Να επεκταθείς… 
6 Likes
Αν μάθω στο μέλλον ότι κάποιος σκοπεύει να γράψει διδακτορικό ή έστω και μεταπτυχιακό με πολύ συγκεκριμένες χαρακτηριστικές αναφορές στους ήχους και τα παρακλάδια, θα του στείλω αυτό και θα του αναφέρω “βάλ’ το όπως στο στέλνω” και στην παραπομπή θα βάλεις "Ian Metalhead, “…Με λίγα λόγια”, πηγή Rocking.gr - forum, Αθήνα 2022.
7 Likes
Αν εξαιρεσεις οτι ειναι παοκτσης (ελα τωραααα 
) επινα ανετα μπυρα μαζι με Ίαν να τον αφηνω να μιλαει για μουσικη. 
5 Likes
Γενικότερα ως Power Metal στα late 80’s που ξεκίνησα να ασχολούμαι με την μουσική, χαρακτηρίζονταν σχήματα που ακροβατούσαν ανάμεσα στον κλασικό metal ηχο και το thrash. Θυμάμαι χαρακτηριστικά μέχρι και οι Running Wild να θεωρούνται ως power… πάντως καμιά σχέση με τραλαλά και στρουμφάκια που καπηλευτήκαν τον όρο στην πορεία.
3 Likes
Διαβαζοντας το πρωτο ποστ αυτου του thread, το οποιο εγινε στις 12 Μαρτιου του 2020, δηλαδη μια μερα πριν γινει η μεταβαση σε μια νεα κανονικοτητα στις περισσοτερες χωρες του Δυτικου κοσμου, επαληθευσα το οτι αν και μεχρι τωρα εχουν γινει αναρτησεις αφιερωμενες σε δισκους καλλιτεχνων, δεν υπαρχει πουθενα καποιος κανονας που να απαγορευει αναρτησεις για προσωπα. Βεβαια ακομα κι αν υπηρχε τετοιος κανονας καπου, θα τον παραβιαζα για να πω δυο λογακια για την αγαπημενη μου Dolores O’Riordan, και οχι για καποιον δισκο των Cranberries. Και οταν λεω δυο λογακια εννοω κανα δυο χιλιαδες.
Καλοκαιρι 1990
Πριν 32 χρονια, σε μια μικρη πολη της Ιρλανδιας με το ονομα Limerick, ο 17χρονος τοτε Niall Quinn ενημερωνει τα αδερφια Noel και Mike Hogan (17 και 19 ετων) και τον Fergal Lawler (19), οτι αποχωρει φιλικα απο την alternative rock μπαντα που ειχαν, και μερικες βδομαδες αργοτερα τους προσεγγιζει και τους λεει οτι η κοπελα του εχει μια ταλαντουχα φιλη που τραγουδαει και ψαχνει για συγκροτημα. Η 18χρονη τοτε Dolores περναει απο audition για την θεση της τραγουδιστριας στους Cranberries, οι οποιοι μαλλον δεν ηξεραν οτι ουσιαστικα αυτοι περασαν απο audition για την Dolores και τις φιλοδοξιες της.
Ιουλιος 1993
Σε ηλικια 12 ετων, μολις ειχα τελειωσει την ΣΤ΄ Δημοτικου και γνωριζα ηδη πως δε θα εβλεπα τους καλους μου φιλους απο Σεπτεμβριο, καθως οι γονεις μου με ειχαν ηδη ενημερωσει οτι μετακομιζουμε σε αλλη γειτονια της Αθηνας, και αρα στο Γυμνασιο δε θα ηξερα κανεναν. Παρολα αυτα, μου υποσχεθηκαν οτι θα πηγαινουμε καθε Σαββατοκυριακο πισω στην παλια γειτονια για να βλεπω τον φιλο μου τον Θωμα απο την πολυκατοικια, τον Νικο και τον Κωστα απο το σχολειο, και τον Andy απο την Αλβανια στην παρεα της παιδικης χαρας που παιζαμε μπαλα. Αυτο προφανεστατα δεν συνεβη ποτε, και οι επισκεψεις αρχισαν να γινονται ολο και πιο σπανιες οσο περνουσαν οι μηνες και τα χρονια.
Φθινοπωρο 1994
Ενα χρονο μετα επισκεφτηκαμε οικογενειακως την οικογενεια του Θωμα, και τα παιδια αραξαμε στο υπνοδωματιο των γονιων του, παιζοντας επιτραπεζια παιχνιδια με την τηλεοραση ανοιχτη. Ξαφνικα σκαει ενα περιεργο ασπρομαυρο βιντεο με κατι στρατιωτες, μερικα παιδακια που παιζουν με κατι καδρονια, και μια απαστραπτουσα γυναικα που φοραει ενα περιεργο χρυσο κοσμημα στο κεφαλι και ειναι και η ιδια βαμμενη χρυση. Καπου εκει ξεκινησε και η αγαπη που ειχα και εχω για αυτο το γλυκο μικροσκοπικο κοριτσι απο την Ιρλανδια με το “αγοριστικο” κουρεμα και τα λαμπερα ματια.
Καλοκαιρι 1995
Η Ντολορες ειναι πλεον σχεδον 24 χρονων, εγω εχω κλεισει τα 14, και ενω ακουγοντας το No Need To Argue για περιπου 400η φορα εγω κανω ονειρα απλα να την δω απο κοντα καποια μερα, αυτη εχει αρχισει να κατακταει τον κοσμο με την ερωτευσιμη φωνη της και την μουσικη που γραφει με τους Cranberries. Μια τυχαια Κυριακη εχουμε οικογενειακη βραδια ταινιας με μακαρονια και κιμα, και η ταινια που επιλεχθηκε αναμεσα στις διαφορες Νεες Κυκλοφοριες στο Βιντεο Κλαμπ ηταν το “In The Name Of The Father” του Jim Sheridan. Θα μπορουσα να γραψω αλλες δυο χιλιαδες λεξεις μονο για αυτην την ταινια, που αποτελει σταθερα μια απο τις δεκα αγαπημενες μου ταινιες απο τοτε, αλλα θα αντισταθω στον πειρασμο. Δεν γινεται ομως να μην αναφερω οτι καπου εκει αρχισε να βγαζει ακομα μεγαλυτερο νοημα το καλυτερο grunge τραγουδι ολων των εποχων και το συγκλονιστικο βιντεο του.
Απριλιος 1999
Το 18χρονο κοριτσι που δεν ειχε λεφτα ουτε για ενα σακουλακι πατατακια δεκα χρονια νωριτερα, ειναι πλεον μια απο τις πιο πλουσιες γυναικες της Ιρλανδιας, εχει φερει στον κοσμο το πρωτο της παιδι, και η μπαντα της κυκλοφορει το 4ο αλμπουμ της, ενα απο τα καλυτερα τους. Οι στιχοι της εστιαζουν σε θεματα οπως η μητροτητα, η παιδικη βια, το διαζυγιο και αλλες καταστασεις που εχουν να κανουν με την οικογενεια. Μεγαλωμενη σε ενα συντηρητικο και εντονα θρησκευτικο περιβαλλον απο καθολικη οικογενεια, η Ντολορες ειχε πεσει δυστυχως θυμα σεξουαλικης κακοποιησης ως παιδι, και ως εκ τουτου ειχε θεματα ψυχικης υγειας πολυ συχνα στην ζωη της. Το Bury The Hatchet ειναι το αποτελεσμα ολων αυτων των ζυμωσεων, και μουσικα και στιχουργικα, και συνοδευει μια αρκετα εντονη περιοδο και της δικης μου ζωης, με προετοιμασια για πανελλαδικες εξετασεις, κεραυνοβολο ερωτα απο το πουθενα, και εν τελει με εισοδο στην φοιτητικη ζωη λιγους μηνες αργοτερα.
Ιουλιος 2000
Την πρωτη του μηνος κι ενω εχω δωσει μαθημα την ιδια μερα νωριτερα και αρα βρισκομαι κατω στον Πειραια ηδη, αποφασιζουμε με κατι συμφοιτητες και συμφοιτητριες να περασουμε ολη τη μερα μαζι και να παμε στην συναυλια το βραδυ στην προβλητα. Αν και εκεινη την περιοδο η μαγνητικη ελξη που ενιωθα για την Ελισαβετ απο το Πασαλιμανι ηταν αρκετα ισχυρη, κατα την διαρκεια της συναυλιας ο μαγνητισμος της Dolores εκανε την πυξιδα μου να σπασει σε χιλια κομματια, καθως το ονειρο μου να την δω απο κοντα επιτελους εγινε πραγματικοτητα.
Ιανουαριος 2012
Τα χρονια εχουν περασει, οι Cranberries εχουν ηδη διαλυθει και επανενωθει, η Ντολορες εχει βγαλει δυο δισκους μονη της, κι εγω ειμαι πλεον μονιμος κατοικος Αμερικης ηδη για δυομιση χρονια. Η Ελισαβετ αποτελει πρωην φιλη καθως καποιες χρονιες ηθελε αυτη να ειμαστε παραπανω απο φιλοι, καποιες χρονιες ηθελα εγω, και εν τελει ευτυχως δεν συγχρονιστηκαμε ποτε. Καθως πινω τον παγωμενο καφε μου μεσα στο καταχειμωνο, διαβαζω την ειδηση για νεο δισκο απο την αγαπημενη μου μπαντα μετα απο 11 χρονια και αυτοματως χαμογελαω μεχρι τα αυτια απο αγνη αγαπη για την παιδικη μου αδυναμια. Το Roses που ακολουθησε μπορει να μην ηταν κοσμογονικος δισκος, αλλα αυτο δεν εχει απολυτως καμια σημασια. Μερικες φορες, αρκει να ακους εναν δισκο και να νιωθεις οτι θα παραμεινεις για παντα παιδι
Ιανουαριος 2018
Δεν εχω την παραμικρη ιδεα τι ακριβως εκανα στις 15 Ιανουαριου του 2018, αλλα κατα πασα πιθανοτητα ηταν μια εντελως φυσιολογικη μερα, μεχρι την στιγμη που εμαθα πως η λατρεμενη μου για πανω απο δυο δεκαετιες Dolores O’Riordan ειχε φυγει απο την ζωη στην ηλικια των 46 ετων, αφηνοντας πισω 3 παιδια. Δε νομιζω οτι εχω νιωσει ποτε ξανα τετοια θλιψη για τον θανατο καποιου ανθρωπου που δεν γνωριζα, ειδικα μιας και οι αρχικες αναφορες μιλουσαν για αυτοκτονια. Τα τελευταια 5 χρονια της ζωης της δυστυχως ηταν πολυ ασχημα. Ο γαμος της διαλυθηκε το 2014 μετα απο 20 χρονια, την ιδια χρονια ειχε ενα ατυχες περιστατικο με πολυ ασχημη και βιαια συμπεριφορα κατα την διαρκεια πτησης για το οποιο μπηκε σε ψυχιατρικη κλινικη για 3 εβδομαδες, ενω το 2015 διαγνωσθηκε με διπολικη διαταραχη.
Αυγουστος 2022
Στις προσφατες διακοπες μου στην Ελλαδα καπως τα εφερε ετσι η μοιρα ωστε να “αναγκαζομαι” να εναλλασσω την ενδειξη στο ραδιοφωνο του Mazda 3 που νοικιασα μεταξυ του 963 και του 969, ωστε να ακουω μουσικες που αν και χιλιοακουσμενες, τουλαχιστον μπορω να απολαυσω σε ικανοποιητικο βαθμο. Αυτες τις 21 μερες που περασα στην πατριδα λοιπον, ακουσα αρκετες φορες την πολυαγαπημενη φωνη της Dolores και θυμηθηκα τις εφηβικες μερες μου, αλλα και την ιδια. Δεν ειμαι σιγουρος οτι μπορω να εκφρασω πληρως την στεναχωρια μου για το πως τελειωσε η ιστορια αυτης της γυναικας και για το κενο που αφησε. Ο θανατος της τελικα επηλθε απο πνιγμο στην μπανιερα του ξενοδοχειου στο οποιο διεμενε στο Λονδινο, λογω υπερβολικης καταναλωσης χαπιων και αλκοολ.
Το μονο που ξερω, ειναι οτι ηθελα να γραψω λιγα λογακια, ως ωδη σε αυτο το υπεροχο κοριτσι απο το Limerick. Δυστυχως η Ντολορες δεν καταφερε να κερδισει τους δαιμονες που την ταλαιπωρησαν σε πολλα σταδια της ζωης της, αλλα τουλαχιστον εχουμε την μουσικη της και τα μαγικα φαλτσετα της να μας συντροφευουν για παντα. Ολα αυτα τα χρονια μετα απο το μακρινο 1994 και την πρωτη μου επαφη με την καταπληκτικη αυτη προσωπικοτητα και φωνη, εχοντας λατρεψει καθε ταινια του Sheridan που εχω δει, το μονο που εχω να πω ειναι οτι μακαρι να μην ειχα ακουσει ουτε νοτα απο την φωνη της αν αυτο με καποιον μαγικο τροπο μπορουσε να γυρισει τον χρονο πισω και να της δωσει μερικες ευτυχισμενες δεκαετιες ζωης ακομα.
Αυτα τα λιγα. Συγγνωμη για την μιζερη αναρτηση.
Ολα καλα θα πανε. Να εισαι καλα Ντολορες οπου και να εισαι.
19 Likes
Κ συ να σαι καλα ρε κουιντομ
1 Like
Λατρεία για την αυτοβιογραφία του @QuintomScenario, δοσμένη υπό μουσικό πρίσμα.
Για The Cranberries, εν γένει, καρδούλες αβίαστες. Σπουδαίο και ιδιαίτερο συγκρότημα.
Για την O’Riordan, εν προκειμένω, τι να (πρωτο)πεί κανείς; Ίσως μία φορά κάθε 50-60 χρόνια, να βγαίνει και μία τέτοια φωνάρα.
Και είχα στο πρόγραμμα να γράψω κάποια στιγμή για το “Bury the Hatchet”, αλλά νομίζω με έβγαλε από τον κόπο ο QS.
2 Likes
Καλα ουτε καν πλησιαζει, 3-4 αναμνησεις που συνδεθηκαν με την φωνη της λατρεμενης ειναι απλως
Δεν εννοούσα μόνο το παραπάνω κείμενο, αλλά και παλαιότερα που έχεις γράψει στο παρόν topic, όπως και σε έτερα (Metallica κ.λπ.).
1 Like
Συνεχίζοντας από εκεί που μείναμε την τελευταία φορά…
Οι Apollo Ra είναι η αδιάψευστη απόδειξη πως όσο βαθιά και να σκάψεις στο USPM, όλο και κάποιος θησαυρός θα περιμένει να τον ανακαλύψεις! Το εν λόγω σχήμα από το Maryland κυκλοφόρησε μόλις δύο demo το 1989, με το δεύτερο να είναι στην ουσία κανονικό album μιας και αποτελείτο από 11 κομμάτια συνολικής διάρκειας 42 λεπτών, με τον έμπειρο Carl Canedy να έχει επιμεληθεί την παραγωγή.
Ακούγοντας το, εύλογα συμπεραίνει κάποιος ότι το συγκρότημα με το εμπνευσμένο όνομα που συνδύαζε τις κατεξοχήν ηλιακές θεότητες της ελληνικής και αιγυπτιακής μυθολογίας, διέθετε όλα τα εχέγγυα για μια επιτυχημένη πορεία στο χώρο.
Κυρίως και πρωτίστως είχαν τα τραγούδια. Κινούμενοι σε ένα ύφος που εκτείνονταν από τους πιο “αιχμηρούς” Crimson Glory (ή τις πιο φινετσάτες στιγμές του “Ample Destruction” αν προτιμάτε), έως τους πρώιμους Savatage, με κάποιες progressive “υπόνοιες”, συγκέντρωναν όλα τα θέλγητρα του USPM, ενώ με το “Ra Pariah” (πόσο γοητευτικά οξύμωρο ο τίτλος!) δημιούργησαν έναν από τους Ύμνους του είδους! Επιπροσθέτως, στο πρόσωπο του Daniel Miller είχαν βρει έναν τραγουδιστή που έδειχνε ικανός για τα πάντα! Σαγηνευτικός στις μεσαίες συχνότητες κι αποστομωτικός όταν αποφάσιζε να ανέβει… ψηλά, ο Miller ήταν η ενσάρκωση του ιδανικού για την τόσο νευραλγική για το είδος θέση! Πέρα από το ατομικό τους ταλέντο, η μπάντα επιπλέον εντυπωσιάζει έχοντας τον “αέρα” πεπειραμένων μουσικών και όχι πρωτοεμφανιζόμενων που γράφουν το demo τους.
Επιχειρώντας όμως το 1989, μια χρονική στιγμή όπου το USPM έπνεε τα λοίσθια από πλευράς απήχησης, με όσους δεν είχαν διαλυθεί να έχουν ήδη προχωρήσει προς άλλες κατευθύνσεις, αυτό που δεν είχαν υπέρ τους οι Apollo Ra ήταν οι ευνοϊκές συγκυρίες, κάτι που δυστυχώς αρκούσε για να τους καταδικάσει στην αφάνεια όσο καταπληκτικό κι αν ήταν το υλικό τους.
Η φήμη που ακολούθησε το συγκρότημα στους σχετικούς κύκλους όμως, σε συνδυασμό με την αναζωπύρωση του ενδιαφέροντος για τον συγκεκριμένο ήχο, έφεραν έστω και με καθυστέρηση την κανονική κυκλοφορία του “Ra Pariah” δίνοντας την ευκαιρία στις νεώτερες γενιές οπαδών να γνωρίσουν ένα obscure αριστούργημα!
17 Likes
Σ αγαπάω 
Δεν το περίμενα. Απίστευτο πορωτικο αλμπουμ ή πορωτικα απιστευτο αλμπουμ.
-καλοι ρε αυτοι οι απολο ρα;
-γαμανε.
4 Likes
Electric Sun “Earthquake” (1979)
Όταν σκεφτόμουνα να γράψω γι’ αυτόν τον δίσκο εδώ, ήμουν έτοιμος να σχολιάσω ότι μιλάμε για ένα album (ή και συγκρότημα ακόμα) που ουδέποτε βλέπεις ν’ αναφέρεται σε μουσικά άρθρα ή αφιερώματα. Κι όμως, με μεγάλη έκπληξη είδα ότι το album συμπεριλαμβανόταν στο πρόσφατο αφιέρωμα του Hammer στα 70’s -νομίζω επρόκειτο για την πρώτη ξεχωριστή αναφορά που είδα στους Electric Sun πέρα από το κλασικό «υπήρχε και μία μπάντα που έφτιαξε ο Uli Jon Roth μετά την αποχώρησή του από τους Scorpions» σε αφιερώματα των Scorpions.
Είχα μεγάλη περιέργεια ν’ ακούσω το συγκεκριμένο album, κυρίως για να καταφέρω να εκτιμήσω καλύτερα την όλη αξία/συνεισφορά του Uli στους Σκορπιούς. Τελικά ισχύει ότι η «Uli-περίοδος» των Scorpions δεν είναι φυσικά μόνο «Uli-περίοδος», αλλά και… Shenker και Meine, εννοώντας μ’ αυτό ότι είναι άδικο να «χρεώνουμε» την ανεπανάληπτη ποιότητα των 4 κλασικών δίσκων αποκλειστικά και μόνο στα χαρίσματα ή τις μουσικές εμπνεύσεις του κιθαρίστα, αφού εξίσου (ίσως και μεγαλύτερη) συνεισφορά στην ηχητική κατεύθυνση της περιόδου είχε και ο γνωστός πυρήνας του συγκροτήματος.
Αυτό φαίνεται ακόμα πιο ξεκάθαρα στο “Earthquake”, αφού εδώ υπάρχουν όλα τα στοιχεία-ταυτότητα του Uli που είχε εισάγει και στο δικά του κομμάτια στους Scorpions, μόνο που είναι εντελώς απογυμνωμένα απ’ οτιδήποτε εκτόξευε τα κομμάτια των Scorpions σε δυσθεώρητες κορυφές. Χοντρικά μιλώντας, στο “Earthquake” θα βρει κανείς τις γνωστές Hendrix αναφορές, μερικά επικά heavy riffs που θυμίζουν Σκορπιούς (κάποια εντελώς heavy metal, π.χ. το μεσαίο instrumental μέρος του “Burning wheels turning” ή η αρχή του “Earthquake” που φέρνει σε “Sails of Charon”), ήρεμα/μπαλαντοειδή κομμάτια να παρεμβάλλονται σαν διαλείμματα, ενώ για πρώτη φορά (νομίζω) κάνουν την εμφάνισή τους και οι νεοκλασικές επιρροές που εντυπωσιάζουν με το πώς έχουν ενσωματωθεί μέσα στις rock κλίμακες. Γενικά ο δίσκος είναι η χαρά του κιθαρίστα, αφού γίνεται χαμός με τα τόσα πολλά στρώματα κιθάρας, τα leads ή ακόμα και τα ρυθμικά μέρη, με κορυφαίες στιγμές ν΄ αποτελούνε τα solo του προαναφερθέντος “Burning wheels turning”, του “Sundown” (που θα το χαρακτήριζα ως καλύτερο κομμάτι του δίσκου) και φυσικά του “Still so many lives away” που περιέχει ένα ΑΔΙΑΝΟΗΤΟ solo, πραγματικός οργασμός για τ’ αυτιά, στο οποίο η κιθάρα ακούγεται όσο ποτέ άλλοτε κοντά σε βιολί. Πραγματικά εκεί ο Uli κάνει μαγικά.
Από εκεί και πέρα, όμως, όπως είπα στην αρχή, δεν τίθεται κανένα ζήτημα «συνέχειας της μαγείας» της πιο εμπνευσμένης περιόδου των Scorpions ή κάτι τέτοιο. Δεν είναι μόνο το μεγάλο μειονέκτημα της φωνής (βέβαια στα liner notes του δίσκου αναφέρεται ότι ο Uli έψαχνε τραγουδιστή, αλλά δε βρήκε κι αναγκάστηκε να τραγουδήσει τελικά ο ίδιος. Δεν ξέρω πόσο ευσταθεί, βέβαια, αυτό όταν και στους Scorpions επέλεγε συχνά να τραγουδήσεις τις συνθέσεις του). Είναι ότι γενικότερα τα τραγούδια αδυνατούν να παραμείνουν τόσο ποιοτικά καθ’ όλη τη διάρκειά τους, δεν υπάρχουν τόσες πολλές κορυφαίες στιγμές κι ούτε μνημειώδη σημεία ώστε να μιλάμε για έναν «κλασικό» δίσκο. Παρ’ όλα αυτά πιστεύω ότι έστω κάποια κομμάτια αξίζουν να τσεκαριστούν απ’ όσους έχουν τρέλα με την κιθάρα, γιατί σε διάφορα σημεία ο Uli είναι εξωπραγματικός μ’ αυτά που κάνει!
12 Likes
Πάμε και μια σεβεντίλα, πάει καιρός από την τελευταία φορά…
Αν μη τι άλλο, οι Ολλανδοί Golden Earring είναι ιδιάζουσα περίπτωση συγκροτήματος. Έχοντας από το 1970 σταθεροποιήσει μια σύνθεση που θα έμενε αμετάβλητη για τα επόμενα… 50 χρόνια (με την συνδρομή κάποιων guest μουσικών κατά περίπτωση), κυκλοφόρησαν το 1973 το ένατο στη σειρά album τους, αυτό που έμελλε να είναι το πιο επιτυχημένο και, κατά πολλούς, το καλύτερο τους!
Αν και είχαν ξεκινήσει στα mid sixties μέσα στο κίνημα του ευρύτερου beat pop/rock, είχαν την οξυδέρκεια να συμπλεύσουν με την τάση των early seventies που ευνοούσε τις εξεζητημένες ενορχηστρώσεις, τα δυναμικά κιθαριστικά riffs, τα “μεγάλα” choruses, χωρίς όμως ποτέ να ξεχνούν ότι το rock ‘n’ roll είναι πρωτίστως διασκέδαση!
Το εν λόγω “Moontan” λοιπόν, πρώτα και πάνω απ’ όλα, κυριαρχείται από τον διαχρονικό Ύμνο “Radar Love” που είναι μια ακλόνητη σταθερά έως και σήμερα στους classic rock σταθμούς των ΗΠΑ, τόσο που στιγμάτισε ολόκληρη τη καριέρα των Golden Earring! Εδώ θα βρούμε και το bluesy hard rock “Candy’s Going Bad” γοητευτικό μέσα στην απλότητα του, όμως στα πιο μεγάλα σε διάρκεια κομμάτια κρύβεται το μεγαλείο του δίσκου. Κι αν το “Are You Receiving Me” έχει μια εμπνευσμένη μελωδία, διαθέτει πνευστά και ένα εκτεταμένο ορχηστρικό μέρος, το “The Vanilla Queen” είναι το απόλυτο highlight του δίσκου. Βασισμένο εν πολλοίς στα synths είναι μια prog μπαλάντα που περνάει από διάφορα στάδια και εθιστικές μελωδίες για να κλείσει την αυλαία με τέλειο τρόπο μέσα από ένα υπέροχο instrumental κομμάτι. Ενέπνευσε μάλιστα και το εξώφυλλο, αυτό της ευρωπαϊκής έκδοσης τουλάχιστον, αφού στις ΗΠΑ η λογοκρισία επέβαλλε ένα πολύ πιο… σεμνό, σκέτο σκουλαρίκι!
Τα “Suzy Lunacy” και “Just Like Vince Taylor” (Άγγλος rock ‘n’ roll τραγουδιστής, δημοφιλής ιδιαίτερα στην ηπειρωτική Ευρώπη) που συμπληρώνουν το setlist μπορεί να υστερούν, όμως εξυπηρετούν τη ροή του δίσκου. Βέβαια στην αμερικάνικη έκδοση αυτά τα δύο απουσιάζουν και στη θέση τους βρίσκουμε το, “βουτηγμένο” στο φλάουτο του Barry Hay, πολύ πιο proggy “Big Tree, Blue Sea”!
Με οποιοδήποτε εξώφυλλο, setlist, σειρά τραγουδιών κλπ κι αν κριθεί πάντως, το “Moontan” κερδίζει μια θέση στα κλασικά album της εποχής του!
10 Likes
Συγγνώμη, δεν έβαλες το Linger βρε παπάρα 
;;
1 Like
Το αφησα απεξω επιτηδες… για να κανει linger… το Linger… 
Και καπως ετσι, σημερα στις 21:03 το βραδακι (ή στις 4:03 αυριο τα ξημερωματα για οσους ειναι στην Ελλαδα) ξεκιναει και επισημα το φθινοπωρο για τους κατοικους του Βορειου ημισφαιριου σε αυτον τον πλανητη, και η ανοιξη για οσους ζουν στο Νοτιο ημισφαιριο. Βεβαια αυτοι ειναι μονο το 13% του παγκοσμιου πληθυσμου, οποτε τεινουμε να ξεχναμε τις περιεργες εποχες που εχουν εκει κατω… Οπως και να χει, πριν 27 χρονια και 3 μερες οι Dream Theater κυκλοφορησαν εναν δισκο που δεν ηταν ακριβως δισκος, παραμενει ομως μεχρι και σημερα μια απο τις καλυτερες τους κυκλοφοριες.
Οι 108 εποχες που εχουν περασει απο την κυκλοφορια του A Change Of Seasons εχουν σημαδευτει απο μολις δυο αλλαγες μελων για την μπαντα. Η πρωτη, που για μενα δεν επρεπε να εχει συμβει ποτε, ηρθε με λιγα χρονια καθυστερηση τo 1999, οταν ο Jordan Rudess πηρε την θεση του Derek Sherinian, ενω η δευτερη ηταν εκκωφαντικη και εσκασε απο το πουθενα πριν 12 χρονια και 14 ημερες, οταν ο Mike Portnoy αγανακτησε με την αρνηση των υπολοιπων μελων να κανουν ενα (απαραιτητο) διαλειμμα ωστε να ανανεωθουν μουσικα, και αποχωρησε απο την μπαντα που ο ιδιος ειχε ιδρυσει μαζι με τους John Petrucci και John Myung 25 χρονια νωριτερα.
Ο Σεπτεμβριος ειναι κατεξοχην μηνας νεας εποχης για τους Dream Theater. Το 1994 αμεσως μετα την φυση του Kevin Moore απο την μπαντα, επαιξαν για πρωτη φορα με τον Jordan Rudess στα πληκτρα, ο οποιος ομως αρνηθηκε τοτε να γινει κανονικο μελος. Το 1997 κυκλοφορησαν το Falling Into Infinity, δηλαδη την πρωτη (και μοναδικη) full length κυκλοφορια με τον Derek Sherinian στα πληκτρα και εναν δισκο που περιεχει τραγουδι αφιερωμενο στην αλλαγη της χιλιετιας προτου το κανει οποιοσδηποτε αλλος καλλιτεχνης. Τελος, το 2011 κυκλοφορησαν τον πρωτο τους δισκο χωρις τον Mike Portnoy, το A Dramatic Turn Of Events που σιγουρα εφερε μια νεα εποχη στην μπαντα και για μενα παραμενει μαλλον ο καλυτερος τους δισκος με τον Mike Mangini στα τυμπανα, αν και υπαρχει πλεον σοβαρος ανταγωνισμος λογω του A View From The Top Of The World.
Ας περασουμε ομως στην αιτια και αφορμη για αυτην την αναρτηση, και ας αυξησουμε σιγα σιγα το γραφικομετρο. Η πρωτη εκδοση του A Change Of Seasons ειχε ηδη γραφτει πριν την κυκλοφορια του Images and Words το 1992, και μαλιστα η μπαντα ηθελε να το συμπεριελαβει σε εκεινον τον δισκο. Παρολα αυτα, η ATCO με την οποια ειχαν υπογραψει συμβολαιο για 7 δισκους, δεν ψηθηκε και παρα πολυ για διπλο δισκο απο μια μπαντα που δεν ειχε παρα μηδαμινη εμπορικη αναγνωριση μεχρι εκεινο το σημειο, και ετσι οι Dream Theater το εβαλαν στο ντουλαπι, και το ξεσκονισαν λιγα χρονια αργοτερα.
Τους Dream Theater τους ανακαλυψα καπου το 1997, μετα απο προταση πολλων φιλων μου, με τους οποιους μαζευομασταν και ακουγαμε μουσικες μαζι. Τα πρωτα χρονια λοιπον, το Change Of Seasons πρεπει να ειχε παιξει στο CD player κυριολεκτικα εκατονταδες φορες, ενω ειναι περιττο να αναφερθει οτι προφανως ξερω απεξω καθε στιχο, καθε χτυπημα πιατινιου, καθε πληκτρο, καθε φωνητικη μελωδια και καθε αλλαγη στο τραγουδι.
Η κιθαρα που παιζει ο Petrucci στην εισαγωγη και το χτισιμο του τραγουδιου τολμω να πω οτι ειναι σιγουρα η καλυτερη εισαγωγη που εχουν γραψει ποτε οι Dream Theater για οποιοδηποτε απο τα πολλα τεραστια σε διαρκεια τραγουδια που εχουν, και σε αυτο συμβαλλει παρα πολυ κι ο Derek Sherinian με τα ατμοσφαιρικα πληκτρα που εχει προσθεσει. Το πρωτο απο τα εφτα κομματια που συμβολιζουν και τις αλλαγες των εποχων ειναι instrumental και μας δινει με την μια να καταλαβουμε τι θα ακολουθησει στα κατι παραπανω απο 23 λεπτα της συνθεσης.
Ο Mike Portnoy δινει πραγματικα μια απο τις καλυτερες επιδειξεις των ικανοτητων του τοσο οσον αφορα την τεχνικη οσο και την μελωδικοτητα του, και εχει συνοδευσει καθε σημειο του τραγουδιου με ολα τα σωστα χτυπηματα στα τυμπανα. Το επος ξεκιναει με μια καταπληκτικη εισαγωγη με τιτλο I. A Crimson Sunrise που κραταει περιπου 4 λεπτα, και στην οποια ακουμε ολα τα στοιχεια που εκαναν τους Dream Theater μια απο τις μεγαλυτερες μπαντες στον κοσμο στον χωρο του σκληρου ηχου, και σιγουρα μακραν την πιο διασημη μπαντα στο progressive metal. Μετα απο αυτον τον πρωτο μουσικο οργασμο, εμφανιζεται σε καποιο σημειο κι ο James LaBrie στο II. Innocence, ενα τραγουδι που αποτελει υπερ-κλασικο κομματι των Dream Theater, με ολα τα στοιχεια που τους κανουν μια μοναδικη μπαντα, την οποια δεν εχει καταφερει ποτε να αντιγραψει ή εστω να πλησιασει καμια απο τις εκατονταδες μπαντες που προσπαθησαν. Δεν ειμαι σιγουρος βεβαια γιατι στο 5:48 λεει οτι ο γιος του δεν ειναι και πολυ εξυπνος, μου φαινεται αρκετα αγενες και αχρειαστο, αλλα ενταξει, ειναι λιγο περιεργοι οι Καναδοι μερικες φορες.
Οι τονοι πεφτουν με την παγωμαρα του Νοεμβρη καθως ξεκιναει το μελοδραματικο III. Carpe Diem με την φωνη του LaBrie σε μια απο τις καλυτερες φασεις της καριερας του, καθως σιγα σιγα το υπερεπος των 7 ηπειρων και των 6 θαλασσων αρχιζει να χτιζει σε ενταση και σε ταχυτητα. Τα jazz και fusion παιχνιδια δινουν την σκυταλη στον μουσικο οργασμο που ακολουθει, με τον LaBrie να αναφωνει ενα εκκωφαντικο GOODBYE πριν περασουμε στο δευτερο instrumental κομματι, με τιτλο IV. The Darkest Of Winters, το οποιο θα αποτελουσε σιγουρα εναν Πεμπτουσιωτη της ψυχης των Dream Theater αν καποιος σκοτεινος αρχοντας την ειχε σπασει στα 7 κομματια. Πιο συγκεκριμενα, τα ριφφακια που ξεκινανε στο 10:08 και στο 10:40 του τραγουδιου μπορουν να προκαλεσουν στυση ακομα και στον πιο δυσκολο και αρνητικα προκατειλημμενο με την μουσικη των Dream Theater. Το κιθαροπληκτροψωλαρισμα που ακολουθει, ειναι ενας απο τους λογους για τους οποιους γραφουμε ολοι σε ενα μουσικο φορουμ, και λατρευουμε την μουσικη που λατρευουμε. Οι Petrucci, Sherinian, Portnoy και Myung παιζουν ακριβως καθε νοτα που πρεπει να παιξουν στα 3 λεπτα που ακολουθουν, ο Mike χτυπαει το πιατινι του στο 12:53 για να σημανει και την στιγμη που κορυφωνεται ο οργασμος, και 7 δευτερολεπτα αργοτερα αρχιζει το επομενο κομματι.
Κι αν το Carpe Diem ηταν το κομματι που συμβολιζει το φθινοπωρο, τοτε το V. Another World ειναι σιγουρα αυτο που φερνει την ανοιξη και την αισιοδοξια. Τουλαχιστον ετσι φαινεται μουσικα, γιατι οι στιχοι χαρακτηριζονται απο αυτην την μελαγχολικη χαρμολυπη, αυτο το υπεροχο συναισθημα οταν ακους μουσικη, τον συνδυασμο της παρελθοντικης απωλειας με την προσμονη για ενα καλυτερο μελλον. Καταπληκτικες μελωδιες η μια μετα την αλλη, οι εναλλαγες της ταχυτητας μας πανε πρωτη-δευτερα, ο LaBrie αφηνει ενα κομματι της δικης του ψυχης στο κομματι της ψυχης των Dream Theater, και λιγο αφου ουρλιαζει οτι κουραστηκε με τους υποκριτες, η τελευταια του κραυγη μετατρεπεται σε ενα σολο απο τον Petrucci, το οποιο πραγματικα νιωθει κανεις πως πρεπει να εκανε συμφωνια με τον Εωσφορο για να το ηχογραφησει και να το κυκλοφορησει. Κανενας κιθαριστας στον κοσμο δε θα επρεπε να εχει το δικαιωμα να μπορει να χωσει σε ενα τραγουδι ενα σολο οπως αυτο που ξεκιναει στο 15:39 του A Change Of Seasons. Το οποιο φυσικα ενισχυεται απο την φανταστικη ενορχηστρωση στο φοντο, αφου το rhythm section των Portnoy και Myung που ξεκιναει να πλαισιωνει το σολο στο 16:03, αναγκαζει την καρδια μας να παλλεται στον ιδιο ρυθμο με τα οργανα τους, την στιγμη που ο Derek Sherinian καταφερνει απολυτα, αναμφισβητητα και διχως καμια ενσταση, να μας κανει να ξεχασουμε πληρως την προσφορα και την μεγαλοφυια του Kevin Moore σε αυτα τα 23 λεπτα.
Μετα απο το περασμα 3 εποχων και 17 λεπτα αργοτερα, η μπαντα επιστρεφει σε αυτο που ξερει να κανει καλυτερα απο καθε αλλη μπαντα στο συμπαν, δηλαδη να πιανει τα οργανα της και να τα κανει λαστιχο μεχρι να φτασουν κι αυτοι κι εμεις σε πολλαπλους οργασμους, την ωρα που ο James LaBrie παει στα αποδυτηρια και αφηνει το ντεφι του για λιγο. Το VI. The Inevitable Summer που ακολουθει ειναι το τριτο και τελευταιο instrumental, στο οποιο οι haters της μπαντας πονανε με τον ιδιο τροπο που πονανε και οι haters του καλοκαιριου. Ιδρωνοντας και γκρινιαζοντας για την ζεστη καυλα που μας προσφερουν οι Dream Theater. Λειτουργει ως μεταβαση στο τελειωμα του τραγουδιου, με τιτλο VII. The Crimson Sunset , ενα κομματι που προφανως ολοκληρωνει τον κυκλο των εποχων και την αρκετα ευφανταστη παρομοιωση ενος χρονου με μια μερα στην ζωη ενος ανθρωπου, ξεκινωντας απο το μπορντοροδοκοκκινο χαραμα και ολοκληρωνοντας με το ερυθροχαλκοπορφυρο σουρουπο. Ενα τετοιο τραγουδι χρειαζεται ενα κρεσεντο για να ολοκληρωθει πετυχημενα, και η μπαντα μας το προσφερει απλοχερα, αφου το τελευταιο κομματι του A Change Of Seasons ανεβαζει τις ταχυτητες και την ενταση για μια τελευταια φορα, πριν επιστρεψει στην ακουστικη κιθαρα του Petrucci και την ιδια μελωδια με την οποια ξεκινησε, κλεινοντας τον κυκλο της ζωης του.
Καποτε οι Dream Theater εγραφαν εξαιρετικους στιχους, και αυτο οφειλεται φυσικα και στην παρουσια του Mike Portnoy, που εστιαζε παντοτε σε σοβαρα θεματα, κι οχι στις χαζομαρουλες του Petrucci που γοσυταρει να γραφει για μαγους, τερατακια, ρομποτακια που του κλεβουν την μουσικη και τους εφιαλτες της Βικτορια. Το A Change Of Seasons δεν ειναι καταπληκτικο μονο μουσικα λοιπον, αλλα και στιχουργικα. Ο Portnoy ειχε χασει την μητερα του σε αεροπορικο δυστυχημα το 1984, και ο θανατος της τον διαμορφωσε και ως καλλιτεχνη. Το συγκεκριμενο τραγουδι δανειζεται μερικα samples απο το Dead Men’s Society, την ταινιαρα με τον Ρομπιν Γουιλιαμς που ελπιζω να εχουν δει ολοι πλεον, και απο ενα κλασικο ποιημα του 17ου αιωνα, ομως εστιαζει στον κυκλο της ζωης, τις αλλαγες που φερνει η παροδος του χρονου, και στο πως εμεις ως ανθρωποι αντιμετωπιζουμε αυτες τις αλλαγες.
Οσα σκαμπανεβασματα και να εχει φερει στους Dream Theater η παροδος του χρονου, και οποιες αλλαγες κι αν εχουν συμβει στην συνθεση τους και στον τροπο με τον οποιον γραφουν μουσικη, παραμενουν μια μπαντα που εχει αφησει μια τεραστια παρακαταθηκη πισω της, τοσο ποσοτικα οσο και ποιοτικα. Η συγκεκριμενη κυκλοφορια νομιζω πως πλεον θεωρειται σχεδον απο ολους μια απο τις καλυτερες κυκλοφοριες της μπαντας, και οχι αδικα. Ο ηχος που ειχαν οι Dream Theater στην δεκατια του 1990 ειναι αξεπεραστος κατ’εμε, και μαλιστα σε δισκους οπως Awake και Falling Into Infinity, δηλαδη τους δυο δισκους που περικυκλωνουν το A Change Of Seasons, εχουν τον αγαπημενο μου ηχο (αλλα και συνθεσεις).
Σημερα λοιπον εχουμε (περιπου) 12 ωρες φωτος και 12 ωρες σκοτους, ή για να γινουμε και λιγο λιγοτερο δραματικοι, 12 ωρες μερας και 12 ωρες νυχτας. Καλο φθινοπωρο σε ολους, και να εχετε μια υπεροχη φθινοπωρινη ισημερια! Και να πουμε επισης ενα χρονια πολλα στην δισκαρα αυτη που αισιως εκλεισε τα 27 χρονια, και παραμενει αναλλοιωτη στην παροδο του χρονου. Προφανως αυτο το τραγουδι παιρνει οχι απλα 10 στα 10, αλλα 100 στα 100. Και οποιος διαφωνει, να παει σε ωτορινολαρυγγολογο.
17 Likes
Ειπωθηκαν αναλυτικά τα περί του A Change of Seasons, ας προσθέσω ότι, εκτός από τα όργανα τους, οι Dream Theater “έκαναν λάστιχο” εδώ και την έννοια του ΕΡ, μιας και τούτο διαρκεί κοντά μια ώρα! Προφανώς ο χαρακτηρισμός ως ΕΡ έχει να κάνει με το ότι δεν ήταν “κανονική” κυκλοφορία!
Πέρα από το απίστευτο ομώνυμο κομμάτι, στο εν λόγω ΕΡ υπήρχαν και αποσπάσματα από το live στο Ronnie Scott’s Jazz Club στις αρχές εκείνης της χρονιάς, όπου είχαν παίξει αποκλειστικά διασκευές με εκλεκτούς καλεσμένους (μέλη των Marillion ,τον Steve Howe, τον Mark “Barney” Greenway - “σεσημασμένος” fan των DT ο τελευταίος)
Βλέποντας λοιπόν (ακούγοντας, ακριβέστερα!) τους Dream Theater να εκδηλώνουν έμπρακτα τον θαυμασμό τους για μουσικούς όπως ο Elton John π.χ. ανοίγαμε κι εμείς τους ορίζοντες μας - δεν υπάρχουν άλλωστε καλύτερες συστάσεις από αυτές που προέρχονται από αγαπημένες μπαντες!
(αν έχω χρόνο και όρεξη θα ψάξω να βρω και την αποθεωτική κριτική του Σταματούκου στο Hammer, αναπόσπαστο κομμάτι εκείνης της εποχής και αυτή!)
6 Likes
Άψογη παρουσίαση για εναν άψογο δίσκο. Ήταν σχετικά απο τα πρώτα ακούσματα που ειχα απο την μπάντα, οταν μετα το sfam προσπαθούσα να ακούσω οτι μπορώ απο αυτούς και θυμαμαι σε καθε νότα μάζευα το σαγόνι απο το πατωμα…τρελος δισκος, αρρωστη έμπνευση, μου κράτησε παρέα για πολλά χρόνια.
Επίσης η λαιβ εκτέλεση που υπάρχει στο λάιβ new york είναι απο τις πιο τέλειες εκτελέσεις που πάίζει να εχω ακούσει, με μια μπάντα μεσα στην κβλα, φωνητικα παρα πολύ καλα, αυτοσχεδιασμοι απο το διάστημα…και πολλα που άνετα μπαινουν διπλα σε τεράστια έργα…λαιβ echoes και ας ξερω οτι θα με φάνε πολλοι για την σύγκριση.
Μεγάλη μπάλα!
5 Likes
Change of seasons, Ιούνιος του 98 στον Λυκαβηττό, λίγο πριν δύσει ο ήλιος……,το πιο μαγικό ξεκίνημα συναυλίας
2 Likes
Υπαρχει και σχετικη δηλωση του Portnoy, ο οποιος λεει οτι παρολο που αυτο το EP εχει μεγαλυτερη διαρκεια απο τα πρωτα τους 2 αλμπουμ, ηθελαν να κανουν σαφες το οτι δεν προκειται για κανονικος δισκος. Ακριβως οπως το ειπες δηλαδη!
Δεν εγραψα τιποτα για τις live διασκευες, γιατι δεν ηθελα να αφαιρεσω τιποτα απο το μεγαλειο του ομωνυμου τραγουδιου. Εξαιρετικες ολες φυσικα, και θα σταθω κι εγω στις διασκευες σε Elton John, που ειναι μαλλον το αγαπημενο μου track απο τα υπολοιπα 4, χωρις να υστερει κανενα βεβαια.
Γι’αυτο ακριβως εβαλα και αυτην την εκτελεση απο το YouTube στο τελος της αναρτησης… οπως και ολο το υπολοιπο live, οπως και το Once In a LiveTime του 1998, οπως και το Budokan με τα deep cuts, και το Score με την ορχηστρα, και το Chaos In Motion και τα υπολοιπα, εχουν παντα να προσφερουν πολλα καλουδια με τις ζωντανες τους κυκλοφοριες.
Ημουν κι εγω εκει, και το θυμαμαι σαν χθες. Οπως και την σκονη που φαγαμε. Οπως και το ριφφακι του Enter Sandman στο Peruvian Skies. Οπως και το κλεισιμο της συναυλιας με το τελος του Change Of Seasons. Και την ανατριχιλα που ενιωσα στο Hell’s Kitchen και στο Trial Of Tears. Αυτη ηταν η πρωτη μου “μεταλ” συναυλια, στην ηλικια των 17 χρονων (παρα κατι ψιλα) Στο βιντεο του “5 Years In A Lifetime” μαλιστα ο Portnoy δειχνει την θεα της Αθηνας απο τον Λυκαβηττο και λεει “απιστευτη πολη”.
5 Likes