..Με λίγα λόγια

[The_Black_League]

Για πάμε λίγο! (@Ian_Metalhead, με πρόλαβες στο τσακ, στις τελευταίες διορθώσεις βασικά!)

Να μένει «καυτό» το topic, μέρες που είναι κι έχουμε «ψηθεί» κιόλας (όσοι παραμένουμε στην Αττική τουλάχιστον). Ο φίλτατος @ChrisP έχει ήδη γράψει για την κορυφή της δισκογραφίας της μπάντας με την οποία θα ασχοληθούμε σήμερα, οπότε, ας πιάσουμε το έτερο αριστούργημα των Cradle of Filth, την κυκλοφορία με την οποία «βάρεσαν ταβάνι» από άποψη δημοφιλίας, το εξαίσιο:

Της κυκλοφορίας του εν λόγω album, έχει προηγηθεί το EP “From the Cradle to Enslave” και το διαβόητο βίντεο του ομώνυμου τραγουδιού, η μετάδοση του οποίου προκαλεί πλείστες όσες «ομορφιές» κι ευτράπελα και στη χώρα μας. Επίσης, έχουμε και διάφορες ανακατατάξεις στα μέλη, με αποχωρήσεις και (επανα)προσθήκες. Σε αυτό το κομμάτι, ήτοι τις αναρίθμητες εναλλαγές μελών, εντοπίζω ίσως και μία από τις αιτίες που η μπάντα δεν επέδειξε ποιοτική σταθερότητα στις επόμενες κυκλοφορίες της, γεγονός που είχε ως αποτέλεσμα να μην «μεγαλώσει» περαιτέρω και να απωλέσει σταδιακά σημαντικό μέρος της δημοφιλίας της, παραμένοντας έως σήμερα ένα όνομα μεσαίου «βεληνεκούς». Γενικά, επί των συνεχόμενων εναλλαγών μελών, η προσωπική μου άποψη είναι ότι αποτελούν την πιο βασική τροχοπέδη για την πρόοδο κάθε μπάντας, πλην των περιπτώσεων που καθίσταται αναγκαία η αποχώρηση ή η απόλυση (λόγοι υγείας, καταχρήσεις κ.λπ.).

Επιστρέφοντας στην αναφερόμενη κυκλοφορία, το concept, η ατμόσφαιρα και η αισθητική συνεχίζουν στα -διαχρονικά πιασάρικα- vamp/goth/horror «μονοπάτια», αντλώντας έμπνευση κυρίως από τα μυθιστορήματα του Clive Barker, διατηρώντας, ωστόσο, κι έτερες αναφορές (θρησκευτικές, λογοτεχνικές, κινηματογραφικές κ.ά.). Αναντίρρητα, ακόμα κι αν κάποιος βρίσκεται αρκετά μακριά από τις βασικές θεωρήσεις της στιχουργίας της μπάντας (του Dani Filth, για την ακρίβεια), δεν μπορεί παρά να αναγνωρίσει ότι ο κοντός είναι από τους μεγαλύτερους δεξιοτέχνες, ενώ το λεξιλόγιο που χρησιμοποιεί προσφέρει άνετο πέρασμα στις εξετάσεις του διπλώματος Proficiency του Cambridge.

Μουσικά, η «σκιά» των Maiden παραμένει βαριά στα lead και στις μελωδίες, χωρίς, επ’ ουδενί, να δημιουργούνται καταστάσεις «κακέκτυπου». Ίσα-ίσα που θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε ότι ο ήχος του “Midian” (σε συνέχεια, βεβαίως, και του “Dusk… and Her Embrace”) δημιουργεί μία Α σχολή στο είδος, αφήνοντας στον ακροατή μία θελκτική, «ζεστή» αίσθηση, η οποία καταφέρνει να διατηρηθεί ατόφια στο χρόνο, ακόμη και μετά από τόσα έτη που έχουν παρέλθει από την κυκλοφορία του. Χαρακτηριστικό highlight της προαναφερθείσας άποψης και πιθανότατα μέσα στο top-5 αγαπημένων μου μερών τραγουδιών όλων των εποχών, το αισθαντικό και ονειρικό δίλεπτο του “Tearing the Veil from Grace”, που ξεκινάει στο 05:40 περίπου και ολοκληρώνεται πριν «σκάσει» το blastbeat.

Φυσικά όλες οι διακριτές μονάδες που συνθέτουν το “Midian” πιάνουν την μία κορυφή μετά την άλλη. Από το «χειμαρρώδες» και άκρως πωρωτικό εναρκτήριο, έως το θεοσκότεινο “Saffron’s Curse”, «πορευόμαστε» μέσα στην «αρρώστια» του “Death Magick For Adepts”, μόνο και μόνο για να βρεθούμε αντιμέτωποι με το μυστηριώδες “Lord Abortion” και να «παιανίσουμε» στη συνέχεια πως “Amor e Morte”. Αναντίρρητα, το mega hit του δίσκου -και μάλλον όλης της έως τώρα δισκογραφίας του συγκροτήματος- ήταν/είναι/θα είναι το υπέροχο “Her Ghost in the Fog”, με τις μνημειώδεις μελωδίες του (τόσο τις φωνητικές, όσο και τις κιθαριστικές), όσο και το αξέχαστο, και κλασσικό πλέον, video του. Γενικά, η όλη εμπειρία της ακρόασης του δίσκου προσιδιάζει στην γεμάτη αγωνία πορεία εντός ενός “Tortured Soul Asylum”, όπου σε κάθε γωνία σε περιμένει και μία έκπληξη.

Όπως αναφέρθηκε παραπάνω, το “Midian” έτυχε -δικαίως- αποθεωτικών κριτικών στην εποχή του, προσφέροντας απλόχερα στους τότε CoF την ευκαιρία να «χτίσουν» πάνω στο τότε momentum τους και να εξελιχθούν σε κάτι «άλλο» και σίγουρα πιο μεγάλο. Κατ’ εμέ, δεν αξιοποίησαν ποτέ αυτήν την προοπτική και δεν φέρθηκαν «έξυπνα», έτσι ώστε να κάνουν το βήμα παραπάνω και να πάνε την μπάντα σε ακόμα πιο «εμπορικά» μονοπάτια, πολύ μεγαλύτερων ακροατηρίων, κίνηση που ίσως τους οδηγούσε και στο «σαλόνι» των πραγματικά μεγάλων, ιδιαίτερα δε αν λάβουμε υπ’ όψιν και την θελκτικότητα του horror/goth/vamp ύφους τους στο ευρύ κοινό. Πιθανότατα να μην το επιθυμούσε και η ίδια η μπάντα αυτό (και ίσως κάποιοι να ισχυριστούν ότι αυτό είναι προς τιμήν της), ωστόσο, εγώ περισσότερο θεωρώ ότι οι αναταραχές στις τάξεις της και ο «εγκλωβισμός» που παρατηρήθηκε (ίσως και αιφνιδιασμός) μετά την «έκρηξη» του “Midian” δεν κεφαλαιοποίησαν στο παραμικρό τα εξώφυλλα και τις φωτογραφίσεις της εποχής, την «κατάποση» στη θέση του billing φεστιβάλ πολύ πιο ιστορικών μπαντών, καθώς και το “Any publicity is good publicity” motto, βάσει του οποίου κινείται η βιομηχανία.

[Dr.Feelgood]

Φρονίμως σεβόμενος και αποδεχόμενος την προτροπή του αγαπητού @Ian_Metalhead, θα προχωρήσουμε σ’ ένα δίσκο κι ένα ΕΡ από μια μπάντα, που στις συγκεκριμένες δύο παρούσες δισκογραφικές της απόπειρες έδωσε όλο της τον εαυτό, ώστε μας παίρνει και μας σηκώνει. Σε χρονιές που όλος ο κόσμος έμαθε να κινείται γύρω από τους Judas Priest και το “Painkiller”, καθώς και τις ακολουθούμενες υπερβολικές δηλώσεις, πως με αυτόν το δίσκο σώθηκε το metal, υπήρχε πλούσια η σκηνή του US power (και με την προσθήκη των όποιων prog στοιχείων).

Με το χέρι στην καρδιά, το “Painkiller” δεν έχω κάνει τον κόπο να το ξανακούσω εδώ και χρόνια και μάλλον, θ’ αργήσω να το πράξω. Το “Programmed”, όμως, το τιμάω δεόντως και αυτό, διότι κουβαλάει μέσα του πολλά. Δε θ’ αναφερθώ σε φράσεις περί υποτιμημένης μπάντας κλπ. Ας σταθούμε στο ύψος μας και ας ξεδιπλώσουμε μέσα από τις λέξεις την όρεξη και το βάθος που μας προκαλεί ο δίσκος. Είναι, λοιπόν, ίσως στους πέντε (άντε δέκα) πιο υπερμεταλλομένους δίσκους ηχητικά. Υπό πολλές συνθήκες θα τολμούσα να πω, πως είναι η “νοερή” έμπνευση και συνάμα προπομπός της άφιξης του ήχου των Nevermore.

Ό,τι είχαν ήδη δημιουργήσει οι Queensryche, οι Lethal το πήραν και το ανέβασαν σε θερμοκρασία, αλλά και ηχητική κράση. Θέλετε, ειδικά, τα “Programmed” και “Killing Machine”, που πρόκειται για τα δύο πιο riff-ογενή άσματα του δίσκου, αλλά και μιας ολόκληρης σκηνής; (Όταν προωτοάκουσα το “One Thousand Fires” των Fates, διαλαλούσα παντού, πως ένα σημείο του είναι δανεισμένο από αυτά τα δύο. Μεταξύ μας, ακόμα το πιστεύω). Θέλετε, λοιπόν, αυτό το καλλιεργημένο λαρύγγι του Mallicoat με αυτό το γοητευτικό βιμπράτο του και αυτό το εκτόπισμα που ξεπερνάει τους πάντες; (καθ’ υπερβολήν οπαδισμός, προσπεράστε αν δαφωνείτε) Θέλετε το θέμα της παραγωγής; Απ’ όπου και να το πιάσουμε, στάζει ρέον ύδωρ για μεγάλη απόλαυση.

Και φυσικά, δε γίνεται να μην αναφερθούμε στον αείμνηστο Cook, ο οποίος μαζί με τον Hull ήταν καφτιριαστικό δίδυμο στις κιθάρες. Δηλαδή, πως γίνεται να μπαίνει η εισαγωγή του “Arrival” και στη συνέχεια το α λα “Rime of the Ancient Mariner” rhythm section κι εμείς να έχουμε μείνει μόνο σε British steel καταστάσεις…; Τα πάντα, θα με πείτε, είναι και θέμα marketing. Αυτός ο δίσκος, όμως, είναι όλες οι γλαφυρές περιγραφές της metal κοινότητας και την ίδια στιγμή, απαρνείται τις ίδιες περιγραφές για να σταθεί μόνο του, δυναμικά ταπεινό και ταπεινά δυναμικό.

Έρχεται, λοιπόν, το έτος 1994, έρχεται νεαφιχθείς στις κιθάρες ο McElfresh και μαζί με τον Cook πάνε για μεγάλη ρέντα. Φαίνεται από αυτό το EP, ότι οι Lethal είχαν τη δική τους αντίληψη. Ήθελαν να δώσουν κι άλλη ιπποδύναμη στον ήχο τους. Το ντεμπούτο γι’ αυτούς ήταν πολύ καλή βάση, αλλά ήθελαν κι άλλο. Έπρεπε να ρίξουν κι άλλο κάρβουνο στη μηχανή, να τρέχει και οι ράγες να λιώνουν.

Έτσι κι έπραξαν. Πήραν λίγο από το καινούργιο κάρβουνο της εποχής, από τα “Cowboys from Hell” και “Vulgar Display of Power” και τα έριξαν στη μηχανή τους. Με μία πολύ σημαντική λεπτομέρεια. Δεν έχασαν την ταυτότητά τους. Δεν παρασύρθηκαν από τα κύματα που σήκωναν με τις συνθέσεις τους. Δεν πανικοβλήθηκαν από την ορμή που έρεε μέσα τους κι (απ)έδειξαν ότι έχουν τον έλεγχο.

Μία ακόμη αλλαγή ήταν και η φωνή του Mallicoat, ο οποίος το γύρισε σε ολίγον τι από γρέζι, αφήνοντας πίσω τις υπερκορώνες, αλλά αυτό δε μείωσε ούτε στο ελάχιστο τη μοναδικότητά του. Πάντως, αυτό το ΕΡ κι αν σπρώχνει ακόμη περισσότερο τη προαναφερθείσα σκέψη περί της άφιξης του ήχου των Nevermore. Ναι, είναι ο Pantera διακομιστής, αλλά άλλον αέρα είχαν οι Lethal. Όπως και να 'χει, στο “Hard to Breathe” θα μπορούσαν να είχαν καλεσμένο τον Darrell.

Το πιο περίεργο, για να το αναφέρουμε κι αυτό, στο δίσκο, είναι το “The Real”. Αυτό το μπαλαντοειδές άσμα που σου διαλύει όλη την υπερμεταλλομένη πώρωση που έχεις βιώσει προηγουμένως. Αλλά… το ζήτημα είναι, πως πρόκειται για μία εξαιρετική σύνθεση, η οποία ναι μεν θυμίζει Stryper, από την άλλη, όμως, είναι Lethal και όταν μπαίνει σφήνα εκείνο το κιθαριστικό solo, μπαίνει στα κρυφά σφήνα κι εκείνη η περίεργη περηφάνεια γι’ αυτούς που ακούς και σ’ αρέσουν. Καταλαβαίνετε, έτσι; Τα λέγαμε.

[38aris]

Nα είχα χίλιες καρδιές να έβαζα για Lethal. Θεωρώ το Programmed το άλμπουμ που έπρεπε να βγάλουν οι Queensryche μετά το Operation:Mindcrime.
Us power, με μελωδία, δύναμη, κιθάρες, φωνάρα.
Έπος…

[Ixnay]

Helloween - time of the oath με λιγα λογια.

Το αλμπουμ γαμαει. Πονος μεγάλος για καθε hansi κ καθε Hansen. Ο ενας κυκλοφορούσε αλμπουμ με μεσαιωνικά τραγουδάκια κ διασκευές για τους νερντς που διαβαζαν τολκιν κ επαιζαν επιτραπεζια κ ο αλλος το 3ο keeper μην χεσω ουτε κατα διάνοια τέτοιο ξεφούσκωμα ουτε η πλαστική μπαλα που παιζαμε χθες με τα παιδια ενος φιλου μου κ τελικα την πετάξαμε. Πηραμε κ kiske για ενα τραγουδάκι να ψαρωσουν οι τρου μεταλάδες εποχης keeper γραψαμε κ ενα τραγουδι για τον τεράστιο ingo να μας ρωτανε οι δημοσιογράφοι να τους λεμε ποσο αρχιδια ειναι οι helloween (παλαντζα χακο γαμιεστε).

Τωρα. Γιατι επεστρεψσ σ αυτό το αλμπουμ που εχω γραψει 2 3 φορές ποσο γαμαει μανούλες; για να γραψω με λιγα λογια για ενα κ μονο τραγούδι.

Ο axl οταν προλογιζει το estranged στο λαιβ στο τοκυο λεει:

“Tonight’s happy song, kinda like a walk in the park… Sun coming through your window in the morning, and it’s a beautiful day, and you’ve got nothing better to do than commit hara-kari, so…”

Καπως ετσι ειναι κ το

If I Knew

Καταρχήν να αναφερθω στον andi που ο ανθρωπος καταφερνει να αλλαζει την φωνη του αναλογα με το τραγούδι κ τους στίχους.
Ξεκιναει σαν παιδικο τραγουδακι κ εκει στο
take my hands and we"lll be there
together someday somewheeeeeeeere καρδιες σκίζονται ραβασάκια πετιούνται στον αερα δακρυα τρεχουν απο ερωτευμενα ματια.

Αν ο Hansen ειναι ο πατερας του παουερ μη χεσω ο weikath ειναι ο μπαμπας μας. Καταρχήν ο ανθρωπος πρεπει να εχει ερωτευτεί ανυποφορα πολλες φορες. Εγραψε ενα τραγουδι που μπαινει στις καλύτερες heavy μπαλάντες rock μπαλαντες pop μπαλαντες στην μουσικη ολάκερη. Ο πραγματικός φορος τιμης στον jon lord ειναι εδω κ οχι στην εναλλακτικη έκδοση του burning sun. Το σολο του χαμοντ. Βρειτε μ εναν που θα εβαζε χαμοντ σε τραγουδι του. Εναν εκτος απο τον Τεράστιο.

Κ αυτο το σολο στην κιθαρα. Αχ αυτο το σολο. Η μουσικη υπόκρουση για το 1ο φιλί για ορκους αιωνιας αγάπης για ζευγάρι μπροστα σε ηλιοβασίλεμα οταν κρατας τα μαλλιά της κοπελας σου οταν ξερνάει στην τουαλέτα επειδη είναι άρρωστη. Τι εχεις παθει ρε weiki; Σε νιωθω ε; το καλύτερο σολο που εχει γραψει/παιξει.

Είναι το καλύτερο τραγούδι του αλμπουμ; αν δεν μιλουσαμε για άλμπουμ που γαμει κ σπερνει ανετα. Αλλα βρίσκεται σ αυτο το αλμπουμ κ αυτο ειναι το μειονέκτημα του.

Τι θα κανω αν το ακούσω καποια φορα λαιβ; οτι κανω καθε φορα που το ακουω

i would simply break down and cry.

[Ixnay]

Παρασκευουλα σημερα τι θα λεγατε να διασκεδασουμε λιγο? οκ η παρασκευη για πολλους απο εμας δεν λεει και τιποτα αφου δουλευουμε την επομενη ημερα αλλα δεν γαμεις 2 μπυριτσες και λιγο παουρ μεταλ τ αξιζουμε πιστευω.

κυκλοφορια του 2009 και για να δουμε που βρισκομασταν; αθηνα ηδη 4 χρονια, με την τοτε κοπελα μου μεναμε μαζι ημασταν μεσα στην κριση εγω ημουν ανεργος αφου το δισκαδικο εκλεισε το σημαντικοτερο γεγονος που εχω ζησει ειχε ηδη συμβει [δολοφονια γρηγοροπουλου] και δεν εβρισκα ιδιαιτερη “παρηγορια” στο μεταλ οποτε το ειχα γυρισει στο ελληνικο χιπ χοπ και το πανκ. [τι θα γινει φιλε θα γραψεις για το αλμπουμ;] ναι ρε μισο λεπτο πρεπει να θεσουμε το πλαισιο. για καποιο λογο η παραπανω κοπελα μου εκανε δωρο το αλμπουμ αυτο και για καποιο επισης αλλο λογο επαιζε στο θρυλικο cdplayer του θρυλικου peugeot206 το οποιο δεν δεχοταν τα περισσοτερα cd τα χουμε ξαναπει κ με συνοδευε στην διαδρομη χολαργο αγια παρασκευη για παραλλαβη του γνωστου κολλητου φιλου που ακουει πανκ και το 1ο των μεταλλικα προορισμο τηνιακο και παλι πισω [αδελφε το αλμπουμ ε;]

ναι οκ βουαλα

1. Any Means Necessary δειξε μου το 1ο τραγουδι του αλμπουμ σου να σου πω ποιος εισαι. ψαρωνεις κατευθειαν. χεντμπανγκινγ και τα μυαλα στα καγκελα. αν δεν κουνησεις ασυναισθητα εστω το ποδι σου προφανως ΔΕΝ ΑΚΟΥΣ ΧΕΒΙ ΜΕΤΑΛ. τα φωνητικα στο ρεφρεν τα κοροιδευε ο κολλητος που ακουει πανκ και το 1ο των μεταλλικα και σκεφτηκα πολλες φορες να τον πεταξω εξω απο το αμαξι αλλα απλα του ριχνα χριστοπαναγιες και οδηγουσα.

2. Life Is Now χεντμπανγκινγ χενταμπανγκινγκ χενταμπανγκινγ. ψιλο σκιπ το τραγουδι αδυναμο ρεφρεν αλλα στην ροη του αλμπουμ ταιριαζει με τα χιλια. αν εφτανα κοντα στον προορισμο μου θα εβαζα το επομενο. ολοι καταλαβαινετε. ετσι κ αλλιως ακολουθει το καλο το πραγμα.

3. Punish And Enslave Ω ΡΕ ΜΑΓΚΑ. It’s midnight, the clock strikes twelve και τωρα που γραφω ειναι 11:59. εχω γραψει την λεξη χεντμπανγκινγκ; βλεπω πως ναι. την λεξη διασκεδαση; οχι. καθαρη ανοθευτη μεταλ διασκεδαση λοιπον. ωωω ωωω ωωω πανις εντ ενσλειβ.

βρε βρες το στο γιουτιουμπ και βαλτο να παιζει.

4. Legion θειο; ελα αγορι μου. τι εινα παουρ μεταλ; κατσε και ακου αυτο. Ο ΟΡΙΣΜΟΣ. αν ειχε βγει δεκαετια 80 θα προσπαθουσαν να το απαγορευσουν. ο Λεγεωνας. οι 12 δαιμονες. sanctified, Anti Christ Casting shadows towards the cross λατρευουμε οτι τους ποναει. δισολιες. δικαση. σολο στην σειρα. ρεφρεναρα. θελετε τιποτα αλλο; μπυρα ανοιξατε; we bring destruction and death.

5. Between Two Worlds Just like the rainbow, between mist and sun
Feeling like I’m trapped between two worlds. αν γραψω την λεξη μπαλαντα θα το θεωρησω σαν υποτιμητικο για το τραγουδι. τραγουδαρα λοιπον. πρεπει να το ακουσεις για να καταλαβεις. τι φωναρα. μπραβο ρε.

6. Hallowed Be My Name ρε ειμαστε αρκετα γραφικοι; οχι. βαλε ενα οπλο να οπλιζει. αν το ακουω πανω στο ποδηλατο σιγουρα θα κανω την κινηση να σας σημαδεψω και θα σκεφτειτε “τι μαλακας”. αγνη οπαδικη μεταλ διασκεδαση. I can feel the power and it’s might.

7. Something For The Ages ποτε ηταν η τελευταια φορα που ακουσατε ενα instrumental μεταλ τραγουδι και ΚΑΥΛΩΣΑΤΕ; θα ηθελα να ημουν σε μια γωνια στο στουντιο και να σφιξω το χερι σ αυτον που ειπε “δεν θα βαλουμε στιχους εδω”. ΒΑΛΤΟ ΝΑ ΠΑΙΖΕΙ. η μελωδια το ρεφρεν πως να το πω στις κιθαρες ειναι η μουσικη υποκρουση για την στιγμη που τραβηχτηκε το εξκαλιμπερ απο τον βραχο την στιγμη που αναστηθηκε ο χριστος στο 3ο γκολ του Ματεο στο Αρης ΑΕΚ την στιγμη που εκανες σεξ με την κοπελα που εισαι ερωτευμενος. δεν εχω λογια. ΜΝΗΜΕΙΩΔΕΣ. ΜΕ ΧΡΥΣΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ. αν δεν νιωσεις οταν το ακουσεις εισαι σε κωμα ή ανθρωπος χωρις αισθηματα και συναισθηματα. ενα ζομπι. μπραβο ΧΑΜΜΕΡΦΟΛ.

8. No Sacrifice, No Victory αυτοι εδω ξερουν να γραφουν εισαγωγες στα κομματια τους. By the code we are living, we are breathing, and then we die. ανυψωτικο τραγουδι, αν σας πρηζει το αφεντικο σας αν νιωθετε χαλια ρε παιδι μου αν δεν εχει μπει ακομα το fuell pass αυτο ειναι το τραγουδι για εσας.

9. Bring The Hammer Down ωραια εισαγωγη και παλι. σκιπ

10. One Of A Kind Ω ΘΕΟΙ. δειξε μου το τελευταιο τραγουδι του αλμπουμ σου να σου πω ποιοις εισαι. ΕΠΟΣ. καποτε οι πολεμοι γινοταν προσωπο με προσωπο μ ενα κομματι σιδερο αναμεσα σε εσενα και στον αντιπαλο σου. τον μυριζες, εβλεπες τα ματια του. πεταγοταν στο στομα σου το αιμα του και το γευοσουν. αλλα εσυ συνεχιζες να πολεμας αναμεσα σε αιμα κραυγες και κλαμματα. στο Miiiiiighty warriors εκατομμυρια νεκροι πολεμιστες απο εκει ψηλα γυριζουν και κοιτανε προς το μερος σου.
We’re standing all for one for all
One voice we’re one of a kind, we are
Never look back, never surrender

We’re fighting all for one for all
One heart, we’re one of a kind, we are
Cause we are here and we are fighting

σταση ζωης. στα παντα. ΕΠΟΣ. δεν εχω αλλα λογια. τι θα πει δεν το ακουσες ακομα; Ω ΘΕΟΙ.

11. My Sharona χεστε με

θειο; ελα παιδι μου; τι ειναι παουερ μεταλ; κορδελιτσα στο cd και οριστε. ακου. ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΠΑΟΥΕΡ ΜΕΤΑΛ. οχι το καλυτερο. ΑΛΛΑ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ.

Παρασκευη ξεκινησα να γραφω σαββατο πηγε, καλη δουλεια και καλα να περασετε αναλογα σε τι κατασταση ειστε.

μπραβο χαμμερφολ.

καληνυχτα.

[RiderToUtopia]

Οι Rage έχουν βγάλει και άλλες δισκαρες και πριν και μετά από αυτό, ίσως κάποια είναι αντικειμενικά καλύτερα, αλλά για μένα πάντα το αγαπημένο μου θα είναι το End of all days

Τους rage μπορείς να τους αποκαλέσεις και heavy/speed, αλλά νομίζω και σκέτο heavy metal αρκεί.

1996 λοιπόν. Όταν ο δίσκος ήταν ακομα φρέσκος, την ίδια χρονιά ή το πολύ την επομένη ο καλός φίλος Τάκης (rip) μου γράφει τρεις κασέτες, δύο με “γρήγορα” και μια με μπαλάντες. Στις πρώτες περιλαμβάνοταν το higher than the sky με τις φοβερές φωνητικές γραμμές και μελωδιες του και στην κασέτα με τις μπαλάντες η στοιχειωμενη (μουσικά και στιχουργικά) θεϊκή μπαλάντα fading hours. Εννοείται πως όταν είδα το δίσκο σε ράφι δισκοπωλείου τον απέκτησα με συνοπτικές διαδικασίες.

Ο δίσκος ανοίγει πολύ δυναμικά με το under control μετά περνάει στο πιο μελωδικό προαναφερθεν, συνεχίζει με το βαρυ αλλά πολύ μελωδικο deep in the blackest hole. Oι Rage πάντα συνδύαζαν φοβερές μελωδίες με γαμάτα ριφ και πολύ πάθος στις ερμηνείες του φοβερού Πηβη. Υπό άλλες συνθήκες και σε άλλο timing θα μπορούσαν να γίνουν πολύ μεγάλοι.

Και μετά έρχεται το ομώνυμο end of all days με τη ριφαρα του που γαμαει σύμπαντα. Μεγάλη κόμματαρα πραγματικά.

Visions, desperation, let the night begin, fortress ωραίες μελωδίες, ωραίο heavy metal, κυλάνε γαμω, ενδιάμεσα το πιο βαρύ voice from the vault μεγάλη σκοτεινή κομματαρα , το frozen fire το λες και thrash, talking to the dead, silent victory λίγο κοιλίτσα, ενδιάμεσα το face behind the mask προσκαλεί να ανοίξεις μια ακόμα μπύρα.

Και ο δίσκος φυλάει το καλύτερο για το τέλος, την υπέρτατη μπαλαντα fading hours. Τι να πρωτοπώ,για τους στίχους, τα πλήκτρα, την ερμηνεία, τις μελωδίες, το φοβερό ρεφρέν, το σύντομο αλλά γαμάτο σόλο. Απλά θα πω πως είναι στις καλύτερες μπαλάντες που έχω ακούσει στον μάταιο τούτο κόσμο. Μπορώ να την ακούω δέκα φορές σερί εύκολα και να την τραγουδάω και τις δέκα.

Fading hours, but my time stood still.
My missing shadow can’t explain.
But the pictures on your table will,
they’re showing me pale white,
the coffin’s opened wide…
I’ve forgotten fading hours και ανατριχιλες γαμω την Παναγιά των Παρισίων.

Μεγάλη δισκαρα.

[Ixnay]

Παραγγελιες μπορούμε να κανουμε;

Θα μπορούσε κάποιος να γραψει με λιγα λογια γιαυτο;

Lord Vigo - Danse De Noir (2020)

Γιατι αν γραψω εγω θα καταντήσει γραφικη η χρήση της λεξης “γαμαει”

Θενξ.

[Achamian]

Υπήρξα λίγο γραφικός, το γαμαει δεν μπήκε στο κείμενο. Μάλλον θα έπρεπε.

Lord Vigo - Danse De Noir

[Ixnay]

Αχ θεε μου αναφορα σε cowbel

Ναι ρε πουστημου οπως τα γραφεις.

Ευχαριστώ κ για την ευκαιρία που μ δινεις να πω οτι το αλμπουμ γαμαει.

● το τελευταίο τους μαλλον δεν ακολουθεί σε γαμιοσυνη αλλα ακουγεται κ αυτο πολυ καλο.

[Ian_Metalhead]

@Ixnay

…αν γραψω εγω θα καταντήσει γραφικη η χρήση της λεξης “γαμαει”

@Achamian

Υπήρξα λίγο γραφικός, το γαμαει δεν μπήκε στο κείμενο

@Ixnay

Ευχαριστώ κ για την ευκαιρία που μ δινεις να πω οτι το αλμπουμ γαμαει.

Δράττομαι της ευκαιρίας για να θυμηθώ ξανά ότι, τω καιρώ εκείνω, όταν ξεκινούσα την ενασχόληση μου με το “άθλημα”, όταν κάποιος ήθελε να δηλώσει εμφατικά την μεγάλη εκτίμηση του για ένα μουσικό έργο, η έκφραση του συρμού ήταν “ο δίσκος των Τάδε σκοτώνει”, επιχειρωντας πιθανόν μια υπερβολική αναγωγή στην μοιραία επίδραση που μπορεί να είχε η ακρόαση του σε κάποιον ανυποψίαστο!

Σταδιακά, τα τελευταία αρκετά χρόνια, η παραπάνω έκφραση αντικαταστάθηκε με το οπωσδήποτε πιο… αγαπησιάρικο “ο δίσκος γ***ει” ή “σπέρνει” ακόμη πιο παραστατικά! Δηλωτικά ενδεχομένως της ενστικτώδους ορμής που χαρακτηρίζει το εν λόγω LP ή ακόμη, της… ευμενούς επίδρασης που έχει στον οπαδό – είναι γνωστό άλλωστε ότι υπάρχει ολόκληρη σχολή που υποστηρίζει ότι η αξιολόγηση της Τέχνης μπορεί και πρέπει να γίνεται με… ερωτικούς όρους!

[stammargg_v2]

HEROES DEL SILENCIO - Senderos de Traicion

'Ετος 1990 και δεύτερος δίσκος για τους Ισπανούς Heroes del Silencio που συνεχίζουν το new wave/ post punk του πρώτου El Mar No Cesa, εμπλουτίζοντας το με περισσότερες μελωδίες και επικές μπαλάντες και με το τελικό αποτέλεσμα να ξεπερνάει κάθε προσδοκία. Μεγάλος παράγοντας για αυτήν την επιτυχία δεν ήταν άλλος από τον bigger than life frontman του συγκροτήματος Enrique Bunbury με εμφάνιση και προσωπικότητα ανάλογη ενός Jim Morrison και Michael Hutchence.

To album ξεκινά με δύο από τα κλασσικότερα και καλύτερα κομμάτια των Ηρώων. Το δυναμικό Entre dos tierras με θέμα τις δυσκολίες μεταξύ ενός ζευγαριού που οδηγουν στον χωρισμό και το λυρικό Μaldito Duende που αναφέρεται στην εξάρτηση από τα ναρκωτικά με τραγικό/ποιητικό τρόπο. Δεν είναι τυχαίο πως αυτά τα δύο κομμάτια επιλέχθηκαν από το συγκρότημα για video clips. Συνεχίζει με τα υπέροχα La Carta και Μalas Intenciones που οι κελαριστές κιθάρες και οι μπασογραμμές φέρνoυν στο μυαλό κάτι από Cure και Smiths. Μετά από μια συντομη εισαγωγή (Sal) σειρά έχει το Senda με άλλη μια εκπληκτική ερμηνεία του Bunbury. Αυτό που μ’αρέσει γενικά στις ερμηνείες του ειναι η τέλεια χροιά που έχει και το αυθεντικό πάθος που βγάζει. Στο επόμενο, Hechizo, οι ταχύτητες ανεβαίνουν λίγο, ενώ τα Oracion και Despertar είναι δύο ακουστικές μπαλάντες με όμορφες κιθάρες, αλλά μάλλον τα λιγότερο ενδιαφέροντα του δίσκου. Το Decadencia που ακολουθεί είναι το πιο heavy κομμάτι του δίσκου σίγουρα από τα καλύτερα που έχουν γράψει. Συνεχίζουμε με μια άλλη ακουστική μπαλάντα, Con Nombre de Guerra, καλη ερμηνεία, τίποτα το ιδιαίτερο. Τέλος το αγχωτικό post punk του El Cuadro II είναι ότι καλυτερο για το φινάλε του μάλλον κορυφαίου δίσκου των Ηρώων ( αν και τρέφω μεγάλη αγάπη και για το El Mar…)

Οι Heroes del Silencio κυκλοφόρησαν άλλους δύο δίσκους πριν διαλυθούν, το άκρως επιτυχημένο Εl Espiritu del Vino όπου μαλάκωσαν κι άλλο των ήχο τους ωστόσο η έμπνευση στις συνθέσεις παραμένει, και το Avalancha σε πιο heavy μονοπάτια αυτήν την φορά. Στα δέκα περίπου χρόνια που ήταν μαζί η επιτυχία τους ξεπέρασε τα γλωσσικά εμπόδια και τα σύνορα της χώρας τους, σημειώνοντας για παράδειγμα μεγάλη επιτυχία στην Γερμανία αλλά και σε άλλες χώρες όπου και δώσαν πολλές συναυλίες. Ο Βunbury έκανε σόλο καριέρα με τεράστια επιτυχία κυρίως στο Μεξικό, αλλά μακρυά από τον rock ήχο. Ωστόσο τα τελευταία χρόνια έβγαλε καποιους πολύ αξιόλογους και rock δίσκους ( Expectativas, Posible).

[Ixnay]

Προταθηκε απο την αγαπημένη μου καθηγήτρια ισπανικων απο το san Sebastián κ εγινε ενα απο τα περισσότερο ακουσμενα αλμπουμ στη ζωη μου. Δεν γίνεται να μην σε παρασύρει αυτη η φωνη κ αυτος ο ηχος. Τελειο αλμπουμ χαρηκα που περπατησα εστω για μια ημερα στους δρόμους που περπάτησαν κ αυτοι στην Σαραγοσα οταν επαιξε ο Αρης με την ομάδα της πόλης πριν χρονια.

10/10.

[The_Black_League]

Διακοπές, λέει…

Σκέψεις, εικόνες, προβληματισμοί, νοσταλγία, μετανιώματα, αποφάσεις που δεν πραγματοποιούνται ποτέ, νέα ξεκινήματα που μένουν πάντα νέα, ένας κυκεώνας αντιφατικών συναισθημάτων, που μπερδεύουν περισσότερο απ’ ό,τι ξεκαθαρίζουν. Αναταραχή!

Δεν ξέρω… Υπάρχει κάτι το βαθιά μελαγχολικό στην ηρεμία, στο (δήθεν) «άδειασμα» του μυαλού, στο ατένισμα του ορίζοντα, στο καλοκαιρινό σούρουπο, στο κύμα, στο ηλιοβασίλεμα, στο μέλλον που υπόσχονται τα καλοκαίρια.

Επιστροφή, λοιπόν, με ψυχή βαρύτερη και μυαλό μπερδεμένο. Ζώντας (; ) το τώρα, αναμένοντας το καλύτερο (; ) μέλλον, υπό το ύπουλο συναίσθημα της ελπίδας, παραμένοντας πάντα, όμως, «δέσμιος» του παρελθόντος. Πολλά «βαρίδια», αιώνιες πληγές από απώλειες, τραύματα και βιώματα. Άκρατος λυρισμός. Πόθεν, γιατί και πώς;

Ας δεχτούμε ότι, ως φίλοι του συγκεκριμένου μουσικού είδους, ίσως διακατεχόμαστε από μία Α μεγαλύτερη ροπή προς την ευαισθησία και την εν γένει μεγαλοποίηση του συναισθήματος (κάθε συναισθήματος), άλλοι σε μικρότερο, και άλλοι σε μεγαλύτερο βαθμό.

Υπό τις προαναφερθείσες συνθήκες, κάποια ακούσματα που θεωρούνται τόσο ιδιαίτερα και σημαντικά, ώστε να φτάνουν να χαρακτηρίζονται βιωματικά, (ξανα)λαμβάνουν τη (δικαιωματική) θέση τους, λειτουργώντας εκ νέου ως πιστοί, αιώνιοι και πάντα πρόθυμοι σύντροφοι, εκεί, μάλιστα, που σημειώνονται απουσίες ή κάποιοι βρίσκονται μικροί στο «μέτρημα».

Ας είναι. Δεν είναι όλοι για τα δύσκολα.

To “Draconian Times” δεν είναι ένας απλός δίσκος. Βασικά, δεν είναι καν δίσκος.

Είναι το ένα κομμάτι από τα τρία «Άγια των Αγίων» (“Alternative 4” και “The Angel and the Dark River”, τα άλλα δύο) της «Αγίας Τριάδας» (αυτονόητα τα έτερα ονόματα).

Είναι το καλύτερο εναρκτήριο δίδυμο τραγουδιών στην έως τώρα ιστορία της μουσικής μας. Είναι το μνημειώδες, θρηνητικό πιάνο του “Enchantment” και το λυτρωτικό outro του. Είναι η βασική μελωδία του “Hallowed Land” και το αξέχαστο solo του. Είναι οι καρδιές μας που πάλλονται δυνατά και μέχρις εσχάτων στο “The Last Time”. Είναι ο «Γολγοθάς» που ανεβαίνουμε όλοι μαζί, τρώγοντας τις σάρκες μας, στο “Forever Failure”. Είναι το ξέσπασμα του “Once Solemn”, με την αξέχαστη «γέφυρά» του και το εκπληκτικό του lead. Είναι οι φευγαλέες σκιές του “Shadowkings”, του οποίου η έσχατη μελωδία «λυγίζει» και την τελευταία αδάμαστη ψυχή. Είναι η παραδοχή της ματαιότητας του “Elusive Cure” και ο πόνος της κραυγής του For you and only you. Είναι το καθηλωτικό Life is all the pain we endeavor του “Yearn for Change”. Είναι η καταγγελία του “Shades of God”. Είναι η λατρεμένη εισαγωγή του “Hands of Reason” και η εικόνα του τρόμου. Είναι οι ερωτήσεις του “I See Your Face”. Είναι το αισθαντικό «κλείσιμο» του “Jaded”.

Είναι τα 12 βήματα της παραδοχής και της συνειδητοποίησης.

Εδώ, όμως, δεν έχουμε να κάνουμε απλά με νότες και στίχους.

Εδώ κραυγάζει μία (ή δύο ή τρεις… ή εκατόν τρεις) γενιά. Εδώ μετουσιώνεται όλος ο σπαραγμός, η οργή και η απουσία ελπίδας, σε μία ελεγεία, τόσο δυνατή και βαθιά, που είναι αδύνατον να την αγνοήσεις. Είναι οι βασανισμένες μας ψυχές επί τάπητος, είναι ο σάπιος κόσμος σας, «σερβιρισμένος» αποδομημένα, χωρίς τα «λούστρα» που μας παθητικοποιούν. Είναι η φωνή μας. Είμαστε εδώ. Ζωντανοί. Άνθρωποι με συναισθήματα, με προβληματισμούς, με αγωνίες, με ευαισθησίες. Είμαστε τα παιδιά σας. Και κατανοούμε ότι δεν μπορείτε να μας κοιτάξετε, γιατί το αποτέλεσμα καταδεικνύει την παντοτινή αποτυχία σας.

Ακούστε, ρε! Υπάρχουμε!

Και πονάμε γιατί θέλουμε να ζήσουμε, όχι να εγκαταλείψουμε. Να ζήσουμε, όμως, καλά, περήφανα και δωρικά, όχι σαν άβουλα όντα, «τυφλωμένα» από τις «ανέσεις» του κόσμου σας, αναμένοντας τον βιολογικό μας μαρασμό.

Έχουμε ψυχή βαθιά και όσο και να στρέφετε το βλέμμα σας αλλού, θα είμαστε τώρα και για πάντα στο μυαλό σας, αναγκάζοντάς το να σας ουρλιάζει:

All I need is a simple reminder,

μέχρι να κατανοήσετε ότι πορεύεστε, συνθλίβοντας μας στο διάβα σας, υπό το πρίσμα του:

All I need is a simple excuse.

[Ian_Metalhead]

Για να ξυπνάμε λίγο…

Μπορεί ο “μυστηριώδης” μασκοφορεμένος Thunderstick να δεσπόζει σε ρόλο δήμιου στο εξώφυλλο του δεύτερου album των Samson, όμως είναι η προσχώρηση του τραγουδιστή Bruce Bruce που ανεβάζει το λονδρέζικο σχήμα. Κι αν ο drummer είχε προϋπηρεσία στους Iron Maiden, ο νέος τραγουδιστής έμελλε να ακολουθήσει αργότερα την αντίθετη διαδρομή και με το πλήρες όνομα του πια, να γράψει την δική του ιστορία στον χώρο!

Ακούγοντας τον στο “Head On” πάντως, παρότι σαφώς αναγνωρίσιμος και εκ των πρωταγωνιστών, είναι εμφανές ότι δεν έχει αναπτύξει ακόμη προσωπικότητα αφού θυμίζει αρκετά το ίνδαλμα του τον Ian Gillan, ούτε βγάζει την μεγαλοπρέπεια που θα έβγαζε στο μετέπειτα συγκρότημα του. Ίσως να έλειπε εδώ ένας αντίστοιχος Martin Birch, από την άλλη βέβαια, ερμήνευε σύμφωνα με τις απαιτήσεις του υλικού των Samson, γραμμένου ως επί το πλείστον από τον λίγο μεγαλύτερο και βαθιά επηρεασμένο από τα seventies, κιθαρίστα Paul Samson (κι ας αναγράφονται μοιρασμένα τα credits), που βρισκόταν πρωτίστως στη σφαίρα του hard rock, με τα μεταλλικά στοιχεία οπωσδήποτε παρόντα μεν, αλλά σαν στοιχεία δε!

Η πραγματικότητα πάντως είναι ότι στα πιο slow κομμάτια είναι εκεί που η μπάντα διαπρέπει. Τόσο το “Vice Versa” όπου ο Bruce κάνει την καλύτερη του ερμηνεία (πρόκειται για το κομμάτι που θα τους εκπροσωπούσε αργότερα στην γνωστή συλλογή του Lars Ulrich) όσο και το “επικό” κλείσιμο “Walking Out On You” είναι εξαιρετικά. Και στον υπόλοιπο δίσκο βέβαια, που σφύζει από τον νεανικό ενθουσιασμό (αλλά και την αφέλεια) των συντελεστών του, θα βρούμε ωραίες στιγμές, με επιρροές από τους Deep Purple και λιγότερο τους 70s Priest. Να πούμε επίσης ότι σαν να μην έφταναν όλες οι μέχρι τώρα αναφορές στους Maiden, το instrumental “Thunderburst” που ανοίγει την δεύτερη πλευρά και αναφέρει μεταξύ των συνθετών και τον Steve Harris, θα εμφανιζόταν… ενισχυμένο την επόμενη χρονιά και στο “Killers” album υπό τον τίτλο “The Ides of March”!

Γεγονός είναι ότι το “Head On” έτυχε ενθουσιώδους υποδοχής στους σχετικούς κύκλους με χαρακτηριστικότερη κριτική αυτή του Geoff Barton στο Sounds όπου εκτός από τον ανώτατο βαθμό δίνει στο δίσκο και μια θέση στους καλύτερους της χρονιάς! Όσο υπερβολική κι αν είναι μια τέτοια τοποθέτηση, καταδεικνύει ότι έχουμε να κάνουμε με ένα αντιπροσωπευτικό όσο και εξαίρετο δείγμα της εποχής και του ήχου.

[RiderToUtopia]

Απίστευτο κείμενο μαν. Για μια απίστευτη δισκαρα.

[QuintomScenario]

Ντρακονιαν δίσκος που ακόμα κι αν κάποιος κάνει σκιπ σε κάνα 2 τραγούδια (εγώ το κάνω δηλαδή), δεν νοείται ούτε καν να βαθμολογήσει με κάτι λιγότερο του 10 στα 10. Ούτε το 9.9 δεν είναι αποδεκτό. 12 ύμνοι και 4 ύμνοι bsides, και ένα τεράστιο ΜΠΑΜ σε όλο τον χώρο του μεταλ, που έκανε όλα τα μέσα να μιλάνε για τους επόμενους Metallica. Ευτυχώς οι Paradise Lost δεν ήθελαν να γίνουν οι επόμενοι τίποτα , και έγιναν αντιθέτως μια μπάντα την οποία θα είχαν ως το επόμενο παράδειγμα για να βρουν τους “νέους Paradise Lost” όλοι, δίχως επιτυχια φυσικά.

[martian]

Δε μας λυπάσαι ρε @The_Black_League πρωί πρωί με τις ανησυχίες σου (και μου σίγουρα και μας πολύ πιθανό); Επίκινδυνα κοντά στον στόχο το κείμενο, για τον δίσκο δε έχω εκφράσει ουκ ολίγες φορές την αγάπη μου και το δέσιμό μου. Άψογος.

[RiderToUtopia]

@QuintomScenario

ακόμα κι αν κάποιος κάνει σκιπ σε κάνα 2 τραγούδια (εγώ το κάνω δηλαδή)

Εγώ δεν διανοουμαι καν να κάνω σκιπ σε κανένα κομμάτι αυτής της διαλεκτικής ενδοσκόπικης υψίστης μορφής τέχνης που ονομάζεται Draconian Times. Αλλά επειδή θα με φάει η περιέργεια, θα ρωτήσω αφού πρώτα κάνω μια απόπειρα εντοπισμού δια της ατοπου απαγωγής.

Πιστεύω πως αποκλείεται να εννοείς κάποιο από τα “χιτακια” (θα με κάψει ο Μεφιστοφελής που τα λέω έτσι) enchantment, hallowed land, the last time, forever failure, shadowkings. Ούτε το τούμπανο και ξεσηκωτικο once solemn. Ούτε το υπέροχο και επιβλητικό shades of god, ούτε το yearn for a change με τις κιθάρες 12/10, ούτε το I see your face με τις καλύτερες φωνητικές γραμμές του σύμπαντος, ουτε το jaded που κλείνει το δισκο όπως του αρμόζει, δηλαδή αριστουργηματικα.

Όπως τι μας έμεινε? Τα elusive cure και hands of reason που είναι 9αρια σε μια θάλασσα από 11αρια. Αυτά εννοείς φιλτατε?

[QuintomScenario]

@RiderToUtopia

enchantment, hallowed land, the last time, forever failure, shadowkings

Προφανως σχεδον ποτε κανενα σκιπ σε αυτα, αν και ενιοτε το Forever Failure χτυπαει στην ψυχη οποτε μπορει να το προσπερασω ξεκαθαρα μονο και μονο για να μην πεσω ψυχολογικα κι οχι γιατι εχει κατι το τραγουδι. Επισης προφανως κανενα σκιπ και σε Once Solemn που δεν ανεφερες και αρα η εις ατοπον απαγωγη ηταν ημιτελης Η πρωτη εξαδα του Draconian Times ειναι τρελο σερι απο χιτακια, πραγματικα 6 στα 6 τελεια τραγουδια.

@RiderToUtopia

ούτε το yearn for a chance με τις κιθάρες 12/10

Λεγεται Change και οχι Chance και ειναι απο τα αγαπημενα μου στον δισκο, αρα ουτε εδω εχουμε σκιπ

@RiderToUtopia

I see your tace με τις καλύτερες φωνητικές γραμμές του σύμπαντος

Για κανεναν λογο σκιπ, υπερκομματαρα

@RiderToUtopia

Τα elusive cure και hands of reason που είναι 9αρια σε μια θάλασσα από 11αρια

@RiderToUtopia

Ούτε το υπέροχο και επιβλητικό shades of god

@RiderToUtopia

ουτε το jaded που κλείνει το δισκο όπως του αρμόζει

Επεσες μεσα μονο κατα 33% αφου τα Elusive Cure, Shades Of God και Jaded ειναι για μενα ενα κλικ πιο κατω απο τα υπολοιπα 9 τραγουδια του δισκου (το Hands Of Reason το λατρευω), αλλα ΚΑΙ απο τα 4 b-sides τα οποια ανετα αντικαθιστουσαν για μενα καποιο απο τα τρια αυτα :

• Laid To Waste = βρωμαει Icon απο χιλιομετρα
• Master Of Misrule = τι ριφφαρα και τι ρεφρεναρα πια, εγκλημα να μην μπει στον δισκο
• Fear = υπερκαυλα απλα, ΤΣΑ ΤΣΑ ΤΣΑ ΤΣΑ ΤΣΑ
• Another Desire = Το τραγουδι που εδειξε τι θα επαιζαν στο One Second

[RiderToUtopia]

Είμαι στην παραλία και πατάω ότι να ναι γι αυτό το change έγινε chance και το face tace Τα διόρθωσα και τα δύο.

Edit: προστέθηκε και το θεϊκό once solemn. Δεν ξανακάνω σοβαρό ποστ από παραλία, μόνο τρολλ.