Περίμενα να σου αρέσουν τα Too Far Gone και Room of Mirrors να πω την αλήθεια.
Continuity error 
Πέρα από την πλάκα, το αν ένα άλμπουμ είναι grower, για μένα είναι πολύ σχετικό. Συνήθως, ακολουθώ τον κανόνα: “when in doubt, downgrade”, και εδώ είναι μια από αυτές.
Κατά τα άλλα, συμφωνώ σε αρκετά με το ποστ σου, όχι με τις βαθμολογίες, χαχ.
3 Likes
Το πρωτο μου θυμιζει no remorse και δεν. Για το δευτερο ειχατε γραψει πολυ καλα λογια ολοι και περιμενα καποιο επος - καμια σχεση. Βεβαια μια φορα τα ακουσα
Ακουσε το ξανα…
Μην προσπαθειτε να βγαλετε συμπεράσματα με μία ακροαση. Ο δισκος εχει πολλή πληροφορία, οχι οτι ειναι τιποτα προγκ αλλα έχει πολλά ριφφ, περισσότερα απο το προηγούμενο, και οχι τοσες υπερβολικές επαναλήψεις.
6 Likes
Το ξανακούγα και το μεσημέρι μετά από χτες αργά το βράδυ που το άκουσα πρώτη φορά. Tο Darkness παραμένει φοβερό και το καλύτερο του δίσκου. Από κει και πέρα, υπάρχουν δύο τραγούδια πάρα πολύ καλά που συμπληρώνουν την αγία τριάδα του άλμπουμ:
- If Darkness Had a Son
- Inamorata
- Crown of Barbed Wire
Όσον αφορά την αγία τριάδα στο ΗΤSD αυτή είναι:
- Halo On Fire
- Now That We’re Dead
- Confusion
Το You Must Burn! δεν ξέρω τι του βρίσκει ο Quintom και το βάζει ως το καλύτερο. Για μένα είναι από τα πιο βαρετά τραγούδια του άλμπουμ σε φάση 
Dodheimsgard και Liturgy?
Κατά τ’ άλλα, ας πω λίγες ακόμη σκέψεις. Το blacksabbathικό ρίφφινγκ φλερτάρει με το stonerικό και κουράζει μετά από ένα σημείο, ειδικά λόγω τονικής και ρυθμικής ομοιομορφίας. Και το black album σε πιο συμβατικές φόρμες κινήθηκε, εμπορικό ήταν, απλό σε δομές ήταν, αλλά είχε και κομματάρες ακατέβατες. Δεν βλέπω γιατί να μην μπορούν να γυρίσουν σε κάτι τέτοιο, με ποικιλία, δυναμικές, και στρωτό/χτενισμένο setlist. Έστω.
Σημεία που ξεχωρίζω:
Το “Sleepwalk my Life Away” μ’ άρεσε και μου έμεινε με μία ακρόαση, ειδικά το ωραίο μπάσο και τα τριξίματα και οι ρυθμικές τσαχπινιές τις χορδές ήταν ωραία πινελιά.
Το δεύτερο μισό του “You Must Burn!” με τα σολίδια έπρεπε να έρθει δύο λεπτά νωρίτερα για να έχει νόημα, κι ο Κιρκ να κάτσει να γράψει μία μελωδία της προκοπής (σχεδόν το προσπαθεί εδώ να γράψει σόλο με φράσεις) και θα μπορούσε όντως να σταθεί πολύ ψηλά (και το μπάσο σε αυτό το σημείο είναι εξαιρετικό). Από τις πιο ενδιαφέρουσες ιδέες του δίσκου, δεν μοιάζει με κάθε άλλο κομμάτι
Το “Crown of Barbed Wire” έχει ωραία γκρούβα, περνάς πιστεύω πιο καλά παίζοντάς το (ειδικά στα ντραμς) παρά ακούγοντάς το
Too Far Gone? ένδειξη του πώς θα έπρεπε να είναι τα άλλα κομμάτια, σύντομα, to the point, με τη δική τους μελωδία, με σόλο ταιριαστό στο τι συμβαίνει γενικά στο ύφος του κομματιού, και ωραίο lead (Maidenικό, αλλά ξέρετε δεν είμαι απ’ αυτούς)
Room of Mirrors ωραίες οι μελωδίες στο τέλος και το double-bass στα ντραμς, αλλά χάνεται στην τονική ομοιομορφία όλων των άλλων.
Inamorata ξεχωρίζει λόγω του μπάσου/κιθάρας στη γέφυρα (μόνο εμένα θυμίζει RHCP εδώ;;;), και τις δισολίες ξανά μετά, αλλά το hi-hat τόσο αχρείαστο! Φωνητική ερμηνεία πολύ καλή, ωστόσο, από τα πιο δυνατά και ευκολομνημόνευτα κομμάτια. 11 λεπτά; Χμ, άντε καλά…
8 Likes
Οι Metallica μετά τα Load/Reload.
Το νέο 1-2 του έχω δώσει δεν μπορώ να πω πολλά. Αλλά το πρώτο εύκολο συμπέρασμα είναι αυτό αυτό που γράφεις εδώ. Και στα 3 προηγούμενα ήταν θέμα βέβαια αλλά εδώ φαίνεται να είναι ακόμα μεγαλύτερο. Στην πρώτη ακρόαση 2-3 κομμάτια τα σταμάτησα λόγω φλυαρίας. Θα το ακούσω σίγουρα αρκετές φορές ακόμα.
4 Likes
Οι βαθμοί ήταν σε σύγκριση με άλλες μπάντες, τραγούδια και δίσκους. Για Metallica παραμένει ένας δίσκος όπως τον περιέγραψα σύντομα, σε σχέση με όλες τις άλλες μπάντες είναι ένας δίσκος που θα έκοβαν ένα αρχίδι κι ένα νεφρό για να έχουν κυκλοφορήσει 
1 Like
Το σημείο από το 3:05 έως το τέλος του τραγουδιού είναι καταπληκτικό χτίσιμο χέβι ατμόσφαιρας και groove, και όλες οι μελωδίες δένουν απίστευτα.
1 Like
Κάτι τέτοια λες και ξεχνάω τις διαφωνίες μας 
1 Like
Είναι από το χωριό λογικά, δεν τις ξέρω
Ίσως κατέβηκαν για Πάσχα!
1 Like
Εγω πάντως δεν καταλαβαίνω τον ντόρο που γίνεται για το inamorata…
Γενικότερα ο δίσκος ακουγεται ευχαριστα πάντως.
Η αγωνια για την υπαρξη ενος φοβερου τραγουδιου σε στυλ fixxxer, outlaw κτλ , σε συνδυασμό με το επιπεδο των υπολοιπων του δισκου. Καλο ειναι αλλα δεν μπορεις να το συγκρινεις με προηγουμενα μεγαλα τραγουδια.
Πραγματικά ρε φίλε και στο οπαδικο φόρουμ που γράφεις με άλλο όνομα, μόνο αρνητικά σχόλια είσαι 
Προσωπικά μια φορά τον έχω ακούσει και ξεχώρισα το Crown of Barbed Wire, Too Far Gone? και Inamorata
Γενικά σαν πρώτη ακρόαση μου φάνηκε μέτριο προς καλουτσικο αλλά θα πρέπει να το ψάξω περισσότερο…
Ας χτίσουν ένα άγαλμα στον Τζέιμς
Ο Ρόμπερτ προσπαθεί
Λαρς και Κερκ ΔΥ που πατάνε στη δουλειά μόνο για καμία υπογραφή και περιμένουν τη σύνταξη
1 Like
I call it as I see(or listen) it…
1 Like
Με αφορμή αυτό. Οι Metallica και οι Maiden είναι οι 2 μπάντες που κρίνονται αυστηρά. Είναι θύμα της επιτυχία τους, πράγμα απόλυτα θεμιτό.
Πιο τραγούδι από το Titans of Creation ή το Brotherhood θυμάσαι όμως; Το If Darkness θα αποθεωνόνταν σαν κυκλοφορία των Testament? Το Lux θα θεωρούνταν ένα εξαιρετικό κομμάτι αν ήταν single του Angel of Light;
Btw η ανάλυση σου, όπως και του @ManosOrff μου αρέσουν πάρα πολύ παρόλο που διαφωνώ σε πολλά (στα περισσότερα) σημεία. Ακριβώς επειδή κάνουν κατανοητό το τι δε σας αρέσει, ενώ παράλληλα αρέσει σε εμένα. Πχ εγώ θεωρώ το δεύτερο μισό του Inamorata εμπνευσμένο ενώ εσύ (από ότι καταλαβα) μάλλον repetitive. Εκείνη η αρμονική σολαρα του Hetfield στο 6.40 (διαρκειας πάνω από λεπτο) μου βγάζει όσο συναίσθημα δε μου έβγαλε άλλη κυκλοφορία φέτος. Αυτό το wah του Χαμετ σχεδόν στο 10λεπτο επίσης. Στο Too Far Gone και στο Room Of Mirrors εγώ βρίσκω μεγαλείο ακριβώς επειδή το build up οδηγεί σε ένα highlight , χωρίς να περιμένω όλο το κομμάτι να είναι highlight. Αυτή η δισολια στο 3.35 του Room είναι τόσο διαολεμενα ομορφη που σκέφτομαι Thin Lizzy και Sanitarium. Ναι, δεν είναι στο σύνολο του τόσο εμπνευσμένο, εμένα όμως μου κάνει! Κατανοώ όμως τι δεν κάνει στους υπόλοιπους.
Btw ποια είναι τα δυο 70’+ album που ξεχώρισες; DHG και Liturgy?
4 Likes
Ξεκινησα να διαβαζω την αποψη σου αλλα απο την αρχη κιολας οταν γραφεις για προσωπικο κολλημα με το Death Magnetic σταματησα να διαβαζω…
Απιστευτη απογοητευση το 72 seasons μετα απο λιγες ακροασεις και αρκετες των 4 πρωτων singles (φοβερο το γεγονος οτι καθενα που εβγαινε ηταν κατε’εμε 2 κλικ χειροτερο απο το προηγουμενο!!!) .
Ημουν αρρωστακι metallica ως και το Black album , θεωρω μεγαλειωδη ποιοτικη επιστροφη το HTSD αλλα απο οτι φαινεται θα περασουν άλλα 25 χρόνια να ξαναβγαλουν αλλο ενα τετοιο αξιοπρεπες δισκο…
Υπερβολικος ?? Μπορει… Το ονομα τους ειναι βαρύ , that’s why…
1 Like
Σε ποιον αναφερεσαι? Εγω απλα εκανα quote την αποψη του Black League, προσωπικα δεν εχω κανενα κολλημα με το Death Magnetic (αν και σιγουρα το θεωρω καλυτερο απο το 72 Seasons).
Ξεκινησα να διαβαζω αλλα με το φτυσιμο σε LOAD & RELOAD καταλαβα οτι δεν χρειαζοταν να συνεχισω
Εμένα μου αρέσει ο δίσκος, από την αρχή ως το τέλος. Αξιοπρεπέστατος heavy metal δίσκος. Δεν αφορά τα μεγάλα ακροατήρια που μας έχει συνηθίσει το όνομα Metallica, πολύ απλά γιατί είναι ΜΟΝΟ heavy metal.
Είναι ένας δίσκος που προσωπικά μου βγάζει μια “γεροντομπεμπεκίαση”, ένας δίσκος που μου ακούγεται σα να είπαν μεταξύ τους “θα παίξουμε μουσική σαν αυτή που ακούγαμε όταν ήμασταν 18 χρονών και περνάγαμε καλά”. Riffs με αρκετά 80’s λογική σε πολλά σημεία, mid tempo τύμπανα, απλά solos. Μεγάλα ρεφραίν; “Heavy metal δεν είπαμε ότι θα παίξουμε;”
Είναι ο καλύτερος δίσκος τους; ΟΧΙ. Υπάρχει επίσημη απόδειξη περί “καλύτερου δίσκου”; ΟΧΙ. Μια φορά προσωπικά με ικανοποιεί το αποτέλεσμα, ξέρω ότι θα τον ακούω όπως ακούω και όλες τις υπόλοιπες κυκλοφορίες τους (εκτός του St. Anger).
Δυστυχώς το brand name “Metallica” είναι πολύ βαρύ για να το σηκώσουν ακόμα και οι ίδιοι οι Metallica. Τι σημαίνει αυτό; Μα φυσικά ότι όλοι έχουν άποψη (ακόμα και εκείνοι που σταμάτησαν να τους αρέσουν/αποδέχονται/παραδέχονται είτε στο Kill 'em All, είτε στο Black Album, είτε στο Load κ.ο.κ), όλων η άποψη είναι σωστή (κατά τη γνώμη τους), με λίγα λόγια ποτέ δεν πρόκειται να ικανοποιηθούν οι πάντες. Ούτε στο Hardwired ικανοποιήθηκαν οι πάντες, ούτε στο Black Album, ούτε στο Ride the Lightning. Όσο μεγαλύτερη είναι η μπάντα, τόσο μεγαλύτερη η πίεση, τόσο υψηλότερες οι απαιτήσεις που έχει ο καθένας μας. Το μόνο που ξεχνάμε είναι ότι οι κάποτε 24χρονοι που μας δημιούργησαν αυτές τις γιγαντιαίες απαιτήσεις, τώρα είναι 60χρονοι. Και εμείς δεν είμαστε πια 10-15χρονοι, είμαστε 30-40χρονοι. Από τότε έχουμε ακούσει άπειρη μουσική. Για να εντυπωσιαστούμε αναζητούμε νέες προτάσεις, νέα μονοπάτια. Προσωπικά δεν πρόκειται να εντυπωσιαστώ από heavy metal ηχοτοπία, το γνωρίζω, το έχω αποδεχτεί. Μου συμβαίνει στην καλύτερη μια-δυο φορές κάθε 10 χρόνια. Τη γουστάρω στο έπακρο αυτήν τη μουσική, αλλά δε θα με εντυπωσιάσουν 60χρονοι που παίζουν heavy metal, ούτε με τo Hardwired το έκαναν για εμένα. Σε εκείνη τη φάση ας πούμε ότι με εξέπληξαν ευχάριστα (όπως και στο Death Magnetic), αλλά δε με εντυπωσίασαν, δε γίνεται να το κάνουν, δεν έχω αυτή την απαίτηση άλλωστε. Όταν εντυπωσίαζαν οι Metallica στα 80s το έκαναν γιατί παρουσίαζαν καινοτόμες μουσικές, πρωτοποριακές ενορχηστρώσεις. Οι Metallica στα 60 τους είναι οι ίδιοι, εμείς έχουμε αλλάξει. Ακούω με διαφορετικά αυτιά από εκείνα που άκουγα το Master of Puppets στο Γυμνάσιο. Πάντα το Master of Puppets θα το αγαπώ περισσότερο, δε θα αλλάξει αυτό. Γιατί το Master of Puppets - άσχετα αν έδειξε η ιστορία τη σημαντικότητά του στη μουσική - για 'μένα συμβολίζει πολύ περισσότερα πράγματα για τη ζωή μου την ίδια και το πως αυτή σχηματιζόταν τότε, από ό,τι είναι μουσικά το 72 Seasons τώρα στην εντελώς διαφορετική ζωή μου στα 38 μου. Η παιδική αφέλεια/άγνοια και ο εντυπωσιασμός που σου προκαλεί μια νέα για τα αυτιά σου μουσική όταν είσαι τόσο νέος, δύσκολα ξεπερνιούνται από κάποια ηλικία και μετά. Από την άλλη όμως, μπορώ να ξεχωρίσω αν κάτι είναι ποιοτικό, χωρίς απαραίτητα να είναι ούτε συγκλονιστικό, ούτε πρωτοποριακό. Τέτοιο είναι για 'μένα το 72 Seasons. Είναι η ώρα που οι Metallica γράφουν μουσική όπως για παράδειγμα γράφουν εδώ και αιώνες οι Maiden ή όπως γράφουν από την πρώτη μέρα οι Motorhead και οι AC/DC κτλ. Μανιέρα. Το πατεντάρησαν οι ίδιοι άλλωστε, δεν είναι έγκλημα. Τα έχουν ξαναπαίξει, το ξέρουμε. Προσωπικά μετά από κάθε νέα ακρόαση βρίσκω μέσα στον δίσκο πολύ όμορφα πραγματάκια που με ευχαριστούν. Είναι δίσκος grower, δεν είναι δισκάρα, δεν είναι πιασάρικος. Δεν πειράζει, 60άρησαν πια, ας έχουμε απαιτήσεις από τους επόμενους τώρα.
72 Seasons 
21 Likes