Λοιπόν, don’t believe the hype και καλή ανάγνωση, μερικά περιστατικά/τοποθεσίες/πρόσωπα είναι ελαφρώς αλλαγμένα για λόγους ανωτέρας βίας και υγείας, οπότε μείνετε στο ζουμί.
Η ιστορία στον πυρήνα της είναι αληθινή.
Αρχές της περασμένης δεκαετίας. Τέλη καλοκαιριού, αυτές οι σάπιες μέρες που έχεις αδειάσει και, ειδικά αν όπως στην περίπτωσή μου, έχεις ξεμείνει χωριό, τότε όλα είναι πιο έντονα, υπερβολικά και ίσως παράλογα.
Αυτές τις σάπιες μέρες λοιπόν, που νιώθεις αποκομμένος από την ρουτίνα ενός μέρους που δεν ανήκεις εκεί, (θα το διαβάσει κανείς και θα μου απαγορεύσουν την είσοδο), βλέπεις πως οι όποιες παθογένειες έρχονται στην φόρα και σε εγκλωβίζουν.
Μια από αυτές, ήταν τα βαρετά βράδια. Έπρεπε λοιπόν όσοι είχαμε ξεμείνει, να κάνουμε κάτι, και αποφασίζουμε να μαζευτούμε για αλκοόλ και bbq.
Summary
(Εκείνη την περίεργη περίοδο, το σύνολο αυτών των ατόμων ήταν κατά ένα περίεργο τρόπο ιδιαίτερα “μπλεγμένο”. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να παίζουν μακροσκελείς συζητήσεις επί παντός για κάθε θέμα.
Ένα άτομο, περνούσε μια ιδιαίτερη φάση, η οποία το είχε επιστρέψει σε συνήθειες του παρελθόντος οι οποίες εμπεριείχαν έντονες θεολογικές αναζητήσεις, κοινώς hardcore christian, αλλά δεν θα το κατέκρινα αν δεν μου θύμιζε Stryper. Ταυτόχρονα, είχε και καλλιτεχνικές αναζητήσεις μιας και ήθελε να απομακρυνθεί απο το βαρετό heavy metal (το που ήθελε να πάει δεν μας αφορά)).
Οπότε (διαβάστε τις λεπτομέρειες), σε μια απέλπιδα προσπάθεια σε μια φάση της βραδιάς, να με πείσει να του εξηγήσω γιατί το metal καταπιάνεται με τον σατανισμό, καταλήξαμε να φύγουμε από το μέρος που ήμασταν και να βρούμε ένα “φίλο” του, μεταλλά, και να αράξουμε να χαζέψουμε τη δισκοθήκη του. Το άτομο που είναι ο πρωταγωνιστής της ιστορίας, δεν έπινε ούτε κάπνιζε, ασκητική είπαμε η φάση (και δεν το λέω υποτιμητικά), αλλά ο “φίλος” που ήθελε να με καλοπιάσει για λόγους που δεν είναι της παρούσης, κερνούσε αλκοόλ στην σπιν-οφ έξοδο από το bbq.
Εκεί, βρίσκουμε το “A Blaze In The Northern Sky” μες τον σωρό από (μέτρια) cd. Του λέω άκου εδώ να σου εξηγήσω. Απλά θα ακούσουμε το “In The Shadow Of The Horns”. Ή αλλιώς, το καλύτερο κομμάτι που έβγαλε το πονεμένο (και βαθιά λατρεμένο) ιδίωμα. “Dawn of the first millenium” λοιπόν και ενώ επιχειρώ να εξηγήσω πως οι Darkthrone συνδύασαν όσα συνδύασαν για να βγει η αλλαγή ρυθμού στο δίλεπτο που είναι τρομακτική, αυτός απόρησε που ήξερα τους στίχους και τους “καταλάβαινα”. Θα του ανέλυα την σχέση μου με τους Darkthrone αλλά δεν είχε νόημα, αρκέστηκα απλώς πως τους είχα χιλιοτραγουδήσει.
Ξέρετε πως τελειώνει το κομμάτι ε; (θα έπρεπε).
"Clouds gather across a freezing moon
I kiss the goat - witchcraft still breathes"
Εκεί άρχισε κάτι περίεργα περί κτηνοβασίας κλπ, εγώ είχα ανατριχιάσει, και του είπα πως οι στίχοι έχουν ένα ιδιαίτερο βάρος και παρελθόν. Μου ζήτησε τότε να του παρουσιάσω, για να τεστάρει την πίστη του, για να δει αν εν τέλει αυτή η φάση του κάνει, το πιο συνεκτικό σατανιστικό άλμπουμ που ξέρω.
Εγώ, αφού τελείωσε εν τέλει αυτή η βραδιά, που περιελάμβανε και χουντόγερο να έχει βγει απέναντι να μας κάνει παρατήρηση για διατάραξη κοινής ησυχίας ( ;p ), πολλαπλές υπόνοιες για λάγνες συνέχειες της βραδιάς και μια υποβόσκουσα αντιδραστικότητα, που συνειδητά δεν αναφέρω, αλλά κρατήστε στο πίσω μέρος του μυαλού σας πως συντέλεσαν στην διαμόρφωση εικόνας στο άτομο περί του που ωθεί η βλάσφημη μουσική μια δήθεν αθώα παρέα. Τα πράγματα ήταν σοβαρά. Γύρισα σπίτι και πάνω στο μεθύσι του έστειλα λινκ για το “Don’t Break The Oath”. Του έστειλα και ένα δεύτερο με τους στίχους. Του ζήτησα να μην ακούσει όμως νότα, απλά να χαζέψει το εξώφυλλο και την ακρόαση να την κάνουμε μαζί όταν βρεθεί χρόνος. Ήμουν στην κοσμάρα μου.
Εν τέλει το επόμενο απόγευμα, μου είπε να πάμε σπίτι του να το ακούσουμε. Εγώ δεν είχα όρεξη λόγω hangover, το βλέμμα ήταν μέχρι το πάτωμα, γενικά άδικη κατάρα.
Του ζήτησα να μην δώσει βάση στη φωνή. Αλλά στο πως μένει στον “χώρο”, στον “αέρα”, ενώ τραγουδάει, πως δημιουργείται η ατμόσφαιρα. Τον αντίλαλο, την ηχώ, τον αέρα που χτυπά (κάτι τέτοια έλεγα). Και αφού ήξερε κιθάρα, να προσέξει τα riffs.
Και φυσικά να παρατηρήσει την άρθρωση και πως ο King άλλαζε την ερμηνεία ανάλογα τον στίχο. Σε αυτό επέμεινα. Και να μην υπάρχει φως, μόνο η οθόνη να φαίνεται το εξώφυλλο να σε δείχνει. Αυτός νόμιζε πως το πράγμα ξεφεύγει, ρισκάρει την πίστη του, είχε έναν ενθουσιασμό. Του ζήτησα επίσης να μην πάρει το βλέμμα του, να μην διακόψουμε την ακρόαση για φαγητό κλπ, και, επειδή ήμουν κάφρος, να μην πει καμιά προσευχή όσο ακούμε.
Με τα πολλά δέχθηκε. (Έπειτα είχα υποψίες πως υπέπεσα σε bullying, και ένιωσα άσχημα και μετά από καιρό απολογήθηκα).
Ξεκινάει λοιπόν η ακρόαση, και νιώθει κάτι να τον ενοχλεί, καταλάβαινε την τεχνική στην φωνή, αναγνώριζε μπάσα, αλλαγές ρυθμών, αλλά ένιωθε κάτι disturbing. Και τότε, η ακρόαση έγινε δύσκολη γιατί ξεκίνησε να πείθεται για την σοβαρότητα των στίχων, όχι επειδή (δεν) είναι, αλλά επειδή είχε δημηιουργηθεί ένα θεατρικό κλίμα.
Ένιωθε, όπως μου είπε, μια χορωδία από γριες μάγισσες να μιλάνε για unborns, για τελετές, για εφιάλτες και βεβηλώσεις ψυχών. Ένιωθε πως οι μελωδίες δεν ήταν ούτε σκοτεινές ούτε χαρούμενες, (αυτά ήταν περιγραφή του), αλλά πως ήταν μέρος κάποιας σατανικής μουσικής που ενορχηστρώθηκε σε μέταλ. Πως επίτηδες ήταν τόσο υψηλή η συχνότητα για να διαπεράσει τον εγκέφαλο και να μην την ξεχνάς. Μου είχαν μείνει τόσο πολύ αυτά.
Εν τέλει, στο (τρόπον τινά) ομότιτλο έφτασε στο σημείο να πατήσει παύση. Ξεκινάει έτσι, αν θυμάστε μετά το ίντρο:
Summary
I deny Jesus Christ, the deceiver
And I abjure the Christian faith
Holding in contempt all of it’s works
Εγώ προσπαθούσα να μην γελάσω και ίσως φταίω για αυτό. Στους εξής στίχους:
Summary
As a being now possessed of a human body
In this world I swear to give my full
Allegiance to it’s lawful master,
To worship him our
Lord Satan and no other
In the name of Satan, the ruler of Earth
Open wide the gates of Hell
And come forth from the abyss
By these names: Satan, Leviathan,
Belial, Lucifer
I will kiss the goat
…το άτομο είχε φρικάρει, ένιωσε πως ήταν κάτι που ξεπερνά τα όρια. Και κάπου εκεί, εγώ έριξα την χαριστική βολή. Του μετέφερα τον εξής αστικό(??) μύθο κατά τη διάρκεια του “Come To The Sabbath”. Αφού του εξήγησα πως σύμφωνα με τη Σατανική Βίβλο στήνεται στιχουργικά το κομμάτι, είπα πως το σημείο με τα πλήκτρα το είχε παίξει ο ίδιος ο Anton LaVey. Απαράδεκτος, ξέρω.
Επειδή όμως ήξερε ποιός ήταν αυτός, μου ζήτησε, ομολογουμένως ήρεμα να εξηγήσω αν υπάρχει σύνδεση και αράδιασα το πως είχαν καλές επαφές με τον King, τα γράμματα που αντάλλαζαν, το πως, κάπου είχα διαβάσει, πως τον ήθελε να ηγηθεί της Church Of Satan και άλλα ωραία. Είχα ανοίξει και τα σχετικά pdfs, πανέτοιμος για το όλο κλίμα.
Τότε, όλοι οι συνειρμοί του παγιώθηκαν και εγώ δεν μπορούσα να κάνω τίποτα.
Μου ζήτησε να κανονίσουμε να μιλήσουμε με τον πνευματικό του, έναν παπά που, μεταξύ άλλων είχε βγάλει παλιότερα ανάλυση περί witchcraft + Harry Potter και είχε στιγματίσει πολλά παιδιά και οικογένειες ως προς τα σχετικά ζητήματα. Εγώ φυσικά αρνήθηκα να πάω, θεώρησα πως απλά θα πήγαινε λάθος κάτι τέτοιο και πήγε μόνος του.
Μου είπε, όταν ξαναβρεθήκαμε, πως του έδειξε τους στίχους και πως έπεσε και παρότρυνση είτε να απομακρυνθούμε είτε να μην ξαναπαίξει τέτοια μουσική στην παρέα. Και φυσικά να με πρήξει να πάω να εξομολογηθώ. Το άτομο επειδή βρισκόταν σε μια κατάσταση πολύ κολλημένη που ευτυχώς τώρα δεν είναι, ήθελε να τα εφαρμόσει στο 100%. Εν τέλει, εξομολογήθηκε και υποσχέθηκε πως δεν θα ξανακούσει τέτοια μουσική. Μου είχε ζητήσει μάλιστα να μην φοράω τέτοια μπλουζάκια σπίτι του, όταν βγαίνουμε κλπ. Αν θυμάστε το πρώτο μου ποστ στο νήμα, ε, το είχα συνηθίσει αυτό.
Ευτυχώς εγώ μετά από λίγες μέρες γύρισα Αθήνα, αλλά σε βιντεοκλήσεις για το επόμενο 2μηνο με ρωτούσε αν έχω ακόμη την αφίσα του εξωφύλλου πάνω από το κρεβάτι μου (φυσικά ντε) και να αναλύω τον ηθικό μου κωδικα.
Ενέδιδα εγώ, (έχουμε όλοι αυτές τις περιόδους μας θέλω να πιστεύω) και έκανα φιλοσοφικές συζητήσεις αλλά πάντα σε θέση άμυνας, ήμουν υπόλογος. Δεν έκατσα να το αναλύσω ποτέ όμως αλληγορικά, διαλεκτικά και κοινωνικά, γιατί δεν μου επιτρεπόταν. Αυτός όμως έκανε την σύνδεση άθεος = σατανιστής (άσχετα αν είχα κάνει ρητές τις διαφωνίες μου).
Η ιστορία αυτή, διαδόθηκε εκεί, με αποτέλεσμα την επόμενη φορά που κατέβηκα συγγενείς και φίλοι να με λένε υπερβολικό, αντιδραστικό, προβοκάτορα, και εγώ να χαμογελώ ειρωνικά.
Πως ξεπεράστηκε αυτό το σοκ για το άτομο; Μια μέρα, σε ένα μάθημα φωνητικής επιχείρησε να φτιάξει το φαλσέττο του. Και ξαφνικά, όλα μετά του φάνηκαν σοκ και τέχνη και στο πιο πρόσφατο μέλλον απολαμβάνει και τους Ghost (γιατί όπως λέει δεν το εννούν όπως ο King Diamond).
Βαρετή ιστορία εν τέλει, και ίσως έχω μερίδιο ευθύνης για κάτι που θα μπορούσε να αποτραπεί, αλλά, δεν έχει μια ωραία χροιά το τι μπορεί να κάνει η μουσική στα λάθος (σωστά) αυτιά;
Ειδικα η επιστροφη απο Γλασκωβη στον τελικο του 2002 ηταν μια επικη, τριημερη (για να μην πω πενθημερη) περιπετεια 
