θα αναστενάξουν τα κάγκελα στο Παρίσι
4 Likes
Δεν θα είναι για καλό, για αυτό το είπα 
Not a fan, μέχρι μπριζόλα θα παίξει.
Αρχίζω δίαιτα από μεθαύριο λέμε.
8 Likes
1984
‘If you want a picture of the future, imagine a boot stamping on a human face – for ever.’
Κάπου, λοιπόν, πριν, μετά, κ ενδιάμεσα από τις αναστάσιμες καμπανοκρουσίες (δεν είναι κ λίγες), κάπως μου φάνηκε καλή ιδέα να καθίσω να γράψω (ανάμεσα σε άλλα), για Celtic Frost κ το Δόγμα του Θανάτου.
Αλλά, πρωτα, λίγα (ή κ οχι - θα δείξει πως θα παει αυτό) λόγια για άλλες μουσικάρες του 84.
Η αλήθεια είναι ότι όσο σπουδαία χρονια κι αν θυμόμουν ότι είναι, όταν κάθισα να απαριθμήσω τις κυκλοφορίες του έτους, με έπιασε ίλιγγος.
Οποτε, όσο πιο επιγραμματικά μπορώ, παραθετω εδώ ενα σύνολο δίσκων που θεωρώ αγαπημένα/σπουδαία/αξία αναφορας.
Above and Beyond
Μια Ιερή Πεντάδα Μνημείων κλασικου Metal
(που αν κ υπερ-λατρευω, ΔΕΝ θα ψηφίσω - αλλά δεν χρειάζεται κιόλας, μιας που τέτοιοι δισκοι υπερβαίνουν κάθε είδους κατάταξη)
Iron Maiden - Powerslave
Η ολοκλήρωση της κορυφαίας, για μένα, τριλογίας δίσκων παραδοσιακου Heavy Metal, γίνεται εδώ με τον πιο επικο, ασυμβίβαστο - τέρμα Μaiden - τρόπο, χαρίζοντας μας ένα από τα κορυφαία εναρκτήρια τραγούδια όλων των εποχών, το πιο πωρωτικο δεκατετραλεπτο που έχει ηχογραφηθεί ποτέ, και το - μόνο για καπνογόνα, σορρυ Bruce - θηριωδες ομώνυμο.
Από δω κ περα, κ για το υπόλοιπο των 80s η πορεια τους αγγίζει την στρατόσφαιρα.
Judas Priest - Defenders of the Faith
Όσο λιγότερο πρωταγωνιστικούς (κ πολυ πιο εμπορικους) κι αν θεωρώ τους Priest στο metal των mid-80s, σε σχέση με τον ρόλο που διαδραματίσαν αντίστοιχα στα late 70s, φυσικά κ συγκινουμαι με τον ατελειωτο κιθαριστικό οργασμό του Freewheel Burning, με τις φωνητικες μελωδίες του Jawbreaker, κ με κάθε δευτερόλεπτο του Sentinel.
Dio - The Last In Line
Η τελευταία πραγματικά τεράστια δισκογραφική στιγμη του Dio, ειναι μια full 80s heavy metal αλμπουμαρα, ισάξια του Holy Diver, με μαγική ατμόσφαιρα, κ με το έπος του Egypt να προσθετει άλλη μια φαραωνικα ανατριχιαστική στιγμή στις κορυφές του κλασικου heavy metal για το 84.
Queensryche - Warning
Το πρώτο ολοκληρωμένο full length διαμαντι των Queensryche ειναι εδω μεσα σε όλο το λυρικό, εσωστρεφες του μεγαλείο, ορίζοντας το πλαισιο στο οποίο θα κινηθει ένα πολυ μεγάλο μέρος του US Power.
Κ η αλήθεια είναι πως, οσο σπουδαια εργα κι αν δημιουργησαν αργότερα, πιανω τον εαυτό μου, όλο κ πιο συχνά μέσα στο περασμα των χρόνων, να επιστρέφω εδώ περισσοτερο απ ότι σε οποιαδήποτε άλλη δουλειά της μεγαλης αυτής μπάντας
(Κοινώς: ναι, πλεον, νομίζω ότι ανήκω κ γω σ εκείνους τους περιεργους που θεωρουν το Warning ως τον κορυφαίο Queensryche δίσκο).
W. A. S. P. - W. A. S. P.
Ένα album που αποτελεί μνημείο εκείνης ακριβώς της party/σχεδόν glam αισθητικης που δεν αντέχω σχεδόν καθόλου κ ποτέ, αλλά εδώ μιλάμε για τόσο πιο ανεξελεγκτη/ ακραία/αιρετική εκδοχή του ιδιώματος κ για τόσο ξεσηκωτικα, σχεδόν διονυσιακά, εμβληματικα τραγουδια, ώστε το αποτελεσμα να καταλήγει σε ένα διαχρονικο classic που χαίρει καθολικης αναγνώρισης.
Κ μια τιμητική αναφορά στην μνημειώδη πρωτη εκείνη συλλογή που αποτελεσε το Σημείο Μηδέν για το εγχώριο punk:
Διατάραξη Κοινής Ησυχίας
(με τραγουδια που δεν έχουν χάσει τιποτα απο την δυναμική τους, όσα χρονια κι αν έχουν περασει απο τότε)
Μια ακόμη τιμητική αναφορά στο ξεκίνημα της στοιχειωτικης πορείας των μεγάλων Dead Can Dance:
Dead Can Dance - Dead Can Dance
Κ μια απλή ονομαστική αναφορά σε τρεις σημαντικότατες δισκαρες του ευρυτερου rock πεδίου:
The Smiths - The Smiths
Echo & the Bunnymen - Ocean Rain
U2 - The Unforgettable Fire
Κ μια μικρή αναφορά σε πεντε (λιγο πιο obscure ισως)metal classics της εποχής:
Metal Church - Metal Church
US Metal is rising Part I
Πηγή έμπνευσης κ επιρροή πολλων μουσικων του χωρου, που θα μεγαλουργησουν αργότερα.
Trouble - Psalm 9
Αξιομνημόνευτο, κ λογω της αυθυπαρκτης μουσικης κ ιστορικής του αξιας, αλλά κ για τον ρολο που επαιξε ως Προφητης του (ακομα πιο) ολοκληρωτικου, επικου Doom που θα ερχόταν την μεθεπόμενη χρονιά, απο την αντιπερα οχθη του Ατλαντικού.
Cirith Ungol - King of the Dead
Welcome to the brave new world
The Future’s here, or haven’t you heard?
αναρωτιέται ωρυόμενος ο Baker με τα παρανοΐκα φωνητικά του, στον κορυφαίο δίσκο της αλαφροΐσκιωτης αυτης μπαντάρας, κ εμεις απαντάμε ευλαβικά πως, ναι, κάτι ψυχανεμιστηκαμε.
Omen - Battle Cry
Ο ορισμός των τίμιων εργατών του επικου metal στον πρωτο (κ κλασικοτερο) δίσκο τους.
Cloven Hoof - Cloven Hoof
Για οποιον/όποια έχει αγαπήσει το μυθικο ντεμπούτο των Angelwitch, κ την πρώτη δισκαρα των Satan, αυτό εδώ το (oc)cult διαμαντακι, ίσως να αποδειχθεί υπερβολικά καλυτερο/πιο συναρπαστικό απ’οτι νομιζει/θυμάται.
Κ μονο για το ομώνυμο opener κ για το εννιαλεπτο επικό Return of the Passover (ουτε επιτηδες να το εβαζα!) που κλείνει τον δίσκο, αξίζει
να ακουστεί.
Τέλος, προτου προχωρησω στην προσωπική μου δεκαδα, μια συντομη μνημονευση στα ανιερα εργα των Slayer, των Bathory, κ των Venom
Μέσα από το Haunting the Chapel EP τους, λοιπόν, οι Slayer εδώ προοικονομουν το συνθετικό άλμα που θα ολοκληρωσουν μέσα στην επόμενη χρονιά, οποτε εκεί θα έχουν ξανά την αναφορά που τους αρμόζει.
Ενώ, οσον αφορά στο ιστορικοτατο ντεμπούτο από τον μεγάλο Quorthon, είμαι σίγουρος ότι θα μνημονευτει αρκετά, αλλά η αλήθεια είναι πως, όσο κι αν το αγαπώ, κ όσο απολαυστικό κι αν είναι μέσα στην πρωτολεια λάβρα του, για μένα, οι πραγματικα τεράστιοι (κ κρίσιμοι) Bathory εμφανίζονται από την ακριβώς επόμενη χρονιά.
Οσο για το παραδοξα φιλοδοξο At War with Satan των Venom, αν κ συνήθως μνημονεύεται λιγότερο από τους δυο πρώτους υπερ-κλασικους τους δίσκους, προσωπικά θεωρώ πως κλείνει την χρυσή τους εποχή με τρόπο αντάξιο της πολυτιμης μουσικης κληρονομιάς που αφήνουν πισω τους, παραδιδοντας ουσιαστικά την σκυτάλη της ακρότητας στους αμέτρητους (από δω κ περα) απογόνους τους.
Top 10
10. Mercyful Fate - Don’t Break the Oath
Εδώ βλέπουμε πως μέσα σε έναν μόνο χρόνο οι Mercyful Fate μετατρέπονται από ανερχόμενη δυναμη του πρωτολειου occult ακραίου metal της εποχης, σε ιερό τέρας του ευρυτερου Metal χωρου, ικανό να σταθεί δίπλα σε κάποια εκ των κορυφαίων metal δίσκων των 80s (ή ever) μέσα σε όλη του την Εωσφορικη Λαμψη.
9. Helstar - Burning Star
US Metal is rising Part II
Μνημονεύεται, ίσως, λιγότερο από τα μετέπειτα classics της μπάντας, αλλά η Helstar μαγεία ειναι ηδη εδω.
8. Voivod - War and Pain
Οι Απαρχές μιας από τις πιο αυθεντικα παρανοϊκες κ ιδιαίτερες metal μπάντες, φανερώνουν ψήγματα μεγαλείου κ αληθινα ξεχωριστής ταυτότητας, ήδη από αυτό το σχιζοφρενικό ντελίριο χυμαδιου κ αποκαλυπτικου χάους.
7. Savatage - Dungeons are Calling
Εδώ, λοιπόν, οι Savatage ολοκληρωνουν αυτό που ξεκίνησαν στο ντεμπούτο της προηγούμενης χρονιας, κ κλείνουν τον πρωτο τους συνθετικό κυκλο, με κάποιες κομματαρες, όπως το ομώνυμο, το By The Grace of the Witch, κ το City Beneath the Surface (δίπλα στα ήδη κλασικά Sirens, Holocaust κ Scream Murder του πρωτου δισκου).
Σκοτεινό, στοιχειωτικο κ μεγαλειώδες, μας εισαγει στην αλλοπαρμενη φωνή του Jon, κ στον μαγικό ήχο της κιθάρας του Criss, αλλά τα σπουδαιότερα έπονται.
6. Jag Panzer - Ample Destruction
US Metal is rising III
Υπερτιμιο κ αγεραστο, καυτό ατσάλι. Η ενέργεια κι η έντασή του εντυπωσιαζουν ακομα.
K η Τελική Πεντάδα
5. Metallica - Ride the Lightning
Ε ναι! Όπως έχει γραφτεί άπειρες φορές ήδη (κ λογικά θα συνεχίσει να γράφεται, μιας που τα μεγάλα έργα παντα θα συζητιούνται), εδώ θεμελιώνεται/μορφοποιειται ο αναγνωρίσιμος, θρυλικός Metallica ήχος.
Δεν χρειάζεται να αναφερθώ κ γω στο τεράστιο άλμα που έκανε η μπαντα, μέσα σε μόλις ένα χρόνο, σε όλα τα επίπεδα - ηχητικα/εκτελεστικά/συνθετικα/στιχουργικά.
Θα πω μονο πως κάθε φορά που ακουω το Fight Fire with Fire αναφωνω πως αυτος ειναι ο αγαπημένος μου Hetfield φωνητικά, πως εδώ δεν μιλάμε για απλα τραγουδια, αλλα για οκτω συνθέσεις-αρχετυπα του συγχρονου metal (το οποίο metal, μέσα απο τις μπασογραμμες του For Whom the Bell Tolls, τις ενορχηστρωσεις του ασυλληπτου Call of Cthulhu, κ την κιθαριστικη κορυφωση του ομώνυμου, βρίσκει σταδιακά δρόμους προς την ενηλικίωσή του) κ πως εδώ ειναι που οι Metallica αρχίζουν ήδη να γίνονται πραγματικα μεγάλοι.
4. Sodom - In the Sign of Evil
Αν κ πολλοι νομιζουν πως το συγκεκριμένο, θρυλικό πρωτο χτυπημα της Σοντομαρας κυκλοφορησε το 85 (όπως αναγράφεται συχνά ως επίσημη χρονολογια), η αληθεια ειναι οτι η πρωτη του έκδοση είχε διανομη στην Γερμανία ήδη από το Νοέμβριο του 84.
Όπως κ να χει, μιλάμε για εναν στρόβιλο βλασφημου διονυσιακου proto-black/thrash θρεμμένο με Venom κ Motorhead κ έτοιμο να οδηγήσει τις δυνατότητες του είδους στα άκρα.
Κ μόνο το Blasphemer θα αρκουσε για να συμπεριληφθεί στις κορυφαίες στιγμές της χρονιάς.
Κ για όποιον/α τυχόν θέλει να δει το πληρες όραμα του Angelripper για το συγκεκριμένο (αντι-)μουσικό έργο, μπορεί να τσεκάρει (σε περιπτωση που δεν το έχει κάνει) το In the Final Sign of Evil του 2007, όπου επιστρατεύει ξανά το line up του EP κ, σε αντίθεση με πολλες αντιστοιχες επανηχογραφησεις κλασικών δίσκων άλλων συγκροτημάτων, οι Sodom εδω
προσεγγιζουν το υλικό - ηχητικα κ αισθητικα - με τρόπο όσο πιο πιστο γίνεται στην αρχική ηχογράφηση (προσθετωντας κ τα επτά τραγουδια που είχαν έτοιμα από τότε - κ που η εταιρεία τους δεν τους είχε αφήσει να τα κυκλοφορήσουν - μετατρέποντας πλέον το τελικό αποτέλεσμα, από EP, σ αυτό που προοριζοταν να είναι αρχικά: το πρωτο full length των Sodom).
3. Manowar - Hail to England
Εχω γραψει ήδη πολλα για την παρτη τους.
Εδώ περα θα αρκεστώ να επαναλάβω πως αυτά που διαδραματίζονται στο μισάωρο του συγκεκριμένου δίσκου (μαζί με τις αντίστοιχες στιγμές του Sign of the Hammer, που ηχογραφήθηκαν σχεδόν ταυτόχρονα από τον μεγάλο Jack Richardson - με μοναδική εξαίρεση τον ομώνυμο υμνο του sign) αποτελούν καποιες από τις κορυφαίες στιγμές του επικου metal στο συνολο του.
Η επέλαση του Blood of my Enemies παραμένει εσαεί από τα πιο επιβλητικα τραγούδια που έχουν ανοίξει ποτε δίσκο, το kill with power συνεχίζει να λυσσομαναει ακόμα κ μετα απο την εκατομμυριοστή ακρόαση (από τα κορυφαία replayability value που θα συναντήσει κανείς σε metal classic), ενώ στο Each Dawn I Die, κ ακόμα περισσοτερο στο πραγματικά ανυπερβλητο Bridge of Death (μια από τις συνθέσεις για τις οποίες μπορει να ειπωθεί πανεύκολα το: “ο,τι καλυτερο έχει γραφτεί ποτέ σε metal πλαίσια”, για όσο παίζει) το σκοτάδι βαθαίνει τόσο πολύ, που δεν θα έπρεπε να ξαφνιαζει το γεγονός ότι περα απο τον Heavy/Power κόσμο, οι Manowar (πόσο μάλλον αυτου του δίσκου) χαίρουν εκτίμησης κ από μεγάλη μερίδα του extreme χώρου (απο τους Necromantia έως τους Kreator, κι από τους Rotting Christ μέχρι τους Crowbar).
Το 1984 με την διπλή του δισκογραφική επίθεση, το συγκρότημα του De Maio ήταν από τα πιο ουσιωδώς ακραία, επικά, εμπνευσμένα κ υπέρβαρα μουσικά σχήματα που θα μπορουσε να συναντήσει κανείς. Τετοιες κορυφές δεν ξαναπατησαν ποτε, αλλά αυτό δεν μειώνει την αξία αυτών των τραγουδιών, όσα χρονια κι αν έχουν περασει.
No voice of mercy, no evangels of light
2. Destruction - Sentence of Death
Εδώ ξεκινά την επίθεση της και το ετερο τρελαμένο power trio από τη Γερμανία. Αυθεντικά ακραιοι, λυσσασμένοι κ αδυσωπητοι, οι Destruction καταθέτουν ψυχή, ριφφαρες κ κάποια από τα πιο αγριεμένα screaming vocals που είχαν ακουστεί μέχρι τότε - από τον ψηλεα Schmier - σε κομμάτια που έγραψαν την δική τους ιστορία στον ακραίο ήχο, όπως το αγαπημενο Total Desaster κ φυσικά το Mad Butcher (μαζί με τα εξίσου θρυλικά Antichrist κ Tormentor που πρωτακουστηκαν λίγους μήνες νωρίτερα, στο Bestial Invasion of Hell demo).
Από τα πρωτα (κ πιο κρίσιμα) ηχητικα μνημεία του Extreme Metal, ακουγεται αιχμηρό κ επικίνδυνο ακόμα κ σημερα.
I was born in a dark winter night
Thunder and lightning greeted me
1. Celtic Frost - Morbid Tales
Tην ώρα, λοιπόν, που η χριστιανική εκκλησία μιλάει για την Ανάσταση, ας γράψω, αφου έτσι έτυχε (ή κ όχι), λίγα πράγματα για ένα έργο που δοξάζει τον Θάνατο.
Εδώ ειναι που το Δόγμα του Θανατου παιρνει την τελική μορφή του, μέσα από το σχήμα των Celtic Frost (το οποίο οι ίδιοι οι Δημιουργοί του, ως γνωστόν, θεωρουσαν τότε πως αποτελει Ρήξη κ οχι συνεχεια ή μετεξέλιξη των Hellhammer).
Ηγετικό, ασυμβίβαστο κ αμείλικτο, το θανατερο τέρας των Celtic Frost αναδύεται μέσα από τις στάχτες του προηγουμένου σχήματος για να χαράξει ευδιάκριτο το μονοπάτι για όλο το υπόλοιπο extreme metal που πλεον εκρήγνυται μέσα από το παγκοσμιο underground.
Ο Satanic Slaughter των Hellhammer έχει γίνει πλεον Warrior, κ το αχαλίνωτο Χάος έχει αρχίσει να μετουσιώνεται σε στρατευμενη προσήλωση.
Η μετέπειτα πορεια της μπαντας κ η σταδιακη παρεισφρυση avant-garde στοιχείων στο όραμά της έχει αγαπηθεί κ επαινεθεί πολλάκις, αλλά προσωπικά δε νομίζω να ξεπεράσω ποτέ το ποσο αδυσωπητο ηχεί το σχήμα εδώ.
Κ μονο για τον όλεθρο του Nocturnal Fear η θέση του ανάμεσα στους πρωτους θριάμβους του Extreme Metal ειναι εσαεί εξασφαλισμένη.
An endless fall
Memories in the light
Frontiers of chaos
Return to the eve
Only Death is Real
Ugh!
Εξώφυλλο της Χρονιάς:
Χάος, το Τετραγράμματον, σε ζοφερή αποτύπωση
24 Likes
Πολύ γρήγορα μιας και το κοκορέτσι αποτελεί μέρος του πρωινού γεύματος εδώ στο χωριό:
- Metallica - Ride the Lightning
- Iron Maiden - Powerslave
- Trouble - Psalm 9
- Dio - The last in line
- Deep Purple - Perfect Strangers
Στο νήμα ψήφισα στο #1 το Ride the Lightning κυρίως λόγω του γεγονότος ότι το συνθετικό άλμα εντός ενός χρόνου από το τραχύ, άγουρο αλλά με ψήγματα μεγαλείου Kill 'em all ως το Ride the Lightning, είναι εκτός ανθρώπινης σύλληψης.
Τα υπόλοιπα λίγο πολύ τα έχετε πει.
Δεν ψηφίζω soundtracks, ελληνικά albums κτλ, προσπαθώ να κάνω stick στην διεθνή rock / metal σκηνή αλλά διάολε η κινηματογραφική εμπειριά του Once upon a time in America είναι μοναδική και ανεπανάληπτη και μεγάλο μέρος αυτού του βοώματος οφείλεται στην μουσική του Morricone. Το ίδιο και την προηγούμενη χρονιά - κινηματογραφικό βιώμα εντελώς διαφορετικό - με το Koyaanisqatsi. Ευχαριστώ όσους τα αναφέρατε και μας τα υπενθυμίσατε.
@anhydriis αν είναι εύκολο να ξαναβάλεις την φόρμα να την συμπληρώσω, εκτός και αν τα περνάς εσύ. Είμαι καινούριος ακόμα στο παιχνίδι και δεν το έχω ξεκάθαρο αν υπολογίζεις και ότι γράφουμε χωρίς να τα έχουμε περάσει στην φόρμα.
Καλό φαγοπότι σε όλους!
17 Likes
Φάτε πιείτε άφοβα…!!!
Ψηφιστε αβασανιστα, με καθε φορμα δωρο γαρδουμπακι
8 Likes
Την ημέρα που τα αμνοερίφια έχουν σφαγιαστεί και καταναλώνονται σε κατανυκτικό κλίμα, γιατί τις παραδόσεις δεν τις ακουμπάμε, τζιζ, εμείς γιορτάζουμε τον τράγο, υπηρετούμε τον όρκο, ευχόμαστε να βρέξει, διηγούμαστε ιστορίες και σκεφτόμαστε την Αποκάλυψη. Αυτό το ποστ είναι συνέπεια του πόσο βαριέμαι αυτό το τραπέζι.
Πεντάδα χρονιάς, ζωής, whatever:
Summary
1. Mercyful Fate – “Don’t Break The Oath”
Ο καλύτερος αμιγώς heavy metal δίσκος των ‘80s. Ο δεύτερος καλύτερος δίσκος του πρώτου κύματος του black metal. Συγγνώμη, μόνο αλήθειες εδώ. Το φωτεινότερο πετράδι στο δισκοπότηρο από το οποίο πίνει αίμα ο Βασιλιάς. Ο όρκος, μια σύνθεση, και κυρίως μια ιδέα που σκορπάει τον τρόμο. Πολλοί τόλμησαν να θεωρήσουν τον θεατρισμό του δίσκου ως κάτι παιδικό, αφελές, καρτουνίστικο, αλλά όλοι τους έκαναν λάθος. “They should have known, not to play, with the powers of hell”. Όσα γίνονται συνθετικά εδώ μέσα, ξεπερνάνε το “Melissa” με χαρακτηριστική άνεση, όχι επειδή άλλαξε κάτι δραματικά, αλλά επειδή εδώ πλέον το όραμα ήταν ξεκάθαρο, διαυγές, μελετημένο και φιλοσοφημένο, με ένα επιπλέον επίπεδο σοβαρότητας. Αυτά τα riffs, αυτά τα σόλο, αυτό το μπάσο, και κυρίως, ο συνδυασμός ερμηνείας και στίχων, δίνουν ζωή στην Μεγαλειότητα του εξωφύλλου. Έδειξε, υπακούσαμε. . Οι Mercyful Fate κυκλοφόρησαν το απόλυτο, το άριστο, το άφθαρτο. Κυκλοφόρησαν τον δίσκο που αποτελεί το safe space μου στο κλασικό metal. Και όχι, ο LaVey δεν έπαιξε πλήκτρα στη γέφυρα του “Come To The Sabbath”.
2. Celtic Frost – “Morbid Tales”
Το “Morbid Tales” ΔΕΝ είναι μόνο ο μεταβατικός κρίκος ανάμεσα στους Hellhammer και τους Celtic Frost. Δεν είναι απλώς το EP (mLP, πες το όπως θες), προάγγελος του μοναδικού Θηρίου που έχει πραγματική σημασία. Δεν είναι απλώς η επίσημη πρώτη των Τιτάνων. Είναι η κραυγή = άνθρωπος. Είναι η κρύπτη στην οποία κατοικούσε ο Αυτοκράτορας, αναλογιζόμενος τα οράματα της θνητότητας τα οποία τον μετέτρεψαν σε προφήτη. Είναι η ηχάρα και η ισοπέδωση που έφερε η, death metal νοοτροπίας, αλλά black metal ψυχής και αισθητικής, δημιουργία του μαγεμένου, του απόκοσμου. Με τις μοχθηρές ιστορίες οι Celtic Frost είπαν καλησπέρα και έκρυψαν τον ήλιο. Οι Ελβετοί ύψωσαν ένα καλλιτεχνικό ανάστημα το οποίο έκανε το υπόλοιπο metal να φαίνεται αφελές. Ακούγοντας το δίσκο προσεκτικά, καθίσταται σαφές πως εδώ είναι τα πρώτα αποτελέσματα, τα ψήγματα είχαν μπει, της τάσης για μεταμόρφωση. Ο μακάβριος χορός του “Morbid Tales” έδωσε ζωή σε χιλιάδες μιμητές. Κυρίως όμως, έδωσε ζωή στη δυνατότητα του εσωτερικισμού να λειτουργήσει ως αποτελεσματική αλληγορία του εσωτερικού ψυχισμού. Are you morbid?
3. Bathory – “Bathory”
Ο δεύτερος καλύτερος δίσκος των Discharge κυκλοφόρησε στην Σουηδία σε μια χρονιά που η σκηνή εκεί είχε αρχίσει να ξεπετάγεται. Mob47 (μην χαθείτε Σεπτέμβριο), Anti-Cimex (δείτε παρακάτω), Asocial, Crude SS, Avskum, νωρίτερα οι Ebba Grön, Asta Kask (Fenriz τι λέει;), και φυσικά η σκιά των Amebix, GBH (μην τα ξαναλέμε), κλπ που πλέον τα άλλαζε όλα. Οπότε σοβαρά, πόσοι έπαιζαν έτσι; Μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού. Ακόμη και εάν, η επιρροή των μυστικιστών μαζί με τους Sabbath και τους Killing Joke φάνηκε μετέπειτα, ορίζοντας το σκοτεινό έπος, εδώ κάποια πράγματα είχαν ήδη διαφανεί. Η σφραγίδα των Bathory άλλαξε όλο το σκανδιναβικό ακραίο ήχο. Είναι χύμα, αλλά δεν είναι Venom. Είναι αποκρυφιστικό, αλλά δεν είναι mercyful. Είναι βλοσυρό, αλλά δεν είναι Hellhammer-ικό. Είναι ο εμβληματικότερος τράγος του ακραίου ήχου, ένα άλμπουμ παράγωγο μεν της εποχής του, αλλά ταυτόχρονα αφετηρία πολλών πραγμάτων, όχι όλων θετικών. Είναι το ντεμπούτο των Bathory και είναι άριστο, έχοντας μέσα συνθέσεις που το ξεχείλωμά τους μας έκανε να πιστεύουμε σε νορβηγικά θαύματα. Βάλτε και κάτι για τον ορισμό της τραγωδίας, περί πράξης μίμησης, σπουδαίας και τελείας, και τα έχουμε όλα.
- Plus εξώφυλλο χρονιάς, δεν θα μπορούσα αλλιώς, ένα με το δέρμα έχει γίνει η ρημάδα:
4. Hellhammer – “Apocalyptic Raids”
Ας αποδεχθούμε για λίγο πως αυτό το EP είναι η πρώτη και μοναδική επίσημη κυκλοφορία της πρώτης μετενσάρκωσης του οράματος του Προφήτη. Έχει μέσα φυσικά την ολοκληρωμένη μορφή του “Triumph Of Death”, οπότε μπορούμε να σταματήσουμε εδώ. Έχει όμως το “Messiah”, που ακόμη και τώρα η βαρύτητά και το μένος του συγκλονίζουν. Έχει το “The Third Of The Storms”, πριν γίνει σφετεριστής. Άρα, το “Apocalyptic Raids” φέρει εντός του την τεχνογνωσία που δάμασε την ακρότητα. Έχει και “Revelations Of Doom” που σε τρία σχεδόν λεπτά καμπυλώνει τον χρόνο, αποκλείοντας κάθε διαφυγή. Το “Apocalyptic Raids” με την τόσο crust-y αισθητική (δείτε το εξώφυλλο, σοβαρά τώρα), με τα φωνητικά που αναβλύζουν απόγνωση, με το μπάσο που θα ζήλευε κάθε ακραία/θρας μπάντα της εποχής (ΚΑΘΕ), ήταν ένα αυθάδες δημιούργημα που κίνησε εξελίξεις, αλλά που διατηρεί και ένα ειδικό βάρος. Αυτά τα άλμπουμ δεν ήταν απλώς μεταβατικά, cult αριστουργήματα. Ήταν, είναι, και θα είναι τιτάνιες κυκλοφορίες.
5. Metallica – “Ride The Lightning”
Ο καλύτερος δίσκος των Metallica. Πάμε παρακάτω. Έχουν γραφτεί πολλά, αλλά εγώ θα εστιάζω στην ποικιλομορφία και την ωριμότητα (με την έννοια της βελτίωσης όχι της γήρανσης). Στο συνθετικό άλμα. Στο ομότιτλο, του οποίου τα πρώτα μέτρα, αυτό το ανεπανάληπτο lead, μπορεί να ταιριάξει σε κάθε είδος κιθαριστικής μουσικής, χωρίς να είναι παράταιρο. Στα verse riffs και τη γέφυρά του, που μυρίζουν μέγα θάνατο. Στο “For Whom The Bell Tolls” και εκείνη τη βροχερή βραδιά στη Μαλακάσα, που έπλασε ένα μύθο. Στο “Creeping Death”, υγρό όνειρο κάθε παιδιού στην εφηβεία που πιάνει κιθάρα και βλέπει το εξώφυλλο, και λέει θα φτιάξω μπάντα. Στο “Fade To Black”, που την πρώτη φορά που το άκουσα νόμιζα πως ήταν σύνθεση της μπάντας από τα 90ς και το limewire είχε κάνει λάθος. Στο εναρκτήριο “Fight Fire With Fire”, που εξηγεί τι πάει να πει σκεπτόμενο thrash. Στο κάλεσμα του Προαιώνιου Ονειρευτή, που σε κάνει να συνειδητοποιήσεις ποιος ευθύνεται για αυτό το έργο τέχνης. Στο “Trapped Under Ice” που αποτελεί την κρυφή επιρροή όλου του speed metal. Στον αλά MF ήχο, χάρη στον Flemming Rasmussen, που εξηγεί το σκοτάδι στις δισολίες και τα leads. Εγώ, όταν σκέφτομαι ‘80s metal, σκέφτομαι αυτό εδώ. Και ας έχει filler-άκια όπως όλοι τους οι δίσκοι, ανεξαιρέτως, δεν γαμιέται. Τέτοιοι δίσκοι τους έδωσαν αιώνιο συγχωροχάρτι.
Σταθερό check also +5, τίγκα οπαδιλίκι:
Summary
6. Iron Maiden – “Powerslave”
Ο αγαπημένος μου Iron Maiden δίσκος. Εδώ να πω πως δεν θεωρώ πως έχουν κανένα δίσκο αλάνθαστο, μερικοί που μας διαβάζουν θα γελάνε γιατί ξέρουν όλο μου το rant πως πάει. Αλλά είναι ο δίσκος που έχει το “Rime Of The Ancient Mariner”. Μια σύνθεση, που δεν ξέρω πώς να την περιγράψω μετά από τόσο καιρό. Ειδικά αυτό το μεσαίο μέρος, αυτό το “water water everywhere…”. Αν υποθέσουμε πως ανέκαθεν οι Maiden είχαν ένα, υποκριτικό μανδύα του σοφιστικέ, ευθύνεται σε κάτι τέτοια κομμάτια. Ή στο “Powerslave” με ένα εναρκτήριο riff που αντέγραψαν σχεδόν άπαντες… Ναι, κάπου στη μέση πέφτει καλό skip, αλλά είναι η χρονιά των Φαραώ και της κατάρας τους, είναι η χρονιά που το “go bigger” απέδωσε και που οι Maiden έβγαλαν τον απόλυτο δίσκο της πρώτης περιόδου τους, που κατέκτησε τον κόσμο. Είναι το άλμπουμ που τους έκανε την μεγαλύτερη μπάντα της εποχής τους. Είναι πολλά για πολύ κόσμο. Α, έχει και το Aces High, ντάξ. Καλό είναι να παίζεται στην έναρξη των λάιβ, όχι στο encore. Ψιλοκαταλάβατε.
7. Anti-Cimex – “Victims Of A Bomb Raid”
Τέσσερα κομμάτια αρκούν. Βασικά, και μόνο το ομότιτλο θα αρκούσε για να τους κάνει θρύλους. Αυτά τα 2:44 που απλά ορίζουν το τέλειο, d-beat/crust. Το lead που έδειξε τις εξελίξεις των ‘90s. Ναι, παραείναι Discharge, και για αυτό το λατρεύουμε. Είναι όμως η σκανδιναβική τους απάντηση, είναι τα φωνητικά που κάνουν τον Lemmy να πάει να πιεί κανά ποτό. Sorry not sorry. Το “Victims Of A Bomb Raid” είναι ένα τέλειο δείγμα ενός ήχου που μόνο ακατέργαστος δεν ήταν, μόνο άτσαλος δεν ήταν. Βγήκε ίδια χρονιά με το “Never Again” και το κοντράρει στα ίσια, τι να λέμε. Μια από τις σημαντικότερες και επιδραστικότερες μπάντες, πριν μεταλλαχθεί αρχές ‘90s και παραμείνει τέλεια, εδώ δείχνει πως εκεί στα βόρεια κάτι κάνουν πολύ σωστά, έχοντας βρει την πηγή του διαχρονικού. Προσπαθώ να αποφύγω λέξεις τύπου όλεθρος κλπ, αλλά μεταξύ μας, είναι τέτοιοι δίσκοι που έφτιαξαν την κλισεδιάρικη σύνδεση. Anti-Cimex στον αιώνα τον άπαντα. Βάλτε το δίπλα δίπλα στο “Bathory” και θα καταλάβετε αρκετά.
8. Bruce Springsteen – “Born In The U.S.A.”
Δύο χρόνια μετά το αυτοκαθαρτικό “Nebraska”, ο Springsteen είχε ηχογραφήσει πάνω από 70 τραγούδια για την επικείμενη επιστροφή του. Ο παραγωγός του άλμπουμ όμως, Jon Landau, παρότρυνε το Αφεντικό να γράψει άλλο ένα, κρίνοντας πως από τον δίσκο έλειπε ένα hit. Ο Springsteen την επόμενη μέρα του παρέδωσε το “Dancing In The Dark”. Έλα μου όμως πως το “Born In The U.S.A.” γέννησε άλλα έξι top 10 singles! Ο έβδομος δίσκος του Springsteen σημείωσε τεράστια εμπορική επιτυχία, εξαπολύοντας εκ νέου όλα τα γνώριμα ηχητικά χαρακτηριστικά του μέσω μνημονικών και αψεγάδιαστων ηχητικά συνθέσεων, εδραιώνοντας το Ηeartland Rock. Το γυαλισμένο όμως “Born In The U.S.A.” δεν είναι ηχεί στιγμή ρηχό. Οι προβληματισμοί είναι εδώ, το άπλωμα χείρας βοηθείας προς τους ακροατές παραμένει έντιμο και ειλικρινές, η κρισιμότητα του άλμπουμ δεν αλλοτριώθηκε από τις επιταγές της μουσικής βιομηχανίας και ο Springsteen δεν έγινε ποτέ ένας ακόμα “cool rocking daddy in the U.S.A.”.
9. Black Flag – “My War”
Όπως είπε σωστά ο @antonis86antoniadis , καλησπέρα grunge. Θα προσθέσω και καλησπέρα sludge. Αφήστε τον Rollins να λέει πως δεν το έχει ακούσει ποτέ. Αν το “Damaged” είναι στο πάνθεο του punk/hardcore και ίσως η πιο σημαντική κυκλοφορία του ιδιώματος, τότε το “My War”, παραμένει μια από τις πιο επιδραστικές. Αλήθεια, ξέρετε πολλά άλμπουμ των οποίων η δομή και το tracklist αποτέλεσαν επιρροή; Ναι, η πρώτη πλευρά είναι τέλειο, προσωπικό hardcore που τους έκανε ηγέτες. Η δεύτερη όμως, με την υποβόσκουσα Sabbath-ίλα (άφησαν και μαλλούρα οι αλήτες), με το ανυπέρβλητο “Nothing Left Inside” που είναι η καταδίκη και η λάσπη η ίδια, πολύ πιο αποτελεσματικά από άτομα που έπαιξαν αργά στο metal και άφησαν μια δυσανάλογη κληρονομιά. Ναι, πήρα, λάσπη και πετάω. Το “My War” είναι το καλλιτεχνικό επίτευγμα ενός σχήματος που άλλαξε όλο το hardcore, σε μια χρονιά που το post-hardcore (Husker Du & Minutemen αναφώνησαν «καλησπέρα φρενς») είχε αρχίσει να διαφαίνεται. ΟΚ, 1984, και επίσημα, Το σκοτάδι κυρίευσε τα πάντα.
10. V/A - Διατάραξη Κοινής Ησυχίας
Το 1984, κάποιες εγχώριες punk μπάντες ένωσαν τις δυνάμεις τους και κυκλοφόρησαν αυτήν εδώ τη συλλογή υπό την επιμέλεια του Σπύρου Περιστέρη και της Enigma Records. Τότε, οι Αδιέξοδο, Γενιά Του Χάους, Ex Humans, Stress, Panx Romana και, μοναδικοί εκπρόσωποι της Θεσσαλονίκης, Γκρόβερ, συνεισέφεραν από δύο πρωτότυπες συνθέσεις έκαστοι, με σχεδόν κανέναν να μην έχει κυκλοφορήσει επίσημο ντεμπούτο LP. Το αποτέλεσμα, είναι αυτή η ιστορική συλλογή που αποτέλεσε σημείο εκκίνησης ολόκληρου του ελληνικού (hardcore) punk. Τίποτα δεν ήταν το ίδιο μετά την κυκλοφορία της. Ναι, αυτές οι εμβληματικές μπάντες δεν ήταν ανέκαθεν το ίδιο «καταξιωμένες». Συνεπώς, αν ξανακούσετε αυτή εδώ τη συλλογή, ή αν τώρα τη συναντάτε για πρώτη φορά, μην μείνετε σε όσα εμβληματικά περιέχονται, ή στο αν ο τίτλος θεωρείται πλημμέλημα ή κακούργημα. Αφουγκράσου τις συνθέσεις, προσπάθησε να φανταστείς το πλαίσιο και τότε θα δεις αυτό το ωμό πάθος που εξέθρεψε πολλά κλασικά άλμπουμ που κυκλοφόρησαν έκτοτε.
Μικρό namedrop:
Summary
- Conflict – “Increase The Pressure”
- Manowar – “Hail To England”
- Husker Du – “Zen Arcade”
- Minutemen – “Double Nickel On The Dime”
- The Replacements “Let It Be”
- Icons Of Filth – “Onward Christian Soldiers”
- Agnostic Front – “Victim In Pain”
- Zouo – “The Final Agony”
- Discharge – “Never Again”
- Scorpions – “Love At First Sting”
- Disorder – “Under The Scalpel Blade”
- Chaos UK – “Short Sharp Shock”
- Β. Παπακωνσταντίνου – “Διαίρεση”
- Voivod – “War And Pain”
- Cirith Ungol – “King Of The Dead"
- Siege - “Drop Dead”
21 Likes
Αλλη μια μετριως δυσκολη λιστα τελικα, μιας και βγηκαν στην επιφανεια μεγαλες κυκλοφοριες που αγαπησα ανα τα χρονια σε διαφορετικες φασεις, και με δυσκολεψαν στο να κλεισω τη 5αδα.
Δε θα μακρυλογισω πολυ γιατι βρισκομαι αναμεσα σε μεζεδες - κοκορετσι και φρυγαδελι - αλλα με επιασε λαμπριατικο φομο και ηθελα να προλαβω.
1. Metallica – Ride The Lightning
2. Nick Cave & The Bad Seeds - From Her to Eternity
3. Celtic Frost – Morbid Tales
4. Bathory – Bathory (κ καλυτερο artwork)
5. The Smiths – The Smiths
Honorable Mentions / Αυτα που για λιγο δε χωρεσαν
(ευχαριστω @Ironman1 που μου θυμισες τα θρας τερατα)
Destruction – Sentence Of Death
Sodom - In the Sign of Evil
Black Flag - My War
Butthole Surfers - Psychic… Powerless… Another Man’s Sac
17 Likes
Ρε είστε σίγουροι για αυτό;
Εγώ ΄85 το έχω παντού. Προφανώς καλύτερο Sodom με διαφορά.
Εχεις δικιο νομιζω, με μια πρωτη αναζητηση λεει 1984, αλλα νομιζω τοτε εγινε recorded αλλα το release ηταν 1985.
Ως επίσημη χρονολογία κυκλοφορίας αναφέρεται ο Γενάρης του 85, αλλά όπως επιβεβαιώνει κ το discogs, υπάρχει μια πρωτη έκδοση του δίσκου ήδη από Νοέμβριο του 84,που ειχε κυκλοφορησει σε αδιευκρίνιστο αριθμό κομματιών, στη Γερμανία.
Κ φυσικά, σε τέτοιες κρίσιμες κυκλοφορίες, ακόμα κ δυο τρεις μήνες νωρίτερα αν ακουστηκε από αυτους που έπρεπε (που μάλλον ακουστηκε!), παιζει τον ρόλο του.
Γι αυτό κ το συμπεριέλαβα στα τοπς του 84!
3 Likes
Μύστης της γκιλοτίνας, δεκτό.
Θα το βάλω '85 όμως, ως πλεμπαίος.
2 Likes
Δε νομίζω ότι test pressings λογίζονται ως επίσημες κυκλοφορίες αλλά ό,τι θέλετε.
1 Like
Καλά, δεν έχεις άδικο, ουτε σκοπεύω γενικα να συμπεριλαμβανω συχνα τέτοιες ειδικές περιπτωσεις, αλλά για το συγκεκριμένο EP θυμάμαι να λέγεται ότι ειχε κυκλοφορησει/ακουστεί ήδη απο το 84 αρκετά (σε άλλα sites παιζει να το έχω δει να αναφέρεται ως εκδοση προς πωληση, ηδη απο τοτε, αν κ επιφυλασσομαι), κ μην ξεχνάμε ότι μιλάμε για εποχες που οι εξελίξεις στο underground έτρεχαν ραγδαία, οποτε, μιλώντας για τόσο ιστορικες κυκλοφορίες, θεωρώ ότι, αν όντως είχαν ακουστει/κυκλοφορησει, έστω κ σε λίγες κοπιες-προς-πωληση, λίγους μήνες νωρίτερα, παιζει κι αυτό τον ρόλο του.
Βέβαια, κάθομαι κ μιλάω εγώ που έβαλα ως no1 για το 83 την κασετουλα των Hellhammer, όποτε μη με ξεσυνερίζεσαι απαραίτητα! 
Θεωρω αυτονοητη την παρατα…
4 Likes
Κ α μ ί α
π α ρ ά τ α
Επίσης, με συνοπτικές διαδικασίες πεντάδα 1985 
2 Likes
Χαχαχα, εχεις βαλθεί να ξεκληρισεις τη λιστα μου ε;;
Κ έχεις πεσει κ σε ψυχαναγκαστικο, οπότε συνήθως προσπαθω να είμαι συνεπης σ αυτα!
Η αληθεια ειναι οτι εδω ειναι απο τις περιπτωσεις διχογνωμίας.
Το discogs (που σχεδόν παντα κ γω αυτό εμπιστεύομαι σε τέτοια θέματα) το αναφέρει οντως ως κυκλοφορία του 85.
Ωστόσο, τo Metal archives (που, οκ, ενίοτε εχει τα θεματάκια του, αλλά γενικά ενημερωμένο το βρίσκω σε τέτοια), το αναφέρει ως κυκλοφορία του Δεκεμβρίου του 84.
Κ αυτή τη φορά εμπιστευτηκα το Metal Archives, γιατί αφενός, η αλήθεια ειναι οτι κ γω παντοτε ως κυκλοφορία του 84 το θυμομουν να μνημονεύεται, αφετέρου, οσο εγκυρο κι αν είναι συνήθως το discogs, οι κυκλοφορίες του Δεκεμβρίου ήταν παντα κάπως μπερδευτικες, κ συχνα τις συναντα κανεις στις λιστες της επόμενης χρονιάς.
Όπως κ να χει, μικρο το κακο, γιατί την συγκεκριμένη δισκαρα την εχω εκτος πενταδας, οποτε στην πραξη δεν αλλάζει κάτι.
Το πολυ πολυ να βρεθουν οι μισοί μου δισκοι του 84, στα αγαπημένα σου του 85!
Προσωπικά, στηριζω
2 Likes
Ρε γμτ, απλά μερικά πράγματα τα έχω παγιωμένα στο μυαλό μου και αν δω καμιά τέτοια μπινιά νομίζω πως όλα καταρρέουν. Έχω και μια επανέκδοση που λέει 1985, ε, εντάξει, αλλά μπορεί το label να τα έχει μπερδέψει όντως. Κλάιν.
Το 1985 που δεν έχει Maiden/Metallica βέβαια ευνοεί καλύτερο πλασάρισμααεεννοώ καλό πάσχα σε όλ@
4 Likes
Χαχαχ, σε νιωθω ρε, κ σε μενα ο, τι απειλει να διαταράξει το προσωπικο μου timeline σε τέτοια, με τρελαίνει!
Κι η αληθεια ειναι, οτι στο συγκεκριμένο, παιζει πολυ κ να έχεις δίκιο, μιας που το ξανακοιταξα λίγο τώρα, κ ολα (μα ολα) τα υπόλοιπα sites, περιοδικά κλπ το εχουν ως κυκλοφορία του 85.
Οκ, παιζει να το κανω εντιτ κ να χωσω εκει το At War with Satan της Βενομαρας, που με ενοχλουσε κιολας κάπως ή απουσια του!
Οποτε θνξ!
1 Like
Προσδοκώ να φτάσουμε στα mid 90s, να μην έχω ούτε δεκάδα να γράψω, να κάθομαι να σας βλέπω να γράφετε τα δικά σας και να μαθαίνω.
Δε βγάζω άκρη με αυτό το 1984, ΠΟΝΟΚΕΦΑΛΟΣ Μ’ ΕΠΙΑΣΕ!!
1 Like