Δεν καταλαβαίνω γιατί προβληματίζεστε. Ηχητικά, ιδίως όταν μιλάμε για τις πιο γκαζωμένες στιγμές τους, ήταν ξεκάθαρα thrash. Αλλά τα tempo που επέλεγαν σε (στα “πιο” ίσως; ) χαρακτηριστικά κομμάτια τους (ήδη από το “Morbid tales” -πόσο μάλλον στο “To mega therion” που η ατμόσφαιρα βάρυνε κι άλλο), οι χαρακτηριστικές “κακές” (από άποψη αρμονίας) μελωδίες και φυσικά η γενικότερη αισθητική και το πιο “συνολικό” concept που επέλεγαν να βγάζουν προς τα έξω τους κατατάσσει εύκολα σε μία death metal πρωτοπορία (π.χ. είναι χαρακτηριστικό ότι τόσα riffs τους είναι καρφί Obituary αλλά τους λείπει ο όγκος και η λασπούρα -δεν υπήρχαν αυτά εκείνη την εποχή).
Καλά, ξεκάθαρα θρας δεν το έλεγα, κυρίως γιατί το θρας (μέταλ) ακόμα υπό διαμόρφωση ήταν το ‘84, αλλά αν πούμε ότι θρας (τότε τουλάχιστον) ήταν ένα πιο ακραία/γρήγορα παιγμένο χεβιμέταλ, τότε ήταν κι απ’ αυτό οι Ελβετοί.
Δεν υπάρχει λόγος για πολλά πολλά, τα είπανε οι προηγούμενοι. Τεράστια καρδούλα στον @GRACCHUS_BABEUF για το ποστ του, κάποια πράγματα δεν τα ήξερα οπότε άρχισε το ψάξιμο.
Metallica - Ride the lightning
Ακόμα δεν μπορώ να συνειδητοποιήσω το πόσο λυσσαλέα μπαίνει ο δίσκος…
Mercyful Fate - Don’t brake the oath
Metal Church - s/t
Iron Maiden - Powerslave
Rush - Grace under pressure
Μια μόνο αναφορά στο παρακάτω για τους 1-2 που θα ψαχτούνε.
Κλέβεις, όμως, σύγκρινε ντεμπούτο με ντεμπούτο ή “Cause of death” με “To mega therion” που παίζουν και το ίδιο κομμάτι!
Φυσικά οι Obituary είναι ένα τυχαίο παράδειγμα (που βολεύει, βέβαια, γιατί είναι ένα ενδεικτικό συγκρότημα που “ξεπατίκωσε” άπειρα riffs από τους Ελβετούς), δεν έχει νόημα να συγκρίνουμε μπάντα με μπάντα. Μιλώντας για έλλειψη όγκου και λασπούρας αναφέρομαι στον χαρακτηριστικό death metal ήχο που έχουμε όλοι στο νου μας των πρώτων δίσκων των Death, Morbid Angel, Deicide, άντε και Possessed, αν κι αυτούς στα όρια τους θεωρώ. Ποτέ δε θεωρούσα ότι οι Frost των 80’s κατάφεραν ηχητικά να αγγίξουν ακριβώς αυτό που ταίριαζε στη συνθετική τους αντίληψη -αυτό το καταφέρανε στο “Monotheist”.
Ειλικρινά δεν νομίζω ότι κάνανε τίποτα παραπάνω στο Circle. Ίσα ίσα που θεωρώ πολύ νοσηροτερο (see what I did there?) αυτό που γίνεται στο Mega Therion
Ευρωπαϊκό death metal και λίγο από το αμερικανικό δεν νοείται χωρίς Celtic Frost. Αλλά η γνώμη μου ειναι οτι ο Warrior τους έδωσε και συνταγές, δεν πρόκειται δηλαδή απλά για επιρροές αλλά για textbook death metal δίσκο, όπως και το Seven Churches. Τσελεμεντεδες του death metal σαναλεμε
Α, δε διαφωνώ σ’ αυτό, ούτε εγώ προτιμώ τη διασκευή από το original. Μίλησα αποκλειστικά για το ζήτημα του ήχου, γι’ αυτό και συμφωνώ με την παρατήρησή σου περί textbook (concept το ανέφερα εγώ πρωτύτερα), επιρροής γενικότερα κλπ.
Για να φέρω ένα αντι-παράδειγμα, ο Quorthon π.χ. που αντίστοιχα θεωρείται πρωτοπόρος του black ξέρω ‘γώ, ηχητικά εξαρχής ήταν σ’ αυτό το πλαίσιο του πριμαριστού ήχου, χαοτικά ουρλιαχτά, ταχύτητες κλπ. -πράγματα, δηλαδή, που παρέμειναν αυτούσια και στο second wave. Ε, ηχητικά (όχι συνθετικά) οι Frost έχουν τεράστια απόσταση από αυτό που καθιερώθηκε μόλις λίγα χρόνια μετά σαν death metal ήχος.
Οι ρυθμικές εναλλαγές πάντως των Celtic Frost έφτιαξαν όλη τη νορβηγική σκηνή, πέραν της προφανούς επιρροής σε μεσογειακό/κεντροευρωπαικο/λατινοαμερικάνικο Μπλάκ.
Δηλαδή, δεν είναι μόνο τα riffs, που η death επιρροή είναι άμεση.
Θα φτάσουμε και στο “A Blaze…” Και θα τα ξαναπούμε, αλλά ειδικά τα αργά σημεία των CF ήταν καθοριστικά στο black, όπως και το πώς slide-αραν ανάμεσα στα riffs στην ταστιέρα, σαν ένα πρώιμο “σιδηρόδρομο”.
Όσον αφορά για τον όγκο, το σκοτάδι και το (ειδικό) βάρος του “Monotheist”, όλα στην ώρα τους.
