Λογικότατα έχεις δίκιο, το διόρθωσα. 
1 Like
2002
(λίγο σύντομα γιατί διακοπές)
1. System of a Down – Steal this Album!
Μετά την τρέλα του Toxicity που με κυρίευσε πήγα σύντομα να αγοράσω ό,τι είχαν βγάλει μέχρι τότε. Το εξώφυλλο και το γεγονός πως δεν υπήρχε βιβλιαράκι με στίχους και φωτογραφίες με είχε παραξενεύσει πολύ. Προσωπικές αδυναμίες τα A.D.D. (American Dream Denial), Highway Song και Roulette.
2. Interpol – Turn on the Bright Lights
Γνωριμία και κόλλημα με το Obstacle 1, συγκίνηση με την τελειότητα που λέγεται Stella Was A Diver And She Was Always Down. Φανταστικός δίσκος γενικώς.
3. Ωχρά Σπειροχαίτη – Ωχρά Σπειροχαίτη II
Από το πανέμορφο “Να Γαληνεύεις” μέχρι το ανατριχιαστικό “Με Λες Επίθεση”, ο συγκεκριμένος δίσκος αποτελεί κόσμημα για την ελληνική δισκογραφία.
4. Bad Religion – The Process Of Belief
Μεγάλη επιστροφή για την καλύτερη πανκ μπάντα, με τον καλύτερο δίσκο που κυκλοφόρησαν μετά το No Control.
5. Isis – Oceanic
Πρόκειται μάλλον για το πρώτο post-metal συγκρότημα με το οποίο ήρθα σε επαφή, μέσω διθυράμβων που έγραφε το περιοδικό Rock Sound για το Panopticon. Είχε και cd με το βιντεοκλιπ του In Fiction (κομματάρα). Το Oceanic βέβαια μάλλον παραμένει το αγαπημένο μου από τους Isis.
Λοιπές Μουσικάρες:
Rotting Christ – Genesis
Αυτή ήταν η πρώτη μου επαφή με το συγκρότημα, καθώς μου είχε δανείσει το cd ένας μπλακμεταλλάς μεγαλύτερης τάξης στο γυμνάσιο. Εγώ του είχα δανείσει μια συλλογή των Venom από κάποιο Metal Hammer (την οποία ο αλήτης δεν μου την επέστρεψε ποτέ). Σκαλωτική έναρξη με το Daemons, διεστραμμένη μελωδία που με σκάλωσε άσχημα όταν ήμουν πιτσιρικάς.
Kaamos – Kaamos
Ήδη κλασικό το συγκεκριμένο σουηδικό death metal τερατούργημα. Τέρμα κολλητικό.
Alexisonfire – Alexisonfire
Όταν είσαι νεαρός και βλέπεις εξώφυλλο με 2 μαθήτριες στα μαχαίρια (κυριολεκτικά) ψαρώνεις με συνοπτικές διαδικασίες. Ευτυχώς πρόκειται και για πολύ καλό δίσκο. Pulmonary Archery, μόνο που το γράφω νιώθω την emo φράντζα μου να επανέρχεται.
The Distillers – Sing Sing Death House
Ευχαριστώ για ακόμη μια φορά τον Tony Hawk. Μπαίνει το Seneca Falls όταν κοιτάω να βγάλω κάνα κόλπο στο 4ο game, με ξαφνιάζει η φωνή της Brody Dalle και η πειστική αλητεία της, ωραίες στιγμές.
Lock Up – Hate Breeds Suffering
Grindcore supergroup που σκοτώνει σε κλασική του στιγμή.
DoomSword – Resound the Horn
Το καλό, το εμπνευσμένο το επικ. Και μόνο το Onward Into Battle να είχε θα έφτανε.
Napalm Death – Order of the Leech
Σταθερά κορυφαίοι. Από τις (πολλές) άψογες στιγμές τους.
Tragedy – Vengeance
Αν ρωτήσεις με ποιο Crust δίσκο είναι καλό να γνωρίσεις το ιδίωμα, πιθανότατα αυτή την απάντηση θα πάρεις από τους περισσότερους.
Paradise Lost – Symbol of Life
2-3 δίσκους ακούω ανά φάσεις πλέον από αυτούς, και αυτός είναι ο ένας. Ήταν ο αγαπημένος μου Lost δίσκος κάποτε βασικά. Ειδικά τα Isolate, Erased, Mystify και Symbol Of Life δεν ξέρω πόσες φορές τα έχω ακούσει. Πάρα πολλές.
Box Car Racer – Box Car Racer
2/3 Blink (χωρίς τον Hoppus), ακόμη και έτσι μια χαρά, και διαφορετικός ήχος.
Diary of Dreams – Freak Perfume
Δεν ήξερα ότι ήταν γνωστό σε πολλούς μεταλλάδες αυτό το φοβερό αλμπουμ. Το Amok είναι με ευκολία ένα από τα απόλυτα χορευτικά χιτς του είδους.
mewithoutYou – [A-B] Life
Σχεδόν όσο καλό είναι και το εξώφυλλο του.
My Chemical Romance – I Brought You My Bullets, You Brought Me Your Love
Καλωσορίζουμε μια από τις καλύτερες μπάντες της προηγούμενης (τουλάχιστον) δεκαετίας.
Εξώφυλλο της Χρονιάς:
mewithoutYou – [A-B] Life
31 Likes
2002 → Year of the Big Shot Bob
Vlade, you should read a paper or something…
11. – 6.
11. LAKE OF TEARS “The Neonai”
Ναι, το ξέρω ότι ο Brennare το ηχογράφησε μόνος του, λόγω πίεσης της Black Mark, και πρακτικά το αποκήρυσσε ήδη από όταν κυκλοφόρησε. Ναι, προφανώς είναι δίσκος με μειονεκτήματα. Ναι, εμένα παρολαυτά μου αρέσει… Πολύ. Τα προγραμματισμένα τύμπανα μαζί με τα synths δίνουν έναν σχεδόν darkwave αέρα, οι κιθάρες είναι μάλλον συμπληρωματικές, η ένρινη, όχι ιδιαίτερα μαγευτική, αλλά με αυθεντική σκανδιναβική μελαγχολία φωνή του Daniel εν τέλει χρωματίζει κατάλληλα. Εκείνη δε της Jenie Tebler (αδελφής του Quorthon), όπου συμμετέχει, ανεβάζει το συναίσθημα στα ύψη. Καμιά φορά και η ανάγκη παράγει αποτέλεσμα…
10. PARADISE LOST “Symbol of Life”
Βλέπω το βάζετε κάποιοι στις top-3 (ή 5, whatever) Lost κυκλοφορίες και χαίρομαι ιδιαιτέρως γιατί εκεί το τοποθετώ και εγώ. Ένας σχεδόν τέλειος συνδυασμός electro και gothic rock/metal με χιτάκια που θα άξιζαν να ακούγονται σε κάποια dancefloors (αν και στην Ελλάδα δυστυχώς αυτό σπάνια συνέβη) και βαθύτερα κομμάτια, όπώς τα “Pray Nightfall”, “Mystify” (και όχι μόνο) να συνεπαίρνουν. Μόνο αυτό το “Channel for the Pain” να έλειπε…
9. AGALLOCH “The Mantle”
Δεν είμαι και ο μεγαλύτερος ρέκτης του φυσιολατρικού Oregon-ικού blackmetal (αυτό που τελικά ορίστηκε ως Cascadian) αλλά οι AGALLOCH του δεύτερου δίσκου αφενός το μπόλιασαν με άφθονες δόσεις καλοδεχούμενης (neo)folk και λοιπών «ατμοσφαιρικών» ήχων, αφετέρου ευωδιάζει τόσο πολύ νοτισμένο ξύλο και φρέσκο χώμα, που είναι αδύνατον να του αντισταθεί όποιος έχει περάσει -έστω και ως διάλειμμα από την πόλη- κάποιες φθινοπωρινές περιόδους σε επαρχιακούς τόπους.
8. AXIS OF ADVANCE “The List”
Το «παρεάκι» εδώ αλλάζει ρόλους και την δημιουργική πρωτοκαθεδρία την έχει ο Vermin, με τον Read σε υποστηρικτική θέση πίσω από τα τύμπανα. To black/death των AXIS OF ADVANCE (φυσική συνέχεια των SACRAMENTARY ABOLISHMENT) στ’ αυτιά μου περιέχει γερό ενισχυτικό voivod-ικού φουτουρισμού και στον πυρήνα του είναι η πρώιμη, λυσσαλέα μορφή του thrash που κάποιοι αγαπήσαμε. Η μιλιταριστική αισθητική μπορεί αρχικά να δείχνει αμφιλεγόμενη, αλλά στην πράξη δεν είναι κάτι άλλο από την ψυχρή αποτύπωση της παράνοιας του πολέμου -στη λογική π.χ. ενός “Mandatory Suicide”.
7. GOGOL BORDELLO “Multi Kontra Culti Vs. Irony”
Σχεδόν πληγώθηκα που το ντεμπούτο της αγαπημένης μου τρελοπαρέας δεν βρήκε θέση στην ενδεκάδα του ’99 (κυρίως λόγω των “God Like” και “Nomadic Chronicle”) αλλά τώρα μπαίνουν μέσα με τα μπούνια. Δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς για ένα από τα πιο λατρεμένα μου κομμάτια όλων των εποχών, το “Through the Roof ‘n’ Underground” (“between the borders the real countries hide”…), αλλά και γενικότερα έναν δίσκο που ναι μεν βρίσκεται ένα βήμα πριν την έκρηξη (που θα έρθει με το επόμενο), όμως και εδώ που κυριαρχεί ακόμα κάπως περισσότερο το ethnic στοιχείο το αποτέλεσμα (λόγω βαλκάνιας ιδιοσυγκρασίας) ηχεί μαγευτικά οικείο.
6. ANTAEUS “De Principii Evangelikum”
Το μόνο που του λείπει είναι το σοκ του προηγούμενου. Πιο πηχτό, ακόμα πιο επιθετικό, πιο compact (28 λεπτά σε σχέση με τα 34 του CYFAWS) και με πιο πολλά Ζ, το δεύτερο album των MkM, Set, Storm και λοιπών εδραιώνει τη θέση τους «αναγέννηση» του ήχου που είναι στα σκαριά σε όλη την Ευρώπη. Ό,τι ήταν οι SLIPKNOT για το αμερικάνικο metal είναι οι ANTAEUS για το ευρωπαϊκό bm (εξ’ ου και ο «καλύτερος» δίσκος τους θα είναι ο τρίτος 
).
5.
DOWN “II: A Bustle in Your Hedgerow”
Μα ούτε ένα mention, τουλάχιστον μέχρι την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές; Όχι πως με νοιάζει δηλαδή, το δεύτερο άλμπουμ του απόλυτα ταιριαστού (σε επίπεδο προσώπων) project για μένα είναι ένα hour-long ταξίδι στις νότιες πολιτείες της Αμερικής, γεμάτο σκοτάδι, μελαγχολία, bourbon, παραίτηση αλλά και μυστικισμό στα βουνά της Meggido. Μπορεί τα ντουμάνια και οι τσίτες του “NOLA” να έχουν υποχωρήσει κάπως, από την άλλη όμως οι δυναμικές και η ροή των κομματιών του “II” τον κάνουν έναν, από τους ελάχιστους ροκ δίσκους τέτοιας διάρκειας που δεν βαριέμαι όχι ένα κομμάτι, αλλά ούτε μισό κουπλέ εκεί μέσα…
4.
QUEENS OF THE STONE AGE “Songs for the Deaf”
My generation, part C: Κι αυτό γιατί το τρίτο full-length των QOTSA παρότι (στην Ελλάδα) δεν έπιασε ποτέ το βεληνεκές των MUSE και των SOAD ανήκει σε αυτήν την κατηγορία (της ευρύτερης αποδοχής δηλαδή) όντας μια αδιανόητα πετυχημένη συλλογή straightforward rock anthems με νεύρο και ειρωνική διάθεση με το κιλό. Το δίδυμο των “…Millionaire”/”No One Knows” αποτελεί ένα από τα καλύτερα openers όλων των εποχών.
3.
ARCTURUS “The Sham Mirrors”
H φάση εδώ είναι «περνάμε καλά και αυτό βγαίνει προς τα έξω». Επτά από τις πιθανότατα πιο ακομπλεξάριστες συνθέσεις που έχουν ηχογραφηθεί ποτέ, ούτε αβαντ-γκαρντ ούτε τίποτα, μόνο μερικοί τύποι που ο καθένας κάνει το κομμάτι του (με τον Sverd να διατηρεί έναν ξεκάθαρα καθοδηγητικό ρόλο, αλλά και ο Knut επιβάλλει υπόγεια τα «θέλω» του) και όλο μαζί το αποτέλεσμα είναι πιο συμπαγές κι από γρανίτη. Θα έλεγα ότι πρόκειται για το πιο άξιο τέκνο που γέννησε η space νοοτροπία των HAWKWIND, με εξαίρεση το μαυρομεταλλικό στην ψυχή “Radical Cut”, που είναι και το αγαπημένο μου του δίσκου και πάντα ελπίζω ότι θα βγει κάποτε μια εκδοχή του στην οποία το κλείσιμο με το ubu horn δεν τελειώνει ποτέ…
2.
ISIS “Oceanic”
Ένα από τα πιο καθηλωτικά πράγματα που θυμάμαι από παιδί είναι να κάθομαι και να χαζεύω το πέλαγος, τους κυματισμούς και τις συγκρούσεις τους (τα κύματα των τοπικών αέρηδων vs αυτά του πελάγους). Το αγαπημένο μου μέσο μεταφοράς είναι ένα πλεούμενο, μικρό ή μεγάλο. Ένας από τους τρόπους «διαφυγής» μου ήταν (και παραμένει) το ψάρεμα, ιδανικά από απόκρημνα βράχια. Ούτε που υποψιαζόμουν τότε ότι η βοή της θάλασσας μπορεί να αποτυπωθεί σε κάποιου είδους μουσικές νότες με δομημένη σειρά. Ευτυχώς για μένα αυτοί εδώ οι Βοστονέζοι, με τον Ατλαντικό στα πόδια τους, το κατάφεραν. Μια φορά στο AlleyCat, πρέπει να ήταν 5-6 το πρωί, ξάπλα πια στους μέσα καναπέδες, βάζει “The Beginning and the End” -εκείνες τις στιγμές ήμουν πολύ χαρούμενος…
1.
PRIMORDIAL “Storm Before Calm”
Ειδικές Καταστάσεις
-
HELL-AS: Μπορεί ακόμα να είναι αρκετά υπό την επήρεια πιο παραδοσιακών hellenic bm ήχων, αλλά το σημαντικό είναι ότι οι RAVENCULT κάνουν την πρώτη τους απόπειρα ηχογράφησης και μένει πια να βρουν τον προσωπικό τους ήχο.
-
EUROPA: Οι MALIGN δίνουν (ξανά) το παρόν, πολύ πιο εμφατικά πλέον καθώς το “Divine Facing” EP θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι μέχρι και δίδυμο αδερφάκι του Μυστήριου της Ανομίας. Το «παράδειγμά» τους (pun intended) είναι σχεδόν έτοιμοι να ακολουθήσουν (και φυσικά να επεκτείνουν σχεδόν ως το άπειρο) κάποιοι Γάλλοι, το νιώθεις να υπάρχει κάπου μέσα στο “Inquisitors of Satan” αλλά και στο split με τους MUTIILATION, ίσως ακόμα περισσότερο εκεί. Σε αρκετά διαφορετικό ύφος τώρα, σε νορβηγικά καζάνια μάγιστροι βράζουν μαύρα βότανα της καταδίκης. Οι FAUSTCOVEN μας παρουσιάζονται με ένα demo το οποίο έχει τον μάλλον self-explanatory τίτλο “Satanic Doom 2002” και στα επόμενα θα εξελιχθούν σε μία από τις πιο αυθεντικές αυστηρά underground μπάντες.
-
NEW WORLD: Παραμένουμε σε doom μονοπάτια, αυτή τη φορά ακολουθώντας τα μονοπάτια του sludge. Η μοναδική κυκλοφορία των AGHORI (link) του Tim Call είναι αυτή εδώ η demo (ας πούμε, γιατί είναι 3 κομμάτια 45 λεπτά) κασετούλα γεμάτη τρομακτικά ηχοτοπία κατευθείαν απ’ το σύμπαν των BURNING WITCH. Στο μεταξύ, ένα άλλο σημαντικό νέο της χρονιάς είναι ότι υπάρχει νέα κυκλοφορία PROFANATICA, το 7’’ “Broken Jew” αν και βέβαια οι ελπίδες για full-length δεν θα ευοδωθούν προς το παρόν -ακόμα λίγα χρόνια υπομονή. Τέλος, επί τούτου περίμενα να έρθει το 2002 και η συλλογή “Verrater” των (του) LEVIATHAN, γιατί αν ήταν να κάναμε αναφορά στα προηγούμενα 512 demo tapes του Wrest, τρέχα γύρευε. Για μένα αυτή η burzum-ική εκδόχη είναι η σημαντικότερη (δηλ. αυτή που με «πιάνει» περισσότερο από κάθε άλλη) του USBM και θα μας απασχολήσει κάμποσο τα επόμενα χρόνια…
35 Likes
ΜΥCTHC. Δεν τα κατάφερε στη δικιά μου δεκάδα, αλλά τα επόμενα δύο έχουν εξασφαλισμένη θέση.
Μεγάλη κομμάταρα. Εκτός από αυτό εγώ έχω και στο baro forο τεράστια αδυναμία, αν και αυτό απογειώνεται ακόμα περισσότερο στη live εκδοχή του.
1 Like
1.Pain of Salvation - Remedy Lane (+cover)
Θυμαμαι ειχα κατεβει στο κεντρο για καποια δουλεια και ετυχε να περναω απο το Alone…Για καποιον λογο το ειχε φερει καποιες μερες νωριτερα απο την ημερομηνια κυκλοφοριας και το ειχε στην βιτρινα!ΣΟΚ! Μπαινω με την μια μεσα και το αγοραζω! Ολη η υπολοιπη μερα αφιερωθηκε στην ακροαση του!Οπως γινεται με καθε δισκο των PoS χρειαζομαι αρκετες ακροασεις για να βγαλω συμπερασμα.Θυμαμαι ομως πως το Ending Theme μου άρεσε απο την 1η ακρόαση.
Για μένα είναι ο 3ος καλύτερος τους μετα απο PE Pt1 & BE…
2.Deadsoul Tribe - Deadsoul Tribe
Ηρθε σε μια εποχη που δεν υπηρχε άλλο διαθεσιμο υλικο με Buddy Lackey να ακουσω…
Με ξενισε στην αρχη η αλλαγή ονόματος αλλα στην πραγματικοτητα μικρη σημασια εχει…
Ακομα και μετα απο τοσα χρονια δεν θα ξεχασω το συναισθημα να ακους για 1η φορα κατι τετοιο…
Μικρες τζουρες απο Psychotic Waltz σε κατι πιο μοντέρνο και διαφορετικό.
Καταπληκτικος δισκος και φανταστικο και ολο το artwork της Digibook εκδοσης…
3.Dredg - El Cielo
Αναλογως την εποχή αυτό ή τα 2 επομενα που εβγαλαν είναι το αγαπημενο μου…Νομιζω οτι ειναι το μοναδικο συγκροτημα που μου συμβαινει αυτο.Συνηθως ειμαι αναμεσα σε 2 δισκους…
Αρκετα διαφορετικο απο το ντεμπουτο τους,ατμοσφαιρικο,συναισθηματικο,μια ομορφια!
4.Counting Crows - Hard Candy
Αλλο ενα συγκροτημα που ξέχασα να συμπεριλάβω σε προηγουμενες λιστες.Στο ειδος που παιζουν ειναι απο τα πιο ποιοτικα συγκροτηματα που μπορεις να βρεις!Ολες οι κυκλοφοριες τους ειναι για 9+ /10
Και μιας και αναφερθηκε πιο πανω, ο τραγουδιστης τους είχε σχεση με την Courtney Cox και μαλιστα εχει παιξει και σε video τους…
5.Paradise Lost - Symbol of Life
Πως ελεγε εκεινη η διαφημιση με τα αλλαντικα; Βλεπεις Νικας είναι καλο;
Ε καπως ετσι ειναι και αυτη η περιοδος για τους PL… Απο την μια δισκαρα στην άλλη.
Αλλο ενα cd που εχει λιωσει…
28 Likes
True, ίσως και η καλύτερη από τις τότε δουλειές του Travis Smith.
1 Like
Ναι θυμαμαι ειχα παθει ενα σοκ οταν το ανοιξα 1η φορα! Ακομα και τωρα πανεμορφο μου φαινεται!
Πω, τι μλκιες έλεγα για το 2002 και για το ότι και καλά είναι εύκολο!
Αδιανόητα δύσκολη χρονιά και η μόνη μάλλον που καταθέτω λίστα με επιφύλαξη καθώς μπορεί να την αλλάξω ξανά στο μέλλον. Θα βασανιστώ στα '00s.
Λίγα λόγια γιατί μας περιμένουν και οι παραλίες.
5αδα.
Audioslave - Audioslave: Ξεκίνησε από τη θέση 5 και ανέβαινε. Όλα σωστά.
Interpol - Turn On The Bright Lights: Ντεμπούτο που σάρωσε και άφησε μεγάλες ελπίδες.
Queens of the Stone Age - Songs for the Deaf: Ίσως και ο καλύτερος τους.
Snapcase - End Transmission: Όλο κάτι τους πετούσε έξω στις δύο προηγούμενες κυκλοφορίες. Φέτος δεν γινόταν.
In Flames - Reroute to Remain: O δίσκος που με έχωσε στους In Flames και, σίγουρα, μία από τις 5-10 αγαπημένες μου metal κυκλοφορίες των '00s.
10 ακόμη
Sparta - Wiretap scars: Δεν είδα μεγάλη αγάπη για το αριστούργημα των 3/4 της μπαντάρας. Κρίμα. Δισκάρα.
The Streets - Original Pirate Material: Άλμπουμ που λατρεύω και με τρομαχτική επίδραση την οποία βλέπουμε μέχρι σήμερα.
Isis - Oceanic: Δίσκος που ακόμη νοιώθω πως ήταν πολύ μπροστά για την εποχή του. Φοβερός ήχος, φοβερή αισθητική.
City of Caterpillar - City of Caterpillar: Έχει χαρακτηριστεί το καλύτερο screamo άλμπουμ των 00s. Το ακούς και λες πως μπορεί και να ισχύει.
Mclusky - Mclusky Do Dallas: Θα είστε άγγλοι και θα ακούγεστε σαν την καλύτερη αμερικάνικη post hardcore μπάντα του πλανήτη. Δεύτερος δίσκος, ίσως και ο καλύτερος τους.
Clinic - Walking With Thee: Άλμπουμ για να ρεμβάζεις, για να χορέψεις, για να κοπανηθείς. Αcid punk το λέγαν τότε. Εύστοχο.
Broken Social Scene - You Forgot It In People: Θορυβώδες αλλά και συναισθηματικό, εύηχο και πειραματικό, αυτό είναι το indie που θέλουμε.
The Notwist- Neon Golden: Όταν μιλαμε για indietronica (ποιοι; πότε;), it doesn’t get much better than this.
Bright Eyes - Lifted or the story is in the soil keep your ear to the ground: Ψαρωτικό indie άλμπουμ με πληθώρα επιρροών. Μπαίνεις για το ψάρωμα, μένεις για τις εντυπωσιακές ενορχηστρώσεις.
Και άλλες 10 δισκάρες με ξερό namedropping που έμειναν οριακά εκτός.
Paradise Lost - Symbol Of Life
Pain of Salvation - Remedy Lane
Wilco - Yankee Hotel Foxtrot
Porcupine Tree - In Absentia
Girls Against Boys - You Can’t Fight What You Can’t See
Jay Munly-Jimmy Carter Syndrome
Larsen - Rever
Jack - The end of the way its always been
The Music - The Music
Band of Holy Joy-Love Never Fails
28 Likes
Λίγος χρόνος, οπότε πάμε χωρίς πολλά λόγια.
1. Arcturus - The Sham Mirrors
Έχοντας χάσει πλέον το στοιχείο του σοκ που συνόδευσε το La Masquerade Infernale, κατάφεραν να μας παραδώσουν ένα ακόμα αριστούργημα. Λίγο πιο μελωδικό, λίγο πιο θεατρικό, ίσως και λίγο πιο προσβάσιμο, χωρίς να χάνει στάλα ποιότητας.
2. Bathory - Nordland I
Eίχα την τύχη να το ακούσω όταν κυκλοφόρησε, οπότε θυμάμαι τις χαμηλές προσδοκίες και την ανατριχίλα που ένοιωσα με την επική -κινηματογραφική σχεδόν- εισαγωγή του Prelude.
3. Johnny Cash - American IV: The Man Comes Around
Γίνεται ένας καλλιτέχνης αυτού του διαμετρήματος να κυκλοφορεί τον καλύτερο του δίσκο στα 70 του, λίγους μήνες πριν το θάνατο του;
4. Mastodon- Remission
Nτεμπούτο για μια από τις σημαντικότερες μπάντες των 00s. Δεν είναι Leviathan, δεν είναι Crack The Skye, δε μας νοιάζει!
5. Opeth- Deliverance
Τα είπαμε την προηγούμενη εβδομάδα, ας μην επαναλαμβανόμαστε.
Honorable mentions:
Μeshuggah - Nothing
Rush - Vapor Trails
Porcupine Tree - In Absentia
God Is An Astronaut - The End Of The Beginning
Audioslave - Audioslave
Pain of salvation- Remedy Lane
Agalloch - The Mantle
Isis – Oceanic
Stone Sour – Stone Sour
Negură Bunget - 'N Crugu Bradului
30 Likes
2002
- Opeth - Delivarance
Κ όμως είναι ένα σκαλί πιο πάνω από τον προηγούμενο, που έτσι κ αλλιώς άγγιξε κορυφές. Πιο brutal αλλά κ ταυτόχρονα πιο progressive.
- Nile - In Their Darkened Shrines
Αγαπημένος δίσκος από τους Αμερικάνους brutal death metallers, όπου εδώ εκτός από το ανελέητο, τεχνικό brutal death metal τους, έχουμε κ 2 από τις μεγαλύτερες συνθέσεις που μας έχουν προσφέρει. Το εκπληκτικό Unas Slayer of the Gods, με την επική εισαγωγή κ το φοβερό κλείσιμο με την δεκαοκτάλεπτη ομότιτλη σύνθεση In Their Darkened Shrines, η οποία χωρίζεται σε τέσσερα μέρη.
- Arcturus - The Sham Mirrors
Λιγότερο avant garde αλλά περισσότερο proggy, ο τρίτος δίσκος των Νορβηγών δεν είναι παρά ένα αριστούργημα. Μας είχαν επισκεφτεί το 04 για πρώτη φορά, με τον Øyvind Hægeland των Spiral Architect, στην περιοδεία του εν λόγω άλμπουμ, η οποία συναυλία παραμένει ένα από τα καλύτερα λάηβ που έχω δει ποτέ.
- Bloodbath - Resurrection Through Carnage
Ντεμπούτο από το σουηδικό σούπεργκρουπ των Swanö, Åkerfeldt, Nyström και Renkse και μιλάμε εξαιρετικά καλοπαιγμένο death metal, που συνδυάζει την σουηδική με την αμερικάνικη σκηνή.
- Kaamos - Kaamos
Άλλο ένα ντεμπούτο από την μεταλλομάνα Σουηδία, 34 λεπτά αγνού, ατόφιου death metal.
Bonus ή αλλιώς άλμπουμ που άνετα (κάποια από αυτά) έμπαιναν στην πεντάδα…
Pain of Salvation - Remedy Lane
Περίεργο πράγμα η μουσική, επηρεάζει κ επηρεάζεται από την συναισθηματική κατάσταση που είσαι εκείνη την εποχή. Το συγκεκριμένο άλμπουμ μου είχε προσφέρει ατελείωτες ώρες συντροφιάς, την συγκεκριμένη στιγμή όμως δυσκολεύομαι να το ακούσω. Σίγουρα όμως άλμπουμ για κορυφές (απάτητες για κάποιους) κ χαίρομαι που μπήκε σε πολλές λίστες από κάποια παιδιά.
Reverend Bizarre - In the Rectory of the Bizarre Reverend
Ντεμπούτο για τους βλαμμένους Φιλανδούς, με το μονολιθικό doom metal τους, έξω από το τι επιτάσσει η μόδα. Φοβερές συνθέσεις αλλά με κουράζει η διάρκεια.
Agatus - The Weaving Fates
Δεύτερο άλμπουμ για τους Έλληνες Agatus, αλλά το πρώτο που είχα ακούσει από αυτούς τότε κ είχα εντυπωσιαστεί από το μίγμα black metal με κάποια heavy ψήγματα.
Deadsoul Tribe - Deadsoul Tribe
Πολύ ωραίο ντεμπούτο από την μπάντα του Devon Graves κ συμφωνώ απόλυτα με τον @Storm για την digipack έκδοση.
Down - Down II: A Bustle in Your Hedgerow…
Δεν είχα πολλά (μάλλον μηδενικά εδώ που τα λέμε) ακούσματα όσον αφορά southern rock/metal, οπότε το άλμπουμ ήταν μια ευχάριστη έκπληξη τότε. Ήταν κ οι Pantera hot όνομα, οπότε λίγο αυτό συν η δισκοκριτική από το Χάμμερ, με έκαναν να το αγοράσω. Δεν έχω ασχοληθεί από τότε αλλά ήταν κάτι καινούριο για μένα.
The Gathering - Black Light District
Ένα από τα καλύτερα τραγούδια που έχει γράψει ποτέ αυτή η εκπληκτική μπάντα, το ομώνυμο 17λεπτο έπος.
27 Likes
Ρε παιδιά, δεν τους βλέπω στις λίστες σας…
Μεγαλυτερη εκπληξη για μενα το γενικοτερο κλασιμο στο Remission
7 Likes
Εδώ κλάσαμε Kylesa με καλύτερο δίσκο ρε! 
1 Like
@Alejandro.m καλά και σωστά τα λες τα υπόλοιπα αλλά
…πιο θεατρικό από τη Μασκαράτα απλά δεν έχει 
7 Likes
συμφωνώ. Βέβαια και οι καθρέπτες θεατρικοί είναι, αλλά ο προκάτοχος σπάει όλα τα κοντέρ.
(Ο λόγος που δεν αντέχω να ακούσω arcturus, κράξτε ελεύθερα).
Δεν υπάρχει λόγος, έκαστος εφ’ ω ετάχθη
Fixed.
Επειδή είμαι ψυχαναγκαστικός κι είμαι ένα βήμα πριν το post-άριμα της λίστας μου, δε θα βάλω να το ακούσω να το θυμηθώ. Πεντάδα δε θα ΄μπαινε ΟΚ, αλλά στα honourable θα στόχευε ψηλά. Αδιανόητο που φτάσαμε Κυριακή κι είσαι ο πρώτος που το θυμήθηκε. Ντροπή μας.
Ξέρεις ότι είναι Candlemass η εισαγωγή αυτή, ε; 
Καταραμένεεε, ήθελα να ήμουν ο πρώτος που θα το είχα αναφέρει, τώρα πρέπει να edit-άρω το post μου για να μην το παίζω εξυπνάκιας. 
2 Likes
Λίγο στο πόδι για το 2002, όπου για την πεντάδα έπεσε μεγάλη μάχη, αλλά είπα τελικά να αράξω να γράψω το κατιτίς, γιατί, γιατί όχι, ας πέσει λίγο φως σε μερικές δισκάρες.
Εδώ να πω πως, αν και δεν θα συνεχίσω τις αθλητικές αναφορές, για μένα, πέραν του εξωφρενικού του Μουντιάλ και του μουντομπάσκετ του, το 2002 ήταν η χρονιά του 3-3 με τη Ρεάλ μες τη Φιλαδέλφεια, αχ τι στιγμές (ναι για όλη την πορεία αλλά αυτό ήταν το κάτι άλλο). Τι μαλάκες ήμασταν.
Πεντάδα λοιπόν, όπου μόνο οι τρείς πρώτες θέσεις ήταν σίγουρες μέχρι χθες ξερω γω.
Summary
1. Tragedy – Vengeance
Το κόψιμο στο εναρκτήριο “Conflicting Ideas” και η επανέναρξη με το «φάντασμα της όπερας» να πλανάται στο riff παραμένει μια από τις πιο συγκλονιστικές στιγμές που μου έχει προσφέρει η μουσική. Σε κάθε ακρόαση του δίσκου, αυτά τα τύμπανα με κάνουν να θέλω να σπάσω το κεφάλι μου επειδή δεν μπορώ να διανοηθώ το κλίμα που χτίζουν. Δεν ξερω αν αυτό είναι το κορυφαίο crust punk άλμπουμ όλων των εποχών, μάλλον είναι, σίγουρα όμως είναι ένα από τα επιδραστικότερα και σημαντικότερα core άλμπουμ στην ιστορία του underground. Δεν είναι τυχαία η αποδοχή του. Κανείς δεν το έκανε καλύτερα από ότι οι Tragedy εδώ. Και μάλλον δεν θα το κάνει.
2. Queens Of The Stone Age – Songs For The Deaf
”I want something good to die for. To make it beautiful to live.”
Ίσως το απόλυτο rock άλμπουμ, όπως το αντιλαμβάνομαι εγώ.
3. Arcturus – The Sham Mirrors
Εμφανώς κατώτερο από τους προκατόχους του, αγκαλιάζει περισσότερο τις prog δομές που έχουν μείνει στο μυαλό μας ως νορβηγική αβανγκαρντίλα, αλλά διακατέχεται από έναν όγκο και ένα μυστήριο που με την αμεσότητά τους συνθλίβουν. “Welcome. This transmission. From a fallen star. Otherwise known as Arcturus”. Καλά τα λέτε. Από τους πρώτους πειραματικούς μέτσολ δίσκους που εκτίμησα και αγάπησα, πριν εμβαθύνω στη φάση. Radical Cut, όχι αστεία.
4. Satyricon – Volcano
Το “Havoc Vulture” από το “Rebel Extravaganza” είχε δείξει το δρόμο. Η συνέχεια δεν θα έπρεπε να σοκάρει κανένα. Τα βιομηχανοποιημένα και κονιορτοποιημένα riffs θα έκοβαν βαθύτερα μέσα στην όποια λιτότητα. Το αστικό τοπίο θα προσφερόταν ώστε οι μηχανιστικοί ρυθμοί και τα συγκλονιστικά τύμπανα να έφερναν αυτό που θα λεγόταν black ‘n’ roll. Οι Satyricon εδώ, και ας διατυμπανίζουν ανατριχιαστικά στο “Black Lava”, ειρωνικές δηλώσεις για “the smell of black metal 90-95”, ηχούν μεγαλειώδεις όσο ποτέ. Τσαντισμένοι όσο ποτέ. Στοχευμένοι όσο ποτέ. Επιτηδευμένοι, μάλλον, όσο ποτέ. Ο διάδοχος του “Rebel” δεν είναι extravagant αλλά είναι δαιμονισμένος, είναι δηλητηριώδης, είναι ανήσυχος. Δυστυχώς η συνέχεια δεν ήταν η ανάλογη, παρά το γεγονός πως εδώ ο Satyr ερωτεύεται μια κιθαριστική τεχνοτροπία που δύσκολα θα παρατήσει ξανά.
5. Bathory – Nordland I
Ένα τελευταίο μεγαλόπνοο όραμα πριν την άνοδο συντροφιά των βαλκυριών στο σπίτι Του. Είναι εκνευριστικό το πόσο τέλειο είναι το “Nordland I”, το πόσο, με τεχνοτροπίες και κόλπα του παρελθόντος, ηχεί ανανεωτικό και όχι περιττό, το πόσο επικό ηχεί. Λίγο πριν το κύκνειο άσμα τους, οι Bathory αγγίζουν το αψεγάδιαστο. Πιθανώς και ο πιο συναισθηματικά φορτισμένος δίσκος τους. Θυμάμαι να παίζω LOTRO και να βάζω τσιτάκι οι βάρδοι στο παιχνίδι να παίζουν σε midi το “Foreverdark Woods”. Ο ορισμός του επικού.
Και για να συμπληρωθεί η ψυχαναγκαστική 15δα:
Summary
6. Red Hot Chili Peppers – By The Way
Μου φαίνεται ακραίο το ότι από το νο3 μου αρχικά κατέληξε εκτός πεντάδας αυτό το άλμπουμ. Για μένα, η κορυφαία και πιο αγαπημένη στιγμή των RHCP, αλλά το 2002 τιμώρησε. Το “On Mercury” είναι τι πρώτο τραγούδι τους που ερωτεύτηκα. Το “Can’t Stop”, που παραδόξως ακόμη ξέρω όλους τους στίχους απέξω, το βιντεοκλιπ που το έστελνα μέσω MSN κάποια χρόνια αργότερα, γιατί αγνοούσα την ύπαρξη του youtube. Από τα CD που έχω λιώσει στη διαδρομή Αθήνα – Φιλιατρά όσο τίποτα.
7. Audioslave – Audioslave
Αυτή η μλκία που κάνει ο Cornell με τη φωνή του στο τέλος του “Show Me How To Live” με διέλυσε. Θυμάμαι όταν είχε πρωτανοίξει το mall μαρούσι, μου είχαν πει οι δικοί μου να πάρω από τα πάμπλικ δύο σιντί όποια ήθελα. Έφαγα σχεδόν δύο ώρες σιωπηλός να αναλύω τα πάντα, με όσα ήξερα τότε και ήταν διαθέσιμα. Βγήκα έξω με αυτό (στην μεταλλική κασετίνα) και το “Revelations”. Κοίτα τι μένει εκτός πεντάδας.
8. Down – Down II: A Bustle In Your Hedgerow
Πρέπει να έχω περάσει, εκεί 2α γυμνασίου, ένα δίμηνο που άκουγα μόνο το “Ghosts Along The Mississippi”. Μέχρι και σήμερα, θεωρώ πως αυτό το άλμπουμ έχει τον καλύτερο Anselmo. Ίσως στα σημεία να είναι και το καλύτερο των Down. Ναι, τόσο πολύ το αγαπώ. Πήρε το χρίσμα από τον τίτλο του βλέπετε.
9. Opeth – Deliverance (+ εξώφυλλο χρονιάς)
Το φινάλε του ομότιτλου το θεωρώ μια από τις κορυφαίες στιγμές στον ακραίο ήχο, και ένα τυμπανιστικό μοτίβο που το έχω δει να ξανασκάει στο μέλλον σε μπάντες προοδευτικού χαρακτήρα. Προσωπικά μιλώντας, το θεωρώ την κορυφαία στιγμή της δισκογραφίας των Opeth. Πιο ακραίο, αλλά με μεγαλύτερες ψυχολογικές ανακατατάξεις. Μαυρίλα με αποχρώσεις. Το «ακουστικό του αδερφάκι» απλά δεν ακούγεται. Για μένα.
10. Ekkaia - Manos Que Estrechan Planes De Muerte Y Sometimiento
Θα ήθελα να πάρει πόντο απλά για να φαίνεται κάπου, αλλά είπα να είμαι ακριβοδίκαιος. Οι Ισπανοί, επιτέλους έβγαλαν τον πρώτο τους δίσκο, και πήραν το μελωδικό crust, του έχωσαν μια emoviolence κλωτσιά και τελειοποίησαν ό,τι ξεκίνησαν οι Remains Of The Day. Το emo crust των Ekkaia είναι επικό, σκοτεινό, μεγαλειώδες, επαναστατικό, υμνητικό, άκρως επιδραστικό, συγκλονιστικό. Προτιμώ τον επόμενο δίσκο τους, αλλά εδώ, ομολογουμένως, οι κορυφές που πιάνουν είναι, πέρα από αδικημένες, σχεδόν απάτητες. Εδώ, οι Εkkaia έγιναν μυθικό συγκρότημα για όσα άτομα ασχολούνται. Επίσης, στιχάρες. Ο Pablo Ursusson, στη συνέχεια εξερεύνησε το post-black (όπως πολλοί αυτής της φουρνιάς) με τους Antlers αλλά και το νεοφολκ με τους τρομερούς Sangre De Muerdango. Μια διαδρομή, που αν δώσεις προσοχή στα riffs και τα μελωδικά leads, βγάζει νόημα. Διαχρονικό αριστούργημα.
11. Antaeus - De Principii Evangelikum
Συμφωνώ μς @ChrisP για το δίσκο, ενώ και εμένα το επόμενο είναι το αγαπημένο μου. Εδώ πιάνουν εντελώς εξωφρενικές ταχύτητες στο black/death τους, grind τύμπανα, έχει και το λατρεμένο μου “Illegal Angelz” που υφολογικά δείχνει την πόρτα προς Aosoth. Μου φαίνεται τρομερό που λέμε πως «ναι, δεν σοκάρει τόσο όσο το CYFAWS» ενώ παραμένει παροξυσμικά ακραίο και κυρίως βίαιο. Ε, Γάλλοι.
12. Kaamos – Kaamos
Πιθανώς ο καλύτερος black/death metal δίσκος της δεκαετίας.
13. Tom Waits – Blood Money
Ρε, μπαίνει με το “Misery is The River Of The World”, τι να συζητήσουμε. Έχει μέσα και το black metal “God’s Away On Business”. Νομίζω πως είναι ο πρώτος δίσκος του Waits που άκουσα και κόλλησα τόσο, προφανώς λόγω ύφους στης συνθέσεις. Α, και μάλλον ο πιο Μπουκοφσκικός του ε, παρά τον musical χαρακτήρα του. Πολύ ανώτερος από το “Alice”, που επίσης αγαπώ για άλλους λόγους. Τρομερή συνοχή και ποιότητα.
14. Muga – Muga
Οι Ιάπωνες ξεκίνησαν στο ομότιτλο άλμπουμ τους ως οι καλύτεροι Tragedy κλώνοι, και κατέληξαν να το κάνουν τόσο καλά που πλέον μνημονεύονται ως απαραίτητη μπάντα! Ναι, στον επόμενο δίσκο το samurai crust τους αποκτά πιο γηπεδικό και ανατατικό χαρακτήρα και μου κάνει παραπάνω, εδώ όμως καταφέρνουν, χάρη στα αδιανόητα φωνητικά και κυρίως την έμπνευση στις μελωδίες, βάζοντας τους Death Side δίπλα στους Tragedy, και στην οικοδόμηση ατμόσφαιρας, να κυκλοφορήσουν ένα κλασικό άλμπουμ.
15. The Hellacopters – By The Grace Of God
Για πολύ κόσμο, ο καλύτερος δίσκος τους. Σε κάθε περίπτωση, συνεχίζει ένα εντυπωσιακό σερί, ομολογουμένως. Πραγματικά, δεν γίνεται να λιώσεις ένα δίσκο των Hellacopters και να μην δεθείς μαζί του, σε κάποιο βαθμό ή συγκυρία. Δεν είναι και ένα τσικ πιο σκοτεινοί εδώ; Μου κάνει.
Άλλες 20 δισκάρες που τις εκτιμώ πολύ και ήθελα να τις σχολιάσω:
Summary
16. Primordial – Storm Before Calm
Μια ματιά στο tracklist πείθει. Για καλύτερος τριτοτέταρτος δίσκος τους, είναι φανταστικό. Λίγο πολύ όλα έχουν ειπωθεί, ας αρκεστώ απλά να πω ότι για μένα αυτή η, ανολοκλήρωτη, φωνητική προσέγγιση του Nemtheanga δένει με τα ακόμη έντονα πριμαριστά folk/black περάσματα. Όταν αποτάξει τις αλυσίδες του, θα συγκλονίσει. Εδώ, απλώς ηχεί πιο προσωπικός από οικουμενικός.
17. Immortal – Sons Of Northern Darkness
Παραδόξως, ο αγαπημένος μου δίσκος των Immortal, και ένα άλμπουμ τους που το έχω λιώσει όσο λίγα νορβηγικά. Πραγματικά πιστεύω πως έχει σοβαρά τραγούδια, και γελάω με τις anti-kvlt τοποθετήσεις και θαψίματα τους. Γενικά στα ‘00s μεγαλούργησαν.
18. Bad Religion – The Process of Belief
Ακραία επιστροφή σε φόρμα. Οι Bad Religion ξεκίνησαν εδώ ένα σερί που δεν θα έπρεπε να ήταν τόσο καλό. Ένα βήμα πριν την απογέιωσή τους στον 21ο αιώνα για μένα, η μπάντα δείχνει πως μπορεί αυτός ο ήχος να ηχεί καίριος, επίκαιρος και κρίσιμος όταν όλοι ψάχνονται με την post φάση του.
19. Behemoth – Zos Kia Cultus (Here And Beyond)
Δίσκος με αναφορά στον μέγα αποκρυφιστή και εικαστικό Austin Osman Spare αυτόματα περνάει. Οι Behemoth οι σοβαροί, οι black/deathsters οι ανεπανάληπτοι. Μπορεί να τους θεωρείτε ό,τι θέλετε τώρα, αλλά εκεί στις αρχές του αιώνα οι Πολωνοί δίδασκαν πως παίζεται το ιδίωμα, επηρεάζοντας δεκάδες μπάντες. Τούτο το άλμπουμ, φιγουράρει για το κορυφαίο τους. Αν αναρωτήθηκε ποτέ κανένα γιατί οι Deicide και Morbid Angel για μερίδα του ακραιόκοσμου είναι πιο black αισθητικά από ότι τεθ, η απάντηση είναι αυτά τα ερπετόμορφα ριφφς. Και τα τρομακτικά τύμπανα.
20. Mastodon – Remission
Crusher Destroyer. March Of The FUCKING Fire Ants. Where Strides The Behemoth. Δείτε τριάδα με την οποία μας συστήθηκαν. Φαίνεται πως οι Αμερικανοί ένιωσαν πολύ τον αντεργκράου χαμό που έγινε στα τέλη των ‘90s στην σλατζοκορ σκηνή της χώρας τους, και είπαν να δώσουν το δικό τους take. Συστήνονται παίζοντας με τη φωτιά. Πριν prog-ίξουν και στονεριάσουν σε σημείο απάλευτο, μεγαλουργούσαν ωμά, σκατένια, επιβλητικά. Τρομακτικό ντεμπούτο.
21. Hot Water Music – Caution
Ομολογουμένως, με τα προηγούμενα άλμπουμ τους δεν ένιωσα τόσο, και από εδώ ξεκινάει η σχέση μου μαζί τους. Αυτή η γουρουνοφωνάρα να τραγουδάει πανκροκ με λυγίζει, οι συνθέσεις είναι λεπτεπίλεπτες παρά το μπάσο τους, και γενικά ηχεί ως best of. Η αγαπημένη πανκ μπάντα της αγαπημένης σου πανκ μπάντας, κοκ.
22. Interpol – Turn On The Bright Lights
Από όλους τους δίσκους του post-punk revival εκείνων των ετών, για τα δικά μου γούστα παραμένει ο πιο ενδιαφέρων. Ακόμα και σήμερα, οι ερμηνείες και τα τραγούδια φαίνονται άφθαρτα και διατηρούν αυτή τη μελαγχολική τους αίγλη.
23. Against Me! - Against Me! Is Reinventing Axl Rose
Κάπως, οι Against Me! Στο ντεμπούτο τους έφεραν πιο μαζικά στο προσκήνιο το folk punk το καλό όμως. Ομολογουμένως, έχοντας μυηθεί στη μπάντα με τα μετέπειτα αριστουργήματά τους, άργησα να ακούσω αυτό το άλμπουμ. Μέχρι που κάποια στιγμή είχα διαβάσει ένα αφιέρωμα του ρακούν (@Giasonas για σένα λέω) για το φολκπανκ στο ρόκιν (χρόνια πριν μπω) και είπα να τα πιάσω με τη σειρά. Ε, πολλά μπορεί να πει (αλλά και να κριτικάρει) κανένα για το σχήμα και την επιρροή του γενικότερα, εγώ θα πω πως ακόμα ελπίζω σε μια επανένωση.
24. Nile – In Their Darkened Shrines
Η απογείωση στο πάνθεον του death metal όχι μόνο συνεχίζεται, αλλά πιάνει και σταθερή τροχιά. Ο πρώτος μεγάλος τους δίσκος, και ένα σύγχρονο death metal classic.
25. Agalloch – The Mantle
Περίμενα να γίνει της τραγιάσκας, του κασκόλ και της χιπστεριάς το κάγκελο αυτή την εβδομάδα με Μαντλ και Οσεάνικ, και, οκ δικαίως. Ναι, πράγματι το φυσιολατρικό φολκ/ποστ/μπλακ(γκέιζ) χρωστάει πολλά σε τούτο δω. Είναι από μια οπτική γωνία εντυπωσιακό το πόσο άμεσα και αυτόματα επιδραστικό ήταν τούτο δω, το πώς μέχρι και σήμερα δίνει πράγματα στον ήχο, αλλά κυρίως το πώς τα συναισθήματα που αναβλύζουν από τις ψυχοβγαλτικές ακροάσεις επανέρχονται στην ίδια ένταση, ύστερα από τόσες ακροάσεις. Αν το άκουγα νωρίτερα, θα ήταν πολύ πιο πάνω.
26. Shaman - Ritual
Δεν θα το παίξω ειδικός στο power metal, αλλά τούτο δω είναι από τα άλμπουμ που λατρεύω, προφανώς λόγω Angra. Από τις επιφανειακές μου αναζητήσεις, δεν νομίζω να υπάρχει άλλο άλμπουμ της φάσης τα τελευταία 25 χρόνια που να με έκανε να νιώσω έτσι. Και αν υπάρχει, θα το θυμηθώ ευελπιστώ όταν έρθει η ώρα του. Η διαφορά είναι, πως το “Ritual” το είχα σημαδέψει εβδομάδες πριν.
27. Bruce Springsteen – The Rising
Κάπου, πολύ εύστοχα είχα διαβάσει, πως σε ένα συλλογικό κοινωνικό τραύμα όπως ήταν για τους αμερικανούς η 11/9, ήθελε ένα λαϊκό ήρωα να τα βάλει κάτω μουσικά για να τα επουλώσει. Ε, το “The Rising” ήταν ακριβώς αυτό. Ο Springsteen δεν θα μπορούσε να μην δει πίσω από τις κλειδαρότρυπες και τα ερείπια, από τα ασθενοφόρα και τους τροχονόμους, από τους δειλούς καφέδες σε μια προσπάθεια επιστροφής της κανονικότητας, και να μην υμνήσει το συλλογικό αίσθημα της αλληλεγγύης, μέσα από προσωπικές ιστορίες. Αν δεν μπορούσε αυτός, δεν μπορεί κανείς.
28. Foo Fighters – One By One
Τι υπερκομματάρα όλων των γαλαξιών είναι το “All My Life”; Γιατί ρε Grohl αυτό τον κιθαριστικό τόνο δεν τον ξαναέπιασες; ΟΚ, συνολικά ο δίσκος είναι μάλλον άνισος, αλλά εμένα μου αρέσει. Και ας έχουν βγάλει καλύτερα. Γενικά, θεωρώ τη δισκογραφία των FF κλασική περίπτωση του να υποτιμάται εξαιτίας των hits.
29. Craft – Terror Propaganda (Second Black Metal Attack)
Τω καιρώ εκείνω, μπάντες όπως οι Craft, Katharsis, 1349, θεωρούνταν οι σωτήρες του norsecore κλπ. Εδώ, δίχως να έχουν πιάσει ακόμα τις μεγάλες τους κορυφές (λίγη υπομονή), οι Σουηδοί παραδίδουν ένα δευτεροκυμματικό, Celtic Frost-ικό, μνημείο. Σπουδαίος δίσκος, αν εκτιμάς το black metal.
30. My Chemical Romance - I Brought You My Bullets, You Brought Me Your Love
Τι εξέλιξη είχε αυτό το σχήμα ρε γμτ; Και τόσο σύντομα; Δεν είναι ακραίο το πώς, αν ξεπεράσεις την AFI επιρροή, ακούγονταν ως το καλά κρυμμένο μυστικό του ‘90s πανκροκ, αλλά πολύ πιο μοντέρνο; Επίσης, τι riffs; Τι δισκογραφία. Προφανώς, όντας κάφρος ηχητικά επιστρέφω πιο συχνά σε αυτό και το διάδοχο από ότι στο καλλιτεχνικό τους πετράδι, αλλά, γιατί όχι. Vampires Will Never Hurt You.
31. Framtid – Under The Ashes
Μια από τις καλύτερες d-beat μπάντες έβερ, ένας ιαπωνικός κραστ ογκόλιθος, εδώ παίρνει τις Disclose/LIFE νουθεσίες και τις μετατρέπει σε κάτι δικό του, αν ακούσεις προσωπικά. Υποδειγματικά φωνητικά και παραγωγή (ναι, ρε σωστή είναι). Στο επόμενο άλμπουμ το έκαναν καλύτερα, εδώ όμως ηχούν πιο μερακλήδες.
32. Necrophobic – Bloodhymns
Οι Σουηδοί συνεχίζουν να κάνουν του κεφαλιού τους, και παραμένουν η χαρά του ελιτιστή/πσαγμένου με ένα ακόμη άλμπουμ γεμάτο riff-άρες και κομματάρες.
33. The Distillers – Sing Sing Death House
Άκουγα ξανά πρόσφατα το ντεμπούτο και απόρησα ξανά με το πώς χώθηκε μέσα στον γενικό ορυμαγδό ένα χιτ όπως το “City Of Angels”. Βέβαια, ο τρόπος που συστήθηκαν οι Distillers, μόνο αδούλευτος δεν ήταν. H Brody Dalle με το γρέζι, τη Joan Jett-ική της αλητεία και εικονοπλασία, ηγείται ακραία δουλεμένων συνθέσεων, που παρά την (πολύμορφη) Rancid σκιά, είχαν υπόσταση και προσωπικότητα. Λατρεμένο σχήμα.
34. The Dillinger Escape Plan & Mike Patton – Irony Is A Dead Scene
Δεν υπάρχουν λόγια.
35. The Dagda – Threefold
Πολύ τους έχουμε μελετήσει φέτος, χάρη και στη δισκάρα των neo-folk πειραματιστών Lankum. Δεύτερη περίπτωση που μουσικός σπουδαίας neo-crust μπάντας το γυρνά εκεί, διόλου τυχαίο ξαναλέω. Εδώ, το, ολίγον τι ακατέργαστο και πιο ωμό ηχητικό προσωπείο των Ιρλανδών, θα δείξει το δρόμο για την έκρηξη του 2006, αλλά θα γεφυρώσει και καλύτερα με κάθε πτυχή της αμερικάνικης σκηνής στα ‘90s. Tα μελωδικά, gloom, Amebix-ικά τους περάσματα, οι εξωτικές ατμόσφαιρες, το συνθετικό θράσος, δεν έχουν ακόμη μορφοποιηθεί, αλλά δεν αποτυγχάνουν στο να κερδίσουν και να δείξουν τον πλούτο της σκηνής εκείνα τα χρόνια. Καλτ καρδούλες.
25 ακόμη δίσκοι που κρατάω από την μάλλον 100δα που σημείωσα αρχικά για τη χρονιά, καθαρά με προσωπικά υποκειμενικά κριτήρια, και τους παραθέτω γιατί υπάρχει μπορεί μερικά namedrop να έχουν και νόημα, μπορεί και όχι 
Summary
- Tom Waits – Alice
- Bloodbath – Resurection Through Carnage
- Deathspell Omega – Inquisitors Of Satan
- Yakuza – Way Of The Dead
- Tsjuder – Demonic Possession
- Doomsword – Resound The Horn
- Infest – No Man’s Slave
- The Death Of Anna Karina – The Death Of Anna Karina
- City Of Caterpillar – City Of Caterpillar
- Immolation – Unholy Cult
- Tenhi – Vare
- Dripping - Disintegration Of Thought Patterns During A Synthetic Mind Traveling Bliss
- Limp Wrist – Limp Wrist
- Nightwish – Century Child
- Dälek - From Filthy Tongue of Gods and Griots
- The Libertines – Up The Bracket
- Napalm Death – Order Of The Leech
- Taking Back Sunday – Tell All your Friends
- Zao – Parade of Chaos
- Today Is The Day – Sadness Will Prevail
- Gospel Of The Horns – A Call To Arms
- Axis Of Advance – The List
- Leviathan (SWE) – Far Beyond The Light
- G-77 - Peine De Vie
- Good Charlotte – The Young And The Hopeless
25 Likes
Χαχα, δεν είμαι φαν, σόρι, μόνο αυτό και του “Clouds” με συγκινούν θα έλεγα.
“Slaugter of the soul” και “In the nightside eclipse” ΕΝΤΕΛΩΣ ΠΡΟΧΕΙΡΑ, δεν τον συγκινούν τον κύριο θέλει να μας πει δηλαδή.
1 Like