Savatage>>> GNR σορρυ
Θα ήθελε πολύ ο Slash να είναι Criss.
Ρε δεν εκανα καμια σύγκριση μην σηκώνεται γαντια που δεν πετιούνται
Χωρις να ξερω να παιζω κιθαρα ή νοτες ή οτιδηποτε τεχνικο απλα μονο αυτο που ακουω βλεπω κ τους 2 να εχουν την ιδια σκεψη να χωνουν ριφφζ σολοζ ασταμάτητα στα τραγουδια κ εχουν κ τον δικο τους ηχο.
Ε σκεφτειτε αυτοι οι 2 να εγραφαν μαζι μουσικη. Της πουτανας το καγκελο!!!
Μετα το 1ο ρεφρεν κ πριν ξαναμπεί η φωνη ότι παίζει ειναι καρφι slash.
Ή μήπως αυτά που παίζει ο Slash είναι καρφί Criss ;;
Ναι οκ ειπα να το αλλάξω μην προκαλέσω αντιδρασεις αλλα τελικα το αφησα σκριπτα μανεντ
Ωραια τρολια, ειναι και της μοδας οι περιεργες συγκρισεις, εμενα μου αρεσε. Εννοειται τεραστιοι και οι δυο και πραγματικη συγκριση δεν υφισταται ουτε εχει νοημα.
Για το hounds και εν γενει το Gutter Ballet ειχα ξεδιπλωσει οπαδικο χειμαρο εδω με κατι τετοιους δισκους η αντικειμενικοτητα παει περιπατο !
Σε λούπα μέχρι να ξημερώσει το 2024
Λατρευουμε Savatage, αλλα αυτο δεν ισχυει σε κανενα συμπαν.
Οι GNR δε μου λενε παρα πολλα, οι κιθαρες ομως του Slash και στην δικη τους δισκογραφια αλλα και εξω απο αυτην, ειναι μοναδικες. Ειναι τεραστιο πραγμα να εχει ενας κιθαριστας εντελως μοναδικο ηχο και στυλ. Το οποιο προσπαθησαν πολλοι να αντιγραψουν, ολοι ανεπιτυχως.
Συχνά σε συζητήσεις για τους camel, το ομώνυμο album τους επισκιάζεται από τα πιο εντυπωσιακά (σε προοδευτικοτητα) mirage, snow goose και moonmadness που ακολούθησαν, αλλά δεν παύει να παραμένει ένα φανταστικό ντεμπούτο, αναλλοίωτο από το χρόνο.
Πρώτη μέρα δουλειάς για φέτος, μια μπύρα και η μεγάλη αυτή μπάντα κάνουν το βράδυ της πολύ καλύτερο.
131 χρόνια μετά την γέννηση του μεγάλου J R R Tolkien, ενα αγαπημένο τραγούδι, απο αγαπημένη μπαντα (που θα δουμε πάλι σύντομα λάιβ),για έναν ακόμα πιο αγαπημένο χαρακτήρα…
eala earendel engla beorhtast
ofer middangeard monnum sended
Αν και ήδη ήταν τρομερό album, έτυχε εχθές να ακούσω την remastered εκδοσή του 2007 και πραγματικά έπαθα πλάκα με το πόσο το απογειώνει!
Αναμενόμενο βεβαία αφού μιλάμε για Andy Sneap να επιμελείται την ίδια του την μπάντα.
Πρώτα αυτό:
Μετά:
Στα καπάκια:
Και σβήσιμο:
Πέρασα ωραία εγώ σήμερα το βράδυ πάντως…
Πριν από 39 χρόνια, τέτοιες μέρες, οι Judas Priest με την ώθηση που τους έδινε το πολύ επιτυχημένο εμπορικά “Screaming For Vengeance”, έκαναν εντυπωσιακή είσοδο στην νέα τότε χρονιά με το “Defenders of the Faith”!
Μπορεί η παραγωγή του να προδίδει την…προχωρημένη ηλικία του, μπορεί το εξώφυλλο να μοιάζει να απευθύνεται σε παιδιά προεφηβικής ηλικίας, όμως το “Defenders…” είναι το καλύτερο album των Priest στα eighties - ειδικά η πρώτη πλευρά έχει μια από τις εντυπωσιακότερες συγκεντρώσεις διαχρονικών classics στην πορεία των ίδιων αλλά και του metal γενικότερα!