Αν ησουν μαγκας θα το ειχες αλλαξει σε “I see your taste” για να με κραξεις 
2 Likes
Άρα δύο skip κι ένα stop
3 Likes
Fixxxed
1 Like
Στις 19 Αυγουστου του 1968, γεννηθηκε ο Jeff Burrows, ο ταλαντουχος jazz drummer, περκασιονιστας, τουμπερλεκας, ταμπλαδορος, τζεμπεκτελεστης, και κυριως, ενας απο τους τρεις παιδικους φιλους απο τον Καναδα που 22 χρονια αργοτερα σχηματισαν την υπερμπανταρα των 80 γαλαξιων του τοπικου μας σμηνους, με το ονομα The Tea Party. Παραδοξως, δεν ειναι το πιο διασημο ροκ τριο απο τον Καναδα, και οι περισσοτεροι θα πουν οτι ειναι μαλλον το 2ο καλυτερο, μετα τους Rush που ειναι ακλονητοι στην 1η θεση. Για μενα ομως, η μουσικη των The Tea Party αγγιζει ολες μα ολες τις ευαισθητες χορδες μου και την αγαπω οσο περισσοτερο γινεται να αγαπησω οποιαδηποτε μουσικη, και σιγουρα παραπανω απο την μουσικη των Rush (την οποια φυσικα επισης λατρευω).
Ακριβως 29 χρονια μετα την γεννηση του Jeff Burrows, και συγκεκριμενα σαν χθες το 1997, κυκλοφορησε ο δισκος των The Tea Party που μαλλον θεωρειται ο πιο σημαντικος της καριερας τους, δηλαδη το Transmission, των 11 τραγουδιων και περιπου 50 πρωτων λεπτων της ωρας. Αγαπω παρα πολυ τους καλους δισκους που εχουν αυτην την διαρκεια. Ειναι η ιδανικη διαρκεια για να περασεις μια αξεχαστη ωρα της ζωης σου. Στα πρωτα 50 λεπτα ακους τον δισκο και απορροφασαι πληρως απο το μεγαλειο των συνθεσεων, και στην συνεχεια εχεις 10 λεπτα για να ηρεμησεις και να επανελθεις στην πραγματικοτητα, πιθανοτατα βαζοντας ξανα το αγαπημενο σου τραγουδι απο τον δισκο, το οποιο φυσικα και ειναι για ολους σας το Psychopomp ειτε σας αρεσει ειτε οχι.
- Temptation
- Army Ants
- Psychopomp
- Gyroscope
- Alarum
- Release
- Transmission
- Babylon
- Pulse
- Emerald
- Aftermath
Οποιος εχει ασχοληθει εστω και λιγο με την μουσικη των The Tea Party, γνωριζει πως οι δυο μεγαλυτερες επιρροες τους ειναι οι Led Zeppelin και η φολκλορ μουσικη απο την Μεση Ανατολη. Το παντρεμα των δυο εγινε οσο καλυτερα οσο μπορουσε να το κανει οποιαδηποτε μπαντα, και αναγκασε τους κριτικους να εφευρουν ενα νεο ειδος μουσικης για να τους περιγραψουν, κατατασσοντας τους στην κατηγορια “Moroccan Roll” , σχεδον σιγουρα ως την μονη μπαντα σε αυτην την κατηγορια.
Αν και γνωριζω οτι ο @Dr.Feelgood δεν εγκρινει πληρως την αναφορα σε συγκεκριμενα τραγουδια μεσα σε δισκοκριτικες, αυτο ειναι αδυνατον οταν μιλαμε για δισκους με τραγουδια σαν και αυτα. Παρ’ολα αυτα θα του κανω το χατιρι, και θα αποφυγω να κανω μια track by track αναλυση, καθως δεν εχω και παρα πολλα να γραψω για ολα τα τραγουδια αλλωστε.
Η δισκαρα οπως μπορει κανεις ευκολα να δει εχει σχεδον αποκλειστικα μονολεκτικους τιτλους τραγουδιων, με μοναδικη εξαιρεση το Army Ants. Αυτο προσθετει στον κλειστοφοβικο μυστικιστικο χαρακτηρα του Transmission, που ενισχυεται απο αυτο το μινιμαλιστικο αριστουργηματικο εξωφυλλο. Ο δισκος εχει απιστευτα εντονες στιγμες, με το πιο τεραστιο groove που εχετε ακουσει ποτε, οπως αυτο που ακουμε στο ανατολιτικο Temptation, στο ψυχεδελικο Army Ants, στο Gyroscope για το οποιο θα χρειαστει να γραψω ξεχωριστη παραγραφο, στο drum’n’bass αριστουργημα Babylon, στο σαμπαθικο (αν οι Sabbath ηταν απο την Τυνησια) Pulse, και στο μεγαλοπρεπεστατο Transmission.
Ταυτοχρονα εχει ατμοσφαιριλες που σε στελνουν σε καποια αλλη διασταση του χωροχρονου οπως το κινηματογραφικο Release (pun not intended), το υπερπιασαρικο και μελισταλαχτα σμαραγδενιο Emerald, και το κοσμολογικα απεραντο και θεορατο Aftermath, που κλεινει και τον δισκο. Αν προσθεσουμε σε αυτα το αλαλουμ που γινεται στο Alarum (pun definitely intended) και το καλυτερο τραγουδι ολων των εποχων απο οποιαδηποτε μπαντα (χαρακτηρισμος που δημιουργει οξυμωρο αφου προσδιδεται σε πολλα τραγουδια απο πολλες μπαντες) στην ιστορια της μουσικης με τον τιτλο Psychopomp, προφανως γινεται ευκολα αντιληπτο οτι μιλαμε για εναν απο τους πιο σημαντικους δισκους των 90ς. Εστω κι αν μιλαμε μονο για τον Καναδα, την Ελλαδα και την Αυστραλια.
Και μιας και ειπαμε για το Psychopomp, ας επεκταθουμε λιγο πανω σε αυτο, μαζι με αλλα. Αυτη η κριτικη ειναι επηρεασμενη απο το καταπληκτικο “Everything Everywhere All At Once” με την συγγενεθλια (ναι, δικη μου λεξη) Michelle Yeoh, το οποιο ειδα στην πτηση της επιστροφης μου, και αρα θα πηγαινω περα δωθε με τα διαφορα στοιχεια και τις μαγικες στιγμες του δισκου. Ξεκινωντας απο το τριτο τραγουδι του δισκου. Καποτε σε καποιο φορουμ σε καποιο τοπικ ειχε ζητηθει να δωσουμε μετα απο πολλη σκεψη μια δωδεκαδα με τα αγαπημενα μας τραγουδια και λιγα λογια για καθε ενα απο αυτα. Στην πραγματικοτητα η παρακληση ηταν για δεκαδα, αλλα ολοι εκλεβαν με κανα δυο εξτρα κομματια. Το Psychopomp ηταν μαζι με κανα 2-3 ακομα ενα απο τα σιγουρακια για μενα απο την στιγμη που διαβασα τον τιτλο του τοπικ εκεινου. Ενα τραγουδι larger than art itself, το οποιο αποτελει και την πεμπτουσια της μουσικης των The Tea Party.
Ξεκιναει με ενα τζιτζικι που σε ταξιδευει σε ενα ζεστο αλλα οχι καυτο απογευμα σε ενα μπαλκονι καπου στην εξοχη, συνεχιζει με μια πανεμορφη και μοναδικη μελωδια στην κιθαρα, και εμπλουτιζεται με αυτην την οριακα τρομακτικη μελωδια στα πληκτρα, βγαλμενη απο περιεργο δηθεν ψαγμενο θριλερακι των 90ς. Η συνεχεια λιγο πολυ αναποφευκτη. Ο ακροατης αναγκαζεται να νιωσει καθε νοτα απο τα εγχορδα στο αριστερο του πνευμονι και το συκωτι, καθε ανασα του Jeff Martin στο δεξι πνευμονι και στην καρδια, καθε τουμπερλεκι και τυμπανο στο στομαχι, και καθε sample σε καθε φλεβα στα ποδια και τα χερια.
I’ll give you somethin’ more
And you’ll fade away
One last kiss before
You fade away
Η σπαρακτικη ερμηνεια του Martin ανεβαζει αυτην την ηδη αψεγαδιαστη συνθεση σε ενα επιπεδο που μπορουν να φτασουν ελαχιστοι καλλιτεχνες παγκοσμιως, και αφου εχουμε δωσει ολοκληρη την ψυχη μας και την καρδια μας ακουγοντας αυτο το τραγουδι, η εξοδος πραγματοποιειται με το ανατριχιαστικο πιανακι και ολοκληρωνει το magnum opus της μπαντας μετα απο 317 οργασμικα δευτερολεπτα. Ολες οι ζωντανες εκτελεσεις του τραγουδιου που μπορει να βρει κανεις στο YouTube ειναι απλα συγκλονιστικες, αλλα μιλαμε για ενα απο αυτα τα σπανια τραγουδια που ειναι ανθρωπινως αδυνατο να αποδοθουν στο 100% του μεγαλειου τους ζωντανα. Δεν υπερβαλω οταν λεω oti ειναι πολυ πιθανο να εχω ακουσει αυτο το τραγουδι συνεχομενα σε επαναληψη πανω απο 30 φορες στο παρελθον.
Το Transmission εχει φυσικα πολλες περισσοτερες μαγικες στιγμες απο ενα τραγουδι που διαρκει κατι παραπανω απο 5 λεπτα, τοσες που ειναι δυσκολο να αποδωσουμε δικαιοσυνη και να τις αναφερουμε ολες. Ειλικρινα δεν ξερω απο που να ξεκινησω. Απο την ριφφαρα και το now that the thrill of the massacre’s over του Babylon το οποιο ακολουθει οντως ΜΑΚΕΛΕΙΟ για 2 λεπτα? Απο το οτι τα τελευταια δυομιση λεπτα του ιδιου τραγουδιου (τα οποια θεωρουνται ξεχωριστη συνθεση με τον τιτλο Embryo) ειναι μια ambient τελειοτητα απο ηλεκτρονικα samples που δεν εχουν καμια σχεση με την καφριλα στο πρωτο μισο του track? Απο την απεραντα πρωτολεια εισαγωγη του Temptation που οδηγει στο καλυτερο τσιφτετελι που εχω ακουσει ποτε (καπου εδω πεταγονται οι Amorphis στο μυαλο αλλα δεν ενδιδω στον πειρασμο)? Απο το καλυτερο γκρουβαρισμα που εχω ακουσει στην ζωη μου στο Gyroscope οσο φτυνει ριμες ο Jeff Martin, με το οποιο θα μπορουσα να κανω πολυ πιο πωρωτικο headbanging απο οτι με οποιοδηποτε μεταλ τραγουδι στον κοσμο αν δεν ηξερα οτι θα ξυπνησω με απειρο πονο στον σβερκο την επομενη μερα? Απο την ταξιδιαρικη ανατολιτικη λεντζεπελιλα του Army Ants που ειναι βγαλμενη απο το Edges Of Twilight? Απο τους αργοσυρτους ροκ τεμεναδες του Pulse? Ή απο το αποκοσμο, υπερογκο, διαγαλαξιακο επος που χαριζει τον τιτλο του και στον δισκο, που σε τηλεμεταφερει στα σοκακια του casbah στο Marrakech με τις πρωτες του νοτες και τα εξαισια samples, και μετα σε ανυψωνει στην κορυφη του τζαμιου στην Καζαμπλανκα, κοιτωντας ολοκληρο τον Ατλαντικο ωκεανο οσο φωναζεις ΑΜΣΕΝΤΙΝΓΚ. ΤΡΑΑΑΑΝΣ. ΜΙΙΙΙ. ΣΙΟΟΟΟΟ. ΟΟΟΟΟΝ κι ενω προσπαθεις να πλησιασεις εστω και λιγο σε παθος τον Jeff Martin?
Η απαντηση ειναι οτι ξεκινας απο τα παντα, παντου, ολα ταυτοχρονα. Απλα ακους τον δισκο με την σειρα, μετα με τυχαια σειρα, μετα αναποδα, μετα αντιστροφα, και γενικα απλα τον ακους μεχρι να θυμασαι καθε νοτα, γιατι ολες οι νοτες ειναι τελειες. Και το καλυτερο? Πριν απο 5 χρονια, για τα 20 χρονια απο την κυκλοφορια του δισκου, η μπαντα κυκλοφορησε 4 απο τις καλυτερες στιγμες του δισκου σε remix, τα οποια ειναι παραδοξως σχεδον ισαξια (αν οχι καλυτερα - !!!) απο τις αρχικες εκδοσεις του 1997, και τα οποια πλεον μπορω να λιωσω στο ακουσμα για ακομα μεγαλυτερη απολαυση του Transmission.
Προκειται για μια ακομα φορα που θα μπορουσα να γραψω αλλες 30 σελιδες για τον δισκο, αλλα καπου εδω θα κλεισω σιγα σιγα, κυριως για να παω να λιωσω το TX 20 μερικες φορες ακομα, αφου βρισκω ειδικα τις εκδοσεις του Temptation και του Transmission εξωφρενικα υπεροχες. Ακομα και το ιερο κειμηλιο με τον τιτλο Psychopomp το αλλαζουν και το κανουν υπεροχο με διαφορετικο τροπο. Και φυσικα με καλυτερο ηχο απο οτι στην αρχικη κυκλοφορια. Κατι που οι πιουριστες μπορει να σιχαινονται, αλλα για μενα ειναι πολυ σημαντικο να μπορουμε να αγαπησουμε το ιδιο τοσο κατι νεο και καινουριο, οσο και το παλιο απο το οποιο προηλθε αυτο το νεο. Οσο μεγαλωνω, τοσο περισσοτερο απομακρυνομαι απο την παρελθοντολαγνεια, και μπορω να εκτιμησω καινουριες ταινιες και μουσικες με οσο το δυνατον μεγαλυτερη αποστασιοποιηση γινεται.
Να τους αγαπατε τους The Tea Party. Αυτοι σιγουρα σας αγαπανε. Αλλιως δε θα εγραφαν τετοιες μουσικαρες 30 χρονια τωρα. Χρονια πολλα λοιπον στην δισκαρα για τα 25 χρονια απο την κυκλοφορια της, και χρονια πολλα στον Jeff Burrows με το μαλλι “Final Form Karen” και την “πιο David Bowie κι απο τον David Bowie” εμφανιση για τα 54 του χρονια.
Αυτην την μπαντα και αυτον τον δισκο τα λατρευω τοσο πολυ, που πραγματικα δεν αποκλειω να γραψω παρεμφερη σεντονια για καθε δισκο της μπαντας στο μελλον. I think I hear it, man.
16 Likes
Μπραβο μπραβο ωραιος. Δεν το ξερω το αλμπουμ. θα το κατεβάσω σύντομα
1 Like
Εχω μεγαλη περιεργεια να δω τι γνωμη θα εχει καποιος για μια δισκαρα που εχει εμφανεστατα και ολοκληρωτικα ηχο και νοοτροπια 90ς, χωρις να το εχει ακουσει ποτε, 25 χρονια μετα. Θα μπορεσει αραγε να το εκτιμησει οπως ισως θα το εκτιμουσε τον καιρο που βγηκε? 'Η θα χαθει ενα μερος της μαγειας λογω της χρονικης αποστασης απο συγχρονα ακουσματα? Η γνωμη μου ειναι πως θα συμβει το πρωτο, γιατι ο δισκος ξεχειλιζει απο συναισθημα και ενταση. Αλλα για να δουμε
2 Likes
Ούτε εγώ έχω ακούσει το δίσκο, η έστω νότα από το συγκρότημα, μπήκε καρδούλα στο Spotify, κάποια στιγμή θα επανέλθω με εντυπώσεις.
1 Like
Ελπιζω σε αντιδραση παρεμφερη με αυτην που ειχες οταν ακουσες Manes για πρωτη φορα
1 Like
Για πολύ καιρό ( τις εποχές pre adsl και downloading) άκουγα καλά λόγια για τους Tea Party, αλλά δεν είχα ακούσει ποτέ. Ήταν λοιπόν εποχές που παίρναμε δίσκους επειδή απλά ακούγαμε καλά λόγια και ήθελα να πάρω Tea Party. Δυστυχώς όμως τότε το Metropolis, τα είχε ως import, οπότε και η τιμή τους ήταν 20+ ευρώ και έτσι δεν είχα καταφέρει να πάρω ποτέ και να ακούσω.
Μια περίοδο λοιπόν, το Metropolis τρελάθηκε και έχει βγάλει τον μισό του κατάλογο 6,40-6,90 και προς μεγάλη μου έκπληξη είχε φέρει δισκογραφία Tea Party σε αυτές τις τιμές. Το Transmission λοιπόν ήταν μέσα στους δίσκους που είχα πάρει τότε, αλλά με έχει κερδίσει ολοκληρωτικά το Edges of Twilight και τελικά δεν άκουσα ποτέ σοβαρά το Transmission. Μου φαίνεται πως πλέον θα το κάνω.
3 Likes
Προσωπικά δεν έχω συναντήσει άλλη μπάντα που η μουσική της να σε ταξιδεύει τόσο πολύ και να αναδύει μυρωδιές και εικόνες
Και είναι τόσο κοντινά αυτά τα ακούσματα σε εμάς που δεν γίνεται να μην σε συγκλονίσει αυτή η μπάντα …
Ακούς το bazaar ή το halcyon days πχ και ξαφνικά βρίσκεσαι Κων/πόλη ξέρω γω
Ίσως η πιο υποτιμημένη μπάντα όλων των εποχών βάσει ποιότητας συγκριτικά με το πόσοι την γνωρίζουν έστω σαν ονομα
4 Likes
Το εντυπωσιακότερο με τους Tea Party είναι ότι ενώ φέρουν ανεξίτηλη τη σφραγίδα των Led Zeppelin, αυτή η εμφανής επιρροή πυροδοτεί αντί να καθηλώνει τη δημιουργικότητα τους.
Σε όλα αυτά που αναφέρατε, νομίζω αξίζει να προστεθεί και το Interzone Mantras σαν ένα από τα συνιστώμενα LPs για πρώτη γνωριμία με τους εν λόγω.
3 Likes
Για μενα η τετραδα:
- The Edges Of Twilight
- Transmission
- Triptych
- The Interzone Mantras
ειναι ολοκληρη αψογη και υποχρεωτικη για οποιον θελει να εμβαθυνει στους TTP. Μερικες φορες νιωθω οτι αδικω το Seven Circles που δεν το βαζω κι αυτο στην ιδια κατηγορια παντως, το οποιο με Stargazer, Oceans, Luxuria, Coming Back Again και ομωνυμο, ειναι καταπληκτικο επισης. Και μετα νιωθω οτι ακομα και το The Ocean At The End ειναι αδικημενο. Ας συμφωνησουμε οτι γαμανε ολα 
4 Likes
Τι κομματάρα; Το έχει ο τίτλος, βέβαια!
Συγκροτηματάρα με τα όλα της οι tTP.
2 Likes
Δεν ειχα ακουσει ποτε ttp αλλα τις τελευταιες μερες παιζει μονο το transmission. Ο δισκος ειναι εξαιρετικος με αγαπημενα μετα τις πρωτες ακροασεις τα emerald και gyroscope. Μοναδικο αρνητικο στα δικα μου αυτια ειναι το ποσο πολυ θυμιζουν zeppelin του physical.
Ευχαριστω για το review, ενα καινουργιο συγκροτημα που αξιζει να ασχοληθω.
6 Likes
Χαιρομαι που σου αρεσε!
Λογικα θα σου αρεσουν και τα υπολοιπα, δεν εχουν κακους δισκους, μονο καλους και καλυτερους (που διαφερουν και για τον καθενα)
Το Gyroscope ειπαμε, ειναι για τρελο χτυπημα.
5 Likes
Εξαιρετικο άλμπουμ. Εξαιρετικο. Και έφερε στην επιφάνεια και το twilight, το οποίο παίζει να ήταν και σε 15χρονη νάρκη…
Σειρά έχουν τα αλλά δυο της τετράδας που ανέφερες.
Θενκς φορ δε γουεικ-απ κολ (παν ιντεντεντ)
ΥΓ. Psychopomp όνομα και πράγμα! Ανατριχίλα…
4 Likes
Μακάρι να ήταν και το HTSD έτσι 
4 Likes
Μπα.
Είναι τέλειο ακριβώς όπως είναι
2 Likes
Με αυτό το κείμενο δε θα μπει νερό στ’ αυλάκι, αλλά επαληθεύουμε από που πίνουμε νερό χρόνια τώρα, τη στιγμή που κάποιοι τεντιμπόιδες υποβιβάζουν την πηγή. Οπότε, η ορθή αρχή έχει ως εξής: Όπως ο άριστος μπασκετικός Παναθηναϊκός θέλει τον Ομπράντοβιτς του, όπως οι άπιαστοι Scorpions θέλουν τον Dieter Dierks τους, όπως το καλό και “γλυκό” death metal θέλει τον Scott Burns του, έτσι και οι τέλειοι (δηλαδή, αυτοί που ξεπέρασαν το παρελθόν τους και το μέλλον τους από το '87 και μετά κοίταγε εδώ ως την κορυφή τους) Savatage θέλουν τον Paul O’Neil τους και τον τύπο από τη Νέα Υόρκη που “γυάλισε” το πρωτάκουστο υλικό των Metallica και Metal Church το '83 και '84 αντίστοιχα, ονόματι Jack Skinner.
Αυτά περί του ότι οι Savatage τα είχαν χαμένα και δεν ήξεραν που πατούσαν, είναι ιστορίες για να 'χαμε να λέγαμε σε ανθρώπους που δεν ξέρουν τι είναι τα riffs και τους κάνουμε δήθεν ιστορία. Ο Paul τους ξεγύμνωσε από το hard rock και τους ξεκαθάρισε ότι στην πραγματικότητα άλλο θέλουν να παίξουν και ας μην πουλήσουν (ο κρυφός φόβος των μουσικών σε μια εποχή που η καριέρα επί του σανιδιού ήταν και κάτι σαν χρηματιστήριο).
Τα αδέρφια είπαν “πάμε να το κάνουμε!”. Και συνέθεσαν το καλύτερο υλικό τους. Για την ακρίβεια, δημιούργησαν τον καλύτερο power metal δίσκο στην ιστορία (αφού αρέσκεστε στις δηλώσεις, δικό σας). Η αιχμή των τραγουδιών είναι ασύγκριτη και ασυναγώνιστη. Μπορεί η Γερμανική σχολή να είχε λόγο να καλπάζει, αλλά κάλπαζαν καλώς αυτοί που καλώς λογίζονταν και παραδέχονταν ότι αν δεν ήταν οι Savatage, δε θα είχαν μπαρούτι στα φυσίγγια τους για να συνθέσουν πιο γρήγορα και από τον ίσκιο τους (τον Kai).
Αντικειμενικά, ο Jon έχει τρομερή φωνή και απίστευτο εύρος. Ό,τι είχε ο James Rivera και ο Mallicoat, ο Jon το είχε σε σύνολο και ας έχανε στα σημεία από αυτούς τους συγκεκριμένους δύο. Ωστόσο, με τέτοιο υλικό, κανένας (μα κανένας, όμως) δε θα μπορούσε να φορέσει τα παπούτσια του και να σταθεί στο συγκεκριμένο ύψος και απόδοση των ερμηνειών, ώστε τα τραγούδια ν’ αποκτήσουν ταυτότητα. Ούτε ο Ζαχαρίας μπορεί να τον καλύψει.
Και επειδή, θυμάμαι, ένα βράδυ Πέμπτης που συζητούσαμε στην εκπομπή Metal A.M. για τραγούδια που ξεκινάνε με κιθαριστικά solo, κακώς είχα ξεχαστεί και δεν ανέφερα το μεγαλύτερο ποσοστό του δίσκου. Και γιατί να το κρύψουμε άλλωστε; Ο Criss ήταν εκστασιασμένος πάνω στη δημιουργικότητά τους και αποφασίζει να ξελύσει τα δάκτυλά του στις εισαγωγές. Όποιο τραγούδι και να πιάσουμε, παραμένει ατόφιο και ατσαλάκωτο. Ούτε γλυκασμοί, ούτε AOR υπαινιγμοί.
Από την άλλη βέβαια, δε γίνεται ν’ αφήσουμε αμνημόνευτο γραπτώ τω τρόπω τον εξαιρετικό “Doc”, ο οποίος είχε έναν ήχο στα τύμπανα, που σου δημιουργούσε την αίσθηση πως ακούς μουσικά τα κανόνια του Ναβαρόνε. Στο δε “White Witch” θα μπορούσε να νομίζει κάποιος ότι δε θ’ αντέξει άλλο το δέρμα, θα σχιστεί.
Τέλος, μπορεί αυτός ο δίσκος να μη ξαναγραφτεί ποτέ. Μπορεί ο Jon να κάνει εικασίες και φαντασιώσεις ότι θα φτιάξει κάποιον δίσκο σε ακόμη μεγαλύτερες heavy φόρμες μέσα από δηλώσεις του σε συνεντεύξεις. Μπορεί οι Savatage να ξαναβγούν στην επιφάνεια, αλλά πάντα θα έρχεται στην πόρτα σου το ξωτικό, θα σου χτυπάει το κουδούνι, θ’ ανοίγεις, θα έχει καεί η λάμπα του διαδρόμου, θα λες “ναι, ποιος είναι…;” και θ’ ακούς το μπάσο να πλησιάζει και μια φωνούλα να σου λέει “Listen to me children of the night, beyond the doors of darkness you will find, a thousand worlds for you to see here, take my hand and follow me, oh…”
Αλήτες ο mountainking θα σας κάνει να βλέπετε εφιάλτες (με αγάπη).
20 Likes