Αν θυμάμαι καλά ήτανε Νοέμβρης του μαρτυρικού δυό χιλιάδες και ο Σημίτης μας τάιζε μακέτες ανάπτυξη και καταστολή… Σε γραφικό μέρους τούτου του τόπου ένας καφενές μάζευε τσούρμο από μέταλλα πανκιά χιπ χοπάδες και παππούδια που αναστέναζαν: Κι εμείς ακούγαμε ροκ στα νιάτα μας αλλά δεν κάναμε έτσι. Σκάει μύτη ο ψηλός άρτι αφιχθέντας από τας Αθήνας, πιάνει τον καφετζή κ πασάρει το δισκάκι. Με το που μπαίνει -σφήνα στη θρυλική κασέτα λαιβ Γενιά Αγρίνιο, γεγονός που αρχικά προκάλεσε ολιγοδευτερόλεπτο αρμαγεδδών-, πάρτους όλους ομαδικώς τέζα. Για φραπέ πρωί πήγαμε μετά από 3-4 ακροάσεις στο ριπίτ η κάβα έφερνε έξτρα καφάσια μπίρες κ λιάρδα τα παιδάκια. Μπέρι(οχι ο Γουόλτερ ρε θείο) γιουρ ντεντ.-
Τα λίγα (και γλαφυρά) λόγια του @LeChuck νομίζω ότι εξηγούν επαρκώς τον «ισοπεδωτικό» χαρακτήρα της εν λόγω δισκάρας.
Επίσης, αγαπητέ @LeChuck, αν η ιστορία που περιγράφεται δεν είναι κατά τι «διανθισμένη», εγώ ευχαρίστως την διάβαζα (και άλλες, αν υπάρχουν) με περισσότερες λεπτομέρειες και στο topic της νοσταλγίας, όπου η επαρχία, εν γένει, μάς έχει προσφέρει άπειρα «καλούδια».
Φίλε μου αν μιλάς για το μέταλ καφενείο στο Αγρίνιο μιλάμε για τεράστιο μαγαζί. Παππούδες να παίζουν τάβλι ακούγοντας μπάθορυ. Χρήστο δεν το έλεγαν το παιδί που το είχε?
Ενώ ο πρώτος solo δίσκος του Kenn Nardi συγκέντρωνε όλα όσα είχε συνθέσει από τη διάλυση των Anacrusis κι έπειτα με σκοπό να κυκλοφορήσουν κάποια στιγμή σαν συλλογική προσπάθεια κάτω από το όνομα της τόσο ξεχωριστής αυτής μπάντας, το “Trauma” έρχεται 7-8 χρόνια αργότερα προς επίρρωσιν του ήδη διαπιστωθέντος πως όλα τα προοδευτικά στοιχεία, ότι ήταν συναρπαστικό στη μουσική των εν λόγω thrashers είχε να κάνει κυρίως με τη φωνή, τα riffs, τα leads, τη δημιουργικότητα εν γένει του φύσει και θέσει μπροστάρη τους.
Εφ’ όσον λοιπόν οι προσδοκίες για ένα σταθερό reunion δεν ευοδώθηκαν, όπως ακριβώς στο “Dancing With The Past” έτσι κι εδώ ο Kenn αναλαμβάνει εξολοκλήρου την σύνθεση (εννοείται!), την παραγωγή (προφανώς!), και όλα τα όργανα, δίνοντας έτσι στην έννοια “solo δίσκος” την κυριολεκτική της σημασία!
Στη μισή διάρκεια από το προηγούμενο του (συν ένα ακόμη CD με “bonus” κομμάτια και κάποιες επανεκτελέσεις παλιότερων τραγουδιών, ενδεικτικές της συνέχειας αλλά και της κατεύθυνσης που είχε κατά νου ο Nardi) όλες οι πολυποίκιλες επιρροές είναι κι εδώ παρούσες σε ένα τόσο αναγνωρίσιμο σύνολο που χαρακτηρίζεται από μια σκοτεινή, καταθλιπτική ενίοτε ατμόσφαιρα.
Ορμώμενος από τις thrash… αναμνήσεις του, ο Kenn εξακολουθεί να συγκεράζει είδη, να δοκιμάζει πράγματα και ενορχηστρώσεις με συναρπαστικά αποτελέσματα, να καταθέτει ευρηματικούς ρυθμούς κι εθιστικές μελωδίες ακόμη και στα λιγότερα εξέχοντα κομμάτια, με το “Orphan” που κλείνει την “κανονική διάρκεια” να είναι χαρακτηριστικό των προθέσεων του κι ένα από τα πλέον φιλόδοξα δημιουργήματα του.
Το τελικό αποτέλεσμα τον δικαιώνει απόλυτα αφού διέπεται από την τόσο ιδιαίτερη προσωπικότητα του ενώ, ακόμη κι όταν μοιάζει να ακολουθεί μια συγκεκριμένη φόρμουλα, βρίσκει τρόπους να εκπλήξει ευχάριστα τον ακροατή.
Ακόμη και χωρίς την επανένωση των Anacrusis και κινούμενος στο “ημίφως” του underground όπου ενδεχομένως να αισθάνεται πιο άνετα, είναι ευτύχημα ότι ο κατάφωρα παραγνωρισμένος αυτός συνθέτης συνεχίζει να προσφέρει καινούρια μουσική, έστω και σε αραιά χρονικά διαστήματα. Μακάρι να συνεχίσει επί μακρόν.
Για να σας βοηθήσω και να μην παιδεύστε άδικα, η μπάντα λέγεται Unfathomable Ruination. Σε γενικές γραμμές, το death metal μου το προτιμώ παραδοσιακό, όπως παίχτηκε μέχρι το 94 δηλαδή (οποιασδήποτε σχολής, όλες καλές είναι) ή έστω με ιντριγκάρει το prog death, όπως αυτό θεμελιώθηκε από Atheist/Cynic/Pestilence και λοιπούς του σιναφιού. Όταν βλέπω ταμπέλα brutal/tech/slam κτλ, προσωπικά δύσκολο να ενδιαφερθώ γιατί έχω καταλήξει πως ο ήχος εν γένει δεν είναι για εμένα. Εξαιρέσεις υπάρχουν (Suffo εκτός συναγωνισμού προφανώς, αλλά ενδεικτικά δηλώνω φαν και Necrophagist, Deeds of Flesh, Spawn of Possession, καλά περνάω και με Origin ανάλογα τα κέφια, για να δείξω λίγο που κινούμαι). Στα δικά μου αυτιά οι περισσότερες μπάντες του ήχου αναλώνονται περισσότερο σε ατελείωτα blastbeats, άφθονα ημιτελή riffs σε κάθε κομμάτι που εναλλάσονται τάχιστα μα σχεδόν νευρικά και το τελικό αποτέλεσμα είναι ένας brutal ορυμαγδός που δεν σου αφήνει κάτι στο μυαλό. Τουλάχιστον στο δικό μου.
Όσον αφορά εντελώς σύγχρονες μπάντες ωστόσο, υπάρχει μια στο τόσο που θα σκάσει κάτι και θα με αφήσει παγωτό. Έτσι και έγινε και με αυτούς εδώ τους Άγγλους που παίζουν φανταστικό brutal tech death metal. Η πρώτη ακρόαση είναι μια επίθεση στις αισθήσεις, ειδικά σε αμύητους στο είδος. Σιγά σιγά όμως, ακρόαση με την ακρόαση, το αυτί αρχίζει να φιλτράρει τα επιμέρους στοιχεία και οι αρετές του δίσκου αρχίζουν να γίνονται ευδιάκριτες. Ποιες είναι αυτές; Πρώτο και κύριο, το ότι οι άνθρωποι εκτός του ότι έχουν γράψει άρρωστα riffs, τα αφήνουν να ξεδιπλωθούν σε κάθε κομμάτι και ο ακροατής έχει χρόνο και να χωνέψει τι ακούει αλλά και να το απολαύσει. Κάθε τραγούδι είναι μαεστρικά δομημένο με κιθάρες που ξερνάνε αξιομνημόνευτα hooks, μελωδικές εκπλήξεις, ανελέητα breakdowns και παθιασμένα σόλο που δεν έχουν σαν αυτοσκοπό να ακουστούν περίπλοκα ή πολύ γρήγορα αλλά συνεισφέρουν στην κλιμάκωση κάθε κομματιού. Κάθε ακρόαση προσφέρει εγγυημένη απόλαυση, υπάρχει απίστευτος πλούτος εδώ πέρα και ακόμα και μετά από μερικές ακροάσεις, δεν μπορείς να είσαι εφησυχασμένος. Δεύτερη αρετή, η άψογη παραγωγή που κάνει τα πάντα να ακούγονται όπως ακριβώς πρέπει (ή έστω θέλω :Ρ) σε αυτη την μουσική. Τρίτη αρετή, και μεγάλο στοίχημα για εμένα, η φωνή. Ο Ben Wright στο μικρόφωνο είναι ένας διαολεμένος οδοστρωτήρας, με άψογα growls που προσδίδουν την απαραίτητη επιβλητικότητα που αξίζει στην μουσική των UR.
Ένας δίσκος-κόσμημα για το είδος, δεν έχω πάψει να τον επισκέπτομαι από το 2016 που κυκλοφόρησε. Αν ακούσει κανείς και ψηθεί, ας τσεκάρει και τον τρίτο (και τελευταίο προς το παρόν) που βγήκε πριν 3 χρόνια. Με το ντεμπούτο δεν έχω ασχοληθεί
Για πρώτη επαφή, αν θέλετε να ακούσετε ένα δείγμα, προτείνω μάλλον το Thy Venomous Coils, το οποίο είναι κάπως πιο “προσβάσιμο” αλλά έχει μέσα όλα τα στοιχεία που κάνουν το άλμπουμ να ξεχωρίζει.
Την κουβέντα τους είχαμε τις προάλλες με αφορμή το σάουντρακ της οδηγήσης μέχρι το γήπεδο του μπάσκετ, να που κατά σύμπτωση κλείνει και η 20ετία (τι λέτε ρε;;; ) από τη δική μου κορυφή αυτού του τεράστιου σχήματος από το Eire.
Ο δίσκος αυτός που αγόρασα σχεδόν άμεσα κατά την κυκλοφορία του (ορμώμενος αρχικά από όσα σκόρπια κομμάτια κυριότερα του “Spirit…” είχα ακούσει από δω κι από κει, αλλά ακόμα περισσότερο από την αποθεωτική κριτική του ΜΗ μαζί με ωραία συνέντευξη Άλαν) έχει αποκτήσει διαστάσεις μύθου μέσα μου με αιχμή του δόρατος φυσικά το ανυπέρβλητο “Sons of the Morrigan” .
Αφήνοντας τα εθνορομαντικά του Alan (που εδώ δεν είναι και τόσο πολλά άλλωστε) στην άκρη, ο συμβολισμός του “Storm…” στη δική μου θεώρηση είναι όσα θα μπορούσαν να συμβούν στην ψυχή, στο μυαλό, στο υποσυνείδητο ενός outcast πολεμιστή μέσα σε ένα βράδυ.
Η οργή (“The Heretics Age” με αρχοντικό μπλακμέταλ μπάσιμο και φωνητικό) και ο θρήνος (“Fallen to Ruin” με ρίζες στο βρετανικό doom/death) για έναν παλιό κόσμο που πεθαίνει.
Η συνειδητοποίηση της ανάγκης για αντίσταση, έστω κι αν είναι ουτοπική (“Cast Me to the Pyre”) και η πνευματική προετοιμασία για “μάχη” (“What Sleeps Within” με τη στιχάρα “it is not enough to kindle the fire, one must be the fire”).
Η ώρα της ιδεατής “μάχης” (“Sons of the Morrigan”) δοσμένη με έναν από τους πιο γλαφυρούς τρόπους που ακούσαμε (και διαβάσαμε) ποτέ. Η ματαιότητα είναι δεδομένη αλλά έστω κι αν εμπνευστεί ένα άτομο, η συνέχεια της αντίστασης, κατά βάση εσωτερικής, θα έχει εξασφαλιστεί (“then know my spell is cast”).
Και τέλος, η ανύψωση μέσω της παραπάνω πνευματικής διαδικασίας σε ένα ανώτερο επίπεδο διαφορετικό από τον αντιληπτό κόσμο (εξαιρετική η επιλογή και μουσική επένδυση του “The Hosting of Sidhe” του Ιρλανδού ποιητή και μυστικιστή William Butler Yeats).
Γνωρίζω και αποδέχομαι ότι για τους περισσότερους η κορυφή των PRIMORDIAL βρίσκεται σε κάποιο από τα επόμενα δύο άλμπουμς, ωστόσο τίποτα* στις δικές μου προτιμήσεις δεν γίνεται να εκθρονίσει τα πρώτα 4, τα οποία αν τα βαθμολογούσα θα μιλούσαμε για διαφορές δεκαδικών -ναι και το “Imrama” που το θεωρώ αριστουργηματικό και κορωνίδα του λεγόμενου pagan blackmetal. Πάντα όμως με μπροστάρη αυτό το κόκκινο μάτι από την κόλαση που δεσπόζει στο εξώφυλλο του “Storm Before Calm”, αυτό δε θα αλλάξει ποτέ.
*έβαλα έναν αστερίσκο λίγο πιο πάνω, γιατί μπορεί όπως είπα να μην υπάρχει κάποιο άλμπουμ των ιρλανδών που να υπερβαίνει τα 4 πρώτα, υπάρχει όμως ένα συγκεκριμένο κομμάτι, το οποίο καταπίνει σύμπαντα γύρω μου κάθε φορά που το ακούω.
Η γκρουπάρα στην οποία θα αναφερθώ στη δεύτερη μου απόπειρα σε αυτό το thread (ενα από τα καλύτερα του forum imo) δημιουργήθηκε το 1970 στο Λονδινο. Πριν από αυτό ο Brian May είχε δημιουρήσει τη μπαντα 1984 (που πήρε το όνομα της από το γνώστο λογοτεχνικό έργο), από την οποία αποχώρησε. Αργότερα, το 1968, έφτιαξε μαζί τον drummer Roger Taylor και τον μπασίστα/τραγουδιστή Tim Staffell τη μπάντα Smile, από την οποία ο τελευταίος αποχώρησε λόγω μουσικών διαφορών και απογοητευσης από τη μη επιτυχία της μπαντας (oh well) το 1970.
Πριν αποχωρήσει όμως είχε προσφέρει τα μέγιστα στη μπάντα, και αυτό δεν είχε να κάνει με το αν (δεν έχω ιδέα αν) ήταν καλός εκτελεστής ή συνθέτης, αλλά με το ότι ήταν πάρα πολύ καλός στο να διαλέγει φίλους. Πιο συγκεκριμένα, ήταν φίλος με, και ειχε γνωρίσει στους May και Taylor τον πολύ καλό φίλο του και …επίδοξο τραγουδιστή (και g.o.a.t. θα προσθεσω εγω) Freddie Bulsara. Οι Queen λοιπόν, στην πρώτη μορφή τους αποτελούνταν από τους δύο προαναφερθέντες May και Taylor μαζί με το Freddie (αργότερα Mercury) και τον μπασιστα Mike Grose, Η θέση του μπασίστα δέχτηκε τρεις ακόμα αλλαγές μέχρι το Φεβρουαριο της επόμενης χρονιάς. Στις αρχές του 1971 λοιπόν, με την προσθήκη του καταπληκτικου μπασίστα John Deacon ολοκληρώθηκε η κλασική σύνθεση με την οποία τους γνωρίσαμε, με τον εξαιρετικό και στο drumming και στις φωνητικές επιδόσεις αλλα και στο…πείραγμα Roger Taylor, τον καταπληκτικό και με απόλυτα δικό του στυλ, ειδικά από τα μέσα των 70s και μετά Brian May, επίσης με πολύ ωραια φωνή, και… ξέρετε ποιόν άλλον.
Το 1973, και μετά από μόνο συναυλιακή παρουσία της μπαντας έως τότε, ήρθε η ώρα και για τη δισκογραφική. Την άποψη μου για το σύνολο της δισκογραφίας της μπάντας την έχω εκφράσει, ως Μπαργαλάτσος, εδω:
Συνοπτικά θα πω μόνο πως οι δυο πρώτοι δίσκοι τους είναι (με καλυτερο εκ των δυο το “ΙΙ”) δυο κρυφα διαμαντακια της δισκογραφίας τους και δυο πολύ αξιόλογα δείγματα early 70s prog/hard rock.
Συχνά αναφέρεται στα στερεότυπα της μουσικής πως ο τρίτος δίσκος ειναι πολυ καθοριστικός για την μετέπειτα εξέλιξη μιας μπάντας. Οι Queen εκτός από αυτή την προκληση είχαν ακόμα μια, ότι ο Brian May λόγω ηπατίτιδας (κατα γενική ομολογία μάλλον λόγω μολυσμένης σύριγγας σε εμβολιασμό) και μετέπειτα έλκους έλειψε από το πρώτο μισό των ηχογραφήσεων αλλα ήταν άρρωστος και κατά μεγάλο μέρος της διάρκειας της συνθετικής διαδικασίας. Μέσα σε όλο αυτό, οι queen κυκλοφορούν ένα φανταστικό δίσκο, που αποτελεί και το αντικείμενο αυτού του post.
Το Sheer Heart Attack κυκλοφόρησε στις 8 Νοεμβρίου 1974 από την EMI στο Ηνωμένο βασίλειο και την Elektra Records στις ΗΠΑ. Η εμπορική του επιτυχία ήταν πολύ μεγάλη και έδωσε στη μπάντα στάτους διεθνούς αναγνώρισης. Σε σχέση με το Queen II ο δίσκος ειναι πιο straight-forward και με περισσότερο catchy- με την εννοια όχι του προσωρινού και εφήμερου, αλλα με την εννοια ρυθμων, ερμηνειών και μελωδιών που τις ακους μια φορά και τις θυμάσαι…για όλη σου τη ζωή. Τεχνολογικά είναι αρκετά μπροστά από την εποχή του, τα παιχνίδια με δεύτερες φωνές είναι πάμπολα, τα κανάλια της κιθάρας αρκετα- βλ. Brighton rock, η μπάντα πειράματιζεται με πάρα πολλά όργανα που προσθέτουν πινελιές στα κομμάτια (Piano, Jangle piano, Hammond organ, banjolele και πολλά διαφορετικά percussions ) και εμφανίζεται βελτιωμένη σε όλους τους τομείς.
Στη hard rock πλευρά της μπάντας (Brighton rock, Tenement Funster- που τραγουδάει ο ντράμερ Taylor, Now I am here, Stone cold crazy) τα κιθαριστικά ριφ του May είναι ακόμα πιο αιχμηρα και πορωτικά, τα τυμπανα του Taylor πιο ξεσηκωτικά και η φωνή του Freddie ταυτόχρονα φοβερά μελωδική και πορωτική.
Στην… πρωτοεμφανιζόμενη pop/rock πλευρά, το Killer Queen έχει τόσο υπέροχες και θεϊκές μελωδίες και η κιθάρα του May έχει αυτούς τους περίεργους (γαμάτους) ήχους που τους ανάγκασαν τη μπαντα να γράφει στους δίσκους πως δεν χρησιμοποιησε guitar synths, λες και ειναι κάτι κακό. O tempora, o mores. Η φωνή του Freddie ειναι τόσο γλυκιά και καθαρή και ταυτόχρονα τόσο δυνατή και χαρακτηριστική που κάνει αδύνατη την ύπαρξη ενός δεύτερου… Freddie.
Την ίδια μοναδική φωνή χρησιμοποιεί και πιο progressive και καταπληκτικό Lilly of the valley. Και μιας και μιλήσαμε για καταπληκτικά progressive κομμάτια, το in the lap of the gods που αρχίζει με την συνεργατική Taylor-Mercury κραυγή λίγα tracks παρακάτω, είναι ένα ακόμα αυτής της μεγάλης για την μπάντα κατηγορίας. Ολες οι φωνές του στο κομμάτι εν γένει μας δείχνουν την εξέλιξη της “κλασικής” φωνής του Freddie των 70s, που πλέον έχει τελειοποιηθεί. Και δίπλα του έχει τον Roger Taylor με το φανταστικό του φαλτσέτο στα δεύτερα φωνητικα. Συνολικά στο sheer heart attack, όπως και σε πολλούς από τους δίσκους τους έχουμε πάμπολλες συμμετοχες Taylor και May στα φωνητικά. Στο flick of the wrist έχουμε υπνωτιστικές ατμοσφαιρες, χορωδιακά φωνητικά και ένα πολύ ωραίο σόλο από το Brian May.
Τα υπόλοιπα κομμάτια του δίσκου είναι και αυτά πολύ αξίολογα (οι queen ποτέ δεν είχαν πρόβλημα…κοιλιών στους δίσκους τους, με εξαίρεση το hot space που δεν θα ηταν υπερβολή να πούμε πως είναι μια κοιλιά…ολόκληρο). Τα dear friends και she makes me ειναι σύντομα και μελωδικά, τα misfire και bring back that leroy brown πιο rock and roll με την πολύ παλιά έννοια του όρου (ειδικά το δεύτερο).
Τέλος, το in the lap of the gods revisited κλεινει το δισκο επικά, όπως επικά έκλεινε και τις συναυλίες τους την περίοδο 1974-1977.
Στιχουργικά ο δίσκος απομακρύνεται από το fantasy (με εξαιρεση μονο τα Lap of the gods και το Lilly of the valley αν δεν κανω λαθος) και πιάνει πιο γηινα και κοινωνικά θέματα, οπως ενα love story (brighton rock), μια πόρνη πολυτελείας (Killer queen), τον May που μαλλον ανυπομονεί να ξαναειναι υγιης (Now i’m here), τους gangsters (stone cold crazy) και άλλα.
Ενα ενδιαφέρον trivia είναι πως δίσκος πήρε το όνομα του από το ομώνυμο τραγούδι (δυνατή ροκιά) που εμφανίζεται …τρεις δίσκους αργότερα, επειδή δεν μπόρεσαν να το ολοκληρώσουν εντός της προθεσμίας του δίσκου που φέρει το όνομα του!
Αυτά λοιπόν για την ώρα για τους Queen, ίσως κάποια στιγμή συνεχίσω και με κάποια από τα επόμενα αριστουργήματα τους.
ξεκιναω με την παραδοχη οτι οντως προκειται για το καλυτερο τοπικ του φορουμ κ θα ηθελα να γραφουν περισσοτεροι για αλμπουμ που γουσταρουν ειτε με τροπο παργαλατσου, ιαν ειτε με τον δικο μου που ειναι λιγο πιο ασπουμε χυμαδιο
ανοιξα λαπτοπ μετα απο μηνες εσβησα αρχεια κτλ να παρει μπρος βαζω ακουστικα παταω πλευ…
πριν αρχισω να σας ενημερωσω οτι δεν ειμαι κανας τεραστιος οπαδος του συγκροτηματος αν κ το ψευδωνυμο λεει αλλα. απλα τοτε που εψαχνα ονομα για μειλ ειχα μπροστα μου το αλμπουμ απο το οποιο προερχεται αυτο οποτε κ μετα απο αποτυχημενες προσπαθειες να βαλω killboypowerhead με διαφορες παραλλαγες αντιλαμβανοντας οτι μαλλον υπαρχουν κ αλλοι καμμενοι μ εμενα χρησιμοποιησα το ixnay σε διαφορες παραλλαγες και η μια το πετυχε. βεβαια το εχω μετανιωσει αφου ειναι πολυ δυσκολο να το πω σε καποιον να το καταλαβει οποτε δινω συμβουλη σε οσους εχουν παιδια να τα πουν οταν ερθει η ωρα να χρησιμοποιησουν ενα βατο ονομα και οχι του τυπου tranos13 ή argyrosloveforever αφου κατα μεγαλη πιθανοτητα θα το χρησιμοποιησουν σε ολη τους την ζωη. Εμεινε κ το ψευδώνυμό ετσι.
τι θα γινει φιλε θα μας πεις για το αλμπουμ που θεw “λιγα λογια” λεμε
οκ συγγνωμη παμε
That’s right, kick off your shoes, put your feet up
Lean back and just enjoy the melodies
After all, music soothes even the savage beasts
η σχεση μου με τους offspring ηταν αυτη που ειχε ενας πιτσιρικας μεταλας εν ελλαδι. απαξιωση. φλωροι. δεν ειναι μεταλ. ειναι εχθροι και αλλες μαλακιες αλλα οκ να μετανιωνεις για πραγματα που εκανες οχι για πραγματα που δεν εκανες.
η 1η μου επαφη ηταν σ ενα cd του περιοδικου “εικονα και ηχος” αν θυμαμαι καλα καπου 94 95 που ειχε μεσα και το ανατολιτικο γιουκαρεντ κιπιτ σεπαρειτεντ come out and play. νταξ τι να πει κανεις γιαυτο το τραγουδι το ξερει ολος ο κοσμος σε 30 χρονια θα κανουν πιτσιρικια λιστα με τραγουδια που θα την ονομαζουν classic rock και θα ειναι και αυτο μεσα. το βαριεμαι μετα απο τοσο καιρο οσο βαριεμαι και το smoke on the water. μολις το ακουσα καταλαβα οτι θα γινει επιτυχια και εινια η 2η μου τετοια επιτυχια μετα τους two faces οταν ειχαν ξεμεινει 2 κουτες απο το αλμπουμ τους στο δισκαδικο εβαλα να το ακουσω μ αρεσε το εδωσα να το ακουσει ενας ραδιοφωνικος παραγωγος της σαλονικας το επαιξε στο ραδιο κ εκαναν καποια επιτυχια. μπραβο μου.
NITRO: υμνος για τους πιτσιρικαδες, τοχω ξαναπει τραγουδι που ξεκιναει μονο με ντραμς δεν γινεται να μην ειναι καυλα. δεν εχω καταλαβει what nitro means αλλα οκ.
BAD HABIT. τραγουδι υμνος για τις χριστοπαναγιες που ριχνεις οταν σε κλεινει καποιος στο δρομο.
GOTTA GET AWAΥ. οκ τραγουδι που ξεκιναει μονο με ντραμς παλι. χαμος στο ρεφρεν ιδανικο για λαιβ καταστροφες,
GENOCIDE.SOMETHING TO BELIEVE IN. παιχτε πανκ.βερμουδα χαλαρο πουκαμισακι κ σκειτμπορντ.
.
SELF ESTEEM. ειχα μια κοπελα. μισο χρονο ολα καλα. μετα αρχισαν τα θα παω διακοπες με γονεις να εξαφανιζεται να μην απανταει τηλεφωνα εγω εξω απο σπιτι της να την περιμενω να ερχεται να μ λεει τι σε νοιαζει που ημουν καταντια. αλλα εκει. χωριζουμε οκ με χωριζει φευγω αθηνα. την ξεχναω. που και που επαιρνε τηλεφωνο "ελα που εισαι σε θυμηθηκα, σε ειδα στον υπνο μου’ επαιρνα θαρρος εγω την επαιρνα τηλ αλλη φορα “μην μ ενοχλεις” μ ελεγε. καταντια. την πετυχα μετα απο καιρο λιγο πιο πανω απο το σπιτι μου στο γαλατσι να περπαταει στον δρομο. αυτη σαλονικα εμενε και την πετυχα γαλατσι. σημαδι. της λεω θα ρθεις το βραδυ σπιτι μου να κοιμηθουμε. ερχεται.ξαπλωνουμε μου λεει “αντε ελα” πηγαινω γινεται η πραξη κοιμομαστε φευγει το πρωι. οκ ξερω καταντια αλλα “I may be dumb but I’m not a dweeb I’m just a sucker with no self-esteem” δεν την ξαναειδα. περασαν 17 χρονια.
…μολις τωρα κατω απο το σπιτι μου μαλωνε ενα ζευγαρι ασχημα και ο τυπος της επιανε το μπρατσο δυνατα και της φωναζε μεσα στα μουτρα αυτη εκλαιγε και επρεπε να μιλησω και τον εβρισα να αφησει την κοπελα και γενικα εχασα την ορεξη να γραψω αλλα οποτε τ αφηνω εδω γτχμ…σορρυ.
Είναι κάποιοι δίσκοι που και μόνο που τους ανακαλείς στην μνήμη, σου προκαλούν δέος. Όπως και μόνο στην θέα του εξωφύλλου, το ίδιο. Είναι κάποιοι δίσκοι που δεν χρειάζεται πια να τους ξανά ακούσεις, γιατί έχουν περάσει μέσα σου για πάντα. Και τέλος είναι κάποιοι δίσκοι που όχι μόνο σου ξυπνάνε μνήμες με εικόνες και χρώματα, αλλά ακόμη και μυρωδιές του τότε.
Ένας λοιπόν από αυτούς τους (λίγους) δίσκους για εμένα είναι και το…
Δεν ξέρω εάν είναι κατώτερο του Nevermind στα αυτιά του πολύ κόσμου και ποια η κληρονομιά του και δεν με πολύ-νοιάζει κιόλας. Ξέρω όμως με σιγουριά πως αυτός ο δίσκος είναι δικός μου. Τον έχω λατρέψει. Γιατί έχω μελαγχολήσει, έχω ερωτευτεί, χωρίσει και ξεσπάσει μαζί του, πίσω στην εφηβεία μου.
Δεν νομίζω να υπήρχε καλύτερος για να κάτσει πίσω από την κονσόλα από τον μεγάλο Albini και ας τους έκραζε πριν (είναι σαν τους R.E.M απλά με fuzz έλεγε Κέρδισε ευτυχώς η επιμονή και η εμμονή του Cobain για να φτιάξει τον δίσκο των Pixies που ποτέ δεν δημιούργησαν οι ίδιοι (Θα μπορούσα να ήμουν μέλος τους ή ακόμη να ήμουν μέλος και σε μια Cover Band τους, είχε πει).
Ο δίσκος ξεκινάει με την παραφωνία του Serve The Servants. “Teenage angst has paid off well…Now I’m bored and old” λέει σε ένα από τα πιο αυτοβιογραφικά του τραγούδια. Μιλώντας για το διαζύγιο των γονιών του, την σχέση με τον πατέρα του και με ειρωνικό τρόπο για τις συκοφαντίες των μίντια για την σχέση του με την Love.
Scentless Apprentice, το πιο Headbanging κομμάτι τους (?) Εμπνευσμένο από την νουβέλα Perfume. “You can’t fire me because I quit” χμμμ!
Ηeart Shaped Box. Το πρώτο σινγκλ του δίσκου και στην ουσία γέφυρα μεταξύ του Nevermind και In Utero. Έχει την νοοτροπία του Smell Like Teen Spirit λιγάκι ε? Στον δίσκο ακούμε την εδοχή του Litt (παραγωγός των R.E.M…ξανά χμμμ!) για να γίνει πιο Radio Friendly Unit Shifter γιατι του Albini παρά ήταν ΄΄βρώμικη¨ για σινγκλ. (το βρίσκουμε στην επετιακή έδοση του δίσκου).
To Rape Me σήκωνε και σηκώνει μεγάλη συζήτηση. Η μπάντα βροντοφώναζε ότι είναι ένας ύμνος κατά του βιασμού των γυναικών και δεν μπορώ να πιστέψω οτιδήποτε άλλο όταν ο ίδιος ο Cobain ήταν μεγάλος θαυμαστής του κινήματος Riot Grrrl. ΄Όπως και να έχει το κομμάτι δίχασε την κοινή γνώμη.
Frances Farmer Will Have Her Revenge On Seattle είναι εμπνευσμένο από την βιογραφία της ηθοποιού Frances Farmer. Δεν γνωρίζω περισσότερα για την ιστορία. Το κομμάτι έχει μια υποβόσκουσα ένταση (αλλά τι λέώ, όλος ο δίσκος είναι έτσι).
Dumb. H πιο μελωδική και γλυκιά στιγμή του δίσκου. Η ποπ ευαισθησία του Cobain στο μεγαλείο της.
Very Ape. Από τα πιο αγαπημένα του δίσκου με τις lead μελωδίες της κιθάρας και την τελειότητα της απλότητας.
“Milk It” Εδώ έχω θέμα. Δεν ξέρω εαν είναι το πιο σκοτεινό τους τραγούδι, γιατι κονταροχτυπιέται με το Big Long Now. Είναι όμως το πιο αβάντ γκαρντ τους. To χαρακτήρισαν ως ψυχολογική αυτό-εξέταση του. *I am my own parasite…I don’t need a host to live" και "Look on the bright side is suicide” θα στοιχειώσουν κόσμο 7 μήνες αργότερα.
“Pennyroyal Tea”. Από τα πιο αγαπημένα και όχι μόνο του δίσκου (ειδικά η εκδοχή του στο Unplugged). Μιλάει για τους ανθρώπους που πάσχουν από σκληρή κατάθλιψη. Φυσικά σαν τρίτο σινγκλ, ακούμε την εκδοχή του Litt
Radio Friendly Unit Shifter. Σας αρέσουν οι Stooges? Στους Nirvana πολύ. “Use just once and destroy”
Tourette’s Μέτριο Ροκ? Ότι φωνή παρέμεινε από το προηγούμενο τραγούδι, την έφτυσε εδώ.
All Apologies. Η πιο έντονα συναισθηματική στιγμή τους. Περασμένο από το βερνίκι του Litt και αυτό. Λένε ότι είναι ένα στοργικό αντίο στην Love και στην κόρη τους. Το επαναλαμβανόμενο All in all is all we are στο κλείσιμο, θα μας στοιχειώνει για πάντα.
Σόρι Gallons Of Rubbing Alcohol Flow Through The Strip αλλά χάνεις από τα αποδυτήρια από το Endless, Nameless.
Δεν ξέρω εάν το In Utero είχε προοριστεί σαν κύκνειο άσμα ή απλά έτυχε, εγώ το βλέπω σαν μια άλλη μικρή τους νίκη. Δηλαδή σαν να ξανα-πήραν (ή έστω κράτησαν) τον έλεγχο της μουσικής τους στα χέρια τους.
Credits: To κείμενο του Αποστόλη για τους Drug Church και το Hygiene και την αναφορά στο In Utero που με έβαλε σε μουντ να γράψω (όχι και τόσο) λίγα λόγια. By the way είναι δισκάρα μεγάλη το Hygiene ε.
ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟΣ ΔΙΣΚΟΣ, ή ορθότερα, δίσκος-βίωμα, όπως τα έγραψες. Έβαλα καρδούλα πριν καν διαβάσω. Μετά όμως με σόκαρε το παρακάτω:
Δε μπορώ να φανταστώ πως δεν έχεις ψάξει την ιστορία, μου φαίνεται απίθανο. Ενδεικτικά:
Frances Farmer was an American actress from Seattle who appeared in over 10 feature-length films throughout her career. While she was beloved on the screen, her personal life was shrouded in controversy. She frequently and publicly expressed her disdain for Hollywood’s culture, was a heavy drinker and smoker and was even accused of being a communist sympathizer. She was then committed to a mental institution against her will. Many people, Cobain included, believed that this was a direct consequence of her rebellious behavior rather than for a legitimate mental illness.
“In her false witness, hope you’re still with us/
To see if they float or drown.”
Cobain draws parallels between Frances’s institutionalization and witch trials, during which the accused witch would be tied up and thrown into a body of water. Floating was an indication of witchcraft, as the water would “reject their body” if they had skipped the Christian sacrament of Baptism. The alternative to that is sinking, however, and being bound would cause the accused witch to drown. Either way, there is no winning, much in the same way that Frances’s fate was decided before she was committed.
While institutionalized, Frances was diagnosed with paranoid schizophrenia and was abused both mentally and physically. While she would ultimately return to her acting career after being released, she would never be the same. Her abusers would never face any consequences for their actions.
Έχεις απόλυτο δίκιο! Ήξερα πολύ περιληπτικά την ιστορία. Για μια ηθοποιό η οποία ήταν πολύ διαφορετική και «rebell» με προβλήματα αλκοολισμού που της κάνανε μέχρι και λοβοτομή και ότι έχει γίνει και ταινία η ζωή της, το 1982 με την Τζέσικα Λανγκ.
Μου φάνηκαν λίγα αυτά που γνώριζα (ούτε το βιβλίο διάβασα, ούτε και την ταινία έχω δει) και για να μην γράψω καμία βλακεία το απέφυγα
Έχοντας βάλει στον πάγο τους Solstice λόγω “εσωτερικών ζητημάτων”, ο Rich Walker ένωσε δυνάμεις με τον Tony Taylor των Twisted Tower Dire, τον Perry Grayson των Destiny’s End και το rhythm section των Ritual Steel για να σχηματίσουν το project των Isen Torr με αρχική πρόθεση να κυκλοφορήσουν τρία EPs!
Το πρώτο από αυτά είχε τον τίτλο “Mighty and Superior” και περιείχε μόλις δύο κομμάτια που ήταν κοντά στο ύφος των Solstice, κάτι απόλυτα λογικό μιας και προοριζόταν για το τρίτο τους δίσκο. Το doom στοιχείο βρίσκεται σε ύφεση εδώ (αν εξαιρέσει κανείς τις διάρκειες!) σε αντίθεση με το επικό που συναντάται σε αφθονία! Ατόφιο βρετανικό ατσάλι, με ορμητικά μελωδικά trademark leads δια χειρός Walker (που εδώ επιλέγει να αναγράφεται σαν “Wulfric”, μάλλον για να δείχνει πιο… εξαρχαϊσμένος!), που δεν αφήνουν περιθώρια διαφυγής στον ακροατή, galloping στιβαροί ρυθμοί, με τις πάντα διακριτές επιρροές από την “ηρωική” πλευρά των Maiden, μια μουσική που σε ταξιδεύει στους λόφους και τα καταπράσινα λιβάδια της Αγγλίας μέχρι την τελική έφοδο εναντίον του εχθρού! Για το Θεό δηλαδή, μέχρι και οι στίχοι εμπλουτίζουν το λεξιλόγιο όσων δεν έχουν την αγγλική σαν μητρική γλώσσα!
Εντάξει, ο (εξαιρετικός και απόλυτα κατάλληλος για την “δουλειά”) τραγουδιστής ήταν αμερικάνος, αλλά δεν θα αφήσουμε μια λεπτομέρεια να μας χαλάσει μια ωραία ιστορία!
Περιττεύει βέβαια να πούμε ότι το εν λόγω EP έγινε δεκτό με υπέρμετρο ενθουσιασμό στους σχετικούς underground κύκλους και θεωρείται εκ των σημαντικότερων του είδους, με τους οπαδούς να αδημονούν για το επόμενο βήμα που δυστυχώς, αφ’ ενός λόγω των γνωστών, αργών παραγωγικών ρυθμών του Walker, και αφ’ ετέρου εξαιτίας του θανάτου του Taylor σε τροχαίο το 2010, δεν έμελλε να πραγματοποιηθεί. Ακόμη κι έτσι όμως, οι Isen Torr θα μνημονεύονται εσαεί μεταξύ των πλέον εξεχουσών στιγμών του ιδιόρρυθμου δημιουργού.
Μια φορά κι έναν καιρό… αφίχθη στην ιστορία της μουσικής το συγκεκριμένο μουσικό σχήμα, που ήθελε να παίξει όσο πιο γρήγορα μπορούσε, χωρίς να ξεπεράσει όρια που θ’ άφηναν πίσω συντρίμμια μιας απογοήτευσης, που θα γινόταν σφραγίδα ανάμνησης. Παρότι, φημίζεται για τους επόμενους δίσκους σε ζήτημα δημοσκοπικής αναγνώρισης, ο συγκεκριμένος δίσκος είναι ο προσωπικός αγαπημένος μου και ας έχει και Kai Hansen μέσα.
Έχουμε να πραγματευτούμε, λοιπόν, με τις προϋποθέσεις του γερμανικού/τευτονικού power metal, της παραμυθίας και του αιώνιου Tolkien. Γενικά, υπήρξε η μπάντα που μπήκε ενάντια στο “κατεστημένο” της υψίφωνης σχολής και ξεκαθάρισαν πως, “ήρθαμε για να σας πούμε μερικά παραμύθια, για να έχετε να τα μεταδώσετε από γενιά σε γενιά”. Οπότε, και το έπραξαν με τον καλύτερο τρόπο. Σε μια περίοδο, όπου το γερμανικό (άντε και το ευρωπαϊκό) power έβαζε τα καλά του, οι Guardian ήταν ό,τι καλύτερο μπορούσε να υπάρξει. Γνωρίζω πολύ καλά, πως αυτή τη στιγμή ξεφτιλίζω τους Helloween και τους Gamma Ray, αλλά θα ειπώ την αλήθεια (μου) και μόνον αυτή.
Το καλύτερο line-up είναι εδώ. Αυτό συνεπάγεται μόνο ένα γεγονός: πως είχαν τον καλύτερο drummer για τη μουσική τους και το ιδίωμα εν γένει. Πάμε και στο μουσικό προκείμενο; Πόση μελωδία μπορεί άραγε ν’ αντέξει κανείς; Η απάντηση του σχήματος θα μπορούσε να είναι: “Δε διαπραγματευόμαστε με τη σκέψη σου. Ή σου αρέσουμε ή προσπέρασέ μας. Αυτό είναι, πρωτίστως, από εμάς για εμάς”. Και όταν το υπέρτατο “Journey through the Dark” έρχεται για να το επιβεβαιώσει αυτό, τότε τα υπόλοιπα ανήκουν στο παρελθόν, που έγινε σκόνη για να την πάρει ο αέρας. Όσο για το συγκεκριμένο άσμα, ήμουν στο στρατό στο φινάλε μου, στην ΑΔΙΣΠΟ Θεσ/νίκης. Ήμουν σκοπός πύλης μεσημέρι, λίγο πριν φύγουν όλοι οι ανώτεροι και ο στρατηγός. Έβαλα το mp3 να παίζει, επειδή δεν άντεχα και μόλις μπήκε το τραγούδι, ήθελα κάπου να κάνω air drumming με το ένα μάτι να σκοπεύει υπόπτους πλησίον μου. Τέλος καλό, όλα καλά.
Το ακόμα πιο ωραίο με αυτό το δίσκο είναι, πως τον αγάπησαν και άνθρωποι, οι οποίοι ουδεμία σχέση έχουν με τον σκληρό ήχο, μα ουδεμία όμως. Και φυσικά, γνωρίζουν το “The Bard’s Song” απ’ έξω και χαίρονται γι’ αυτό υπερήφανα. Πως να μη χαίρεσαι και ‘συ, ύστερα, με την παρουσία τους…; Και, μετά, με λέτε για πόθους περί “Alexander the Great” και πράσιν’ άλογα… Ας είμαστε ειλικρινείς, παρακαλώ. Και ποιος δεν έχει προσπαθήσει να κρατήσει τη φωνή του στο “Ο” του “On our quest for Tanelorn”;
Να πούμε και το πόσο πολύ τιμάει τους Queen ο συγκεκριμένος δίσκος; Μα είναι φανερό, πως μεγαλύτερη αγάπη δεν υπήρξε. Οι διπλές κιθάρες καθώς μελωδούν είναι κι ένας μικρός φόρος τιμής, αλλά πολύ περισσότερο όταν μπαίνει η διασκευή στο “Spread Your Wings”. Δε με νοιάζει αν είναι ίδια. Είναι διασκευή στα μέτρα των Guradian και είναι τέλεια. Ξεκάθαρα τέλεια! Πολυφωνία άρτια και συμμετρική σε όλο της το μεγαλείο. Δε θέλω ν’ ακούσω άλλη μπάντα σαν αυτούς. Καμία.
Κιθαριστικός, οπαδικός, παλικαρίσιος, αξιέπαινος, μεταλλικός, παραμυθένιος δίσκος. Για μωρά, παιδιά, εφήβους, μεγάλους. Ας μου επιτραπεί το επόμενο ανεκδιήγητο σχόλιό μου: Αυτός ο δίσκος είναι η “Λιλιπούπολη” (που πολύ την αγαπώ) των Guardian και της μουσική τους (ή και της σκληρής μουσικής, αν θέλετε).
Συμφωνώ με όλα, θέλω να προσθέσω όμως ένα επιπλέον στοιχείο που κάνει τόσο ξεχωριστούς τους παλιούς BG. Κατ’εμέ έχουν τα καλύτερα backing αλλά και gang vocals αν όχι στο μέταλ γενικά, σίγουρα στο ιδίωμα.
Ο πρώτος δίσκος που άκουσα από Guardian, και άρα έχει τεράστια συναισθηματική αξία για μένα. Μπορεί να θεωρώ τους δύο επόμενους δίσκους ανώτερους σε όλα τα επίπεδα, αλλά το SFB έχει μέσα TWIT, τα δύο Bard’s Songs, το ομώνυμο, και Theatre Of Pain με την εισαγωγή ειδήσεις στο MEGA, άρα το λατρεύω όσο πάει.
γιατι του Albini παρά ήταν ΄΄βρώμικη¨ για σινγκλ. (το βρίσκουμε στην επετιακή έδοση του δίσκου).
