Κομπλε ο Παντελης 
2 Likes
(Γράφω δυο λόγια μόνο για όσα albums δεν γράφτηκαν και πολλά)
Metallica “ Ride the lightning”
Manowar “ Hail to England”
Conflict “ Increase the pressure”
Μέχρι και τα τέλη των 80’s οι Conflict δισκογραφικά παρέμεναν σε πολύ υψηλό επίπεδο, αλλά βρίσκω ότι ειδικά τη διετία ’83-’85 (λίγο πριν εκτοξευτούν με την κυκλοφορία του “The ungovernable force” δηλαδή, που όμως μουσικά, έστω για τα μέτρα των Conflict, διαφοροποιείται κάπως) οι τύποι ήταν αχτύπητοι: 4 EPs-διαμάντια του ήχου με τα κλασικότερα κομμάτια τους κι ένα full-length που βάζει σοβαρή υποψηφιότητα για την καλύτερή τους κυκλοφορία. Για το “Increase the pressure” μιλάω προφανώς, που στην original έκδοσή του κατά το ήμισυ αποτελείται από μία τούμπανη live ηχογράφηση, και στη χορταστική επανέκδοση της Mortarhate περιλαμβάνει ΚΑΙ δύο από τα προαναφερθέντα EP, κάνοντας αυτήν την έκδοση υπερ-πληρέστατη.
Summary
Για κάποιον περίεργο λόγο είχα στο νου μου ότι το “The serenade is dead” EP των Conflict είναι του ’84, θα ήτανε σίγουρα στη πεντάδα δίχως καν πρώτη σκέψη και μάλιστα είχα γράψει και το αντίστοιχο κειμενάκι. Με φρίκη 
συνειδητοποίησα ότι είναι του ’83 -χρονιά στην οποία μάλιστα μόνο 4 δίσκους ψήφισα, σαν να το ήξερα ότι κάτι έλειπε. Τέλος πάντων, μικρό το κακό, αλλά είπα να χώσω το κειμενάκι μιας και το είχα γράψει, κυρίως μπας και ακούσει κανείς που αγνοούσε την ΚΟΜΜΑΤΑΡΑ:
Conflict “The serenade is dead” EP
Παλιός θαμώνας του forum/συντάκτης του site και νυν συγκροτηματίας σε 3-4 D.I.Y. μπάντες διάφορων μουσικών προσανατολισμών, με θέρμη υποστήριζε πως το “The serenade is dead” είναι το καλύτερο punk κομμάτι που ηχογραφήθηκε ποτέ. Σε (πολλές) στιγμές συμμερίζομαι αυτήν την άποψη, κι αν είναι δύσκολο (ή και χωρίς νόημα) να μιλάμε με όρους «καλύτερο»/«χειρότερο» για ένα ολόκληρο είδος μουσικής, μπορούμε τουλάχιστον να χρησιμοποιήσουμε τη λέξη «ενδεικτικότερο» που επίσης μας κάνει. Ναι, σαν το “Angel of death” ένα πράμα, το “The serenade is dead” μπορεί να θεωρηθεί ότι περικλείει όλα τα κλασικά χαρακτηριστικά του μουσικού είδους που αντιπροσωπεύει -την μπασο-εισαγωγή, το ηλεκτρισμένο feedback, τις δυνατές κιθάρες, τα οργισμένα φωνητικά, τα breaks, τις απαγγελίες, τον ΣΤΙΧΟ, όλα στην εντέλεια, δεν λείπει τίποτα, δεν περισσεύει τίποτα:
Μουσικές Ταξιαρχίες “Αν η γιαγιά μου είχε ρουλεμάν”
Νομίζω ότι οι δύο προηγούμενες κυκλοφορίες των Μ.Τ. θεωρούνται κλασικότερες λόγω του στοιχείου του σοκ όσον αφορά τους στίχους και την αισθητική, κάποιων χτυπητών «hits» που έμειναν (δικαίως) στην ιστορία και του μουσικού στυλ που είναι, κατά γενική ομολογία, ευκολοάκουστο κι «ανάλαφρο». Εδώ, όμως, το κλίμα βαραίνει αισθητά (όσον αφορά το ύφος, όχι τον «όγκο»), η μουσική είναι πολύ πιο σκοτεινή (μόλις 2-3 κομμάτια θυμίζουν τις Μ.Τ. του ντεμπούτου) και η στιχουργική πιο αιχμηρή. Τι να πει κανείς για τη δυστοπική, ψυχροπολεμική ατμόσφαιρα του “Ναγκασάκι” με τα εφιαλτικά, «ανάποδα» soundscapes (πραγματικά αυτή η σύνθεση είναι απ’ τα καλύτερα πράγματα που έχω ακούσει), για τη «διασκευάρα» του “Τραίνου”, για όλα τα «deep cuts» (αν έχω πιάσει σωστά τον όρο) τύπου “Ανακωχή”, “Δεύτερη προβολή” και “Μια ασπρόμαυρη μικρή φωτογραφία”, και, τέλος, για το αδιανόητο έπος που κλείνει τον δίσκο, ένα τραγούδι-ζωντανό παράδειγμα που αποδομεί μ’ ευκολία ταυτοτικές λογικές που ισχυρίζονται ότι «μόνο όσοι είναι όμοιοι μ’ εμάς μπορούνε να μιλάνε για εμάς» (δηλαδή οι trans για τις trans, οι μαύροι για τους μαύρους κ.ο.κ.) κι αποδεικνύει ότι ο παράγοντας της ενσυναίσθησης καταφέρνει πολλές φορές να μας κάνει να βλέπουμε κομμάτια του εαυτού μας σε στίχους, δημιουργίες και πράξεις άλλων -κι αυτό είναι απίστευτα απελευθερωτικό για όλες τις πλευρές όταν συμβαίνει. Ένα τέτοιο κομμάτι, φοβάμαι, τη σήμερον ημέρα θα είχε φάει πολλές φτυαριές -κι αυτό για ‘μένα είναι ένα όριο που όλα τα κινήματα που προσβλέπουν προς οποιαδήποτε απελευθέρωση σήμερα (φυλετική, σεξουαλική κλπ.) πρέπει ν’ αντιμετωπίσουν με την ίδια σοβαρότητα που κάνουν όταν τα βάζουν με κάθε λογής δυνάστες αυτών των ελευθεριών. Ε, τέτοιες απόπειρες σύνδεσης, τέτοια κομμάτια, για ‘μένα, δε γίνεται να είναι «από εκείνη» την μπάντα, είναι από τη δική μας –ένα διευρυμένο «μας». Τέλος, μιας και δύσκολα θα συναντήσουμε κάποια δουλειά των Μ.Τ. ή του Πανούση στο μέλλον σ’ αυτό το αφιέρωμα, ήθελα να σημειώσω κάτι που πολλές φορές παραγνωρίζεται -τις φωνητικές ικανότητες του Τζιμάκου. Είναι ευνόητο ότι το εκτόπισμα του συγκεκριμένου ατόμου (στίχοι, δηλώσεις, κείμενα στους δίσκους, το performing στις συναυλίες κλπ.) ξεπερνούσε την ιδιότητα του απλού «τραγουδιστή», αλλά αυτό πολλές φορές (νομίζω) μας έκανε να ξεχνάμε τις ιδιαίτερες φωνητικές του ικανότητες. Μιλάμε για μία από τις πιο καθαρές, σε επίπεδο άρθρωσης κι ευκρίνειας, φωνές, που ο όγκος της γέμιζε εντυπωσιακά τις συνθέσεις και ο στεντόρειος τρόπος που τόνιζε την κάθε συλλαβή ήταν χαρακτηριστικός. Οι ερμηνείες του μπορεί να μην ξεχώριζαν λόγω αυτού που λέμε «πάθος» ή κάποιων «συναισθηματικών εκρήξεων», αλλά για ακριβώς το αντίθετο: το στυλ του περισσότερο έφερνε σε «απαγγελίες», σε μία σχεδόν-προσεκτική έκφραση του κάθε στίχου που απέπνεε έναν αέρα (καλώς εννοούμενου -αν υπάρχει τέτοιος) σεβασμού κι επισημότητας. Δεν ξέρω αν με πιάνετε ακριβώς (ιδίως όσοι τον έχετε συνδέσει μόνο με τις πιο «χαβαλέ» στιγμές του), αλλά δυσκολεύομαι να το εκφράσω πιο καλά.
“Διατάραξη κοινής ησυχίας”
Να πω, καταρχάς, ότι εδώ έχουμε και το εξώφυλλο της χρονιάς, μιας κι αυτό σε προδιαθέτει και για την ιστορική σημασία του δίσκου:
Οι Γενιά του Χάους στα Προπύλαια (επιφυλάσσομαι μήπως θυμάμαι λάθος -ας με διορθώσει όποιος θυμάται πιο καλά), με τον φωτισμό να δημιουργεί αυτήν την επιβλητική εικόνα με τις σκιές και την υψωμένη γροθιά. Ο τίτλος της συλλογής, τα ονόματα των συγκροτημάτων, οι τίτλοι των τραγουδιών, οι στίχοι -όλα βροντοφωνάζουν ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με κάτι καινούριο, κάτι πρωτόγνωρο για την ελληνική μουσική σκηνή, κάτι που δε θα επηρέαζε μόνο τα πολιτιστικά δρώμενα της χώρας, αλλά θα σημάδευε βαθιά συνειδήσεις, κινήματα και κοινωνικές συμπεριφορές που σκιαγραφούνται μέσα στ’ αυλάκια του δίσκου: αντιμιλιταριστικά/αντιπολεμικά ιδεώδη, φιγούρες των σύγχρονων μητροπόλεων που καταδικάζονται στην κοινωνική απομόνωση και τα ανθρώπινα γκέτο, το άγχος και η μονοτονία που δεσπόζουν στην καθημερινή ζωή, τα προδομένα ιδανικά από κάθε λογής «πρώην» κ.ά. Μουσικά, από την άλλη, έχουμε να κάνουμε με συγκροτήματα που θα δισκογραφούσαν και πιο ολοκληρωμένα τα αμέσως επόμενα χρόνια, συγκροτώντας αυτό που σήμερα ονομάζουμε «πρώτη γενιά του ελληνικού punk»: τα περισσότερα (αν όχι όλα τα) τραγούδια θεωρούνται πια κλασικά στο είδος τους και το αξιοπρόσεκτο είναι ότι αυτά εκτείνονται σ’ ένα ευρύ φάσμα του συγκεκριμένου ήχου. Π.χ. από το πιο «στρωτό» στυλ των Ex-Humans και Stress στους καταφανώς πιο ακραίους Αδιέξοδο, κι από το εμφανώς «σαλονικιώτικο», παιχνιδιάρικο ύφος των Γκρόβερ στις κλασικές μελωδίες των Panx Romana. Ένα σκαλοπατάκι πιο ψηλά απ’ όλους, βέβαια (για τα προσωπικά μου γούστα τουλάχιστον), ποιοι άλλοι, οι Γενιά του Χάους: που σχεδόν κοροϊδευτικά μας δείχνουν ότι αν ήθελαν, μπορούσαν να γράψουν τον πιο κλασικό «κατσαπάνκ» ύμνο με την πιο άμεση στιχουργική συνθηματολογία, και την ίδια στιγμή ήταν ικανοί να συνθέσουν έναν απόκοσμο “Επιθανάτιο ρόγχο” που μάλλον με πιο σωστό τρόπο αντικατόπτριζε τις ιδιαίτερες συνθετικές ικανότητες αυτού του group και τις μελλοντικές ηχητικές αναζητήσεις του. Αλλά αυτά (λογικά) θα τα πούμε και τις επόμενες εβδομάδες.
Summary
Άλλα albums που θα χωρούσαν; “Stay hungry” από Twisted Sister και “Love at first sting” από Scorpions (χαλαρά το κατατάσσω πιο πάνω από “Blackout”).
15 Likes
Δεν καταλαβαίνω γιατί προβληματίζεστε. Ηχητικά, ιδίως όταν μιλάμε για τις πιο γκαζωμένες στιγμές τους, ήταν ξεκάθαρα thrash. Αλλά τα tempo που επέλεγαν σε (στα “πιο” ίσως; ) χαρακτηριστικά κομμάτια τους (ήδη από το “Morbid tales” -πόσο μάλλον στο “To mega therion” που η ατμόσφαιρα βάρυνε κι άλλο), οι χαρακτηριστικές “κακές” (από άποψη αρμονίας) μελωδίες και φυσικά η γενικότερη αισθητική και το πιο “συνολικό” concept που επέλεγαν να βγάζουν προς τα έξω τους κατατάσσει εύκολα σε μία death metal πρωτοπορία (π.χ. είναι χαρακτηριστικό ότι τόσα riffs τους είναι καρφί Obituary αλλά τους λείπει ο όγκος και η λασπούρα -δεν υπήρχαν αυτά εκείνη την εποχή).
4 Likes
Εξαιρετικό κείμενο!
Τι τους λείπει τι τους λείπει τι τους λείπει;;;;;;;;;;;;;
Καλά, ξεκάθαρα θρας δεν το έλεγα, κυρίως γιατί το θρας (μέταλ) ακόμα υπό διαμόρφωση ήταν το ‘84, αλλά αν πούμε ότι θρας (τότε τουλάχιστον) ήταν ένα πιο ακραία/γρήγορα παιγμένο χεβιμέταλ, τότε ήταν κι απ’ αυτό οι Ελβετοί.
Είστε σοβαροί, ψηφίζουμε όντως σήμερα? !!!
Δεν υπάρχει λόγος για πολλά πολλά, τα είπανε οι προηγούμενοι. Τεράστια καρδούλα στον @GRACCHUS_BABEUF για το ποστ του, κάποια πράγματα δεν τα ήξερα οπότε άρχισε το ψάξιμο.
- Metallica - Ride the lightning
Ακόμα δεν μπορώ να συνειδητοποιήσω το πόσο λυσσαλέα μπαίνει ο δίσκος… - Mercyful Fate - Don’t brake the oath
- Metal Church - s/t
- Iron Maiden - Powerslave
- Rush - Grace under pressure
Μια μόνο αναφορά στο παρακάτω για τους 1-2 που θα ψαχτούνε.
Αυτοί λοιπόν είναι οι Valhalla, από το Pittsburgh, οι οποίοι παίζουν progressive/heavy metal.
https://www.metal-archives.com/bands/Valhalla/5991#band_tab_discography
Επανακυκλοφορία από την (ποια άλλη) Cult Metal Classics.
12 Likes
Ωραίος, πολύ καλοί οι Valhalla
Progressive βέβαια λίγο χλωμό, είπαμε, το '85 είναι η Χρονιά Μηδέν, αλλά τέλος πάντων 
Γιατί μανδάμ;;;
Ε τι, εδώ είχαμε αργήσει μια μέρα τις απόκριες ας πούμε, σήμερα γιατί όχι? ;p Τεσπα, την θεωρούσα αυτονόητη μια κάποια παράταση!
(ψήφισα παρόλα αυτά)
2 Likes
Μια χαρά death metal μου φαίνονται οι CF. Ντεμπούτο Obituary δεν μου φαίνεται επουδενι πιο heavy από To Mega Therion.
Δε νομίζω ότι υπάρχουν πολλά πράγματα πιο heavy από το Μέγα Θηρίο, γενικά
Αν υπάρχει έστω και ένα δηλαδή
1 Like
Κλέβεις, όμως, σύγκρινε ντεμπούτο με ντεμπούτο ή “Cause of death” με “To mega therion” που παίζουν και το ίδιο κομμάτι!
Φυσικά οι Obituary είναι ένα τυχαίο παράδειγμα (που βολεύει, βέβαια, γιατί είναι ένα ενδεικτικό συγκρότημα που “ξεπατίκωσε” άπειρα riffs από τους Ελβετούς), δεν έχει νόημα να συγκρίνουμε μπάντα με μπάντα. Μιλώντας για έλλειψη όγκου και λασπούρας αναφέρομαι στον χαρακτηριστικό death metal ήχο που έχουμε όλοι στο νου μας των πρώτων δίσκων των Death, Morbid Angel, Deicide, άντε και Possessed, αν κι αυτούς στα όρια τους θεωρώ. Ποτέ δε θεωρούσα ότι οι Frost των 80’s κατάφεραν ηχητικά να αγγίξουν ακριβώς αυτό που ταίριαζε στη συνθετική τους αντίληψη -αυτό το καταφέρανε στο “Monotheist”.
3 Likes
Ειλικρινά δεν νομίζω ότι κάνανε τίποτα παραπάνω στο Circle. Ίσα ίσα που θεωρώ πολύ νοσηροτερο (see what I did there?) αυτό που γίνεται στο Mega Therion
Ευρωπαϊκό death metal και λίγο από το αμερικανικό δεν νοείται χωρίς Celtic Frost. Αλλά η γνώμη μου ειναι οτι ο Warrior τους έδωσε και συνταγές, δεν πρόκειται δηλαδή απλά για επιρροές αλλά για textbook death metal δίσκο, όπως και το Seven Churches. Τσελεμεντεδες του death metal σαναλεμε 
Α, δε διαφωνώ σ’ αυτό, ούτε εγώ προτιμώ τη διασκευή από το original. Μίλησα αποκλειστικά για το ζήτημα του ήχου, γι’ αυτό και συμφωνώ με την παρατήρησή σου περί textbook (concept το ανέφερα εγώ πρωτύτερα), επιρροής γενικότερα κλπ.
Για να φέρω ένα αντι-παράδειγμα, ο Quorthon π.χ. που αντίστοιχα θεωρείται πρωτοπόρος του black ξέρω ‘γώ, ηχητικά εξαρχής ήταν σ’ αυτό το πλαίσιο του πριμαριστού ήχου, χαοτικά ουρλιαχτά, ταχύτητες κλπ. -πράγματα, δηλαδή, που παρέμειναν αυτούσια και στο second wave. Ε, ηχητικά (όχι συνθετικά) οι Frost έχουν τεράστια απόσταση από αυτό που καθιερώθηκε μόλις λίγα χρόνια μετά σαν death metal ήχος.
Οι ρυθμικές εναλλαγές πάντως των Celtic Frost έφτιαξαν όλη τη νορβηγική σκηνή, πέραν της προφανούς επιρροής σε μεσογειακό/κεντροευρωπαικο/λατινοαμερικάνικο Μπλάκ.
Δηλαδή, δεν είναι μόνο τα riffs, που η death επιρροή είναι άμεση.
Θα φτάσουμε και στο “A Blaze…” Και θα τα ξαναπούμε, αλλά ειδικά τα αργά σημεία των CF ήταν καθοριστικά στο black, όπως και το πώς slide-αραν ανάμεσα στα riffs στην ταστιέρα, σαν ένα πρώιμο “σιδηρόδρομο”.
Όσον αφορά για τον όγκο, το σκοτάδι και το (ειδικό) βάρος του “Monotheist”, όλα στην ώρα τους.
Αυτά, από μένα, λίγο περιληπτικά.
4 Likes
Ε, θα διαφωνήσω 