Τα 3,1 θέλει να κάνει 
3 Likes
Dead Can Dance - The Serpent’s Egg:
Η μεγάλη παράλειψη της λίστας μου!
1 Like
Πάντως, μια και πλέον είμαστε στις 15 του μηνός και άρα στο ‘89, πρέπει κάποια στιγμή να λυθεί το μυστήριο αν οι Watchtower άκουσαν πρώτοι το “Life Cycles” ή αν έγινε το αντίθετο. Διότι, αμφότεροι οι δίσκοι, απ’ όσο ξέρω, ηχογραφήθηκαν το '88. Βέβαια, τον υπερκόμματο “Straggler from Atlantis” τον έγραψαν μόνο οι Sieges Even και ας υπάρχει στην αντίπερα όχθη το “Fall of Reason”.
Άντε, δεν μπορώ να περιμένω
3 Likes
Κανένα ακαδημαϊκό 15λεπτο
Όπως το ματς του ΠΑΟ σήμερα , ή ας πούμε ο μικρός τελικός Ευρωλίγκας, έτσι κι οι εκτός φαμιλυ θέλουμε να φύγει το '88 , να ανάψετε καπνογόνα για τη νίκη του Τζαστις και να πάμε παρακάτω
1 Like
Εν μέσω απανωτών λάιβ κ λιγου χρόνου, κ επειδή το λατρεμένο μου (κ καρα-κρισιμο) 88 απαιτεί σεντοναρα από τις λίγες, έστειλα την φόρμα τώρα, κ από αυριο, που θα έχετε αρχίσει να μιλάτε για το 89, εγώ θα παλεψω να εξηγήσω γιατί θεωρώ το 88 τοοοσο σημαντικό.
Προς το παρον, να πω μονο, εν όψει των αποτελεσμάτων, πως αν τυχον αναρωτηθεί κανεις για κείνους τους 5 βαθμους στο ντεμπούτο των Θεοθεων Bolt Thrower((μιας που αμφιβάλλω ότι θα τους εχει ψηφίσει άλλος) δεν χρειάζεται να ψάχνει παραπερα.
Guilty as charged
(ή αλλιώς: ΗΡΘΑΜΕ).
Περισσότερα από άυριο (ελπίζω).
6 Likes
Παψε μωρε, ετοιμος. Σορι για την καθυστερηση γκαιζ, ο @pantelis79 μού εφαγε την ψυχη σημερα με κατι κωλοεισιτηρια.
3 Likes
Και επειδη εισαι αστεια περιπτωση
Τα 4 λεπτα ειναι απο την ωρα που πατας τον εντιτορ. Αλλα τι λεω, ολοι γνωριζουν οτι ειναι δικο σου ειναι το σαιτ και απλως δεν ασχολεισαι να το φτιαξεις.
8 Likes
7 Likes
Εισαι τοσο γραφιος οσο ο τυπος με τον σκουφο και τα γυαλια στο βιντεο που ποσταρες. Βασικα, μαζι του θα μπορουσα να συνεργαστω, μαζι σου σιγουρα οχι.
1 Like
κανενα μυστηριο. τα demos των Watchtower υπηρχαν απο το 87 και οι ξυπνητζηδες τα ξεσηκωσαν
1 Like
Ο Μπουγάτσας; Πιο γραφικός ο Ζάχος πιστεύω
EDIT: Τους μπέρδεψα τους μαλάκες 
2 Likes
Σιγά το ερώτημα, μόνο και μόνο τους τίτλους να δεις και χωρίς να ακούσεις νότα απλά καταλαβαίνεις ότι οι Sieges Even κοιμόνοντουσαν χαιδεύοντας το Energetic Dissassembly, άσε που το μισό Control And Resistance υπήρχε σε Demo από το 87
Ενα γρηγορο
- Helloween Keeper
- Maiden Seventh son
- Bon jovi New jersey
- Μωρα στη φωτια
- Queensryche Operation mindcrime
Εξώφυλλο maiden
Δεν εβρισκα την φορμα κ έβλεπα κ last kingdom
17 Likes
1988
Άλλο ένα tl;dr ποστ. Τρεις δεκάδες, μία κατά βάση με heavy/epic/power επιλογές αλλά και με κάτι ψιλά από πιο (μελωδικές) προγκ καταστάσεις, άλλη μία με thrash και εν γένει ακραίες επιλογές, μία πεντάδα με πρώτους επιλαχόντες και βέβαια το Top 5. Φύγαμε:
TEN OF THRASH *
*and other assorted shit
Μεγάλος πονοκέφαλος για άλλη μια βδομάδα το να περιοριστώ σε μόνο δέκα άλμπουμ από τον ευρύτερο θρας/ακραίο χώρο (και χωρίς να περιλαμβάνονται αυτά που μπήκαν στην πρώτη δεκάδα ε!). Μένουν απέξω δισκάρες όπως το Mind Wars των Holy Terror (ποιος τον ακούει τον @Chaos), με ακόμα πιο βαριά καρδιά δε το No Place for Disgrace των Flotsam and Jetsam όπου όχι μόνο υπήρχε ζωή και μετά τον Newstead αλλά παίζει και να παρουσίασαν κάτι ακόμα καλύτερο του Doomsday for the Deceiver. Μία εξήγηση είναι ότι δεν γινόταν να μη μνημονευτούν δύο εμβληματικοί δίσκοι του ακραίου ήχου: Πρώτο φυσικά το Leprosy των μέγιστων Death, που τους βρίσκει στα καλύτερά τους σε ό,τι αφορά την πρώιμη death metal περίοδο, με υπερύμνο Pull the Plug και μια γενικότερη σαπιοεπιθετική τελειότητα. Και να φανταστεί κανείς ότι για πολλούς από μας ο μέγας Chuck ακόμα δεν είχε φτάσει στο ζενίθ του, κάτι που θα γινόταν την επόμενη δεκαετία… Ξανά και ξανά και ξανά… Δεύτερη υπερακραία παρουσία, το From Enslavement to Obliteration των Napalm Death, γιατί το grindcore όταν παίζεται σωστά - έτσι δηλαδή - είναι το πιο πωρωτικό είδος μουσικής που υπάρχει, full stop. Τελευταίος full-length δίσκος με το “κλασικό” line up, λίγο μετά θα αποχωρούσαν ο Lee και ο Bill για να διαμορφωθούν οι Napalm Death όπως τους ξέρουμε μέχρι σήμερα. Και τελειώνω το πρώτο μέρος αυτής της ενότητας με ένα συγκρότημα που λίγα χρόνια αργότερα θα έγραφε Ιστορία στον χώρο του εγκεφαλικού/προοδευτικού death metal, αλλά το '88 κινούνταν σε πιο άμεσα/επιθετικά deathrash μονοπάτια. Ο λόγος για τους Ολλανδούς Pestilence και το Malleus Maleficarum, όπου ουδόλως ενοχλεί η απλούστερη μουσική προσέγγιση καθώς όλα τα ριφ σκοτώνουν, πολλώ δε μάλλον ο Martin van Drunen, ένας από τους κορυφαίους κάφρους τραγουδιστές όλων των εποχών κατά την προσωπική μου άποψη.
Περνάμε τώρα σε πιο πατροπαράδοτα θρας εδάφη, όπου σιγά σιγά εδραιώνουν την υπεροχή τους στην Bay Area οι Testament με το δεύτερο άλμπουμ τους, The New Order, που δεν ξέρω αν είναι (λίγο) καλύτερο ή (λίγο) χειρότερο από το Legacy και ούτε έχει μεγάλη σημασία, γιατί το αχτύπητο δίδυμο Peterson/Skolnick συνεχίζει να δίνει πόνο στις κιθάρες, με ένα από τα καλύτερα παντρέματα βιαιότητας και φινέτσας που ακούσαμε ποτέ, ο δε Φύλαρχος Chuck στο μικρόφωνο προσφέρει απολαυστικά τεταμένες ερμηνείες, δεν θες κάτι άλλο από τη ζωή σου. Ο κλοιός αρχίζει να σφίγγει επικίνδυνα και κάποιοι πρέπει να κοπούν, όσο εξαιρετικές δουλειές και να φτιάξανε το '88. Με το καθόλου αυθαίρετο κριτήριο λοιπόν της “τιμωρίας” κρύων αστείων, ο πούλος πάει στους χαβαλέδες Megadeth και Death Angel γιατί ε γάμησέ με τώρα, διασκευές σε Sex Pistols και Kiss λέει. Grow up! Αντίθετα επιβραβεύεται ένα πολύ λιγότερο φημισμένο συγκρότημα, οι Τεξανοί Rigor Mortis του Mike Scaccia στις pro-Ministry μέρες του, καθότι με το ομώνυμο ντεμπούτο τους κατάφεραν κάτι που εκατοντάδες συγκροτήματα εκείνη την εποχή (πόσο μάλλον τις επόμενες δεκαετίες) προσπαθούσαν αλλά ούτε καν πλησίαζαν: Να εξαπολύσουν μία απίστευτα βίαιη ηχητική επίθεση με εντελώς προσωπικό ύφος, έχοντας τις (μακράν) πιο γρήγορες κιθάρες σε όλο το θρας, ω ναι, σοβαρολογώ. Αν όμως σηκώνονται φρύδια με το ότι βγαίνει first class thrash από άλλη Πολιτεία πλην Καλιφόρνιας (ή Νέας Υόρκης), πού να δεις τι έκπληξη έρχεται από την αντίπερα όχθη του Ατλαντικού με το (πολύ εύστοχα χαρακτηρισμένο) παγανιστικό θρας των Sabbat στο History of a Time to Come, ορόσημο όχι μόνο για τα τρομερά ριφ του Sneap αλλά και για το γεγονός ότι για πρώτη φορά εδώ μεγαλουργεί ο κορυφαίος στιχουργός που έβγαλε ποτέ το μέταλ, ο Martin Walkyier.
Συνολικά βέβαια στα 1988 την παράσταση κλέβει το τεχνικό θρας. Έτσι, οι Sadus με το Illusions ντεμπούτο τους (ή Chemical Exposure όπως επικράτησε ως τίτλος σε όλες σχεδόν τις κατοπινές εκδόσεις, εξ ου και η επιλογή του για εξώφυλλο) ισοπεδώνουν τα πάντα όλα, με ένα θρας στις παρυφές του ντεθ (μετέπειτα θα πήγαιναν όλο και περισσότερο προς αυτή την κατεύθυνση), τον Steve Di Giorgio να δίνει μια πρώτη γεύση του τι σημαίνει ένας μπασίστας να έχει προσωπικότητα και να γεμίζει με ξεχωριστό χρώμα κάθε βινυλιακή σπιθαμή, και πραγματικά απίστευτα φωνητικά από τον Darren Travis, πότε σε πιο άμεσες θρας κραυγές και πότε ανείπωτης έντασης σκισμένα/πνιχτά, σχεδόν black metal! Με λιγότερη λύσσα αλλά άφθονη πχιότητα έρχονται πάλι από Bay Area να ντεμπουτάρουν εντυπωσιακά οι Forbidden, όπου στο Forbidden Evil οι συνειρμοί που δημιουργούνται (συνδυασμός thrash δυναμιτών με grooves και ψηλά φωνητικά) αποκαλύπτουν ότι εδώ έχουμε αυτό που έπρεπε να γίνουν αλλά δεν μπόρεσαν οι Anthrax, ναι το είπα! Και τα οργιώδη ντεμπούτα από Bay Area μεριά δεν τελειώνουν, στο The Sane Asylum οι Blind Illusion σε έναν από τους κορυφαίους θρας δίσκους της χρονιάς παραδίδουν μαθήματα, με πραγματικά ευφυώς δοσμένη επιθετικότητα και ένα εκτελεστικό επίπεδο για το οποίο αρκεί να ειπωθεί ότι σ’ αυτόν εδώ τον δίσκο παίζει μπάσο ένας τύπος ονόματι Les Claypool, μπορεί να τον έχετε ακουστά… Συμμετέχει επίσης σε ορισμένα κομμάτια άλλη μια κάπως σημαντική μορφή της Bay Area σκηνής, ο Larry LaLonde των Possessed. Pedigree, όχι μαλακίες!
Μιλώντας όμως για τεχνικό θρας, υπάρχουν τεχνικές θρας μπάντες …και υπάρχουν και οι Mekong Delta. Στο δεύτερο άλμπουμ τους, The Music of Erich Zann, πραγματοποιούν συνθετικά άλματα και δίνουν ένα διαχρονικό διαμάντι του προοδευτικού μέταλ, με θρας αφετηρίες φυσικά αλλά εδώ το κλου είναι ότι η τεχνική χρησιμοποιείται όχι για να εντείνει την επιθετικότητα (που ασφαλώς και υπάρχει) αλλά για να ενισχύσει τον εγκεφαλικό χαρακτήρα των συνθέσεων, όχι να πωρώσει τον ακροατή (που κι αυτό το κάνει) αλλά να τον παιδέψει, να τον κάνει να αισθανθεί όσο πιο άβολα γίνεται. Μπρεχτικό μέταλ; Από τον τιτάνα Ralph Hubert όλα να τα περιμένετε!
TEN OF STEEL *
*and other assorted shit
Χρονιά με δίσκους από τις δύο μεγαλύτερες μπάντες του είδους το ‘88, και αφού βάλαμε τους Maiden αλλού και μετά λύπης επανεβεβαιώσαμε ότι οι Priest δεν χωράνε, καθότι σε κάθε Blood Red Skies αντιστοιχεί ένα Love Zone (μπλιαχ), περνάμε σε πιο ουσιαστικές underground metal καταστάσεις. Και τι καλύτερο μέρος να αρχίσουμε από ό,τι τα έγκατα του underground, με τους Arrakis, μια γερμανική μπάντα που ανακάλυψα τυχαία και κόλλησα. Epic progressive metal είναι η περιγραφή που τους δίνεται και ειλικρινά ταιριάζει, καθώς ενσωματώνουν μεν όλα τα τυπικά χαρακτηριστικά του υπό διαμόρφωση ιδιώματος (έντονη παρουσία πλήκτρων, dramatic ατμόσφαιρες, άψογο παίξιμο κλπ) αλλά το κάνουν με έναν ιδιοσυγκρατικό τρόπο, με το ένα πόδι καρφωμένο σε παραδοσιακά ατσαλένια εδάφη. Ειδική μνεία στον απίστευτο τραγουδιστή τους, Ούβε, ο οποίος - όπως και οι υπόλοιποι - απ’ ό,τι φαίνεται δεν έκανε ποτέ τίποτα άλλο (κρίμα κι άδικο να χάνονται τέτοια ταλέντα), στο εξαίσιο βιολί που χρωματίζει τις συνθέσεις και σε τραγουδάρες όπως το In A Gothic Rhyme. Και τα δύο ντέμο τους, από το '86 και το ‘88 (αν και οι απόψεις γι’ αυτό διίστανται μεταξύ '88 και ‘87, συνηθίσαμε πια) προτείνονται ανεπιφύλακτα σε όσους ενίοτε θέλουν το προγκ τους λίγο πιο άγριο και αξύριστο. Συνεχίζοντας σε περιπετειώδη μοτίβα δοξάζουμε κι από δω τους Ιταλούς Adramelch και το αριστούργημά τους Irae Melanox, την τέλεια σύζευξη επικού ήχου με τεχνικές prog/power καταστάσεις. Decay (Saver Comes) (μόνο αγάπη για τα καλτ αγγλικά των Ιταλιάνων) και γιατί δεν φεύγει ρε αυτό το γαμημένο το σκουπιδάκι… Και κάπου εδώ ήρθε η ώρα να φύγει και ο ελέφαντας από το δωμάτιο, ήτοι Fates Warning και No Exit. Συνήθως τις παίζουν στα ίντερνετς η Alder faction και η Arch faction, εγώ όμως εκπροσωπώ την ενωτική πτέρυγα και λέω, είτε με Alder είτε με Arch το βασικό ζητούμενο είναι να δίνει πόνο ο Μαθιός, με ή χωρίς Arresti, ε και εδώ τι, στα late 80s ντουζένια του undisputed progressive metal God, είναι δυνατόν να μη “γίνουμε”; Ειδικά με κάτι Ivory Gate of Dreams; Προσθέτω βέβαια ότι η Θέωση έρχεται με την άλλη μεταγραφή που δεν έχει γίνει ακόμα, αλλά γι’ αυτή την ιστορία θα τα πούμε από βδομάδα.
Αφού λοιπόν ξεμπερδέψαμε με τους ψηλομύτηδες, πάμε τώρα και στα πιο λαϊκά US metal παιδιά. Για να είναι όμως κατά το δυνατόν smooth η μετάβαση αρχινάμε από τους Helstar, που στο A Distant Thunder έχουν τελειοποιήσει πια τη φόρμουλα και ετοιμάζονται μεν για το μεγάλο τους αριστούργημα (again, από βδομάδα), ήδη δε από τώρα κρατάνε όλους εμάς τους λάτρεις του είδους χορτάτους με ένα απολαυστικό φεστιβάλ too-many-notes riffs και με τον Ηγέτη James Rivera να δίνει ρέστα στο μικρόφωνο. Εν συνεχεία αποσιωπούμε ότι το Digital Dictator των Vicious Rumors στην πραγματικότητα έχει βγει από τα τέλη της περασμένης χρονιάς, βολευόμαστε με τη δικαιολογία ότι ο περισσότερος κόσμος το άκουσε το '88 και απενεχοποιημένα πια αποθεώνουμε τον Τζεφ τον Θορπ, τον Καρλ τον Άλμπερτ και τα άλλα τα παιδιά για το απαστράπτον American power τους - λάμψη που ειδικά σε ύμνους όπως το ομώνυμο, το Condemned ή το Lady Took A Chance τυφλώνει, σηκώνει χέρια στον ουρανό, υγραίνει τα μάτια, όλα αυτά… Αρκετά με τους αρχιδόκαμπους όμως, ώρα να αποθεώσουμε τις Μεγάλες Κυρίες του metal. Για Chastain τι άλλο να πω πια, τρίτο σερί διαμάντι με το The Voice of the Cult που κονταροχτυπιέται με το προηγούμενό τους για τον τίτλο του αποκορυφώματος αυτής της σπουδαίας μπάντας. Η Πρωθιέρεια Leather Leone όμως δεν είναι μόνη της, και μια που έχω τύψεις που δεν έχω αναφερθεί ούτε μία φορά στην μεγάλη Doro, κάνω το κόλπο γκρόσο με μια άλλη Γερμανίδα Θεά του Μέταλ, την Jutta Weinhold και το συγκρότημά της, Zed Yago, που το '88 βγάλανε το πρώτο από δύο υπέροχα άλμπουμ σε μια διετία, From Over Yonder, σε αισθητά διαφορετικό ύφος βέβαια από τους προαναφερθέντες Chastain, καθότι εδώ σε πρώτο πλάνο είναι (και λογικά) επιρροές από Scorpions και Accept. Ποιος ασχολείται με τέτοιες λεπτομέρειες όμως, η ουσία είναι η μαγεία που αναβλύζει από τη βαγκνερική πανδαισία του Flying Dutchman και βέβαια από καθένα από τα υπόλοιπα οκτώ κομμάτια αυτού του δίσκου.
Κλείσιμο ενότητας με τρεις ιδιαίτερες περιπτώσεις. Καταρχάς με τους Gargoyle και το ομώνυμο άλμπουμ τους, το μοναδικό που έβγαλαν ποτέ και στο οποίο επιδίδονται σε ένα US heavy/power πραγματικά πλήρως ισορροπημένο: Ούτε υπερβολικά τεχνικό (αν μπορεί να υπάρξει κάτι τέτοιο), ούτε λιγότερο δυναμικό από μελωδικό και τούμπαλιν - just perfect. Σε όλο το δίσκο, εκτός από τα εξαιρετικά ριφ του Kevin Sanders, λάμπει η κρυστάλλινη φωνάρα του Tim Lachman, που ο αδερφός του ο Patrick έγινε πολύ πιο γνωστός χρόνια αργότερα (συνεργαζόμενος με Halford και Dimebag), ενώ πρέπει οπωσδήποτε να γίνει ξεχωριστή αναφορά στο θεϊκό The Burning, από τα αγαπημένα μου κομμάτια της χρονιάς, ειδικά με εκείνη τη δισολία στη μέση που πραγματικά οι Priest θα ήταν περήφανοι. Προχωρώ σε μία από τις πιο τρελαμένες μπάντες στην ιστορία του μέταλ, ανεξαρτήτως ιδιώματος, τους Brocas Helm που μετά από ένα αρκετά ατσούμπαλο ντεμπούτο βγάζουν το '88 το Black Death …και εγένετο ο απροσδόκητος γάμος του επικού αμερικάνικου ήχου με τους Motorhead και λοιπούς early 80s speed metal ήρωες! “Τι μαλακία ιδέα είναι αυτή”, ε; Καλά, ακούστε τις κιθάρες στο Satan’s Prophets και τα ξαναλέμε… Για την κατακλείδα, ένα συγκρότημα και ένας δίσκος τόσο obscure που μπροστά τους και η ίδια η έννοια της obscure-ίλας κοκκινίζει: Taramis και Queen of Thieves. Από τη μακρινή Αυστραλία (!) έρχεται αυτό το μυστηριώδες αμάγαλμα επικούρας, speed/power και NWOBHM, με ήχο φουλ σπηλαιώδη και απρόσμενο μπαράζ από κομματάρες. Μόνο για θαρραλέους!
#10 - #6
χωρίς αυστηρή κατάταξη
Λίγο πριν το Top 5 λοιπόν έχουμε μια δεύτερη πεντάδα δίσκων που έγραψαν Ιστορία, για διαφορετικούς λόγους ο καθένας. Οι Bathory ας πούμε με το Blood Fire Death όπως λέει το δημοφιλές αφήγημα δημιούργησαν για άλλη μια φορά ένα ολόκληρο μουσικό είδος, το λεγόμενο viking metal. Εγώ βέβαια ποτέ δεν αποδέχτηκα την ύπαρξη του συγκεκριμένου όρου ως περιγραφικού σε μουσικό επίπεδο, γιατί απλούστατα δεν υπάρχει κάτι τέτοιο, εκτός κι αν εσείς βρίσκετε μουσικές ομοιότητες ανάμεσα στους Tyr και τους Amon Amarth, για παράδειγμα. Anyway, οι Bathory στον τέταρτο δίσκο τους αυτό που έκαναν είναι ότι μπόλιασαν τις black και thrash αφετηρίες τους με γενναίες δόσεις αμερικάνικου επικού μέταλ Manowar-ικής κοπής - ναι το ξέρω ότι πολλοί το θεωρείτε αυτό ιεροσυλία ως θέση, ναι το ξέρω ότι ο Quorthon δεν παραδέχτηκε ποτέ ότι άκουγε Manowar (όπως ποτέ δεν παραδέχτηκε ότι άκουγε Venom, κρίμα που τον διέψευσε ο παλιός του bandmate ο Άκερλουντ), δεν θα συμφωνήσουμε ποτέ σ’ αυτό οπότε ας αρκεστούμε στο να συμφωνήσουμε ότι το Blood Fire Death είναι ένα μεγαλειώδες από κάθε άποψη έργο, με απάτητες κορυφές το ομώνυμο και το A Fine Day to Die, το εξώφυλλο της χρονιάς προφανέστατα και, αδιανόητα, χωρίς να αντιπροσωπεύει καν το peak του Μεγάλου - αυτό θα γινόταν πράξη στους τρεις επόμενους (κατά χρονολογική σειρά σύνθεσης) δίσκους των Bathory.
Πιο πάνω γράφω ότι η διαφορά ανάμεσα στους Mekong Delta και στα υπόλοιπα τεχνικά θρας συγκροτήματα της εποχής ήταν ότι δεν εστίαζαν στην επιθετικότητα αλλά στην εγκεφαλικότητα. Ε λοιπόν δεν ήταν οι μόνοι που το έκαναν αυτό, μόνο σ’ αυτή τη χρονιά υπάρχουν άλλα δύο τέτοια τρανά παραδείγματα. Το ένα θα το βρείτε πιο κάτω στο Top 5, το άλλο είναι φυσικά το Punishment for Decadence των Coroner, ο απόλυτος συνδυασμός thrash metal και συμφωνικής τεχνοτροπίας θεμάτων τον οποίο κανείς ποτέ δεν είχε φανταστεί, ούτε είχε ιδέα πόσο τον είχε ανάγκη. Θα μπορούσα να μιλάω με τις ώρες γι’ αυτόν τον δίσκο, πόσο το έχω λιώσει (ίσως περισσότερο από κάθε άλλο δίσκο Coroner), για το αδιανόητο masterclass του Thomas Vetterli, για την εμβληματική εξωφυλλάρα του που απεικονίζει ιδανικά το μουσικό περιεχόμενο του δίσκου, κ.ο.κ., οπότε ας βάλω φρένο κάπου εδώ μπας και κλείσει ποτέ αυτό το ποστ.
Για το Seventh Son of a Seventh Son έχουν ήδη ειπωθεί τόσα και τόσα, κάπου έρχομαι σε αμηχανία, απορώ τι θα μπορούσα να προσθέσω. Συμφωνώ ότι είναι ο τελευταίος πραγματικά εξαιρετικός δίσκος των Maiden, συμφωνώ ότι η παραγωγή του, συνολικά ο ήχος του είναι παράδειγμα προς μίμηση (ακολουθώντας στα χνάρια του μαγικού ήχου του Somewhere in Time θα πω εγώ), συμφωνώ ότι ο Στιβ εδώ βρίσκεται στο απόγειο της συνθετικής του ωριμότητας και ο Μπρους σ’ αυτό της ερμηνευτικής του, συμφωνώ ότι εδώ υπάρχουν ένα σωρό κομμάτια που έχουν αφήσει εποχή (σε τέτοιο βαθμό που δεν έχει καν νόημα να επισημάνω ότι ορισμένα εγώ τα θεωρώ τρομερά μεν αλλά και λίιιιιγο υπερτιμημένα), συμφωνώ ότι το Can I Play With Madness είναι υποδεέστερο των υπόλοιπων (μου χαζοαρέσει κι αυτό βέβαια!) - συμφωνώ, εν ολίγοις, ότι είναι πολύ μεγάλος δίσκος. Αυτά. To Seventh Son είναι, εντάξει.
Και πάμε τώρα στη μεγάλη, στην ιστορική στροφή των Riot. Από κει που ο κόσμος τους είχε στο μυαλό ως άλλο ένα συγκρότημα που έπαιζε κλασικό μέταλ (θεωρητικά τουλάχιστον - ρεαλιστικά μιλώντας, οι περισσότεροι εκείνη την εποχή παίζει να μη θυμόντουσαν καν την ύπαρξή τους), ξαφνικά το ‘88 έκαναν πραγματικό σεισμό στη US metal σκηνή με το υπέρτατο Thundersteel. Για τη μαστοριά του Mark Reale τα είχαμε ήδη πει πολλάκις προηγούμενες βδομάδες, εδώ όμως η φάση είναι “ρε παιδάκια, νομίζετε ότι είστε σκληροί και γρήγοροι και περίτεχνοι και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο; Ε τώρα θα δείτε τι θα πάθετε”. Και τι να πει κανείς για τη μεγάλη μεταγραφή με Tony Moore στα φωνητικά. Δεν μπορώ καν να περιγράψω τα συναισθήματα που μου δημιουργεί(-ούν) στο Bloodstreets, όπως και στο ομώνυμο και γενικά παντού. Κάποια πράγματα σ’ αυτή τη μουσική είναι αδιαπραγμάτευτα. Οι Riot του Thundersteel δεν συνεισέφεραν απλώς στο αμερικάνικο power. Οι Riot του Thundersteel είναι το αμερικάνικο power.-
Όπως βέβαια, εν πολλοίς, είναι το γερμανικό heavy/power (όχι europower) οι Running Wild. Στο Port Royal, δεύτερο άλμπουμ της reinvented πορείας τους ως μέταλ πειρατών, δεν θα μπορούσε προφανώς να ενυπάρχει το στοιχείο της έκπληξης, όπως στο Under Jolly Roger, αυτό όμως πρώτος το ήξερε ο Ρολφ και φρόντισε αντ’ αυτού να αρχίσει την τελειοποίηση της μαγικής συνταγής που του 'κοψε την προηγούμενη χρονιά. Και το κάνει άψογα, πανάθεμά τον. Μονο το Conquistadores να είχε, που λέει ο λόγος, θα έφτανε να είναι αυτός ο δίσκος στο Top 10 μου. Χωρίς καμία αμφιβολία ένα από τα κομμάτια της χρονιάς, ειδικά αυτή η δισολία του εξακολουθεί μέχρι και σήμερα να με συγκινεί και να με ξεσηκώνει εξίσου, κάθε φορά. Drink up my hearties, yo ho ho!
Finally, the Top 5
NUMBER FIVE
.........
– Ρε μαλάκα τι κάθεσαι και το σταυρώνεις και το ξανασταυρώνεις, θα το βάλεις ποτέ να το ακούσεις;
– Θα το βάλω μωρέ, θα το βάλω… Απλά να, με έχει πιάσει λίγο άγχος…
– Ότι;
– Ε ξέρω γω, ότι δεν θα φτάνει στα ύψη του ντεμπούτου. Ούτε χρόνος δεν έχει περάσει και όλα τα σχετικά.
– Το μυαλό σου και μια λιρέτα ρε. Γιατί δεν ρωτάς εμένα;
– Ωχ, το άκουσες ε; Για πες, για πες… Ή μάλλον όχι μη μου πεις! Ρε μήπως να μου έλεγες;
– Περιμένω ε.
– ΟΚ μη μου πεις αναλυτικές περιγραφές για τα κομμάτια. Κάτι γενικό πες μου. Για παράδειγμα αν υπάρχουν διαφορές με το ντεμπούτο.
– Ε, ντάξει, κάποιες διαφορές υπάρχουν…
– Ωχ ωχ ωχ… Έλα, πες το μου, θα το αντέξω. Πιστεύω.
– Για παράδειγμα, θυμάσαι που το πρώτο είχε έναν ήχο ουσιαστικά σαν ντέμο;
– Ναι.
– Ε αυτό έχει αλλάξει στο Etruscan Prophecy. Η παραγωγή είναι εξαιρετική!
– Dark Quarterer με καθαρό ήχο ρε;;;; Μου το ορκίζεσαι;
– Στο ορκίζομαι! Κάτι άλλο θες να ακούσεις;
– Όχι, όχι, δεν πρέπει… Πφφφφ δεν γαμιέται πες μου και για κομμάτια!
– Ωραία, να σου πω για το εναρκτήριο ας πούμε.
– Το Retributioner; Αυτό βλέπω ότι για κομμάτι DQ είναι μικρό σε διάρκεια. Δεν πρέπει να είναι και πολύ επικό σε ύφος. Ε;
– Επικά βαρύ δεν είναι, όχι. Είναι όμως το πιο πωρωτικό κομμάτι που έχουν γράψει μέχρι τώρα! Και με συ-γκλο-νι-στι-κή σολάρα από τον Fulberto!
– Φτιάξε με! ΟΚ ΟΚ για άλλο ένα κομμάτι πες μου, έχω αγωνία να δω αν θα έχει κάποιο μακροσκελές έπος τύπου Colossus of Argil.
– Τρία τέτοια έχει!
– ΑΑΑΑΑΑΑΑ!!! Εντάξει, μολόγα τα, είναι καλύτερο του πρώτου συνολικά;
– Ε αυτό δεν μπορώ να στο πω, είναι πολύ κοντά. Νομίζω ότι για λίγο, ελάχιστο, προτιμώ το πρώτο, αλλά κι αν ακούσεις το Etruscan και μου πεις ρε συ είναι καλύτερο, θα το θεωρήσω απόλυτα δικαιολογημένο.
– Τέλεια, εξαφανίσου τώρα.
NUMBER FOUR
.........
– Να σου πω κάτι; Αλλά μη με κρίνεις γι’ αυτό ε.
– Ρίχτο.
– Δεν καταλαβαίνω Χριστό ρε συ!
– Σε επίπεδο κόνσεπτ ή μουσικής;
– Και τα δύο!
– Αλλά να μη σε κρίνω ε;
– Ρε λυπήσου με, 1988 γράφει το ημερολόγιο.
– Και τότε το Killing Technology πώς το έλιωσες βρε;
– Δεν είναι εύκολο να το εξηγήσω… Το Killing ήταν μεν κι αυτό από άλλο ηλιακό σύστημα, αλλά πώς να το πω, σαν να διατηρούσε κάποια ψήγματα αμεσότητας; Σου σέρβιρε το μέλλον με ας πούμε πιο προσιτό τρόπο; Κάτι τέτοιο.
– Ενώ αυτό είναι πολύ πιο εγκεφαλικό, ναι.
– Ακριβώς. Τι να κάνω;
– Ακολούθησε τα ριφ. Κάποια στιγμή θα τη βρεις την άκρη.
– Κι αν δεν τη βρω;
– Αναθεώρησε τι μπορεί να σημαίνει “ακούω ένα εγκεφαλικό/αβανγκάρντ μέταλ άλμπουμ και προσπαθώ να το καταλάβω”.
– Δηλαδή;
– Δηλαδή, ίσως ο σκοπός δεν είναι να το “καταλάβεις”. Ο σκοπός είναι το όλο κλίμα του να σε προβληματίσει, να σε αναστατώσει, να σε ξεβολέψει, να σε βάλει μέσα του και να απολαύσεις το μέταλ με διαφορετικό τρόπο απ’ ό,τι το έκανες μέχρι τώρα. Οι συνθέσεις να σου δημιουργούν ευφορία όχι με τον κλασικό τρόπο, που ακούς ένα θεμα και λες “πωωωω γαμάει”, αλλά να σου δημιουργείται ένα άγχος, μία αγωνία, αλλά να γουστάρεις, να λες φέρε κι άλλο, κι άλλο.
– Λοιπόν, ξέρεις κάτι; Έχω την υποψία ότι ούτε εσύ έχεις ιδέα τι συμβαίνει εδώ μέσα!
– Γιατί, πότε είπα ότι είχα;
– Με δουλεύεις;! Και τότε τι μου λες τόση ώρα;
– Το ίδιο πράγμα. Το Dimension Hatross δεν είναι από τη δική μας διάσταση. Στο “δηλώνει” και το ίδιο με το καλημέρα. Η απόλαυση έγκειται στην προσπάθεια να βγάλεις νόημα μέσα από όλο αυτό το φεστιβάλ δυσαρμονίας.
– Μάλιστα… Απ’ ό,τι καταλαβαίνω δηλαδή, ούτε σχολή θα δημιουργήσουν οι Voivod και λοιπά που λέγανε κάποιοι από πέρυσι.
– Αααα αυτό είναι άλλη ιστορία. Στα 90ς θα γίνουνε πραγματάκια. Και για πολλά θα παίρνουμε το νήμα και θα καταλήγουμε κάπου εδώ…
NUMBER THREE
.........
– Ώστε αυτό εννοούσαν όταν έλεγαν ότι δεν έχει νόημα να προσπαθήσουν να βγάλουν ενα Reign in Blood #2…
– Αναφέρεσαι προφανώς σε κάτι South of Heaven, το κομμάτι, και Mandatory Suicide.
– Ε ναι, πού αλλού. Καλά ειδικά στο ομώνυμο παίζει να έχουν βάλει τα πιο άρρωστα ριφ στα μέταλ χρονικά.
– Σαφώς, η πλάκα όμως είναι ότι σε γενικές γραμμές εξακολουθούν να είναι ό,τι πιο άμεσο και πωρωτικό υπάρχει σε thrash. Εκτός κι αν εσύ ακούς κάτι Silent Screams και Spill the Blood και λες, α, φλωρέψανε κι οι Slayer ξέρω γω.
– Προφανώς και όχι, αλλά δεν ξέρω, ακόμα και στα κομμάτια που είναι πιο πολύ στο κλασικό τους ύφος, σαν κάτι να έχει αλλάξει.
– Σαν τι;
– Σαν να μην είναι ο σκοπός ρε παιδί μου να τα διαλύσουμε όλα. ΟΚ και πάλι τα διαλύουμε όλα βέβαια, καμία αντίρρηση, αλλά έχω την αίσθηση ότι η επίθεση αυτή τη φορά είναι πιο ψυχρή, πιο νοσηρή, πιο ύπουλη.
– Ίσως αυτή η παράξενη ουσία που έχει διαμορφώσει π.χ. το ομώνυμο κομμάτι, να έχει διαποτίσει συνολικά τον δίσκο. Είναι απλά διαφορετική προσέγγιση στο ίδιο θέμα όμως πιστεύω. Ο σκοπός της ύπαρξης των Slayer ήταν πάντα να είναι η πιο evil μπάντα στον κόσμο. Μέχρι τώρα το κατάφερναν αυτό κοπανώντας πιο λυσσαλέα από οποιονδήποτε άλλον. Και δούλευε. Δες όμως τι γίνεται γύρω τους. Το thrash γίνεται από τη μία όλο και πιο βίαιο και ακραίο, μέχρι το σημείο που πλέον να μην είναι thrash ουσιαστικά αλλά να πρέπει να αποκτήσει καινούργιες ονομασίες, κι απ’ την άλλη όλο και πιο τεχνικό, εκλεπτυσμένο, ψαγμένο, σχεδόν εκκεντρικό θα ‘λεγε κανείς. Δεν έχουν περάσει ούτε πέντε χρόνια από τότε που μια χούφτα μπάντες στην ευρύτερη περιοχή της Καλιφόρνιας προσπαθούσαν να ρίξουν ο ένας στα αυτιά του άλλου σε ταχύτητα και επιθετικότητα, κι όμως ήδη αυτές οι μέρες μοιάζουν πια πολύ μακρινές.
– Συμφωνώ, αλλά πώς συνδέονται όλα αυτά με το South of Heaven;
– Ε, οι Slayer λοιπόν τι υποτίθεται ότι έπρεπε να κάνουν; Να κοιτάνε μια ζωή να συναγωνιστούν τους υπόλοιπους για το ποιος θα παίξει όλο και πιο γρήγορα; Από τη στιγμή που έχεις ήδη βρεθεί στην κορυφή, τι νόημα έχει να ακολουθείς τους κανόνες που ίσχυαν όταν προσπαθούσες να φτάσεις στην κορυφή; Αφού πλέον έχεις την πολυτέλεια να παίζεις το παιχνίδι με τους δικούς σου κανόνες; Ε, αυτό ακριβώς έκαναν εδώ. Είναι ακόμα - και τώρα και πάντα - η πιο evil μπάντα στον κόσμο, αλλά τώρα το κάνουν αλλιώς. Όχι - μόνο - κοπανώντας, αλλά και δείχνοντας ότι ξέρουν να φτιάχνουν evil ατμόσφαιρες.
– Έτσι όπως το θέτεις συμφωνώ απολύτως. Και προφανώς, κρίνοντας απ’ αυτόν εδώ τον δίσκο, το έκαναν αψεγάδιαστα. Να σου πω κάτι όμως; Τώρα που έδειξαν ότι μπορούν και αλλιώς, μένει να κάνουν μία τελευταία συντριπτική κίνηση για να μην αμφισβητήσει ποτέ κανείς ποια είναι η απόλυτη thrash μπάντα. Δηλαδή κάνοντάς τα όλα μαζί, πακέτο, με επίδειξη δύναμης κι έτσι.
– Νομίζω ότι θα το κάνουν. Ας κάνουμε λίγη υπομονή κάνα δυο χρονάκια.
NUMBER TWO
.........
– Εντάξει, σηκώνω τα χέρια ψηλά ρε φίλε. Πέρυσι βγάλανε το πρώτο Keeper και τα σαρώσανε όλα, και τώρα, ούτε χρόνο μετά, βγάζουν και δεύτερο που γαμάει εξίσου; Και που ΟΚ καλύτερο συνολικά μπορεί να μην είναι αλλά θα το ακούς και θα δείχνεις κατανόηση και όταν κάποιοι θα λένε ότι είναι; Πού τη βρίσκουνε ρε μαλάκα τόση έμπνευση;
– Μα είμαστε στα χρυσά χρόνια του μέταλ σου λέω για πολλοστή φορά, κι άλλοι το έχουν κάνει αυτό.
– Πόσοι το έχουν κάνει όπως οι Helloween; Να βγάζουν απανωτά δύο από τα κορυφαία και πιο εμβληματικά άλμπουμ της δεκαετίας;
– Αυτό στο δίνω. Λίγοι. Έχει να κάνει και με το Μιχαλιό όμως πιστεύω. Αυτό το παιδί έχει τόσο θεϊκό λαρύγγι που δεν ξέρω αν θα τραγουδήσει ποτέ κάτι που θα λέμε “μνιέχ”.
– Αυτό, να σου πω, παίζει και να το τεστάρουμε πολύ πιο σύντομα απ’ ό,τι φανταζόμαστε…
– Γιατί; Τι άκουσες;
– Κάτι ανησυχητικές φήμες. Ότι ο Κάι έχει ψιλομπουχτίσει λέει, κάτι τέτοια.
– Από τώρα μωρέ, νέο παιδί; Είναι δυνατόν;
– Όχι με τη μουσική γενικά ρε. Με την κατάσταση στο συγκρότημα. Έριξες μια ματιά στα κρέντιτς;
– Τώρα που το λες, ναι, σχεδόν όλα τα 'χει γράψει ο Weikath. Μόνο δύο ο Κάι! Λες να μην περνάει το δικό του; Όσο θέλει τουλάχιστον;
– Εσύ δηλαδή τι άλλο λες να παίζει. Ότι δεν έχει έμπνευση ξέρω γω; Δες ποια δύο είναι τα δικά του. March of Time και I Want Out!
– Ναι, από τα καλύτερα… Τι να πω… Ας το απολαύσουμε όσο κρατήσει;
– Το μόνο βέβαιο ότι θα κάνουμε. Ειδικά στο ομώνυμο κομμάτι που ολοκληρώνει με εμφατικό τρόπο ολόκληρη τη διλογία.
– Νόμιζα ότι σου την έσπαγε εκείνο το double time fail.
– Ορθώς νόμιζες, αλλά ντάξει, λίγα λάθος δευτερόλεπτα σε όλο το δίσκο. Εκτός από το Rise and Fall δηλαδή.
– Γιατί γαμιέσαι τώρα; Με αναφορές στα αρνητικά βρήκες να κλείσεις τα του #2;
– Your fault! Άσε που έτσι υπογραμμίζεται ακόμα περισσότερο η θεΐλα του δεύτερου Keeper. Ακόμα και με τα λίγα ψεγάδια του, θα το αγαπάμε μια ζωή!
NUMBER ONE
.........
– Ναι και που λες ήταν δύσκολη η μετάβαση από το Rage for Order, γενικά ο κόσμος δεν το πολυκατάλαβε, οπότε έπρεπε με έναν τρόπο να πάρουμε τα στοιχεία που είχαμε εισάγει εκεί και να τα βάλουμε στο καινούργιο κάπως πιο εύληπτα και…
{ ντριιιιιιιν }
– Με συγχωρείς μισό λεπτό να το σηκώσω και συνεχίζουμε.
– ΟΧΙ ΜΗΝ ΤΟ ΣΗΚΩΝΕΙΣ!
– Κάτσε ρε, απλά να δω μήπως είναι κάτι σημαντικό, θα του πω να ξαναπάρει αργότερα άμα είναι, δεν θα αργήσουμε.
– ΜΗΝ ΤΟ ΣΗΚΩΝΕΙΣ ΤΟ ΓΑΜΗΜΕΝΟΟΟΟΟΟ
Summary
– Φαγώθηκες ρε, πωωωωω, να, τίποτα δεν ήταν. Μια απλή φάρσα. Μου το έκλεισε αμέσως, απλά πριν το κάνει είπε “Mindcrime”.
{ click }
– MUST… KILL… NOW… MUST… KILL… NOW!
– Ρε συ, τι έπαθε αυτός;
– Τι να σου πω, είναι μεγάλη ιστορία. Όλα άρχισαν από ένα άδειο πακέτο τσιγάρα και μια βόλτα στο νυχτερινό Μόντρεαλ, μετά ήταν ένας καθεδρικός, μέσα χορωδία και κάτι τέτοια, θεία επιφοίτηση, κάτι παίχτηκε και με κάτι αυτονομιστές του Κεμπέκ, μη στα πολυλογώ ήταν ένα πρεζάκι που όμως ήταν και πολιτικοποιημένος ή κάτι τέτοιο, ήταν και ένας σκοτεινός τύπος, σαν τον Κουφοντίνα ένα πράγμα λέει αλλά και πάλι όχι ακριβώς, και ένα Μαιράκι ήταν κάπου μέσα σε όλο αυτό… Α και ένας έκφυλος παπάς… Μπερδεμένη υπόθεση.
– Τελικά όμως τι φάση παίζει με το Operation Mindcrime; Κατά του συστήματος; Υπέρ του συστήματος; Κατά της ταξικής πάλης; Υπέρ της ταξικής πάλης αλλά όχι στην ατομική τρομοκρατία; Ή μήπως απλά όλα αυτά είναι το background για μια ιστορία προσωπικής απώλειας;
– Έλα μου ντε, το θέμα είναι ότι κάποια πράγματα κρίσιμα για την ερμηνευτική διαδικασία τα αφήσανε φλου σκόπιμα. Κανείς πλην του ίδιου του Geoff δεν ξέρει τι ακριβώς θέλει να πει η όλη ιστορία. Έχω την αίσθηση ότι ακόμα και μετά από δεκαετίες θα υπάρχουν διαφωνίες και ατέλειωτες συζητήσεις στο ίντερνετ σχετικά με το ποιο, τελικά, είναι το στίγμα αυτού του δίσκου.
– Τουλάχιστον τα κομμάτια στέκονται καθόλου;
– Με δουλεύεις τώρα έτσι;
– Γιατί ρε, τι είπα;
– Ρε μαλάκα δεν το άκουσες;
– Όχι ρε άκουγα κάτι άλλα, γιατί, τι φάση;
– Άκου το και θα καταλάβεις.
– Τι θα καταλάβω; Μίλα ρε!
– Ο δίσκος της δεκαετίας είναι! Άιντε!
– Seriously?
– Ξαναλέω, απλά άκου το. Δεν θα χρειαστεί καν να φτάσεις στο τέλος. Θα έχεις πειστεί γύρω στο Mission ή στο Suite Sister Mary…
23 Likes
Η λιστα μου στα γρηγορα:
- Keeper
Κατι εγραψε για κλαμματα στη Σοφια ο @Rebel , δεν χρειαζονται πολλα λογια για ενα τετοιο δημιουργημα. - Justice
Ο καλυτερος τους δισκος. Εβερ. Με μπασο ή χωρις, με στιχους ή χωρις, με ντραμερ ή χωρίς, ειναι ενα αριστουργημα. - Kings
Οταν ο Ερικος βγαζει το λαρυγγι του με την καθολου πολιτικα ορθη κραυγη “Rip their flesh, burn their hearts, stab them in the eyes”, ο χρονος σταματαει για περιπου μισο με ενα δευτερολεπτο (δεν εχω καταφερει να το μετρησω σωστα), - 7th
Καποτε το σνομπαρα, τωρα ειναι ο τριτος καλυτερος δισκος τους για εμενα. - Trancendence
Ηδη το βλεπω στη θεση 5 και σκεφτομαι να ζητησω εξτρα παραταση απο τον TS για να το παω ψηλοτερα. Σε εναν αλλο διαγωνισμο, σε εναν καλυτερο κοσμο, θα ηταν πρωτο. Η φωνη του Midnight είναι ανεκδιηγητη και το metal ειναι εντελως διαφορετικο χαρη σε κατι δισκους σαν αυτον.
Τωρα ενταξει, οτι εμειναν εξω απιστευτα εργα, ειναι κατι που δεν ξερω πώς το καταφερα. Εμεινε εκτος το Ancient Dreams, νομιζω οτι μπορω να πηδηξω απο τον 3ο.
Ευχαριστω και παλι ολους για μερικες προτασεις που κανατε εδω μεσα και με ιντριγκαρατε να ακουσω δισκαρες που δεν γνωριζα. Fields of the Nephilim, Nick Cave, Pixies μεταξυ αλλων.
24 Likes