Λίγο στο πόδι για το 2002, όπου για την πεντάδα έπεσε μεγάλη μάχη, αλλά είπα τελικά να αράξω να γράψω το κατιτίς, γιατί, γιατί όχι, ας πέσει λίγο φως σε μερικές δισκάρες.
Εδώ να πω πως, αν και δεν θα συνεχίσω τις αθλητικές αναφορές, για μένα, πέραν του εξωφρενικού του Μουντιάλ και του μουντομπάσκετ του, το 2002 ήταν η χρονιά του 3-3 με τη Ρεάλ μες τη Φιλαδέλφεια, αχ τι στιγμές (ναι για όλη την πορεία αλλά αυτό ήταν το κάτι άλλο). Τι μαλάκες ήμασταν.
Πεντάδα λοιπόν, όπου μόνο οι τρείς πρώτες θέσεις ήταν σίγουρες μέχρι χθες ξερω γω.
Summary
1. Tragedy – Vengeance
Το κόψιμο στο εναρκτήριο “Conflicting Ideas” και η επανέναρξη με το «φάντασμα της όπερας» να πλανάται στο riff παραμένει μια από τις πιο συγκλονιστικές στιγμές που μου έχει προσφέρει η μουσική. Σε κάθε ακρόαση του δίσκου, αυτά τα τύμπανα με κάνουν να θέλω να σπάσω το κεφάλι μου επειδή δεν μπορώ να διανοηθώ το κλίμα που χτίζουν. Δεν ξερω αν αυτό είναι το κορυφαίο crust punk άλμπουμ όλων των εποχών, μάλλον είναι, σίγουρα όμως είναι ένα από τα επιδραστικότερα και σημαντικότερα core άλμπουμ στην ιστορία του underground. Δεν είναι τυχαία η αποδοχή του. Κανείς δεν το έκανε καλύτερα από ότι οι Tragedy εδώ. Και μάλλον δεν θα το κάνει.
2. Queens Of The Stone Age – Songs For The Deaf
”I want something good to die for. To make it beautiful to live.”
Ίσως το απόλυτο rock άλμπουμ, όπως το αντιλαμβάνομαι εγώ.
3. Arcturus – The Sham Mirrors
Εμφανώς κατώτερο από τους προκατόχους του, αγκαλιάζει περισσότερο τις prog δομές που έχουν μείνει στο μυαλό μας ως νορβηγική αβανγκαρντίλα, αλλά διακατέχεται από έναν όγκο και ένα μυστήριο που με την αμεσότητά τους συνθλίβουν. “Welcome. This transmission. From a fallen star. Otherwise known as Arcturus”. Καλά τα λέτε. Από τους πρώτους πειραματικούς μέτσολ δίσκους που εκτίμησα και αγάπησα, πριν εμβαθύνω στη φάση. Radical Cut, όχι αστεία.
4. Satyricon – Volcano
Το “Havoc Vulture” από το “Rebel Extravaganza” είχε δείξει το δρόμο. Η συνέχεια δεν θα έπρεπε να σοκάρει κανένα. Τα βιομηχανοποιημένα και κονιορτοποιημένα riffs θα έκοβαν βαθύτερα μέσα στην όποια λιτότητα. Το αστικό τοπίο θα προσφερόταν ώστε οι μηχανιστικοί ρυθμοί και τα συγκλονιστικά τύμπανα να έφερναν αυτό που θα λεγόταν black ‘n’ roll. Οι Satyricon εδώ, και ας διατυμπανίζουν ανατριχιαστικά στο “Black Lava”, ειρωνικές δηλώσεις για “the smell of black metal 90-95”, ηχούν μεγαλειώδεις όσο ποτέ. Τσαντισμένοι όσο ποτέ. Στοχευμένοι όσο ποτέ. Επιτηδευμένοι, μάλλον, όσο ποτέ. Ο διάδοχος του “Rebel” δεν είναι extravagant αλλά είναι δαιμονισμένος, είναι δηλητηριώδης, είναι ανήσυχος. Δυστυχώς η συνέχεια δεν ήταν η ανάλογη, παρά το γεγονός πως εδώ ο Satyr ερωτεύεται μια κιθαριστική τεχνοτροπία που δύσκολα θα παρατήσει ξανά.
5. Bathory – Nordland I
Ένα τελευταίο μεγαλόπνοο όραμα πριν την άνοδο συντροφιά των βαλκυριών στο σπίτι Του. Είναι εκνευριστικό το πόσο τέλειο είναι το “Nordland I”, το πόσο, με τεχνοτροπίες και κόλπα του παρελθόντος, ηχεί ανανεωτικό και όχι περιττό, το πόσο επικό ηχεί. Λίγο πριν το κύκνειο άσμα τους, οι Bathory αγγίζουν το αψεγάδιαστο. Πιθανώς και ο πιο συναισθηματικά φορτισμένος δίσκος τους. Θυμάμαι να παίζω LOTRO και να βάζω τσιτάκι οι βάρδοι στο παιχνίδι να παίζουν σε midi το “Foreverdark Woods”. Ο ορισμός του επικού.
Και για να συμπληρωθεί η ψυχαναγκαστική 15δα:
Summary
6. Red Hot Chili Peppers – By The Way
Μου φαίνεται ακραίο το ότι από το νο3 μου αρχικά κατέληξε εκτός πεντάδας αυτό το άλμπουμ. Για μένα, η κορυφαία και πιο αγαπημένη στιγμή των RHCP, αλλά το 2002 τιμώρησε. Το “On Mercury” είναι τι πρώτο τραγούδι τους που ερωτεύτηκα. Το “Can’t Stop”, που παραδόξως ακόμη ξέρω όλους τους στίχους απέξω, το βιντεοκλιπ που το έστελνα μέσω MSN κάποια χρόνια αργότερα, γιατί αγνοούσα την ύπαρξη του youtube. Από τα CD που έχω λιώσει στη διαδρομή Αθήνα – Φιλιατρά όσο τίποτα.
7. Audioslave – Audioslave
Αυτή η μλκία που κάνει ο Cornell με τη φωνή του στο τέλος του “Show Me How To Live” με διέλυσε. Θυμάμαι όταν είχε πρωτανοίξει το mall μαρούσι, μου είχαν πει οι δικοί μου να πάρω από τα πάμπλικ δύο σιντί όποια ήθελα. Έφαγα σχεδόν δύο ώρες σιωπηλός να αναλύω τα πάντα, με όσα ήξερα τότε και ήταν διαθέσιμα. Βγήκα έξω με αυτό (στην μεταλλική κασετίνα) και το “Revelations”. Κοίτα τι μένει εκτός πεντάδας.
8. Down – Down II: A Bustle In Your Hedgerow
Πρέπει να έχω περάσει, εκεί 2α γυμνασίου, ένα δίμηνο που άκουγα μόνο το “Ghosts Along The Mississippi”. Μέχρι και σήμερα, θεωρώ πως αυτό το άλμπουμ έχει τον καλύτερο Anselmo. Ίσως στα σημεία να είναι και το καλύτερο των Down. Ναι, τόσο πολύ το αγαπώ. Πήρε το χρίσμα από τον τίτλο του βλέπετε.
9. Opeth – Deliverance (+ εξώφυλλο χρονιάς)
Το φινάλε του ομότιτλου το θεωρώ μια από τις κορυφαίες στιγμές στον ακραίο ήχο, και ένα τυμπανιστικό μοτίβο που το έχω δει να ξανασκάει στο μέλλον σε μπάντες προοδευτικού χαρακτήρα. Προσωπικά μιλώντας, το θεωρώ την κορυφαία στιγμή της δισκογραφίας των Opeth. Πιο ακραίο, αλλά με μεγαλύτερες ψυχολογικές ανακατατάξεις. Μαυρίλα με αποχρώσεις. Το «ακουστικό του αδερφάκι» απλά δεν ακούγεται. Για μένα.
10. Ekkaia - Manos Que Estrechan Planes De Muerte Y Sometimiento
Θα ήθελα να πάρει πόντο απλά για να φαίνεται κάπου, αλλά είπα να είμαι ακριβοδίκαιος. Οι Ισπανοί, επιτέλους έβγαλαν τον πρώτο τους δίσκο, και πήραν το μελωδικό crust, του έχωσαν μια emoviolence κλωτσιά και τελειοποίησαν ό,τι ξεκίνησαν οι Remains Of The Day. Το emo crust των Ekkaia είναι επικό, σκοτεινό, μεγαλειώδες, επαναστατικό, υμνητικό, άκρως επιδραστικό, συγκλονιστικό. Προτιμώ τον επόμενο δίσκο τους, αλλά εδώ, ομολογουμένως, οι κορυφές που πιάνουν είναι, πέρα από αδικημένες, σχεδόν απάτητες. Εδώ, οι Εkkaia έγιναν μυθικό συγκρότημα για όσα άτομα ασχολούνται. Επίσης, στιχάρες. Ο Pablo Ursusson, στη συνέχεια εξερεύνησε το post-black (όπως πολλοί αυτής της φουρνιάς) με τους Antlers αλλά και το νεοφολκ με τους τρομερούς Sangre De Muerdango. Μια διαδρομή, που αν δώσεις προσοχή στα riffs και τα μελωδικά leads, βγάζει νόημα. Διαχρονικό αριστούργημα.
11. Antaeus - De Principii Evangelikum
Συμφωνώ μς @ChrisP για το δίσκο, ενώ και εμένα το επόμενο είναι το αγαπημένο μου. Εδώ πιάνουν εντελώς εξωφρενικές ταχύτητες στο black/death τους, grind τύμπανα, έχει και το λατρεμένο μου “Illegal Angelz” που υφολογικά δείχνει την πόρτα προς Aosoth. Μου φαίνεται τρομερό που λέμε πως «ναι, δεν σοκάρει τόσο όσο το CYFAWS» ενώ παραμένει παροξυσμικά ακραίο και κυρίως βίαιο. Ε, Γάλλοι.
12. Kaamos – Kaamos
Πιθανώς ο καλύτερος black/death metal δίσκος της δεκαετίας.
13. Tom Waits – Blood Money
Ρε, μπαίνει με το “Misery is The River Of The World”, τι να συζητήσουμε. Έχει μέσα και το black metal “God’s Away On Business”. Νομίζω πως είναι ο πρώτος δίσκος του Waits που άκουσα και κόλλησα τόσο, προφανώς λόγω ύφους στης συνθέσεις. Α, και μάλλον ο πιο Μπουκοφσκικός του ε, παρά τον musical χαρακτήρα του. Πολύ ανώτερος από το “Alice”, που επίσης αγαπώ για άλλους λόγους. Τρομερή συνοχή και ποιότητα.
14. Muga – Muga
Οι Ιάπωνες ξεκίνησαν στο ομότιτλο άλμπουμ τους ως οι καλύτεροι Tragedy κλώνοι, και κατέληξαν να το κάνουν τόσο καλά που πλέον μνημονεύονται ως απαραίτητη μπάντα! Ναι, στον επόμενο δίσκο το samurai crust τους αποκτά πιο γηπεδικό και ανατατικό χαρακτήρα και μου κάνει παραπάνω, εδώ όμως καταφέρνουν, χάρη στα αδιανόητα φωνητικά και κυρίως την έμπνευση στις μελωδίες, βάζοντας τους Death Side δίπλα στους Tragedy, και στην οικοδόμηση ατμόσφαιρας, να κυκλοφορήσουν ένα κλασικό άλμπουμ.
15. The Hellacopters – By The Grace Of God
Για πολύ κόσμο, ο καλύτερος δίσκος τους. Σε κάθε περίπτωση, συνεχίζει ένα εντυπωσιακό σερί, ομολογουμένως. Πραγματικά, δεν γίνεται να λιώσεις ένα δίσκο των Hellacopters και να μην δεθείς μαζί του, σε κάποιο βαθμό ή συγκυρία. Δεν είναι και ένα τσικ πιο σκοτεινοί εδώ; Μου κάνει.
Άλλες 20 δισκάρες που τις εκτιμώ πολύ και ήθελα να τις σχολιάσω:
Summary
16. Primordial – Storm Before Calm
Μια ματιά στο tracklist πείθει. Για καλύτερος τριτοτέταρτος δίσκος τους, είναι φανταστικό. Λίγο πολύ όλα έχουν ειπωθεί, ας αρκεστώ απλά να πω ότι για μένα αυτή η, ανολοκλήρωτη, φωνητική προσέγγιση του Nemtheanga δένει με τα ακόμη έντονα πριμαριστά folk/black περάσματα. Όταν αποτάξει τις αλυσίδες του, θα συγκλονίσει. Εδώ, απλώς ηχεί πιο προσωπικός από οικουμενικός.
17. Immortal – Sons Of Northern Darkness
Παραδόξως, ο αγαπημένος μου δίσκος των Immortal, και ένα άλμπουμ τους που το έχω λιώσει όσο λίγα νορβηγικά. Πραγματικά πιστεύω πως έχει σοβαρά τραγούδια, και γελάω με τις anti-kvlt τοποθετήσεις και θαψίματα τους. Γενικά στα ‘00s μεγαλούργησαν.
18. Bad Religion – The Process of Belief
Ακραία επιστροφή σε φόρμα. Οι Bad Religion ξεκίνησαν εδώ ένα σερί που δεν θα έπρεπε να ήταν τόσο καλό. Ένα βήμα πριν την απογέιωσή τους στον 21ο αιώνα για μένα, η μπάντα δείχνει πως μπορεί αυτός ο ήχος να ηχεί καίριος, επίκαιρος και κρίσιμος όταν όλοι ψάχνονται με την post φάση του.
19. Behemoth – Zos Kia Cultus (Here And Beyond)
Δίσκος με αναφορά στον μέγα αποκρυφιστή και εικαστικό Austin Osman Spare αυτόματα περνάει. Οι Behemoth οι σοβαροί, οι black/deathsters οι ανεπανάληπτοι. Μπορεί να τους θεωρείτε ό,τι θέλετε τώρα, αλλά εκεί στις αρχές του αιώνα οι Πολωνοί δίδασκαν πως παίζεται το ιδίωμα, επηρεάζοντας δεκάδες μπάντες. Τούτο το άλμπουμ, φιγουράρει για το κορυφαίο τους. Αν αναρωτήθηκε ποτέ κανένα γιατί οι Deicide και Morbid Angel για μερίδα του ακραιόκοσμου είναι πιο black αισθητικά από ότι τεθ, η απάντηση είναι αυτά τα ερπετόμορφα ριφφς. Και τα τρομακτικά τύμπανα.
20. Mastodon – Remission
Crusher Destroyer. March Of The FUCKING Fire Ants. Where Strides The Behemoth. Δείτε τριάδα με την οποία μας συστήθηκαν. Φαίνεται πως οι Αμερικανοί ένιωσαν πολύ τον αντεργκράου χαμό που έγινε στα τέλη των ‘90s στην σλατζοκορ σκηνή της χώρας τους, και είπαν να δώσουν το δικό τους take. Συστήνονται παίζοντας με τη φωτιά. Πριν prog-ίξουν και στονεριάσουν σε σημείο απάλευτο, μεγαλουργούσαν ωμά, σκατένια, επιβλητικά. Τρομακτικό ντεμπούτο.
21. Hot Water Music – Caution
Ομολογουμένως, με τα προηγούμενα άλμπουμ τους δεν ένιωσα τόσο, και από εδώ ξεκινάει η σχέση μου μαζί τους. Αυτή η γουρουνοφωνάρα να τραγουδάει πανκροκ με λυγίζει, οι συνθέσεις είναι λεπτεπίλεπτες παρά το μπάσο τους, και γενικά ηχεί ως best of. Η αγαπημένη πανκ μπάντα της αγαπημένης σου πανκ μπάντας, κοκ.
22. Interpol – Turn On The Bright Lights
Από όλους τους δίσκους του post-punk revival εκείνων των ετών, για τα δικά μου γούστα παραμένει ο πιο ενδιαφέρων. Ακόμα και σήμερα, οι ερμηνείες και τα τραγούδια φαίνονται άφθαρτα και διατηρούν αυτή τη μελαγχολική τους αίγλη.
23. Against Me! - Against Me! Is Reinventing Axl Rose
Κάπως, οι Against Me! Στο ντεμπούτο τους έφεραν πιο μαζικά στο προσκήνιο το folk punk το καλό όμως. Ομολογουμένως, έχοντας μυηθεί στη μπάντα με τα μετέπειτα αριστουργήματά τους, άργησα να ακούσω αυτό το άλμπουμ. Μέχρι που κάποια στιγμή είχα διαβάσει ένα αφιέρωμα του ρακούν (@Giasonas για σένα λέω) για το φολκπανκ στο ρόκιν (χρόνια πριν μπω) και είπα να τα πιάσω με τη σειρά. Ε, πολλά μπορεί να πει (αλλά και να κριτικάρει) κανένα για το σχήμα και την επιρροή του γενικότερα, εγώ θα πω πως ακόμα ελπίζω σε μια επανένωση.
24. Nile – In Their Darkened Shrines
Η απογείωση στο πάνθεον του death metal όχι μόνο συνεχίζεται, αλλά πιάνει και σταθερή τροχιά. Ο πρώτος μεγάλος τους δίσκος, και ένα σύγχρονο death metal classic.
25. Agalloch – The Mantle
Περίμενα να γίνει της τραγιάσκας, του κασκόλ και της χιπστεριάς το κάγκελο αυτή την εβδομάδα με Μαντλ και Οσεάνικ, και, οκ δικαίως. Ναι, πράγματι το φυσιολατρικό φολκ/ποστ/μπλακ(γκέιζ) χρωστάει πολλά σε τούτο δω. Είναι από μια οπτική γωνία εντυπωσιακό το πόσο άμεσα και αυτόματα επιδραστικό ήταν τούτο δω, το πώς μέχρι και σήμερα δίνει πράγματα στον ήχο, αλλά κυρίως το πώς τα συναισθήματα που αναβλύζουν από τις ψυχοβγαλτικές ακροάσεις επανέρχονται στην ίδια ένταση, ύστερα από τόσες ακροάσεις. Αν το άκουγα νωρίτερα, θα ήταν πολύ πιο πάνω.
26. Shaman - Ritual
Δεν θα το παίξω ειδικός στο power metal, αλλά τούτο δω είναι από τα άλμπουμ που λατρεύω, προφανώς λόγω Angra. Από τις επιφανειακές μου αναζητήσεις, δεν νομίζω να υπάρχει άλλο άλμπουμ της φάσης τα τελευταία 25 χρόνια που να με έκανε να νιώσω έτσι. Και αν υπάρχει, θα το θυμηθώ ευελπιστώ όταν έρθει η ώρα του. Η διαφορά είναι, πως το “Ritual” το είχα σημαδέψει εβδομάδες πριν.
27. Bruce Springsteen – The Rising
Κάπου, πολύ εύστοχα είχα διαβάσει, πως σε ένα συλλογικό κοινωνικό τραύμα όπως ήταν για τους αμερικανούς η 11/9, ήθελε ένα λαϊκό ήρωα να τα βάλει κάτω μουσικά για να τα επουλώσει. Ε, το “The Rising” ήταν ακριβώς αυτό. Ο Springsteen δεν θα μπορούσε να μην δει πίσω από τις κλειδαρότρυπες και τα ερείπια, από τα ασθενοφόρα και τους τροχονόμους, από τους δειλούς καφέδες σε μια προσπάθεια επιστροφής της κανονικότητας, και να μην υμνήσει το συλλογικό αίσθημα της αλληλεγγύης, μέσα από προσωπικές ιστορίες. Αν δεν μπορούσε αυτός, δεν μπορεί κανείς.
28. Foo Fighters – One By One
Τι υπερκομματάρα όλων των γαλαξιών είναι το “All My Life”; Γιατί ρε Grohl αυτό τον κιθαριστικό τόνο δεν τον ξαναέπιασες; ΟΚ, συνολικά ο δίσκος είναι μάλλον άνισος, αλλά εμένα μου αρέσει. Και ας έχουν βγάλει καλύτερα. Γενικά, θεωρώ τη δισκογραφία των FF κλασική περίπτωση του να υποτιμάται εξαιτίας των hits.
29. Craft – Terror Propaganda (Second Black Metal Attack)
Τω καιρώ εκείνω, μπάντες όπως οι Craft, Katharsis, 1349, θεωρούνταν οι σωτήρες του norsecore κλπ. Εδώ, δίχως να έχουν πιάσει ακόμα τις μεγάλες τους κορυφές (λίγη υπομονή), οι Σουηδοί παραδίδουν ένα δευτεροκυμματικό, Celtic Frost-ικό, μνημείο. Σπουδαίος δίσκος, αν εκτιμάς το black metal.
30. My Chemical Romance - I Brought You My Bullets, You Brought Me Your Love
Τι εξέλιξη είχε αυτό το σχήμα ρε γμτ; Και τόσο σύντομα; Δεν είναι ακραίο το πώς, αν ξεπεράσεις την AFI επιρροή, ακούγονταν ως το καλά κρυμμένο μυστικό του ‘90s πανκροκ, αλλά πολύ πιο μοντέρνο; Επίσης, τι riffs; Τι δισκογραφία. Προφανώς, όντας κάφρος ηχητικά επιστρέφω πιο συχνά σε αυτό και το διάδοχο από ότι στο καλλιτεχνικό τους πετράδι, αλλά, γιατί όχι. Vampires Will Never Hurt You.
31. Framtid – Under The Ashes
Μια από τις καλύτερες d-beat μπάντες έβερ, ένας ιαπωνικός κραστ ογκόλιθος, εδώ παίρνει τις Disclose/LIFE νουθεσίες και τις μετατρέπει σε κάτι δικό του, αν ακούσεις προσωπικά. Υποδειγματικά φωνητικά και παραγωγή (ναι, ρε σωστή είναι). Στο επόμενο άλμπουμ το έκαναν καλύτερα, εδώ όμως ηχούν πιο μερακλήδες.
32. Necrophobic – Bloodhymns
Οι Σουηδοί συνεχίζουν να κάνουν του κεφαλιού τους, και παραμένουν η χαρά του ελιτιστή/πσαγμένου με ένα ακόμη άλμπουμ γεμάτο riff-άρες και κομματάρες.
33. The Distillers – Sing Sing Death House
Άκουγα ξανά πρόσφατα το ντεμπούτο και απόρησα ξανά με το πώς χώθηκε μέσα στον γενικό ορυμαγδό ένα χιτ όπως το “City Of Angels”. Βέβαια, ο τρόπος που συστήθηκαν οι Distillers, μόνο αδούλευτος δεν ήταν. H Brody Dalle με το γρέζι, τη Joan Jett-ική της αλητεία και εικονοπλασία, ηγείται ακραία δουλεμένων συνθέσεων, που παρά την (πολύμορφη) Rancid σκιά, είχαν υπόσταση και προσωπικότητα. Λατρεμένο σχήμα.
34. The Dillinger Escape Plan & Mike Patton – Irony Is A Dead Scene
Δεν υπάρχουν λόγια.
35. The Dagda – Threefold
Πολύ τους έχουμε μελετήσει φέτος, χάρη και στη δισκάρα των neo-folk πειραματιστών Lankum. Δεύτερη περίπτωση που μουσικός σπουδαίας neo-crust μπάντας το γυρνά εκεί, διόλου τυχαίο ξαναλέω. Εδώ, το, ολίγον τι ακατέργαστο και πιο ωμό ηχητικό προσωπείο των Ιρλανδών, θα δείξει το δρόμο για την έκρηξη του 2006, αλλά θα γεφυρώσει και καλύτερα με κάθε πτυχή της αμερικάνικης σκηνής στα ‘90s. Tα μελωδικά, gloom, Amebix-ικά τους περάσματα, οι εξωτικές ατμόσφαιρες, το συνθετικό θράσος, δεν έχουν ακόμη μορφοποιηθεί, αλλά δεν αποτυγχάνουν στο να κερδίσουν και να δείξουν τον πλούτο της σκηνής εκείνα τα χρόνια. Καλτ καρδούλες.
25 ακόμη δίσκοι που κρατάω από την μάλλον 100δα που σημείωσα αρχικά για τη χρονιά, καθαρά με προσωπικά υποκειμενικά κριτήρια, και τους παραθέτω γιατί υπάρχει μπορεί μερικά namedrop να έχουν και νόημα, μπορεί και όχι 
Summary
- Tom Waits – Alice
- Bloodbath – Resurection Through Carnage
- Deathspell Omega – Inquisitors Of Satan
- Yakuza – Way Of The Dead
- Tsjuder – Demonic Possession
- Doomsword – Resound The Horn
- Infest – No Man’s Slave
- The Death Of Anna Karina – The Death Of Anna Karina
- City Of Caterpillar – City Of Caterpillar
- Immolation – Unholy Cult
- Tenhi – Vare
- Dripping - Disintegration Of Thought Patterns During A Synthetic Mind Traveling Bliss
- Limp Wrist – Limp Wrist
- Nightwish – Century Child
- Dälek - From Filthy Tongue of Gods and Griots
- The Libertines – Up The Bracket
- Napalm Death – Order Of The Leech
- Taking Back Sunday – Tell All your Friends
- Zao – Parade of Chaos
- Today Is The Day – Sadness Will Prevail
- Gospel Of The Horns – A Call To Arms
- Axis Of Advance – The List
- Leviathan (SWE) – Far Beyond The Light
- G-77 - Peine De Vie
- Good Charlotte – The Young And The Hopeless
