1984
Iron Maiden – Powerslave
Manowar – Sign of the Hammer
Hüsker Dü – Zen Arcade
Omen – Battle Cry
Samhain – Initium
Εξώφυλλο της Χρονιάς:
Το πολυ φαι δε με αφησε να αφιερωσω το χρόνο που έπρεπε ώστε να γράψω κάτι παραπάνω, oh well, πάμε 1985
Θα μας δώσεις παράταση μεχρι αύριο βράδυ;
1984 (buzzerbeater λιστα λογω ημέρας)
Τοπ 9
Εχω μιση ωριτσα ακομη…! 
Εξώφυλλο: Bruce Springsteen - Born In the U.S.A.
50αρα στο κεφάλι (!)
Did you know that Whitney Houston’s debut LP, called simply Whitney Houston had 4 number one singles on it?
Πω-πω ξενέρα, ξύπνησα να δω γραφικά anhydriis και μου βγήκαν τα μάτια. 
Κάνε τα μαγικά σου, αγόρι μου!
Γαμώτο, συνειδητοποίησα ότι άφησα το “Vengeance” των New Model Army απέξω γιατί το έχω σαν (επανα)κυκλοφορία του '87 που έχει και τα single-άκια μέσα. Αδικία, όχι ότι θα ‘βγαινε στην τελική 5-άδα δηλαδή, αλλά άξιζε ν’ αναφερθεί λίγο παραπάνω.
By the way, 2η σερί χρονιά με απόλυτη κυριαρχία του metal ήχου στην 5-άδα, και μάλιστα 4/5 συγκροτήματα είναι ίδια! Δεν ξέρω αν είχε γίνει/θα ξαναγίνει κάτι τέτοιο.
Πέρα από την (πάντα άψογη αισθητικά) παρουσίαση των αποτελεσμάτων, ο φίλος @anhydriis καλόν θα ήταν να επιμεληθεί και την βαθμολογία αυτή καθεαυτή, αφού με μια γρήγορη ματιά εντόπισα το Battle Cry των Omen να καταγράφεται δύο φορές, μια με 4 βαθμούς και άλλη μια με έναν! Και όντως το σύνολο που έχει συγκεντρώσει, τουλάχιστον από όσους κοινοποίησαν τις επιλογές τους, αθροίζει στους 5 βαθμούς - η αιτία για την διπλοεγγραφή πάντως παραμένει άγνωστη!
Εν τω μεταξύ, βλέπω λιγότερες συμμετοχές αυτή την εβδομάδα παρόλο που υπήρξε ένα new entry. Ελπίζω μόνο ο @martian να πρόλαβε να ψηφίσει γιατί έταξε “περιποιημένο ποστ” και είναι από αυτά που διαβάζω πάντα με ενδιαφέρον!
Edit: Εννοείται να μετρήσουν οι ψήφοι των φίλων και σήμερα άλλωστε για να μείνουμε και στο πνεύμα των ημερών: “…εἴ τις εἰς μόνην ἔφθασε τὴν ἑνδεκάτην, μὴ φοβηθῇ τὴν βραδυτητα…”
Ειναι τα γραφικα του χωριου και τα στατιστικα επισης 
θα γινουν ολα οπως πρεπει αυριο… τωρα επαιζε μονο κινητο οποτε ηταν λιγο δυσκολο
Τρελη ψηφοφορία παντως… 260 βαθμοι οι δυο πρωτοι… ισοβαθμιες και αλλα περιεργα…
@martian και @Tom7 οι δυο που δεν προλαβαν, αν συμφωνουμε ολοι μπορουμε να βαλουμε τις ψηφους τους και σημερα αφου ετσι και αλλιως δεν θα δημιουργηθει καμια τρελη ιντριγκα…
Παμε 1985 οπου…
Και…
Αν και εμένα με ζορισες να ψηφίσω στο “και 5” , ναι να ψηφίσουν τα παιδιά και να μετρήσουμε τις ψήφους τους.
Να τιμωρηθούν για παραδειγματισμό λέω εγώ. Όποιος ψηφίζει εκπρόθεσμα, δικαίωμα 3 επιλογών μόνο και βαθμοί 3, 2, 1. Για να είστε καλά παιδιά. Τι το περάσαμε εδώ μέσα?
Σε σχέση με τις προηγούμενες χρονιές της δεκαετίας, το 1985 μου φαίνεται πολύ φτωχό σε σημαντικές κυκλοφορίες.
Άιντε ωρέ, ακόμα να χωνέψετε?
Για μένα φοβερή χρονιά το '85. Ποικιλία.
1) R.E.M. - Fables of the Reconstruction
Κοντράρεται με το προηγούμενο και το επόμενο μέσα μου για αγαπημένο μου R.E.M. Πιο σκοτεινό, πιο ακαταμάχητο. Η μπάντα εδώ μαγεύει με τις αρμονίες της πιο πολύ από ποτέ (έστω εμένα τέλος πάντων). Νομίζω το έχω ξανααναφέρει πόσο μου αρέσει να ακούω uptempo μουσική που όμως είναι μελαγχολική και πιασάρικη. Όπως αυτό το Driver 8 που με έχει στοιχειώσει (αγαπημένο μου REM τραγούδι?). Γενικά αν κάτι χαρακτηρίζει για μένα αυτήν την μπάντα είναι το συναίσθημα. Συναίσθημα έκδηλο ακόμα κι όταν ο Stipe τραγουδά τους συχνά ακαταλαβίστικους στίχους του. Αριστούργημα από την πρώτη ως την τελευταία του νότα.
2) The Replacements - Tim
Ακόμα ένα αριστούργημα. Στην ίδια λογική με το προηγούμενο, αλλά χωρίς να ακολουθείται κάποια φόρμα. Bastards of Young μάλλον το αγαπημένο μου τραγούδι τους, γροθιά στον αέρα. Here Comes a Regular, σα να ακούς άλλη μπάντα. Ακόμα πιο μελαγχολικό από το Let It Be. H μπάντα ήταν έτοιμη να εκτοξευτεί, το κοινό έστρεφε το βλέμμα του πάνω τους και οι κριτικοί εκθείαζαν. Και τι έκαναν αυτοί? Μπάχαλο στο Saturday Night Live, αντιεμπορικό βίντεο με την κάμερα κολλημένη, να προβάλλει έναν ενισχυτή μόνο και μια απίστευτη αστάθεια σε live επίπεδο. Έλεγε κόσμος τότε πως, ανάλογα την μέρα, ήταν η καλύτερη ή η χειρότερη μπάντα που μπορούσε να δει κάποιος. Αυτόχειρες δλδ. Δεν άντεξαν πολύ ακόμα και δυστυχώς μετά από το Τim, δεν ξαναπλησίασαν σε τέτοιο επίπεδο.
3) The Waterboys - This Is the Sea
Αυτός ο δίσκος ήταν από αυτούς που μου άνοιξαν τα μάτια σε μικρή ηλικία για να συνειδητοποιήσω πως δεν χρειάζεται η rock μουσική ούτε να είναι σκληρή, ούτε να μπλουζίζει, ούτε να τηρεί οποιαδήποτε άλλη συνθήκη για να με ικανοποιεί. O ήχος των πρώτων τριών άλμπουμ είχε χαρακτηριστεί ως “Big Music” και καταλαβαίνεις γιατί. Οι ενορχηστρώσεις είναι φοβερές, η παραγωγή “μεγάλη”. Τόνοι πλήκτρων, πνευστά, βιολιά, drum machine, πέραν των κλασικών rock οργάνων, δημιουργούν ένα φοβερό στρώμα ήχου που με μαγεύει ακόμα όπως τότε. Τέλεια τραγούδια, κάποια εκ των οποίων πασίγνωστα, και υπέροχοι στίχοι (για το περιβάλλον, την πνευματικότητα, την αγάπη, και πανέμορφα δοσμένοι). Άλμπουμ σύντροφος ζωής.
4) Armored Saint - Delirious Nomad
Το κύριο συστατικό που έλειπε από το ντεμπούτο ήταν η καλή παραγωγή. Στο Delirious… διορθώνεται αυτό. Συν που δεν περισσεύει νότα. Long Before I Die, Nervous Man, υπερκλασικά. Τhe Laugh, Conqueror κατεδαφίζουν σύμπαντα. Aftermath εκπληκτικό, φοβερές εναλλαγές θεμάτων και συναισθημάτων (live ήταν φανταστικό). Και συγχωρούμε στον τρελό στο μικρόφωνο κάνα στιχουργικό παράπτωμα (Released). Αυτό το άλμπουμ, περισσότερο από κανένα, ορίζει για μένα τι είναι το αμερικανικό heavy μέταλ. Και ήταν απελπιστικά μόνοι τους σε αυτό. Αν έχουν 2 απαραίτητους δίσκους στην καριέρα τους, αυτός είναι ο ένας.
5) Marillion - Misplaced Childhood
Οι πρώτες νότες του δίσκου μου προκαλούν ανατριχίλα και με ρίχνουν. Για λίγο, ίσα μέχρι να μπει το Kayleigh, που είναι ο ορισμός της καλαίσθητης pop για μένα. Ήδη είναι εμφανές πως ο δίσκος θα είναι γεμάτος συναισθηματικά ups & downs αλλά παραμένει απίστευτα όμορφος ως το τέλος. Τρομερή ροή. Τα τραγούδια δεν πλατιάζουν (μόλις δύο ξεφεύγουν λίγο σε διάρκεια αλλά δεν φλυαρούν), έτσι κι αλλιώς, εντάξει, οι ροκάδες/ μεταλλάδες δεν έχουμε τέτοια θέματα. Prog μεν (οι Genesis έρχονται πια στο μυαλό κυρίως λόγω Fish/ Gabriel), εύπεπτο δε, με έμφαση στο τραγούδι, χωρίς να κουράζει πουθενά, χωρίς φθηνή επίδειξη τεχνικής, με έναν Rothery να εφευρίσκει συνεχώς καταπληκτικές μελωδίες. Στην κοσμάρα τους κι αυτοί. Μα καλά ρε σεις… Prog rock στα 80s???
Και τα honorable…
Meat Puppets - Up on the Sun
Εδώ η μπάντα ακούγεται πιο “τεχνική” και έχει απωλέσει το έντονο punk στοιχείο της. Υπάρχει νεύρο φυσικά αλλά η μπάντα είναι πολύ πιο σφιχτή από το II και ο συνδυασμός με country και πιο “ονειρικές” στιγμές τους βγαίνει τέλεια. Βασικό το ότι η παραγωγή καθάρισε πολύ και αναδεικνύονται οι ικανότητες της μπάντας. Οι κιθάρες και ειδικά αυτό το ρημάδι το μπάσο σπέρνουν. Όσο περνάει ο καιρός, το επισκέπτομαι πολύ συχνά. Ισόποσα alternative και cowpunk (?), ένας φοβερά ιδιοφυής δίσκος. Πόσα τέτοια άγνωστα σε μένα διαμάντια να υπάρχουν άραγε εκεί έξω? Αναμένεται αναρρίχησή του τα επόμενα χρόνια στην λίστα
Accept - Metal Heart
Για χρόνια έλεγα πως είναι το αγαπημένο μου. Κι ακόμα πιστεύω πως αν δεν είναι πρώτο, είναι δεύτερο σίγουρα. Καταφέρνουν κάτι φοβερό οι Accept εδώ. Ακούγονται πιο εμπορικοί, σαν 80s Scorpions (Screaming for a Love Bite, Living for Tonite), έχουν φουλ διασκεδαστικές στιγμές (Up to the Limit, Midnight Mover, Too High to Get it Right), κλασικές μεταλλικές κομματάρες (oμώνυμο, Wrong is Right), πειραματισμό στο “jazzy” Teach Us to Survive, χωρίς να ακούγεται ποτέ ασύνδετο ή ό,τι. Τεράστιος δίσκος και για πολλούς ο τελευταίος καλός δίσκος της μπάντας (τότε).
Lizzy Borden - Love You to Pieces
Τι δισκάρα. Φωνάρα και φανταστικές maiden-ικές κιθάρες.
Αλλα δεν αντιγράφουν. Αρχικά, υπάρχει πολύ αμερικανικό heavy εδώ (American Metal, Save Me), όπως και ιδιαίτερες συνθέσεις σαν το Psychopath. Συν ότι παραμένουν heavy throughout αλλά είναι ασύλληπτα catchy. Rod of Iron, Red Rum (το πως μπλέκουν τις lead κιθάρες πριν τα verse είναι φοβερό), Warfare (is always in your miiiiiiiiiind), απίστευτες κομματάρες. Θέλει ικανότητα να προσφέρεις απλόχερα τόσο ευκολομνημόνευτα ρεφρέν και να μη γίνεσαι εμπορικός. Οι τύποι το είχαν (και το έχασαν) άσχημα. Βαριά στο top-20 μου κλασικού heavy metal.
Anthrax - Spreading the Disease
Ποτέ δεν κατάλαβα αυτούς που την βρίσκουν με το Fistful. Αλλά εδώ μιλάμε για άλλη μπάντα. Τίγκα heavy, με πολύ classic metal ακόμα (ρεφρενάρα το Lone Justice, ε?), ενώ φαίνεται και η κατεύθυνση στην οποία θα κινούνταν τα επόμενα χρόνια ήδη από το εναρκτήριο και καταιγιστικό A.I.R (δώσε γκρουβ!). Αν και χαρακτηρίζονταν ήδη thrash, και σίγουρα υπάρχουν άπειρα στοιχεία, εμένα ακόμα μου φαίνονται περισσότερο speed metal . Αλλά ποιος νοιάζεται για τις ταμπέλες. Σημασία έχει πως η μπάντα σπέρνει (ειδικά αυτός ο Benante, τέρας).
Omen - Warning Of Danger
Από τις μπάντες που ακόμα μπορώ να απολαύσω όσο μικρός. Ειδικά με μπύρες και αντίστοιχη παρέα. Είχαν μια έντονη μελαγχολία, βασικό ρόλο σε αυτό έπαιζε η χροιά του Kimball, η έλλειψη ματζόρε στιγμών και κομματάρες σαν το Don’t Fear the Night και Hell’s Gates. Ελαφρώς καλύτερο από το ντεμπούτο που ήδη ήταν φανταστικό, αλλά χωρίς τις λίγες αδύναμες στιγμές του. Αισθητικά κάπου ανάμεσα σε Manowar και Virgin Steele, σίγουρα μοναδικοί.
Magnum - On a Storyteller’s Night
Αυτός ο δίσκος δεν θα έπρεπε να μου αρέσει λογικά. Δε συμπαθώ συνήθως AOR-άδικους δίσκους. Δεν έχω ασχοληθεί με άλλα άλμπουμ τους τόσο, αλλά αυτό εδώ μου αρέσει. Οι κιθάρες δεν μου φαίνονται κυρίαρχες αν και σε σημεία δαγκώνουν κάποια riff, για τα δεδομένα τους, τα πλήκτρα είναι μπροστά με όμορφες μελωδίες και ατμόσφαιρα. Αλλά μου βγάζουν μια γλυκύτητα (όχι με γλιτσερό ΑΟR τρόπο), μια ομορφιά, η παραγωγή είναι ζεστή, χωρίς ενοχλητική 80s πλαστικούρα. Πολύ ωραίος δίσκος χωρίς αδύναμες στιγμές.
Yngwie Malmsteen - Marching Out
Βαριέμαι να πω για τις νεοκλασικές επιρροές κτλ. κτλ. Απλά θα πω πως κατά καιρούς ο τύπος έγραφε κομματάρες (On the Run σε αγαπώ). Κι εδώ είχε μάλλον τις περισσότερες. Με ριφάρες, με ωραίες μελωδίες, ρεφρέν κτλ. Περισσότερο κακό έκανε βέβαια στον ήχο για μένα, παρά καλό, αλλά αυτός φταίει?
Tom Petty and the Heartbreakers - Southern Accents
Τι χάλι η παραγωγή του δίσκου? Εντελώς γυαλισμένη και άψυχη. Φταίει και το εξώφυλλο, παραπλανεί. Αν επιμείνεις, αντιλαμβάνεσαι πως είναι η ίδια μπάντα και κάνουν ότι πάντα. Στο Don’t Come Around Here No More πχ. η παραγωγή σου τραβάει την προσοχή, το τραγούδι όμως είναι κλασικό Petty, με την μπάντα να παίζει μετρημένα και σωστά. Για να μην μιλήσω για 2 από τα καλύτερα τραγούδια τους έβερ. Το ομώνυμο και το επικό Rebels είναι αριστουργήματα. Μια μικρή αστάθεια λοιπόν, αλλά το ταλέντο δεν σβήνει έτσι απλά.
Robert Cray - False Accusations
Έχει ξεκινήσει το τρελό σερί. 2η σερί δισκάρα. Το φοβερό με τον Cray είναι πως μπορούσε να τραγουδήσει πολύ καλά και ακούγεται εξαιρετικός στις soul στιγμές, πολύ ζεστός και με συναίσθημα. Του λείπει ένα τσακ για να φτάσει το Bad Influence αλλά δεν ήταν και τόσο εύκολο αυτό, ακόμα και για τον ίδιο τον Cray.
Disappointment of the year:
Dire Straits - Brothers in Arms
Δεν είναι πως είναι κακό, ούτε ότι δεν έχει κάποια από τα καλύτερα τραγούδια τους (αυτό το Brothers in Arms πχ…). Αλλά πλατιάζει πολύ. 8 λεπτά το Money for Nothing, 6,5 το Your Latest Trick, Why Worry στα 8. Δεν είναι τα τραγούδια με τις πολλές αλλαγές ή δεν ξέρω εγώ τι. Αλλά έχει μεγάλες εισαγωγές, μεγάλα outros που δε νιώθω πως προσφέρουν κάτι στο τελικό αποτέλεσμα. Ο περισσότερος κόσμος βέβαια διαφωνεί μαζί μου και το έκανε πολυπλατινένιο. Εγώ θα το έβαζα όμως άνετα σαν το λιγότερο αγαπημένο μου άλμπουμ τους.
Εγώ το έριξα τώρα, σόρρυ παιδιά φαντάστηκα πως θα πήγαινε μέχρι σήμερα όπως Καθαρά Δευτέρα. Αν κρίνετε πως μπορούν να μετρήσουν καλώς, αλλιώς πάμε 1985!
1.Savatage- Power of the Night
2.Fates Warning - The spectre within
3.Malmsteen- Marching out
4.Rush - Power windows
5.Accept Metal Heart
12 η ωρα τοπικη (Χαβαης)… οποτε νομιζω πως κατακυρωνεται…
Εκτος και εαν δεν εχει μεσα η λιστα manowar…
Εντωμεταξυ μολις συνειδητοποιησα οτι δεν εβαλα την δισκαρα Agent Provocateur των Foreigner το 1984…
Βρε μην βιάζεστε, να μην πιούμε και μια μπύρα μετά την ταινία;
1984 λοιπόν, περιποιημένο ποστ και ας κρίνει ο φίλτατος @anhydriis αν θα μετρήσει.
Ζορίστηκα πολύ για το ποιος θα κλείσει την πεντάδα μου. Γίνεται ένας χαμός από αγαπημένες κυκλοφορίες, αλλά επειδή αδυναμίες είναι αυτές, θα βρω το “θάρρος” να το ρίξω σε αυτό το NWOBHM κομψοτέχνημα. Ο ήχος των Wolf είναι κοντά στην πιο ροκάδικη πλευρά του ήχου, αλλά αυτό που κάνει τον δίσκο να κερδίζει είναι όχι μόνο οι ποιοτικότατες συνθέσεις (top notch song writing και πολύ δεμένη μπάντα), αλλά η ατμόσφαιρα! Πετυχαίνουν να δημιουργήσουν αλλόκοτη, απόκοσμη ατμόσφαιρα χωρίς να θέλουν να παρεισφρήσουν σε occult μονοπάτια και χωρίς να χάνουν σε ζεστασιά, με μια ακαταμάχητη αίσθηση του μοιραίου. Ακόμα και στα λιγότερα ατμοσφαιρικά, πιο άμεσα κομμάτια, η ζεστή φωνή του Chris English προσφέρει μια αιθέρια ποιότητα στα τραγούδια που με κάνει να συγκινούμαι. Από την άλλη και όσον αφορά το μουσικό μέρος, οι Wolf έχουν την εξαιρετική ικανότητα να μπορούν να γράψουν ατμοσφαιρικά, μικρά έπη (τίποτα μεγαλεπήβολο ή προγκ μουσικά, μην πάει εκεί το μυαλό σας) αλλά και hard rock δυναμίτες που πάνε με σπασμένα φρένα με την ίδια ευκολία, ενώ ο δίσκος αλλάζει ύφος και χαρακτήρα σε όλη την διάρκειά του παραμένοντας συμπαγής και κυλάει υπέροχα. Αριστούργημα, το προτείνω και λίγο παραπάνω στους φίλους των 70ς, κοιτάει αρκετά προς τα πίσω.
Thunder beats the marching requiem,
Land and sea by fire break away,
Time is counting out,
You are crying out,
Le coup de grâce is under way.
Αν και έχω ακούσει περισσότερο το Morbid Tales, επέλεξα αυτό εδώ γιατί Triumph of Death. Ακούγοντας για πρώτη φορά το AR σε πιο ώριμη ηλικία και έχοντας ψηθεί αρκετά στα extreme μονοπάτια, δεν περίμενα πως θα συναντήσω κάτι τέτοιο, ειδικά κάτι τόσο πρωτόγονο μουσικά, που θα μπορέσει να με σοκάρει και να σκαλώσει με τον ίδιο τρόπο που έκανε το De Mysteriis όταν ήμουν πιτσιρίκι ακόμα. Δεν είναι βέβαια πως το υπόλοιπο EP πάει πίσω, σεμιναριακό black/thrash που έδειξε τον δρόμο και δεν έβαλε απλά το λιθαράκι του αλλά ολόκληρη κοτρώνα.
Was it tomorrow
Or will it be yesterday
When abolished, rotten instincts
Will, for the last time, be awake
And malice, slander, and hate
Will rule the ignorant heart
Heavy metal αποθέωση, στον μουσικό μου κόσμο ο ορισμός του iconic δίσκου. Βλάσφημο, προβοκατόρικο, με έναν ασύγκριτο μουσικό πλούτο, το Don’t Break The Oath στέκεται μόνο του. Αν το Melissa έκανε αίσθηση (δισκάρα ασυζητητί), θεωρώ πως το DBTO πήρε όλα τα ποιοτικά χαρακτηριστικά του συγκροτήματος και τα ανέβασε δύο επίπεδα, ενώ πρόσθεσε και κάτι επιπλέον. Εδώ οι MF θαρρώ πως παρουσιάζουν αποκρυσταλλωμένη την αισθητική τους και, σε συνδυασμό με την άρρωστη παραγωγάρα, μας δίνουν τον πρώτο, απολύτως συνειδητοποιημένο, δίσκο με μαυρομεταλλική ψυχή. Καλή η θεατρικότητα και η μαυρίλα του Melissa, το satanic panic του EP και των Venom, γαμώ και το σκοτεινό πανκομέταλ του Κουόρθον, αλλά εδώ (άντε και να βάλω και Hellhammer ενδεχομένως) η μπλακ μέταλ καρδιά χτυπάει ηχηρά και ζωηρά. Καλά, το μουσικό από που να το πιάσουμε; Έχουμε το δεύτερο καλύτερο κιθαριστικό δίδυμο στο χέβυ μέταλ στην καλύτερή τους απόδοση, κολασμένα riffs με το κιλό και κιθάρες να τις πιεις στο ποτήρι. Πάντα θα μου φαίνεται ακραίο και σχεδόν αστείο το πως μετά από 40 λεπτά καταιγιστικού heavy metal κλείνουν με το Come To The Sabbath. Σε αυτό συμβαίνουν πράγματα και θαύματα και παρ’όλα αυτά και εκεί που νομίζεις πως τέλειωσε το σφυροκόπημα, σου σκάει και η ριφάρα του outro από το πουθενά και ψάχνεις να δεις από που σου ήρθε. Μόνο αυτό το ριφφ θα μπορούσε να φτιάξει τον δίσκο ή το χιτ μιας άλλης μπάντας, οι MF αποφάσισαν να το βάλουν για κλείσιμο.
Time was standing still
The meeting is over
Their journey is on
Oh, they should have known
Not to play with the powers of Hell
Απάτητη κορυφή του USPM. Λυσσαλέος δίσκος, με τα πιο κοφτερά riffs που ακούστηκαν ποτέ σε power metal άλμπουμ. Ο Τύραννος εκτός ελέγχου, οι ρυθμοί φρενήρεις, κάθε νότα ξεχειλίζει ενέργεια, τσαμπουκά και νεύρο. Οι στίχοι εκεί για να σε τσιτώσουν και να σε προετοιμάσουν για μάχη, οι μελωδίες στις κιθάρες δημιουργούν ανατριχιαστικές αντιθέσεις γύρω από αυτό το χαοτικό σκηνικό. Μόνοι τους εναντίον του κόσμου, force of nature και όχι απλά μουσική.
Trample the cities leaving dust in our wake
Not a thing left alive, run before it’s too late
The women, the children, the young and the old
Nothing will escape the Panzer stronghold
Sound of crushing bones, scent of burning flesh
Posting skulls on a pole terrorizing the rest
We’re the restless breed leaving nothin’ behind
Can’t reason with a man who has death on his mind
Total destruction from the Panzer patrol
Fire and brimstone taking its toll
Το magnum opus των CU και ένα από τα σπουδαιότερα και πιο επιβλητικά δείγματα epic metal. Εδώ οι CU δίνουν σάρκα και οστά στις υποσχέσεις που είχαν αφήσει με το ντεμπούτο και παραδίδουν μαθήματα heavy metal. Οι ρυθμοί σε γενικές γραμμές πέφτουν, φλερτάρουν με το doom, οι στίχοι έχουν διυλιστεί και αποκτούν μια σχεδόν φιλοσοφική υπόσταση, ο Baker καταθέτει ψυχή (και ας σκούζουν μερικοί μερικοί) και ο ακροατής έχει την ευκαιρία να ευφράνει την καρδιά και το μυαλό με οχτώ τραγούδια άρρηκτα δεμένα μαζί τους αισθητικά, με έναν ήχο που δεν έχει ξανακουστεί από κανέναν. Ένα σκοτεινό, περιπετειώδες αριστούργημα.
You know you’ll never kneel
To the Master of the Pit
Feverish prayers of life everafter
As your doom driven blade
drinks the soul of the Master
Ίσως γράψω και τιμητικές αναφορές σύντομα, είναι πολλά που δεν μπήκαν.
ΥΓ. Το παρόν κείμενο γράφτηκε υπό την απειλή παντόφλας, ας είναι επιεικής ο θρεντμάστερ που καθυστέρησα. Εδώ και μισή ώρα πάω για καφέ 
