε, εγώ το βλέπω σαν μια άλλη μικρή τους νίκη. Δηλαδή σαν να ξανα-πήραν (ή έστω κράτησαν) τον έλεγχο της μουσικής τους στα χέρια τους.

Credits: To κείμενο του Αποστόλη για τους Drug Church και το Hygiene και την αναφορά στο In Utero που με έβαλε σε μουντ να γράψω (όχι και τόσο) λίγα λόγια. By the way είναι δισκάρα μεγάλη το Hygiene ε.

ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟΣ ΔΙΣΚΟΣ, ή ορθότερα, δίσκος-βίωμα, όπως τα έγραψες. Έβαλα καρδούλα πριν καν διαβάσω. Μετά όμως με σόκαρε το παρακάτω:

Δε μπορώ να φανταστώ πως δεν έχεις ψάξει την ιστορία, μου φαίνεται απίθανο. Ενδεικτικά:

Frances Farmer was an American actress from Seattle who appeared in over 10 feature-length films throughout her career. While she was beloved on the screen, her personal life was shrouded in controversy. She frequently and publicly expressed her disdain for Hollywood’s culture, was a heavy drinker and smoker and was even accused of being a communist sympathizer. She was then committed to a mental institution against her will. Many people, Cobain included, believed that this was a direct consequence of her rebellious behavior rather than for a legitimate mental illness.

“In her false witness, hope you’re still with us/

To see if they float or drown.”

Cobain draws parallels between Frances’s institutionalization and witch trials, during which the accused witch would be tied up and thrown into a body of water. Floating was an indication of witchcraft, as the water would “reject their body” if they had skipped the Christian sacrament of Baptism. The alternative to that is sinking, however, and being bound would cause the accused witch to drown. Either way, there is no winning, much in the same way that Frances’s fate was decided before she was committed.

While institutionalized, Frances was diagnosed with paranoid schizophrenia and was abused both mentally and physically. While she would ultimately return to her acting career after being released, she would never be the same. Her abusers would never face any consequences for their actions.

“She’ll come back as fire to burn all the liars/

Leave a blanket of ash on the ground.”

Έχεις απόλυτο δίκιο! Ήξερα πολύ περιληπτικά την ιστορία. Για μια ηθοποιό η οποία ήταν πολύ διαφορετική και «rebell» με προβλήματα αλκοολισμού που της κάνανε μέχρι και λοβοτομή και ότι έχει γίνει και ταινία η ζωή της, το 1982 με την Τζέσικα Λανγκ.

Μου φάνηκαν λίγα αυτά που γνώριζα (ούτε το βιβλίο διάβασα, ούτε και την ταινία έχω δει) και για να μην γράψω καμία βλακεία το απέφυγα

Τα καλύτερα σας έχω σήμερα!

isen torr1079×1089 258 KB

Έχοντας βάλει στον πάγο τους Solstice λόγω “εσωτερικών ζητημάτων”, ο Rich Walker ένωσε δυνάμεις με τον Tony Taylor των Twisted Tower Dire, τον Perry Grayson των Destiny’s End και το rhythm section των Ritual Steel για να σχηματίσουν το project των Isen Torr με αρχική πρόθεση να κυκλοφορήσουν τρία EPs!

Το πρώτο από αυτά είχε τον τίτλο “Mighty and Superior” και περιείχε μόλις δύο κομμάτια που ήταν κοντά στο ύφος των Solstice, κάτι απόλυτα λογικό μιας και προοριζόταν για το τρίτο τους δίσκο. Το doom στοιχείο βρίσκεται σε ύφεση εδώ (αν εξαιρέσει κανείς τις διάρκειες!) σε αντίθεση με το επικό που συναντάται σε αφθονία! Ατόφιο βρετανικό ατσάλι, με ορμητικά μελωδικά trademark leads δια χειρός Walker (που εδώ επιλέγει να αναγράφεται σαν “Wulfric”, μάλλον για να δείχνει πιο… εξαρχαϊσμένος!), που δεν αφήνουν περιθώρια διαφυγής στον ακροατή, galloping στιβαροί ρυθμοί, με τις πάντα διακριτές επιρροές από την “ηρωική” πλευρά των Maiden, μια μουσική που σε ταξιδεύει στους λόφους και τα καταπράσινα λιβάδια της Αγγλίας μέχρι την τελική έφοδο εναντίον του εχθρού! Για το Θεό δηλαδή, μέχρι και οι στίχοι εμπλουτίζουν το λεξιλόγιο όσων δεν έχουν την αγγλική σαν μητρική γλώσσα!
Εντάξει, ο (εξαιρετικός και απόλυτα κατάλληλος για την “δουλειά”) τραγουδιστής ήταν αμερικάνος, αλλά δεν θα αφήσουμε μια λεπτομέρεια να μας χαλάσει μια ωραία ιστορία!

Περιττεύει βέβαια να πούμε ότι το εν λόγω EP έγινε δεκτό με υπέρμετρο ενθουσιασμό στους σχετικούς underground κύκλους και θεωρείται εκ των σημαντικότερων του είδους, με τους οπαδούς να αδημονούν για το επόμενο βήμα που δυστυχώς, αφ’ ενός λόγω των γνωστών, αργών παραγωγικών ρυθμών του Walker, και αφ’ ετέρου εξαιτίας του θανάτου του Taylor σε τροχαίο το 2010, δεν έμελλε να πραγματοποιηθεί. Ακόμη κι έτσι όμως, οι Isen Torr θα μνημονεύονται εσαεί μεταξύ των πλέον εξεχουσών στιγμών του ιδιόρρυθμου δημιουργού.