Ψιλοφαινότανε που πάει το πράγμα, είναι αυτό που λέγαμε κάποια στιγμή ότι σε έναν τόσο συναισθηματικό δίσκο θα περίμενα κάτι πιο σκοτεινό, κάτι πιο μελωδικό. Θα δούμε αλλά όντως δεν είναι αισιόδοξα τα πράγματα.
Να το θέσω αλλιώς, ακούγοντας το Moth, το Atlas, το Hardwired, το Spit, το Halo, το Now That We’re Dead ήθελα να πάρω εισιτήριο να πάω να ακούσω κάποιο από αυτά τα κομμάτια live, προς το παρόν κανένα από τα 4 δεν μου έχει βγάλει αυτό το συναίσθημα.
1 Like
Ωραία καλό αυτό, να είμαστε λιγότεροι μήπως και πέσουν και οι τιμές…!
Προσωπικά δε βιάζομαι να κρίνω, θα ακούσω με την ησυχία μου τον δίσκο και θα βγάλω τα συμπεράσματά μου μετά τις ακροάσεις που θα του αφιερώσω. Έτσι κι αλλιώς δεν υπάρχει δίσκος που να μη μου αρέσει, εκτός της κουράδας (st. Anger) και αυτό λόγω ήχου, επιτηδευμένης χύμα διάθεσης και διάρκειας τραγουδιών. Και σε αυτό κι αν έχω δώσει ακροάσεις για να το αγαπήσω, αλλά δεν. Μέχρι στιγμής δεν εχω ακούσει κάτι τέτοιο - υπάρχουν βέβαια οι παθογένειες της μεγάλης διάρκειας και των ατέλειωτων μετρημάτων στο hi-hat από τον Ulrich, αλλά δεν τα θεωρώ τόσο αποτρεπτικά και τα προσπερνάω.
Από άποψη έμπνευσης και ανακάλυψης του τροχού στα 60 τους δεν έχω καμιά τέτοια απαίτηση, αξιοπρεπή είναι τα δείγματα μέχρι στιγμής, προσωπικά μου κάνει. Έχω ήδη αγορασει το digipack και το περιμένω.
4 Likes
Μωρέ κι εγώ μια απ τα ίδια, απλά θυμάμαι τον εαυτό μου πριν 7 χρόνια και δεν μπορώ να μην πω ότι υπάρχει μια διαφορά στο συναίσθημα.
2 Likes
Πιστεύω ότι στο HTSD μας είχαν πιάσει περισσότερο στον ύπνο. Ήταν η πρώτη φορά που έγινε τέτοιου είδους προώθηση - σφυροκόπημα μέσω social.
Επίσης από το DM μέχρι το HTSD πέρασαν 8 χρόνια και μου φάνηκαν 25. Από το HTSD μέχρι το 72S πέρασαν περίπου 7 και μου φάνηκαν 1-2 μόνο.
Δεν ξέρω πως τσουλάει η ζωή του καθενός εδώ, προσωπικά παρατηρώ χαοτική διαφορά στο πως περνάει ο καιρός από τότε που έγινα μπαμπάς 
Επίσης παρατηρώ ότι άτομα που είχαμε πάνω κάτω το ίδιο γούστο, να απέχουμε πολύ στα τραγούδια του 72S που έχουμε ακούσει. Ίσως να έχω ρίξει απαιτήσεις; Ίσως όντως να μου αρέσουν; Μάλλον θα κλειστώ στο δωμάτιό μου να γουστάρω το νέο δίσκο και δεν θα σας ενοχλήσω 
8 Likes
7 Likes
Το βλέπω αυτό μέχρι ενός σημείου, γιατί η αναμονή του 72 Seasons είχε μέσα και δύο χρόνια κοβηντακι που πέρασαν μέσα σε μια νύχτα, ενώ μετά το Death Magnetic νομίζω οι περισσότεροι φαν Μεταλλικά ήταν λίγο αποστασιοποιημένοι από την μπάντα.
Παρόλα αυτά η ποιότητα της μουσικής δεν έχει να κάνει πάντα και με το πόσο “υποψιασμένος” είσαι ή όχι. Το HTSD θα μπορούσε να έχει κάνει ένα αρχικό μπαμ και να ξεφουσκώσει πολύ γρήγορα αν ήταν έτσι. Δεν έγινε έτσι όμως, το συζητούσαμε για χρόνια μετά την κυκλοφορία του, και η περιοδεία τους για εκείνον τον δίσκο ειναι μια από τις πιο μνημειώδεις που έχουν κάνει. Για να δούμε τι θα γίνει τώρα με το υλικό του 72 Seasons… Τα σημάδια δεν είναι πολύ καλά προς το παρόν, για μένα τουλάχιστον. Το σημαντικό δείγμα που έχουμε λάβει ως τώρα , δε με κάνει να θέλω να ακούσω πολύ τι περιπέτεια μας δίνουν αυτήν την φορά.
1 Like
Γενικά το HTSD τους σουλούπωσε πολύ. Αρχικά επέστρεψαν στον ήχο τους με τον Fidelman, o Papa ξαναδούλεψε τη φωνή του, στα live επέστρεψαν στα εντυπωσιακά στάνταρ τους. Η αλήθεια τώρα είναι ότι δεν μένει να διορθώσουν/αλλάξουν και πολλά.
Εγώ είμαι ευχαριστημένος ως τώρα αλλά μάλλον είμαι μόνος μου. Για πλάκα θα πήγαινα να τους ξαναδώ. Δεν βλέπω πουθενά για παράδειγμα πως το Hardwired είναι κάπου καλύτερο από το 72s για πρώτο κομμάτι του δίσκου.
Τέσπα, κουβέντα να κάνουμε… γι’αυτό στο άλλο θέμα είχα ανεβάσει μια κολοκυθόπιτα 
6 Likes
3 Likes
Τα μέχρι τώρα δείγματα για εμένα είναι από καλουτσικα (lux, screaming) μέχρι πολύ καλά (darkness, 72).
Οι προσδοκίες μου είναι παρόμοιες με αυτές που είχα στο death magnetic, ήδη δεν περιμέναμε πως θα είναι ένας δίσκος που θα αλλάξει τη μουσική, αλλά ένας δίσκος να ακούμε να περνάμε καλά, και αυτό το έκανε και με το παραπάνω, προσωπικά αν και το θεωρώ το δεύτερο χειρότερο δίσκο τους - όπως και μάλλον η πλειοψηφία- το έχω ακούσει πάρα πολλές φορές και το θεωρώ αρκετά καλό.
Αυτό που έγινε με το HTSD ήταν -για εμένα - εντελώς απρόσμενο, τόσο μεγάλη δισκαρα μετά από 35 σχεδόν χρόνια καριέρας. Βέβαια δεν είχε φανεί από τα 4 πρώτα σινγκλ (hw, atlas, moth, dead), εκ των οποίων μονο το moth ήταν κομματαρα ολκής. Και μετά βγαίνει και το spit και κάπως ανεβαζει το hype και μετά αυτό το φοβερό που κάνανε με βίντεο για όλα τα κομμάτια στο YT, και σκάνε confusion, revenge, halo, κτλ και παθαίνουμε πλάκα αρκετοί από εμάς.
Με πιο λίγα λόγια, τα σινγκλ δεν είναι πάντα αντιπροσωπευτικα. Επίσης είναι μπάντα που δεν βιάζεται να κυκλοφορήσει δίσκο αν δεν έχει κάτι να πει. Αυτό που είναι σίγουρο είναι πως δεν έχουν κάνει κάποια πατάτα του τύπου σενταγκε (όπου πατάτα ο ήχος και η προσέγγιση του, όχι οι συνθέσεις) ή Λούλου (σόρρυ, δεν μπορώ να το ακούσω) . Θα δείξει, λίγο έμεινε.
6 Likes
Count me in, ειδοποιός διαφορα είναι όμως πως το HTSD είναι καλύτερο opener για μένα (γιατί είναι ένα σύντομο θρας κομμάτι) - αν και συγκρίσιμο θα ήταν με το Lux (που και πάλι υπερέχει IMHO).
2 Likes
Καλά ναι… το Lux είναι αδύναμο μπροστά στο Hardwired
Απλά για opener εγώ θέλω αργόσυρτα πράγματα (ανάποδες κιθάρες blackened, that was just your life, κιθαρίτσες battery, fight fire with fire 
)
1 Like
Απλά γνωρίζουμε ότι το Hardwired έχει δουλέψει εξαιρετικά και ως opener στις συναυλίες τους. Για να δούμε πως θα τα πάει το 72 Seasons.
3 Likes
Μια ακόμα κριτική, αν και δεν λέει πάρα πολλά.
Κρατάω τα ενθαρρυντικά λόγια για το αντίστοιχο Sad But True του δίσκου, τα καλά λόγια για δύο ακόμα τραγούδια τα οποία δεν ακούγονται σαν κάτι που έχουν παίξει ποτέ στο παρελθόν οι Metallica (πάντοτε θετικό αυτό), και φυσικά για το Inamorata, το οποίο είναι και το πρώτο τραγούδι που θα βάλω να παίξει όταν βγει ο δίσκος προσωπικά.
Άντε να δούμε μήπως μερικά από τα τραγούδια που δεν έχουμε ακούσει ως τώρα μπορούν να βελτιώσουν την κατάσταση, η οποία είναι απογοητευτική ως τώρα για μένα. Αν ο δίσκος έχει 3-4 τραγούδια που γουστάρω πολύ, θα είμαι σχετικά ικανοποιημένος.
3 Likes
Σε μία κριτική διαβάζω ακριβώς αυτό που λέω τόσα χρόνια:
What we can regret, on the other hand, is that the group is not really supervised by a producer, an outside ear capable of guiding it a little more in its choices. Ok, there is a theme, a common thread that the musicians pull through the songs, but no real direction, which can make the album quite confusing
και η κατακλείδα από το γερμανικό Rock Hard μας λέει αυτά που υποψιαζόμαστε:
Conclusion: To make a final judgment about such a complex album after just one listen is actually an impossibility. Nevertheless, an attempt at a first classification should be made at this point. “72 Seasons” is not an easy listening experience and leaves mixed feelings. Above all, something that was already suspected in advance comes true: With 77 minutes of playing time, the new METALLICA disc is definitely too long and often gets lost in the same mid-tempo, even within the individual songs. Also, few tracks achieve the kind of hit quality that the band previously achieved on the first half of “Hardwired… To Self-Destruct”. This is especially noticeable in the choruses. In return, the album reveals an extraordinary emotional depth, ingenious riffs without end and one of James Hetfield’s strongest vocal performances in the band’s recent history. It will be interesting to see whether “72 Seasons” will be immortalized as a total work of art in a few weeks, months and years.
2 Likes
Lee Jeffries
20 ώρ. ·
James Hetfield. Metallica! Commissioned work.
October. Last year. I see a call on my phone. New York. “Who the hell is calling me from New York”? I thought. I didn’t answer. Within a minute, I had an email from Metallica Within a week I was on a plane to LA and San Francisco! 
My work was embraced. The whole team believed in me… and what I do, even though, at times, I didn’t think I could pull this off! I was supposed to photograph Metallica FFS!!! BUT, every step of the way, they worked with me. They offered encouragement and love. We walked the streets near Tenderloin, a place I knew… and was comfortable in. We looked for beautiful light. We created portraits, the likes of which the band had never, ever, commissioned. We created something intimate and introspective, which is what 72 Seasons seeks to be! We created art.
The schedule was brutal… but the experience taught me so much… about me! I could do this! I could handle it! I came home rejuvenated as an artist. I came home grateful for every member of the Metallica team who went above and beyond to make this work. I came back eternally grateful to Lars, James, Rob & Kirk for being soooooo cool and taking a leap of faith! I came home a metal head too! Inspired by the genius of 4 legends!
…I also came home and made a promise to always answer my phone 
…
#PapaHet #jameshetfield #metallica #72seasons #buythealbum #leejeffriesportraits
The Metallica shoot was entirely shot with my Leica SL2 & the APO-Summicron-SL 28 f/2 ASPH lens.
Special and extra thanks on this mission to @brettmurrayphotography who, on one of the days drove, over night, from LA to San Fran to help me the next day on a shoot with Lars father (images to come soon) and to @photosbyjeffyeager who as well as being a great photographer, assumed the role of consummate Fixxxer! Finally, Brie & Renata from HQ! You nailed everything! 
edit: μολις είδα την είχε ποστάρει και ο Quintom παραπάνω
6 Likes
Δεν υπάρχει παραγωγός μεγαλύτερος από τους Metallica.
Πριν 15 χρόνια που “δούλεψαν” με έναν αντίστοιχου βελινεκούς , είχαμε μέτρια αποτελέσματα.
Για μένα υπάρχουν 2 δρόμοι για να ξεκλειδώσουν έστω και στα γεράματα.
Είτε να έχουν κάποιο συγκεκριμένο στόχο ο Lars και ο James , είτε να δουλέψουν με έναν παραγωγό που δεν έχει κάνει rock και metal δουλείες ώστε να σκέφτεται out of the box.
6 Likes
groupie? 15 χρονων κοριτσακι? super κατερινα?
Συνέντευξη Λαρς και μίνι review
Musically, the album is almost an overview of the band’s 42-year career. The title track, “Shadows Follow” and “Too Far Gone?” revive the frenetic thrash of Metallica’s early days; “You Must Burn!” sounds like something that could’ve been on the Black Album; “Sleepwalk My Life Away” and “Chasing Light” boast rock grooves that split the difference between the Load /Reload era and something their friends in Corrosion of Conformity might write. Meanwhile, lead single “Lux Æterna” seems like a tribute to Diamond Head, the New Wave of British Heavy Metal band that provided some of Metallica’s earliest inspiration. And 11-minute closer “Inamorata” somehow manages to invoke both Kyuss and Metallica’s towering 1986 instrumental “Orion.”
Btw, διάβασα και μερικές κριτικές από Γερμανικό και Ιταλικό τύπο, αλλά με το translate μπορεί να χάνονται στη μετάφραση. Η αίσθηση που μου δίνουν είναι πως είναι πιο δύσκολος και λιγότερο radio friendly δίσκος, πιο πολύπλοκες συνθέσεις και λιγότερα μελωδικά break. Οι βαθμολογίες είναι ελαφρώς καλύτερες των αντίστοιχων του HTSD, αλλά πιθανολογώ ότι ειναι λόγο του ότι έχει λιγότερα filler και είναι πιο compact σαν συνολικό αποτέλεσμα. Πέραν των δυο τελευταίων κομματιών δεν έχω δει σχόλια σαν αυτά που διαβαζα για το Spit λ.χ. ενώ ένα review έλεγε ακριβώς για το αδύναμο δεύτερο CD του HTSD
7 Likes
Πώς γενεν αυτό όταν το 72 Seasons έχει ήδη 3 φιλλερακια (!)
Πάντως με βάση την αποπανω κριτική, μάλλον τα αγαπημένα μου τραγούδια θα είναι τα Sleepwalk, You Must Burn, Chasing Light και Inamorata.
1 Like