τυχαιο οτι ειναι maiden πρωτοι; δεν νομιζω
3 Likes
Γραφουμε εγκαιρως, βγαζουμε τα ματια μας, σκοτωνομαστε να μην καθυστερησουμε ουτε δευτερολεπτο και φυσικα ο TS αργει να βγαλει αποτελεσματα.
The audacity
10 Likes
Nα μιλάτε για σας ;p
(έχουμε μαζευτεί εμείς οι μειντεν/ραικ/χελλογουην και λοιποί και τον απειλούμε μετά τις αποκαλύψεις του τσατ)
7 Likes
Δεκτό, αλλά να πω κάτι. Μουσικά, για μένα πάντα, το “Life Cycles” είναι πολύ καλύτερο απ’ το “Control and Resistance”. Στα φωνητικά χάνει ξεκάθαρα. Αν οι Γερμανοί είχαν τον Άλαν ή κάποιον άλλον “καθαρό” υψίφωνο, θα έσκιζαν λίστες με το καλύτερο tech metal ντεμπούτο όλων των δεκαετιών.
Σε καμία περίπτωση, αλλά ναι, αν εξαιρέσουμε τα φωνητικά είναι πολύ καλό
19η εβδομάδα - 1988
55 συμμετέχοντες 
Παρουσιολόγιο:
ΘΕΛΑΤΕ ΝΙΚΗΤΗ? Ή ΠΑΡΑΤΑΣΗ?
Ισοβαθμία στους 112 βαθμούς…
ΔΙΣΚΟΣ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ 1988
- Metallica - …And Justice for All
- Queensrÿche - Operation: Mindcrime
0 voters
Ψηφίζουμε εως τη Δευτερα τα μεσάνυχτα…
Θα βάλω τις ψήφους στο excelακι για τσεκ
19 Likes
-
The Stone Roses - The Stone Roses
Από τα πιο εύκολα νο.1 των 50+ ετών. Squire και Brown ήταν συμμαθητές από το σχολείο και έφτιαξαν τη μπάντα κάπου το '83-'84. Εδώ είχαν κατασταλάξει με τον τεράστιο Gary “Mani” Mounfield στην υπερμπασάρα και στον ακόμα πιο τεράστιο Alan “Reni” Wren στα αέρινα τύμπανα. Έχοντας βγάλει ορισμένα σινγκλάκια τα προηγούμενα χρόνια, το 1989 έβγαλαν τον πρώτο τους full length δίσκο και αλλάξανε τη βρετανική μουσική μια για πάντα. Εκπληκτικές μελωδίες από τον κιθαριστικό Θεό John Squire, attitude σαν να είναι ο Θεός από τον Ian Brown (ο Liam Gallagher έχει κοπιάρει μέχρι και τις κλανιές του) και ένα rhythm section από τα καλύτερα που έχω ακούσει ποτέ μου. Επίσης, μουσική η οποία σε κάνει να αισθάνεσαι όμορφα. Δώστε μια αυτιά στο “She Bangs The Drums”, στο “(Song For) My Sugar Spun Sister” ή στο “Waterfall” και πείτε. Ακόμα καλύτερα, δώστε μια αυτιά στο “I Am The Resurrection” και ειδικά στο τζαμάρισμα στο δεύτερο μισό. Της πουτάνας το κάγκελο γίνεται εκεί μέσα! Για την ιστορία, σα να μην έφτανε αυτός ο δίσκος, μέσα στην ίδια χρονιά οι Stone Roses έβγαλαν και ένα double A side single που είχε στη μια πλευρά τον χορευτικό rock ύμνο “Fools Gold” και στη δεύτερη το “What The World Is Waiting For”, που εντάσσεται στην κατηγορία των feelgood κομματιών που ανέφερα και πριν. Τεράστια και αδικοχαμένη μπάντα που την κατάπιε η ίδια της η φήμη. Κρίμα για τη μουσική που δεν υπάρχουν περισσότερες ηχογραφήσεις με τον Reni (όπως και με τον Danny Carey, άσχετο αλλά ήθελα να το πω). -
Aerosmith - Pump
Τέτοια επάνοδο, δεν τη φανταζόμουν. Αυτοί φάνηκαν ότι έχουν ζωή μετά την επιστροφή του διδύμου Perry/Whitford, το Done With Mirrors ήταν καλό, το Permanent Vacation ακόμα καλύτερο, αλλά τούτο εδώ, δεν το περίμενα. Hard rock πρώτης ποιότητας, catchy κομμάτια, ένας Tyler να τον πιεις στο ποτήρι. Στον δίσκο δεν υπάρχει filler, είχαν το μέτρο που έχασαν αμέσως μετά
(μαζί τους τόσοι και τόσοι!) και έβαλαν μέσα μόνο κομματάρες. Έχει “Janie’s Got A Gun”, έχει “Love In An Elevator” από γνωστά, αλλά και κάτι “Young Lust”, “F.I.N.E.”, “What It Takes” δεν πάνε πίσω σε αξία. Α, και εξωφυλλάρα. Και παραγωγάρα. Ακούγεται φρέσκο ακόμα και τώρα που το ακούω. -
Savatage - Gutter Ballet
Η συνάντηση με τον Paul O’Neill άλλαξε τη μοίρα τους κι αυτό φάνηκε από τον προηγούμενο δίσκο ήδη. Εδώ πέρα έχουμε κατ’ εμέ το αποκορύφωμα της δημιουργικότητας και της απόδοσης των υπέρτατων Savatage, με ανατριχιαστικές ερμηνείες από τον Jon και μοναδικά παιξίματα από τον Criss. Μέσα στο “Gutter Ballet” υπάρχουν συγκλονιστικά τραγούδια όπως το “Hounds”, το “When The Crowds Are Gone”, το ομώνυμο και η λίστα θα μπορούσε να τα περιλαμβάνει σχεδόν όλα. Τέλειο πάντρεμα όσων ποτέ πρέσβευσαν οι Savatage. Λυπάμαι Voivod -
Skid Row - Skid Row
Ονειρεμένο ντεμπούτο και σίγουρα ο καλύτερός τους δίσκος. Frontman που προσομοιάζει με τον Bon Jovi, δηλαδή φωνάρα και “φωνάρα” (όλα μετράνε όταν θέλεις να γίνεις star στην Αμερική, ειδικά εκείνη την περίοδο). Ο Bach βέβαια για εμάς που δε μας νοιάζει το ότι ήταν όμορφος, ήταν το κερασάκι στην τούρτα. Γιατί η τούρτα ήταν οι αξέχαστες τραγουδάρες που έγραψαν οι Sabo και Bolan. “Big Guns”, “I Remember You”, “Sweet Little Sister”, “Piece of Me” και φυσικά οι ύμνοι “Youth Gone Wild” και “18 and Life” μιλάνε από μόνοι τους. -
Screaming Trees - Buzz Factory
Το έχω λιώσει κι αυτό. Ο τελευταίος ανεξάρτητος δίσκος των Screaming Trees συνεχίζει στο ίδιο ηχητικό μοτίβο του ψυχεδελικού, garage, rock ‘n’ roll, με μελωδίες να εναλλάσσονται με αστρονομική ταχύτητα, έναν Lanegan να γίνεται ακόμα καλύτερος κι έναν Gary Lee Conner να συνεχίζει να παίρνει μόνος του στις πλάτες του τα κιθαριστικά καθήκοντα. “Black Sun Morning” άρρωστο, “End of the Universe” με αλήτικο κόψιμο προς το τέλος. Τα καλύτερα δεν έχουν έρθει ακόμα, υπομονή 7 βδομάδες. -
Voivod - Nothingface
Το απώγειο της Βοϊβοντάρας. Φέρανε ακόμα και τους Pink Floyd στα δικά τους, διεστραμμένα, αλλά τόσο ευάκουστα στα δικά μου αυτιά, μέτρα. Εδώ τελειοποιήσανε αυτά που μας είχαν δείξει με τις δύο προηγούμενες υπερδισκάρες τους. Μοναδικό συγκρότημα. Δεν τους ψέγω καθόλου που συνεχίζουν με κλώνο του Piggy, έχω καταλήξει ότι δε γινόταν αλλιώς.
Honorable mentions:
The Cure - Disintegration
Απλώς δεν το έχω λιώσει.
Faith No More - The Real Thing
Πρώτος δίσκος με Patton, ο οποίος ακόμα νιαουρίζει. Τα τραγούδια όμως…
The Cult - Sonic Temple - ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΕΞΩΦΥΛΛΟ
Μένει εκτός πεντάδας λόγω του ότι έχει ύμνους, αλλά στη δεύτερη πλευρά χωλαίνει λίγο.
Alice Cooper - Trash
Άλλη τρομερή αναγέννηση, με πολλή βοήθεια από Desmond Child και λιγότερη από Bon Jovi και Sambora!
The Pixies - Doolittle
Άλλος ένας οριακός δίσκος για το alternative της εποχής.
Neil Young - Freedom
Ο θείος είπε να γεννήσει το grunge όπως το ακούσαμε στα '90s (και όχι στα '80s).
Nine Inch Nails - Pretty Hate Machine
Παλιά δεν τους εκτιμούσα πολύ, όμως έχω αναθεωρήσει. Ντεμπουτάρα μιας μουσικής ευφυΐας.
Eric Clapton - Journeyman
Μου αρέσει πολύ. Έχει και “Bad Love”, που είναι προσωπικό αγαπημένο.
Tom Petty - Full Moon Fever
Δεν κατάλαβα γιατί δεν το έβγαλε με τους Heartbreakers. Σπουδαίος δίσκος από έναν πραγματικό μάστορα.
Mother’s Milk - Red Hot Chili Peppers
Τα προεόρτια είναι εδώ. Πρώτος δίσκος με Frusciante.
New Model Army - Thunder And Consolation
Μάλλον ο αγαπημένος μου δίσκος μιας συνεπέστατης μπάντας.
Για σένα @JTN μου!
28 Likes
Χαχαχαχ η πρώτος ή τελευταίος ε;
Πωπω, βλέπω ακόμα μεγαλύτερη ποικιλία το 89 από αυτό το μικρό δείγμα και ενθουσιάζομαι/αγχώνομαι ^-^
2 Likes
Α ρε Operation-άρα 
Μόνο περηφάνια
7 Likes
Κανονικά μετά πρέπει να δούμε τις λίστες όλων αν η κατάταξη που έχουν βάλει συμβαδίζει με την ψήφο στο poll, και επίσης να έχουμε max 55 ψήφους, όλες προερχόμενες από αυτούς που ψήφισαν 5αδες, σωστά?
Η παραπάνω πρόταση είναι μια σκέψη για το φορμάτ
του παιχνιδιού και δεν έχει κανένα σκοπό να επηρεάσει κάποιον υπό το φόβο να μη βγει το αξιωματικά καλύτερο Justice.
3 Likes
το φαμιλυ 23:30 online για προσκλητήριο
7 Likes
αυτό σημαίνει ότι ο κλερβογιαντ πρέπει να ψηφίσει μετάλλικα 
3 Likes
Καλά αυτόν δεν το φοβόμαστε, τρώει bullying στο τσατ σαν τον Τζεισονικ, αλλά του αρέσει
α και το 1989 δεν χρειάζεται να περιμένει νομίζω…
2 Likes
Δύο πράγματα
1ον Ξέχασα το No place for disgrace. Το καλύτερο τους κατ εμε.
2ον Ευχαριστώ για τους Dead can dance που κάποιοι ψηφίζουν με επιμονή, γιατί νόμιζα ότι ήταν ένα hippie rock συγκρότημα αλλά τελικά είναι φοβεροί. Το ίδιο για Nick Cave.
8 Likes
-SKYPE RING DRING DRING (DRINK?)
-(αναστεναγμός) Είμαι σκασμένος. (ήχος αναπτήρα , βαθιά θεριακλίδικη τζόυρα) … Που λες…
-Να σου πω, έτσι είναι οι μάχες, άλλοτε κερδάς , άλλοτε χάνεις, πάντα όμως πολεμάς.
-Πίστεψα ότι μπορούσα να επηρεάσω τις πλατιές λαϊκές μάζες. Έκοψα τα πολλά τρομπόνια, σουλουπώθηκα, μείωσα τις λίστες…
-Ναι αλλά ακόμα δεν έχεις ανεβάσει το κείμενο για την δισκάρα Βασίλη και Θάνου. Τι, νομίζεις μόνο τον Καζάκο ήξερα από εσάς?
-Τζοάκο μου… δεν νιώθω καλά. Εντάξει, δεν περίμενα να ζήσω το όνειρο, όπως τότε που η Bianca έγινε Κουήνα στην 6η σεζόν…
-Ναι, άκου, η Ρουπόλα δεν έχει κάνει σεζόν της προκοπής από την ένατη και μετά αλλά συνεχίζει να παλεύει. Μην ανησυχείς, έρχεται ο Θρίαμβος του Ατσαλιού.
-Να σου πω, λέω να βάζω να ακούσω λίγο Sylvester, που με φτιάνει με το hi-nrg.
-Ναι αλλά βάλε και το λεοπάρ μποξεράκι, το χεις και κάθεται στο συρτάρι.
-Α, σου είχα πει ότι μου ήρθε η παραγγελία ε? Αν και δεν έχω σφίξει summer body, νιωθω βόδι.
-Βόδι να νιώθεις που ακόμα δεν έχεις γράψει για τα Μωρά στη Φωτιά ρε μλκ, δεν το έβαλες τελικά πεντάδα.
-Ναι με κέρδισαν οι Scorpions με το θεληματικό βλέμμα στο Savage, είχα κάνει και πρωθύστερο post.
-Δεκτόν. Τι θα ψηφίσεις? Το έπος του Χετ ή Κουηνάρες?
-Τι να πω ρε συ Τζόη αντικαπιταλισμός σε εξτεντεν ναρρεσιο από τη μία, όργιλος αντι-όλων Χετ και κομπανία από την άλλη. Αλλά θυμάμαι την πρώτη φορά που άκουσα το One, δεν πίστευα ότι υπάρχει τέτοιος ήχος.
-Στην πεντάδα σου είχες το Justice. Άρα ξέρεις τι πρέπει να κάνεις.
-Είσαι Αρχηγός. Να σου πω, κανά μονόχορδο σόλο μπάσο έγραψες recently?
-Ναι τώρα γράφω ένα λέγεται “σύρε ανέβασε το ποστ που χρωστάς γιατί οι άλλοι μπήκαν στο '89”. ΚΛΙΚ.
Κατά βάθος με αγαπάει.
8 Likes
Φοβερή χρονιά και unexpected No 1.
1) The Georgia Satellites - In the Land of Salvation and Sin
Άτιμη κοινωνία. Δεν φέρθηκε δίκαια η ιστορία στη μπαντούρα αυτή. 3 φανταστικές δουλειές (με την πρώτη να γίνεται και πλατινένια) και η αναγνώρισή τους αντιστρόφως ανάλογη της ποιότητας αυτών. Συν ότι επηρέασαν πολλές νότιες μπάντες των 90ς αλλά και σύγχρονους ήρωες σαν τους Blackberry Smoke (άκου το μεταμορφωμένο riff της διασκευής τους στο Games People Play ή το Another Chance που διασκεύασαν κιόλας οι τελευταίοι…). Το παρόν άλμπουμ είναι το αριστούργημά τους. Στα 4-5 καλύτερα hard rock άλμπουμ της δεκαετίας. More attitude, more slide guitars, groove, hooks, λίγο country πασπάλισμα, southern rock με λίγο Stones και Faces ίσως (τι μου θυμίζει αυτό…), μια φοβερή δουλειά. Όλα δουλεύουν στην εντέλεια, οι φανταστικές μπαλάντες (τσόγλανοι αλλά και ευαίσθητα τα αγόρια), οι δυναμικές rock ‘n’ roll ενέσεις αδρεναλίνης, τα mid tempo hard rockers. Αδικία να διαλυθούν μετά από τέτοιο δίσκο.
Και εξώφυλλο της χρονιάς.
Και περιέργως…άλμπουμ της χρονιάς.
2) Tom Petty - Full Moon Fever
Τεράστιε Petty! (Σχεδόν) χωρίς τους Heartbreakers και με τον θεό Jeff Lynne στη θέση του παραγωγού. Κι αν ο Lynne έκανε τον ήχο πιο καθαρό και πομπώδη κάπως, κοιτώντας έντονα και προς pop κατευθύνσεις (το μισό θα μπορούσε να είναι 80ς δίσκος του Harrison), η ουσία της μουσικής του Petty δεν άλλαξε καθόλου. Σημαντικότατος δίσκος επίσης γιατί, αμφιβάλλω αν μνημειώδεις δίσκοι σαν τα Wildflowers και Echoes θα ακούγονταν τα ίδια αν δεν είχε προηγηθεί το Full Moon Fever. Ο Petty που έδειχνε λίγο αποπροσανατολισμένος με τα προηγούμενα άλμπουμ, ανανεώθηκε, εμπνεύστηκε και μας έδωσε μερικά από τα πιο θρυλικά του τραγούδια και ένα από τα καλύτερα, συνολικά, σετ τραγουδιών την πολύχρονης καριέρας του.
Free Fallin’, I Won’t Back Down, Love is a Long Road, Running Down a Dream, τεράστια τραγούδια. Ειδικά αυτό το I Won’t Back Down… ok, δεν μπορώ να είμαι αντικειμενικός μαζί του. Απλά ο Petty, στις καλύτερες στιγμές του, μπορούσε να περνάει μηνύματα και συναισθήματα πολύ άμεσα στον ακροατή, κάνοντας τα τραγούδια αυτά να φαντάζουν πολύ αληθινά, να ταυτίζεσαι. Ο δε στίχος, αν και απλοϊκός φαινομενικά, δε θα μπορούσε να είναι καταλληλότερος και πιο δυνατός. Σε συνδυασμό με τη μουσική που μου τσιγκλά όλες μου τις αισθήσεις, με το μύνημα να είναι πάντα ανθρώπινο και πολλές φορές αισιόδοξο, εγώ δεν μπορώ και δε θέλω να αντισταθώ. Top-10 καλλιτέχνης για σήμερα και για πάντα για μένα ο Τοm. Για κάτι τέτοιους δίσκους μνημεία σαν το Full Moon Fever.
3) Stevie Ray Vaughan & Double Trouble - In Step
Ο Stevie μετά το μάλλον αδύναμο για τα δεδομένα του Soul to Soul, και αποτοξινωμένος πλέον, κυκλοφορεί το καλύτερο κατ’ εμέ άλμπουμ του. Μαζί με τον σπουδαίο Doyle Bramhall που συνυπογράφει τις περισσότερες συνθέσεις, μας προσφέρει ένα εξαιρετικό δίσκο εκρηκτικού blues rock με πολλές όμως soul και funk πινελιές. The House is Rocking, Crossfire, Wall of Denial, τεράστια τραγούδια. Δυστυχώς το τραγικό δυστύχημα με το ελικόπτερο, μας στέρησε τον τεράστιο αυτόν καλλιτέχνη και είναι από τις φορές που πραγματικά η φράση “ζει μέσα από τη μουσική του” ισχύει, τόσο όσο παίζονται οι δίσκοι του όσο και μέσα από τους αμέτρητους κιθαρίστες που του χρωστούν την ύπαρξή τους.
4) Fates Warning - Perfect Symmetry
Το αγαπημένο μου progressive metal album. Κυρίως γιατί αν και παραμένει full prog, έχει τόνους συναίσθημα ακόμα και στις πιο στρυφνές και δύστροπες στιγμές του. Οι στίχοι είναι εξαιρετικοί και η χημεία των μουσικών δεν έχει προηγούμενο. Όταν άλλοι μου έμοιαζαν να κάνουν ασκήσεις επίδειξης, οι Fates κάπως διατηρούσαν την μελωδικότητα τους, ακόμα και όταν χρησιμοποιούσαν τα πιο τρελά μέτρα. Μέχρι και σήμερα, κάπως καταφέρνουν να διαπερνούν υποδόρια το κορμί, είτε στο πιο straight forward, Through Different Eyes, είτε σε ανεπανάληπτα αριστουργήματα σαν το Nothing Left to Say (καλύτερο Fates τραγούδι?). Για να μη μιλήσω για την ασύλληπτη έμπνευση στο Chasing Time, με την ΘΕΪΚΗ ενορχήστρωση.
Δεν περιγράφονται τέτοια τραγούδια και άλμπουμ. Μόνο βιώνονται.
5) Bob Mould - Workbook
Μου λέει φίλος, “έχεις ακούσει Mould?”.
“Ποιον?”
“Husker Du”
“Άσε μωρέ τώρα, φασαρία”.
Μου πασάρει ύπουλα το εισαγωγικό Sunspots. “Βρε αυτό είναι ενδιαφέρον… Ακουστικές κιθάρες… Δεν βάζω να παίξει όλο το άλμπουμ?”
Τα τελευταία πολλά χρόνια, σπάνια κάτι θα με συνεπάρει τόσο στο πρώτο άκουσμα, όσο πριν 2-3 χρόνια το 2ο κομμάτι του δίσκου, Wishing Well. Repeat καμιά δεκαριά φορές πρέπει να έπαιξε. Όταν ξεκόλλησα, ανακάλυψα ένα μαγικό άλμπουμ.
Αν και ο Mould ήταν μάλλον σε μια αισιόδοξη φάση της ζωής του (άκου πχ. το πανέμορφο, φωτεινό See a Little Light), σε πολλά κομμάτια παρουσιάζει ένα φοβερό νεύρο (Wishing Well, Poison Years, Lonely Afternoon) που σε συνδυασμό με τις χαρακτηριστικές του μελωδικές γραμμές θυμίζει τις τελευταίες δουλειές των Husker Du. Αλλά δεν υπάρχει πανκ στο άλμπουμ, alternative rock θα το έλεγα με κάποια “pop” στοιχεία. Oι ακουστικές και οι ηλεκτρικές κιθάρες δένουν τέλεια, τα τσέλο όπου χρησιμοποιούνται δίνουν πολύ χρώμα, η ακατάληπτη προφορά του Mould, όταν δίνει ένταση, έχει κάτι το μοναδικό. Εκπληκτικός δίσκος.
6) The Kentucky Headhunters - Pickin’ on Nashville
Μπορείτε να με δουλέψετε για το όνομα της μπάντας αλλά σας γλεντάει το άλμπουμ. Στη θεωρία η μουσική είναι country rock συν κάποια πιο blues/ rocking τραγούδια, αλλά παίζεται με εντελώς rock δύναμη και ορμή. Άρα σε σημεία αγγίζει και το southern rock σαν feeling. Εξαιρετικό άλμπουμ και απόδοση, δυστυχώς αν και συνέχισαν αρκετά ποιοτικά, ποτέ δεν ξαναέφτασαν αυτό το εξαιρετικό ντεμπούτο.
7) Aerosmith - Pump
Το αποκορύφωμα της δισκογραφίας τους μετά την επανασύνδεση με τους Whitford/ Perry. Εκεί που το Permanent, έπασχε από τα αρκετά filler, εδώ όλα σχεδόν είναι εξαιρετικά, ακόμα και τα υπερχίτ, Janie’ s Got a Gun κ Other Side (καλύτερο ρεφρέν ever) τα λατρεύω, o oρισμός τoυ catchy. Συν που η μπάντα σε σημεία θυμίζει τον παλιό της εαυτό, με κομματάρες σαν το εκρηκτικό Young Lust και το F.I.N.E που ανοίγουν το άλμπουμ. Tο έτερο μεγάλο hit, Love In an Elevator, χωρίς το wow yeah που βρωμάνε 80’s, θα μπορούσε άνετα να είναι στο Rocks. Και το What it Takes ρίχνει στα αυτιά στο Angel. Δεκάρι, όχι σαν τα παλιά αλλά δεκάρι.
8) Savatage - Gutter Ballet
Μπερδεύομαι μερικές φορές όταν ακούω άλμπουμ που λάτρευα μικρός για το που θα τα κατατάξω. Ανατριχίλες σε όλο το κορμί κτλ. Το Gutter με πάει κωλοφεράντζα. 5-6 φορές έπιασα τον εαυτό μου να αναρωτιέται “τι κάνουν ρε οι τύποι”. Ακόμα και σε “πιο κλασικά δε γίνεται” άσματα σαν το When the Crowds…
I’ve wasted my time till time wasted me λέει ο ΘΕΟΣ! Μαζί σου. Ο Criss μου φαίνεται το εγγόνι του Van Halen σε αυτόν τον δίσκο. Και παίζει πιθανόν το αγαπημένο μου σόλο στην ιστορία του metal (Hounds). Γενικά η έμπνευση της μπάντας δεν έχει προηγούμενο, μόνο το Hall το κοντράρει κι όμως, νομίζω αυτό είναι ΤΟ αριστούργημα της μπάντας.
9) Neil Young - Freedom
Θεός Neil. Είτε στις ακουστικές, είτε στις ηλεκτρικές, είτε στις pop στιγμές του (!), το άλμπουμ είναι το καλύτερο μάλλον από το Rust… κι έπειτα. Ακούγεται ορεξάτος, εμπνευσμένος, με κάποιες πολύ φρέσκιες ιδέες που δουλεύουν. Επίσης χαρίζει ακόμα ένα classic στο ρεπερτόριό του (Keep On Rocking…) που το ξέρει ακόμα και κόσμος που δεν έχει ιδέα ποιος είναι ο Neil Young (μα που ζεις?). Aριστουργηματικός δίσκος.
Aπό δω κι έπειτα, ο Neil νομίζω ηχογραφεί συχνά και σταθερά πολύ ποιοτικές δουλειές, με ελάχιστες εξαιρέσεις. Αστείρευτος.
10) Tesla - The Great Radio Controversy
Κάποιοι προτιμούν το ντεμπούτο, κάποιοι αυτό, όπως και να’χει, Εγώ δεν είμαι σίγουρος αλλά μιλάμε για δίσκαρο ολκής. Σωστό hard rock, ίδια κοψιά με το πρώτο, ριφάρες, ρεφρενάρες, τραγούδια που σου μένουν. Τίγκα πιασάρικο, ακροβατεί επικίνδυνα σε τεντωμένο σκοινί (hard rock-hair/ glam σκηνή) σε 1-2 σημεία, αλλά ακόμα και τότε γέρνει αισθητά προς το πρώτο. Και τα πιο “παραδοσιακά” τραγούδια ξεσκίζουν, δεν το συζητάω για έπη τύπου Paradise. Tι να λέμε.
Λίγα ονοραμπλ ακόμα.
Drivin’ n’ Cryin’ - Mystery Road
“Κλαίω κι οδηγώωωω…”. Τι μπάντα κι αυτή. Αχταρμάς. Ξεκινά το άλμπουμ με country τραγούδι, φουλ κομπλέ, με βιολί κτλ. Συνεχίζουν με 2 εξαιρετικά southern hard rock τραγούδια, καπάκια ακουστική μπαλάντα που κατά βάση alternative-ίζει, ξανά hard rock, πάλι alternative, country… Wtf? Έτσι πάνε ως το τέλος.
Γενικά μου αρέσουν οι δίσκοι που έχουν μεγαλύτερη συνοχή αλλά αυτοί εδώ οι τύποι με κέρδισαν κάπως με αυτό το ασύνδετο σετ τραγουδιών. Φαντάζομαι χαρλεάδες να σκάνε στο κλαμπ μαζί με κολεγιόπαιδα οπαδούς των REM (καθότι κι αυτοί από Georgia) να δουν τους Drivin n Cryin. Έ, πώς μετά να καταφέρεις να γίνεις πιο γνωστός? Ποιος είναι το target group σου? Κανείς ποτέ δεν κατάλαβε και πιθανόν γι αυτόν δεν κατάφεραν να ξεφύγουν ποτέ από το cult status τους. Έβαλαν πάντως το λιθαράκι τους στην εκκολαπτόμενη southern rock σκηνή κι αυτοί. Α! Είπα πως κλείνει το άλμπουμ με μια punk rock τζούρα…? Κι όμως…
Raging Slab - Raging Slab
Άλλοι τούτοι. Καλά ρε? Πώς δεν καταφέρατε να βγάλετε τίποτα αντάξιο του ομώνυμου άλμπουμ? Southern ήχος, με heavy κιθάρες αλλά ροκάρει άσχημα και έχει γαμάτο groove σε πολλά σημεία. Μπορεί να είναι κατά βάση επηρεασμένοι από τα 70ς αλλά ακούγονται πολύ φρέσκοι και “μοντέρνοι”. Θα μπορούσε να είναι 90ς άλμπουμ, να το θέσω έτσι καλύτερα. Και σε κάτι Get Off My Jollies, βρωμάει ότι έχουν ακούσει και το heavy metal τους όπως και πολύ heavy rock (πιάνω και λίγο Ted Nugent σε σημεία?). Γενικά, έβραζε η σκηνή στα τέλη 80ς και κάτι τέτοιες μπάντες το αποδεικνύουν. Αλλά τα καλύτερα ακολούθησαν τις επόμενες δεκαετίες.
Screaming Trees - Buzz Factory
Αν και το προηγούμενο ήδη είχε μεγάλη γοητεία, εδώ η μπάντα βρίσκει σιγά σιγά τον ήχο της. Βουτηγμένη στα 60ς, με ένα στρώμα ηλεκτρικών ψυχεδελικών κιθαρών να γεμίζει τα πάντα. Mε καλύτερα hooks, περισσότερα catchy σημεία, λίγο από αυτό το anthemic feeling που μας έδωσαν στις επόμενες δουλειές τους. Θα νόμιζε κανείς πως μιλάω για retro κυκλοφορία αλλά ούτε καν, όλα υπό το πρίσμα ενός εναλλακτικού ήχου που ερχόταν (ή ήταν ήδη εδώ?).
Δι-σκά-ρα.
Soundgarden - Louder than Love
Γουστάρω όλα τα άλμπουμ τους, ακόμα μερικές φορές όμως νιώθω πως ακόμα δεν είχαν φτάσει σαν μπάντα, συνολικά, στο επίπεδο που έπιασαν με το Badmotorfinger κι έπειτα. Έχουν όμως κάτι σκοτεινό και μια underground (ακόμα) αισθητική που είναι πολύ γοητευτική, oπότε δικαιωματικά αναφέρονται.
Death Or Glory
“Οι Running Wild όλο τα ίδια παίζουν, πειρατές, μαλακίες”. Ναι ρε αδερφέ αλλά πόσο συχνά άκουγες τόσο υπερπιασαρικά και ανεβαστικά heavy/ power τραγούδια, σε τέτοια αφθονία? Από το Under Jolly Roger και μετά, κάθε άλμπουμ είχε 3-4 classics και για τους βαμμένους οπαδούς, μόνο classics. Αν θέλω να ακούσω metal και να περάσω καλά, κατά 99% πλέον, θα βάλω Running Wild. Τα riff καταστρέφουν, τα solos θεϊκά, μπορείς να τα τραγουδήσεις, οι μελωδίες υπέροχες και metal to the bone. Μάλλον το αγαπημένο μου άλμπουμ τους μέχρι να κολλήσω με το επόμενο. Αποθέωση.
21 Likes
πωωωωωω ξεχασα ultramega OK απο soundgarden που ίσως μπουκαρε και 5αδα το 88.
Τεσπα ας αφησω αυτο για εξιλεωση
8 Likes
^ αυτό το κομμάτι, ο λόγος που ασχολήθηκα μαζί τους
2 Likes