Ε, καλά χαλάρωσε λίγο…καλό ήταν ο Brave New World μην το παρακάνουμε κιόλας. όσο ακούω το suicide & redemption μπορώ να πω ότι είναι πάρα πολύ καλό ειδίκα το lead του Het είναι όλα τα λεφτά!
To Load ψιλοπαλεύεται; :lol: Δϊσκαρος είναι η σωστή λέξη.
Και το kill’em’all δεν το έβαλα στα κατορθώματα καθαρά διότι ήταν το πρώτο βήμα, μουσικά πρωτόλειο, καθαρά thrash album στο οποίο όμως δεν φαίνονταν ακόμα οι συνθετικές δύνατότητες των metallica στο να γράφουν έπη.Γαμώ τις θρασιές βέβαια ορισμένα κομμάτια, αλλα μέχρι εκεί. Άποψη μου βέβαια.
Ρε μόλις τώρα το διαπίστωσα!
Τo Unforgiven III ΔΕΝ είναι το 4ο κομμάτι του δίσκου. :o
Ιεροσυλία!!
Ξαναλέω! 8O
Αν εννοεις στο Disappear το μερος "Do you bury me when Im gone
Do you teach me while Im here
…just as soon as I belong, " ναι μοιαζει πολυ…
Ο Lars είπε ότι ηχογραφήθηκαν 11 κομμάτια…οπότε μένει άλλο ένα πιθανότατα το Holy Revolver το οποίο μετονομάστηκε σε Shine. Στο missionmetallica.com υπήρχαν πάρα πολλά αποσπάσματα από το συγκεκριμένο κομμάτι. Μπορεί να το δούμε σαν bonus track
Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου.Δισκάρα το Load αλλά όπως και να το κάνουμε τα hit της περιόδου αυτής είναι στο re-load.
Χα χα, διαβάστε αυτό, το βρήκα σε άλλο forum, αρκετά έξυπνο (βαριέμαι να μεταφράζω):
"[I]Overall my take on Metallica’s new album, Master of Puppets which obviously has been much talked about since leaking this week is favorable but a couple of points keep it from being on the epic scale of the 1986 Classic Album Death Magnetic-considered by many the greatest Heavy Metal/Hard Rock album ever.
What Master lacks in comparison to Death Magnetic is the angry fury that a young Hetfield spit out in 86. The Primalness of Bow Down in Judas Kiss captured the pure spirit of rage rather than the CNN inspired Riff-fest in Disposable Heroes. While certaintly poigant in some ways, Hetfield seems calculating and taking advantage of the political climate of Iraq to score a point with this audience. The album is not as thrashy as Death Magnetic which while it has slower moments, it has a more in the face attitude and never slows down to a lull as say the title track, Master of Puppets does in its interlude. Also, songs such as Leper Messiah seem a typical mid tempo rocker and the Dungeon and Dragons influenced laced Lovecraft song, The Thing That Should not be seem juvenile in lyrical content. Overall the album does score on several points and is an outstanding record on its own. But Death Magnetic was an epic album with few if any peers and was the highlight of the shortened career of bass player, Robert Trujillo before he passed away a few months after touring in support of DM. Burton’s bass playing while competent in his own right will likely never match the genius that was Trujillo. Master of Puppets, in short, is a great album but a solid step behind DM[/I]."
Δεν θα μπορουσα να συμφωνισω περισσοτερο!
Εχω ψιλονευριασει γιατι ειναι ενα σωρο riffαρες που μειναν απεξω…Θα μπορουσαν να βαλουν τα καλυτερα απο αυτα στο holy revolver (η να χωσουν και μερικα στο instrumental) και να δημιουργηθει μια κομματαρα που θα επαιρνε την θεση του στον δισκο μεσω My Apocalypse… 
Εδω ειναι το holy revolver που στο 1:23 ξεφευγει απο την ανθρωπινη πραγματικοτητα με αυτη την σολαρα.!#-o
Και εδω…
Κοιταχτε τι θα χασουμε… :blow:
http://www.youtube.com/watch?v=m5a8Dsbd68U (που ειναι το ριφ και το σολο απο το τρειλερ?)
Αλλα που ξερετε μπορει στο επομενο αλμπουμ να βαλουν καποιο απο αυτα που δεν μπηκαν σε αυτο…Το καναν σε αυτο με ενα riff περιοδου St.Anger.Eχουν βαλει το riff του Shadows of The Cross στο All Nightmare Long! 8O
:arrow:http://www.youtube.com/watch?v=tJmGIRmtm1w&feature=related
Τσεκαρετε το A.N.L στο 1:17
Mπορει να ακολουθησει και αλλο post μου με links του mission…
αντε 5 μερουλες εμειναν…
Xαχαχαχα
Μα πόσο θεός είναι αυτός που το έγραψε και πόσες αλήθειες μας ρίχνει στα μούτρα :!:
Μερικές μαζεμένες κριτικές του δίσκου:
http://blogcritics.org/archives/2008/09/05/175553.php
http://speed-thrash-metal.suite101.com/article.cfm/death_magnetic_review
http://www.last.fm/user/BeNgEE4/journal/2008/09/03/259v4e_death_magnetic_review
http://www.musicradar.com/news/guitars/metallicas-death-magnetic-the-track-by-track-guide-171254
http://www.reviewbusters.net/music/review.aspx?id=1444
http://www.thrashhits.com/2008/08/album-metallica-death-magnetic/
http://www.thegauntlet.com/album-reviews/339/5851/Metallica.html
Διόλου τυχαίο ότι σχεδόν όλες το αποθεώνουν. 8)
Μουσικά καμία σχέση!! Μα καμία! επειδή το ρεφραίν είναι πιο slow? Άστοχη παρατήρηση…
Ωραία τα λέει!!
Ίδιο είναι, αλλά μη λες τέτοια πράγματα εδώ για τους Metallica…
Eμμμ, που ακριβώς είναι ίδιο???
+1,κ μενα μου το θυμιζει εκει…(το τραγουδι που μου αρεσει λιγοτερο απο το δισκο-βασικα σχεδον καθολου…)
Well done8O Οντως μαματα ριφφ!
“How can I be lost, if I’ve got nowhere to go?”
“(Do you) bury me when I’m gone, do you teach me while I’m here?”
Αυτά τα δυο σημεία… Προσπάθησε να τραγουδήσεις το δεύτερο πάνω στο πρώτο και να συμπεσουν οι υπογραμμισμένες λέξεις…
Μετά από μέρες και ώρες ακροάσεων, ας ποστάρω και 'γω την κριτική μου:
Όλα ξεκίνησαν με το Until It Sleeps, πίσω στο 1996. Έτσι γνώρισα το metal, έτσι έκανα τα πρώτα βήματα. Τότε άρχισα να θέλω, για ένα περίεργο λόγο, να κοπανιέμαι στο άκουσμα των αγαπημένων μου κομματιών. Σε 3 μέρες μέσα, πουλώντας ό,τι είχα και δεν είχα, αγόρασα το Kill em All, μετά το Master… και το Justice…, κατόπιν το Ride… και στο τέλος το Black. Έκτοτε, αφού απορρόφησα μέχρι τελικής πτώσεως τα μετταλικά μηνύματα, αφότου έλιωσα κυριολεκτικά στο χτύπημα και άφησα το μαλλί να μακρύνει, δέθηκα τελείως με αυτήν την μπάντα. Ξύπναγα και κοιμόμουν με τους ήχους της. Είχα φτάσει στο σημείο να νιώθω τύψεις (!) αν τυχόν κάποιο κομμάτι άλλου συγκροτήματος μού άρεσε περισσότερο. Μαζευόμασταν τα φιλαράκια και χτυπιόμασταν με ένα προς ένα κομμάτι των Metallica. Second προς second.
Έκτοτε, προσμέναμε να επαναλάβουμε κάποια στιγμή τα ίδια έντονα συναισθήματα. Πέρασαν τα χρόνια και κατά βάση μείναμε με την προσμονή. Βρήκαμε άλλες μπάντες να καταλαγιάσουμε τη μεταλλική μας δίψα, αφού οι Metallica δεν έδειχναν ότι ήταν σε θέση πια να μας προσφέρουν πάλι εκείνες τις πρώτες, κρυστάλλινες συναισθηματικά στιγμές. Όσο και να προσπαθούσαμε, με το Load, το Reload, μετά το St. Anger, δεν μας “έβγαινε” το ίδιο. Πάντα, στο βάθος του μυαλού, πλανώντουσαν ερωτηματικά του στυλ “μα γιατί χαλάρωσαν το παίξιμό τους;”, “πότε θα ακούσουμε ξανά έστω για λίγο ένα καθαρόαιμο metal riff;”, “γιατί ο James νιαουρίζει και δεν τα χώνει πλέον όταν τραγουδά;” και άλλα παρόμοια. Και μια πίκρα σε όλα αυτά, γιατί δεν τους ζήσαμε στα 80’s, αλλά τους πετύχαμε στην προσγείωση.
12 χρόνια μετά, σε μια ζωή εν πολλοίς συμβιβασμένη, με τη δισκοθήκη γεμάτη 43 και βάλε “είδη” metal, με τα φιλαράκια να τα ψάχνεις στη Γιάννα Τερζή, έρχεται ο δίσκος αυτός για να ξύσει τις γεμάτες σκόνη αναμνήσεις στο σεντούκι του μυαλού μου. Σαν ένα ταρακούνημα, ένα ξύπνημα. Ακούω πάλι εκείνη τη γνώριμη φωνή του James να μου γαργαλά το υποσυνείδητο, τα solos του Kirk να θέλουν να τρυπήσουν τα ηχεία του στερεοφωνικού μου και τα αυτιά των γειτόνων. Πέρυσι, στη Μαλακάσσα, εξαντλημένος ψυχοσωματικά από το συνεχές δώσιμό μου στην μπάντα, αναρωτήθηκα, “μα πώς χώνουν τόσο καλά στο live και όχι στο studio;”. Η απάντηση δεν άργησε να έρθει. Και δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετική από την ίδια τη μουσική που αγαπάμε.
Metal. Ατόφιο, καθαρό, ρυθμικό, γρήγορο, μελωδικό, στοιβαρό, ασυμβίβαστο, METAL επιτέλους! Αυτό συναντά κανείς στο Death Magnetic. Όχι “έτσι και έτσι”, ούτε στο “περίπου”. Αυτό που ακούς δεν μπορεί να χαρακτηριστεί αλλιώς. Έχει τα στοιχεία που τους ανέδειξαν, δηλαδή γαμηστερά riffs και solos, μεγάλα σε διάρκεια κομμάτια, μελωδία όταν χρειάζεται και χτύπημα σε τρελούς ρυθμούς όταν θέλεις να κάνεις το κεφάλι σου ανεμιστήρα. Με έναν ήχο που έλειπε από την μπάντα και χάρη στον Rick Rubin το μήνυμα περνά χωρίς περικοπές στα αυτιά σου. Αχ, αυτά τα Slayerικά στοιχεία, δέσανε πολύ καλά πάνω στη μουσική ταυτότητα των Metallica. Εναλλαγές του ήχου από ηχείο σε ηχείο, riffιες α-λά South Of Heaven/Diabolus In Musica σε σημεία, διαρκείς αναφορές στο Justice… και το Black… με μια μοντέρνα πρόταση. Είχα υποψιαστεί ότι μπορεί να εξελιχθούν καλά τα πράγματα, όταν έμαθα ότι ο δίσκος θα έχει 10 κομμάτια και όχι 14, όπως τελευταία μάς είχαν συνηθήσει. 10 καλοδουλεμένες συνθέσεις, που απαιτούν -όπως όλα τα καλά albums- συνεχείς ακροάσεις, και που σταδιακά σε οδηγούν στον εθισμό, χωρίς να το παίρνεις χαμπάρι. Θα περίμενε κανείς να οδηγηθούν ενδεχομένως σε αναμασήματα του παρελθόντος τους, αλλά, για μια ακόμη φορά, παρά τα 40-φεύγα της μπάντας, μας δίνουν ένα ξεχωριστό, αυτοτελές δημιούργημα. Ο James, αν και δεν είναι πλέον στα ένδοξα χρόνια του, καταφέρνει και διατηρείται φωνητικά σε ένα αξιοπρεπέστατο επίπεδο, και ΚΥΡΙΩΣ σταμάτησε να “νιαουρίζει”. Δεν θα αναφερθώ ξεχωριστά στα κομμάτια, γιατί το καθένα έχει τη σημασία του και κυρίως απαιτεί το χρόνο του για να αφομοιωθεί και να κριθεί σωστά. Πάντως, στο album δεν έχω βρει “κοιλιά” μέχρι στιγμής. Τα κομμάτια λειτουργούν όλα μαζί σαν ολότητα και ακούς το δίσκο από το πρώτο μέχρι το τελευταίο second. Στα συν οι στιχάρες του James που έρχονται και δένουν με το όλο ηχητικό feeling του δίσκου.
Δεν ξέρω αν το Death Magnetic θα αποδειχθεί αριστούργημα ή κλασσικός δίσκος Metallica, ή το καλύτερό τους μετά το Justice… ή η επιστροφή τους στον ήχο που τους έκανε αγαπητούς στο κοινό. Ακόμα είναι πολύ νωρίς για να ειπωθεί κάτι από όλα αυτά. Το ζήτημα είναι ότι, ο δίσκος αυτός έρχεται να ξεκλειδώσει ήχους, εικόνες, συναισθήματα, σκέψεις, πού είχαν μείνει στο χρονοντούλαπο για αφόρητα πολύ καιρό. Θεωρώ τυχερούς ιδίως εκείνους που θα ξεκινήσουν να ακούν metal με αφορμή αυτό το δίσκο. Το καλωσόρισμά τους θα είναι πολύ πιο έντονο και πολύ πιο ξεκάθαρο από το δικό μου. Γιατί είναι βέβαιο ότι το album αυτό θα λειτουργήσει σαν μαγνήτης ενός νέου κύμματος οπαδών στο metal ιδίωμα. Και για αυτό δεν θα μπορούσαν να είναι υπεύθυνοι άλλοι, παρά εκείνοι μόνο που έχουν τη μουσική αυτή στο αίμα τους, στους δίσκους τους, στο ίδιο τους το όνομα.
9/10