redemption at the puritan’s hand

Ας ρίξουμε μια… αυτιά λοιπόν στον καλύτερο δίσκο τους…

primordial ttnd1200×1200 168 KB

Folk με black metal λέει η “ετικέτα” των Primordial και παρ’ όλο που και οι δύο αυτοί χαρακτηρισμοί είναι ακριβείς, δεν λένε την πλήρη αλήθεια για το τι πρεσβεύει τελικά ο ήχος αυτών εδώ των Ιρλανδών.

Folk είναι σίγουρα, υπάρχουν πολλά ρυθμικά περάσματα και μελωδίες από αυτές που αποκαλούνται κέλτικες, με το “Heathen Tribes” να μπορεί να χαρακτηριστεί κυρίως – όχι όμως αμιγώς – folk metal.

Όσο για το black metal, κι αυτό ανιχνεύεται σε σημεία όσο και στο “Traitors Gate” ειδικότερα, αλλά και στις διάσπαρτες (όμως σπάνιες πια) στιγμές όπου ο Alan Averill καταφεύγει σε black φωνητικά. Στο συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος του δίσκου ερμηνεύει “απλώς” τόσο ψυχωμένα που θα ανάγκαζε και τον τελευταίο βολεμένο μικροαστό γιάπη να αδράξει το σπαθί του!

Γιατί το κυρίαρχο στοιχείο στη μουσική των Ιρλανδών, το συναίσθημα αυτό που πρωτίστως σου μεταδίδει και το πρώτο που θα διάλεγες για να τους περιγράψεις, είναι το επικό. Εδώ ο ταλαιπωρημένος από την υπερχρήση όρος βρίσκει την δικαίωση του. Επικοί με την Bathor-ική έννοια, οι Primordial μας προσφέρουν πολεμικούς παιάνες μάλλον, παρά τραγούδια, το soundtrack μιας μάχης που δόθηκε, μιας πάλης που έπεται, ενός αγώνα από τον οποίο δεν μπορεί να λείψει κανείς – σίγουρα όχι εκείνοι που θα ακούσουν αυτό το κάλεσμα στα όπλα.

Δεν υπάρχει καμία σκοπιμότητα να αναφερθεί κάποιος σε κάθε τραγούδι ξεχωριστά από όσα απαρτίζουν αυτό το αριστούργημα. Ποιο το νόημα να πούμε ότι το “Empire Falls” π.χ. είναι βασανιστικά τέλειο, όταν τα υπόλοιπα ελάχιστα υστερούν; Αυτός ο δίσκος αξίζει να ακουστεί από την αρχή έως το τέλος.

Αναφορικά με τους στίχους, αυτοί χρήζουν ξεχωριστής αναφοράς, ειδικά σε ένα είδος όπως το metal όπου η στιχουργική, σε μεγάλο μέρος του, είναι από τα αδύνατα σημεία του ιδιώματος. Αυτό δεν ισχύει στους Primordial. Πιθανόν επειδή έχουν σαν μητρική τους τα αγγλικά, πιθανότερα όμως διότι ο στιχουργός (και τραγουδιστής) τους δεν ικανοποιείται με το να τραγουδάει τα χιλιοειπωμένα κλισέ αλλά προτιμά να εκφράζει τις σκέψεις του που, απ’ ότι φαίνεται, φτάνουν πιο βαθιά από την επιφανειακή θεώρηση που αποτολμούν οι περισσότεροι.

Έτσι, πέρα από την λογοτεχνική τους αξία, σπάνια συναντάμε στίχους τόσο ταιριαστούς με την μουσική που επενδύουν. Να αφηγούνται συγκρούσεις από αυτές που δεν διεξάγονται απαραίτητα με όπλα, μάχες που χάθηκαν, μάχες επερχόμενες καταδικασμένες σε ήττα, στις οποίες όμως θα λάβεις μέρος για να υπερασπιστείς πρωτίστως την αξιοπρέπεια σου. Ηρωισμός αλλά και μελαγχολική διάθεση, επίγνωση της ματαιότητας και μια υποδόρια ηττοπάθεια, απόρροια ίσως της καταγωγής τους. Αλήθεια, ποιος άλλος θα πραγματευόταν το θέμα του “Heathen Tribes” χωρίς να καταντήσει “φτηνός” και γλυκερός;

Το είχα περίπου έτοιμο από χθες για να συμπέσει με τη 17η επέτειο, αλλά δεν έκατσε, και σήμερα καλό είναι. Επίσης ίσως δεν ταιριάζει με την κατεύθυνση του τόπικ, αλλά δεν ( με ) πειράζει.

17 χρόνια λοιπόν από την κυκλοφορία του Absolution.

Προσωπικά είναι το αγαπημένο μου album τους αν και δεν πιστεύω ότι είναι το καλύτερο τους, με τη θέση αυτή να την κατέχει το Black Holes. Αγαπημένο album ( και ) γιατί είναι album φθινοπώρου, το φθινόπωρο στην Αθήνα το λατρεύω και η απόγνωση που βγάζει όλος ο δίσκος είναι το καλύτερο χαλί.

Κάποιες λεπτομέρειες πριν βγάλω όλη μου την αγάπη γι’αυτό:

Μετά το Origin of Symmetry και οι Muse κάνουν το βήμα παραπάνω. Το Absolution είναι ένα album πολύ πιο προσωπικό από τα δύο πρώτα τους. Πιο “σκοτεινό” και με ροή που εναλλάσσεται μεταξύ γρήγορων και αργών τραγουδιών. Περιέχει κάποιες απ’τις καλύτερες συνθέσεις τους, και ούτε ένα τραγούδι δεν υστερεί*.

Η ηχογράφηση έγινε στην Ιρλανδία και στο Λονδίνο στα Grouse Lodge Studios και AIR Studios αντίστοιχα. Όπως πάντα στις κυκλοφορίες τους περιείχε διάφορα περίεργα, όπως τα τύμπανα στο Apocalypse Please που ηχογραφήθηκαν μέσα σε πισίνα, η γάτα που ακούγεται στο The Small Print ή το ανεπιβεβαίωτο ανάποδο refrain “You can’t see me, we sneak off. I lost to love. Please … save the night wind and high above, I lost to love. Sing, save” του Stockholm Syndrome. Στα τραγούδια έχει υπάρξει πολύ μεγάλη επεξεργασία και πολλά όργανα ταυτόχρονα, κάνοντας το πιο πλήρες από τη μία, αλλά πιο δύσκολο στην πιστή εκτέλεση τους ζωντανά από την άλλη.

Το album ακολούθησε μια τεράστια περιοδεία που τους εκτόξευσε και καταγράφηκε στο Absolution Tour ( live ) dvd, με τα περισσότερα κομμάτια που εμπεριέχονται να είναι από τη συναυλία τους στο Glastonbury το 2004. Σε αυτήν την περιοδεία, ο Matt απέκτησε το “ρεκόρ” των περισσοτέρων σπασμένων κιθάρων με 140. Ήταν η τελευταία περίοδος του group επίσης, πριν έρθει το 4ο μέλος του, Morgan.

Το Absolution λοιπόν, είναι το σήμα κατατεθέν στην απόγνωση. Γενικά εμένα δε μου αρέσει να εστιάζω στους στίχους, το νοήμα δηλαδή, αλλά το πως η απόδοση των στίχων σε συνδυασμό με τη μουσική σου φέρνει τα όποια συναισθήματα. Εδώ λοιπόν η Muse πιάνουν κορυφή. Η φωνή του Bellamy έχει σχεδόν καθοριστεί και έχει πλήρη έλεγχο της σε αυτό που θέλει να περάσει, κάθε ερμηνεία του είναι και μια σφαλιάρα σε αυτούς που βλέπανε ένα κακέκτυπο των Radiohead, και αν το OoS τους κούνησε λίγο από τη θέση τους, το Absolution σε κάνει έρμαιο των ορέξεων του φανταστικού αυτού συνθέτη.

Apocalypse Please: Ο ορισμός του intro κομματιού. Απ’την εισαγωγή που χτυπάνε ό,τι είχαν πρόχειρο στο studio, μέχρι από τις πρώτες νότες στο πιάνο, και από την ένταση του drumming μέχρι τα χαλιά που παίζουν από πίσω με την κιθάρα, το κομμάτι αυτό γράφτηκε για την απελπισία, την απόγνωση και για όλους τους απανταχού νιχιλιστικούς φίλους. Με έχει συνοδεύσει άπειρες φορές στις βραδινές βόλτες στο κέντρο προσπαθώντας να βγάλω νόημα. “This is the eeeeeeeeeeeend of the woooooooooooooooorld”. Ο χρήστης nnnkkk νιώθει ευλογημένος στην τοποθεσία Ρώμη που το άκουσε live το 2015.

Time Is Running Out: Ένα all time classic, με μία από τις πιο τσαχπίνικες μπασογραμμές που έχουν υπάρξει. Όποιος δεν το έχει αφιερώσει ποτέ σε κοπέλα, απλά λέει ψέμματα, αν και το νόημα των στίχων είναι ανοιχτό σε ερμηνείες, όπως και η πλειοψηφία των κομματιών τους βέβαια. Ένα τραγούδι που ακούγεται fun και γεμάτο ζωή αλλά η φωνή του Bellamy σε κρατάει πίσω απ’το να το χαρείς και προσφέρει αυτή την ισσοροπία όπου νομίζεις θα ηρεμήσεις λίγο αλλά δεν ξεφεύγει απ’το concept του album.

Sing For Absolution: Δε θα πω ψέμματα, είναι το λιγότερο αγαπημένο μου τραγούδι στο album, γιατί το Absolution είναι κατασκευασμένο για να ακούγεται ολόκληρο, και βρίσκεται ανάμεσα σε τραγούδια που αποκτούν ένταση ( Apocalypse Please, Tiro, Stockholm ) και αυτό είναι κάπως anticlimactic. Ενώ κάνει ξεπέταγμα στο τέλος, έχει ένα πολύ ωραίο solo, η ερμηνεία του Bellamy είναι φανταστική και ταιριάζει απόλυτα στο ύφους του album, δε μου έκανε ποτέ φοβερό κλικ.

Stockholm Syndrome: Τραγούδι που το βάζεις τέρμα ενώ οδηγάς στην παραλιακή, τραγούδι που κάνεις ανελέητο headbanging, τραγούδι που προσπαθείς να τραγουδήσεις σαν το Matt, να ντουμπλάρεις όπως ο Chris, να κάνεις air drum σαν τον Dom και στο τέλος να διαλύσεις ό,τι υπάρχει γύρω σου. Το κόψιμο στη μέση του riff πριν το 2ο verse πάντα μου φαινόταν ως ένδειξη μεγαλοφυίας. Δεν υπάρχουν πολλά λόγια για ένα αριστούργημα πέρα απ’το να το ακούς ξανά και ξανά και να το αφήνεις να σε πάει όπου θέλει. Αυτή η εναλλαγή από το Sing For Absolution στο SS είναι κατανοητή πια και οι Muse σου λένε “Φίλε μην το ψάχνεις, εδώ σε κάνουμε ό,τι θέλουμε εμείς, απλά απόλαυσέ το”

Falling Away With You: Από τα πολύ πολύ αγαπημένα μου κομμάτια, το κρυμμένο διαμάντι του δίσκου. Η ηρεμία μετά την καταιγίδα του Stockholm Syndrome. Ένα τραγούδι που είναι όμορφο, η αρμονία σε ό,τι υπάρχει σε αυτό το είναι αξεπέραστη. Ανάλογα το πως θα σε πετύχει να το ακούσεις, μπορεί να νιώσεις είτε γαλήνη, είτε μελαγχολία, είτε νοσταλγία, είτε ελπίδα, είτε θλίψη, είτε χαρά. Είναι σαν τα παιχνίδια που είχες σε μικρή ηλικία και ήταν τα αγαπημένα σου χωρίς κάποιον προφανή λόγο, δεν ήταν τα καλύτερα ή τα πιο γαμάτα, αλλά ήταν δικά σου και τα αγαπούσες.

Hysteria: Οκ σε αυτό το σημείο έχουμε καταλάβει τη σειρά “Χαλάρωσε - Χαστούκι”. Άλλο ένα υπερhit που δικαιωματικά παίζεται σε κάθε συναυλία. Δεν είναι rock, δεν είναι metal, δε μας νοιάζει τι είναι, απλά είναι ένα κομμάτι ύμνος. Ο Chris με τον Dom δίνουν ρέστα, με ένα riff που έγινε μπασογραμμή και ένα rhythm section που με έκανε να πιάσω ξανά ένα ένα τα κομμάτια των Muse και να διαπιστώσω πως ένα τεράστιο ποσοστό του heaviness έρχεται από αυτά που κάνουν αυτοί οι δύο, ενώ ο Matt κάνει τα δικά του.

Blackout: Δε θα πω πολλά, απλά το βάζω σχεδόν κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ μαζί με το Endlessly. Έχω πει πολλές φορές τη λέξη ηρεμία αλλά εδώ έχουμε να κάνουμε με τον textbook ορισμό.

Butterflies and Hurricanes: Προσπάθησα με δυσκολία να μη χρησιμοποιήσω τη λέξη επικό, γιατί ήθελα να τη χρησιμοποιήσω εδώ. Ένα από τα δύο μεγάλα τραγούδια των Muse. Ένα απίστευτο έπος, ένα τραγούδι που έχει τα πάντα γαμώ την τρέλα μου. Όποιος ήταν στο Eject ή το πέτυχε αλλού, αυτό το “Beeeeeeeeeeeeeest” είναι σαν οργασμός. Δεν υπάρχουν πολλά κομμάτια τόσο πλήρη όσο το Butterflies and Hurricanes.

The Small Print: 3.5 λεπτά καύλας και του απόλυτου D tuning. Ένα riff τόσο απλό που ακούγεται σαν να στροβιλίζεται και χωρίς πολλά λόγια απλά πέρασε καλά και βγάλε την οργή από μέσα σου. Το είχα πει και στο τόπικ των Muse, μπράβο στον Chris και Dom που ψήφισαν υπέρ αυτού και όχι του Fury να μπει στο δίσκο. Δεν ξέρω γιατί μ’αρέσει τόσο πολύ, απλά θ’αφήσω την παρακάτω φωτογραφία να μιλήσει από μόνη της γι’αυτό, από ένα live στο Βερολίνο λίγες μέρες πριν τη συναυλία στην Αθήνα.

13307464_10153852113081137_8948712960751686779_n960×540 80 KB

Endlessly: Δε θα πω πολλά, απλά το βάζω σχεδόν κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ μαζί με το Blackout. Έχω πει πολλές φορές τη λέξη ηρεμία αλλά εδώ έχουμε να κάνουμε με τον textbook ορισμό.

Thoughts of A Dying Atheist: Και φτάσαμε στο αγαπημένο μου κομμάτι του δίσκου. Πάντα ήμουν fan των arrpegios και εδώ ο Matt το κάνει όπως δεν το έχει κάνει ξανά ποτέ. Ο ήχος στην κιθάρα, η φωνή του ταιριάζει με το eerie που λέει και στους στίχους, όλα συμπυκνώνουν το feeling του δίσκου, να σε κάνει να νιώθεις αντιφατικά συναισθήματα και εν τέλει να σου προκαλούν απόγνωση.

*Ruled by Secrecy: Ένας δίσκος δεκάρι δεν μπορεί να μην έχει ένα τραγούδι που δε σου αρέσει αλλά κάνεις τα πάντα για να βρεις κάτι να πεις ώστε να δικαιολογήσει το δεκάρι που του βάζεις. Δεν έχω τέτοια κολλήματα, skip και φιλάκια, έχω φτάσει στο τέλος του δίσκου και είμαι υπερπλήρεις από αυτά που έχω ακούσει.

Fury: Japanese bonus track, δεν είναι κομμάτι του δίσκου εντελώς, αλλά θα μπορούσε προφανώς να είναι. Θα αφήσω μια φράση ενός πολύ καλού μου φίλου να περιγράψει το τραγούδι " Το Fury ακούγεται σαν τραγούδι που γράψανε οι μηχανές για να περιγράψουν τη σχέση τους με τους ανθρώπους ". Δε με νοιάζει αν είναι accurate ή όχι, μου άρεσε πάρα πολύ και τη χρησιμοποιώ.

Αυτά τα ολίγα, ένα album που δε με σημάδεψε, ένα album που δεν ήμουν εκεί όταν βγήκε, ένα album που δε μου άλλαξε τον τρόπο ζωής, αλλά ένα album που μπορείς να το ακούς από τα 15 μέχρι να πεθάνεις και να βρίσκεις νόημα όπου και να βρίσκεσαι στη ζωή σου. Απλά το αγαπώ.

Δεν υπάρχει δίσκος που να μην ταιριάζει

ωραίο τοπικ

image600×600 128 KB

Ο δίσκος υπήρξε η απότομη στροφή των μέχρι τότε πατέρων του electro-industrial/EBM σε μονοπάτια αρκετά πιο κοντά στον ήχο των Ministry, με πολλούς φίλους της μπάντας τότε να αντιμετωπίζουν τον δίσκο με αρκετή δυσπιστία και προβληματισμό, αφού βασικά χαρακτηριστικά της μουσικής τους έγιναν blend με τις σκληρές κιθάρες και τον βαρύ μεταλλίζοντα ήχο του Al Jorgensen ο οποίος υπηρέτησε ως παραγωγός του δίσκου. Σε σημείο που κάποιοι είπαν ότι ο δίσκος έμοιαζε πιο πολύ με ένα side project των Ministry και όχι με δίσκο των Skinny Puppy.

Συμφωνώ και εγώ με τα γενικά σχόλια-κριτικές του δίσκου και, ακόμα και αν ο συγκεκριμένος δίσκος έγινε από τις μεγαλύτερές τους επιτυχίες και κέρδισε και αρκετό air play το 1989 (αδιανόητο για μια τόσο experimental και ακραία μπάντα όπως οι Skinny Puppy), ούτε εμένα με αγγίζει ιδιαίτερα σαν σύνολο, μίλια πιο κάτω από τα πχ VIVIsectVI, Cleanse or Mind ή Bites.
Σίγουρα είμαι πιο ‘‘γότθος’’ στα γενικότερα ακούσματά μου και αυτό παίζει σημαντικό ρόλο, αλλά όσο ανοικτόμυαλα και αν δώ τον δίσκο από την άλλη, κάποια βασικά χαρακτηριστικά του ήχου των Skinny Puppy όπως τα catchy beats-ξυράφια του cEvin Kay λείπουν ή anyway λείπει αυτό που τα έκανε αξιομνημόνευτα και πιασάρικα. Στη θέση τους noise/metal κιθαριστικά γρυλίσματα επί το πλήστον και πιο καθαρός, straight δομημένος ήχος και συνθέσεις. Όχι κάτι κακό επουδενί -είπαμε :p- αλλά όχι και κάτι που χαρακτήριζε την μπάντα και τον τόσο ιδιαίτερο ήχο της μέχρι τότε

Anyway λοιπόν, γιατί να πώ το οτιδήποτε για έναν μέτριο -ή αν όχι μέτριο, ας πώ ‘‘διαφορετικό’’ κατ εμέ δίσκο μιας αγαπημένης μου μπάντας?
Γιατί σε αυτό τον δίσκο υπάρχει το Tim Omen και το Warlock.-

Τα πρώτα τρία κομμάτια είναι τα Rodent, Hexonxonx, Two Time Grime. Να πώ την αλήθεια, δεν είναι άσχημα, δεν είναι και κάτι όμως jaw-dropping. Δίνω πόντους στο Rodent για ένα πολύ δυνατό ριφ που αρχίζει και κλωτσάει προς το τελευταίο κομμάτι του τραγουδιού + επιρροές από τους Metropol, ενώ το Hexonxonx έχει αρκούντως απειλητικά και σκοτεινά beats και μια στοιχεωτική διάθεση που ενισχύεται με τα εφιαλτικά samples που κοπανάνε όπου χρειαστεί.

Περνάμε στο πρώτο σοβαρό κομμάτι του δίσκου, το Fascist Jock Itch. Εδώ έχουμε και επίσημα entering of Al Jorgensen. Γρήγορο, με παραμορφωμένα riffs και ένα καλπάζων δυνατό και αξιόλογο synth στο backgroung, πολύ δυνατά φωνητικά από τον Ogre, γενικά ένα bonkers παλαβό κομμάτι που γίνεται αυτομάτως το σημείο αναφοράς του δίσκου σε αυτά τα 4 πρώτα κομμάτια. Είπαμε όχι χαρακτηριστικό Puppy, αλλά δεν παύει να είναι ένα εξαιρετικό industrial/metal κομμάτι με δική του στάμπα και δυναμική.

Εδώ έρχεται όμως να ισσοπεδώσει ότι ακούσαμε πριν το highlight του δίσκου κατ εμέ -μαζί με το Tim Omen ok-, το Worlock. Το Worlock είναι από τα καλύτερα κομμάτια που έχουν γραφτεί ποτέ . Είναι 100% Skinny Puppy, ένα φουτουριστικό dance κομμάτι βγαλμένο από τους χειρότερους εφιάλτες ενός αποκαλυπτικού τεχνολογικού εφιάλτη. Πιο σκοτεινό από τα αντίστοιχα κομμάτια του παρελθόντος, οι στρώσεις synth και ήχων γίνονται ακόμα πιο έντονες, μπαίνει αρκετά subtle όση μελωδία χρειαζόνταν οι μπάντα εκείνη τη στιγμή και κορυφώνεται με ένα από -και πάλι- καλύτερα refrain κομματιού ever, όπου η μελαγχολία hits the right spots από το πουθενά καθώς τα ηλεκτρίζοντα φωνητικά του Ogre ακούγονται για πρώτη φορά τόσο λυπημένα και μελαγχολικά. Ένα κομμάτι που κάνει πλήρη justice στη τότε διαφήμιση του album στα δισκάδικα ‘‘dance music as hard as the world we live in’’…

Tο επόμενο κομμάτι, Rain, μοιάζει σαν να είναι ένα ακυκλοφόρητο side-track των Doubting Thomas, του side project των cEvin και του συγχωρεμένου Goettel, πολύ δυνατό στοιχειωτικό μικρού μήκους κομμάτι για τον επερχόμενο όλεθρο του Tim Omen, με τα χαρακτηριστικά φωνητικά του Ogre.

Tim Omen
Τί θα πεί δεν είναι αρκετά metal? Δεν υπάρχει αρκετή Ministry σφραγίδα? Τιm Omen.-
Επιθετικό κοφτό, αιματηρό, τραχύ, cuts as deep as possible, το δεύτερο highlight του δίσκου είναι ο ορισμός του Industrial metal από τους Puppy. Tα riffs και τα beats με τα synths ακούγονται σαν πολυβόλο βγαλμένο από την κόλαση, ο Ogre με την ηλεκτρική του φωνή κάνει τα τύμπανα να ματώσουν και όλα μετατρέπονται στο πιο βίαιο mosh pit που μπορεί να συναντήσει κάποιος, ξανά σε έναν φουτουριστικό αποκαλυπτικό τεχνολογικό εφιάλτη.

Για τα δύο τελευταία κομμάτια, θα πώ ότι ύπάρχουν απλά για να υπάρχουν. Ναι το Rivers συγγενεύει με το Rain, στο Choralone ακούς samples από 2001, Κουρδιστό Πορτοκάλι και πολλά άλλα, αλλά είναι αδιάφορα και τα δύο. Όχι άσχημα, αδιάφορα όμως.

Αnyway, overall αυτά για το Rabies, ένας δίσκος πολύ σημαντικός γιατί έδωσε καταρχάς 2 ΤΕΡΑΣΤΙΑ κομμάτια, πάνω στα οποία -ειδικά στο Warlock- πάτησαν οι Skinny Puppy στο επόμενο αριστουργηματικό ‘‘Too Dark Park’’ του 1990 και γύρισαν ένδοξα στον δικό τους ήχο αλλά truly εξελιγμένο και με νέα στοιχεία. Eπίσης χωρίς αυτό, μπάντες σαν τους NIN -τους οποίους χρησιμοποιούσαν οι Puppy ως support μπάντα στα lives τους για την περιοδεία του VIVIsectVI το 1988, καθώς οι ΝΙΝ μόλις είχαν σχηματιστεί τότε-, δεν θα ακούγονταν ποτέ το ίδιο

Αυτός ο δίσκος, πιο πολύ φαντάζει σαν ένα πείραμα κοντά σε ήχους που δεν ήταν εγγενώς δικοί τους αλλά παραπλήσιοι του gendre τους. Still, ήθελα να κάνω το disclaimer μου ότι αν και φανατικός της μπάντας, αν και το έχω λιώσει σαν δίσκο και έχω πολλές έντονες αναμνήσεις από αυτόν σε συνδυασμό με real time events, ακόμα και σήμερα δεν μου κάθεται ποτέ καλά απολύτως ο συγκεκριμένος δίσκος, παρότι για πολύ κόσμο ίσως μοιάζει σαν ένα από τα peak τους ή anyway από τα πιο γνωστά τους albums.

image796×635 160 KB

Και ένα μικρό bonus γιατί με αυτά και με αυτά χάζευα και τον σκληρό μου και θυμήθηκα τον λόγο που το 2011 παραλίγο να χάσω την προθεσμία της πτυχιακής μου, καθώς μέσα σε ένα βράδυ βρέθηκα να προσπαθώ να γυρίσω με οτοστόπ (!) από το Manchester στο Birmingham λόγω ξαφνικής απεργείας τρένων και λεοφορίων -τελικά έπαιξε όντως και οτοστόπ αλλά αυτό είναι μια άσχετη και ελαφρώς παλαβή ιστορία για άλλα τοπικ-

DSC065113072×2304 2.57 MB

Ωραίο κείμενο.

Για να σε βοηθήσω, αναμένουμε, με μεγάλο ενδιαφέρον, την ιστορία εδώ.

Δραματική εισαγωγή: https://www.slang.gr/lemma/5142-tirinini

Θα περίμενε κανείς να γίνει αναφορά στο album που περιέχει το ομότιτλο, χιλιοακουσμένο κι εμβληματικό τραγούδι, το οποίο κι απετέλεσε το soundtrack της κατάκτησης του πρώτου Europe-αϊκού (sic) πρωταθλήματος μπάσκετ από τη χώρα μας. Ναι, το “The Final Countdown” είναι πολύ ωραίος δίσκος και περιέχει κομματάρες. Ωστόσο, ο «διάδοχός» του αποτελεί -κατά την άποψή μου, τουλάχιστον- την κορυφαία δουλειά της πρώτης περιόδου των Europe.

Ο λόγος για το εξωπραγματικό (pun intended):

Θα ανέμενε κάποιος ότι ο εν λόγω δίσκος θα ήταν ένα πισωγύρισμα για την μπάντα, καθώς είναι ο πρώτος από τον οποίο απουσιάζει εις εκ των ιδρυτών της, ο John Norum (του οποίου το κενό καλύπτεται από τον Kee Marcello). Ωστόσο, δεν απουσιάζει ο βασικός συνθέτης και φωνάρα, ήτοι ο κ. Joey Tempest, και αυτό κρίνεται αρκετό, ώστε να προκύψουν αψεγάδιαστα κομμάτια.

Αναμφίβολα, το «τυρί» είναι εκεί, η περμανάντ στη θέση της, το μοντελέ ύφος προκαλεί μία κάποια αμηχανία, μα αυτά αποτελούν απλά σημεία των καιρών (2nd pun intended). H ποιότητα των συνθέσεων, η «τεράστια», υποδειγματική και «κρυστάλλινη» παραγωγή, το ευρωπαϊκό ύφος, καθώς και το ταλέντο των παικτών βουλώνουν τα όποια θρασύτατα στόματα θα τολμούσαν να εκστομίσουν στα σβέλτα ότι οι Europe κατατάσσονται στην κατηγορία του glam. AOR με τόση ποιότητα δεν γράφεται με τις λακ ανά χείρας και το συγκρότημα δεν ήταν σε καμία περίπτωση ένα «πυροτέχνημα» της εποχής, γεγονός που επιβεβαιώνεται και από την αξιολογότατη μετά επανένωσιν πορεία του.

Τι να πρωτο-διαλέξουμε από αυτόν το δίσκο; “Superstitious”, “Let the Good Times Rock”, “Open Your Heart”, “More Than Meets the Eye”, “Ready or Not”, “Sign of the Times”, “Just the Beginning”, “Never Say Die” ή “Lights and Shadows”; Παρ’ ολίγον, θα τα έγραφα όλα, ε;

Τέλος, να αποδώσουμε τα εύσημα στην μπάντα που αφουγκράστηκε την ανάγκη ημών των εκκολαπτόμενων ροκάδων να ακούμε και κάτι της ευαρέσκειάς μας στα παιδικά/εφηβικά party, παραδίδοντας ήχους που μπόρεσαν να «παρεισφρήσουν» στην απολυταρχία των παπακοσκασουσούδων (sic #2) και της ‘90s ελληνικής λαϊκο-πόπ.

δισκαρα χωρις καμια αμφιβολια αλλα θεωρω το FC ανωτερο…

Οι Fates είναι και για μένα μία από τις πιο παλιές αγάπες. Εν αναμονή της νέας τους δουλειάς και ανατρέχοντας στην δισκογραφία τους δεν μπορώ να μην εστιάσω στο υποτιμημένο Inside Out.

Θυμάμαι κάποιες κριτικές του A Pleasant Shade of Gray, να αναφέρονται σε “επιστροφή” στους καλούς δίσκους για τους Fates μετά το άνισο Ιnside Οut και τρελαίνομαι. Η ''άποψη" πως οι Fates προσπαθούν να απλοποιήσουν τον ήχο τους για να γίνουν εμπορικοί στο album αυτό μου φαίνεται απλά αστεία, είδικά την εποχή που μεσουρανούσε το grunge. Ο ήχος είναι μια φυσική εξέλιξη του Parallels, όπως και το Parallels μια φυσική εξέλιξη του Perfect Symmetry. Μπορεί το Parallels να είναι το αδιαπραγμάτευτο αριστούργημα και το APSOG το άλμπουμ που τους ανέβασε στην Ελλάδα όμως το Ιnside Οut θα είναι για πάντα το αγαπημένο μου από τα άλμπουμ τους. Λιγότερο prog-metal περισσότερο μελωδικό και με έμφαση στα ρεφρέν περιέχει 10 ισοδύναμες συνθέσεις υψηλού επιπέδου με ενδοσκοπικούς στίχους και φυσικά την παθιασμένη ερμηνεία του Ray Alder. H χιλιοπαιγμένη μου κασέτα, αγορασμένη σε κάποιο δισκάδικο της Εγνατίας που δεν υπάρχει εδώ και πολλά χρόνια, σκονίζεται σε κάποιο συρτάρι του πατρικού μου, απομεινάρι κι αυτή της εφηβείας μου,
something to save, something to see, a monument to enshrine.

προσωπικα μου αρεσει περισσοτερο απο το APSOG…

Για μένα μέχρι inside οι fates. Μετά απλώς “τους ακούω”.

Αν το έλεγες αυτό στο σπίτι μου, μπορεί και να σε έδιωχνα Αγαπώ και εγώ πάρα πολύ το Inside Out , Θυμάμαι πως τo είχα ακούσει ίδια περίοδο με το Parallels και πάντα τα σκεφτόμουν μαζί σε λεβελ αγάπης. Δεν ξέρω ποιο είναι το αγαπημένο μου συνολικά, συνήθως λέω το Perfect Symmetry αλλά και το Awaken the Guardian πού και πού. Μόνο αγάπη για Fates!

εγω μαλλον το Disconnected θα ελεγα ως πιο αγαπημενο…

Α, μιλάμε για τους Fates Warning εδώ; Τι ωραία!

Δεν μπορώ να θυμηθώ πολλά συγκροτήματα που να έχουν περάσει παρόμοιας έκτασης μεταλλάξεις όπως οι Fates Warning, απολαμβάνοντας (τουλάχιστον) αναγνώριση για έργα τους από όλες τις περιόδους της καριέρας τους.
Επίσης σπουδαίο επίτευγμα αποτελεί και το εντυπωσιακό άλμα που πραγματοποίησαν οι εν λόγω, από το “αβαθούς” Maiden-ισμού ντεμπούτο μέχρι το δεύτερο δίσκο τους, μέσα σε μόλις ένα χρόνο!

Γιατί αυτό που ακούγεται στο “The Spectre Within”, σε αυτό το μνημείο του US metal, δεν εξηγείται όσα ανθρώπινα μέτρα και λογική κι αν επικαλεστούμε. Μόνο η ένδειξη της χρονολογίας, η υπόμνηση ότι συνελήφθη και ηχογραφήθηκε εν μέσω της καλύτερης εποχής στο μεταλλικό ιδίωμα, μπορεί να ερμηνεύσει την δυσθεώρητη ποιότητα του.

Εδώ θα ξαναβρούμε για προτελευταία φορά την ένρινη και τόσο μαγευτική φωνή του John Arch να διηγείται ιστορίες τραγουδώντας, μεταφέροντας τόσο επιτυχημένα το πνεύμα των στίχων. Μια φωνή που ποτέ δεν χάνει τον έλεγχο, παρά τις “ακροβασίες” στις οποίες επιδίδεται. Θα ακούσουμε riffs και ρυθμούς να διαπλέκονται αριστοτεχνικά, χωρίς σε καμία στιγμή να αφήνουν την υπόνοια ότι πλατειάζουν άνευ νοήματος ή εξυπηρετούν μια στείρα επίδειξη. Θα συναντήσουμε περίτεχνα, “βελούδινα” solos, εμπνευσμένες μελωδίες αλλά και καταιγιστικές metal ομοβροντίες.
Από το “Traveler In Time” που κάνει τις συστάσεις, ανοίγοντας ένα εντυπωσιακό καλειδοσκόπιο riff-ολογίας, στο δυναμικό αλλά μελαγχολικό ταυτόχρονα “Orphan Gypsy” με το καθηλωτικό solo στην εισαγωγή, τα δύο πιο κλασικομεταλλικά που ακολουθούν (“Without a Trace” και “Pirates of the Underground”, που φέρουν την υπογραφή του Victor Arduini, όπως άλλωστε και όλη η α’ πλευρά!), έως το “The Apparition” όπου ο Arch πραγματικά λάμπει , το “Kyrie Eleison” (προφανώς δάκτυλος του Μαθιού ο τίτλος) όπου ακούγονται ψαλμωδίες πριν αρχίσει να… speed-άρει και το 12λεπτο αριστούργημα “Epitaph”.

Εν ολίγοις, το progressive metal - ή έστω, μια πρώιμη άποψη του - όπως δημιουργήθηκε από τους φυσικούς γεννήτορες του, αυτούς που, στο μέλλον, θα σμίλευαν μια διαφορετική μορφή του…

…το οποίο Spectre Within κατά σύμπτωση κυκλοφόρησε σαν σήμερα το 1985, ή όπως θα έλεγε και η @evanthia… 35 χρόνια!

οι Deep Purple οταν εγινε αλλαγή Gillan Glover με Coverdale Hughes…

JOHN ARTCH απο αλλο πλανητη και στους 3 δισκους που ηταν.Ακομα και στο keep it true στη Γερμανια φοβερος παρολο τα χρονια στη πλατη του.Αγαπαμε FATES οπως και ναχει μεχρι και τωρα

Φυσικά Inside>Apsog. Όπως και Disconnected>Apsog. Και φυσικά, με πάσα αντικειμενικότητα ως συνήθως, οι Fates δεν έχουν δίσκο κάτω του 8 (άντε του 7.5 μη με πείτε και fanboy).

Νομίζω σταθερά η μπάντα που ούτε ψυχαναγκαστικά δεν βγάζω κατάταξη δίσκων. Το Perfect Symmetry σίγουρα πρώτο όμως, μου άλλαξε τον κόσμο και το έχω ακούσει αναρίθμητες φορές, σίγουρα δεύτερο το Awaken the Guardian, το οποίο είναι μια κατηγορία μόνο του και αν δεν είχα το δέσιμο με το PS, τότε νομίζω θα είχε την πρωτιά στην καρδιά μου.

Έχω πολλές κυκλοφορίες στο (όποιο) μυαλό μου, αλλά, τελικά, μου ήρθε απόψε αυτό:

1993. Η χρυσή εποχή των RUSH είναι παρελθόν. Κάτι 2112, AFTK, Hemispheres, κλπ, έχουν περάσει επίσης και η ζωή συνεχίζεται. Τι σημαίνει αυτό τελικά;;;

ΤΙΠΟΤΑ. Απολύτως τίποτα. Το συγκρότημα είναι ακμαιότατο, τα χειρότερα (μιλώ εξωγκρουπικά, πάντα) δεν έχουν έρθει ακόμα και εδώ έχουμε τον καλύτερο δίσκο των Θεών μετά το Moving Pictures. Ένα αγνό δεκάρι, με το δεδομένο ότι πέντε με έξι δίσκους των RUSH παίρνουν 11 με 12 (πάντα με άριστα το 10).

Και εξηγούμαι, για να μην παρεξηγηθώ, ο τοξικός.

Κακό τραγούδι δεν υπάρχει ούτε για δείγμα. Δεν υπάρχει ούτε καν filler. Τέλος.
Ποια είναι η δύναμη αυτής της κυκλοφορίας;; Έχει εξαιρετικά κομμάτια. Animate, Εveryday glory, Νοbody’s hero είναι τα προφανή. Αλλά δεν υπάρχει κακή στιγμή, που να πάρει ο διάολος. (Από την πρώτη στιγμή, που άκουσα αυτόν τον δίσκο, τον λάτρεψα. Δεν είναι δα, ο καλύτερος των Θεών, αλλά κοιτάει τους πάντες στα μάτια, δηλώνοντας εκκωφαντικά και με περίσσιο θράσος την παρουσία του.) Έχει εξαιρετική τεχνική στο παίξιμο, αλλά κάτι άλλο διαφορετικό από αυτό, θα ήταν ουτοπικό. Θα πω λοιπόν, κάτι μεγαλοπρεπές. Για την, ταπεινή, τοξική, γνώμη, αυτό το πόνημα αποτελεί, ίσως, τον καλύτερα δομημένο μουσικά δίσκο των Θεών. Κομμάτια ΣΥΣΤΗΜΑΤΙΚΑ χτισμένα με κλιμάκωση, με ένταση, με μελωδία, με μοναδικό rhythm section, που εισάγει-προμοτάρει-εκμεταλλεύεται εξαιρετικού επιπέδου μελωδίες φωνής και κιθάρας, αυξομειώνοντας την δύναμή του σε κάθε κομμάτι. Και, φυσικά, έχουμε τον τεράστιο μουσικό-ντράμμερ-στιχουργό-ποιητή-ιστοριοδίφη-ό,τι άλλο θέτε, Neil να κεντάει με τους στίχους του.

Δίσκος που θάβει δισκογραφίες, αλλά ούτε καν μέσα στους πέντε σπουδαιότερους του μεγαλύτερου γκρουπ στην ιστορία της μουσικής μας.

Είχαν τους Melvins κάποια support στην περιοδεία, οι Primus που είχαν νωρίτερα μάλλον δεν τους άρεσαν και τόσο

Στο μεταξύ, γράφω χθες για το Counterparts, χωρίς να ξέρω ότι σήμερα συμπληρώνονται 27 χρόνια από την κυκλοφορία του…