1 Like
Μόνο για πάρτη σου αγόραρε
1 Like
Κάνε λινκ στο τζιφ 
1 Like
Thanks μπροκο
Στο εν γένει καταπληκτικό όπως πάντα κείμενο του, ο @GRACCHUS_BABEUF μου θύμισε ότι μες στην παραζάλη μου παρέλειψα δύο συγκλονιστικούς δίσκους fem-fronted metal για το '88: Chastain & Zed Yago. Απολογούμαι.
3 Likes
Θα το σκεφτούμε.
3 Likes
4 Likes
τυχαιο οτι ειναι maiden πρωτοι; δεν νομιζω
3 Likes
Γραφουμε εγκαιρως, βγαζουμε τα ματια μας, σκοτωνομαστε να μην καθυστερησουμε ουτε δευτερολεπτο και φυσικα ο TS αργει να βγαλει αποτελεσματα.
The audacity
10 Likes
Nα μιλάτε για σας ;p
(έχουμε μαζευτεί εμείς οι μειντεν/ραικ/χελλογουην και λοιποί και τον απειλούμε μετά τις αποκαλύψεις του τσατ)
7 Likes
Δεκτό, αλλά να πω κάτι. Μουσικά, για μένα πάντα, το “Life Cycles” είναι πολύ καλύτερο απ’ το “Control and Resistance”. Στα φωνητικά χάνει ξεκάθαρα. Αν οι Γερμανοί είχαν τον Άλαν ή κάποιον άλλον “καθαρό” υψίφωνο, θα έσκιζαν λίστες με το καλύτερο tech metal ντεμπούτο όλων των δεκαετιών.
Σε καμία περίπτωση, αλλά ναι, αν εξαιρέσουμε τα φωνητικά είναι πολύ καλό
19η εβδομάδα - 1988
55 συμμετέχοντες 
Παρουσιολόγιο:
ΘΕΛΑΤΕ ΝΙΚΗΤΗ? Ή ΠΑΡΑΤΑΣΗ?
Ισοβαθμία στους 112 βαθμούς…
ΔΙΣΚΟΣ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ 1988
- Metallica - …And Justice for All
- Queensrÿche - Operation: Mindcrime
0 voters
Ψηφίζουμε εως τη Δευτερα τα μεσάνυχτα…
Θα βάλω τις ψήφους στο excelακι για τσεκ
19 Likes
-
The Stone Roses - The Stone Roses
Από τα πιο εύκολα νο.1 των 50+ ετών. Squire και Brown ήταν συμμαθητές από το σχολείο και έφτιαξαν τη μπάντα κάπου το '83-'84. Εδώ είχαν κατασταλάξει με τον τεράστιο Gary “Mani” Mounfield στην υπερμπασάρα και στον ακόμα πιο τεράστιο Alan “Reni” Wren στα αέρινα τύμπανα. Έχοντας βγάλει ορισμένα σινγκλάκια τα προηγούμενα χρόνια, το 1989 έβγαλαν τον πρώτο τους full length δίσκο και αλλάξανε τη βρετανική μουσική μια για πάντα. Εκπληκτικές μελωδίες από τον κιθαριστικό Θεό John Squire, attitude σαν να είναι ο Θεός από τον Ian Brown (ο Liam Gallagher έχει κοπιάρει μέχρι και τις κλανιές του) και ένα rhythm section από τα καλύτερα που έχω ακούσει ποτέ μου. Επίσης, μουσική η οποία σε κάνει να αισθάνεσαι όμορφα. Δώστε μια αυτιά στο “She Bangs The Drums”, στο “(Song For) My Sugar Spun Sister” ή στο “Waterfall” και πείτε. Ακόμα καλύτερα, δώστε μια αυτιά στο “I Am The Resurrection” και ειδικά στο τζαμάρισμα στο δεύτερο μισό. Της πουτάνας το κάγκελο γίνεται εκεί μέσα! Για την ιστορία, σα να μην έφτανε αυτός ο δίσκος, μέσα στην ίδια χρονιά οι Stone Roses έβγαλαν και ένα double A side single που είχε στη μια πλευρά τον χορευτικό rock ύμνο “Fools Gold” και στη δεύτερη το “What The World Is Waiting For”, που εντάσσεται στην κατηγορία των feelgood κομματιών που ανέφερα και πριν. Τεράστια και αδικοχαμένη μπάντα που την κατάπιε η ίδια της η φήμη. Κρίμα για τη μουσική που δεν υπάρχουν περισσότερες ηχογραφήσεις με τον Reni (όπως και με τον Danny Carey, άσχετο αλλά ήθελα να το πω). -
Aerosmith - Pump
Τέτοια επάνοδο, δεν τη φανταζόμουν. Αυτοί φάνηκαν ότι έχουν ζωή μετά την επιστροφή του διδύμου Perry/Whitford, το Done With Mirrors ήταν καλό, το Permanent Vacation ακόμα καλύτερο, αλλά τούτο εδώ, δεν το περίμενα. Hard rock πρώτης ποιότητας, catchy κομμάτια, ένας Tyler να τον πιεις στο ποτήρι. Στον δίσκο δεν υπάρχει filler, είχαν το μέτρο που έχασαν αμέσως μετά (μαζί τους τόσοι και τόσοι!) και έβαλαν μέσα μόνο κομματάρες. Έχει “Janie’s Got A Gun”, έχει “Love In An Elevator” από γνωστά, αλλά και κάτι “Young Lust”, “F.I.N.E.”, “What It Takes” δεν πάνε πίσω σε αξία. Α, και εξωφυλλάρα. Και παραγωγάρα. Ακούγεται φρέσκο ακόμα και τώρα που το ακούω. -
Savatage - Gutter Ballet
Η συνάντηση με τον Paul O’Neill άλλαξε τη μοίρα τους κι αυτό φάνηκε από τον προηγούμενο δίσκο ήδη. Εδώ πέρα έχουμε κατ’ εμέ το αποκορύφωμα της δημιουργικότητας και της απόδοσης των υπέρτατων Savatage, με ανατριχιαστικές ερμηνείες από τον Jon και μοναδικά παιξίματα από τον Criss. Μέσα στο “Gutter Ballet” υπάρχουν συγκλονιστικά τραγούδια όπως το “Hounds”, το “When The Crowds Are Gone”, το ομώνυμο και η λίστα θα μπορούσε να τα περιλαμβάνει σχεδόν όλα. Τέλειο πάντρεμα όσων ποτέ πρέσβευσαν οι Savatage. Λυπάμαι Voivod -
Skid Row - Skid Row
Ονειρεμένο ντεμπούτο και σίγουρα ο καλύτερός τους δίσκος. Frontman που προσομοιάζει με τον Bon Jovi, δηλαδή φωνάρα και “φωνάρα” (όλα μετράνε όταν θέλεις να γίνεις star στην Αμερική, ειδικά εκείνη την περίοδο). Ο Bach βέβαια για εμάς που δε μας νοιάζει το ότι ήταν όμορφος, ήταν το κερασάκι στην τούρτα. Γιατί η τούρτα ήταν οι αξέχαστες τραγουδάρες που έγραψαν οι Sabo και Bolan. “Big Guns”, “I Remember You”, “Sweet Little Sister”, “Piece of Me” και φυσικά οι ύμνοι “Youth Gone Wild” και “18 and Life” μιλάνε από μόνοι τους. -
Screaming Trees - Buzz Factory
Το έχω λιώσει κι αυτό. Ο τελευταίος ανεξάρτητος δίσκος των Screaming Trees συνεχίζει στο ίδιο ηχητικό μοτίβο του ψυχεδελικού, garage, rock ‘n’ roll, με μελωδίες να εναλλάσσονται με αστρονομική ταχύτητα, έναν Lanegan να γίνεται ακόμα καλύτερος κι έναν Gary Lee Conner να συνεχίζει να παίρνει μόνος του στις πλάτες του τα κιθαριστικά καθήκοντα. “Black Sun Morning” άρρωστο, “End of the Universe” με αλήτικο κόψιμο προς το τέλος. Τα καλύτερα δεν έχουν έρθει ακόμα, υπομονή 7 βδομάδες. -
Voivod - Nothingface
Το απώγειο της Βοϊβοντάρας. Φέρανε ακόμα και τους Pink Floyd στα δικά τους, διεστραμμένα, αλλά τόσο ευάκουστα στα δικά μου αυτιά, μέτρα. Εδώ τελειοποιήσανε αυτά που μας είχαν δείξει με τις δύο προηγούμενες υπερδισκάρες τους. Μοναδικό συγκρότημα. Δεν τους ψέγω καθόλου που συνεχίζουν με κλώνο του Piggy, έχω καταλήξει ότι δε γινόταν αλλιώς.
Honorable mentions:
The Cure - Disintegration
Απλώς δεν το έχω λιώσει.
Faith No More - The Real Thing
Πρώτος δίσκος με Patton, ο οποίος ακόμα νιαουρίζει. Τα τραγούδια όμως…
The Cult - Sonic Temple - ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΕΞΩΦΥΛΛΟ
Μένει εκτός πεντάδας λόγω του ότι έχει ύμνους, αλλά στη δεύτερη πλευρά χωλαίνει λίγο.
Alice Cooper - Trash
Άλλη τρομερή αναγέννηση, με πολλή βοήθεια από Desmond Child και λιγότερη από Bon Jovi και Sambora!
The Pixies - Doolittle
Άλλος ένας οριακός δίσκος για το alternative της εποχής.
Neil Young - Freedom
Ο θείος είπε να γεννήσει το grunge όπως το ακούσαμε στα '90s (και όχι στα '80s).
Nine Inch Nails - Pretty Hate Machine
Παλιά δεν τους εκτιμούσα πολύ, όμως έχω αναθεωρήσει. Ντεμπουτάρα μιας μουσικής ευφυΐας.
Eric Clapton - Journeyman
Μου αρέσει πολύ. Έχει και “Bad Love”, που είναι προσωπικό αγαπημένο.
Tom Petty - Full Moon Fever
Δεν κατάλαβα γιατί δεν το έβγαλε με τους Heartbreakers. Σπουδαίος δίσκος από έναν πραγματικό μάστορα.
Mother’s Milk - Red Hot Chili Peppers
Τα προεόρτια είναι εδώ. Πρώτος δίσκος με Frusciante.
New Model Army - Thunder And Consolation
Μάλλον ο αγαπημένος μου δίσκος μιας συνεπέστατης μπάντας.
Για σένα @JTN μου!
28 Likes
Χαχαχαχ η πρώτος ή τελευταίος ε;
Πωπω, βλέπω ακόμα μεγαλύτερη ποικιλία το 89 από αυτό το μικρό δείγμα και ενθουσιάζομαι/αγχώνομαι ^-^
2 Likes
Α ρε Operation-άρα 
Μόνο περηφάνια
7 Likes
Κανονικά μετά πρέπει να δούμε τις λίστες όλων αν η κατάταξη που έχουν βάλει συμβαδίζει με την ψήφο στο poll, και επίσης να έχουμε max 55 ψήφους, όλες προερχόμενες από αυτούς που ψήφισαν 5αδες, σωστά?
Η παραπάνω πρόταση είναι μια σκέψη για το φορμάτ
του παιχνιδιού και δεν έχει κανένα σκοπό να επηρεάσει κάποιον υπό το φόβο να μη βγει το αξιωματικά καλύτερο Justice.
3 Likes
το φαμιλυ 23:30 online για προσκλητήριο
7 Likes
αυτό σημαίνει ότι ο κλερβογιαντ πρέπει να ψηφίσει μετάλλικα 
3 Likes
Καλά αυτόν δεν το φοβόμαστε, τρώει bullying στο τσατ σαν τον Τζεισονικ, αλλά του αρέσει