Δεν λες την άποψη σου όταν επαναλαμβάνεις το κράξιμο μαν
Τιμιότητατο θεωρώ το 72 season με εξέπληξε ευχάριστα μπορώ να πω. Όμως το Dm το έχω σε μεγάλη εκτίμηση πλέον 
.
8 Likes
ΟΛΟΙ οι δεινόσαυροι κάνουν κόπι πέιστ τον εαυτό τους.
Σιδηρά παρθένος, Νο 1. Αβάσταχτο.
Μετάλλικες, γιατί όχι; Δυσβάσταχτο, αλλά προκρίνεται.
Για αυτό το λόγο, ο γέροντας προτιμάει Overkill.
Για τους Μετάλλικες θα τοποθετηθώ εντός ολίγου.
2 Likes
Κανενα κραξιμο, αν θες συζηταμε την δομη και το στιχουργικο περιεχομενο του one και του the day σε εναν δισκο που θελανε να μοιαζει με το justice.
Όταν σε ολα τα ποστ ο σκοπός σου είναι να χλευάζεις τους Metallica τότε είναι κράξιμο. Και το κάνεις σε επανάληψη. Όσο για το τραγούδι μοιάζει δεν μοιάζει δεν ενδιαφέρει και πολυ, παραμένει ένα από τα καλύτερα τους τραγούδια.
Δεν κραζω τους metallica αλλα ασ μην το συζητησουμε…
Ναι όντως δεν νομίζω να βγει άκρη
1 Like
Ως παλιος φαν των Metallica απο τα early '90s ,ισως και θεωρουμαστε κλασικοι χατζημεταλλαδες η γενιά μας, η συγκριση με το ένδοξο παρελθον έρχεται μοιραια όταν μαλίστα το έχεις ζήσει και νιωσει και δεν ήσουν έφηβος στις κυκλοφορίες των DM, St Anger κτλ.
Ο συγκρατημενος ενθουσιασμός μου με την 1η κυκλοφορια του Lux aeterna μειωνόταν κάθε φορά που έβγαινε ένα νεο single του δισκου. Πραγματικά , με χρονική σειρά, καθε νεο single ηταν χειρότερο του προηγουμένου!!
Κατά την ταπεινή μου άποψη, ειναι ενας δισκός που δεν θα μεινει στην ιστορια και πολυ αμφιβάλω εαν θα περιλαμβάνει κάποιο απο τα κομμάτα του ενα best of του γκρουπ…
Γραφουν κάποιοι ότι θέλει τον χρόνο του και αρκετα ακουσματα , όμως αν σκεφτουμε καλά , σχεδόν πάντα ενας δίσκος σε κερδίζει με το πρωτο άκουσμα και εμενα προσωπίκά δεν με κέρδισε καθολου. Aντιθέτως αυτό έκανε το ΗTSD το οποίο όπως έχω ξαναγράψει παλαιότερα, με κόλλησε στον τοιχο χωρις να το περιμένω (ημουν σίγουρος ότι θα έβγαζαν μαλακία μετα τις πατάτες της περιοδου Load-DMagnetic…).
Γενικά το 72s μου δινει μια εντυπωση επανάληψης, αναμασήματος και “ζορίσματος” ωστε να βγει κατι σωνει και καλά επιθετικό και cool, δεν με πείθει όμως…Μοναδικές συμπαθητικές (αλλα ως εκει…) στιγμες ειναι το Lux και το Chasing light (οπου διαφοροποιειται πολύ ευχάριστα με το refrain !!!)
Παρατηρώ στις κριτικες εδω αλλα και γενικότερα ότι το κοινό που θεωρουσε καλές κυκλοφορίες τα load/reload εχει υποδεχθεί θετικά και το 72s. Δυστυχως ή ευτυχως, δεν ανηκω σ αυτούς, περί ορέξεως όμως… σπανακοτυρόπιτα 
3 Likes
Πώς μου είχε ξεφύγει το Too Far Gone?
Κομματάρα!
8 Likes
Για πες μας ειναι καλυτερο σπο το reload τελικα;
Ποιος γραφει παπαριτσες τελικα;
Αν συνεχίζει και το πιστεύει τι ζόρι τραβάς;
Μου αρέσει πάντως που φτάσαμε 2023 για να αναγνωριστεί το RELOAD
Είμαι σίγουρος ότι το 1997 ήσουν από τους ενθουσιασμένους με το δίσκο και δεν έκραζες
Καλά κάποιοι έχουν μπροστά τους πολύ δρόμο μέχρι να το καταλάβουν… Ενώ άλλοι ούτε καν πρόκειται 
Τραβαω πολυ μεγαλο ζορι
72 seasons: κάτι πάει να κάνει η εισαγωγή, αλλά κόβεται απότομα. Skip.
Shadows follow: κάτι πάει να κάνει το refrain με τη μελωδία του, αλλά όχι κάτι το τρομερό. Το (λίγο κοινότοπο, αλλά ευχάριστο στ’ αυτιά) break με το “Through the never” vibe επίσης δεν μπορεί να με αποτρέψει από το skip.
Screaming suicide: ωραίο riff στο couplet. Μ’ αρέσει και η απότομη (και ολοκληρωτική) αλλαγή της μελωδίας και του ρυθμού στο pre-chorus. Τίποτε άλλο, όμως -δε βρίσκω νόημα να προχωρήσω μετά το ενάμιση λεπτό.
Sleepwalk my life away: γενικά ύπνος μέχρι να μπει το riff του refrain που έχει ένα πιο σκοτεινό vibe του γούστου μου. Άλλο ένα καλό riff για headbaning μετά το solo, αλλά ως εκεί. Τουλάχιστον όσο προχωράει το album, προοδευτικά βελτιώνεται, βρίσκω περισσότερες καλές στιγμές (διάσπαρτες πάντα).
You must burn!: holy shit, επιτέλους ένα ολοκληρωμένο καλό κομμάτι! Όμορφα “Sad but true” vibes, ωραία μελωδία στο refrain, “Reload”-άδικη, «σερνόμενη» φωνητική μελωδία πάνω από το a-la Candlemass break, αλλά το κυριότερο: τι RIFF-ΑΡΑ μπαίνει αμέσως μετά; Καιρό είχα να το πω αυτό για riff των Metallica. Όλη «μαγκιά» πάντως είναι το slide που κάνει το μπάσο από πίσω. Γενικά το μοναδικό κομμάτι μέχρι τώρα που με κρατά σ’ εγρήγορση απ’ την αρχή μέχρι το τέλος.
Lux aeterna: skip χωρίς να έχει κάτι το κακό απαραίτητο -απλά είναι ο ορισμός του αδιάφορου, filler κομματιού.
Crown of barbed wire: τους πάει αυτό το πιο «αργόσυρτο» και «σκοτεινό» riffing, αλλά δεν μπορώ να πω ότι βαράει και καμιά κορυφή. Βρίσκεται συνεχώς στο μεταίχμιο του ν’ αποτελεί ένα αρκετά generic κομμάτι.
Chasing light: holy shit (ξανά)! Τι γαμάτο riff είναι αυτό που μπαίνει μετά την αδιάφορη εισαγωγή; Πραγματικά γοητευτικά «κακιασμένο», ξεφεύγει κατά πολύ από τις δοκιμασμένες συνταγές των Metallica, θα μπορούσε να ήταν των Killing Joke π.χ. Κρίμα που μετά απ’ αυτό μόνο το couplet διατηρεί ένα ενδιαφέρον.
If darkness had a son: το riff του δανείζεται κάτι από την «τσαχπινιά» του riff του “You must burn!" και ΤΡΕΛΟ couplet που θα χωρούσε σε κάποιο κομμάτι του “Reload”. Γιατί, ρε γαμώτο, δεν παίζουν περισσότερο έτσι; Γενικά κι αυτό ακούγεται πολύ ευχάριστα καθ’ όλα τη διάρκειά του.
Too far gone?: πω-πω, βαρεμάρα μέχρι να μπει το refrain και οι δισολίες.
Room of mirrors: ομολογουμένως, το σημείο με τις lead κιθάρες στο τέλος του κομματιού θα μπορούσε να ήταν και iconic αν βρισκόταν κάπου στο “Ride the lightning” ξέρω ‘γώ. Αλλά λίγα δευτερόλεπτα δε σώζουν ολόκληρο κομμάτι.
Inamorata: παιδιά, αυτές τις συγκρίσεις με το “Fixxxer” μην τις κάνετε, θα τις διαβάσει κανένας κοντός και θα το πάρει πάνω του… ΟΚ, ξεχωρίζει λόγω των αργών ρυθμών, λόγω ενός πολύ μελωδικού και όμορφου refrain και μιας γενικότερης προσπάθειας να δημιουργηθεί ένα «επικό» κομμάτι που δε θα χαρακτηρίζεται από μονοτονία εναλλάσσοντας τις δυναμικές του, αλλά δεν μπορώ να πω ότι με άγγιξε σε τόσο έντονο βαθμό όσο άλλους. Πολύ ευχάριστο άκουσμα φυσικά, από τις καλές στιγμές του album.
Εν κατακλείδι: «διορθώθηκαν» κατά πολύ δύο πράγματα που μ’ ενοχλούσαν σε μεγάλο βαθμό στους ύστερους Metallica: από τη μία ο ρόλος του Hammett, και από την άλλη (και πολύ πιο κύρια) η φωνητική δουλειά του James. Ήδη από το προηγούμενο είχα εντοπίσει κάποιες καλές αναλαμπές, αλλά εδώ μου φάνηκαν πολύ περισσότερα τα σημεία που είχαν πραγματικά ενδιαφέρουσες φωνητικές μελωδίες -δηλαδή από αυτές που πατάνε πάνω στο riff κι απλά το εξαφανίζουν, γίνονται ο πρωταγωνιστής. Αυτό με κάνει να θέλω ν’ ακούω κάποια κομμάτια ξανά και ξανά.
Από την άλλη, για άλλη μία φορά θα ομολογήσω ότι αυτό που με αποθαρρύνει (ξανά) από το να απολαύσω έναν Metallica δίσκο στην ολότητά του, είναι η πραγματική ανικανότητά τους να δομήσουν ολόκληρα ενδιαφέροντα κομμάτια. Δηλαδή πραγματικά ακούω το album και, με την εξαίρεση 2-3 κομματιών, απλά βρίσκω μεμονωμένες καλές στιγμές: ένα καλό couplet εδώ, ένα δυνατό refrain εκεί, ένα ωραίο lead αλλού κλπ. Αλλά μου φαίνεται ότι οι τύποι έχουν χάσει κάθε ικανότητα στο να διακρίνουν τι αποτελεί ένα καλό riff και τι όχι, δηλαδή για τα δικά μου γούστα απορώ με κάποια (συνεχόμενα κιόλας) θέματα που είναι ο ορισμός των generic riffs, riffs ερασιτεχνικής μπάντας που ένας έφηβος Hetfield δε θα τα ‘βαζε καν στο “Kill ‘em all” ξέρω ΄γώ… Και κανένα μέτρο στις διάρκειες, καμία ικανότητα στις συνδέσεις του ενός θέματος με το άλλο. Το τελευταίο κάνει μπαμ: είναι λες και δεν ξέρουν πώς να «πάνε» από το ένα θέμα στο επόμενο και χρησιμοποιούν αυτό το «κόλπο» με τα «μακρά» τελειώματα κάθε φράσης επαναλαμβάνοντας τις τελευταίες νότες της (δεν μπορώ να το περιγράψω καλύτερα).
Τέλος πάντων, το δεύτερο μισό μου φάνηκε μακράν πολύ πιο ενδιαφέρον από το πρώτο κι αν ήταν όλες οι διάρκειες στο μισό (τουλάχιστον) και έλειπε και μία ποσότητα άχρηστων riffs ή «φωναχτών», τεμπέλικων φωνητικών γραμμών, θα μιλούσα για ένα πολύ καλό album. Τώρα, δυστυχώς, δεν ξεπερνάει τα γνωστά μέτρια standards του συγκροτήματος, αν και βάζω ένα σημαντικό αστερίσκο: βρήκα κάμποσες μελωδίες που στα δικά μου αυτιά ακούγονται αρκετά «καινοτόμες» για Metallica (πιο σκοτεινές/«μοχθηρές» απ’ ό,τι μας έχουν συνηθίσει) και μακάρι να το εξερευνήσουν περισσότερο αυτό στο μέλλον, θα πάει μπροστά αυτό το συγκρότημα πιστεύω!
4 Likes
Όταν η Sally Menke, lifetime editor του QT, απεβίωσε το 2010, μαζί της χάθηκε και το χαλινάρι που συγκρατούσε την αμετροέπεια του ανδρός. Και αν η απουσία της δεν έγινε πολύ αισθητή στο flow της αμέσως επόμενης ταινίας του (Django, 2012), στους Hateful Eight κυρίως (2015) αλλά και στο Once Upon a Time in Hollywood (2019) έβγαζε μάτια!
Ε, ο Bob ο Rock, η Sally των Metallica δηλαδή, λείπει σε καταλυτικό βαθμό. Γιατί imho, ο Greg είναι μεν εξωγήινος engineer αλλά το βρωμικο part της δουλειάς του παραγωγού, εκ του αποτελέσματος, δεν το έχει.
4 Likes
Εκπληκτική ανάλυση 
!! Δεν έχω δει ούτε μέχρι τα μισά του βίντεο και έρχομαι να το ποστάρω. Δεν μιλάει μόνο για το 72 Seasons αλλά κάνει συγκρίσεις και με τους δίσκους των Metallica στη μετά Black Album εποχή και με τα τελευταία άλμπουμ των Megadeth.
By the way τα παραπάνω δεν σημαίνουν ότι συμφωνώ σε όλα όσα λέει.
Αυτό να το βάζεις και όταν μας ενημερώνεις για τις δηλώσεις Βελόπουλου.
Συμφωνώ με Βελόπουλο ότι το 40% που ψήφισαν ΝΔ είναι πρόβατα. Φαντάζομαι ότι συμφωνείς κι εσύ με Βελόπουλο ότι σήμερα είναι Παρασκευή.
Δεν συμφωνώ σε πάρα πολλά άλλα με Βελόπουλο και για αυτό δεν τον ψηφίζω. Τόσο απλό.
Ψοφιο το τοπικ ε? Αναρωτιέμαι γιατί (!)
Ο κόσμος στο λαηβ δεν νοιάζεται και πολύ για τα καινούρια πάντως. Ξενερωτικο αρκετά