Με 0,5/4 έως τώρα, δεν ξεκινάς και με τις καλύτερες εντυπώσεις την ακρόαση. Επίσης, τα πολλά γυαλίσματα, τους τετραγωνισμούς του κύκλου και τις αναφορές περί “grower”, προσωπικά, μόνο ενθαρρυντικά σημάδια δεν τα βρίσκω.
Οι εντυπώσεις μου, λοιπόν…
"72 Seasons": Αδιάφορο και generic (για το μέγεθος της μπάντας) κομμάτι. Μετριότατο, τελείως επιεικώς.
“Shadows Follow”: Δεύτερης διαλογής “Moth into Flame”. Δεν ξέρω, αλλά από την έναρξη ήδη είναι σαν να πρόκειται για -στο πόδι- ρέπλικα. Γύρω στη μέση του κομματιού κάτι γίνεται. Θα μπορούσε να έχει χτιστεί όλο το κομμάτι γύρω από το riff-lead εκεί στο 03:30. Όπως και να 'χει, κάτι θα μπορούσε να μου πει, αν δεν θύμιζε τόσο πολύ την προαναφερόμενη κομματάρα.
“Screaming Suicide”: Προσπερνάω με χίλια. Αν το έπαιζαν για ζέσταμα και ήμουν παρών ίσως και να το διασκέδαζα.
" Sleepwalk My Life Away": Το έχει το groove του και μία ωραία '90s αύρα (ειδικά στο pre-chorus σημείο), αλλά καμία κορύφωση, ρε γαμώτο. Μία καλή ευκαιρία για κατούρημα ή μπύρα στις συναυλίες τους.
“You Must Burn!”: Άρσεις και “Sad but True” vibes all the way. Η σκιά των Sabbath, επίσης, αρκετά βαριά. Πολύ ενδιαφέρον τραγούδι, ειδικά τα lead σημεία του, εκεί γύρω στα 4 λεπτά και. Αχρείαστα μεγάλη διάρκεια (και σ’ αυτό), πάντως.
“Lux Æterna”: Δεν ξέρω αν η θέση ενός κομματιού στο tracklist μπορεί να το κάνει να ακουστεί καλύτερο. Για εμένα, όχι. Το συγκεκριμένο παραμένει παντελώς αδιάφορο. Λα(ξ)τέρνα, φτώχεια και γαρύφαλλο.
" Crown of Barbed Wire": Με λίγο ραφινάρισμα, χώραγε σε οποιαδήποτε '90s κυκλοφορία της μπάντας. Εκεί θα ήταν στα όρια του filler/απαρατήρητου, δεδομένων των συγκρίσεων, αλλά εδώ ξεχωρίζει με χαρακτηριστική άνεση. Από τις (πολύ) ωραίες στιγμές του δίσκου, με (σχετικά) παλέψιμη διάρκεια, μάλιστα.
“Chasing Light”: Δεν τρελάθηκα. Καθόλου μάλιστα. Κομμάτι που το γράφουν με κλειστά μάτια. Εντελώς flat, καμία έκπληξη, καμία συγκίνηση, διάρκεια που κουράζει (και αυτό). Προχωράμε.
" If Darkness Had a Son": Η μισή μονάδα μου, πριν ακούσω όλο το δίσκο. Τώρα πια, έχοντας ακούσει τα πάντα, το αναβαθμίζω ξεκάθαρα σε μονάδα. Από τις πιο εθιστικές και αξιόλογες επιλογές του δίσκου, με ωραιότατες (επιτέλους!) φωνητικές μελωδίες και εμβληματικό Hetfield σε όλα τα επίπεδα.
“Too Far Gone?”: Κατευθείαν βγαλμένο από το “Black Album”. Ωραίο είναι, ειδικά το πρώτο σκάσιμο του κολληματικού lead και τα anthem vocals του James που ακολουθούν. Αλλά, σαν σύνολο, δεν το λες και αλησμόνητο.
" Room of Mirrors": Μέτριο προς καλό. Μεγάλο plus και highlight το “σφηνάκι” με τα leads.
“Inamorata”: Το τραγούδι που περίμενα ν’ ακούσω πως και πως, βάσει όσων γράφτηκαν. Λογικό να είναι η στιγμή που συζητιέται πιο πολύ απ’ όλες. Οι καλύτερες -μακράν των δεύτερων- φωνητικές γραμμές, βαριά η σκιά των Sabbath και όμορφο το κράμα από παλαιότερες μνημειώδεις στιγμές του συγκροτήματος. Η καλύτερη στιγμή του δίσκου, κι ευτυχώς δηλαδή, ώστε τουλάχιστον να κλείσουμε κάπως ανεκτά την ακρόαση.
Επιγραμματικά, μετριότατη κυκλοφορία, με κουραστική διάρκεια. Στο μεγαλύτερο μέρος του, μου άφησε την αίσθηση του αναμασήματος generic (άρα, αδιάφορων) ιδεών, απλά αλλάζοντας το περιτύλιγμα. Εξαιρώ τα “You Must Burn!”, “Crown of Barbed Wire”, “If Darkness Had a Son”, “Inamorata” και σε στιγμές τα “Too Far Gone?” και “Room of Mirrors”. Όπου οι ταχύτητες κατέβαιναν, διέκρινα ότι τα πράγματα βελτιώνονταν εκθετικά.
Αναφερόμενος στην τρέχουσα χιλιετία, για εμένα, πολύ πιο κάτω, τόσο από το “Death Magnetic” (προσωπική λατρεία και μεγάλο κόλλημα), όσο και από το “Hardwired… to Self-Destruct” (το οποίο είχε και 3-4 μονάδες που η τρίχα πήγαινε κάγκελο). Γενικά, δίσκος Metallica χωρίς ανατριχίλα=μπύρα χωρίς αλκοόλ. Προχωράω.
