Δεύτερη φορά που κάποιος γράφει, για δίσκο που έχω ήδη γράψει.

Ωστόσο, αν κρίνουμε από τα “μεθυσμένα” post που ακολούθησαν το εξαιρετικό κείμενο του @Dr.Feelgood, τότε θα χρειαστούμε και τρίτη δόση.

Συνέλθετε, ρε!

Πάρτε και ένα δικό μου κειμενάκι (στα εγγλέζικα μάλιστα, αμέ) του υπερδίσκου, γιατί πολύ αέρα πήραν μερικοί μερικοί. “Λίγα λόγια” δεν το λες, αλλά είναι ένα κείμενο που έγραψα και με άφησε σχετικά ικανοποιημένο ωστέ να το ποστάρω. Αυτά τα δεκάρια της μουσικής αξίζουν όλα τα κείμενα του κόσμου.

Hall of the Mountain King λοιπόν…

Looking back at the career of Savatage up to this point, the release of the Hall Of The Mountain King may come as a surprise. After their first two releases the band showed some certain commercial proclivities both in Power of the Night and, more clearly, in Fight For The Rock. And then came this here masterpiece, Savatage’s finest hour, an album that brought back the darkness and rawness that characterized their earlier works. Listening to this, I always thought that it could be the logical continuation of The Dungeons Are Calling. It evokes the same kind of atmosphere but the songwriting is more mature and more diverse. In addition, here someone can hear these fine musicians in the top of their form; each member of the band stands out in his respective field, we’re talking about top notch musicianship. Last but not least, anyone who’d want to talk/write about this album, couldn’t do without mentioning Paul O’Neill. This was the first Savatage album that involved him as a producer and that definitely played its role in the sound of this album and of course the future of the band. Say what you will about O’Neill, the man surely had his share of faults but his was a visionary and he knew how to do his job expertly. Anyway, this isn’t the place to analyse the whole Savatage career, so I’m dropping this thing now and I’ll focus on the album.

What we have here is the perfect example of heavy/power metal. This is how you get it done. The album kicks in with “24 Hours Ago” and takes no prisoners. A delicious, crunchy riff by Criss Oliva takes you by surprise and the deed is done, you are captured in the dungeons of the mountain king for the next fourty minutes. First things first, I have to confess that Criss Oliva is my favorite metal guitarist and, along with Mark Reale, he is the most underrated, skilled, inventive guitar player in this thing we call “heavy metal”. His guitar sound is instantly recognizable, he can solo like no other and writes riffs that stuck in your head forever. Here he puts perhaps his best performance. The guitar tone is insane, it is a combination of power and feeling of unparalleled intensity, the damned guitars sound alive! The perfect example is “Legions”. A murky, vicious, groovy riff drives the song before it erupts in a solo that is destined to own you forever and ever. I can’t properly describe what Criss is playing here, it’s one great mystery; he truly stands in the top alone. Ok, ok, he has a handful of worthy companions, don’t shoot. Mind you, despite me being a fanboy and all, I firmly believe that I’m talking objectively here and when I say that Oliva’s playing is something special to grace your ears, I really mean it.

Of course, Criss is only one part of the equation. His brother delivers a stellar performance behind the mic and he is the most significant factor as to the brooding atmosphere this album emits. Hall of the Mountain King takes you for a ride in a land where darkness and madness reign, and John is the perfect guide for this trip. His voice is impressive and he can use it to bestow nightmares upon any unsuspected listener. His vocals range from threatening, infernal shrieks and deranged, raspy, hoarse curses to high pitched screams brimming with emotion. For instance, listen to the classic self titled song of the album, a manic power metal assault that features Oliva at his best. It doesn’t take long to understand that you hear an insane, unbalanced king governing a rather hostile realm and not some typical human being singing a typical song. But that’s just one side of his Majesty and like all Jekyll and Hyde characters, Oliva is also extremely capable of displaying highly emotive performances. “Strange Wings” and “The Price You Pay” prove just that. They are both the “tamer” pieces of the record, with incredible hard rocking leads and more personal, intimate words. Here, John showcases his versatility as a singer and reveals us his human side, sharing his pain and wisdom. I’ll always have a soft spot for “Strange Wings”, which is as simple, and catchy, as it gets but it is executed so passionately that it breaks me every time; plus the climax is otherwordly and, to top it off, Ray Gillen shares the microphone with John at the end, something that takes the song to a whole other level, resulting in what I’d characterize as a profound experience.

Last but not least the rhythm section. Middleton is delivering the goods, the bass is audible, you can hear heavy, tasty licks in every song. He never disappoints but here he provides something more. The sweet bass solo in the intro of “Legions”, the groovy and playful breakdown in “24 Hours Ago”, it is obvious that the bass isn’t just decorative. Combine this with the powerhouse behind the drum kit, aka Steve Wacholz, and you have yourself a fine example as to how a rhythm section should function in a band. Creative playing, with power and imagination. That is something that sadly many metal bands lack, it’s kind of rare to find a rhythm section that provides something beyond the basic stuff. There are of course many bassists and drummers that stand out on their own but only rarely you’ll stumble upon a tight combination of those two. Here you have two very good musicians and the chemistry between them works wonders and that is apparent in each track of Hall Of The Mountain King.

All things considered, what we have here is US metal at its finest, truly a monumental example of the genre. The songwriting is exceptional, varying from raging speed metal tunes like “White Witch” to mid tempo pieces like “The Price You Pay” or the apocalyptic “Devastation”; there is a little bit of everything this music has to offer and everyone here performs his duty superbly. It doesn’t get better than this folks, just press play and get ready for one hell of a ride.

Και να φανταστείς ότι ήμουν σίγουρος πως κάποιος στο παρελθόν είχε γράψει. Και υποτίθεται ότι το έψαξα μέσα από τον “φακό”, αλλά μου έβγαζε μόνο το “Poets and Madmen”, όπως και εκείνο το κείμενο για τους Circle II Circle.

Βρε @Dr.Feelgood καλά έκανες! Αφού βλέπεις ότι ορισμένοι δεν βάζουν μυαλό .

Να και η τρίτη δόση από τον αγαπημένο μου τυπάρα.

Επίσης, αναφορικά με το παρακάτω:

Μην ξεχνιόμαστε, ε; “Watcher in the Sky”.

Όσο κι αν ευχαριστιέμαι τα άνωθεν ποστς ταπισερι (το επικό του σεντονιού) για το King of the Mountain Hall (έτσι το ζήτησα κάποτε από έναν μοιροκαμενο υπάλληλο των Μετροπολις), δυστυχώς δεν έχω την ίδια ευχερεια στο γραπτό λόγο. Οποτε, θα κάνω την ανάγκη φιλοτιμία και θα τιμήσω τον τίτλο του θρεντ αυτού.

Στην ερώτηση «τι είναι μέταλ;» η απάντηση είναι μια και μοναδική, το Hall of the Mountain King.

Αυτά από μένα, παρακαλώ συνεχίστε

Χυμα και ανοργανωτα, οπαδικα και ακουγοντας το δισκο παραλληλα και χωρις καμια επιθυμια κοντρας με τον φιλτατο @Dr.Feelgood (αλλωστε το Hall γαμει) αλλα με μονη επιθυμια να δειξω τι σημαινει για εμενα το Gutter Ballet, παραθετω τις σκεψεις μου για αυτο.

Οι Savatage, μετα τα πολυ ελπιδοφορα και πολυ αξιολογα Sirens και Power of the Night, ειχαν την εμπνευση να κυκλοφορησουν το Fight for the Rock, το οποιο δεν σας κρυβω πως το ξανακουσα με αφορμη την τελευταια αναβιωση του θρεντ τους μετα απο 20 χρονια ή κατι τετοιο, και παραλιγο να κοιμηθω απανω μου.Ευτυχως, μεσα στις παμπολλες δισκαρες που κυκλοφορησαν το 1987 ηταν και η επιστροφη των Savatage με το Hall of the Mountain King και ο τελευταιος δισκος τους στον οποιο παιζουν US power, με τη μοναδικοτητα βεβαια των αδερφων Oliva να βγαζει ματια και να τους ξεχωριζει ηδη.

Αυτο ομως που εγινε το Δεκεμβριο του 1989 ηταν μια μεγαλη παγιδα στο μουσικο τυπο της εποχης, που σιγουρα θα ειχε βαλθει να βγαζει λιστες με τα καλυτερα της δεκαετιας που εφευγε. Βγηκε ενας απο τους (το πολυ 5-10) καλυτερους δισκους της δεκαετιας, το Gutter Ballet.

ab67616d0000b273b643126b59abf532d371302f640×640 154 KB

Εδω οι Savatage ειναι πλεον κατι το μοναδικο στην ιστορια του heavy metal (και της μουσικης), ειναι πλεον μια μπαντα με απολυτως μοναδικο ηχο, δεν ειναι ουτε power metal ούτε heavy metal ουτε τιποτα, ειναι απλα Savatage. Η’ παλιοι Savatage μπολιασμενοι με ακομα μεγαλυτερες δοσεις QUEEN και art rock και παραπανω ευαισθησιας και οπως θελετε πειτε το.

Το of rage and war ξεκιναει ομορφα το δισκο, φανταστικο μπασακι ολα γαμω και μεχρι που ακουμε τις πρωτες νοτες του ομωνυμου Gutter Ballet τρι-τρι-τιν-τιν και ξαφνικα μπαμ μπουμ τα τυμπανα ω να σου γαμησω τι ακουω σιγουρα ειπε ο ουτε 15χρονος τοτε Παργαλατσος και ερωτευτηκε τους Savatage εφ ορου ζωης. Μαγικη συνθεση.

Για να συνελθουμε απο το πρωτο χτυπημα λοιπον ακουμε ενα πανεμορφο ιντερλουδιο (Temptation Revelation) με στοιχεια συμφωνικης μουσικης (που ηδη ειχαν εμφανισει βεβαια, αλλα σταδιακα γινονται ακομα περισσοτερα) και

I don’t know where the years have gone

Μετα ακολουθουν πεντεμισι λεπτα ανατριχιλας και ενα απο τα μεγαλυτερα κομματια που εχει γεννησει η μουσικη μας, το When the crowds are gone

I never wanted to know
Never wanted to see
I wasted my time till time wasted me
Never wanted to go
Always wanted to stay
Cause the person I am are the parts that I play
So I play and I plan
And hope and I scheme
To the lure of a night
Filled with unfinished dreams
And I’m holding on tight
To a world gone astray
As they charge me for years
I can no longer pay

Τι? Πως?Που?

Turn 'em on again

Οτι καλυτερο εχει υπαρξει

And the lights
Turn them off my friend
And the ghosts
Well just let them in
Cause in the dark
It’s easier to see

Κλαμα

Αλλο ενα φανταστικο ιντερλουδιο (Silk and Steel) ακολουθει, χαλαρωνοντας τη διαθεση μας γιατι τωρα ερχεται το ultra πορωτικο She’s in love, ριφαρες, φοβερες πινελιες και σολο του Chris, Jon θεοτητα, Middleton μπασακι γαμω. Δεν εχει να ζηλεψει απολυτως τιποτα απο τα αντιστοιχου υφους κομματια στο Hall of the Mountain King θα πω, τα περισσοτερα κερδιζει κιολας.

Σειρα εχει το στοιχειωμενο Hounds (They roam the countryside till morning’s light αυτο μονο ο Jon μπορει να το πει ετσι). Ριφαρες παλι, μελωδιες απο αλλο πλανητη, ατμοσφαιρα, το Gutter οσο το ακους ειναι ο καλυτερος δισκος του συμπαντος. Jon παλι γαμει, Chris κενταει, μην τα ξαναγραψω αυτα ισχυουν σε ολα τα κομματια.

Μετα λοιπον το πανεμορφο σολο σιγα σιγα στο 3:40 περιπου εχουμε ενα θεικο περασμα καπου αναμεσα στον ρομαντισμο και την παρανοια, savatage δηλαδη

They hunt you down … hunt you down

Και σαν να μην εφτανε αυτο μετα από ενα λεπτο εχουμε ριφαρα, κραυγες, σολαρες, χενταμπανκιν αναποφευκτο, σε ενα κομματι που ηταν ηδη επος. Και κλεισιμο παλι ατμοσφαιρικο. Ρε τι δισκαρα ακουμε.

Leadακι συντομο πανω σε ριφαρα στην αρχη του Unholy (επειδη ο Chris ηταν μεγαλος μερακλης) σκληρη η συνεχεια κατι θεικες μελωδιες αναμεσα, υπνωτιστικο κλεισιμο, γαμω.

Timmy went out to play
With the friends he made
Why did they send him away
He drove his mommy mad
His daddy he ran
They didn’t understand
Now he gazes his cold nights through
Reliving all of the things he’s do
If he only had another chance
If that was all he had

Μοναδικη εισαγωγη σε ενα κομματι που αναφερθηκε ως το αδυναμο του δισκου, δεν θα το ελεγα βεβαια, γιατι απλα δεν υπαρχει ουτε νοτα περιττη σε αυτη την δισκαρα. Ριφαρες μετα την εισαγωγη λοιπον του Mentally Yours και οι περιπετειες ενος - εκ παιδικων τραυματων- παραφρονα χαρακτηρα σε ενα πολυ ωραιο κομματι με ακομα καλυτερο κλεισιμο.

Ακολουθει ενα απο τα καλυτερα ομως κομματια του δισκου (που μαζι με- καταλαβατε ποια δυο σιγουρα- συν το hounds και το she’s in love συνθετουν την πενταδα των καλυτερων) Φυσικα αναφερομαι στο Summer rain

Time only heals If you’re letting go

Νταξει μεγαλο επος

And do you know
How it feels inside
To be all alone
A fool and his pride

Υπεροχο.

Ο δισκος λοιπον κλεινει με το Thorazine Shuffle που μετα την (επισης στοιχειωμενη και ελαφρως παρανοικη) εισαγωγη μπαινει με ριφαρα σουπερ ρυθμικη και σουπερ μελωδικη. Οσο για τις κραυγες του Jon

It’s time to do the Thorazine shuffle
It’s the Thorazine shuffle

Δεν εχω λογια.

Βγαλανε και αλλους τεραστιους δισκους στη συνεχεια (Streets, Edge of Thorns, Dead Winter Dead, The Wake of Magellan) αλλα στην παργαλατσικη καρδουλα μου αυτος εχει παντα την πιο εκλεκτη θεση.

Καλά όλα αυτα που λέτε, αλλά power metal γιατί?

Γιατί ο ήχος του ανήκει σε αυτό που λέμε αμερικάνικο power metal. Ενδεικτικά κάτω από την ταμπέλα ανήκουν οι (παλιοί) Savatage, Riot, Jag Panzer, Vicious Rumours. Μην σκέφτεσαι την Ευρωπαϊκή πλευρά με Gamma Ray, Stratovarius etc.

ΥΓ. Κάνω την επεξήγηση γιατί αν έχω καταλάβει καλά, δεν είναι τόσο ο ήχος σου και ίσως να μην γνώριζες. Δεν παίζω τον ξερόλα/σόρρυ αν παρεξήγησα!

Και Crimson Glory , και Queensryche πριν το mindcrime για να εμπλουτίσω τα παραδείγματα

US power λοιπόν, αν και οι πρώτοι που μου ήρθαν στο μυαλό ήταν Helstar και ήμουν λίγο έτσι

Γι αυτό όταν λέμε “από τους καλύτερους power metal δίσκους”, θέλει και άλλο χαρακτηριστικό δίπλα αν δεν εννοούμε το Ευρωπαϊκό. Θα μου πείς, “που κολλάς ρε μαν?”, δεν έχεις άδικο, απλά έφαγα λίγο σκάλωμα. Άλλο το heavy metal on steroids(US power) και άλλο το ευρωπαικό power.

Για εμενα ειχαν ηδη “φυγει” απο το ιδιωμα με το (φανταστικο) Rage for Order, αλλα το Warning σιγουρα ναι!

Αααχχχχχ

Το κατεβαζω τωρα στο κινητο ελπίζοντας αυριο το πρωι 5 η ωρα που θα πηγαίνω στη δουλειά με το ποδηλατο να βρεχει.

Δεν βγαινουν τετοια αλμπουμ σημερα.

Μαν σε ειχα στο νου μου οταν ξεκινησα να γραφω το ποστ. Εννοειται το στυλ σου δεν αντιγραφεται, δεν θα ειχε και νοημα, αλλα δανειστηκα λιγο απο τον αυθορμητο τροπο γραφης!!

Θελω να πιστευω/Ελπιζω/Μακαρι να βγαινουν και σημερα τετοιοι δισκοι, που μετα απο 1-2 δεκαετιες θα εχουν αποκτησει μεσα μας το αποτυπωμα - ή εστω κατι κοντινο σε αυτο- αριστουργηματων οπως το Gutter Ballet, θα δειξει. Οσο και να μας ενθουσιαζει ενας καινουριος σχετικα δισκος, ο χρονος ειναι που τον κατατασσει στους κλασικους και πολυ αγαπημενους.

Τέλεια θεματική για topic, τόλμησέ το!

Και το No Remorse ξεκινάει με solo

Καλά ναι, κι άλλα τώρα που το σκέφτομαι: “Captor of sin”, “Since I 've been loving you” και λέω να μην πιάσω καν όλο το classic/hard rock φάσμα με guitar heroes των 60’s-70’s.

Εγώ πάλι λέω, μιας και το topic είναι αρκετά ελεύθερο σαν θεματολογία, να επεκταθούμε πάνω στο US power metal για το οποίο έγινε εν συντομία λόγος εδώ αλλά και αλλού απ’ ότι παρατήρησα.

Το US power metal λοιπόν ή USPM ή US metal σκέτο είναι ένας όρος που χρησιμοποιείται για να προσδιορίσει όλα εκείνα τα συγκροτήματα και τους δίσκους που βγήκαν μεταξύ 1983 και 1989 από την βόρειο Αμερική (κυρίως ΗΠΑ προφανώς αλλά και Καναδά), των thrash σχημάτων (που επίσης αγαπάμε!) εξαιρουμένων – αν και τα όρια τείνουν να αλληλοεπικαλύπτονται, όπως και οι ταμπέλες εκείνη την εποχή!

Όσοι διαβάζετε αυτά που γράφω εδώ αλλά και αλλού στο forum, μάλλον έχετε καταλάβει ότι είναι το αγαπημένο μου παρακλάδι στο metal, κάτι απόλυτα φυσιολογικό (!) μιας και εδώ μιλάμε για μια μεγάλη δεξαμενή ποσοτικά αλλά και ασυναγώνιστη ποιοτικά, όπως και για ένα αρκετά ευρύ φάσμα από πλευράς μουσικού ύφους, που είχε βέβαια μια κοινή αφετηρία, το NWOBHM - των Judas Priest συμπεριλαμβανομένων.

Όλα αυτά τα αμερικάνικα σχήματα λοιπόν, πήραν το NWOBHM αφαίρεσαν τα 70s/hard rock/blues στοιχεία, πρόσθεσαν ταχύτητα, ένταση, solos, εν ολίγοις πρόσθεσαν… Δύναμη (power!) Σχηματικά και όχι περιοριστικά, μπορούμε να πούμε ότι αν οι thrash μπάντες ξεκίνησαν εμπνεόμενες από τα album των Maiden με τον DiAnno, οι USPM σύγχρονοι τους επηρεάστηκαν από τα Piece of Mind και Powerslave!

Το USPM διακρίνεται χοντρικά σε δύο βασικά ρεύματα. Υπάρχει το επιθετικό παρακλάδι (Jag Panzer, Liege Lord, Vicious Rumors, Griffin κλπ), που με τη σειρά του μπορεί να παρεκτρέπεται είτε σε speed (Helstar, Agent Steel, Savage Grace, Metal Church που μπαίνουν και στα χωράφια του thrash ), είτε σε επικές ατραπούς (Omen, Brocas Helm, Manilla Road, Cirith Ungol –πιο doom αυτοί!), και υπάρχει και το μελωδικό/progressive όπου συναντάμε μπάντες όπως οι Crimson Glory, οι Heir Apparent , Chastain, Titan Force, Fifth Angel, Lizzy Borden κλπ (δεν ξέρω αν γίνεται αντιληπτό, αλλά προσπαθώ να συγκρατηθώ με το namedropping!)

Πολλά από αυτά τα συγκροτήματα δεν μακροημέρευσαν, όμως υπάρχουν και περιπτώσεις που κάποιοι είχαν μια μεγάλη σε διάρκεια καριέρα και μοιραία ξέφυγαν από τα όρια του ιδιώματος.
Χαρακτηριστικά παραδείγματα οι Queenryche που αρίστευσαν (και) στο πεδίο του USPM στο πρώτο τους EP και στο Warning, και δεν ξανάπαιξαν ποτέ έτσι (και πολύ καλά έκαναν αν κρίνουμε από τα Rage For Order και Operation Mindcrime που ακολούθησαν!), οι Fates Warning που απομακρύνθηκαν από το USPM μετά τα τρία πρώτα τους (και επίσης πολύ καλά έκαναν!), και οι προαναφερθεντες Savatage που ο χαρακτηρισμός USPM τους αγγίζει (βαριά) μέχρι το Hall of the Mountain King πριν υιοθετήσουν αυτό το μελιστάλαχτο Broadway metal ύφος που νομοτελειακά κάποια στιγμή τους έβαλε στον πάγο για χάρη των πιο προσοδοφόρων TSO. Να μην ξεχάσω και την ιδιάζουσα περίπτωση των Riot, που έπαιξαν US power σε ένα προχωρημένο σημείο της καριέρας τους και προσέφεραν μάλιστα ένα από τα μνημεία του ήχου, μιλάω φυσικά για το Thundersteel!

Παρεμπιπτόντως όλα αυτά με αφορμή τα παραπάνω, δεν ήθελα να επεκταθώ… πολύ, αδυναμίες είναι αυτές!

Να επεκταθείς…

Αν μάθω στο μέλλον ότι κάποιος σκοπεύει να γράψει διδακτορικό ή έστω και μεταπτυχιακό με πολύ συγκεκριμένες χαρακτηριστικές αναφορές στους ήχους και τα παρακλάδια, θα του στείλω αυτό και θα του αναφέρω “βάλ’ το όπως στο στέλνω” και στην παραπομπή θα βάλεις "Ian Metalhead, “…Με λίγα λόγια”, πηγή Rocking.gr - forum, Αθήνα 2022.

Αν εξαιρεσεις οτι ειναι παοκτσης (ελα τωραααα ) επινα ανετα μπυρα μαζι με Ίαν να τον αφηνω να μιλαει για μουσικη.