Μπορεί να μην έχουμε νικητή, ακόμα… αλλά έχουμε εξωφυλλάρα!!
13 Likes
α και το 1989 δεν χρειάζεται να περιμένει νομίζω…
2 Likes
Δύο πράγματα
1ον Ξέχασα το No place for disgrace. Το καλύτερο τους κατ εμε.
2ον Ευχαριστώ για τους Dead can dance που κάποιοι ψηφίζουν με επιμονή, γιατί νόμιζα ότι ήταν ένα hippie rock συγκρότημα αλλά τελικά είναι φοβεροί. Το ίδιο για Nick Cave.
8 Likes
-SKYPE RING DRING DRING (DRINK?)
-(αναστεναγμός) Είμαι σκασμένος. (ήχος αναπτήρα , βαθιά θεριακλίδικη τζόυρα) … Που λες…
-Να σου πω, έτσι είναι οι μάχες, άλλοτε κερδάς , άλλοτε χάνεις, πάντα όμως πολεμάς.
-Πίστεψα ότι μπορούσα να επηρεάσω τις πλατιές λαϊκές μάζες. Έκοψα τα πολλά τρομπόνια, σουλουπώθηκα, μείωσα τις λίστες…
-Ναι αλλά ακόμα δεν έχεις ανεβάσει το κείμενο για την δισκάρα Βασίλη και Θάνου. Τι, νομίζεις μόνο τον Καζάκο ήξερα από εσάς?
-Τζοάκο μου… δεν νιώθω καλά. Εντάξει, δεν περίμενα να ζήσω το όνειρο, όπως τότε που η Bianca έγινε Κουήνα στην 6η σεζόν…
-Ναι, άκου, η Ρουπόλα δεν έχει κάνει σεζόν της προκοπής από την ένατη και μετά αλλά συνεχίζει να παλεύει. Μην ανησυχείς, έρχεται ο Θρίαμβος του Ατσαλιού.
-Να σου πω, λέω να βάζω να ακούσω λίγο Sylvester, που με φτιάνει με το hi-nrg.
-Ναι αλλά βάλε και το λεοπάρ μποξεράκι, το χεις και κάθεται στο συρτάρι.
-Α, σου είχα πει ότι μου ήρθε η παραγγελία ε? Αν και δεν έχω σφίξει summer body, νιωθω βόδι.
-Βόδι να νιώθεις που ακόμα δεν έχεις γράψει για τα Μωρά στη Φωτιά ρε μλκ, δεν το έβαλες τελικά πεντάδα.
-Ναι με κέρδισαν οι Scorpions με το θεληματικό βλέμμα στο Savage, είχα κάνει και πρωθύστερο post.
-Δεκτόν. Τι θα ψηφίσεις? Το έπος του Χετ ή Κουηνάρες?
-Τι να πω ρε συ Τζόη αντικαπιταλισμός σε εξτεντεν ναρρεσιο από τη μία, όργιλος αντι-όλων Χετ και κομπανία από την άλλη. Αλλά θυμάμαι την πρώτη φορά που άκουσα το One, δεν πίστευα ότι υπάρχει τέτοιος ήχος.
-Στην πεντάδα σου είχες το Justice. Άρα ξέρεις τι πρέπει να κάνεις.
-Είσαι Αρχηγός. Να σου πω, κανά μονόχορδο σόλο μπάσο έγραψες recently?
-Ναι τώρα γράφω ένα λέγεται “σύρε ανέβασε το ποστ που χρωστάς γιατί οι άλλοι μπήκαν στο '89”. ΚΛΙΚ.
Κατά βάθος με αγαπάει.
8 Likes
Φοβερή χρονιά και unexpected No 1.
1) The Georgia Satellites - In the Land of Salvation and Sin
Άτιμη κοινωνία. Δεν φέρθηκε δίκαια η ιστορία στη μπαντούρα αυτή. 3 φανταστικές δουλειές (με την πρώτη να γίνεται και πλατινένια) και η αναγνώρισή τους αντιστρόφως ανάλογη της ποιότητας αυτών. Συν ότι επηρέασαν πολλές νότιες μπάντες των 90ς αλλά και σύγχρονους ήρωες σαν τους Blackberry Smoke (άκου το μεταμορφωμένο riff της διασκευής τους στο Games People Play ή το Another Chance που διασκεύασαν κιόλας οι τελευταίοι…). Το παρόν άλμπουμ είναι το αριστούργημά τους. Στα 4-5 καλύτερα hard rock άλμπουμ της δεκαετίας. More attitude, more slide guitars, groove, hooks, λίγο country πασπάλισμα, southern rock με λίγο Stones και Faces ίσως (τι μου θυμίζει αυτό…), μια φοβερή δουλειά. Όλα δουλεύουν στην εντέλεια, οι φανταστικές μπαλάντες (τσόγλανοι αλλά και ευαίσθητα τα αγόρια), οι δυναμικές rock ‘n’ roll ενέσεις αδρεναλίνης, τα mid tempo hard rockers. Αδικία να διαλυθούν μετά από τέτοιο δίσκο.
Και εξώφυλλο της χρονιάς.
Και περιέργως…άλμπουμ της χρονιάς.
2) Tom Petty - Full Moon Fever
Τεράστιε Petty! (Σχεδόν) χωρίς τους Heartbreakers και με τον θεό Jeff Lynne στη θέση του παραγωγού. Κι αν ο Lynne έκανε τον ήχο πιο καθαρό και πομπώδη κάπως, κοιτώντας έντονα και προς pop κατευθύνσεις (το μισό θα μπορούσε να είναι 80ς δίσκος του Harrison), η ουσία της μουσικής του Petty δεν άλλαξε καθόλου. Σημαντικότατος δίσκος επίσης γιατί, αμφιβάλλω αν μνημειώδεις δίσκοι σαν τα Wildflowers και Echoes θα ακούγονταν τα ίδια αν δεν είχε προηγηθεί το Full Moon Fever. Ο Petty που έδειχνε λίγο αποπροσανατολισμένος με τα προηγούμενα άλμπουμ, ανανεώθηκε, εμπνεύστηκε και μας έδωσε μερικά από τα πιο θρυλικά του τραγούδια και ένα από τα καλύτερα, συνολικά, σετ τραγουδιών την πολύχρονης καριέρας του.
Free Fallin’, I Won’t Back Down, Love is a Long Road, Running Down a Dream, τεράστια τραγούδια. Ειδικά αυτό το I Won’t Back Down… ok, δεν μπορώ να είμαι αντικειμενικός μαζί του. Απλά ο Petty, στις καλύτερες στιγμές του, μπορούσε να περνάει μηνύματα και συναισθήματα πολύ άμεσα στον ακροατή, κάνοντας τα τραγούδια αυτά να φαντάζουν πολύ αληθινά, να ταυτίζεσαι. Ο δε στίχος, αν και απλοϊκός φαινομενικά, δε θα μπορούσε να είναι καταλληλότερος και πιο δυνατός. Σε συνδυασμό με τη μουσική που μου τσιγκλά όλες μου τις αισθήσεις, με το μύνημα να είναι πάντα ανθρώπινο και πολλές φορές αισιόδοξο, εγώ δεν μπορώ και δε θέλω να αντισταθώ. Top-10 καλλιτέχνης για σήμερα και για πάντα για μένα ο Τοm. Για κάτι τέτοιους δίσκους μνημεία σαν το Full Moon Fever.
3) Stevie Ray Vaughan & Double Trouble - In Step
Ο Stevie μετά το μάλλον αδύναμο για τα δεδομένα του Soul to Soul, και αποτοξινωμένος πλέον, κυκλοφορεί το καλύτερο κατ’ εμέ άλμπουμ του. Μαζί με τον σπουδαίο Doyle Bramhall που συνυπογράφει τις περισσότερες συνθέσεις, μας προσφέρει ένα εξαιρετικό δίσκο εκρηκτικού blues rock με πολλές όμως soul και funk πινελιές. The House is Rocking, Crossfire, Wall of Denial, τεράστια τραγούδια. Δυστυχώς το τραγικό δυστύχημα με το ελικόπτερο, μας στέρησε τον τεράστιο αυτόν καλλιτέχνη και είναι από τις φορές που πραγματικά η φράση “ζει μέσα από τη μουσική του” ισχύει, τόσο όσο παίζονται οι δίσκοι του όσο και μέσα από τους αμέτρητους κιθαρίστες που του χρωστούν την ύπαρξή τους.
4) Fates Warning - Perfect Symmetry
Το αγαπημένο μου progressive metal album. Κυρίως γιατί αν και παραμένει full prog, έχει τόνους συναίσθημα ακόμα και στις πιο στρυφνές και δύστροπες στιγμές του. Οι στίχοι είναι εξαιρετικοί και η χημεία των μουσικών δεν έχει προηγούμενο. Όταν άλλοι μου έμοιαζαν να κάνουν ασκήσεις επίδειξης, οι Fates κάπως διατηρούσαν την μελωδικότητα τους, ακόμα και όταν χρησιμοποιούσαν τα πιο τρελά μέτρα. Μέχρι και σήμερα, κάπως καταφέρνουν να διαπερνούν υποδόρια το κορμί, είτε στο πιο straight forward, Through Different Eyes, είτε σε ανεπανάληπτα αριστουργήματα σαν το Nothing Left to Say (καλύτερο Fates τραγούδι?). Για να μη μιλήσω για την ασύλληπτη έμπνευση στο Chasing Time, με την ΘΕΪΚΗ ενορχήστρωση.
Δεν περιγράφονται τέτοια τραγούδια και άλμπουμ. Μόνο βιώνονται.
5) Bob Mould - Workbook
Μου λέει φίλος, “έχεις ακούσει Mould?”.
“Ποιον?”
“Husker Du”
“Άσε μωρέ τώρα, φασαρία”.
Μου πασάρει ύπουλα το εισαγωγικό Sunspots. “Βρε αυτό είναι ενδιαφέρον… Ακουστικές κιθάρες… Δεν βάζω να παίξει όλο το άλμπουμ?”
Τα τελευταία πολλά χρόνια, σπάνια κάτι θα με συνεπάρει τόσο στο πρώτο άκουσμα, όσο πριν 2-3 χρόνια το 2ο κομμάτι του δίσκου, Wishing Well. Repeat καμιά δεκαριά φορές πρέπει να έπαιξε. Όταν ξεκόλλησα, ανακάλυψα ένα μαγικό άλμπουμ.
Αν και ο Mould ήταν μάλλον σε μια αισιόδοξη φάση της ζωής του (άκου πχ. το πανέμορφο, φωτεινό See a Little Light), σε πολλά κομμάτια παρουσιάζει ένα φοβερό νεύρο (Wishing Well, Poison Years, Lonely Afternoon) που σε συνδυασμό με τις χαρακτηριστικές του μελωδικές γραμμές θυμίζει τις τελευταίες δουλειές των Husker Du. Αλλά δεν υπάρχει πανκ στο άλμπουμ, alternative rock θα το έλεγα με κάποια “pop” στοιχεία. Oι ακουστικές και οι ηλεκτρικές κιθάρες δένουν τέλεια, τα τσέλο όπου χρησιμοποιούνται δίνουν πολύ χρώμα, η ακατάληπτη προφορά του Mould, όταν δίνει ένταση, έχει κάτι το μοναδικό. Εκπληκτικός δίσκος.
6) The Kentucky Headhunters - Pickin’ on Nashville
Μπορείτε να με δουλέψετε για το όνομα της μπάντας αλλά σας γλεντάει το άλμπουμ. Στη θεωρία η μουσική είναι country rock συν κάποια πιο blues/ rocking τραγούδια, αλλά παίζεται με εντελώς rock δύναμη και ορμή. Άρα σε σημεία αγγίζει και το southern rock σαν feeling. Εξαιρετικό άλμπουμ και απόδοση, δυστυχώς αν και συνέχισαν αρκετά ποιοτικά, ποτέ δεν ξαναέφτασαν αυτό το εξαιρετικό ντεμπούτο.
7) Aerosmith - Pump
Το αποκορύφωμα της δισκογραφίας τους μετά την επανασύνδεση με τους Whitford/ Perry. Εκεί που το Permanent, έπασχε από τα αρκετά filler, εδώ όλα σχεδόν είναι εξαιρετικά, ακόμα και τα υπερχίτ, Janie’ s Got a Gun κ Other Side (καλύτερο ρεφρέν ever) τα λατρεύω, o oρισμός τoυ catchy. Συν που η μπάντα σε σημεία θυμίζει τον παλιό της εαυτό, με κομματάρες σαν το εκρηκτικό Young Lust και το F.I.N.E που ανοίγουν το άλμπουμ. Tο έτερο μεγάλο hit, Love In an Elevator, χωρίς το wow yeah που βρωμάνε 80’s, θα μπορούσε άνετα να είναι στο Rocks. Και το What it Takes ρίχνει στα αυτιά στο Angel. Δεκάρι, όχι σαν τα παλιά αλλά δεκάρι.
8) Savatage - Gutter Ballet
Μπερδεύομαι μερικές φορές όταν ακούω άλμπουμ που λάτρευα μικρός για το που θα τα κατατάξω. Ανατριχίλες σε όλο το κορμί κτλ. Το Gutter με πάει κωλοφεράντζα. 5-6 φορές έπιασα τον εαυτό μου να αναρωτιέται “τι κάνουν ρε οι τύποι”. Ακόμα και σε “πιο κλασικά δε γίνεται” άσματα σαν το When the Crowds…
I’ve wasted my time till time wasted me λέει ο ΘΕΟΣ! Μαζί σου. Ο Criss μου φαίνεται το εγγόνι του Van Halen σε αυτόν τον δίσκο. Και παίζει πιθανόν το αγαπημένο μου σόλο στην ιστορία του metal (Hounds). Γενικά η έμπνευση της μπάντας δεν έχει προηγούμενο, μόνο το Hall το κοντράρει κι όμως, νομίζω αυτό είναι ΤΟ αριστούργημα της μπάντας.
9) Neil Young - Freedom
Θεός Neil. Είτε στις ακουστικές, είτε στις ηλεκτρικές, είτε στις pop στιγμές του (!), το άλμπουμ είναι το καλύτερο μάλλον από το Rust… κι έπειτα. Ακούγεται ορεξάτος, εμπνευσμένος, με κάποιες πολύ φρέσκιες ιδέες που δουλεύουν. Επίσης χαρίζει ακόμα ένα classic στο ρεπερτόριό του (Keep On Rocking…) που το ξέρει ακόμα και κόσμος που δεν έχει ιδέα ποιος είναι ο Neil Young (μα που ζεις?). Aριστουργηματικός δίσκος.
Aπό δω κι έπειτα, ο Neil νομίζω ηχογραφεί συχνά και σταθερά πολύ ποιοτικές δουλειές, με ελάχιστες εξαιρέσεις. Αστείρευτος.
10) Tesla - The Great Radio Controversy
Κάποιοι προτιμούν το ντεμπούτο, κάποιοι αυτό, όπως και να’χει, Εγώ δεν είμαι σίγουρος αλλά μιλάμε για δίσκαρο ολκής. Σωστό hard rock, ίδια κοψιά με το πρώτο, ριφάρες, ρεφρενάρες, τραγούδια που σου μένουν. Τίγκα πιασάρικο, ακροβατεί επικίνδυνα σε τεντωμένο σκοινί (hard rock-hair/ glam σκηνή) σε 1-2 σημεία, αλλά ακόμα και τότε γέρνει αισθητά προς το πρώτο. Και τα πιο “παραδοσιακά” τραγούδια ξεσκίζουν, δεν το συζητάω για έπη τύπου Paradise. Tι να λέμε.
Λίγα ονοραμπλ ακόμα.
Drivin’ n’ Cryin’ - Mystery Road
“Κλαίω κι οδηγώωωω…”. Τι μπάντα κι αυτή. Αχταρμάς. Ξεκινά το άλμπουμ με country τραγούδι, φουλ κομπλέ, με βιολί κτλ. Συνεχίζουν με 2 εξαιρετικά southern hard rock τραγούδια, καπάκια ακουστική μπαλάντα που κατά βάση alternative-ίζει, ξανά hard rock, πάλι alternative, country… Wtf? Έτσι πάνε ως το τέλος.
Γενικά μου αρέσουν οι δίσκοι που έχουν μεγαλύτερη συνοχή αλλά αυτοί εδώ οι τύποι με κέρδισαν κάπως με αυτό το ασύνδετο σετ τραγουδιών. Φαντάζομαι χαρλεάδες να σκάνε στο κλαμπ μαζί με κολεγιόπαιδα οπαδούς των REM (καθότι κι αυτοί από Georgia) να δουν τους Drivin n Cryin. Έ, πώς μετά να καταφέρεις να γίνεις πιο γνωστός? Ποιος είναι το target group σου? Κανείς ποτέ δεν κατάλαβε και πιθανόν γι αυτόν δεν κατάφεραν να ξεφύγουν ποτέ από το cult status τους. Έβαλαν πάντως το λιθαράκι τους στην εκκολαπτόμενη southern rock σκηνή κι αυτοί. Α! Είπα πως κλείνει το άλμπουμ με μια punk rock τζούρα…? Κι όμως…
Raging Slab - Raging Slab
Άλλοι τούτοι. Καλά ρε? Πώς δεν καταφέρατε να βγάλετε τίποτα αντάξιο του ομώνυμου άλμπουμ? Southern ήχος, με heavy κιθάρες αλλά ροκάρει άσχημα και έχει γαμάτο groove σε πολλά σημεία. Μπορεί να είναι κατά βάση επηρεασμένοι από τα 70ς αλλά ακούγονται πολύ φρέσκοι και “μοντέρνοι”. Θα μπορούσε να είναι 90ς άλμπουμ, να το θέσω έτσι καλύτερα. Και σε κάτι Get Off My Jollies, βρωμάει ότι έχουν ακούσει και το heavy metal τους όπως και πολύ heavy rock (πιάνω και λίγο Ted Nugent σε σημεία?). Γενικά, έβραζε η σκηνή στα τέλη 80ς και κάτι τέτοιες μπάντες το αποδεικνύουν. Αλλά τα καλύτερα ακολούθησαν τις επόμενες δεκαετίες.
Screaming Trees - Buzz Factory
Αν και το προηγούμενο ήδη είχε μεγάλη γοητεία, εδώ η μπάντα βρίσκει σιγά σιγά τον ήχο της. Βουτηγμένη στα 60ς, με ένα στρώμα ηλεκτρικών ψυχεδελικών κιθαρών να γεμίζει τα πάντα. Mε καλύτερα hooks, περισσότερα catchy σημεία, λίγο από αυτό το anthemic feeling που μας έδωσαν στις επόμενες δουλειές τους. Θα νόμιζε κανείς πως μιλάω για retro κυκλοφορία αλλά ούτε καν, όλα υπό το πρίσμα ενός εναλλακτικού ήχου που ερχόταν (ή ήταν ήδη εδώ?).
Δι-σκά-ρα.
Soundgarden - Louder than Love
Γουστάρω όλα τα άλμπουμ τους, ακόμα μερικές φορές όμως νιώθω πως ακόμα δεν είχαν φτάσει σαν μπάντα, συνολικά, στο επίπεδο που έπιασαν με το Badmotorfinger κι έπειτα. Έχουν όμως κάτι σκοτεινό και μια underground (ακόμα) αισθητική που είναι πολύ γοητευτική, oπότε δικαιωματικά αναφέρονται.
Death Or Glory
“Οι Running Wild όλο τα ίδια παίζουν, πειρατές, μαλακίες”. Ναι ρε αδερφέ αλλά πόσο συχνά άκουγες τόσο υπερπιασαρικά και ανεβαστικά heavy/ power τραγούδια, σε τέτοια αφθονία? Από το Under Jolly Roger και μετά, κάθε άλμπουμ είχε 3-4 classics και για τους βαμμένους οπαδούς, μόνο classics. Αν θέλω να ακούσω metal και να περάσω καλά, κατά 99% πλέον, θα βάλω Running Wild. Τα riff καταστρέφουν, τα solos θεϊκά, μπορείς να τα τραγουδήσεις, οι μελωδίες υπέροχες και metal to the bone. Μάλλον το αγαπημένο μου άλμπουμ τους μέχρι να κολλήσω με το επόμενο. Αποθέωση.
21 Likes
πωωωωωω ξεχασα ultramega OK απο soundgarden που ίσως μπουκαρε και 5αδα το 88.
Τεσπα ας αφησω αυτο για εξιλεωση
8 Likes
^ αυτό το κομμάτι, ο λόγος που ασχολήθηκα μαζί τους 
2 Likes
Και πώς γίνεται αυτό ρε μλκ;
Εννοειται-δεν ειμαι ξεφτυλας
1 Like
Κανονικά έπρεπε στην παράταση απλώς να αφαιρέσουμε τις ψήφους που (δεν) μπήκαν λόγω κόμπλεξ και δε θα χρειαζοταν poll!
Ναι θα κερδιζε το seventh son με διαφορα
Ντεμπουτο, βιντεο mtv, 1 hit+ 1 minor hit και μετα τπτ. Το δε “In the land…” καμια επιτυχια, τπτ, ξεχαστηκε οπως κ η μπαντα.
Ξέχασα το Gutter Ballet ρε γαμώτο, να τι κάνουν οι βιασύνες. TS θα σου ζητήσω διόρθωση.
5 Likes
Τσαμπα το αβαταρ.
1 Like
Ή (βλέποντας τι ψήφισε) κάποιος χρηματιστηκε
1 Like
1989
Αυτή εδώ είναι η πρώτη χρονιά στο παιχνίδι μας, που σχεδόν όλη η πρώτη δεκάδα είναι ακούσματα που χαρακτηρίζουν τα γούστα μου ως σήμερα.
Δεν μπήκαν στην 15άδα:
Δύο από τα αγαπημένα μου εμπορικά rock άλμπουμ για αυτήν την δεκαετία από Aerosmith και Tom Petty. Από κοντά οι εξαιρετικοί Tesla και οι λατρεμένοι μου (και αδύνατον να τους κατατάξεις) Last Crack.
Prog metal δισκάρες από Fates Warning και Watchtower και prog rock δισκάρες από Marillion και Thinking Plague.
Metal κορυφαίων προδιαγραφών από τους Annihilator, Kreator, Voivod, Helstar, Morbid Angel, Sepultura, Blind Guardian, Master’s Hammer, Doom.
Θορυβο-αλητείες από NoMeansNo, Ministry, Oxbow, Caspar Brotzmann Massaker.
Στο mainstream, πολύ καλά άλμπουμ από Beastie Boys, Lenny Kravitz, Tracy Chapman, Red Hot Chili Peppers.
Και σε μια δική τους διάσταση στο μυαλό μου οι Panx Romana, με έναν κυρίαρχο δίσκο στις εφηβικές μου αναμνήσεις.
Top 15:
15. King Diamond - Conspiracy
Δεν τον βλέπετε στις λίστες μου, δεν σημαίνει πως δεν μου αρέσει πολύ. Αυτός είναι ο αγαπημένος μου δίσκος από τον Βασιλιά.
14. Steve Reich/Kronos Quartet/Pat Metheny - Different Trains/Electric Counterpoint
Σύμπραξη από πολλαπλές κορυφές κι ένα δραματικό, αρκετά σκοτεινό άλμπουμ. Για λάτρεις των τραίνων!
13. Candlemass - Tales of Creation
Για μένα το τελευταίο τεράστιο άλμπουμ των Candlemass. Ήταν το πρώτο που άκουσα και - μειοψηφική άποψη, I know - πιστεύω πως αυτό το Under The Oak είναι ανώτερο. Απο τα καλύτερα τραγούδια ever δηλαδή.
12. Running Wild - Death Or Glory
Αιρετική άποψη νο 8.172: αυτός είναι ο καλύτερος δίσκος που έβγαλε ποτέ το καθαρό γερμανικό power metal (οι Guardian είναι λίγο άλλη φάση), κάθε νότα είναι τέλεια.
11. Γενιά του Χάους - Ρέκβιεμ
Δεν περίμενα την εκτίμηση της ομάδας στο ντεμπούτο! Το Ρέκβιεμ ειναι, θαρρώ, πολύ ανώτερο κι ένα από τα πιο ιδιαίτερα-αινιγματικά έργα της ημεδαπής σκηνής. Αλλόκοτο.
10. Coroner - No More Colour
Οι Coroner συνεχίζουν να είναι υπέρ-γαμάτοι. Από το επόμενο, θα γίνουν τιτάνες!
09. The Cult - Sonic Temple
Στην δική μου δισκοθήκη, το Sonic Temple είναι από τα καλύτερα, αν όχι το απολύτως καλύτερο, εμπορικό hard rock άλμπουμ, από ένα πολύ σπουδαίο γκρουπ. Νιώθω τυχερός που ήμουν στους Metallica το 93 και μπόρεσα να δω τους δω ως support.
08. Einstürzende Neubauten - Haus Der Luge
Μετά από μερικά εξαιρετικά άλμπουμ, οι Neubauten χτυπάνε επιτέλους την φλέβα χρυσού, την τέλεια ισορροπία ανάμεσα σε industrial και μελωδία. Λατρεία.
07. Cardiacs - On Land And In The Sea
Λίγο πιο κάτω από το θεικό ντεμπούτο αλλά, ξανά, μία δουλειά τόσο αμίμητη κι εμπνευσμένη που δύναται να σε αφήσει ακίνητο.
06. Godflesh - Streetcleaner
Τί πόνος, τί δύναμη, τι παρακμή! Οι άλλοι είχαν ακόμα περμανάντ κι οι Godflesh έχουν ήδη πάει την σκληρή μουσική μισό αιώνα μετά. Ακόμα θυμάμαι το σοκ της πρώτης ακρόασης. Τί ντεμπούτο…
Και το TOP 5
5. Savatage - Gutter Ballet
Τι να πει κανείς γι αυτόν τον δίσκο… Αν θεωρήσουμε ότι η πρωτοπορία ανήκει περισσότερο στο extreme metal, το Gutter Ballet είναι από τα ελάχιστα αλμπουμ εντός του κλασικού παραδοσιακού heavy metal που άνοιξε τόσο μεγάλους ορίζοντες. Ταυτόχρονα ένα μνημείο λυρισμού, ομορφιάς, μελωδικού μεγαλείου.
4. The Cure - Disintegration
Εκτιμώ όλες τις περιόδους των Cure, εδω ομως θα σταθώ με τους πολλούς και θα πω πως το Disintegration δεν έχει αντίπαλο στην δισκογραφία τους. Κάθε τραγούδι είναι ένα έπος ανεκτίμητης αξίας. Κάθε τραγούδι με έχει σημαδέψει, αλλάζω αγαπημένο ανά πενταετία. Τώρα διανύω περίοδο Fascination Street, με το rhythm section να αντηχεί στα ονειρα μου.
3. Sabbat - Dreamweaver
Ίσως το πιο “λογοτεχνικό” thrash metal άλμπουμ ever; Το Dreamweaver είναι το παιδί ενός ανώτερου θεού, προφανώς ένα μνημείο μεταλλικού νεοπαγανισμού και η ταυτόχρονη εκτίναξη δύο πολύ σημαντικών μορφών του heavy metal: ο Sneap συστήνεται σαν ΣΠΟΥΔΑΙΟΣ συνθετης, ο δε Martin Walkyier ξεκινάει (και επίσημα) την πορεία του ως ο καλύτερος στιχουργός-στιχοπλόκος που έβγαλε ποτέ αυτή η μουσική. Ένα κλασικό άλμπουμ που πιστεύω πως είναι καλύτερο από όσο του αναγνωρίζεται.
2. Faith No More - The Real Thing
Ήμουν εκεί και θυμάμαι το κράξιμο που έτρωγαν οι FNM ως “rap metal”. Τώρα μπορούμε να συζητήσουμε καλύτερα, πιστεύω, για το αν είναι ένα από τα καλύτερα rock γκρουπ όλων των εποχών - για μένα ισάξιοι με πολλά μεγαθήρια των 70s. Το The Real Thing είναι ο δίσκος που κανείς δεν είδε να έρχεται, ο Patton το μαλακισμένο αμερικανάκι με ταλέντο που καταπίνει πλανήτες, και οι υπόλοιποι η μπάντα που ξεφτιλίζει τα γνωστά rock genres γράφοντας μόνο ύμνους. Κι εγώ να δεχτώ ότι στο μέλλον (το 1992 σίγουρα) έβγαλαν ακόμα σπουδαιότερα άλμπουμ, όμως Zombie Eaters και Epic δεν ξαναβγήκαν ποτέ και από κανέναν.
1. Peter Gabriel - Passion OST
Υπάρχουν πολλοί λόγοι που με κάνουν να πιστεύω ότι το Passion είναι η καλύτερη δουλειά που έβγαλε ποτέ ο τεράστιος Peter Gabriel. Πάντα με ενέπνεε το πως ταξίδεψε σε όλο τον κόσμο για να ηχογραφήσει κάποιους από τους καλύτερους μουσικούς του πλανήτη. Ή ότι αυτό το άλμπουμ (μαζί με το φεστιβάλ WOMAD) θεωρείται η επίσημη εκκίνηση του world music σαν genre. Περισσότερο όμως, οι μυσταγωγικές μελωδίες και οι αινιγματικές ενορχηστρώσεις αυτού του άλμπουμ, προφέρουν δυνατά μεγάλες μουσικές στιγμές και την αθάνατη ηχώ τους.
Εξώφυλλο: Sabbat - Dreamweaver
25 Likes
Fixxxed 
1 Like
Gorilla Biscuits - Gorilla Biscuits
Ρε συ αυτό είναι εξαιρετικό! Προλαβαίνουν να μπουν στη λίστα μου για το 89; Τι φάση, γιατί μόνο ένα EP και ένα LP;
Πολυ χαιρομαι που σου αρεσε! (με συγχωρεις για το ντιλει).
Τρομερη πρωτη κυκλοφορια, και σιγουρα να ακουσεις αυτη την εβδομαδα το LP Start Today, γιατι πρεπει πιστευω να παιξει σε πολλες λιστες και ειναι ακομα καλυτερο απο το EP!! Γενικα οι γοριλλες ειναι επιπεδου Minor Threat στη σημαντικοτητα του hardcore, και διαλυθηκαν στο peak τους (ενω δουλευαν ηδη σε 2ο LP και ειχαν κανει κ ευρωπαικη περιοδεια). Μελη μετα φτιαξαν τους CIV αργοτερα.
Πάντως η αναφορά του στον young Cave είναι πολύ σωστή. Δεν ξέρω αν γενικά σαν άνθρωποι έχουμε πιο ριζοσπαστικές απόψεις όσο είμαστε νέοι και “συντηριτικοποιούμαστε” (σε διαφορετικό βαθμό και από διαφορετική αφετηρία) όσο μεγαλώνουμε.
Συμφωνω, ποσο μαλλον οταν μιλαμε για μια κουλτουρα τελειως ξενη για εμας (royalty/commonwealth). O Nick ειναι 65 χρονων - δεν εχει να αποδειξει τιποτα και σε κανεναν πια. Το οτι παρεστη σε αυτο το ιστορικο γεγονος, τον κανει λιγοτερο ροκεντρολλα? Επρεπε να σκασει με porco dio γραμμενο στο στηθος του οπως εκανε μικρος, για να πικαρει κ αλλο? Εμενα μου αρεσε η καλογραμμενη απαντηση του.
2 Likes
1989
-
Savatage- Gutter Ballet οπαδικο σεντονι εντος
-
Sepultura- Beneath the remains Ο δευτερος πιο τρομπονατος δισκος τους για εμενα, ο πρωτος ερχεται σε δυο βδομαδες
-
Morbid Angel- Altars of madness Φανταστικο songwriting, αμιμητη μιαρη ατμοσφαιρα και ενα μεγαλο βημα μπροστα για το death metal εν γενει
-
Annihilator- Alice in Hell Απο τα κορυφαια μεταλ ντεμπουτα των 80s, η ριφομηχανη ο Jeff δινει ρεστα
-
Queen- The miracle Μονο χιταρες με ουσια
Δευτερη πενταδα
Bolt Thrower- Realm of chaos
Coroner- No more colour
Watchtower- Control and resistance
Sodom- Agent orange
Overkill- The years of decay
25 Likes