Ε μα είναι δυνατόν γμτ!!!
2 Likes
Το είχα πεντάδα, το φαγε η αναφορά στον τζαζ δίσκο, μπας και τον ακούσει κανένας 
. Πίστευα και γω θα αναφερθει
1 Like
Λογικα εννοείς Soundgarden.
Λογικότατα έχεις δίκιο, το διόρθωσα. 
1 Like
2002
(λίγο σύντομα γιατί διακοπές)
1. System of a Down – Steal this Album!
Μετά την τρέλα του Toxicity που με κυρίευσε πήγα σύντομα να αγοράσω ό,τι είχαν βγάλει μέχρι τότε. Το εξώφυλλο και το γεγονός πως δεν υπήρχε βιβλιαράκι με στίχους και φωτογραφίες με είχε παραξενεύσει πολύ. Προσωπικές αδυναμίες τα A.D.D. (American Dream Denial), Highway Song και Roulette.
2. Interpol – Turn on the Bright Lights
Γνωριμία και κόλλημα με το Obstacle 1, συγκίνηση με την τελειότητα που λέγεται Stella Was A Diver And She Was Always Down. Φανταστικός δίσκος γενικώς.
3. Ωχρά Σπειροχαίτη – Ωχρά Σπειροχαίτη II
Από το πανέμορφο “Να Γαληνεύεις” μέχρι το ανατριχιαστικό “Με Λες Επίθεση”, ο συγκεκριμένος δίσκος αποτελεί κόσμημα για την ελληνική δισκογραφία.
4. Bad Religion – The Process Of Belief
Μεγάλη επιστροφή για την καλύτερη πανκ μπάντα, με τον καλύτερο δίσκο που κυκλοφόρησαν μετά το No Control.
5. Isis – Oceanic
Πρόκειται μάλλον για το πρώτο post-metal συγκρότημα με το οποίο ήρθα σε επαφή, μέσω διθυράμβων που έγραφε το περιοδικό Rock Sound για το Panopticon. Είχε και cd με το βιντεοκλιπ του In Fiction (κομματάρα). Το Oceanic βέβαια μάλλον παραμένει το αγαπημένο μου από τους Isis.
Λοιπές Μουσικάρες:
Rotting Christ – Genesis
Αυτή ήταν η πρώτη μου επαφή με το συγκρότημα, καθώς μου είχε δανείσει το cd ένας μπλακμεταλλάς μεγαλύτερης τάξης στο γυμνάσιο. Εγώ του είχα δανείσει μια συλλογή των Venom από κάποιο Metal Hammer (την οποία ο αλήτης δεν μου την επέστρεψε ποτέ). Σκαλωτική έναρξη με το Daemons, διεστραμμένη μελωδία που με σκάλωσε άσχημα όταν ήμουν πιτσιρικάς.
Kaamos – Kaamos
Ήδη κλασικό το συγκεκριμένο σουηδικό death metal τερατούργημα. Τέρμα κολλητικό.
Alexisonfire – Alexisonfire
Όταν είσαι νεαρός και βλέπεις εξώφυλλο με 2 μαθήτριες στα μαχαίρια (κυριολεκτικά) ψαρώνεις με συνοπτικές διαδικασίες. Ευτυχώς πρόκειται και για πολύ καλό δίσκο. Pulmonary Archery, μόνο που το γράφω νιώθω την emo φράντζα μου να επανέρχεται.
The Distillers – Sing Sing Death House
Ευχαριστώ για ακόμη μια φορά τον Tony Hawk. Μπαίνει το Seneca Falls όταν κοιτάω να βγάλω κάνα κόλπο στο 4ο game, με ξαφνιάζει η φωνή της Brody Dalle και η πειστική αλητεία της, ωραίες στιγμές.
Lock Up – Hate Breeds Suffering
Grindcore supergroup που σκοτώνει σε κλασική του στιγμή.
DoomSword – Resound the Horn
Το καλό, το εμπνευσμένο το επικ. Και μόνο το Onward Into Battle να είχε θα έφτανε.
Napalm Death – Order of the Leech
Σταθερά κορυφαίοι. Από τις (πολλές) άψογες στιγμές τους.
Tragedy – Vengeance
Αν ρωτήσεις με ποιο Crust δίσκο είναι καλό να γνωρίσεις το ιδίωμα, πιθανότατα αυτή την απάντηση θα πάρεις από τους περισσότερους.
Paradise Lost – Symbol of Life
2-3 δίσκους ακούω ανά φάσεις πλέον από αυτούς, και αυτός είναι ο ένας. Ήταν ο αγαπημένος μου Lost δίσκος κάποτε βασικά. Ειδικά τα Isolate, Erased, Mystify και Symbol Of Life δεν ξέρω πόσες φορές τα έχω ακούσει. Πάρα πολλές.
Box Car Racer – Box Car Racer
2/3 Blink (χωρίς τον Hoppus), ακόμη και έτσι μια χαρά, και διαφορετικός ήχος.
Diary of Dreams – Freak Perfume
Δεν ήξερα ότι ήταν γνωστό σε πολλούς μεταλλάδες αυτό το φοβερό αλμπουμ. Το Amok είναι με ευκολία ένα από τα απόλυτα χορευτικά χιτς του είδους.
mewithoutYou – [A-B] Life
Σχεδόν όσο καλό είναι και το εξώφυλλο του.
My Chemical Romance – I Brought You My Bullets, You Brought Me Your Love
Καλωσορίζουμε μια από τις καλύτερες μπάντες της προηγούμενης (τουλάχιστον) δεκαετίας.
Εξώφυλλο της Χρονιάς:
mewithoutYou – [A-B] Life
31 Likes
2002 → Year of the Big Shot Bob
Vlade, you should read a paper or something…
11. – 6.
11. LAKE OF TEARS “The Neonai”
Ναι, το ξέρω ότι ο Brennare το ηχογράφησε μόνος του, λόγω πίεσης της Black Mark, και πρακτικά το αποκήρυσσε ήδη από όταν κυκλοφόρησε. Ναι, προφανώς είναι δίσκος με μειονεκτήματα. Ναι, εμένα παρολαυτά μου αρέσει… Πολύ. Τα προγραμματισμένα τύμπανα μαζί με τα synths δίνουν έναν σχεδόν darkwave αέρα, οι κιθάρες είναι μάλλον συμπληρωματικές, η ένρινη, όχι ιδιαίτερα μαγευτική, αλλά με αυθεντική σκανδιναβική μελαγχολία φωνή του Daniel εν τέλει χρωματίζει κατάλληλα. Εκείνη δε της Jenie Tebler (αδελφής του Quorthon), όπου συμμετέχει, ανεβάζει το συναίσθημα στα ύψη. Καμιά φορά και η ανάγκη παράγει αποτέλεσμα…
10. PARADISE LOST “Symbol of Life”
Βλέπω το βάζετε κάποιοι στις top-3 (ή 5, whatever) Lost κυκλοφορίες και χαίρομαι ιδιαιτέρως γιατί εκεί το τοποθετώ και εγώ. Ένας σχεδόν τέλειος συνδυασμός electro και gothic rock/metal με χιτάκια που θα άξιζαν να ακούγονται σε κάποια dancefloors (αν και στην Ελλάδα δυστυχώς αυτό σπάνια συνέβη) και βαθύτερα κομμάτια, όπώς τα “Pray Nightfall”, “Mystify” (και όχι μόνο) να συνεπαίρνουν. Μόνο αυτό το “Channel for the Pain” να έλειπε…
9. AGALLOCH “The Mantle”
Δεν είμαι και ο μεγαλύτερος ρέκτης του φυσιολατρικού Oregon-ικού blackmetal (αυτό που τελικά ορίστηκε ως Cascadian) αλλά οι AGALLOCH του δεύτερου δίσκου αφενός το μπόλιασαν με άφθονες δόσεις καλοδεχούμενης (neo)folk και λοιπών «ατμοσφαιρικών» ήχων, αφετέρου ευωδιάζει τόσο πολύ νοτισμένο ξύλο και φρέσκο χώμα, που είναι αδύνατον να του αντισταθεί όποιος έχει περάσει -έστω και ως διάλειμμα από την πόλη- κάποιες φθινοπωρινές περιόδους σε επαρχιακούς τόπους.
8. AXIS OF ADVANCE “The List”
Το «παρεάκι» εδώ αλλάζει ρόλους και την δημιουργική πρωτοκαθεδρία την έχει ο Vermin, με τον Read σε υποστηρικτική θέση πίσω από τα τύμπανα. To black/death των AXIS OF ADVANCE (φυσική συνέχεια των SACRAMENTARY ABOLISHMENT) στ’ αυτιά μου περιέχει γερό ενισχυτικό voivod-ικού φουτουρισμού και στον πυρήνα του είναι η πρώιμη, λυσσαλέα μορφή του thrash που κάποιοι αγαπήσαμε. Η μιλιταριστική αισθητική μπορεί αρχικά να δείχνει αμφιλεγόμενη, αλλά στην πράξη δεν είναι κάτι άλλο από την ψυχρή αποτύπωση της παράνοιας του πολέμου -στη λογική π.χ. ενός “Mandatory Suicide”.
7. GOGOL BORDELLO “Multi Kontra Culti Vs. Irony”
Σχεδόν πληγώθηκα που το ντεμπούτο της αγαπημένης μου τρελοπαρέας δεν βρήκε θέση στην ενδεκάδα του ’99 (κυρίως λόγω των “God Like” και “Nomadic Chronicle”) αλλά τώρα μπαίνουν μέσα με τα μπούνια. Δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς για ένα από τα πιο λατρεμένα μου κομμάτια όλων των εποχών, το “Through the Roof ‘n’ Underground” (“between the borders the real countries hide”…), αλλά και γενικότερα έναν δίσκο που ναι μεν βρίσκεται ένα βήμα πριν την έκρηξη (που θα έρθει με το επόμενο), όμως και εδώ που κυριαρχεί ακόμα κάπως περισσότερο το ethnic στοιχείο το αποτέλεσμα (λόγω βαλκάνιας ιδιοσυγκρασίας) ηχεί μαγευτικά οικείο.
6. ANTAEUS “De Principii Evangelikum”
Το μόνο που του λείπει είναι το σοκ του προηγούμενου. Πιο πηχτό, ακόμα πιο επιθετικό, πιο compact (28 λεπτά σε σχέση με τα 34 του CYFAWS) και με πιο πολλά Ζ, το δεύτερο album των MkM, Set, Storm και λοιπών εδραιώνει τη θέση τους «αναγέννηση» του ήχου που είναι στα σκαριά σε όλη την Ευρώπη. Ό,τι ήταν οι SLIPKNOT για το αμερικάνικο metal είναι οι ANTAEUS για το ευρωπαϊκό bm (εξ’ ου και ο «καλύτερος» δίσκος τους θα είναι ο τρίτος 
).
5.
DOWN “II: A Bustle in Your Hedgerow”
Μα ούτε ένα mention, τουλάχιστον μέχρι την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές; Όχι πως με νοιάζει δηλαδή, το δεύτερο άλμπουμ του απόλυτα ταιριαστού (σε επίπεδο προσώπων) project για μένα είναι ένα hour-long ταξίδι στις νότιες πολιτείες της Αμερικής, γεμάτο σκοτάδι, μελαγχολία, bourbon, παραίτηση αλλά και μυστικισμό στα βουνά της Meggido. Μπορεί τα ντουμάνια και οι τσίτες του “NOLA” να έχουν υποχωρήσει κάπως, από την άλλη όμως οι δυναμικές και η ροή των κομματιών του “II” τον κάνουν έναν, από τους ελάχιστους ροκ δίσκους τέτοιας διάρκειας που δεν βαριέμαι όχι ένα κομμάτι, αλλά ούτε μισό κουπλέ εκεί μέσα…
4.
QUEENS OF THE STONE AGE “Songs for the Deaf”
My generation, part C: Κι αυτό γιατί το τρίτο full-length των QOTSA παρότι (στην Ελλάδα) δεν έπιασε ποτέ το βεληνεκές των MUSE και των SOAD ανήκει σε αυτήν την κατηγορία (της ευρύτερης αποδοχής δηλαδή) όντας μια αδιανόητα πετυχημένη συλλογή straightforward rock anthems με νεύρο και ειρωνική διάθεση με το κιλό. Το δίδυμο των “…Millionaire”/”No One Knows” αποτελεί ένα από τα καλύτερα openers όλων των εποχών.
3.
ARCTURUS “The Sham Mirrors”
H φάση εδώ είναι «περνάμε καλά και αυτό βγαίνει προς τα έξω». Επτά από τις πιθανότατα πιο ακομπλεξάριστες συνθέσεις που έχουν ηχογραφηθεί ποτέ, ούτε αβαντ-γκαρντ ούτε τίποτα, μόνο μερικοί τύποι που ο καθένας κάνει το κομμάτι του (με τον Sverd να διατηρεί έναν ξεκάθαρα καθοδηγητικό ρόλο, αλλά και ο Knut επιβάλλει υπόγεια τα «θέλω» του) και όλο μαζί το αποτέλεσμα είναι πιο συμπαγές κι από γρανίτη. Θα έλεγα ότι πρόκειται για το πιο άξιο τέκνο που γέννησε η space νοοτροπία των HAWKWIND, με εξαίρεση το μαυρομεταλλικό στην ψυχή “Radical Cut”, που είναι και το αγαπημένο μου του δίσκου και πάντα ελπίζω ότι θα βγει κάποτε μια εκδοχή του στην οποία το κλείσιμο με το ubu horn δεν τελειώνει ποτέ…
2.
ISIS “Oceanic”
Ένα από τα πιο καθηλωτικά πράγματα που θυμάμαι από παιδί είναι να κάθομαι και να χαζεύω το πέλαγος, τους κυματισμούς και τις συγκρούσεις τους (τα κύματα των τοπικών αέρηδων vs αυτά του πελάγους). Το αγαπημένο μου μέσο μεταφοράς είναι ένα πλεούμενο, μικρό ή μεγάλο. Ένας από τους τρόπους «διαφυγής» μου ήταν (και παραμένει) το ψάρεμα, ιδανικά από απόκρημνα βράχια. Ούτε που υποψιαζόμουν τότε ότι η βοή της θάλασσας μπορεί να αποτυπωθεί σε κάποιου είδους μουσικές νότες με δομημένη σειρά. Ευτυχώς για μένα αυτοί εδώ οι Βοστονέζοι, με τον Ατλαντικό στα πόδια τους, το κατάφεραν. Μια φορά στο AlleyCat, πρέπει να ήταν 5-6 το πρωί, ξάπλα πια στους μέσα καναπέδες, βάζει “The Beginning and the End” -εκείνες τις στιγμές ήμουν πολύ χαρούμενος…
1.
PRIMORDIAL “Storm Before Calm”
Ειδικές Καταστάσεις
-
HELL-AS: Μπορεί ακόμα να είναι αρκετά υπό την επήρεια πιο παραδοσιακών hellenic bm ήχων, αλλά το σημαντικό είναι ότι οι RAVENCULT κάνουν την πρώτη τους απόπειρα ηχογράφησης και μένει πια να βρουν τον προσωπικό τους ήχο.
-
EUROPA: Οι MALIGN δίνουν (ξανά) το παρόν, πολύ πιο εμφατικά πλέον καθώς το “Divine Facing” EP θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι μέχρι και δίδυμο αδερφάκι του Μυστήριου της Ανομίας. Το «παράδειγμά» τους (pun intended) είναι σχεδόν έτοιμοι να ακολουθήσουν (και φυσικά να επεκτείνουν σχεδόν ως το άπειρο) κάποιοι Γάλλοι, το νιώθεις να υπάρχει κάπου μέσα στο “Inquisitors of Satan” αλλά και στο split με τους MUTIILATION, ίσως ακόμα περισσότερο εκεί. Σε αρκετά διαφορετικό ύφος τώρα, σε νορβηγικά καζάνια μάγιστροι βράζουν μαύρα βότανα της καταδίκης. Οι FAUSTCOVEN μας παρουσιάζονται με ένα demo το οποίο έχει τον μάλλον self-explanatory τίτλο “Satanic Doom 2002” και στα επόμενα θα εξελιχθούν σε μία από τις πιο αυθεντικές αυστηρά underground μπάντες.
-
NEW WORLD: Παραμένουμε σε doom μονοπάτια, αυτή τη φορά ακολουθώντας τα μονοπάτια του sludge. Η μοναδική κυκλοφορία των AGHORI (link) του Tim Call είναι αυτή εδώ η demo (ας πούμε, γιατί είναι 3 κομμάτια 45 λεπτά) κασετούλα γεμάτη τρομακτικά ηχοτοπία κατευθείαν απ’ το σύμπαν των BURNING WITCH. Στο μεταξύ, ένα άλλο σημαντικό νέο της χρονιάς είναι ότι υπάρχει νέα κυκλοφορία PROFANATICA, το 7’’ “Broken Jew” αν και βέβαια οι ελπίδες για full-length δεν θα ευοδωθούν προς το παρόν -ακόμα λίγα χρόνια υπομονή. Τέλος, επί τούτου περίμενα να έρθει το 2002 και η συλλογή “Verrater” των (του) LEVIATHAN, γιατί αν ήταν να κάναμε αναφορά στα προηγούμενα 512 demo tapes του Wrest, τρέχα γύρευε. Για μένα αυτή η burzum-ική εκδόχη είναι η σημαντικότερη (δηλ. αυτή που με «πιάνει» περισσότερο από κάθε άλλη) του USBM και θα μας απασχολήσει κάμποσο τα επόμενα χρόνια…
35 Likes
ΜΥCTHC. Δεν τα κατάφερε στη δικιά μου δεκάδα, αλλά τα επόμενα δύο έχουν εξασφαλισμένη θέση.
Μεγάλη κομμάταρα. Εκτός από αυτό εγώ έχω και στο baro forο τεράστια αδυναμία, αν και αυτό απογειώνεται ακόμα περισσότερο στη live εκδοχή του.
1 Like
1.Pain of Salvation - Remedy Lane (+cover)
Θυμαμαι ειχα κατεβει στο κεντρο για καποια δουλεια και ετυχε να περναω απο το Alone…Για καποιον λογο το ειχε φερει καποιες μερες νωριτερα απο την ημερομηνια κυκλοφοριας και το ειχε στην βιτρινα!ΣΟΚ! Μπαινω με την μια μεσα και το αγοραζω! Ολη η υπολοιπη μερα αφιερωθηκε στην ακροαση του!Οπως γινεται με καθε δισκο των PoS χρειαζομαι αρκετες ακροασεις για να βγαλω συμπερασμα.Θυμαμαι ομως πως το Ending Theme μου άρεσε απο την 1η ακρόαση.
Για μένα είναι ο 3ος καλύτερος τους μετα απο PE Pt1 & BE…
2.Deadsoul Tribe - Deadsoul Tribe
Ηρθε σε μια εποχη που δεν υπηρχε άλλο διαθεσιμο υλικο με Buddy Lackey να ακουσω…
Με ξενισε στην αρχη η αλλαγή ονόματος αλλα στην πραγματικοτητα μικρη σημασια εχει…
Ακομα και μετα απο τοσα χρονια δεν θα ξεχασω το συναισθημα να ακους για 1η φορα κατι τετοιο…
Μικρες τζουρες απο Psychotic Waltz σε κατι πιο μοντέρνο και διαφορετικό.
Καταπληκτικος δισκος και φανταστικο και ολο το artwork της Digibook εκδοσης…
3.Dredg - El Cielo
Αναλογως την εποχή αυτό ή τα 2 επομενα που εβγαλαν είναι το αγαπημενο μου…Νομιζω οτι ειναι το μοναδικο συγκροτημα που μου συμβαινει αυτο.Συνηθως ειμαι αναμεσα σε 2 δισκους…
Αρκετα διαφορετικο απο το ντεμπουτο τους,ατμοσφαιρικο,συναισθηματικο,μια ομορφια!
4.Counting Crows - Hard Candy
Αλλο ενα συγκροτημα που ξέχασα να συμπεριλάβω σε προηγουμενες λιστες.Στο ειδος που παιζουν ειναι απο τα πιο ποιοτικα συγκροτηματα που μπορεις να βρεις!Ολες οι κυκλοφοριες τους ειναι για 9+ /10
Και μιας και αναφερθηκε πιο πανω, ο τραγουδιστης τους είχε σχεση με την Courtney Cox και μαλιστα εχει παιξει και σε video τους…
5.Paradise Lost - Symbol of Life
Πως ελεγε εκεινη η διαφημιση με τα αλλαντικα; Βλεπεις Νικας είναι καλο;
Ε καπως ετσι ειναι και αυτη η περιοδος για τους PL… Απο την μια δισκαρα στην άλλη.
Αλλο ενα cd που εχει λιωσει…
28 Likes
True, ίσως και η καλύτερη από τις τότε δουλειές του Travis Smith.
1 Like
Ναι θυμαμαι ειχα παθει ενα σοκ οταν το ανοιξα 1η φορα! Ακομα και τωρα πανεμορφο μου φαινεται!
Πω, τι μλκιες έλεγα για το 2002 και για το ότι και καλά είναι εύκολο!
Αδιανόητα δύσκολη χρονιά και η μόνη μάλλον που καταθέτω λίστα με επιφύλαξη καθώς μπορεί να την αλλάξω ξανά στο μέλλον. Θα βασανιστώ στα '00s.
Λίγα λόγια γιατί μας περιμένουν και οι παραλίες.
5αδα.
Audioslave - Audioslave: Ξεκίνησε από τη θέση 5 και ανέβαινε. Όλα σωστά.
Interpol - Turn On The Bright Lights: Ντεμπούτο που σάρωσε και άφησε μεγάλες ελπίδες.
Queens of the Stone Age - Songs for the Deaf: Ίσως και ο καλύτερος τους.
Snapcase - End Transmission: Όλο κάτι τους πετούσε έξω στις δύο προηγούμενες κυκλοφορίες. Φέτος δεν γινόταν.
In Flames - Reroute to Remain: O δίσκος που με έχωσε στους In Flames και, σίγουρα, μία από τις 5-10 αγαπημένες μου metal κυκλοφορίες των '00s.
10 ακόμη
Sparta - Wiretap scars: Δεν είδα μεγάλη αγάπη για το αριστούργημα των 3/4 της μπαντάρας. Κρίμα. Δισκάρα.
The Streets - Original Pirate Material: Άλμπουμ που λατρεύω και με τρομαχτική επίδραση την οποία βλέπουμε μέχρι σήμερα.
Isis - Oceanic: Δίσκος που ακόμη νοιώθω πως ήταν πολύ μπροστά για την εποχή του. Φοβερός ήχος, φοβερή αισθητική.
City of Caterpillar - City of Caterpillar: Έχει χαρακτηριστεί το καλύτερο screamo άλμπουμ των 00s. Το ακούς και λες πως μπορεί και να ισχύει.
Mclusky - Mclusky Do Dallas: Θα είστε άγγλοι και θα ακούγεστε σαν την καλύτερη αμερικάνικη post hardcore μπάντα του πλανήτη. Δεύτερος δίσκος, ίσως και ο καλύτερος τους.
Clinic - Walking With Thee: Άλμπουμ για να ρεμβάζεις, για να χορέψεις, για να κοπανηθείς. Αcid punk το λέγαν τότε. Εύστοχο.
Broken Social Scene - You Forgot It In People: Θορυβώδες αλλά και συναισθηματικό, εύηχο και πειραματικό, αυτό είναι το indie που θέλουμε.
The Notwist- Neon Golden: Όταν μιλαμε για indietronica (ποιοι; πότε;), it doesn’t get much better than this.
Bright Eyes - Lifted or the story is in the soil keep your ear to the ground: Ψαρωτικό indie άλμπουμ με πληθώρα επιρροών. Μπαίνεις για το ψάρωμα, μένεις για τις εντυπωσιακές ενορχηστρώσεις.
Και άλλες 10 δισκάρες με ξερό namedropping που έμειναν οριακά εκτός.
Paradise Lost - Symbol Of Life
Pain of Salvation - Remedy Lane
Wilco - Yankee Hotel Foxtrot
Porcupine Tree - In Absentia
Girls Against Boys - You Can’t Fight What You Can’t See
Jay Munly-Jimmy Carter Syndrome
Larsen - Rever
Jack - The end of the way its always been
The Music - The Music
Band of Holy Joy-Love Never Fails
28 Likes
Λίγος χρόνος, οπότε πάμε χωρίς πολλά λόγια.
1. Arcturus - The Sham Mirrors
Έχοντας χάσει πλέον το στοιχείο του σοκ που συνόδευσε το La Masquerade Infernale, κατάφεραν να μας παραδώσουν ένα ακόμα αριστούργημα. Λίγο πιο μελωδικό, λίγο πιο θεατρικό, ίσως και λίγο πιο προσβάσιμο, χωρίς να χάνει στάλα ποιότητας.
2. Bathory - Nordland I
Eίχα την τύχη να το ακούσω όταν κυκλοφόρησε, οπότε θυμάμαι τις χαμηλές προσδοκίες και την ανατριχίλα που ένοιωσα με την επική -κινηματογραφική σχεδόν- εισαγωγή του Prelude.
3. Johnny Cash - American IV: The Man Comes Around
Γίνεται ένας καλλιτέχνης αυτού του διαμετρήματος να κυκλοφορεί τον καλύτερο του δίσκο στα 70 του, λίγους μήνες πριν το θάνατο του;
4. Mastodon- Remission
Nτεμπούτο για μια από τις σημαντικότερες μπάντες των 00s. Δεν είναι Leviathan, δεν είναι Crack The Skye, δε μας νοιάζει!
5. Opeth- Deliverance
Τα είπαμε την προηγούμενη εβδομάδα, ας μην επαναλαμβανόμαστε.
Honorable mentions:
Μeshuggah - Nothing
Rush - Vapor Trails
Porcupine Tree - In Absentia
God Is An Astronaut - The End Of The Beginning
Audioslave - Audioslave
Pain of salvation- Remedy Lane
Agalloch - The Mantle
Isis – Oceanic
Stone Sour – Stone Sour
Negură Bunget - 'N Crugu Bradului
30 Likes
2002
- Opeth - Delivarance
Κ όμως είναι ένα σκαλί πιο πάνω από τον προηγούμενο, που έτσι κ αλλιώς άγγιξε κορυφές. Πιο brutal αλλά κ ταυτόχρονα πιο progressive.
- Nile - In Their Darkened Shrines
Αγαπημένος δίσκος από τους Αμερικάνους brutal death metallers, όπου εδώ εκτός από το ανελέητο, τεχνικό brutal death metal τους, έχουμε κ 2 από τις μεγαλύτερες συνθέσεις που μας έχουν προσφέρει. Το εκπληκτικό Unas Slayer of the Gods, με την επική εισαγωγή κ το φοβερό κλείσιμο με την δεκαοκτάλεπτη ομότιτλη σύνθεση In Their Darkened Shrines, η οποία χωρίζεται σε τέσσερα μέρη.
- Arcturus - The Sham Mirrors
Λιγότερο avant garde αλλά περισσότερο proggy, ο τρίτος δίσκος των Νορβηγών δεν είναι παρά ένα αριστούργημα. Μας είχαν επισκεφτεί το 04 για πρώτη φορά, με τον Øyvind Hægeland των Spiral Architect, στην περιοδεία του εν λόγω άλμπουμ, η οποία συναυλία παραμένει ένα από τα καλύτερα λάηβ που έχω δει ποτέ.
- Bloodbath - Resurrection Through Carnage
Ντεμπούτο από το σουηδικό σούπεργκρουπ των Swanö, Åkerfeldt, Nyström και Renkse και μιλάμε εξαιρετικά καλοπαιγμένο death metal, που συνδυάζει την σουηδική με την αμερικάνικη σκηνή.
- Kaamos - Kaamos
Άλλο ένα ντεμπούτο από την μεταλλομάνα Σουηδία, 34 λεπτά αγνού, ατόφιου death metal.
Bonus ή αλλιώς άλμπουμ που άνετα (κάποια από αυτά) έμπαιναν στην πεντάδα…
Pain of Salvation - Remedy Lane
Περίεργο πράγμα η μουσική, επηρεάζει κ επηρεάζεται από την συναισθηματική κατάσταση που είσαι εκείνη την εποχή. Το συγκεκριμένο άλμπουμ μου είχε προσφέρει ατελείωτες ώρες συντροφιάς, την συγκεκριμένη στιγμή όμως δυσκολεύομαι να το ακούσω. Σίγουρα όμως άλμπουμ για κορυφές (απάτητες για κάποιους) κ χαίρομαι που μπήκε σε πολλές λίστες από κάποια παιδιά.
Reverend Bizarre - In the Rectory of the Bizarre Reverend
Ντεμπούτο για τους βλαμμένους Φιλανδούς, με το μονολιθικό doom metal τους, έξω από το τι επιτάσσει η μόδα. Φοβερές συνθέσεις αλλά με κουράζει η διάρκεια.
Agatus - The Weaving Fates
Δεύτερο άλμπουμ για τους Έλληνες Agatus, αλλά το πρώτο που είχα ακούσει από αυτούς τότε κ είχα εντυπωσιαστεί από το μίγμα black metal με κάποια heavy ψήγματα.
Deadsoul Tribe - Deadsoul Tribe
Πολύ ωραίο ντεμπούτο από την μπάντα του Devon Graves κ συμφωνώ απόλυτα με τον @Storm για την digipack έκδοση.
Down - Down II: A Bustle in Your Hedgerow…
Δεν είχα πολλά (μάλλον μηδενικά εδώ που τα λέμε) ακούσματα όσον αφορά southern rock/metal, οπότε το άλμπουμ ήταν μια ευχάριστη έκπληξη τότε. Ήταν κ οι Pantera hot όνομα, οπότε λίγο αυτό συν η δισκοκριτική από το Χάμμερ, με έκαναν να το αγοράσω. Δεν έχω ασχοληθεί από τότε αλλά ήταν κάτι καινούριο για μένα.
The Gathering - Black Light District
Ένα από τα καλύτερα τραγούδια που έχει γράψει ποτέ αυτή η εκπληκτική μπάντα, το ομώνυμο 17λεπτο έπος.
27 Likes
Ρε παιδιά, δεν τους βλέπω στις λίστες σας…
Μεγαλυτερη εκπληξη για μενα το γενικοτερο κλασιμο στο Remission
7 Likes
Εδώ κλάσαμε Kylesa με καλύτερο δίσκο ρε! 
1 Like
@Alejandro.m καλά και σωστά τα λες τα υπόλοιπα αλλά
…πιο θεατρικό από τη Μασκαράτα απλά δεν έχει 
7 Likes
συμφωνώ. Βέβαια και οι καθρέπτες θεατρικοί είναι, αλλά ο προκάτοχος σπάει όλα τα κοντέρ.
(Ο λόγος που δεν αντέχω να ακούσω arcturus, κράξτε ελεύθερα).
Δεν υπάρχει λόγος, έκαστος εφ’ ω ετάχθη
Fixed.
Επειδή είμαι ψυχαναγκαστικός κι είμαι ένα βήμα πριν το post-άριμα της λίστας μου, δε θα βάλω να το ακούσω να το θυμηθώ. Πεντάδα δε θα ΄μπαινε ΟΚ, αλλά στα honourable θα στόχευε ψηλά. Αδιανόητο που φτάσαμε Κυριακή κι είσαι ο πρώτος που το θυμήθηκε. Ντροπή μας.
Ξέρεις ότι είναι Candlemass η εισαγωγή αυτή, ε; 
Καταραμένεεε, ήθελα να ήμουν ο πρώτος που θα το είχα αναφέρει, τώρα πρέπει να edit-άρω το post μου για να μην το παίζω εξυπνάκιας. 
2 Likes