Πότε μεγάλωσες μωρέ εσύ, που πρόλαβες να αντιπαθήσεις και τα '90s
Εντάξει παιδί των 90ς είμαι, εννοείται, αλλά ξέρεις, παρόλο που ενίοτε δυσκολεύομαι να το παραδεχτώ, έχουν περάσει πια δύο δεκαετίες και βάλε από τότε…
Summary
Και, ΟΚ, δεν τα αντιπαθώ ακριβώς. Όχι εντελώς δηλαδή…
1.Savatage - Gutter Ballet (+ cover)
Ισως ο καλυτερος τους δισκος! εξωπραγματικες ερμηνειες και κομμάτια
2.Dream Theater - When Dream and Day Unite
Φανταστικό ξεκίνημα.Παντα μου άρεσε περισσοτερο ο Dominicci απο τον Λαμπρη αν και ο τελευταιος έχει πιο χαρακτηριστική χροιά.Μεγάλη αδυναμία το ytse jam που θυμάμαι κυριολεκτικά κάθε νότα μιας και πριν 20 και βάλε χρόνια έπαιζα πλήκτρα σε ενα Prog rock/metal γκρουπακι εδώ.
3.Skid Row - Skid Row
Απο τους καλύτερους δίσκους στο ειδος του.Φωνάρα Sebastian Bach και κομματάρες.Το 18 and life ειναι γενικώς το αγαπημενο μου κομματι τους.
4.Fates Warning - Perfect Symmetry
Αρχιζουν να βγάζουν τους τεραστιους δίσκους για πλακα και αυτός είναι ενας απο αυτούς.Οχι ο αγαπημενος μου αλλα μεσα στην 5αδα τους σιγουρα.
5.Faith no More - The Real Thing
ΣΦΑΛΙΑΡΑ στην μουρη ο συγκεκριμενος δισκος.1989 και ολοι ψαχνονται να καταλαβουν τι τους χτυπησε.
Οι 2 επομενοι τους είναι ακομα καλυτεροι!
Ξαναβαλε φορμα να σβησω το παλιο…
ΝΑΙ!
Πολύ δύσκολη χρονιά, νόμιζα ότι θα ήταν ευκολότερη αρχικά αλλά με το ζόρι έβγαλα 5άδα -2 album από αυτήν εύκολα πχ σε μια μέρα ξύπναγα αλλιώς και τα άλλαζα με αυτά των θέσεων 6 και 7.
Οπότε τοπ5 + 15 ακόμα για μια άτυπη 20άδα:
1. The Stone Roses - The Stone Roses
Από τα πιο μεγάλα μουσικά “μπαμ” του 20ου αιώνα για εμένα προσωπικά: πέραν του γεγονότος ότι άλλαξε - καθόρισε σε πολύ σημαντικό βαθμό την μετέπειτα Βρετανική μουσική σκηνή, 35 σχεδόν χρόνια μετά φιγουράρει με χαρακτηριστική ευκολία στις υψηλότερες θέσεις οποιασδήποτε λίστας με τα καλύτερα albums του ευρύτερου ιδιώματος -και προφανώς όχι μόνο. Eπιδτραστικότατο και διαχρονικό, τι άλλο να ζητήσει κανείς.
Επίσης -άσχετο αλλά κλαιν κιόλας - πιτσιρικάς αρχές 90, από τις πιο μακρινές και αγαπημένες μου αναμνήσεις ήταν ένα ντοκιμαντέρ που είχε προβάλει η ert για τον Eric Cantona, ο οποίος έμπαινε στο Old Trafford και σαν χαλί έπαιζε το “I wanna be adored”.
Πέραν του ότι ήμουν τρελαμένος με τον Γάλλο -still μέχρι και σήμερα, ότι πιο καυλερό έχω δει στο χορτάρι- και ο συνδυασμός εικόνας και ήχου με τρέλαινε, είχα σημειώσει κάπου το “I don’t have to sell my soul” -ήταν το μόνο που είχα πιάσει ξεκάθαρα από στίχους- μπας και ανακαλύψω το κομμάτι somehow (θα μου πεις κουμπάρε, δεν έπιασες το i wanna be adored που αναφέρεται κοντά στις 385 φορές; ε όχι )
Mε τη βοήθεια λοιπόν ενός οικογενειακού φίλου, κατάφερα μετά από μερικά χρόνια να ανακαλύψω ποιο τραγούδι ήταν και να πάρω το album σε κασέτα ( ! ) την οποία έχω στο πατρικό μου μέχρι και σήμερα φυλαγμένη!
Οκ λίγο lame ιστορία αλλά έτσι το ζούσαμε back in the day!
2. The Cure - Disintegration
Aν και ο ορθόδοξος γκοθάς μέσα μου θα πει Pornography, όπως λέγαμε με τον μπίστη Ktn χτες το Disintegration τα έχει όλα μάλλον και μπορεί να αγγίξει μέχρι και την κορυφή της δισκογραφίας της μπάντας: ραδιοφωνικά χιτάκια/χιτάρες για φασαίους -και όχι μόνο- ορχηστρικά ελεγειακά περάσματα και μακρόσυρτα μελαγχολικά έπη. Άλλες φορές λέω Pornoghaphy, σήμερα μάλλον θα πω Disintegration.
3. Skinny Puppy - Rabies
Οπαδικο σεντονι εντος
Ευτράπελη προσωπική ιστορία σχετική με live της μπάντας στο Manchester εντος
4. South Of No North - South Of No North
Αιώνια αγαπημένο ελληνικό darkwave-goth album, μοναδικός και πολύ ξεχωριστός στο είδος του, μάλλον ο καλύτερος της μπάντας - και για αρκετά χρόνια το avatar μου εδώ
5. Pixies - Doolittle
Επίσης game-changer album του alternative-indie-noise-κτλ ήχου που ερχόταν με φόρα, αγαπημένο πολύ επίσης και αρκετά προσωπικό σε κάποιες του στιγμές.
- Faith No More - The Real Thing
- Savatage - Gutter Ballet
- Γενιά Του Χάους - Ρέκβιεμ
- Melvins - Ozma
- Εν Πλω - Εν Πλω
- Tears For Fears - The Seeds of Love
- Nine Inch Nails - Pretty Hate Machine
- The Cult – Sonic Temple
- Def Jem - Just a Poet with a Soul
- Black Sabbath - Headless Cross
- Running Wild - Death or Glory
- Voivod - Nothingface
- Red Hot Chili Peppers - Mother’s Milk
- Panx Romana - Αντάρτες Πόλεων
- Γιώργος Νταλάρας - Μη μιλάς μη γελάς κινδυνεύει η Ελλάς
Εξώφυλλο αν και δεν το έψαξα -και μάλλον θα υπάρχουν και καλύτερα, θα πάω με το συναίσθημα και θα το δώσω στο South of no North
Done.
- Nirvana - Bleach.
Και υπάρχει λόγος γι’ αυτό. Γιατί ένας τύπος το έστειλε στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, εκεί που αξίζει. Δεν υπάρχει δίσκος κάτω του άψογου για το συγκρότημα αυτό. Δεν υπάρχει κάτι άλλο να ειπωθεί.
- Sodom - Agent Orange
-
Savatage - Gutter Ballet. Αναπόφευκτο. Όλοι μας σχεδόν μεγαλώσαμε στην Ελλάδα των 90s. Μπάντα καθολικής αποδοχής.
-
Coroner - No more color. Τεράστιοι.
-
Sepultura - Beneath the Remains. Καλό, καλό, αν και πλήρως εφηβικό. Το επόμενο ακόμα σπουδαιότερο.
Εξώφυλλο της χρονιάς:
Βeastie Boys - Paul’s boutique
1989 λιστα (τη χρονια και αυτη)
1 | Black Sabbath | Headless Cross |
---|---|---|
2 | Sepultura | Beneath The Remains |
3 | Kreator | Extreme Aggression |
4 | W.A.S.P. | The Headless Children |
5 | Scanner | Terminal Earth |
Black Sabbath - Headless Cross, γιατι υπαρχουμε και εμεις που προτιμουμε τους Sabbath στην Tony Martin περιοδο.
Sepultura- Beneath The Remains. γιατι μαθαμε οτι εκτος απο σαμπα η Βραζιλια ειχε και καλο thrash.
Kreator- Extreme Aggression, ισως η κορυφη του γερμανικου thrash
W.A.S.P - The headless Children, με αυτο τον δικο ο Lawless φευγει απο τα μονοπατια του shock/horror/glam και μπαινει σε πιο ωριμα και “σκοτεινα” μονοπατια. σοκ τεραστιο οταν το πρωτακουσα.
Scanner - Terminal Earth, οι Gamma Ray πριν ακομα δημιουργηθουν.
αφησα απεξω το Alice in Hell, αλλα θα επανωρθωσω το 1990 με το Never Neverland.
εξωφυλο → Savatage- Gutter Ballet
Λατρεύω Nirvana, αλλά αυτά τα ακούω λίγο βερεσέ. Μια χαρά επιβίωσαν κι έβγαλαν δισκάρες.
Φαντάζομαι επιτρέπεται να διαφωνούμε κάπως κάθετα.
Φυσικα κι επιτρέπεται! Μια που το ανοίξαμε όμως, την περίοδο 88-92 οι αγαπημένες μου hard rock μπάντες είναι αυτές - με αυτή την σειρά: Warrior Soul, Black Crowes, Tesla
Γούστα είναι αυτά.
Γαμώτο, οι Warrior Soul μ’ αρέσουν αλλά δε με έχουν πιάσει ποτέ, δε μου έκαναν το κλικ.
Πρέπει να ξανασχοληθώ.
Κατά τ’άλλα, ακούστε το ομώνυμο των Brother Cane του 1993 μιας και λέμε για hard rock και τυχαίνει να το ακούω όπως μιλαμε.
Ο Kory παρά ήταν αυτοκαταστροφικός για να συμμορφωθεί με την βιομηχανία και οι Warrior Soul υπερβολικά πάνκηδες για να ανταγωνιστούν τους μορφονιους…
Θυμήθηκα αυτό που είχα γράψει πριν καμιά 10ετία:
10/10 μουσική για σουπερμάρκετ (ή για τον red fm, το ίδιο είναι)
και καλά κάνεις, κανένας δε σκότωσε το glam/hard rock, μια φυτιλιά έβαλα. Από μόνο του ήταν για τα σκουπίδια και βρέθηκε στην ανυπαρξία μετά το εμπορικό ξεπούλημα.
Προβοκάρεις.
Εγραψες τετοια αρθραρα και δεν συμπεριέλαβες το Southern Harmony;;
Εννοείται. Με αλήθειες όμως
Έρχεται το '92 για αποκατάσταση της πραγματικότητας.