3, 2, 1 και φύγαμε!
1. Fates Warning - “Perfect Symmetry”: Το άριστο και τέλειο δεκάρι. Μέσα στον χώρο του prog και της μουσικής, εν γένει, ίσως η αγάπη η πιο μεγάλη. Η κορύφωση της έμπνευσης, που κατέφτασε μετά από τέσσερις δίσκους, χωρίς το παραμικρό ίχνος απελπισίας, ότι κάτι μπορεί να πάει στραβά. Άριστη παραγωγή που ρέει μέσα σε άριστα λυρικές συνθέσεις. Ο Ray κάνει τα δικά του και φυσικά, ο Jim εκμεταλλεύεται το “ΝΑΙ” του για τις φωνητικές ακροβασίες. Από το “Chasing Time” ξεπήδησαν δύο ολόκληροι δίσκοι του Jim και ιδιαίτερα το “Away with Words”. Στη φιλοσοφία αυτού του δίσκου θεμελιώθηκε και χτίστηκε το “A Sence of Change”. Και φυσικά, η στροφή “Behind the ambitions of a child who found his way, there’s a cold realization that our deeds die with the day. And behind the disguise of a man with a cause, there’s a child screaming with nothing left to say”, η οποία, στιχουργικά και φωνητικά, είναι η κορύφωση. Αυτός ο δίσκος κι εγώ γεννηθήκαμε τον ίδιο μήνα της ίδια χρονιάς.
2. Savatage - “Gutter Ballet”: Και εκεί που έχει χαραχθεί στη μουσική σκηνή ο καλύτερος power metal δίσκος, έρχεται και σκάει μύτη το μπάσιμο και η απίστευτη εισαγωγή του “Of Rage and War”. Η δυναμική της παραγωγής είναι ένα κλικ πιο κάτω από τον προκάτοχο, αλλά έγινε κατ’ οικονομίαν του οράματος για τον δίσκο. Πλέον, την πρωτοκαθεδρία έχουν οι Queen, χωρίς ωστόσο να χάνεται η power metal ταυτότητά τους. Και είναι ο δίσκος, που έχει τα πάντα, από ύμνους και μπαλάντες, μέχρι το πιο χαρακτηριστικό hard/speed rockin’ riff στο “She’s in Love” και άφθονα τρέμολα από τον Criss.
3. Skid Row - “Skid Row”: Πρέπει να ήταν ένας μήνας ολόκληρος, που κάθε πρωί πριν πάω σχολείο, β’ λυκείου, άνοιγα την τηλεόραση την ίδια ώρα και έμπαινε κατ’ επανάληψη ο Ηλίας Αραβίδης, λέγοντας “πάμε, λοιπόν, ν’ ακούσουμε τους Skid Row!”, ενώ έπαιρνε συνέντευξη από τον Scotti και τον Rachel. Έπαιζε αρχικά το “Big Guns” από μια live εμφάνισή τους, αλλά η πραγματική έλξη ήρθε στο “18 and Life”. Επίσης, να δηλώσω, πως το “I Remember You” είναι ό,τι καλύτερο έχει υπάρξει σε μπαλαντοειδές απ’ αυτή τη σκηνή. Η δυναμική στα τύμπανα (κανονάρες) και η ταυτόχρονη έκρηξη της κιθάρας και των φωνητικών του Bach είναι άνευ συναγωνισμού.
4. Tetsament - “Practice what You Preach”: Εδώ παίζεται η μεγάλη μπάλα. Και μόνο το ομότιτλο να υπήρχε, θα ήταν υπεραρκετό για την αποθέωση. Έλα, όμως, που είναι και ο υπόλοιπος δίσκος. Είναι και το “Perilous Nation” με τα πάνω-κάτω στην κιθάρα. Είναι και το αξεπέραστο “The Ballad”, όπου στην εισαγωγή ο Alex παίζει “Silk and Steel” πριν ακουστεί από τον Criss. Αυτός ο δίσκος είναι μία υπερδύναμη στο thrash, αλλά και στο metal. Μπορείς να διδαχθείς για κάθε μουσικό όργανο από 'δω μέσα και ειδικά, από τα φοβερά τύμπανα. Επίσης γεννηθήκαμε τον ίδιο μήνα του ίδιου έτους.
5. Sodom - “Agent Orange”: Δήλωσή μου στο λύκειο σε φίλο μου “Δεν υπάρχει περίπτωση να αρχίσω να ακούω thrash και αυτούς τους Sodom”. 3,5 χρόνια μετά έγινε το “μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλη κουβέντα μη λες”. Στακάτος δίσκος (και Γερμανικός) με στιβαρό riffing με το ΜΟΝΑΔΙΚΟ “Ausgebombt”, που δε γίνεται το βαρεθείς ποτέ! Και έχω τις υποψίες μου ότι αυτός ο δίσκος πρέπει να βοήθησε τον Warrior να συνέλθει, να εμπνευστεί και να δημιουργήσει με τους υπόλοιπους το πολύ καλό thrashείδιο “Vanity/Nemesis”.
Εξώφυλλο:
. Πάμε λοιπόν με blackjack επιλογών (21)