Το Miasma ειναι το καλυτερο τραγουδι που εχουν βγαλει ποτε, οποτε δυσκολο να περιμεναμε κατι αντιστοιχο στον δισκο.
Και συμφωνω με αυτην την δηλωση, αλλα δεν ειναι κατι που χαλαει τον δισκο για μενα. Αυτα τα λενε αυτοι που βρισκουν το RELOAD κατωτερο απο το LOAD επειδη δεν εχει ενα Bleeding Me μεσα 
Δύσκολο ε;
Ούτε εμείς περιμέναμε το Fixxxer έπειτα από τόσα χρόνια, αλλά guess what…
…ήρθε και τα γάμησε όλα.
Δυσκολο ειπα, οχι ακατορθωτο
Επίτρεψέ μου να σου πω ότι αυτό είναι ένα δική σου, αυθαίρετο συμπέρασμα που δεν προκύπτει από κάπου. Το ότι σχεδόν πάντα οι Ghost έχουν ένα στοιχείο που εγείρει τα πάθη των ακροατών (δεν βοηθάει και το γεγονός ότι ο Tobias δεν κρατάει κάποιες απόψεις του για τον εαυτό του - βλέπε modern metal) δεν στοιχειοθετεί αυτό που λες.
Εν τέλει, δεν ξέρω αν οι Ghost θεωρούνται μια metal μπάντα (σίγουρα όχι αμιγώς), αλλά η πλειονότητα του ακροατηρίου στο οποίο απευθύνονται έχει το metal στα βασικά της ακούσματα.
Έχοντας το benefit του περισσότερου χρόνου θεωρώ πως θα βελτιωθεί η ακριβώς ίδια αρχική εντύπωση που είχα κι εγώ. Άσχετα με την τελική αξία του, είχα καιρό να εθιστώ τόσο πολύ σε repeated ακροάσεις δίσκου.
Νομίζω ότι ένας μεταλλας για να απολαύσει τους ghost θα πρέπει να βγαλει από το μυαλό του ότι είναι μια μεταλ μπάντα. Ας το δει σαν ενοχη απόλαυση στην τελική, κερδισμένος θα βγει, οι τύποι γράφουν απίστευτα κολλητικα τραγούδια!
OK, ο δίσκος δεν χρήζει καμίας βαθυστόχαστης ανάλυσης.
Οι τύποι εξακολουθούν να “σηκώνουν” ανερυθρίαστα ό,τι υπάρχει και δεν υπάρχει από arena φάση των '70s, '80s και '90s, γράφοντας τέρμα “κολληματικά” κομμάτια. Μιλάμε για απίστευτη ικανότητα σε αυτό, πράγμα το οποίο είναι διόλου ευκαταφρόνητο κατόρθωμα και μεγάλη μαγκιά τους. Ωστόσο, το “Impera” δεν παίζει με την καμία να είναι η καλύτερη κυκλοφορία τους.
Δυστυχώς, στα δικά μου αυτιά, ο δίσκος κάνει “κοιλιά” στο δεύτερο μισό (από το intermission του “Dominion” και μετά δηλαδή), με μοναδική εξαίρεση το ΚΑ-ΤΑ-ΠΛΗ-ΚΤΙ-ΚΟ “Respite on the Spitalfields” (βασικά, @Sofa_King, όλο το τραγούδι είναι κάργα Whitesnake της arena φάσης τους). Το δε “Twenties” δεν το εκλαμβάνω ούτε ως αστείο.
Για το πρώτο μισό, δεν υπάρχει κάτι περισσότερο να πούμε από “τσιχλόφουσκα”. Όλα τα κομμάτια “κολλάνε” στο μυαλό με την πρώτη ακρόαση, έχουν party διάθεση και είναι τέρμα εθιστικά. Ξεχωρίζω πρωτίστως τα “Call Me Little Sunshine” (ίσως το πιο εθιστικό κομμάτι του δίσκου), “Hunter’s Moon” (κομματάρα) και “Watcher in the Sky” (επίσης, κομματάρα / το outro είναι ξεπατικωτούρα του outro του “Strange Wings” των Savatage) και δευτερευόντως τα “Spillways” (τι πλήρωσαν για πνευματικά δικαιώματα στους Bon Jovi, άραγε;) και το ημιπαρανοϊκό “Kaisarion”. Κρίμα, πάντως, που δεν υπάρχει ένα τόσος μεγάλος “ύμνος” όπως το “Dance Macabre” ή το “Square Hammer”.
Τώρα, όσον αφορά στο κράξιμο για το κράξιμο, έχει καταντήσει απλά γελοίο. Όποιος δεν επιθυμεί, προσπερνάει. Σιγά μην κάτσει να απολογηθεί η μπάντα για την επιτυχία της, στον Χ ανώνυμο σχολιαστή, ας πούμε.
Γενικά, δεν αλλάζω γραμμή απ’ ό,τι είχα γράψει για το συγκρότημα όταν είχε κυκλοφορήσει το “Kiss the Go-Goat”:
Μερικές σκέψεις
Οι ghost δεν ξεφτιλιζουν κανενα μέταλλα, εκτός από αυτούς που έχουν κόλλημα να ακούσουν οτιδήποτε δεν έχει την ταμπέλα (Τρου ή έστω απλά) μέταλ, είναι λιγότεροι από παλιά, αλλά δυστυχώς ακόμα υπάρχουν. Αυτοί βέβαια ξεφτιλιζονται και από μόνοι τους, δεν χρειάζεται να γεμίσει την αρένα ο Σουηδός για να ξεφτιλιστουν.
Οι ghost γράφουν σχετικά απλή μουσική γι’αυτό γεμίζουν και αρένες, μπορεί ο απλός και μέσος ρόκας να ταυτιστεί εύκολα, σου δίνουν ρεφρέν και γέφυρες που κόλλανε στο μυαλό και σου φτιάχνουν τη διάθεση. Γιατί δηλαδή όταν το έκαναν αυτό οι judas priest (στα 80s), οι acdc (σε όλη την καριέρα τους) ήταν κομπλέ ενω τώρα είναι ξεπούλημα?
Ο Tobias είναι φάουλ για τις δηλώσεις του (αν το είπε όντως έτσι δηλαδή) πως μετά το 93 στο extreme metal κυκλοφορούν…σκατα. Καθολου φάουλ για το ότι δεν του αρέσει το Nu metal, δικαίωμα του είναι.
Ο αγαπημένος μου ghost δίσκος είναι (με μικρή διαφορά από τα δύο επόμενα του) το Infestissumam. Το καινουριο δεν μπορω να το θεωρήσω ούτε τον καλύτερο δίσκο τους, αλλά ούτε και ξεκάθαρα υποδεέστερο των προηγούμενων, είναι μάλλον ένας περιπου ισότιμος ghost δίσκος με τα όλα του, μου έφτιαξε τη μέρα χτες, μου τη φτιάχνει και σήμερα, ο χρόνος θα δείξει βέβαια.
Οι μεγάλες μπάντες φαίνονται στο σανίδι ( δεν έχω καμία άποψη ) και στο ότι κάθε κυκλοφορία τους είναι το γεγονός του μήνα και εκτενούς συζήτησης ( δεδομένο ). Είναι και άλλα βέβαια
Τα υπόλοιπα είναι προσωπικές απόψεις. Θα τον ακούσω εννοείται , αλλά δεν πιστεύω ότι θα αλλάξω και άποψη για αυτούς με βάση τα σινγκλς . Σε κάθε δίσκο έχουν κάτι που θα βρω καλό, μέχρι εκεί
Μιας και είχα πει πως θα επανέλθω πιο αναλυτικά, ας μαζέψω κάποιες σκέψεις μου με τον πρωινό καφέ.
Δεν θα επιχειρήσω ένα track by track, ούτε κατάλαβα ποτέ μου την ανάγκη να πρέπει να υπερτονίζουμε τα “δάνεια” κομματιών των ghost ή και γενικά, μπαντών, ως μια προσπάθεια υποβάθμισης του output τους. Ειδικά όταν καλλιτέχνες όπως ο Forge δεν τα έκρυψαν και ποτέ. Λέγοντας αυτά, συμφωνώ με πολλά σχόλια χρηστών σχετικά με ομοιότητες (ναι μεσιέ @The_Black_League για Savatage!) , όπως και του @Outshined στην επίσημη κριτική μας.
Σε αυτό το πλαίσιο, οφείλω να τονίσω πως, παρατηρώντας τους δίσκους της μπάντας, έχουν αποκτήσει πλέον μια παγιωμένη ροή, μέρος της προσωπικότητάς τους. Πέραν την ικανότητα της δημιουργίας ρεφραίν*, οι Ghost έχουν καταφέρει πλέον να διαθέτουν αναγνωρίσιμο ηχόχρωμα, το οποίο επηρεάζει εδώ και χρόνια, νεότερες heavy metal μπάντες που ξεπηδούν και αναζητούν αυτή την μελωδική '80s προσέγγιση, φυσικά στο underground.
Έτσι, και ως δείγμα, στα χαρτιά μου, μεγάλης μπάντας, οι Ghost έχουν την άνεση πλέον, να κοιτούν περισσότερο το οπλοστάσιό τους παρά τις επιρροές τους.
Εδώ είναι και η μεγάλη μου ένσταση, αν και με το benefit των δεκάδων ακροάσεων, δεν τον βαριέμαι τον δίσκο. Για τα δεδομένα τους, είναι ένα σκαλί κάτω, και αυτό γιατί όλα τα τραγούδια σχεδόν, υπενθυμίζουν άλλα, δικά τους, καλύτερα.
Μπορεί το “Kaiserion” (του οποίου τύμπανα και μπάσο στα μέσα βρωμάνε Voivod, η εναλλαγή pomp prog 80s, η έναρξη όπως τα λέτε μελωδικού 90s punk rock - δεν τα έχει κρύψει αυτά ο Tobias) να είναι ένα Per Aspera με κιθάρες (που τόσο έλειψαν από την ΔΙΣΚΑΡΑ το Infestissumam) αλλά και επηρεασμένο από το κρίσιμο “Popestar” EP (“Missionary Man” και “Square Hammer” στο μιξερ), αλλά “Spillways” (ναι σε Toto/Steinman/Bon Jovi - μέχρι και εγώ ο άσχετος τα εντόπισα αυτά - αλλά τι ΡΕΦΡΑΙΝ ρε καριόλη), “Call Me Little Sunshine”, “Hunter’s Moon” (πόσο έξυπνα έπαιξε με το θέμα του Κάρπεντερ;), δεν είναι παρά τα μικρά ξαδερφάκια των “Witch Image”, “Cirice” και “Dance Macabre”, που όσο εθιστικά και αν είναι, δεν αγγίζουν τα δεύτερα.
Συνεχίζοντας, οφείλω να ομολογήσω πως κάπου πέτυχα πως στο “Respite On The Spitalfields” η εκκίνηση είναι σηκωμένη Τhe Mission και μου έβγαλε νόημα, αν και η Alice In Chains αύρα του, όπως επεσήμανε ο Χρήστος δεν κρύβεται. Βέβαια, μετά το solo, τα ρυθμικά λένε Smith/Gers/Murray έτσι;
Αν θεωρηθεί πως το “Prequelle” ήταν ένα no fat αριστούργημα που εκλέπτυνε το μπαμ του “Meliora” (η κορυφή τους για μένα), εδώ ο Tobias (και εξωτερικοί συνεργάτες - Akesson των Opeth σε σολάρες / Peter Svensson από Cardigans, Joakim Berg από Kent, καθώς και οι ποπ παραγωγοί Salem Al Fakir και Vincent Pontare) επιχείρησε να απεγκλωβιστεί, προσφέροντας την πιο μαζική εκδοχή του ήχου του (κόβοντας από τα instrumental για να δώσει στα arena rock σημεία), την πιο grande και over the top (εξ’ ου και το “Twenties” ως act του δίσκου), με περιορισμένα υλικά όμως, ένα multilayered άλμπουμ.
*Βέβαια, είναι ο πρώτος δίσκος των Ghost που πάσχει στα refrain από μένα, και αυτό κάνει τις επιρροές και τις ομοιότητες να στέκουν απογυμνωμένες σε σημεία. Κομμάτια όπως το “Watcher In The Sky” αδικούνται συνθετικά εξαιτίας της φωνητικής προσέγγισης, ενώ το, grower, “Darkness In The Heart Of My Love” (benefit των ακροάσεων), είναι basic ακόμη και για τα δεδομένα τους και είναι κρίμα.
Το “Grift Wood” δε, που κράζει Van Halen από χιλιόμετρα, παρά την τσαχπινιά των YES! δεν δικαιολογεί την διάρκειά του.
Παρουσιάζει όμως μια άλλη διάσταση του δίσκου. Με αφορμή το post του @kbil για τα δικαιώματα της διασκευής του “Enter Sandman”, να επισημάνω πως πέραν του κράχτη 'Twenties" (και ευθεία αναφορά στον Τραμπ - grab them by the hoohas), έχουμε δίσκο που τα βάζει με ψέκες flat-earthers (Watcher In The Sky), Mike Pence (Grift Wood) και βιομηχανικές αυτοκρατορίες (Kaiserion), και κάτι άλλα που χάνω λογικά.
Ο Tobias κάπου διάβασα πως είχε μπει σε αναρχικό βιβλιοπωλείο στη Νέα Υόρκη, πέτυχε ένα βιβλίο τύπου “Course Of Empires”, και λέει εδώ είμαστε. Ακόμη και οι συνεργάτες του, δίνουν ένα ελαφρώς πολιτικοποιημένο πρόσωπο. Δεν είναι πολιτική πράξη οι Ghost, αλλά σίγουρα η πιο έκδηλή τους, όπως και ο δίσκος με πιο φανερές τις punk καταβολές του Tobias (πανκ δεν ξέρω τι είναι ακόμα στη ζωή μου, σίγουρα δεν είναι μόνο τρια ακόρντα όμως).
Παραμένει όμως safe, γιατί πλέον ακόμη και έτσι, στίχους όπως του “Idolatrine” ή του “Jigolo Har Megiddo” δεν γράφουν. Μιλάμε για στίχους στους Ghost? Όχι, δεν είναι το ζητούμενο, τεκαν, απλώς είναι ένα twist που πάντα τους προσέδιδε για μένα.
Ετυμηγορία στο σεντόνι μου; Ανεκπλήρωτες προσδοκίες (όπως προείπα, δεν θα προσέθετα κάτι ουσιαστικό στην κριτική μας), δίσκος που έχει 3-4 κομμάτια που λάιβ θα σκοτώνουν, παγιωμένης άποψης Ghost δίσκος, που αν και πληθωρικός, κάπου ξεφουσκώνει. Ο χειρότερός τους και με αρκετά skips; Για μένα πιθανώς. Ένας από τους δίσκους που θα μαξάρω σε repeats φέτος; Βεβαίως.
Ελπίζω μόνο να μην έπιασαν το ταβάνι τους. Οι Αυτοκρατορίες κοστίζουν για να διατηρηθούν.
Οπότε, και με ειδική μνεία στον Aleister Crowley του εξωφύλλου, να πω πως όταν αποφασίζει να πάει στα growls του δίνει άλλη διάσταση ο άτιμος στις συνθέσεις του.
Για να πάρω θέση και στην παπάτζα του αν είναι metal οι Ghost:
Αυτά, sorry for the long post, είπα να συνάδει με τα πολλά 47 λεπτά για ένα τέτοιο δίσκο
Η σοβαρη μου απαντηση ειναι η εξης:
Πολυ σοβαρα πηρες την πλακιτσα που εκανα στον Παντελη
Η λιγοτερο σοβαρη μου απαντηση, που εχει να κανει και με το αποπανω ομως, ειναι λιγο πιο nuanced. Κοιταξε να δεις, δεν γουσταρω γενικα την φαση μπατσαρια γουστου στην μουσικη. Συγκεκριμενα οσον αφορα τους Ghost, εχει κουρασει 3 δισκους τωρα, δεν εγινε χθες. Καταλαβαινω οτι σε καποιους δεν αρεσουν και τους βαριουνται. Αλλοι βρισκουν αχρωμη την φωνη. Η λυση ξερεις ποια ειναι? Μπορουν αντι να μπαινουν στο θρεντ καθε φορα που βγαινει δισκος και να το παιζουν εξυπνακηδες λεγοντας μας τι πρεπει να μας αρεσει, τι δεν πρεπει να μας αρεσει, τι ειναι κριντζ, τι ειναι μεταλ, τι ειναι ποπ, απλα να μην ακουσουν τους δισκους τους. Αν δεν τους αρεσαν ποτε οι Ghost 5 δισκους τωρα και τους βρισκουν κριντζ, δε θα ξεκινησουν να τους γουσταρουν τωρα.
Οσον αφορα το σχολιο μου για τα κολληματα των μεταλλαδων, να με συγχωρεις αλλα με μπαντες σαν τους Ghost βγαινουν στην επιφανεια στο επακρον. Εχουμε διαβασει στο παρον θρεντ (και σε ολα τα social media) δεκαδες αν οχι εκατονταδες φορες για το ποσο αδικη ειναι η επιτυχια τους. Εχουμε διαβασει δεκαδες φορες για το οτι ειναι ποπ και οχι μεταλ, και φυσικα αυτο λεγεται ως αρνητικο για τους Ghost. Οποτε το συμπερασμα μου δεν ειναι επ ουδενι αυθαιρετο, και βασιζεται σε μια παρα πολυ απλη παρατηρηση των απειρων tantrums απο κλασικο-μεταλλαδες (και αρκετους αλλους) που ριχνουν με μαθηματικη συνεπεια οταν βγαινει νεος δισκος Ghost.
Το χειρότερο με όλους εσάς τους οπαδούς των Ghost είναι ότι δεν αφήνετε σε ησυχία κι όλους εμάς που δεν είμαστε, χαχαχαχα!
Διέκοψα λοιπόν το υπέροχο Sigur Ros listening session μου για να ακούσω το Impera για δεύτερη φορά. Μια ακρόαση που με έφερε στα ίδια περίπου συμπεράσματα με κάθε άλλο δίσκο Ghost. Το συμπέρασμα μου, σε προσωπικό επίπεδο, είναι ότι δεν με αγγίζει ιδιαίτερα γιατί (προφανώς) δεν μου αρέσουν πολύ τα 80s καθώς και metal ακούσματα που έχουν στόχο την διασκέδαση. Δεν ξέρω, ίσως χρειάζομαι θεραπεία, κάτι έγινε στα παιδικά μου χρόνια, ποιος ξέρει;
Όμως:
ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ ΑΠΟΛΥΤΑ ΓΙΑΤΙ ΤΟΣ ΓΟΥΣΤΑΡΕΙ ΤΟΣΟΣ ΚΟΣΜΟΣ.
Δεν νομίζω πως υπάρχει άλλη metal μπάντα με τόσο δυνατο, εμπορικό songwriting τα τελευταία χ χρόνια. Απλά τα πράγματα. Σε συνδυασμό με το εκπληκτικό τους marketing, τι να λέμε, είναι τυχαίο που ειναι στην κορυφή; Καθόλου.
Κάτω από αυτό το πρίσμα, το Impera μου φαίνεται τόσο καλό όσο τα προηγούμενα. Προφανώς δεν καταλαβαίνω τις λεπτές διαφορές ανάμεσα στα Ghost άλμπουμ αλλά το Impera μου φάνηκε ότι δεν έχει αδύναμα τραγούδια. Δυο τρια μαλιστα μου αρεσαν και πολύ, όπως συνήθως συμβαίνει σε κάθε κυκλοφορία τους.
Για όσους αντιλαμβανονται λοιπόν το metal με όρους αρένας/διασκέδασης κλπ - δεν το λέω μειονεκτικά, ε; - οι Ghost δεν έχουν αντίπαλο, ούτε φέτος, ούτε στο προσεχές μέλλον. Και μπράβο τους γι αυτό!
Τώρα, αν κάποιοι ψάχνουμε άλλα πράγματα στην σκληρή μουσική, δεν μας κάνει haters, έτσι; Στην τελική είμαστε μειοψηφία, μην μας δίνετε σημασία.
Having said all that, θα ήθελα να τους δω live, πρέπει να είναι πολύ ωραίοι.
Περιμενε, εχω ενημερωθει απο @pantelis79 οτι ακουει τον δισκο και θα επιστρεψει με οδηγιες για το ποια τραγουδια απαγορευεται να μην βρισκεις αδυναμα! Τον περιμενω κι εγω για να ακουσω τον δισκο ξανα, με τα απαραιτητα skip.
(Παντελη 
)
Τι να πω, μέχρι και το Twenties που βλέπω ότι σε πολλούς δεν αρέσει, μου φάνηκε πολύ καλό, με το ωραίο Metallica βασικό riff (Holier Than Thou!) και το ωραιο του ρεφρέν.
Εγω απλα να πω οτι αν ετσι ηταν ολες οι αποψεις απο τους “haters” των Ghost ή αυτων που δεν ψηνονται και ιδιαιτερα με την φαση τους, τοτε ολοι οι fans και haters θα πιανομασταν χερακι χερακι σε κυκλο και θα τραγουδουσαμε κουμπαγια ολο το βραδυ γυρω απο φωτια μη σου πω μαζι και με ewoks παρεα
Μπορει να ειναι σοκ για καποιους, αλλα ξερεις μπορει κανεις να εκφρασει αρνητικη αποψη για μια μπαντα ή εναν δισκο χωρις να του πει οτι πρεπει κι αυτος να εχει την ιδια αποψη (!)
Με μια ακρόαση ( και ίσως τελευταία όσον αφορά ολόκληρο το δίσκο )
Είναι πολύ καλός , άψογη παραγωγή όλα ακούγονται τέλεια . Υπέροχες κιθάρες και τα υπόλοιπα όργανα
Όσα κομμάτια βγάζουν 80ιλα μου άρεσαν αρκετά
Στα αρνητικά ότι δεν μπορώ για κανένα λόγο να αντέξω τη φωνή του Tobias και ότι σχεδόν όλα τα τραγούδια μου θύμιζαν κάποιο άλλο , όχι δικό τους
Ακούγεται όντως ευχάριστα
Ετσι ειναι κατα βαση βρε παπαρα
Καλύτερη κατ εμε
Αν μιλάει κανείς με τον Tobias ή του πάρετε ποτέ συνέντευξη παιδιά απ’τη συντακτική ομάδα, πείτε του να κάνουν διασκεύη σε αυτό, ok thx bb xx
edit: Εγώ θα έλεγα το It’s a Sin, ίσως φταίει που μου αρέσει και πάρα πολύ το κομμάτι
Άκουσα στο άσχετο 2 κομμάτια που δεν θυμάμαι τίτλους αλλά μου άρεσαν αρκετά… χαρακτηριστικός δίσκος για νουμπά; Θα μου πεις ψάξε το τόπικ και μη χαλάς τον ειρμό μας αλλά είπα να τον χαλάσω 
Θα ξεκίναγα από Meliora και Prequelle… πάντως και αυτό θα μπορούσε να είναι μια χαρά εισαγωγή στη μπάντα. Γεμάτο πιασαρικες κομματάρες είναι