Τέλεια, πριν λίγο ξύπνησα και έχω μισή ώρα να τελειώσω τον καφέ και να κάνω ένα μπάνιο μέχρι να φύγω για προβολή Two Towers. Αύριο 5αδα με σένιο, περιποιημένο ποστ.
4 Likes
1 9 8 4: πονοκέφαλος
23. Manowar - Hail to England (εν τάξει, με πείσατε)
22. King Crimson - Three of a perfect pair (συμπαθώ πιο πολύ αυτήν την περίοδο των King Crimson από κάθε άλλη, φωνάρα Adrian Belew)
21. Alan Parsons Project - Vulture culture (με υπέροχα χαλιά που έπαιζαν στην Αθλητική Κυριακή)
20.The Smiths - The Smiths
19. This mortal coil - It’ll end in tears (μας τα έμαθε ο Πετρίδης)
18. WASP - WASP (αλητεία)
17. Scorpions - Love at first sting (ονειρώξεις)
16. Queensrÿche - The warning (επέστησε την προσοχή μας και προετοίμασε για τα επόμενα)
15. Dio - The last in line (δεν είναι Holy diver)
14. Van Halen - 1984 (αρκουδέηδες JUMP)
13. Dead can dance - Dead can dance (4AD μάθε μας μπαλίτσα)
12. Depeche Mode - Some great reward (people are people)
11. REM - Reckoning (δεν είναι Murmur)
10. Prince - Purple Rain (περιέχει ένα από τα 10 καλύτερα τραγούδια που έχουν γραφτεί ποτέ)
9. Rush - Grace under pressure (1001001 SOS - εξώφυλλο της χρονιάς)
8. Gary Moore - Victims of the future (πούτσα μου, εγώ το μετράω στο 1984, θα ήταν παράλειψη να μην μπει σε κάποια λίστα εξάλλου. Έχω περάσει άπειρες ώρες μαζί του, περιέχει τη γνήσια εκτέλεση του Empty Rooms κι ένα ξεσηκωτικό ομότιτλο)
7. Queen - The works (δεν μπορώ να καταλάβω γιατί το έχουν θάψει τόσο αυτό το άλμπουμ, κάνενα skip, εμβληματικά τραγούδια)
6. Judas Priest - Defenders of the faith (μεγάλο άλμπουμ)
5. U2 - The unforgettable fire (όχι μόνο για το Pride, έχει και άλλα διαμάντια μέσα, ατελείωτες ώρες ακροάσεων)
4. Bruce Springsteen - Born in the USA (ένας υπέροχος δίσκος, ισορροπημένος, συγκινητικός, έκανε δυστυχώς περισσότερο κακό παρά καλό στον Bruce)
3. Iron Maiden - Powerslave (παρόλο που δεν είναι ο αγαπημένος μου δίσκος των Maiden, ανέβηκε άνετα στο τρία)
2. Deep Purple - Perfect strangers (η ενασχόληση μου με τους Purple τελείωσε με το Battle rages on. Αυτός ο δίσκος ήταν ο τελευταίος του MK II που ηχογραφήθηκε χωρίς μεγάλα προβλήματα και τσακωμούς. Δυστυχώς, τίποτα δεν ήταν ίδιο μετά από την προσπάθεια που έκαναν το 1984, σαν να ξέμειναν από δυνάμεις και αντοχή απέναντι στον Blackmore
)
- Metallica - Ride the lightning.
Ευχαριστώ τον νηματοθέτη κι όλους εσάς που μου δώσατε την ευκαιρία και το ξανακούσα, ολόκληρο, με ακουστικά. Ηχητικό gangbang.
Σαν να βλέπεις παρτούζα με Adriana Chechik, Mia Malkova και Madison Ivy ΜΑΖΙ. Αλλά στο ηχητικό. Κομβικής σημασίας άλμπουμ. Εξωγήινη η εξέλιξη των μελών του γκρουπ σε τόσο λίγο καιρό. Και σε τόσο μικρή ηλικία. Μήπως έκαναν κάποια συμφωνία με τον ΔΙΑΟΛΟ;;;
ΕΚΤΟΣ ΣΥΝΑΓΩΝΙΣΜΟΥ
(κι εκτός ροκ):
Jean Michel Jarre - Zoolook
Ο διασκεδαστής και αυνθεταράς (κι όχι τόσο φοβερός μουσικός, μην ξεγιελιέστε) Jean Michel δημιουργεί ένα milestone στην καριέρα του. Δίσκος που επηρέασε το ροκ, την ποπ, την έθνικ, τη χορευτική, ακόμα και το ραπ των επόμενων ετών. Από τον πρώτο ήχο, από το πρώτο εφέ, εκείνη τη διαπεραστική υποβρύχια φωνή της φάλαινας, σου κόβονται τα γόνατα.
Δ Ε Ο Σ.
Περιμένω να επισκευαστεί το πικάπ μου, θα είναι ο πρώτος δίσκος που θα βάλω να παίξει!
Φιλιά πολλά, ΚΑΛΑ ΡΕΨΙΜΑΤΑ!
11 Likes
Εχω και εγω τεχνικες δυσκολιες για να κανω deliver properly αλλα καταταξη την εχω ευκολα… ενταξει αν δεν προλαβαινει καποιος το παμε και λιγο πιο πισω… ετσι και αλλιως εχουμε 4 ωρες και μολις 12 που δεν εχουν ψηφίσει, οπως πανω κατω παντα… ας κυλησει η βραδια και βλεπουμε… εγω ειμαι ετοιμος να ξέρετε για καθε ενδεχόμενο…στειλτε πχ μονο 5αδες και σχολιαζουμε μετα…
4 Likes
Εγω δεν ειμαι καν σε υπολογιστη ρε για να δω αρχεια κλπ. Αν μιλαμε για λιγη ωρα παρατασης τοτε θα κατσω να βγαλω τη λιστα σε λιγο, αλλιως το κανω κι αυριο.
Ξερνα τα ολα Γιαγκο Δρακο @anhydriis 
2 Likes
Βγάλε exit poll τα μεσάνυχτα και μετά βλέπουμε για τα επικράτειας
1 Like
Ελα το χουμε… παμε για σημερα… και αυριο το επικρατειας 
Μας περιμένουν άλλωστε
Σιωπηλα μεχρι την μια μπαινουν ψηφαλακια
2 Likes
Έχετε γαμηθεί στο φαΐ όλοι ας πούμε!
2 Likes
1984
A) Καλώς όρισες (Πιο) Ακραίο Μέταλ
.......
Για να μην μπλέξουμε πάλι με ατέρμονες συζητήσεις περί Venom και σοβαρού μέταλ, το ήθελαν / δεν το ήθελαν / τους βγήκε κατά λάθος / τελικά πόσο ακραίοι ήταν μπλαμπλαμπλά, ας συμφωνήσουμε σε ορισμένα πιο εύκολα (ας πούμε) πράγματα:
- Αυτό που οι περισσότεροι σήμερα αναγνωρίζουν ως black metal ξεκινάει με τους Bathory. Δεν έχει καν σημασία πόσο ελκυστικά είναι αυτά τα άλμπουμ στο σήμερα - εγώ π.χ. όταν θέλω να ακούσω Bathory, 9 στις 10 φορές θα βάλω ένα από τα Twilight of the Gods / Hammerheart / Blood on Ice / Nordland(s). Είναι και τα γούστα μου τέτοια άλλωστε. Έτερον εκάτερον: Αυτές τις μέρες που είπα να ξανακούσω το Bathory μετά από πολύυυυυ καιρό, να το θυμηθώ λίγο καλύτερα, μου ‘φυγε η μαγκιά με το πόσο to-the-point και αποτελεσματικό είναι. Και, πάνω απ’ όλα: ΑΥΤΟ βγήκε το 1984 ρε μαλάκες. Το 1984. Περίπου 40 χρόνια πριν. Όταν ο Quorthon ήταν 18 χρονών. Α ρε ψηλέ, πόσο μπροστά ήσουν…
- Το Σκότος στη metal μουσική επαναπροσδιορίστηκε (όχι μόνο, αλλά κατά βάση) από τους Celtic Frost. Σ’ αυτό εδώ το κατά φαντασίαν EP (γελάει ο κόσμος έτσι;) ο κόσμος άκουσε για πρώτη φορά τον “ήχο Frost”, ναι, φυσική συνέχεια των εφιαλτικών ηχοτοπίων των Hellhammer, καμία αντίρρηση, αλλά με διακριτή πλέον σφραγίδα και πάνω απ’ όλα αυτόν τον λαχταριστά αηδιαστικό κιθαριστικό τόνο του Warrior, που θα έβαζα στη συζήτηση (στη χειρότερη περίπτωση) περί heaviest of all time.
Επ’ ευκαιρία, ερώτηση κρίσεως: Τελικά οι Frost τι ήταν περισσότερο; Thrash, death ή black; Έχουμε βγάλει άκρη; Γιατί εγώ έχω μπερδευτεί να σας πω την αλήθεια. Θεωρούνται μέρος του First Wave of Black Metal (απ’ την άλλη το ίδιο ισχύει για τους Mercyful Fate π.χ.), παράλληλα έχουν χαρακτηριστεί proto-death metal, την ίδια ώρα όμως τους διεκδικούν και οι thrashers, ως μια πιο ζοφερή εκδοχή του σιναφιού τους! Και προσοχή, μιλάμε μόνο για τα πρώτα βήματά τους, δεν πιάνουμε καν τους μετέπειτα avant garde πειραματισμούς με διεστραμμένες new wave διασκευές, ηλεκτρονική μουσική, gothic, opera και δεν συμμαζεύεται, που εκεί κι αν χάνεται η μπάλα.
Bonus
God (or The Other One) bless those early thrashers: They listened to all that punk stuff so we didn’t have to 
Πέρα από την πλάκα τώρα, ήταν μια προσωπική ανακούφιση που κι άλλοι εδώ εντοπίζουν ακρότητα στους Voivod, γιατί είχα έτοιμο σεντονάκι με αμφιβόλου εγκυρότητας συλλογισμούς για να δικαιολογήσω τα (θεωρούμενα εκείνη τη στιγμή από μένα) αδικαιολόγητα, αφού όμως το πιστεύουν κι άλλοι το παίρνω ως βολικά δεδομένο και προχωράω: Γιατί είναι σημαντικό για μένα το War and Pain; Γιατί, πέρα από το ότι είναι γεμάτο με σάπιες speed/thrash κομματάρες, φέρει ήδη σ’ αυτό το πρώιμο στάδιο την πεμπτουσία των Voivod: Αυτό το ζοφερό, post-apocalyptic concept (έστω κι αν δεν έχουμε ολόκληρη concept ιστορία) που ταυτίστηκε κυρίως με μεταγενέστερες δουλειές τους, σε πιο prog/technothrash/avant-garde κλίμα και υπό καθαρά εγκεφαλικό πρίσμα. Απλά εδώ εμφανίζεται με διαφορετική μορφή. Εντελώς πρωτόλειο, άσχημο σαν τα εξώφυλλά τους, χύμα, τραμπούκικο, ατσούμπαλο. Με τα διάφορα ροκάδικα θέματα που έπαιζε ο αείμνηστος Piggy να μεταφράζονται - σε αυτό το πλαίσιο, γύρω και πάνω από τα θορυβώδη ριφ και τα γαβγίσματα του Snake (χμμμ…) - αλλιώς. Η πρώτη προειδοποίηση δόθηκε. Θα δοθεί άλλη μία και μετά τρεχάτε να κρυφτείτε, bastards.
Β) Swedish Metal Supremacy
.......
Άλλη μια ξεχωριστή ενότητα, αφενός επειδή σ’ αυτή την απίστευτη χρονιά έψαχνα αφορμή να γράψω για όσο το δυνατόν περισσότερους δίσκους αφετέρου γιατί όντως το πιστεύω ότι είναι αξιοπρόσεκτο αυτό το φαινόμενο της μεταλλικής έξαρσης στη Σουηδία στα mid 80s, με απίθανες δισκάρες από πλήθος συγκροτημάτων, από τις οποίες είπα να σταχυολογήσω μια πεντάδα. Σημείωση, είμαι σχεδόν σίγουρος ότι στα παρακάτω θα περιλαμβανόταν και το Rising Force …αν είχα αξιωθεί να του δώσω βάση 
(μη βαράτε, το ξέρω ότι είναι σοβαρό κενό). My sins confessed, without further ado:
Ήδη έχουν ειπωθεί αρκετά οπότε θα περιοριστώ στο να εξυμνήσω κι εγώ το κιθαριστικό masterclass του Νόρουμ… Λίγο πριν την εμπορική απογείωση με το τιρινίνι, η πρόκριση στα χέρια αυτού του τίμιου γίγαντα κ.λπ., οι Europe είναι ακόμα αρκούντως μεταλλικοί και χωσιματικοί, αν και ήδη έχουν αρχίσει να αφήνουν υπονοούμενα για το πού ήταν το μυαλό τους συνθετικά και εν γένει μουσικά, με μια γερή δόση power ballad ζαχαρίνης. Ειδικά για το Open your Heart, προκειμένου να εκφράσω την άποψή μου θα παραπέμψω σε τούτο το γλαφυρό μήνυμα ενός συμπατριώτη τους, λίγα χρόνια αργότερα:
Τουλάχιστον η άλλη μπαλάντα, το Dreamer, παραδόξως/ευτυχώς/όπως θέλετε πείτε το, είναι μια χαρά και αφήνει ευχάριστη επίγευση πριν τον αντρίκειο επίλογο με το δυναμικό Dance the Night Away.
Εδώ έχουμε μία από τις (κάμποσες) προσωπικές αδυναμίες μου από την εποχή εκείνη. Πριν βγάλουν το επίσημο ντεμπούτο τους το '84, τούτοι δω οι προφανώς μπατμανόπληκτοι είχαν ήδη δώσει ένα ε-ξαι-ρε-τι-κό ομώνυμο σινγκλ το '82, με φοβερό ομώνυμο κομμάτι και ύμνο Killer Angels με απίστευτη ριφάρα, και ένα χρόνο αργότερα ένα επίσης πολύ δυνατό EP με τίτλο Black Writs. Ιδιαιτερότητα αυτών των πρώτων επίσημων ηχογραφήσεων: Η μουσική είναι κορυφαία αλλά ο τραγουδιστής δεν ακούγεται με τίποτα, ειλικρινά από τους χειρότερους που έχω ακούσει σε συγκρότημα κλασικού μέταλ. Και τότε πώς τους άντεχα ε; Ίσως είναι από τις σπάνιες (στο μέταλ) so-bad-it’s-good περιπτώσεις, ή απλά, με έναν περίεργο τρόπο, τον συνήθισα και δεν με ενοχλούσε. Όλη αυτή η κατάσταση όμως ήταν παρελθόν το '84, καθώς οι Gotham City φρόντισαν να βρουν σωστό τραγουδιστή, όχι ότι είναι κάνας Halford ή Dio δηλαδή αλλά η χροιά του είναι ευχάριστη, σίγουρα δεν βάζεις τα γέλια με το που τον ακούς… Σκέφτεστε αυτό που σκέφτομαι; Ακριβώς - γίνανε κι αυτοί βαρετοί Τέλος πάντων, παρότι κατά έναν διεστραμμένο τρόπο νομίζω ότι προτιμώ τις κασέτες, με τον Κακοφωνίξ, οι Gotham City μεγαλούργησαν (και) στο The Unknown, τον πρώτο και τελευταίο τους full-length δίσκο, ποιος ξέρει κι αυτούς τι ή ποιος τους έφαγε και έσβησαν έτσι άδοξα.
Περιπτωσάρων συνέχεια. Εδώ έχουμε μια μπάντα με βάση τη Σουηδία αλλά που τα περισσότερα μέλη της ήταν φινλανδικής καταγωγής. Και αν αυτό δεν κάνει ιδιαίτερη εντύπωση, ας ακούσει κάποιος το ξεχωριστό στυλ με το οποίο έπαιζαν κατά τ’ άλλα κλασικό μέταλ, με πολύ έντονη παρουσία του μπάσου και προσανατολισμό του κιθαριστικού παιξίματος σε βιρτουοζιτέ καταστάσεις, με επιδέξιο τρόπο όμως, χωρίς να κουράζουν καθόλου. Απόλυτο highlight η κομματάρα ολκής Soldier of the World, που αν την είχε γράψει μεγάλη μπάντα θα παραμιλάγατε όλοι απ’ το πρωί μέχρι το βράδυ. Η συνέχεια; Τι η συνέχεια; Εννοείται ότι δεν έβγαλαν ποτέ τίποτα άλλο. Φραγμένο θα ήταν στο στοίχημα (την τύχη μου μέσα).
Βλέπεις όνομα συγκροτήματος, τίτλο δίσκου, εξώφυλλο και λες ωχ, τι τελειωμένη ποζεριά θα είναι αυτό Παναγία μου. Και μετά πατάς πλέι και HOLY SHIT! Όχι μόνο δεν έχουν καμία σχέση με Sunset Strip αλλά βαράνε σε ατόφιο heavy metal ύφος, τόσο γκαβλωμένα όσο πάει. Μα τι μου θυμίζει η φωνή; Ω ναι, είναι ο Goran Edman, ο ίδιος που μετέπειτα μεταξύ άλλων τραγούδησε σε δίσκους του Malmsteen. Οπότε, φωνάρα, παιχταράδες, τραγουδάρες, τι άλλο θες; Ανάλογη συνέχεια φαντάζομαι ε; Ατύχησες. Ο επόμενος δίσκος τους, αν και όχι για τα σκουπίδια ακριβώς, σηματοδότησε εμφανή στροφή σε πιο αμερικάνικες καταστάσεις. Βασικά δεν χρειάζεται καν να το ακούσετε για να καταλάβετε τη φάση, αρκεί να βρείτε και να δείτε το εξώφυλλο. Μπροστά του, αυτό εδώ, του Diamond Mistress, μοιάζει σαν το εξώφυλλο του Screaming for Vengeance ξέρω γω.
Και τώρα φτάσαμε στο πετράδι στο στέμμα του 80s underground Swedish heavy metal, το Fire Breaks the Dawn των Proud, έναν δίσκο τόσο τέλειο από την αρχή μέχρι το τέλος που κάθε φορά που το βάζω να τ’ ακούσω θέλω να βάλω τα κλάματα - όχι μόνο με το πόσο γαμηστερά είναι όλα τα κομμάτια εδώ, ένα προς ένα, αλλά και με την εντελώς προβλέψιμη μοίρα που είχαν (και) αυτοί. Seriously, οι ιθύνοντες της τότε μουσικής βιομηχανίας πρέπει να παθαίνανε ξαφνική κώφωση όταν επρόκειτο να ασχοληθούν με σουηδικά συγκροτήματα (πλην των λίγο πολύ γνωστών εξαιρέσεων). Δεν εξηγείται αλλιώς.
Αν έχετε διάθεση να ακούσετε μόνο έναν δίσκο απ’ αυτούς που έχω βάλει σ’ αυτό το ποστ και δεν τους ξέρετε, ακούστε αυτόν εδώ.
Γ) Epic #20 - #6 is Epic
με αλφαβητική σειρά πάντα
Ένας δίσκος απ’ αυτούς που λέμε ότι φτιάχνουν καριέρες. Έστω και όχι για όλους τους εμπλεκόμενους… Εδώ όμως δεν μιλάμε ούτε για Anthrax, ούτε για Fates Warning, ούτε για ατυχή ( ; ) άκυρα στους Metallica. Εδώ μιλάμε για Armored Saint. Ένα από τα πιο πωρωτικά συγκροτήματα αυτής της μουσικής, όπως μπορούν να επιβεβαιώσουν όσοι ήταν στο Gagarin προ τετραετίας για εκείνο το Up the Hammers. Και σ’ αυτό συντελούσαν και η metal-as-fuck φωνή του Τζον Μπους, και τα ριφ τους, και όλα τους. Δεν υπάρχει λόγος να ειπωθούν περισσότερα. Όποιος λέει ότι ακούει US metal αλλά δεν έχει ακούσει αυτό το album, κάτι έχει κάνει λάθος στην πορεία του, για να μην πω στη ζωή του.
Περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα… όχι να κλαις, αλλά να καυλώνεις και να λες κάτσε να ξηγηθούμε ένα reunion να τους γλεντήσουμε όλους άλλη μια φορά. Και αυτό ακριβώς έκαναν οι τεράστιοι Deep Purple, το συγκρότημα που μεγάλωσε στα γόνατα γενιές και γενιές μαλλιάδων. Και μια που η πρώτη εκείνη γενιά είχε μεγαλώσει πια και έκανε πλέον τα δικά της, από τους Maiden και τους Leppard μέχρι τους Saxon και τους Sister, ήρθε η ώρα για τους σκατομπέμπηδες των 80ς να δουν το Φως το Αληθινό, μέσα από το όπως πάντα εκτυφλωτικό παίξιμο του Blackmore, μέσα από τα εξίσου μαγικά δάχτυλα του Lord, μέσα από το για άλλη μια φορά καθηλωτικό rhythm section των Paice/Glover και μέσα από το αγέραστο λαρύγγι του Gillan. Και μόνο το αθάνατο ομώνυμο να είχε που λέει ο λόγος, θα είχε μείνει κλασικό. Η τελευταία Κορυφή τους.
Ο ένας από τους δύο δίσκους της solo καριέρας του κοντού που θα είναι για πάντα αδιαπραγμάτευτα classics και που δεν θα τελειώσουν ποτέ οι συζητήσεις για το ποιο είναι το καλύτερο. Προσωπικά τάσσομαι σαφώς υπέρ του Holy Diver, αλλά και το Last in Line μόνο λίγο δεν μου πέφτει, με κομμάτια όπως το ομώνυμο, το καταιγιστικό εναρκτήριο We Rock ή το υπερβατικό Egypt (The Chains Are On) για το ιδανικό φινάλε. Ο Κάμπελ, λίγο πριν διαπράξει τη μεγάλη προδοσία, εξακολουθεί να δένει τις χορδές της κιθάρας του κόμπο και να μας πετάει τα μάτια έξω, οι Μπέιν και Άπισι στέκονται στο ύψος τους ως ένα από τα πιο στιβαρά και πωρωτικά rhythm sections στο μέταλ και φυσικά ο Ρόνι κυριαρχεί για άλλη μια φορά στα τεκταινόμενα, επιδεικνύοντας και πάλι εκείνη τη σπάνια ικανότητά του με τους στίχους του και τις ερμηνείες του να συγκινεί και να ξεσηκώνει σε ισότιμες δόσεις.
We’ll know for the first time
If we’re evil or divine
We’re the Last in Line
Αυτό που κάνει το 1984 τόσο ιδιαίτερη και πολύτιμη χρονιά είναι ότι ακριβώς την εποχή που η Βρετανία άρχιζε σιγά σιγά να χάνει τον βηματισμό της και να παραχωρεί στην Αμερική τη θέση της παγκόσμιας μέταλ πρωτεύουσας, παράλληλα με τη thrash έκρηξη συνέβαινε εκεί και κάτι άλλο: Η προϋπάρχουσα σπορά των Priest παντρευόταν/συγχωνευόταν με τη νέα (ακόμα) σπορά των Maiden και μαζί τροφοδοτούσαν μια ολόκληρη γενιά συγκροτημάτων ώστε να δημιουργήσουν πραγματικά μεταλλικά αριστουργήματα, άσχετα αν το mainstream αγρόν ηγόραζε: Με άλλα λόγια, διαμορφωνόταν το Ground Zero για το US metal. Ήδη σ’ αυτό το πρώιμο στάδιο έχουν βγει εμβληματικοί δίσκοι, όπως είδατε ήδη και θα δείτε και παρακάτω, και κάπου μέσα σ’ αυτόν τον δημιουργικό οργασμό αξίζει να μνημονευτούν και οι Griffin, ένα συγκρότημα με τυπικά βραχύβια διαδρομή αλλά άφθονο ταλέντο, όπως δείχνουν στο Flight of the Griffin ντεμπούτο τους, έναν δίσκο ο οποίος στις μέρες μας έχει αποκτήσει πια μυθικές cult διαστάσεις. Και δικαίως, καθότι συμπυκνώνει όσο λίγα άλμπουμ - πόσο μάλλον εκείνης της εποχής - την πεμπτουσία του US metal ήχου, συνδυάζοντας ιδανικά δύναμη και τσαμπουκά με μελωδικότητα και λυρισμό.
Ο τελευταίος (στα 80ς) δίσκος των τρελαμένων Φινλανδών πρωτεργατών του hair metal έμελλε να είναι και ο πιο μεταλλικός, μειώνοντας σε σημαντικό βαθμό τις μέχρι τότε εντονότατες punk επιρροές τους, αλλά και (μάλλον) ο καλύτερος, με τρομερά κομμάτια όπως το High School, το Boulevard of Broken Dreams ή το Cutting Corners. Οι μορφάρες Michael Monroe και Andy McCoy είχαν μακράν περισσότερο ταλέντο από το 90% της σκηνής του LA, οι συνθέσεις τους είχαν ουσία και φαντασία και δεν περιορίζονταν σε ένα απλοϊκό “ώρα να γαμήσουμε” vibe, συνολικά μετά από μια σειρά αξιόλογες έως εξαιρετικές προσπάθειες τα προηγούμενα τρία χρόνια όλα εδώ έμοιαζαν να κάνουν κλικ και να ανεβάζουν επίπεδο το συγκρότημα. Όλα έδειχναν ότι το μέλλον τους ανήκε και ότι θα γίνονταν αστέρες ανάλογου μεγέθους με τους Motley Crue ή τους Bon Jovi. Η μοίρα όμως είχε άλλα σχέδια και ένα βράδυ τον Δεκέμβρη εκείνης της χρονιάς, κάπου σε μια παραλιακή στην Καλιφόρνια, ο χαρισματικός Άγγλος ντράμερ των Hanoi, o Razzle, μπήκε στην De Tomaso του Vince Neil για μια βόλτα για μπίρες η οποία θα ήταν η τελευταία του…
Η “ανοιχτόμυαλη” Δύση εξακολουθεί να τους αγνοεί επιδεικτικά και να αποθεώνει μπάντες που δεν είχαν ούτε το 10% του ταλέντου των Loudness, εκείνοι επιμένουν να προσπαθούν… Τέταρτος δίσκος σε ισάριθμα χρόνια το Disillusion και υποψήφιος για καλύτερό τους έβερ, κάτι που αν μπείτε ποτέ στη διαδικασία να ασχοληθείτε σοβαρά μαζί τους θα συνειδητοποιήσετε πόσο σημαντική δήλωση είναι. Για την ώρα αρκεί να ακούσετε τι κάνει ο Τακασάκι στο εναρκτήριο Crazy Doctor, με μια εφευρετικότητα στις τονικές εναλλαγές που οι περισσότεροι Βρετανοί/Αμερικάνοι δεν την έβλεπαν ούτε στον ύπνο τους. Ή τον μεταλλικό ορυμαγδό του Esper. Ή την κιθαριστική παραζάλη του Dream Fantasy. Θα το γράφω μέχρι να πιαστούν οι αρθρώσεις μου: Οι Loudness ήταν πολύ μεγάλη γκρουπάρα και πρέπει να τους ακούσετε όλοι χτες.
Ο Αρχηγός ήταν τόσο τεράστιος τότε που ακόμα κι όταν, μια στις τόσες, έγραφε χαρωπές παπαριές ξεχνώντας ότι το συγκρότημά του λεγόταν MANOWAR και όχι Poor Man’s Kiss ή κάτι τέτοιο, είχε τη διορατικότητα να τις βάζει εκεί αρχή αρχή, παρέχοντάς μας την πολυτέλεια να παριστάνουμε ότι δεν υπάρχουν καν. Ξεκινώντας λοιπόν την ακρόαση από το track 3, για άλλη μια φορά η ψυχή μας αγαλλιάζει με την εμπειρία του Κατά Manowar Μεταλλικού Ευαγγελίου: Πότε καταιγιστικού όπως στο ομώνυμο, με τις σχεδόν Norwegian black metal κιθάρες στην αρχή (!), στο Thor ή στο The Oath, πότε ελεγειακού και εξυψωτικού όπως στο ανυπέρβλητο Mountains και στη συλλεκτική στιγμή Guyana (Cult of the Damned) (κοινωνικό σχόλιο; Στους Manowar μου;), πάντα όμως (είπαμε, από το #3 και μετά) Επικού όσο τίποτα άλλο σ’ αυτόν τον κόσμο. Ο σκληρός πυρήνας του Sign of the Hammer είναι τόσο συγκλονιστικός που σε στιγμές αναρωτιέμαι μήπως είναι και ισάξιο ή και ακόμα καλύτερο από το άλλο που έβγαλαν μέσα στη χρονιά (hint: δεν είναι). Και αφού αγάλλιασε η ψυχή μου, μετά μαύρισε στη θύμηση ότι πέρα από τις όποιες μετέπειτα αναλαμπές, μέχρι και σήμερα, αισίως 39 χρόνια μετά, αυτό εδώ είναι το τελευταίο άλμπουμ που ανταποκρίνεται στα στάνταρ που είχαν θέσει οι ίδιοι οι Manowar. Α ρε Αρχηγέ…
Για άλλη μια φορά αυτή τη βδομάδα αποθεώθηκαν από το άπαν φόρουμ - και πώς αλλιώς θα μπορούσε να γίνει άλλωστε. Δεν ξέρω αν θα καταλήξω ποτέ στο αν προτιμώ σαν δίσκο κάποιο μεταξύ του Melissa και του Don’t Break the Oath, αυτό που ξέρω είναι ότι ακόμα κι αν υποθέσουμε (λέω, αν) ότι το Melissa είναι ελαφρώς ανώτερο, και πάλι είναι ανατριχιαστικό το πώς κατάφεραν να το ακολουθήσουν. Μιλώντας για ανατριχίλες, τι παίζουνε ρε στο Nightmare; Καλά για κάτι A Dangerous Meeting, The Oath, Gypsy, Come to the Sabbath κ.λπ. ας μη μιλήσουμε καλύτερα, τα λόγια είναι φτωχά. Hank Shermann, αν δεν ήσουν τόσο κιθαροθεόθεος θα σου έριχνα εκεί πέρα μερικές κατάρες που διέλυσες αυτό το απίστευτο συγκρότημα για να πας να παίζεις ποζεριές. Τι κατάλαβες. Παπάρα.
Το US power metal έβγαλε πολλά μεγάλα (όχι εμπορικά) συγκροτήματα, λίγα όμως τόσο ποιοτικά όσο οι Metal Church. Το ομώνυμο ντεμπούτο τους κατά πολλούς υπολείπεται περισσότερων από έναν δίσκων που έβγαλαν στη συνέχεια, εγώ όμως εξακολουθώ να πιστεύω είναι ότι αυτή η ιερή πώρωσή του είναι αξεπέραστη, κι ας κάνει κοιλίτσα σε ορισμένα σημεία. Δεν έχει σημασία. Όταν ακούς το ομότιτλο κομμάτι, ένα από τα πιο εμβληματικά σε όλο το US metal, απλά παραδίδεσαι στο θανατηφόρο γκρουβ του και προσκυνάς γονυπετής στον Μεταλλικό Ναό. Άσε δε όταν μπαίνει το όνομα-και-πράγμα Gods of Wrath…
Βρε καλώς τα μουνοπανάκια (part 2)
Θα είμαι όσο γίνεται πιο σύντομος καθότι ήδη έχουν ειπωθεί πολλά για τον έναν από τους δύο δίσκους που θα διεκδικήσουν την πρωτιά αυτής της βδομάδας (όχι αλήθεια είμαι περίεργος να δω ποιο θα βγει). Το Ride the Lightning μπαίνει σ’ αυτή τη λίστα κατά βάση επειδή είναι άλλος ένας δίσκος που φέρει τη σφραγίδα του τεράστιου Dave Mustaine. Και του επίσης τεράστιου Cliff Burton. Και αυτό δεν φαίνεται πουθενά πιο καθαρά απ’ ό,τι στο Call of Ktulu, ένα από τα πιο συγκλονιστικά ορχηστρικά (και όχι μόνο) κομμάτια στην Ιστορία του metal, όπου ο γάμος των θεόρατων κιθάρων με το εξώκοσμο παίξιμο του Κλιφ απλά σε πάει αλλού, δεν ξέρω καν πώς να το περιγράψω. ΟΚ μπορεί ο κοντοπούτανος να αλλάζει τα φώτα του Fight Fire With Fire και μπορεί στα Fade to Black (ειδικά σ’ αυτό) και For Whom The Bell Tolls η φάση να είναι φτάνει, όχι άλλο, συνολικά όμως τα συν υπερνικούν τα πλην. Μάλλον ο καλύτερος δίσκος των Metallica.
Η αρχή άλλης μίας σύντομης, δυστυχώς, εποποιίας στο πλαίσιο του US metal. Οι Omen θα έγραφαν Ιστορία και με τα κάκιστα εξώφυλλά τους, και με τις δισκάρες τους, και, πάνω απ’ όλα ίσως, με την ασύγκριτη φωνή του Τζον Ντέιβιντ Κίμπαλ. Δεν έχουν υπάρξει πολλοί τραγουδιστές με χροιά τόσο αγέρωχη, ζεστή, αντρίκεια. Και ευτυχώς οι συνθέσεις του Κένι Πάουελ παντρεύτηκαν τέλεια μ’ αυτές τις ερμηνείες, φέρνοντας ως αποτέλεσμα τον πρώτο από μια σειρά καταπληκτικών δίσκων, ακριβώς στο σημείο τομής μεταξύ του αμιγώς επικού ήχου και του αμερικάνικου power.
Death Rider, you’ve taken the Earth by storm
Death Rider, out of sin and hatred you were born
Έχετε προσέξει αυτές τις όχι πολλές μεν αλλά χαρακτηριστικές περιπτώσεις όπου μια μπάντα ξεκινώντας βγάζει ένα EP το οποίο είναι τόσο τέλειο μέσα στη συμπαγή του ορμή που λίγο αργότερα ο πρώτος full-length δίσκος τους, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του συγκροτήματος και μολονότι σε κάθε περίπτωση είναι κι αυτός υψηλότατου επιπέδου, καταλήγει σε βάθος χρόνου να επισκιάζεται από το προαναφερθέν εμβληματικό EP; Κάτι τέτοιο έχω την αίσθηση ότι παίχτηκε και με τους Βέλγους Ostrogoth. Και είναι άδικο, γιατί το Ecstasy and Danger μπορεί να μη συντηρεί την πώρωση που βγάζει στα ίδια επίπεδα μ’ αυτά που είχαν πετύχει στο κλασικό πια Full Moon’s Eyes, αλλά παραμένει ένας εξαιρετικός δίσκος, γεμάτος κομματάρες αγνού παρθένου βαρέος μετάλλου.
Μεγάλες κουβέντες γράφτηκαν αυτή τη βδομάδα, μέχρι και καλύτερο Queensryche το είπαν κάμποσοι. ΟΚ δεν είναι, αλλά κάπου καταλαβαίνω και την παράκρουση. Οι κλασικοί Ryche αρχίζουν εδώ. Μετά από το πιο υπερτιμημένο ίσως EP στην Ιστορία του metal (ναι, ξέρω, αντιφατικό από κάποιον που τους έχει στα αγαπημένα του συγκροτήματα…) ανέβασαν το επίπεδο μερικές χιλιάδες κλάσεις και έφτιαξαν ένα δίσκο που όχι, δεν είναι progressive metal, but it’s almost there. Ο Tate με τις ερμηνείες του μπαίνει από τώρα στο Πάνθεον (τα επόμενα χρόνια θα εκτοξευόταν και στις κορυφές αυτού, αλλά έχουμε καιρό γι’ αυτά), η δουλειά των DeGarmo και Wilton στις κιθάρες είναι εξαίσια και οι Rockenfield/Jackson στο rhythm section τα πάνε μια χαρά - είναι ό,τι καλύτερο μπορώ να πω φέρνοντας στο μυαλό μου τι ακολούθησε. Ναι, δεν ξέρω αν το καταλάβατε αλλά δεν είμαι απ’ αυτούς που θεωρούν το Warning από τα απολύτως καλύτερα των Queensryche - αισίως κλείνει την προσωπική μου πεντάδα. Οι καλοί Ryche όμως είναι τόσο πελώριοι που κάνουν πλάκα σε - σχεδόν - όλους τους υπόλοιπους ούτως ή άλλως.
Ασταμάτητοι οι κακομούτσουνοι από τη Νέα Υόρκη δίνουν άλλον έναν κλασικό δίσκο - δυστυχώς τον τελευταίο τέτοιο τους. Την προηγούμενη βδομάδα ψιλογκρίνιαξα (λέμε τώρα) που λίγο πολύ όλο το You Can’t Stop Rock ‘n’ Roll ήταν σε καθαρά γλεντζέδικο ύφος (κάτι που όπως είπα δεν με χαλάει καθόλου) και δεν είχε κομμάτια τύπου Under the Blade ή Destroyer, να σου παγώνει το αίμα με το απειλητικό/σπλάτερ κλίμα τους. Σε ένα εναλλακτικό timeline λοιπόν οι Sister του 1983 προς 1984 μπήκαν σε μια χρονομηχανή, μεταφέρθηκαν στις αρχές Απρίλη του 2023, έμαθαν ελληνικά μέσα σε λίγα λεπτά (μην ανησυχείς γίνεται και πιο γελοίο), διάβασαν το ποστ μου και είπαν “Horror metal θέλει ο Γράκχος μας; Horror metal θα του δώκουμε!”, ξαναμπήκαν στη χρονομηχανή, γύρισαν στο 1984 και βουαλά! Πάρε και Burn in Hell, πάρε και Horror-Teria (a little too literal, boys), πάρε και Τhe Beast! Τι άλλο να ζητήσω; Λίγο party metal έτσι για ισορροπία - μου το δώκανε κι αυτό σε αφθονία. Μάλλον το αποκορύφωμά τους, πριν αρχίσουν οι γκλαμίζουσες συγχύσεις και δικαιωθούν (προσωρινά έστω) οι άσχετοι που τους τσουβάλιαζαν με τα λοσαντζελίδια (κατά το γαμίδια).
Η δεύτερη κεφαλή στο Τέρας που δεν ξέρανε πώς να το διαχειριστούν και η φάση ήταν Walks like glam, talks like glam… it is glam? FUCK NO IT’S NOT. Ο Μπλάκι και η υπόλοιπη συμμορία βάλανε τόση επιθετικότητα και λύσσα στο ντεμπούτο τους που τα αμέσως επόμενα άλμπουμ τους αναπόφευκτα φάνταζαν συγκρατημένα, συγκριτικά, με αποτέλεσμα να χρειαστεί στα late 80s - early 90s να επαναφεύρουν τους εαυτούς τους προκειμένου να παραμείνουν επίκαιροι (που βέβαια έτσι κι αλλιώς με βάση τις αλλαγές στο τοπίο του σκληρού ήχου ήταν απαραίτητο αυτό, απλά οι ίδιοι δεν το ήξεραν ακόμα - ή τέλος πάντων νομίζω ότι δεν το ήξεραν). Για να μην προτρέχω όμως στους μεταγενέστερους, ενδοσκοπικούς WASP, οι shock rock WASP, του σημείου όπου βρισκόμαστε, άφησαν εποχή κυρίως με το Animal αλλά και με όλα τα υπόλοιπα κομμάτια του ντεμπούτου, και έγιναν κόκκινο πανί για τη συντηρητική Αμερική των 80ς. Για πολλούς δεν το ξεπέρασαν ποτέ, εγώ πάλι θεωρώ ότι το ξεπέρασαν, όπως και να 'χει είναι κορυφαίος δίσκος από κάθε άποψη.
8 Likes
Δ) Finally, the Top 5
NUMBER FIVE
.......
– Δεν… αντέχω… τόσο… βάρος… Λίγο νερό…
– Έλα έλα, ήρεμα. Πιες να 'ρθεις στα ίσια σου.
– Αααχχχχ… Ακριβώς όπως η μουσική σας ήταν αυτό. Απόγνωση και Λύτρωση μαζί. Πώς τα καταφέρατε να ακούγεστε τόσο ασήκωτα χέβι;
– Τι να σου πω… Όλη μας τη ζωή Σάμπαθ ακούμε, αυτό δεν θα είναι;
– Χμμμ… Μπαααα, δεν νομίζω, κι άλλοι βγήκαν τα προηγούμενα χρόνια που ακούγανε πολύ Σάμπαθ και το δείξανε, όντας πράγματι πολύ χέβι, αλλά δεν ξέρω, εσείς σαν να το έχετε πάει σε άλλο επίπεδο. Μη σου πω και ότι μπορεί να μιλάμε για καινούργιο στυλ μέταλ!
– Τι, σαν να λέμε καινούργιο παρακλάδι; Και πώς θα το πούμε;
– Έλα ντε, αυτό είναι το θέμα τώρα.
– Τι θα 'λεγες για Psalm Metal;
– Όχι, σε καμία περίπτωση. Θέλει κάτι άλλο, που να αντανακλά τη βαρύτητα της μουσικής που παίζετε.
– Μήπως Αηγιαννιώτικο Μέταλ;
– Ορίστε; 
– Ξέρεις, αποκαλυπτικό κι έτσι. Α! Apocalypse Metal! Νομίζω ότι το βρήκαμε.
– Ναι, άκου, νομίζω ότι οι καλύτερες ιδέες σας είναι όταν γράφετε ριφ και κομμάτια. Για μεταλλικά βαφτίσια καλύτερα αφήστε να έρθει κάνας άλλος να τα κάνει.
NUMBER FOUR
.......
– Ας αρχίσουμε με το καινούργιο μέλος της μπάντας. Πες μας λίγα πράγματα γι’ αυτόν, πώς τον λένε, ποιανού τη θέση πήρε, τι λέει σαν άτομο και σαν παίκτης, όλα αυτά.
– Εμμμμ δεν υπάρχει.
– Άσε ρε που δεν υπάρχει.
– Όχι αλήθεια, οι ίδιοι πέντε που ήμασταν στο Piece of Mind είμαστε και τώρα.
– Ωχ έλα ρε, είναι αλήθεια! Αυτό ήταν δηλαδή; Οριστικοποιήθηκε η ομάδα;
– Θα πω ναι. Οπότε ας περάσουμε καμιά φορά στο μουσικό σκέλος.
– Τι να πούμε δηλαδή για το μουσικό σκέλος; Εδώ δεν μιλάμε πια για απλώς καλό ή εξαιρετικό μέταλ. Εδώ μιλάμε πλέον για μέταλ με μαγικές ιδιότητες.
– Δεν σε πιάνω.
– Δεν πειράζει, αυτός που έπρεπε το 'πιασε και λογικά χασκογελάει μόνος του τώρα. Μπορώ να μάθω όμως εσάς τι σας έπιασε εκεί στο τέλος του Back in the Village;
– Τι να μας έπιασε;
– Σαν να γυρίζει ένας διακόπτης και ξαφνικά από το Α+ πάμε στο Α+++ ξέρω γω. Powerslave και στα καπάκια Rime of the Ancient Mariner; Δεν ξέρω αν θα ξαναβρεθούν τέτοια 21 λεπτά κλεισίματος μέταλ δίσκου, αλήθεια.
– Κάποιος είχε την ιδέα, αντί να βάλουμε τα καλύτερα κομμάτια στην αρχή όπως κάνουν όλοι, εμείς να τα βάλουμε στο τέλος. Να εκτοξεύσουμε τη θεατρικότητα και το γκραν γκινιόλ στα ύψη και να αφήσουμε όλους τους άλλους να ψάχνονται.
– Γεια στο στόμα του! (έλα, ο Μάρτιν δεν ήταν; Την αλήθεια)
NUMBER THREE
.......
– Ρε; Από πού ξεφυτρώσατε εσείς;
– Καλησπέρα, είμαστε από το Κολοράντο και…
– Ρε μάγκα νιώσε, ρητορικό ήταν το ερώτημα.
– Α… σόρι.
– Εννοώ, από πού ξεφυτρώσατε και βγάλατε τέτοιο αριστούργημα; Με ποιο δικαίωμα παίζετε έτσι;
– Ρητορικό πάλι;
– Ναι γαμώ τη σου, ναι. Πριν άκουγα πάλι το Harder than Steel και… πωωωω… βρε μπας και πέσατε σε καμιά χύτρα με υγρό ατσάλι όταν ήσασταν μικροί; Άστο μην απαντήσεις! Θα το πάρεις κυριολεκτικά πάλι.
– Εντάξει… Ήθελα να σου πω πάντως ότι είναι απίστευτη αυτή η ανταπόκριση που έχουμε συναντήσει μέχρι τώρα. Αν εξαιρέσεις κάτι άμπαλους υποτιθέμενους US metal fans, όσοι έχουν ακούσει το δίσκο παραμιλάνε. Και λέμε, κοίτα να δεις ρε, τόσο πολύ από το ντεμπούτο μας κιόλας; Είναι πολύ ενθαρρυντικό, μας δίνει αυτοπεποίθηση να συνεχίσουμε ακόμα πιο δυνατά τα επόμενα χρόνια και να πάμε ψηλά, πολύ ψηλά τολμώ να πω.
– Εεεεε… Ναι… Άκου, about that…
– Τι;
– Όχι, άστο… Μόλις βγάλατε έναν από τους πιο metal δίσκους στην Ιστορία, λέω να σας αφήσω να το απολαύσετε (και να το απολαύσουμε).
NUMBER TWO
.......
– Αρχηγέ, τα σέβη μου! Όχι γι’ αυτά που βάλατε στον δίσκο… γι’ αυτά που δεν βάλατε!
– Ποια δηλαδή δεν βάλαμε;
– Ε ξέρεις, τίποτα χαρωπά τύπου Warlord ας πούμε.
– Α, γαμάτα ροκενρόλ θες να πεις. Εννοείται ότι είχαμε, αλλά είπαμε να τα βάλουμε όλα στο επόμενο.
– Fuck… Τέλος πάντων, ας ζήσουμε στο τώρα που λένε και οι ποιητές. Και το τώρα είναι ακριβώς όπως το θέλουμε: Μόνο Επικό.
– Έτσι σε θέλω. Fuck all concerns. Γλέντα τη στιγμή, it’s rock ‘n’ roll or nothing…
– Όλο εκεί το πας… Τι να σε κάνω όμως που με διέλυσες πάλι. Πέταξα στην Άσγκαρντ μαζί με τις Βαλκυρίες, ταξίδεψα στο Νησί των Βλογημένων, στο αίμα των πατέρων μας και στα όπλα μας ορκίστηκα όχι θρήνο αλλά Εκδίκηση, περήφανα γύρισα σε αγγλικά χώματα, περίμενα στη βροχή και βάδισα στο χιόνι, πέρασα τη γέφυρα δίνοντάς Του την ψυχή μου…
– Hell yeah my brother 
– Δώσε μου μια υπόσχεση, μπορείς; Ότι πάντα θα παίζετε έτσι. Δεν με νοιάζει αν θα παίζετε λίγο πιο αργά ή λίγο πιο γρήγορα, μπορείτε να τα εναλλάσσετε αυτά να μη λένε ότι επαναλαμβάνεστε, αλλά το feeling θα το κρατήσετε πάντα Έτσι. Δώσε μου το λόγο σου.
– Θα σου πω βασικά τι θα γίνει. Έχουμε έτοιμο άλλον ένα δίσκο με παρόμοιο υλικό που μάλλον θα τον βγάλουμε αργότερα μες στη χρονιά γιατί στη βράση κολλάει το σίδερο. Αν ο κόσμος εξακολουθήσει να μην ακούει, όπως γίνεται μέχρι τώρα εκτός από κάποιους λίγους, ε κι εμείς θα υποχρεωθούμε να κάνουμε κάποιες προσαρμογές. Τι, μαλάκες είμαστε;
– Προσαρμογές; Τι προσαρμογές; 
– Θα αρχίσουμε να ροκάρουμε πιο πολύ in their faces. Αν ο κόσμος δεν αγκαλιάζει το ροκενρόλ της Εποχής του Σιδήρου, θα τελειοποιήσουμε το ροκενρόλ του 20ού αιώνα.
– Nooooooooooo 
NUMBER ONE
.......
– Να αναλάβω τα διαδικαστικά;
– Ναι, ρίχτα.
– Ακούσατε - ακούσατε: Το Defenders of the Faith είναι ο καλύτερος δίσκος του 1984, ο καλύτερος δίσκος των Priest στα 80ς και ήδη στους καλύτερους δίσκους τους γενικώς, καθώς επίσης από τώρα στους καλύτερους δίσκους της δεκαετίας. Το Sentinel είναι το κομμάτι της δεκαετίας και από τα καλύτερα μέταλ τραγούδια όλων των εποχών, ο Χάλφορντ είναι ο απόλυτος μέταλ τραγουδιστής, οι Tipton/Downing το καλύτερο κιθαριστικό δίδ…
– Έλα φτάνει κάπου εδώ, νομίζω ότι το πιάσανε το νόημα.
– ΟΚ, ΟΚ. Σόρι, παρασύρθηκα λίγο.
– Δεν πειράζει, όλα σωστά ήταν έτσι κι αλλιώς. Τώρα όμως πρέπει και να σχεδιάσουμε λίγο το μέλλον.
Summary
– Ασφαλώς. Αν και δεν ξέρω πόσο χρειάζεται να το συζητήσουμε. Το πράγμα είναι φως φανάρι: Σε όλα σχεδόν τα κομμάτια του δίσκου κάνει μπαμ ότι όταν η μπάντα παίζει επιθετικό / ασυμβίβαστο μέταλ το κάνει καλύτερα από οποιονδήποτε. Άρα συνεχίζουμε με μπούσουλα αυτό το ύφος. It’s a no brainer.
– Χμμμμ… Δεν είμαι και τόσο σίγουρος…
– Δεν είσαι και τόσο σίγουρος; Τι εννοείς δεν είσαι και τόσο σίγουρος;
– Θα σου πω. Πρόσεξες αυτό το κομμάτι γύρω στη μέση, το Love Bites;
– Βεβαίως. Ξενίζει λίγο από άποψης ύφους, δεδομένου και ποιοι είστε, αλλά παραμένει μεγάλη κομματάρα και αυτοί οι πειραματισμοί με τα ηλεκτρονικά στοιχεία και τα guitar synthesizers δούλεψαν πολύ καλά - κυρίως επειδή χρησιμοποιήθηκαν με φειδώ βέβαια.
– Αυτή είναι η μία οπτική γωνία σχετικά με όλα αυτά.
– Υπάρχει κι άλλη δηλαδή; Ποια είναι;
– Ότι αυτά τα καινούργια στοιχεία μάς έχουν ανοίξει δρόμους χρυσοφόρους. Από εκεί λοιπόν που σήμερα έχουμε ένα κομμάτι μέσα στον δίσκο που είναι κάπως έτσι, πάμε σε έναν ολόκληρο δίσκο που θα είναι έτσι και τότε πια γινόμαστε πρώτο όνομα και στην Αμερική και παντού. Αφού μπορούν να το κάνουν αυτά τα λοσαντζελίδια που καλλιτεχνικά δεν κάνουν ούτε για να μας δέσουν τα κορδόνια, τότε σίγουρα μπορούμε να το κάνουμε κι εμείς.
– Μαλακία πάτε να κάνετε! Σε προειδοποιώ!
– Τι με προειδοποιείς μωρέ; Είναι αλάνθαστη συνταγή επιτυχίας σου λέω!
– Για το θεό, μη φτιάξετε ολόκληρο δίσκο έτσι, θα το πληρώσετε, άκου που σου λέω. Χρόνια θα κάνετε μέχρι να σηκώσετε κεφάλι!
– Τι προτείνεις δηλαδή; Μόνο μη μου πεις να φτιάξουμε ένα Defenders vol. 2 !
– Τουλάχιστον προσπαθήστε να ισορροπήσετε λίγο ανάμεσα στο τωρινό στυλ σας και σ’ αυτό που έχετε στο μυαλό σας να ακολουθήσετε.
– Έστω. Βασικά μου ήρθε ιδέα τώρα που το είπες αυτό: Θα φτιάξουμε διπλό δίσκο με τίτλο Twin Turbos, που θα είναι τύπου 50-50, ο μισός με γρήγορα/επιθετικά κομμάτια και ο άλλος μισός με πιο ρυθμικά/τσαχπίνικα/σέξι. Αυτό πώς σου φαίνεται;
– Έχω τις αμφιβολίες μου, αλλά ακούγεται για κάπως καλύτερη ιδέα από την άλλη που μου είπες. Προχωρήστε έτσι.
– Και αν τα κάνουμε όλα αυτά, να μου τρυπήσεις τη μύτη…
– Τι είπες;
– Τίποτα, τίποτα… Πάμε για Twin Turbos…
Εξώφυλλο της χρονιάς
Για μέρες ήμουν σίγουρος ότι θα ήταν το Powerslave (σταθερά αδικημένοι οι Maiden στα εξώφυλλα - ας είναι και κάπου όμως), αλλά από τη στιγμή που το υπενθύμισε κάποιος τις προάλλες ήταν μονόδρομος:
Εξώφυλλο απαράμιλλης ομορφιάς, αντάξιο όχι μεν του δίσκου (που είναι εξαιρετικά άνισος) αλλά σίγουρα του κομματιού, που παραμένει ένα από τα κορυφαία των 80ς - και κατ’ επέκταση όλων των εποχών στο μέταλ.
19 Likes
Παρότι συνεχίζεις και εσύ το αστείο με τη δήθεν συμμετοχή της πάπιας στο Ride, πάρε το λάηκ σου.
PS. Οι CF δεν είναι ούτε death ούτε black γιατί δεν υπήρχε κάποια τέτοια διάκριση τότε.
Η πάπια είναι ο Μαστέιν;
Και το αστείο πού είναι; Γεγονότα αποδεκτά δεν είναι αυτά;
1 Like
Έκανα edit, έβαλα και τους Manowar μέσα, με πείσατε 
Παίρνω 
Άλλος θα χρειαστεί ποπ κορν, άλλος κάνα κρασάκι, άλλος καμιά ένεση…
Αλήθεια δεν περίμενα ότι θα ανακάλυπτα το όριο των λέξεων στο ρόκιν, αλλά με τόσο γεμάτη χρονιά έγινε
Δεν περιμένω να κάτσουν πολλοί να τα διαβάσουν όλα αυτά, σοβαρά
Σοβαρή απάντηση και την ακούω
2 Likes
Looks cool
Wasn’t me though
1 Like
Χαχαχααχχα blame me!! Καποιες φορες τα λογια περιττά
Πάντως, ανεξάρτητα από το ότι τόσο οι Νορβηγοί όσο και οι δικοί μας μαυρομέταλλοι πήραν πολλά πράγματα από HELLHAMMER/CELTIC FROST, εγώ στην death πρωτοπορία θα τους έβαζα.
1 Like
Καλά εκεί κι αν θα αρχίσουν τα διαδικτυακά μπουκέτα, με καλωσορίσματα το '87, “τι καλώς ήρθες ρε είχε ήδη έρθει δυο χρόνια πριν”, “τι δυο χρόνια ρε, τρία χρόνια πριν” κλπ
1 Like