Αυτό είναι μια γαλλική ιδέα, η οποία προέβλεπε την υποχρεωτική ή μη πληρωμή ενός τέλους μαζί με το λογαριασμό της σύνδεσης, η οποία θα έδινε μια γενική άδεια (?Licence Globale?) για να χρησιμοποιούνται έργα στο διαδίκτυο. Το μεγάλο πρόβλημα ήταν και είναι η τιμή της και το φάσμα της. Προφανώς δεν θα μπορούσε οποιαδήποτε λειτουργία ανταλλαγής προστατευόμενων πληροφοριών να είναι μέσα, για νομικούς και πρακτικούς λόγους, και επιπλέον κανονικά ένα τέτοιο τέλος θα έπρεπε να υπάρχει (σύμφωνα με το πνεύμα του νόμου), μόνο και μόνο για ό,τι αντιστοιχεί στην «ιδιωτική αναπαραγωγή» (πράγμα που είναι πολύ περιορισμένο, και δεν μπρει να περιλαμβάνει τα δίκτυα P2P). Τελικά η πρόταση απορρίφθηκε στη Γαλλία, γιατί δεν μπορούσαν να συμφωνήσουν ως προς το ποσό (αλλά μιλάμε για κάθετη διαφωνία, όχι μερικά ευρώ), δεν μπορούσαν να ορίσουν το φάσμα, και θα έλεγα πως καλύτερα γιατί θα έπρεπε να δημιουργηθεί μια νέα διαδικασία συλλογικών δικαιωμάτων (για να μοιραστούν τα ποσά στους καλλιτέχνες) η οποία, όπως πάντα και σε αντίθεση με την άμεση πληρωμή, εγκυμονεί κινδύνους και αδικίες.
Όμως πολλοί καθηγητές την βρήκαν ενδιαφέρουσα, ακόμα και στην Αγγλία.