Μπω μπω, δισκάρα το “Volcano”, ενώ και το “The Age Of Nero” φλερτάρει με πεντάδα, αυτός είμαι Το “Now, Diabolical” ή πως λέγεται, ούτε για σουβέρ βέβαια.
December Wolves απάλευτοι κύριοι, σόρρυ.
Και περίμενα να πεις εύγε για τους Infest ξερω γω (not). Κατά τα άλλα, και σε Ekkaia, The Dagda και Muga θεωρώ τα επόμενα αρκετά ανώτερα, αλλά μάλλον θα είμαι μόνος μου.
'Ακου και το νο59 να δω κάτι σε περίπτωση που δεν…
A, edit: Btw, επειδή λέτε για δάνεια Candlemass, έχω ένα καλό στο νο1 για το 2006, αλλά δεν σποϊλάρω.
@anhydriis επειδή είμαι έξω κάπου στο Long Island και σε λίγο θα τρώω μπριζολιδια από το γκριλ δίπλα σε πισίνα με το μαγιό, θα τα περάσω στην φόρμα σε λίγο, αλλά μην βάλεις την παλιά μου λίστα, έχει παίξει μια αλλαγή (σόρρυ @Ixnay ) και χώθηκαν σφήνα οι Paradise Lost στην δεύτερη θέση, πετώντας έξω τους Archive.
Porcupine Tree - In Absentia
Paradise Lost - Symbol Of Life
Dream Theater - SDoIT
SOAD - Steal This Album!
Conjure One - Conjure One
Χρωστάω κείμενο για τον καλύτερο δίσκο PL της χιλιετίας, και 4ο - 5ο καλύτερο τους γενικά (!)
Δεν θα εισαι μονος. Φτου ξενερωσα που δεν εβαλα ekkaia, δεν το εντοπισα γιατι εχω ανανεωσει τους φακελους με τη φρεσκια discography συλλογη. Και για muga επισης ξενερα που μου ξεφυγε και το αφησα εκτος
με ελάχιστα λόγια γιατί κάποιοι δουλεύουμε και # ΔΕΝ ΓΑΜΙΟΜΑΣΤΕ σαν κάποιους άλλους ονόματα μη λέμε , το 90% του φόρουμ δλδ
HONOURABLE MENTIONS
(χωρίς σειρά)
High on Fire - Surrounded By Thieves
Coheed and Cambria - The Second Stage Turbine Blade
Agalloch - The Mantle
Between the Buried and Me - Between the Buried and Me
Black Label Society - 1919 Eternal
Avantasia - The Metal Opera Part II
Coldplay - A Rush of Blood to the Head
Nightwish - Century Child
Meshuggah - Nothing
Queens Of The Stone Age - Songs For The Deaf
Pain of Salvation - Remedy Lane
Dream Theater - Six Degrees of Inner Turbulence
TOP 5
5. Bathory - Nordland I
Οι Bathory που αγαπήσαμε. Foreverdark Woods έπος
4. Mastodon - Rermission
Ωραίος τρόπος να παρουσιαστείς στον κόσμο . Μεγάλη μπάντα ( στο στουντιο )
3. Arcturus - The Sham Mirrors
Αυτό είναι το αγαπημένο μου μέχρι στιγμής κι ας μην το συμμερίζεται η πλειοψηφία . Ίσως είναι πιο ευκολοάκουστο . Σίγουρα όταν βλέπω / ακούω τη λέξη avant garde , τους Arcturus σκέφτομαι . Αριστούργημα
2. Down II: A Bustle in Your Hedgerow
Λατρεύω Down . Εδώ είναι λίγο πιο ποταμίσιοι . Έπος το Learn From This Mistake με εξαιρετικό σολο , έχει την υπερσαουθερνιλα Where I’m Going που ζέχνει βάλτο
1. Audioslave - Audioslave
ο Chris Cornell είναι η αγαπημένη μου ροκ φωνή. Ο λόγος για αυτό είναι το 1ο γιατί απο εκεί τον έμαθα , βασικά . Ειδικά τα σημεία που τραγουδάει με γρέζι και κάνει screams με ξετινάζουν . Τραγούδησε έτσι ενώ τότε είχε τρομερά προβλήματα αλκοολισμού που γενικά κάνει ζημιά και στη φωνή . Αναφέρθηκαν πολλές κομματάρες , αλλά δεν πρόσεξα κανένα να αναφέρει το Shadow on the Sun και το outro του . Α ρε Chris φωνάρα . Show Me How to Live , Cochise , Gasoline , Like a Stone , I’m The Highway , Light My Way . Πραγματικά το Hard Rock όπως μου αρέσει δια χειρός 3/4 RATM . Δεν ακούς συχνά πλέον τέτοιο ροκ ούτε τέτοιες ροκ φωνές
Με σκοπό να γράψω λίγα, ξεκινάω αμέσως:
Special mentions:
Dio - Killing the dragon. Ακόμα καλύτερο από το Magika. Oτι καλύτερο έβγαλε ο κοντός με το σχήμα του μετά τα 80ς. Ωραίο εξώφυλλο. Τρία τέσσερα εξαιρετικά τραγούδια και τα υπόλοιπα αρκετά καλά.
Ήρθαν και στην περιοδεία αυτού του δίσκου στην Ελλάδα όπου τους είδα πρώτη φορά το Σεπτέμβριο του 2003 και παρά τον απαράδεκτο χωρο-χωραφι, ήταν και είναι από τις καλύτερες συναυλιακές στιγμές που έχω ζήσει.
Manowar- Warriors of the world. Το πρώτο τους άλμπουμ που έζησα και θυμάμαι όταν βγήκε. Είχε κάνει θετική εντύπωση . Εχει κομματαρες μέσα αλλά και fillers πολλά. Το τελευταίο καλό τους άλμπουμ.
Honourable mentions:
Mono: One step more and you die
SYOD : Steal ths album. Άργησα να το ακούσω και δεν μου έκανε κλικ όταν πια εδεησα. Όχι όσο τα υπόλοιπα τους δηλαδή.
Los Natas: Corsario negro. Καλοκαιράκι είναι δοκιμάστε το. Stoner βαρύ και αργό. Με μπόλικη ψυχεδέλεια.
Blind guardian : A night at the opera. Όχι αυτό που όλοι περιμέναμε μετά τις δύο τιτανιες δισκαρες που είχαν βγάλει. Δεν με τρελαίνει αλλά έχει καλές στιγμές αν το ακούσεις με υπομονή.
Avantasia : Metal opera II.
Coheed n cambria: The second stage turbine… Ένα πολύ ιδιαίτερο συγκρότημα. Δε ξέρω γιατί αλλά τα φωνητικά τους μου βγάζουν πολύ συναίσθημα και σε συνδυασμό με τις μελωδίες που έχουν στα τραγούδια τους μου αρέσουν πολύ. Πολύ καλά τραγούδια όλα χωρίς κραχτη εδώ. Στα επόμενα είναι ακόμα καλύτεροι.
Gov’t mule: The deep end I &II. Πολύ τζαμαρισμα, ριφ σόλο, blues δομές. Καλοκαιρινό άκουσμα στο αμάξια για ταξίδια. Και ωραία εξώφυλλα. Πόση έμπνευση να βγαλουν δύο τέτοιες δισκαρες σε ένα έτοςπρλς τιμή του μπασίστα τους που είχε πεθάνει δύο χρόνια πριν με συμμετοχή διαφόρων μουσικών στο μπάσο. Respect.
Tankard: B- Day. Και Μάτα από μερικά μέτρια άλμπουμ επιστρέφουν κι αυτοί με τα λοιπά γερμανικά μεγαθήρια.
Από το εξώφυλλο όλοι καταλαβαίνουμε τι έρχεται. Χαβαλοτραγουδα beeroriented. Ωραίες συνθέσεις όμως. Need money for beer είναι must άκουσμα.
Stormwarrior: Stormwarrior . Δυνατό ντεμπούτο. Speed/power τραγούδια χωρίς να κόβει ταχύτητα πουθενά. Έχει τυράκι αλλά τόσο όσο.
Onward: Reawaken. Εφάμιλλο του προηγούμενου. Εξαιρετικό US power. Δυστυχως δεν αναγνωρίστηκαν ποτέ. Tα The Next triumph I και ΙΙπου κλείνουν το δίσκο είναι ενδεικτικά.
15. Flogging molly: Drunken lullabies. Δισκάρα.
14. Doomsword: Resound the horn
13. Bathory : Nordland. Από τη μέση και μετά απογειώνεται και είναι λες και βγήκε από άλλη εποχή. Κλασσικό.
12. WASP : Dying for the world. Οπότε το αφεντικό θυμάται τα προβλήματαε τον πατέρα του βγάζει καλούς και βάλε δίσκους. Εδώ επανέρχεται με ένα δίσκο χωρίς filler.
11. In flames: Reroute to remain. Ψιλό το βαριέμαι από ένα σημείο και μετά. Έχει όμως πολλά και κολλητική τραγούδια που είναι κορυφές για τη μπάντα. Ξέρω αρκετούς που το έχουν κορυφή. Για μενα είναι το χειρότερο που είχαν βγάλει μέχρι τότε.
10. Dark tranquillity: Damage done. Εγγύηση. Mελωδικο death.
9. The Helkacopters : By the grace if god. Από τις καλύτερες δουλειές τους. Γενικά ήταν σε φοβερή κατάσταση και έβγαζαν μόνο δισκαρες εκείνη την περίοδο.
8. Nightwish: Century child. Νομίζω δεν το είδα πουθενά και ψιλοαπογοητευτηκα. Το άλμπουμ που τους έβγαλε από την αφάνεια και τους έδωσε το μπάτζετ να περάσουν στο άλλο επίπεδο. Αρκετά χιτακια (ειδικά η τριάδα στην αρχή είναι θάνατος) , the phantom of the opera. Ο καλύτερος ήχος που είχαν μέχρι τότε. Για μένα είναι το καλύτερο τους μαζί με το Nemo.
7. Primordial: Storm before calm. Ήταν το άλμπουμ που με έμπασε στη μουσική τούς. Δεν πίστευα πόσο δυνατά συναισθήματα μπορούν να σου βγάλουν. Είναι λίγο μεταβατικό είναι η αλήθεια αλλά παραμένει κορυφαίο.
6. Killswitch engage: Alive or just breathing. Παίζει να είναι το άλμπουμ που έχω ακούσει περισσότερο από όλες τις κυκλοφορίες του 2002 και σίγουρα δεκαπέντε χρόνια πριν ήταν πεντάδα. Εξαιρετικές συνθέσεις. Εδώ έχουν βρει την καλύτερη ισορροπία με τα hardcore κουπλέ που χτίζουν το ξέσπασμα με τα καθαρά φωνητικά στο ρεφρέν. Έχει ποικιλία και δε σε λιγωνει τοσο όσο το επόμενο. Άλμπουμ που άνοιξε πόρτες σε πολλές δισκογραφικές για αυτό το N.W.O.A.H.M.
5. Gluecifer : Basement apes. Μόνο κομματαρες εδώ. Δίσκος για αμερικανική teenage movie. Κάντε τη χάρη στον εαυτό σας και όποιος δε το έχει ακούσει και του αρέσαν οι Turbonegro να το ακούσει.
4. Pain of salvation : Remedy lane. Για μένα είναι το καλύτερο τους. Δεν είμαι ο μεγαλύτερος οπαδός και ίσως είναι το πιο άμεσα προσβάσιμο άλμπουμ τους. Έχουν φοβερές συνθέσεις και κλασσικά δυνατό story.
3. Dream theater : 6º of inner turbulence. Είναι φοβερό το ποσό παικταραδες είναι οι dream theater. Δισκάρα. Αν και η κορυφή τους έρχεται σύντομα.
2. ISIS : Oceanic. Πάω να δώσω μάθημα στην Πάτρα. Νομίζω Φεβρουάριος του 2007. Γράφω και στην επιστροφή με το αμαξι με πιάνει νύχτα. Καθημερινή στην Εθνική Πατρα-Αθηνα δεν έχει πολύ κίνηση και βάζω αυτό να παίζει. Σε κάποια φάση είχα κάνα μισάωρο που οδηγούσαν μηχανικά. Έπιασα τον εαυτό να βλέπει τις στροφές σαν κύματα και δεν θυμάμαι πως έκανα το Αίγιο - Ξυλόκαστρο. Σα να μην ήμουνα στο αμάξι ρε παιδάκι μου. Μεγάλη ήττα που δεν τους είδα live και θα ήταν πρώτο αλλά
Agalloch : The mantle. Ο δίσκος της δεκαετίας. Φολκ, πολύ (πολύ όμως) συναίσθημα, φύση ζωντανή γύρω σου. Είναι από τα άλμπουμ που όταν τα βάζεις δεν μπορείς να τα σταματήσεις, ούτε σκιπ να κάνεις. Και όταν τελειώσουν μένει ένα κενό γύρω σου.
Και εξώφυλλο της χρονιάς.
Εντιτ: Και αυτούς έχω μετανιώσει που δεν τους είχα δει live τον Αύγουστο που είχαν έρθει στο An πριν διαλυθούν.
Ρε τους Down σουξέ στο παραπέντε! Κοίτα να δεις θα κάνουν καμιά έκπληξη και θα 'ναι σαν τη φάση με το “Master of puppets”.
Μου κάνει εντύπωση η μεγάλη δημοφιλία του “Audioslave”. Όχι ότι δεν το αξίζει (κι εγώ το 'χω στα honourable), αλλά ποτέ δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι αποτελούν μπάντα που “ακούγονται” τόσο πολύ. Επίσης:
Έχοντας ακούσει το “Audioslave” σε σχετικά άγουρη μουσικά ηλικία, ο πρώτος τραγουδιστής που μου είχε έρθει συνειρμικά στο νου όταν άκουσα τον Cornell ήταν ο Brian Johnson των AC/DC, και πρέπει να 'μαι ο πρώτος ιστορικά που αναφέρω αυτούς τους δύο δίπλα-δίπλα!
Αυτο ειναι κατι που εχω παρατηρησει και αλλες φορες!Γενικα αυτοι που θεωρουνται σκληροπυρηνικοι 9 στις 10 φορες θα σου πουν Perfect Element ή BE.Οσοι τους εχουν ψαξει μεχρι ενα σημειο θα σου πουν Remedy Lane.Μαλλον ειναι αυτο που λες ότι ειναι πιο προσβασιμο…
Αλλη μια κομβικη χρονια για την ιστορια της μουσικης που συνεχιζει με τρομερες και καινοτομες κυκλοφοριες. Τελευταια μερα διακοπων και επιστροφη στο καμινι, οποτε short version.
1. Isis – Oceanic
Για καποιους το magnus opus της -κατ’εμε - πιο ολοκληρωμενης μπαντα της εποχης μας (μαζι με Neurosis), αν και προσωπικα εχω περασει διαφορες φασεις οπου και σε κάθε μια καποιο άλλο είναι το αγαπημενο μου. Oceanic και Panopticon ηταν για πολλα χρονια η κορυφη, αλλα μετα από χιλιαδες plays και το Absence / Wavering είναι πολύ ψηλα – τσπ σηκωνει πολύ συζητηση, ας ξαναβαλω το split me Aereogramme γιατι με το Carry θα με πιασουν τα ζουμια.
Ένα αλμπουμ - ηχητικο ταξιδι που συνδυάζει την απεραντοσύνη του post (και του ωκεανου?) με καθηλωτικές και λασπώδεις ριφφαρες. Ένα αριστουργημα της μουσικης και χαιρομαι που χαίρει εκτίμησης στο φορουμ.
2. Queens of the Stone Age - Songs for the Deaf
Ερημος, αυτοκινητοδρομος, acid και ροκεντρολ.
Ένας δισκαρος που μας καθηλωνει ακομα.
3. Mastodon – Remission
Ντεμπουτο μπανταρας της καρδιας και αλητείας.
Ακομα θυμαμαι τη σφαλιαρα του March of the Fire Ants εκει 3η λυκειου.
4. Kylesa – Kylesa
Δευτερο στη 5αδα ντεμπουτο μιας από τις αγαπημενες μπαντες μου.
Βρωμα, ψυχεδελια και ακατεργαστη αλητεια.
5Α. Boris - Heavy Rocks
Ένα ηχητικο μεγαθηριο από τη χωρα του ανατελοντος ηλιου. Πειραματικο, αβαντ γκαρντ και ασηκωτο.
Ξαναβλεπω τη 10αδα μου παντως, και ολες αυτές οι μπαντες τις ακουω μεχρι κ σημερα τουλαχιστον 1 φορα τον μηνα.
5Β. Bongzilla - Gateway
Κολοσσιαια ωδη στο βρωμικο ριφφ (η reefer) που ειναι πολυ κοντα στη 5η θεση - θα αποφασισω στο σεξελ ποιο απο τα 2 θα μπει ον δε φλαι.
Αλλα πολυ κοντινα στη 5αδα - κλασσικα μπορουσαν να μπουν ευκολα στις απο πανω θεσεις
Thievery Corporation - The Richest Man In Babylon Meshuggah - Nothing The Dillinger Escape Plan & Mike Patton - Irony Is a Dead Scene Botch - An Anthology of Dead Ends Hatebreed - Perseverance
High on Fire - Surrounded by Thieves The Black Keys - The Big Come Up Interpol - Obstacle 1 Oxbow - An Evil Heat System of a Down - Steal This Album! Korn - Untouchables
Cover:
Ειχε φαση η σατιρα τοτε που ολοι αντιγραφαμε
Back in the day
A very transitional year. το 2002 ήταν η χρονιά μεγάλων προσωπικών ανακατατάξεων και αλλαγών. Η τρέχουσα μουσική πραγματικότητα είχε δύο πυλώνες ενδιαφέροντος: η σκοτεινή σκηνή με όλα τα παρακλάδια της (το πιο “pop” της εποχής ήταν ο ηλεκτρονικός ήχος, που τότε ακούγαμε σε πολλές περιστάσεις, ήμασταν ακόμα στην προ-Underworld εποχή οπότε το εγχώριο “cyber” δεν είχε συγκεκριμένο σημείο αναφοράς, τα Σάββατα στο DS κινούνταν σε πιο δυνατές new beat/industrial φόρμες), και από την άλλη, η ολική επαναφορά στον παραπαίοντα “κλασικό” μεταλ ήχο, με το τριπλό χτύπημα Manowar - Warlord - Manilla Road. Οι SOAD παίζονταν ακόμα και στην τελευταία καντίνα στην Ανταρκτική και μαζί με Rammstein και Manson αποτελούσαν το τρίπτυχο της εμπορικότητας (με τον Marilyn να είναι ο πιο controversial και outspoken, Columbine and all). Το καλοκαίρι του 2002 το live των Cure έσκασε σαν πυρηνική βόμβα - όσοι ήμασταν ήδη παλαβοί, είδαμε από κοντά τον Μεγάλο, ενώ οι υπόλοιποι παραμιλούσαν. The “greatest hits” summer tour was converted into the “Trilogy” setlist. Μάλλον το μεγαλύτερο (και τελευταίο) κόλπο που σκάρωσε ο Robert απέναντι στην μουσική βιομηχανία. I was stunned. Hazy days and hazier nights. I was young, smart, vampirically handsome and out of my mind.
TOP FIVE for the ambidexter year 1. Manowar - Warriors of the world
Ασεβείς και αιρετικοί νόμισαν ότι το Louder than Hell αποτέλεσε το τέλος του συγκροτήματος ως προς τον επικό ήχο. Little did they know. Funny story - πολλοί εκ των φτυαροκρατούντων, 5 χρόνια μετά, έκραζαν για το γκρουπ για το υπερ-επικό έπος Gods of War. Γούστα είναι αυτά, but I can’t help note the contradictions. It doesn’t matter. Θα υπάρχουν πάντα αρκετές δεκάδες χιλιάδες να γεμίζουν αρένες για το πιο αλλόκοτο και παλαβό συγκρότημα του μεταλ (δεν λέμε τώρα για τον αβαντγκαρνίστα της γειτονιάς, αλλά για world-scale recognizable brands). Λοιπόν, με το Call to Arms το πρόσταγμα της μάχης παρέχει το context ενός πανέξυπνου δίσκου, όπου το επικό στοιχείο έχει έναν in-your-face χαρακτήρα χωρίς να λείπουν τα αργά σημεία (Swords in the wind), καταπληκτικές διασκευές (Nessun Dorma, American trilogy), και ορχηστρικά σημεία που εκ των υστέρων διαβάζονται σαν πρόβα για το επόμενο άλμπουμ. Eric παίζει μπάλα μόνος, ο ήχος για πρώτη φορά έχει double speaker guitars και ο Αρχηγός σε πιο διακριτικό ρόλο παικτικά δίνει χώρο και χρόνο. Το ομώνυμο τραγούδι, like it or not, είναι το πιο αναγνωρίσιμο metal hit των τελευταίων 20+ χρόνων. The last anthem of archetype metal. Γραφικότητα? Possibly. Φανμποηλίκι? Probably. ΤρομπονοΒεντούζα??? YAS, QUEEN.
2. Suicide - American Supreme
Τάκα τάκα μετά την 9/11 και τον εθνικιστικό πανικό του όργιλου imperium, όταν κοσμάκης και “καλλιτέχνες” συντάχθηκαν όπισθεν του μαινόμενου Καίσαρος (God bless Dick Cheney’s America, όπως λέει και στο συγκλονιστικό War Dogs), οι Rev/Vega, the Primal Iconoclasts of Punk and all things Electro etc etc, βρίσκουν πια την αφορμή για να κυκλοφορήσουν τον 5ο και τελευταίο δίσκο τους. Αστερόεσσα χωρίς χρώμα στο εξώφυλλο, ήχος σύγχρονος αλλά και παντοτινά δικός τους, με τον Alan στη φωνή του να ξεσκίζει το consumerist πατριωτιλίκι από το Wall Mart με την στάμπα του πολεμόκαυλου αετού. Dachau Disney Disco, Swearin’ to the flag, Televised Executions, και τα μυαλά στα κάγκελα. Ασφαλώς έπεσε φτυάρι (δεν μας παίρνει για “αντισυμβατικότητες” σε δύσκολους καιρούς, eh?), και τόσο το καλύτερο. Patriot act για το πόπολο, Suicide για τον λαό. Literally or poetically, it fucking rings true. (Θυμάμαι wannabe “παράγοντα” του -τότε- darkelectro να αγνοεί ποιοι ήταν οι Suicide και να τους κράζει σαν spoiled kids of suburbia. Ε Ρε αλυσίδα που σου άξιζε από τα χεράκια του θείου Alan. Εδώ οι Kraftwerk τις έφαγαν, η βλαχάρα του ψευτο-ινταστριαλ θα την γλύτωνε. Thankfully noone remembers that sorry-ass bitch now).
3. Paradise Lost - Symbol of life
Hailed as a return to form. I disagree on both layers: πρώτον, λατρέυω τα Host και Believe in Nothing συνεπώς δεν έβρισκα απαραίτητη καμία “επιστροφή” ή “φυγή” από την τότε ροή των πραγμάτων. Δεύτερον, δεν θεωρώ ότι υπήρξε κάτι τέτοιο, anyway. Βρίσκω το Symbol of life σαν μία πιο ώριμη, και στρατηγικά έξυπνη εκδοχή του δρόμου που άνοιξαν μετά το Draconian. Έξυπνες διασκευές (αν και το Xavier δεν πίανει μία μπροστά στο Τιτάνιο Ορίτζιναλ), σωστός ήχος, κατάλληλα hits, φοβερά undrlying anthems πέραν του Spotlight, οι Paradise Lost μετά το implosion των Anathema, τα ποπ-ιλίκια των Moonspell και τα υπαρξιακά χασίματα του Aaron υπήρξαν κατ εμέ τα χρόνια εκείνα μαζί με τους Katatonia οι ηγήτορες του bleak metal (!?). (Αν και οι Arcturus είχαν διεμβολίσει το κοινό της εποχής. too theatrical for me, though.)
4. Bathory – Nordland I
Λίγο πριν το αναπάντεχο τέλος, ο παίκτουρας αφήνει τα weird basic albums του θρασο-μπλακο-κάτι των 90ς και γυρίζει στον επικό ήχο. Συνταρακτική ατμόσφαιρα, πολλοί όμως είχαν πάψει να ασχολούνται. Εν τέλει, ο Quorthon μας αποχαιρέτησε με έναν επικό, αντι-εμπορικό, μεγαλειώδη τρόπο. This masterpiece will always confirm it.
5. Lake Of Tears - The Neonai
Τελικά διαλύθηκαν? Έληξε το συμβόλαιο? One-man arrangements? Όπως και να έχει, ο “συνθετικός” ήχος δίνει πόντους στην darkwave πτυχή των πραγμάτων. Return of ravens αναπάντεχο goth-dance αριστούργημα (ακόμα!). Και ένα από τα πιο περίεργα και νοσταλγικά outro’s ever.
6-10 The Best of the Rest
6. Warlord - Rising Out Of The Ashes
7. VNV Nation - Futureperfect
8. Immortal – Sons Of Northern Darkness
9. The Hellacopters – By The Grace Of God
10. Forseti – Windzeit
In retrospect
Αν συμμετείχα στο παιχνίδι πριν 21 χρόνια, θα διάλεγα την ίδια ακριβώς λίστα. What does this mean? Are we meant to repeat the same choices and mistakes? Διαχρονική σταθεροτητα? Μονιλιθική αγκύλωση? the flashbacks bring back a storm of emotions. The images are edited fast. The pale white faces and the smokey eyes of the girls, the shadowy figures dancing on the dancefloors. I don’t believe experience amasses to wisdom. Hangover and exhaustion. But it brings some insight. No regrets - I wouldn’t (couldn’t!) change anything. I’d do the same choices again. Music and all.
Στον Β. που το καλοκαίρι εκείνο γεμίσαμε με στίχους written on black lipstick την είσοδο του DaDa στην Αραχώβης, και στην Ε. που γελούσε με τα χαϊρια μας και που έφυγε πρόωρα…
Κωλοχρονιά το '02 τελικά, ίσως ξεπερνάει και το ’94. Μπαίνουμε σιγά-σιγά στην “το ζούμε τώρα” περίοδο, που σημαίνει ότι για 15 μόνο δίσκους θα χρειάζεται πολύ γερό ξεσκαρτάρισμα. Για πάμε:
Special Teams
3v3 (Tagger’s Tag)
Jet Set Radio Future OST
Ο δίσκος είναι το μισό πραγματικό soundtrack αλλά γενικά μάλλον πρόκειται για το soundtrack που έχω ακούσει περισσότερο από κάθε άλλο, είτε μιλάμε για ταινία είτε για παιχνίδι. Προφανώς “χτυπάει αλλιώς” αν το έχεις λιώσει το παιχνίδι αλλά εδώ έχουμε πιασάρικα beats και εξαιρετικό μπλέξιμο electro με hiphop, pop και άλλα, με το αποτέλεσμα να ακούγεται άλλοτε παιχνιδιάρικο και funky, άλλοτε δυστοπικό για να δέσει και με τις 2 καταστάσεις του παιχνιδιού
2 in 2002 (στη μελωδία του “Ten In 2010” το διαβάζετε αυτό)
Howard Shore - The Lord of the Rings: The Two Towers OST
Oύτε καν υποψήφιο στα Όσκαρζ αυτό γιατί απαγορευόταν η “ανακύκλωση θεμάτων” λέει, χαααααααχαχαχ
Λαγοδρομίες
8 Mile: Music from and Inspired by the Motion Picture
Αξίζει να πλατειάσω λίγο εδώ: τώρα που το γράφω ειδικά, μου φαίνεται απίστευτο αλλά αυτό το βρήκα σε mini-market-on-steroids στον Τυρό (στη Shell πάνω στον κεντρικό για Λεωνίδιο, υπάρχει ακόμα) και το πήρα με τα πρώτα λεφτά που έβγαλα από ταμείο στο Στοίχημα, καλοκαίρι του 2003. Για την ιστορία, 21 γιούρα είχε πιάσει και το μόνο ματς που θυμάμαι σίγουρα ότι είχα ήταν το Άντερλεχτ - Βίσλα. Στην επαρχία, τότε τουλάχιστον, δεν πα’ να ήσουνα πεντάχρονο που είχε κλέψει τη σύνταξη του παππού, σ’ αφήνανε και έπαιζες. Επίσης προφανώς σε κανέναν δεν έλεγε τίποτα το κοτσαρισμένο Parental Advisory αλλά ίσως να ήταν και επειδή είχε εκπαιδευτική αξία αφού μπορούσε και ένα παιδάκι να μάθει αριθμητική μετρώντας τα μπινελίκια του Obie Trice στο Adrenaline Rush. Είχα ακούσει το Lose Yourself στα ράδια εν τω μεταξύ και νόμιζα λανθασμένα ότι αυτό ήταν το κομμάτι “8 Mile”, οπότε με το που το έβαλα να παίξει πήγα κατευθείαν στο 3ο κομμάτι και νόμιζα ότι τσάμπα πήρα το σιντί, μέχρι να το παίξω απ’ την αρχή
Τέλος πάντων, διπλός Marshall αυτή τη χρονιά - περίπου δηλαδή, γιατί εδώ υπάρχει σχεδόν Who’s Who επίπεδο στο lineup. Το μόνο κομμάτι που προσπερνάω είναι της (κατά τ’ άλλα εξαιρετικά συμπαθούς απ’ τη συνεργασία με Fatboy Slim) Macy Gray. Με το (δικαιότατα) οσκαρικό και γενικά all-time classic Lose Yourself εκτός συναγωνισμού, από τα υπόλοιπα πιο πολύ μ’ αρέσει το Places To Go του 50 Cent
Κανονικά σιντιά:
1. Dream Theater - Six Degrees of Inner Turbulence
All things considered που λένε και στο χωριό μου, για μένα μπορεί και ο καλύτερος δίσκος Theater, δηλαδή παίζει μπάλα μόνο του με το I&W και τουλάχιστον σε παραγωγή και ποσότητα το κερδίζει για πλάκα. Ό,τι θέλω απ’ αυτούς το ‘χει εδώ μέσα. Οι αναφορές ή ακόμα και τα εμφανή δάνεια από Tool, Kansas, Gabriel και διάφορους άλλους σίγουρα υπάρχουν αλλά ούτε κρύβονται, ούτε οι Theater μένουν σ’ αυτά. Το μόνο κρίμα είναι ότι δεν υπάρχει καλή, σωστή, full-band live εκτέλεση του Overture πουθενά. Αλλά τέλος πάντων, κανένα περιττό δευτερόλεπτο, εγώ συμφωνώ με αυτό
2. Meshuggah - Nothing
“… we all rip off Meshuggah” - Planet of the Apes, The Devin Townsend Project
Μπορεί να γίνει ολόκληρη συζήτηση επ’ αυτού αλλά εγώ δυσκολεύομαι να σκεφτώ metal δίσκο που να βγήκε μετά το Nothing και να ήταν πιο επιδραστικός. Πέρα απ’ το djent δηλαδή, που είναι το προφανές
3. Isis - Oceanic
Είπαμε, οι Isis έχουν δύο δίσκους-αριστουργήματα και σε οποιαδήποτε σειρά τους βάλει κανείς δεν τον αδικώ. Μεγαλείο απ’ το εναρκτήριο fill μέχρι την τελική συγχορδία, σε όλα τα επίπεδα. Το #3 μου φαίνεται πολύ λίγο για τέτοιον δίσκο, αλλά η λευτεριά πρωτιά δε θ’ αργήσει να ‘ρθει
4. Eminem - The Eminem Show
Τα πρώτα 2 σιντιά που αγόρασα, πακετάκι, ήταν αυτό και το Fallen (θα τα πούμε την άλλη βδομάδα). Τσάμπα τα Parental Advisory και όλα και σ’ αυτό. Κονταροχτυπιέται γερά με το MMLP για κορυφαίος του, και αν κέρδιζε θα ήταν γιατί πλέον οι προσδοκίες είναι στο Θεό και καλείται να ανταποκριθεί σε περιβάλλον Truman Show (εξού κι ο τίτλος + το εξώφυλλο - ευθεία αναφορά στο poster του Man on the Moon). Και το κάνει ο μπαγάσας και με το παραπάνω, με τις απαραίτητες ενισχύσεις από συνήθεις και μη υπόπτους - δηλαδή όταν έχεις κοτζάμ Joe Perry guest στον δίσκο σου ενώ φτιάχνεις hip hop, τι άλλο θες;
5. Linkin Park - Reanimation
Πείτε τον remix δίσκο, πείτε τον κανονικό δίσκο, δεκτά αμφότερα αλλά για μένα όχι μόνο είναι κανονικός δίσκος αυτός, είναι και καλύτερος απ’ το Hybrid Theory αφού τα περισσότερα κομμάτια του που αλλάζουν, αλλάζουν προς το καλύτερο και αυτά που προστίθενται είναι όλα καλά. Το αλατοπίπερο των LP, δηλαδή τα μπιμπλικάκια και το hiphop βγαίνουν μπροστά και αναδεικνύεται η ικανότητα του Shinoda στην παραγωγή. Το πώς φτάσαμε από ‘δω στην ανθυπομετριότητα του A Thousand Suns ακόμα δεν το έχω καταλάβει
+10:
Opeth - Deilverance
Ενώ γενικά δεν είμαι του “ωμού” death και θα μπορούσε να πει κανείς ότι εδώ πάνε περισσότερο προς αυτό σε πολλά σημεία, νομίζω ότι ξεφεύγουν αρκούντως απ’ τους περιορισμούς του διατηρώντας το δικό τους στυλ. Αν είχε λίγο καλύτερο closer θα έπαιζε για 5άδα
Millencolin - Home From Home
Νομίζω τη μπάντα γενικά την είχα ανακαλύψει όταν σε κάποιο frag movie Counter-Strike πέτυχα το Afghan. Το ποιο είναι καλύτερο μεταξύ αυτού του δίσκου ή του “Pennybridge” το συζητάμε, πάντως αν π.χ. το Black Eye το ‘χαν βγάλει τίποτα Green Day, θα παιζόταν ακόμα παντού στα ράδια
Porcupine Tree - In Absentia
Απ’ το Black Eye στο Blackest Eyes, καλώς/κακώς-ήρθαμε και οι casuals. Τέτοιοι είμαστε. Αλλά πώς να μην είμαστε όταν εδώ εντοπίζουμε φλερτ με το ΜΕΤΑΛ και έναν υπερπαίκτη πίσω απ’ το kit που ανεβάζει εκτελεστικά επίπεδο τη μπάντα;
Mastodon - Remission
Μια εσάνς Kill ‘Em All αναδύεται στην ατμόσφαιρα με το που μπαίνει το Crusher Destroyer, τύπου “εδώ ήρθαμε να πάρουμε κεφάλια”. Και όπως αυτός ο δίσκος, μπορεί να μην είναι ο καλύτερός τους αλλά είναι μάλλον ο πιο διασκεδαστικός. Τι drumming είναι αυτό ρε;!
+εξώφυλλο:
Queens of the Stone Age - Songs For The Deaf
Και οι τυφλοί είδαν, και οι κουφοί άκουσαν. Απ’ ό,τι έχω ακούσει εγώ απ’ τον Homme μετά τους Kyuss εύκολα η καλύτερη δουλειά
Norma Jean - Bless The Martyr and Kiss The Child
Περίεργη περίπτωση αφού μιλάμε για album που πρώτον είναι μεν “στούντιο” κυκλοφορία αλλά έχει ηχογραφηθεί live και δεύτερον δεν έχει μείνει κανένα μέλος από τότε. Παρ’ όλ’ αυτά πολλά κομμάτια εδώ είναι σούπερ, με αποκορύφωμα το κλασσικό πλέον Memphis Will Be Laid To Waste. Νομίζω δε θα τον έβαζα καν στο top 5 δίσκων τους αλλά με αυτόν πρακτικά “μπήκα” στο mathcore
Sum 41 - Does This Look Infected?
Border-line κλασσικός δίσκος για το ευρύτερο pop punk, δηλαδή μπόλικα κομμάτια από ‘δω σαν το Still Waiting όλο και κάπου θα τα πετύχεις εκεί έξω. Σίγουρα πιο εμφανές το ΜΕΤΑΛ στοιχείο, χωρίς να χάνεται ο χαβαλετζίδικος χαρακτήρας του ντεμπούτου
Rob Dougan - Furious Angels
Το Clubbed To Death το ξέρετε όλοι, τον γραφιά μάλλον πολύ λίγοι, τον συγκεκριμένο δίσκο ακόμα λιγότεροι. Πολλές καλές ιδέες γενικά αλλά το trademark του είναι τα έγχορδα πάνω σε beats και synths, αν σας αρέσουν αυτά λοιπόν λογικά αυτό είναι για σας. Δεν είμαι και πολύ των φωνητικών σ’ αυτό αλλά ευτυχώς έχει και instrumental έκδοση. Ταλέντο το παιδί, πιστεύω θα μπορούσε να κάνει περισσότερα
Amon Tobin - Out From Out Where
Σχετικά αυξημένα τα bpm, aν έλειπε και το Triple Science που σε μένα θυμίζει μετριότητες του Ριχάρδου στο drukQs θα το ‘χα ψηλότερα γιατί όλο το υπόλοιπο είναι από καλό ως απίθανο. Need For Speed Undercover κανείς;
Avril Lavigne - Let Go
Πιθανώς η μεγαλύτερη ένοχη απόλαυση ως τώρα. Όταν το 2o μεγαλύτερο single του δίσκου είναι απ’ τα λιγότερο καλά κομμάτια του (imo), ξέρεις ότι είναι καλογραμμένο. Η (τότε) δεσποινίς κάνει το όλο pop-rock act εξαιρετικά για καναδυό δίσκους
Τι λέτε για αυτά τα φωνητικά? Τα συνήθησα ένα 75% και σε κάποια σημεία ακόμα μου άρεσαν κιόλας άλλα γενικά κάτι αφαιρούν από την δισκάρα αυτή, γι αυτο και δε μπήκε 5αδα.
Το “Now, Diabolical” ή πως λέγεται, ούτε για σουβέρ βέβαια.
