Αρχισαμε, η γνωστη γκρινια, οι γνωστοι υπερβολικα ενθουσωδεις κ.λ.π. Τουλαχιστον γραφετε/συνεχιστε να γραφετε επιχειρηματα αμφοτεροι για να εχει ενα ενδιαφερον, ειδαλλως κατανταει γελοιο απο ενα σημειο και μετα.
Παντως νιωθω οτι και στις 2 “κατηγοριες” υπαρχουν ατομα που και χωρις να ακουγαν τον δισκο τα ιδια θα ελεγαν. Ποτε θα καταλαβουν μερικοι οτι ενας δισκος ΔΕΝ κρινεται σωστα με 4-5 ακροασεις ή μεσα σε μια μερα, ηθελα να 'ξερα.
Δρυιδη, ωραια ποστς.
Επίσης θα προτιμούσα αντί να κάνετε όλοι εξυπνακίστικες ρητορικές ερωτήσεις σχετικά με το άτομο μου ευελπιστώντας να πώ καμμιά μπαρούφα για να γελάτε, να διαβάσετε τη κριτική μου και να μου πείτε με πια φράση διαφωνήσατε και γιατί. Πισ΄τευω οτι πέρα απο τα σημέια που λέω οτι δεν μου έιπε τίποτα, η κριτική μου είναι σχεδόν αντικειμενική απο περιγραφικής άποψης
δε λεω ο καθενας μπορει να λεει τη γνωμη του ελευθερα,αλλα μου “μυριζει” πολυ truιλα στην ατμοσφαιρα…απο καποιους!!!τεσπα εμενα μου αρεσει το death magnetic και εχει αρκετα κομματια που σου μενουν τα riff τους,που για μενα ειναι μεγαλη υποθεση αυτο!!περισσοτερα μετα απο περισσοτερες ακροασεις.
ζητώ συγγνώμη δε θα ξαναείμαι τρού ποτέ για να νιώθετε πιο ευχάριστα όταν μιλάτε μαζί μου.
“εβριζα το σταγκερ και πιο πριν το ρι-λοουντ, και αυτο ειναι 64 φορες χειροτερο και απτα 2 μαζι…”
Μήπως όντως δεν άκουσες τον σωστό δίσκο;:-k
Ρε παιδία, ακούστε τον καινούργιο δίσκο χωρίς να σκέφτεστε τα παλιά. Χτυπηθήτε μαζί του, που είπε και ο άλλος. Και ο χρόνος θα δείξει πόσο καλό είναι. Με αυτή τη λογική και επιπέδου master of puppets να ήταν ο δίσκος πάλι θα τον θάβατε. Δεν παθαίνουν τίποτα τα αριστουργήματα του παρελθόντος, ας ξεκολίσουμε και λίγο. Κομματάρα π.χ. το one δεν λέω, αλλά αν δεν του έδινα τόσες ώρες από τη ζωή μου και δεν του άφηνα τα δικά μου συναισθήματα πάνω του, δεν θα μου "μίλαγε¨τόσο σήμερα και ούτε θα το θεωρούσα κλασικό. Το ίδιο ισχύει και για Unforgiven 3 π.χ. Και ας απομυθοποιήσουμε και λίγο το παρελθόν, δεν λέω κλασικό το and justice, αλλά αυτό π.χ. δεν περιέχει riffs που παιζόντουσαν στο metal εκείνη την εποχή; H’ έχει μόνο κομματαρες; Η’ δεν έχει κάποια προβλήματα στη δομή του και κάποια βαρετά κομμάτια (π.χ. shortest straw); Συμπέρασμα, μην αναλώνουμε τη συζήτηση σε συγκρίσεις με το παρεθόν, το χάσαμε το νόημα.
τι σε κανει να πιστευεις οτι αναφερομαι στο προσωπο σου??εχουν γινει αλλα 2469 posts εδω μεσα…τελος παντων δεν εχει νοημα η συζητηση…σε αλλον θα αρεσει πολυ,σε αλλον περισσοτερο και σε αλλον καθολου το καινουριο αλμπουμ γουστα ειναι αυτα!!
εσένα τι σε κάνει να πιστέυεις οτι αναφέρομαι στο δικό σου προσωπο?:lol:#-o
κτσε ρε σοφι…
δεν ειναι γκρινια ειναι η γαμημενη η γνωμη μου…θες επιχειρηματα???
η φωνη του τζειμς ειναι εντελως χαλια…οπως και στο σταγκερ πανω κατω…τουλαχιστον στο load/reload ειχε και τη γνωστη χροια του…τωρα το’χει χασει εντελως…
τα ριφακια, σκατα μια απ’τα ιδια ειναι…ευπεπτα γκρουτσου γκρουτσου all over the place…
μπασο, οκ…απλα acceptable…
στιχο δεν εχω κατσει να φιλοσοφησω ακομα, αλλα αν δεν ακουγεται η μουσικη τι να το κανεις…
το μονο που το σωζει ειναι η δεδομενη καυλα του Lars που οντως ακουγεται οπως τον παλιο καλο καιρο…
δεν ξερω για τα αλλα ατομα, εγω για παρτυ μου μιλαω (γραφω μαλλον).
και 300 φορες να το ακουσω, παλι τα ιδια θα ειναι στ’αυτια μου…οπως ελεγε και η διαφημηση, ξερω να ξεχωριζω το καλο λαδι…κι’αυτο στη γευση μου ειναι σπορελαιο β διαλογης…
τωρα αν εσενα σ’αρεσει εμενα μου φτανει και μου περισευει…
Τουλάχιστον ας συμφωνήσουμε όλοι ότι είναι καλύτερο από το St.Anger.#-o:lol:
ισως αν διαβαζες το ποστ σου να εβλεπες οτι εγω ανεφερα κατι για τρουιλα!!!αλλα μαλλον γραφεις απλα για να γραφεις…#-o
Γιατι δε μας λες εσυ τι ακριβως σου θυμιζουν απο την ιστορια της μουσικης για να τεκμηριώσεις την αποψη σου?Οπως επισης να μας πεις τι ακριβως θα ηθελες να γραψουν οι μεταλλικα,που να ικανοποιουν εσενα και παραλληλα να ειναι και παρθενο.Εγω ξερω πως οταν κυκλοφορησαν το Load/Reload.S/M και τα λοιπα που ηταν και παρθενα ολοι τους κατηγορουσαν.Τωρα θα τους κατηγορησουμε κα για πισογυρισμα?Πες μας απλα τι δε σαρεσει και δε σου κολλαει καλα για να δουμε αν διαφωνουμε ή συμφωνουμε καπου.Τον οραματισμο αυτον δε μπορεις να τον κρατησεις 30 χρονια και παραλληλα να παρουσιαζεις παντα κατι καινουριο που να μη σου θυμιζει την ιστορια της μουσικης.Τι καινουριο δλδ θα περιμενες απο Ac/Dc και Motrhead,εκει γιατι δε λες τπτ?Αν ειναι να εχεις μια αποψη τοτε αυτη να ισχυει για ολους και οχι για μεμονωμενες περιπτωσεις!
Ρε ξερετε ποιο ειναι το θεμα. Οτι ολοι εσεις που κραζετε τον δισκο σαν μην αξιζει δεκαρα, αν το εβγαζε οποιοδηποτε αλλο συγκροτημα θα λεγατε καλα λογια ή εστω οχι τοσο σκατα οσο το παρουσιαζουν μερικοι. Απλα δεν μπορει να σηκωσει τοσο ευκολα τα κιλα του ονοματος Μεταλλικα.
Λοιπον ας πω και εγω τη γνωμη μου μετα απο 3 ακουσματα του αλμπουμ…
Καταρχας να ξεσκαρταρω…Τα All Nightmare Long , My Apocalypse & Broken, Beat And Scarred δεν μπορω να τα ακουσω με τιποτα…Μαλλον ηταν οι πρωτες και τελευταιες φορες που μπηκαν σε λιστα μου…
Συνεχιζω με τα καλα νεα…Το αλμπουμ εχει 2 κομματαρες και ενα ΕΠΟΣ για μενα…Οι κομματαρες ειναι το The End Of The Line & The Day That Never Comes…Πραγματικα απιστευτα κομματια…Τα ακουω ανετα απειρες φορες και μακρι να τα παιξουν και στο live της περιοδειας…Το ΕΠΟΣ ειναι το That Was Just Your Life…Τι απιστευτο κομματι ειναι αυτο…???..Πραγματικα με ενθουσιασε…Τρελαθηκα…Και ειναι και αυτο που ακουω τωρα που γραφονται αυτες οι γραμμες…Αυτο δεν θελω απλως…Απαιτω να το δω live…
Τωρα…Το Cyanide κινουταν στην μετριοτητα απο την αρχη που το ακουσα και εκει παραμενει…
Το The Judas Kiss ειναι ωραιο κομματακι με τελειο ρεφραιν…Πολυ καλο…Το ρεφραιν ειδικα σου μενει στο μυαλο…
Και για το τελος αφηνω τα Unforgiven ΙΙΙ & Suicide & Redemption…
Το Unforgiven III δεν ειναι σε καμια περιπτωση σαν το Ι και το ΙΙ…Κατωτερο απο αυτα για Unforgiven παντα…Θα συμφωνησω με τον Druide παραπανω πως αν ηταν με αλλο τιτλο θα ηταν ενα πολυ καλο κομματι…Αλλα στο στυλ του ασυγχωρητου δεν ειναι με την καμια και δεν μπορει να σταθει στα ισα με τους προκατοχους του…
Τωρα το Suicide & Redemption ειναι το ορχησρικο του δισκου…Συμπαθητικο ειναι αλλα δεν φτανει σε καμια περιπτωση το The Call Of Ktulu ποσο μαλλον το Orion που ειναι στο ιδιο στυλ…Καλη προσπαθεια dudes αλλα τζιφος…
Συμπερασματικα το αλμπουμ ειναι καλο…
Σιγουρα δεν στεκεται στα 5 πρωτα αλλα δειχνει οτι οι Metallica ειναι ακομα στο προσκυνιο…Τους χτυπα ενα καμπανακι εμπνευσης αλλα αν συνυπολογισει κανεις οτι προηγηθηκε το St.Anger τοτε εχουν κανει βηματα μπροστα και οχι πισω…
Μα γι’αυτο ειπα να χρησιμοποιουμε επιχειρηματα γιατι κι η γιαγια μου μπορει να γραψει “ΔΙΣΚΑΡΑ” ή “ΜΑΠΑ”.
Η φωνη του Τζεημς οντως κι εμενα με απογοητευσε αρκετα. Ακομα και στο St.Anger μου ακουγοταν εμφανως καλυτερη, σαν να τραγουδαγε με καποια @@, οπως παλια.
Τα ριφφακια δεν ειναι οτι καλυτερο εχει γραφτει eva αλλα προσωπικα με κερδισαν σχεδον ολα.
Κι απο στιχο ουτε εγω εχω δωσει την δεουσα σημασια αλλα τουλαχιστον Unforgiven και The day that never comes ειναι πολυ καλα.
Οσο για τις ακροασεις διαφωνω. Θελει λιωσιμο και χρονο ενας δισκος. Εγω μετα απο 1 χρονο θα κανω quote τον εαυτο μου και θα διαφωνω σε σημεια.
Παντως δεν αναφερομουν σε σενα συγκεκριμενα, ουτε καν στο συγκεκριμενο δισκο. Απλα καθε φορα, μετα απο καθε μεγαλη κυκλοφορια ή συναυλια εχουμε ντεζαβου στα αντιστοιχα τοπικς.
κατσε ρε μαστορα…
περι ορεξεως κολοκυθοπιτα…
τι σε κοβει αν εμενα (η οποιονδηποτε αλλο) δεν μου αρεσει ο δισκος…
η αν μου αρεσει…
δεν εχει να κανει αν ειναι μεταλλικα η ατσαλικα η τα παιδια απ’την πατρα…
αν δε σ’αρεσει, δε σ’αρεσει…τελειωσε…τι ψαχνεις …
τα ιδια πρεπει να λεμε σε καθε thread για καθε δισκο ???
αν σ’αρεσει εσενα, μπραβο σου…καλη ακροαση και καλο χτυπημα, εγω παω πασο…
+1.000.000.000
original1924 ειρωνικά το είπα γιατί σε αμέσως προηγούμενο ποστ μου λέω οτι ο καθένας λεει τη γνώμη του κλπ κλπ και μετά εσυ έιπες οτι νταξ να λεέι ο καθένας την άποψη του αλλά μυρίζει πολυ τρουίλα στην ατμόσφαιρα. Δηλαδή δε το λεγες καθόλου για μένα ? αν είναι έτσι σόρρυ,σβήστε τα πόστ μου. απλά εδω μ΄λεσα βλέπω κάποιοι δεν τη λένε σε κάποιον ονομαστικά αλλά το υπονοούν τόσο φανερά που μου φαίνεται ψιλοηλίθιο να μου λένε μετά οτι δε το λεγαν σε αυτόν και να υπεκφευγουν για κάποιο άγνωστο λόγο…
πάντως μη βάζουμε τους AC/DC ,MOTORHEAD κλπ στο ίδο σακί, άλλο τα αχλάδια κιάλλo οι μπριζόλες. οι μέν ε΄ναι φημισμένοι για το σταθερό τους ήχο ενώ οι μετάλλικα για τις"καινοτομίες" τους. ΤΟ συγκεκριμένο δίσκο θα τον έλεγα αντίστοιχης έμπνευσης με το Reinventing the steel των pantera που ταν συλλογή ρίφφ και βαρετός.
Επίσης στυλάκι thrash’n’roll εμένα δε μου λέει τίποτα, και ακόμα κιαπο άλλο συγκροτημα να κυκλοφορούσε θα έλεγα για δές ένα ακόμα αδιάφορο σχήμα με κούλ ριφάκια 90’ς …
Και η μεγάλη στιγμή έφτασε! Το νέο album των Metallica είναι εδώ και η αλήθεια είναι ότι δύσκολα θα το ακούσει κάποιος χωρίς προκατάληψη με όσα έχουν προηγηθεί και κυρίως με το ανεκδιήγητο “St.Anger”. Κυρίως όλοι θα σπεύσουν να δικαιώσουν εαυτούς είτε πίστευαν πριν ακούσουν τον δίσκο ότι θα είναι γαμάτος, είτε ότι θα είναι πατάτα. Κοινώς όλοι είναι έτοιμοι να κράξουν. Κυρίως όλοι εκείνοι οι μεταλλοπατέρες που περιμένουν να θάψουν την κάθε κυκλοφορία ενός μεγάλου συγκροτήματος με περισσή ευκολία, αχαριστία και έλλειψη σεβασμού. Εντάξει δεν χρειάζεται να πούμε για την ιστορία των Metallica στην μουσική γενικότερα, ούτε για το τι προσέφεραν στο thrash στην δεκαετία του '80, ή κυκλοφορώντας δισκάρες όπως το “Βlack Album” και το “Load” στα '90s όταν χαμήλωσαν τις ταχύτητες και έγιναν πιο rock και mainstream. Μετά από το κακό διάλειμμα με τα “Reload” και κυρίως με το “St.Anger” οι Metallica φαίνεται πως μπορούν να ξαναβρούν τον χαμένο εαυτό τους.
Πριν περάσουμε σε παρουσίαση κάθε κομματιού χωριστά, να πούμε ότι η ακρόαση του δίσκου φέρνει στο μυαλό κάτι μεταξύ του “…Αnd Justice for All” στο ότι είναι κυρίως thrash και “Load” στις πιο ροκάδικες στιγμές του και στο στυλ του.Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν δανείζεται στοιχεία απ’ το “Black Album” και το “Master of Puppets”. Επίσης ότι οι 7 από τις 10 συνθέσεις διαρκούν πάνω από 7 λεπτά και σε αρκετές απ’ αυτές η μπάντα ακούγεται σαν να τζαμάρει σε ορισμένα σημεία. Ο Ulrich φαίνεται να έχει δέσει πιο πολύ με τον Trujilo, o Ηammet συνεχίζει να σπέρνει riffs και ο Hetfield ακούγεται αγριεμένος όπως παλιά, αλλά τραγουδάει και όπως στο “Load” ή απλά βρυχάται. Πάντως βγάζει κάτι από την (καλώς εννοούμενη) αφέλεια και την άγνοια κινδύνου των πρώτων ημερών του group, αν και ξεκάθαρα φαίνεται να έχει χάσει την φόρμα του λόγω ηλικίας. Ένσταση στην παραγωγή που μοιάζει παλιομοδίτικη, τέλοσπάντων μπορεί να έγινε και επίτηδες αυτό.
Το “That Was Just Your Life” είναι ένα πολύ καλό άνοιγμα του δίσκου, τσαμπουκαλίδικο και thrashy με το riffing να έχει ατμόσφαιρα ‘80’s. Το “Τhe End of the Line” ξεκινά με ένα rock riff για να δώσει την σκυτάλη σε διπλή κιθαριστική επίθεση από Hetfield και Hammet ενώ στην μέση έχει και ένα wah-wah solo, πριν απ’ το τέλος οι ρυθμοί πέφτουν και ο James τραγουδά αλα “Load” για να μπει δυναμικά ξανά το refrain. Το “Βroken, Beat & Scarred” που ακολουθεί συνεχίχει στους thrash ρυθμούς των προηγούμενων αλλά υπάρχει ένα southern feeling. Το “The Day that never comes” είναι μια μπαλαντοειδής σύνθεση που θυμίζει κάτι ανάμεσα σε “One” και “Fade to Black”, προσωπικά την θεωρώ από τα μέτρια σημεία του δίσκου, αλλά τουλάχιστον έγραψαν μία μετά από χρόνια. Το “All Nightmare Long” αρχίζει σαν το “Enter Sandman” και μετά χώνει! Αυτό το κομμάτι είναι σίγουρα από τα καλύτερα του δίσκου. Το refrain πορώνει άσχημα! Το “Cyanide” ένα ακόμη thrash τραγούδι, θυμίζει λίγο το στυλ των τραγουδιών του “St.Anger” αλλά κοπανάει μετά από ένα mid-tempo couplet. Το “The Unforgiven III” απ’ τα πολυαναμενόμενα τραγούδια μόλις ανακοινώθηκε το tracklisting, δεν έχει σχέση με τα δύο προηγούμενα παρά μόνο στιχουργικά. Αρχίζει με πιάνο και horns, καθαρά αρπίσματα στην κιθάρα και σταδιακά χτίζεται. Όμορφη σύνθεση αλλά δεν προκαλεί την ανατριχίλα του “Unforgiven”. Το “The Judas Kiss” είναι μια heavy metal σύνθεση με πορωτικό refrain. Το “Suicide & Redemption” είναι μια 10-λεπτη instrumetal σύνθεση αρκετά καλή, λες να θυμήθηκαν το “Orion” ; Το “My Apocalypse” είναι ένα καλπάζον thrash (κι όμως και αυτό) τραγούδι που θυμίζει τις πρώτες τους μέρες, ίσως να μην έπρεπε να μπει στο τέλος του album, τέτοιο τραγούδι έχουν καιρό να γράψουν οι Metallica από θέμα διάθεσης.
Το “Death Magnetic” παρουσιάζεται ως το ξύπνημα ενός γίγαντα. Δεν θα σας εκπλήξει, αλλά ακούγεται σκληρό, πιο ισορροπημένο και προσανατολισμένο σε μια συγκεκριμένη πορεία. Όσοι νόμιζαν τους Metallica ξοφλημένους καλύτερα να αναθεωρήσουν. Δεν είναι το αριστούργημα, ωστόσο αντλεί δύναμη από το παρελθόν τους, φαίνεται πως κι οι ίδιοι επιθυμούν μια στροφή που λογικά θα γίνει σταδιακά. Κάποιοι θα τους κατηγορήσουν για πισωγύρισμα, λογικά θα είναι αυτοί που δεν τους άρεσε η southern rock στροφή του “Load” και τους κατηγορούσαν για ξεπούλημα και άλλα φαιδρά. Ακούστε το “Death Magnetic” χωρίς να περιμένετε οι Metallica να προσφέρουν κάτι νέο ή να επανακαθορίσουν το metal. Αυτά τα έκαναν στο παρελθόν. Τώρα πλέον είναι ένα συγκρότημα με τα μέλη άνω των 40 που σημασία έχει να μας προσφέρει καλούς δίσκους. Aυτός δεν είναι Ο δίσκος που θα χάσετε τα μαλλιά σας, όμως φαίνεται να συνέρχονται απ’ τον συνθετικό πάτο των 2 τελευταίων κυκλοφοριών.
THE PIT: 7,5/10
To review ήταν εδω
Το γεγονός ότι μετά απο τόσα κλασικά albums, ο κάθενας ανάλογα με τα γούστα του βρίσκει διαφορετικές κομματάρες στο δίσκο δείχνει πολλά για την αντικειμενική αξία του δίσκου.
Τέλος ακόμα δεν έχω ακούσει τα AC/DC και Motrhead για να ξέρω αν θα ανοίξω μπύρες ή σακούλα σκουπιδιών απλά για κέφι συνήθως είναι πάντα πολύ καλά όλα τους τα άλμπουμ.
δεν ηταν μονο για σενα.τελος παντων ο καθενας με την αποψη του.εγω δεν εχω προβλημα με καποιον που δεν του αρεσει ουτε θα τον κρινω αρκει να μην με κρινει και αυτος επειδη εμενα μου αρεσει το αλμπουμ.
να λειπουν οι χαρακτηρισμοι επισης φιλε σε οποιον και να αναφερεσαι!!!πες τα προσωπο με προσωπο με καποιον οχι μεσω μιας οθονης!!